Vraag: De meeste hulpbronnen van het land blijven in handen van Nazarbajevs oligarchen, zoals Mittal, Mashkevitch, Kim (niet Michaels), Klebanov en de familie van Nazarbajev. Onlangs is in ons land een wet inzake het teruggeven van kapitaal aangenomen, maar het lijkt erop dat dit de oligarchen niet stoort en dat ze zich gewoon met succes aanpassen aan de nieuwe regering. Is het wel mogelijk om gestolen bezittingen terug te geven aan de staat en het volk? Waarom hebben de president en de regering de volledige macht en doen ze geen enkele concrete poging om het geld terug te geven en Nazarbajev, zijn familie en de oligarchen strafrechtelijk aansprakelijk te stellen? Is de wet om kapitaal terug te geven niet meer dan een scherm om de ogen af te leiden, terwijl er in werkelijkheid overeenkomsten bestaan tussen het oude en het nieuwe Kazachstan en dat de middelen van het land tussen de politieke elites zal worden herverdeeld?

Antwoord van Geascendeerde Meester Saint Germain, conferentie in Kazachstan in 2023:

Zoals ik heb opgemerkt in het antwoord op een eerdere vraag, bestaat er inderdaad zo’n overeenkomst. Dit is geen duidelijk afgesproken overeenkomst. Het is meer het besef dat je politici kunt hebben die door het volk worden gekozen, maar dat er een limiet zit aan de hervormingen die ze kunnen doorvoeren, zolang de oligarchen de invloed houden die ze op de samenleving hebben. Zoals ik heb geprobeerd uit te leggen met betrekking tot China, heerst er ook onzekerheid in de Kazachse regering. Er is geen duidelijke visie op waar ze heen willen met Kazachstan.

De oligarchen hebben eigenlijk geen duidelijke visie op waar ze het land naartoe willen brengen. Ze zijn grotendeels reactionair en willen hun bevoorrechte positie behouden. In veel andere landen zie je hetzelfde patroon. In andere voormalige Sovjetrepublieken of zelfs landen van het Warschaupact, heeft een bepaalde elite tijdens het communisme bevoorrechte posities bekleed. En sommigen van hen slaagden erin bevoorrechte posities te verwerven nadat het communisme was afgeschaft, zodat ze invloed kregen op de economische situatie in het land nu. Ze hebben eigen bedrijven die bevoorrechte posities hebben. Die mensen zijn reactionair. Ze willen hun eigen positie behouden en hebben dus geen duidelijke visie op waar ze met het land heen willen. Er is een regering die door het volk is gekozen en zij zijn gekozen omdat ze beloften deden over hervormingen, maar ze hebben eigenlijk geen duidelijke visie, ten eerste, op wat voor soort hervormingen ze willen doorvoeren, en ten tweede, op hoe dit zou kunnen zonder in conflict te komen met de oligarchen en de gevestigde elite.

Je ziet een regering die tussen twee stoelen in zit en probeert een façade naar het volk toe in stand te houden en het gevoel van veiligheid van de elite te handhaven. En dit is natuurlijk niet uniek voor Kazachstan. Hetzelfde zie je in veel andere landen. Als je teruggaat naar de meeste landen die tegenwoordig moderne democratieën zijn, dan zie je dat ze honderd jaar of langer geleden daar een zeer vergelijkbare situatie hadden; dat het land verdeeld was tussen de wens om echte hervormingen door te voeren en de oude elite die zich daartegen verzette. Op dit moment kunnen jullie als spirituele mensen het beste de positieve visie voor ogen houden, oproepen blijven doen, maar natuurlijk ook geduld hebben en beseffen dat dit proces tijd kost. Als je naar andere landen zoals de Baltische staten of sommige Europese landen kijkt die deel uit hebben gemaakt van het Warschaupact, dan zie je dat die landen meer hervormingen hebben doorgevoerd dan Kazachstan op haar huidige niveau. Je moet je echter ook realiseren dat Kazachstan zich in een bijzondere situatie bevindt omdat die niet van een communistisch systeem naar een volledig democratisch systeem overging vanwege Nazarbajev, vanwege de positie die hij had en ook al voerde hij bepaalde hervormingen door en zeker hervormingsgezinder was dan de communistische regeringen, hield dit de ontwikkeling van Kazachstan tegen in vergelijking met sommige andere landen.

Maar je ziet dat zij een soortgelijk proces hebben doorlopen. Die zijn alleen verder omdat ze meer tijd hebben gehad. Kazachstan gaat dezelfde richting op. Daar bestaat geen twijfel over, maar het zal tijd kosten voordat er grote doorbraken zullen komen.