Geascendeerde Meester Master MORE, 29 juni 2008

Wat je ook gedaan hebt in dit of vorige levens is niet belangrijk in het grootse plan der dingen, want alles wordt uit het Ma-terlicht geschapen dat op zand in de zandbak lijkt, waarin jullie vroeger allemaal als kinderen hebben gespeeld. Wat je ook met het zand doet, welk kasteel je ervan bouwt, je kunt het zand geen pijn doen. Je kunt ook niets blijvends maken, want wanneer je het zand achterlaat en de zon komt erbij en het zand van je kasteel droogt op, dan begint het af te brokkelen. Snappen jullie dat? God is geen boze, oordelende God die jullie op een wereld heeft gezet waar de kleinste vergissing je voor eeuwig in de hel laat branden. God is de liefdevolle God die je in de zandbak heeft gezet en zei: “Bouw alles wat je wilt, want je kunt het zand geen pijn doen. Je kunt alleen jezelf maar pijn doen.”

Maar je doet alleen jezelf echt pijn met je eigen waarneming. Begrijpen jullie dat alle fouten je hebt gemaakt, niet van belang zijn in het grootse plan der dingen? Het heeft echter wel gevolgen in jouw eigen wereld omdat die je schuldig, niet de moeite waard, angstig, zelfs boos kunnen laten voelen. En dus is het subtiele, psychologische mechanisme dat je, wanneer jij jezelf veroordeeld laat voelen, jij jezelf veroordeelt voor het feit dat jij een fout hebt gemaakt, in een staat van pijn komt die gemakkelijk zo heftig kan worden dat je weigert naar de beslissingen, het bewustzijn, te kijken die ervoor gezorgd hebben dat jij die handelingen verrichtte. En als je weigert naar dat bewustzijn te kijken, hoe kun je iets dan opruimen en doorgaan? En dit wordt een catch-22 – voor sommigen zelfs een catch-33 of een catch-99 – want ze bouwen heel veel lagen van schuld, boosheid en angst op.

In wezen heeft dit de moord op de Goddelijke Moeder veroorzaakt, want de onwil om te transcenderen komt voort uit de onwil om naar iets in het verleden te kijken – en ervan te leren – omdat het te pijnlijk is.  Jouw ego houdt je altijd voor de gek door je schuldgevoel te verminderen, zodat jij ermee kunt leven. En hoe doet jouw ego dit? Door ervoor te zorgen dat jij naar buiten projecteert dat het eigenlijk niet jouw schuld is. Er was iets anders waardoor jij dat deed.

En in veel gevallen, gebeurt er dit:

• Je incarneert in het materiële universum waarin alles gemaakt wordt van het Ma-terlicht.
• Je maakt een fout die wij niet als fout zien, maar die jij wel als fout beschouwt.
• Dat veroorzaakt pijn.
• Je wilt niet naar de pijn kijken. Dus je projecteert dat het niet jouw schuld was. Er was een situatie in het materiële universum die daarvoor heeft gezorgd.

En wat heb je toen gedaan? Je hebt op de Moeder geprojecteerd dat het de schuld van de Moeder is. En hoe kan dit niet tot haat voor de Moeder leiden, die dan – wanneer je uitgedaagd wordt om te beseffen dat niet de Moeder jou daartoe heeft gedwongen, nee jij maakte die de keuze – en dan wil je die stem tot zwijgen brengen, want je wilt niet naar die pijn kijken, die pijn voelen en beseffen dat jij, hoewel weglopen de intensiteit van die pijn kan verminderen, toch nooit in staat bent om ervan weg te lopen. In plaats daarvan krijg je de mindere intensiteit van die pijn als voortdurende metgezel. Maar als jij je in plaats daarvan zou omdraaien – recht op de pijn af zou lopen – dan zou je een tijdje voelen hoe heftig die pijn is, maar je zou er doorheen gaan en beseffen dat jij meer bent dan de pijn en dat er vrede, bevrijding, overgave, vrijheid aan de andere kant is.

De oorzaak van zelfhaat
Maar zolang jij wegloopt, kun je dat niet. Dus wat moet je doen? Je moet het weglopen verdedigen door opnieuw dikke lagen beelden en illusies op de Moeder te projecteren. Dat zorgt ervoor dat jij steeds wrokkiger wordt en op het punt komt dat je de Moeder begint te haten, wat eigenlijk haat voor jezelf is; want wie ben jij? Je bent een uitdrukkingsvorm van de Vader, maar je bent in de Moeder van God. Want alles in de wereld van vorm is de Moeder. Dus ben jij ook de Moeder. Wanneer je de Moeder haat, haat jij jezelf dus.

Maar begrijp je wat je haat? Je haat een illusie. En wat is de allergrootste illusie? De illusie die wordt veroorzaakt door het feit dat het verlagen van het collectieve bewustzijn op een planeet als de aarde, de materie een zekere dichtheid heeft gegeven, waardoor het lijkt alsof je acties fysieke gevolgen hebben waaraan je niet kunt ontsnappen en die je nog lange tijd zullen achtervolgen. Daardoor lijkt het alsof de Moeder je echt straft voor jouw fouten met een fysieke consequentie. De waarheid is echter dat de Moeder jou niet straft. De Moeder reflecteert elk moment de beelden naar jou terug die jij in jouw bewustzijn hebt. Je haat dus de beelden die niet de Moeder zijn – die niet jou zijn. Ze worden gevormd door het dualiteitsbewustzijn dat onecht is. Dus wat je haat, is onecht.

De enige manier om daarvan af te komen, is dat je er vanuit een realistisch perspectief naar kijkt en toegeeft dat het niet echt is. Geef toe dat het niet echt is. Geef toe dat jij ervoor hebt gekozen om een illusie te geloven, maar dat noch God de Vader noch God de Moeder jou aan die keuze houdt en zegt dat jij, als je eenmaal die keuze hebt gemaakt, er voor altijd aan vastzit. Enkel de duivel probeert je deze leugen te laten geloven. De Vader en de Moeder hebben je de vrije wil gegeven om op elk moment van gedachten te veranderen, om een onvolmaakte beslissing teniet te doen door de juiste beslissing te nemen – een Lévensbeslissing om de doodsbeslissing te vervangen. Ik probeer je meer inzicht te geven in de manier waarop jij jezelf kunt belemmeren.

Dit is een deel van een langere lering. Het hele dictaat kun je hier lezen.