ONDERWERPEN: Een persoonlijkheid opbouwen om misbruik te overleven – waarom volwassenen misbruik makende situaties blijven opzoeken – willen de mensen bevrijd zijn of het slachtoffer blijven? – patroon dat in vorige levens is begonnen – het innerlijke kind – onbewuste programmeringen vinden in je geest plaats en worden door jouw waarneming gevormd – sommige programmeringen slapen nooit– je reageert op misbruik met de emotionele volwassenheid van een kind – programmeringen opruimen – slachtoffers misbruiken die geen therapie krijgen – de angst om te beslissen wie jij bent – de angst om fouten te maken – wanneer je een rol aanneemt van de gevallen wezens – slachtoffers ontkennen de macht van God in hen – trauma uit je kinderjaren is niet de oorzaak van het gedrag als volwassene – zoek naar de autarkie in jou – bewuste en onderbewuste wil – verlaag de drempel van bewust gewaarzijn – door jezelf er echt op toe te leggen, kun je ELK WILLEKEURIG patroon uit het verleden overwinnen

Vraag: Kun je inzicht geven in waarom kinderen die diep verwond zijn in hun kinderjaren vaak een soortgelijke pijn herhalen door relaties als volwassene aan te gaan die hetzelfde schadelijke patroon hebben?

Hoewel ik niet veel belang stel in het helen van het ‘innerlijke kind’ dat een groot deel van de moderne psychologische behandeling inhoudt – merk ik – in mijn eigen leven en dat van anderen van wie ik houd – dat er zich een zeer pijnlijk patroon herhaalt, schijnbaar tegen iemands vrije wil en inzicht in zichzelf in.

In mijn geval heeft de afwezigheid van een vader in mijn leven tot pijnlijke relaties met mannen geleid en in de eerste plaats weerstand om te proberen zelfs een relatie te hebben. Ik ben veel te bang dat mijn hart weer wordt gebroken.

Mijn WIL is sterk, maar mijn onderbewuste regeert? Hoe kan ik mij aan een dysfunctioneel patroon ontworstelen dat in mijn Wezen verankerd lijkt te zitten?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels (17 december 2010):

Het is begrijpelijk dat kinderen die een traumatische jeugd hebben gehad een gevoel van zelfbewustzijn opbouwen dat dat zich richt op zichzelf als slachtoffer beschouwen van omstandigheden waar hij geen macht over heeft. Per slot van rekening ervaar je als kind dat je fysiek zwakker bent en vaak ook emotioneel en mentaal zwakker dan de volwassenen om je heen. En daardoor heeft een kind het gevoel dat hij, wanneer hij wordt blootgesteld aan misbruik, niet sterk genoeg is om weerstand te bieden aan het misbruik, wat schijnbaar maar één alternatief overlaat, namelijk een persoonlijkheid opbouwen die het emotioneel en fysiek mogelijk maakt dat misbruik te overleven.

Hoewel het heel begrijpelijk is voor een kind, stel je correct de vraag waarom iemand die als kind misbruikt is, als volwassene doorgaat relaties met misbruik op te zoeken als volwassene? Aangezien iemand nu de fysieke kracht heeft – en ook de emotionele kracht zou moeten hebben – om weg te lopen van de misbruik makende situaties, waarom blijven sommige mensen dan in, of worden ze aangetrokken tot, die situaties?

Wat ik zeg, is dat ik als geascendeerde meester groot mededogen voel voor de vele mensen op aarde die een heel erg moeilijke en jeugd hebben gehad waarin ze werden misbruikt. Zoals ik tweeduizend jaar geleden zei, is er nauwelijks een grotere travestie dan het misbruik van kinderen – daarom zei ik dat het – karmisch – beter voor iemand is om ‘een molensteen om zijn nek te hebben en in zee geworpen te worden’ dan een van deze kleintjes te beschadigen.

Als geascendeerde meester is het echter ook mijn rol om mensen te helpen zich aan die omstandigheden die hen beperken, te ontworstelen. En ik weet, natuurlijk, dat het mogelijk is om ELKE WILLEKEURIGE omstandigheid te transcenderen op aarde – als je dat echt wilt.

En daarom is dit trouwens de belangrijkste vraag: willen mensen echt het zelfbeeld overwinnen dat ze machteloos zijn, het slachtoffer zijn? Willen ze de vrijheid die behoort bij persoonlijke kracht, of hebben ze liever de voordelen die ze krijgen als ze zichzelf zien als een machteloos slachtoffer?

Dus wat ik vanaf nu zeg, is natuurlijk alleen voor degenen die zich willen bevrijden van die beperkende patronen.

Zoals je in de vraag zet, is het inderdaad een wonder dat volwassenen de patronen herhalen die ze als kind hebben ervaren – aangezien ze nu eigenlijk de macht hebben om misbruik te vermijden. Met andere woorden, je zou kunnen zeggen dat ze als kind eigenlijk geen macht hadden om het misbruik te vermijden, maar nu ze die macht wel hebben, gebruiken ze hem niet, wat neutraliseert hun macht dan?

Om dit te gaan begrijpen, moet je beseffen dat juist het feit dat volwassenen patronen van misbruik makende relaties herhalen – en in veel gevallen dergelijke relaties opzoeken – bewijst dat dit in feite niet een patroon was dat in dit leven in hun jeugd werd gevormd. In plaats daarvan moet je de ware oorzaak opzoeken door diep in de psyche van een individuele levensstroom te kijken.

Nu, voor ik verder op de zaak inga, zou ik graag het concept innerlijk kind bespreken. De meeste mensen worden in hun jeugd blootgesteld aan omstandigheden die hen het gevoel geven dat ze bedreigd worden – dit is ook van toepassing op kinderen die niet direct misbruikt zijn. Dus in een poging om met deze bedreigingen – echt of waargenomen – om te gaan, bouwt het kind diverse verdedigingsmechanismen op. Die kunnen ‘innerlijke kinderen’ of onderbewuste programmeringen worden genoemd die ontworpen zijn om met specifieke bedreigende situaties om te gaan.

Let op hoe dit werkt. Als je eigenlijk de macht hebt om een bedreiging te omzeilen, zou je die macht gebruiken. Dus de onderbewuste programmeringen worden voor jou ontwikkeld om met situaties om te gaan waarin jij waarneemt dat je eigenlijk geen macht hebt. Met andere woorden, ze worden gevormd om je op een passieve manier te helpen met de situatie om te gaan, omdat je denkt dat je geen macht hebt om er op een actieve manier mee om te gaan. Daardoor zijn ze eigenlijk niet gericht op het omgaan met situaties in de buitenwereld; ze worden gevormd om jou met jouw innerlijke situatie te leren omgaan.

Dergelijke programmeringen kun je vergelijken met software programma’s die op een computer geïnstalleerd worden. De programma’s zijn niet actief tot een bepaald commando die activeert, waardoor ze tijdelijk het computerscherm overnemen – te vergelijken met je bewuste geest. In dit geval is het commando dat het programma activeert, een situatie die jij ervaart of waarneemt als een bedreiging die ongeveer gelijk is aan wat jij in je jeugd ervaren hebt en wat ervoor gezorgd heeft dat je het programma ontwikkeld hebt.

Let op wat ik nu zeg. Een programma wordt geactiveerd door een situatie waarin je WAARNEEMT dat je bedreigd wordt. Daarom zijn de meeste volwassenen vergeten dat ze dergelijke programmeringen uit hun jeugd hebben – als normale volwassene voel jij je niet meer bedreigd door dingen die je als kind bedreigd lieten voelen. Bijvoorbeeld, de meeste kinderen hebben een innerlijk kind of programmering om hen te leren omgaan met angst voor het donker. Maar naarmate ze ouder worden, ebt de angst voor het donker weg, en dus wordt het programma nog maar zelden geactiveerd. Het bestaat nog wel in het onderbewuste, maar als volwassene wordt het nog maar zelden geactiveerd.

Mijn punt is dat de meeste volwassenen nogal wat van die onderbewuste programma’s hebben, maar ze komen zelden situaties tegen die ze activeren. De reden is dat het volwassen leven hen zelden op dezelfde manier bedreigd laat voelen als waarop ze zich als kind bedreigd hebben gevoeld.

Voor mensen die als kind misbruikt werden, is de situatie enigszins anders. In essentie hebben deze mensen ook gewoon onderbewuste programma’s ontwikkeld om hen te leren omgaan met situaties waarin ze zich bedreigd hebben gevoeld. Maar het verschil was dat de programma’s, omdat er direct fysiek misbruik was, een veel sterkere invloed hadden op de persoon en ze hebben ook een veel lagere drempel om geactiveerd worden.

Een andere manier om dit te zeggen is dat voor een ‘gewoon kind’ een onderbewust programma de meeste tijd in de slaapstand staat en enkel geactiveerd wordt wanneer het nodig is – wat hopelijk een zeldzame gebeurtenis is en die nog zeldzamer wordt naarmate het kind volwassen wordt. Maar wanneer er ernstig misbruik is, ontwikkelt het kind een programma dat nooit in de slaapstand staat, omdat het kind voortdurend met het gevoel rondloopt dat hij bedreigd wordt.

Dus bij een volwassene die nooit het onderbewuste programma in de slaapstand heeft gezet, loopt het programma nog steeds op de achtergrond mee, hoewel er periodes kunnen zijn waarin dat niet opvalt. Maar zodra een bedreiging wordt waargenomen, komt het programma in actie en neemt de geest van iemand over.

Waarom is dit een probleem, aangezien het programma ontwikkeld werd om iemand te leren met een bedreiging om te gaan? Nu, het probleem is dat het probleem ontwikkeld werd op het zelfbeeld dat iemand als kind heeft. En daardoor reflecteert het programma de fysieke, mentale en emotionele volwassenheid van het kind op de leeftijd dat het misbruik plaats vond of begon.

De consequentie is dat je nu een volwassene hebt die op een relatie reageert waarin hij wordt misbruikt met de emotionele volwassenheid van een kind – en dat moet je duidelijk maken waarom de volwassenen niet uit een relatie kan stappen waarin hij wordt misbruikt. Je krijgt een volwassene die misbruikt wordt, maar hij beschermt zich met de emotionele volwassenheid van een kind. Wat de reden is dat iemand nog steeds denkt dat hij zich door een volwassene moet laten misbruiken – die waargenomen wordt als iemand met superieure macht.

Dus is de meest constructieve manier om hiermee om te gaan, is dat iemand het patroon herkent en erkent dat dit wordt veroorzaakt door een onderbewust programma dat niet meer klopt. Daarom is de voor de hand liggende oplossing dat het programma moet worden verwijderd, zodat je vrij bent om met situaties waarin hij wordt misbruikt om te gaan met de volwassenheid die hij nu al in veel andere situaties heeft.

Er zijn talrijke manieren op dergelijke programma’s te verwijderen, zoals innerlijk kind-therapie, Gestalttherapie, gesprekstherapie, hypnotherapie, EMDR-therapie en nog andere. De manier waarop zo’n therapie werkt, is dat het je op den duur helpt terug te gaan naar de situatie die het programma heeft gemaakt. Je ziet dan dat jij juist aan het begin van het programma een specifieke overtuiging hebt geformuleerd over een specifieke situatie waarin jij werd misbruikt.

De overtuiging verklaart in principe waarom je het gevoel kreeg dat je niet de macht had om het misbruik te stoppen en waarom je besloot dat jij je eraan moest onderwerpen. En hoewel die beslissing je als kind misschien redelijk voorkwam, kun je als volwassene zien dat het niet meer een beslissing is die klopt. Je kunt dan die oorspronkelijke beslissing vervangen door een beslissing die je als rijpe volwassene neemt die wel de macht heeft om het misbruik stop te zetten en dus geen noodzaak ziet om zich eraan te onderwerpen. Dus ik moedig daarom mensen aan om therapie te doen, als ze het gevoel hebben dat een herhalend patroon zich in hun leven voordoet.

Nu zullen er in sommige gevallen mensen zijn die geen genezing ervaren door terug naar hun jeugd te gaan. De reden is dat er een onderbewust programma is dat niet in dit leven gecreëerd werd, maar vele levens teruggaat. In dergelijke gevallen kan het soms helpen om een vorm van regressietherapie te ondergaan, maar zelfs de therapieën die hierboven genoemd worden, kunnen jou helpen in contact te komen met beslissingen die jij in vorige levens hebt genomen.

Er blijft echter nog een vraag hangen. Omdat het je redelijk vlot kan laten begrijpen dat de mensen die het meeste misbruik als kind ervaren hebben, vaak de laatsten zijn die in therapie gaan. En hoe kun je dit verklaren?

Welnu, dan moeten we veel dieper ingaan op de psyche van een individuele levensstroom. In mijn verhandeling over het ware pad versus het valse pad, leg ik uit dat een levensstroom begint door diverse van tevoren vastgestelde rollen in een beschermde omgeving aan te nemen. Maar er komt een moment waarop de levensstroom de stap moet nemen om zijn eigen rollen te bepalen.

Voor vele levensstromen kan dit een beangstigend voorstel zijn. De reden dat het beangstigend lijkt, is dat deze levensstromen beïnvloed zijn door de geest van de antichrist en zijn gaan geloven in de dualistische weegschaal van goed en fout. Daardoor zijn ze gaan geloven dat zij als zij hun rol op de ‘foute’ manier bepalen, er in vast kunnen komen te zitten en buitengesloten worden van Gods koninkrijk. Dus omdat de leraar hen op een fiets zonder de zijwieltjes zet, kiezen deze levensstromen ervoor om te weigeren de verantwoording te dragen voor hun eigen rol. Neem nu even de tijd om na te denken over wat dit betekent.

Als je volledig de verantwoording neemt voor jezelf, erken je dat je een bepaalde rol hebt gedefinieerd en je dan door het waarnemingsfilter van die rol naar de wereld bent gaan kijken. Maar als je erkent dat jij de rol hebt bepaald, weet je ook dat je – op elk moment – uit die rol kunt stappen of de rol opnieuw definiëren. Dus waarom zou je ooit eraan denken dat je een fout gemaakt hebt? Je bent gewoon aan het experimenteren en als de uitkomst jou niet bevalt, verander je het experiment in een uitkomst die je wel leuk vindt.

Als je natuurlijk niet bereid bent om de verantwoording te dragen – maar de overtuiging wilt houden dat iemand anders je rol voor jou heeft vastgesteld – dan heb jij maar één optie. En dat is die rol te nemen die inderdaad voor jou van tevoren is vastgesteld – maar die werd niet door de echte spirituele leraren vastgesteld, maar door de gevallen wezens die als valse leraren fungeren.

Er zijn veel rollen die op de illusie van gescheidenheid werden vastgesteld en ze hebben allemaal een belangrijke dynamiek gemeen. Ze schilderen je als een gescheiden wezen af die het slachtoffer is van een of andere macht van buitenaf die veel machtiger is dan jouw innerlijke macht. En dus heb jij niet echt je eigen rol gedefinieerd en je kunt er helemaal niets aan doen om hem te veranderen. Je moet gewoon blijven accepteren dat een macht van buitenaf jouw leven beheerst en dan moet jij je maar zo goed mogelijk aanpassen aan die overheersing.

Ik weet dat dit voor iemand die een jeugd heeft gehad waarin hij diepgaand werd misbruikt, harteloos kan lijken, maar het is wel de realiteit.

Op elk moment, en ik bedoel OP ELK WILLEKEURIG moment – dat jij je als slachtoffer beschouwt, komt dat omdat jij een ‘god’ van buitenaf voor de echte God binnenin jou geplaatst hebt. Enkel omdat je de macht van God binnenin jou ontkent, kun je geloven dat je het slachtoffer bent van een macht van buitenaf.

De waarheid is dat – zoals voorgeschreven wordt door de Wet van Vrije Wil – jij nóóit slachtoffer bent – tenzij je ervoor gekozen hebt om slachtoffer te zijn. En dat houdt natuurlijk in dat mensen die een volwassen leven leiden waarin zij zich als slachtoffer beschouwen, dat maar om één enkele reden is: ze hebben nog niet genoeg van hun ervaring als slachtoffer – en daarom hebben ze een schijnbaar waterdicht excuus om niet de verantwoording voor zichzelf en hun gemoedstoestand te dragen.

Als geascendeerde meester buig ik me enkel voor de vrije wil van mensen. Ik wil niet graag iemand dwingen een ervaring stop te zetten die ze eigenlijk willen. Maar wanneer mensen besluiten dat ze een andere ervaring willen, dan sta ik als eerste klaar om hen te helpen om ELK WILLEKEURIG zelfgevoel te transcenderen dat ze hebben opgebouwd.

Dus mijn punt is dat het trauma uit de jeugd niet de oorzaak is van hun gedrag als volwassene. Het volwassen gedrag is een verlengstuk van het onderliggende probleem dat ervoor gezorgd heeft dat die situatie in hun jeugd werd aangetrokken. Dus moet je als je echt vrij wilt zijn, beginnen met het disfunctionele onderbewuste programma te verwijderen. Maar dan moet je verder gaan en de hele weg teruggaan naar de allereerste beslissingen die ervoor gezorgd hebben dat je in het patroon kwam dat je al heel lange tijd aan het herhalen bent.

Laat me afsluiten door kort te reageren op een paar uitspraken uit de vraag:

In mijn geval heeft de afwezigheid van een vader in mijn leven tot pijnlijke relaties met mannen geleid en in de eerste plaats weerstand om te proberen zelfs een relatie te hebben. Ik ben veel te bang dat mijn hart weer wordt gebroken.

De sleutel om dit te overwinnen is door te beseffen dat de essentiële relatie in je leven de relatie is met jouw IK BEN Aanwezigheid. De vaderfiguur op aarde staat symbool voor het mannelijke aspect van God, dat symbool staat voor je eigen Aanwezigheid – die de behoefte aan een stabiel centrum symboliseert – een zon – waar de planeten van je leven omheen kunnen draaien.

Zolang je naar een bron van buitenaf zoekt – hetzij iemand op aarde of een god in een verafgelegen hemel – om volledig jouw behoefte aan een stabiel centrum te vervullen, wordt jij teleurgesteld. De énige oplossing is ophouden buiten jezelf te kijken en een vastbesloten poging te doen om een directe, innerlijke relatie met je Aanwezigheid aan te gaan. Natuurlijk vereist dit dat je bereid bent de volledige verantwoording voor je gemoedstoestand te nemen, dus gebruik je nooit een omstandigheid in de buitenwereld als excuus om geen contact binnenin te leggen.

Mijn WIL is sterk, maar mijn onderbewuste regeert? Hoe kan ik mij aan een dysfunctioneel patroon ontworstelen die in mijn Wezen verankerd lijkt te zitten?

In werkelijkheid is de wil die sterk is, de bewuste wil, en die heeft weinig macht over de onderbewuste programma’s. Bovendien heeft de wil van de bewuste geest weinig macht over de wil die ervoor gezorgd heeft dat je beslissingen nam op diepere niveaus in je wezen.

Met andere woorden, de beslissing die je heel lang geleden nam om geen verantwoording te nemen voor jezelf, is veel sterker dan welke wil ook die jij op het niveau van bewust gewaarzijn kunt hebben. Je kunt nóóit een dieper liggende beslissing met de bewuste geest overtreffen – tenminste zolang die beslissing nog steeds ondern de drempel van het bewuste gewaarzijn ligt.

De énige manier is om de drempel van je bewuste gewaarzijn omlaag te brengen, zodat je de dieper liggende beslissing bewust maakt. Als je eenmaal ziet wat het is en ziet waarom je die beslissing genomen hebt, kun je hem daarna bewust door een betere vervangen.

Toch is dit niet iets wat je kunt doen als snelle tovertruc of een weekendje een workshop innerlijk kind doen. Dit is iets wat tijd nodig heeft, voor veel mensen wel decennia of levens lang. Maar wat je wel onmiddellijk kunt doen, is de bewuste beslissing nemen dat je bereid bent de drempel van het bewuste gewaarzijn te verlagen, zodat jij je beslissingen in het verleden kunt zien.

En als je eenmaal die verbintenis aangaat, kun je gebruik maken van de vele middelen die voor dit doel tot je beschikking staan, van de Transcendence Toolbox tot andere spirituele leringen, van decreten tot invocaties tot meditatie en van traditionele psychotherapie tot nieuwere vormen van therapie.

Als jij je echt openstelt voor dat proces, dan ZUL je leiding krijgen voor de volgende stap die je moet nemen. En als je die stap doet, dan zul je vorderingen maken – en in de afzienbare toekomst, zul je terugkijken en je verbazen over hoe ver je gekomen bent– in verhouding tot het lijden van leven na leven – in zo’n korte periode.

Het komt hierop neer: Als jij je een slachtoffer voelt die geen macht heeft om die situatie te veranderen, dan bewijst dit dat er iets in jou zit waar je niet bereid bent naar te kijken. Je zult daarom net zolang slachtoffer blijven als jij nodig hebt om zoveel te lijden dat je tenslotte het besluit neemt om naar de balk in je eigen oog te kijken.

Ik heb jullie allemaal tweeduizend jaar geleden gezegd dit te doen. Je bent vrij om het besluit nog eens tweeduizend jaar uit te stellen. Maar dan moet je uiteraard leven met iets waar je niet bereid bent naar te kijken, totdat je ernaar kijkt en het daarna transcendeert door een beter besluit te nemen.