Geascendeerde Meester Jezus, 31 december 2011

Wanneer je naar deze lering kijkt – die een veel hogere lering is dan ik tweeduizend jaar geleden kon geven – dan kijk je misschien naar een lering die ik heel lang geleden heb gegeven en zeg je: “Maar Jezus, waarom heb je toen gezegd: “Ik kom niet om vrede op de wereld te brengen, maar het zwaard?”” De waarheid is dat ik het zwaard van Christus kwam brengen en een van de functies van het zwaard van Christus is dat het de conflicten vergroot die mensen in zich hebben, het vergroot zelfs de conflicten tussen mensen en groepen mensen, zodat zij die niet kunnen toedekken, niet kunnen verbergen, niet onder het kleed kunnen schuiven, zoals ze zeggen.

Want hoe vaak zie je niet in de maatschappij dat mensen geneigd zijn om een conflict te negeren, het willen toedekken of onderdrukken. Begrijp je niet dat wat de Sovjet-Unie probeerde met het communisme en wat China nog steeds probeert – en wat Rusland nog steeds voor elkaar probeert te krijgen – een kunstmatige vorm van één zijn is door iedereen te programmeren om hetzelfde te zijn. Maar één zijn is niet hetzelfde als hetzelfde zijn. Eén zijn is dat iedereen zijn of haar unieke individualiteit tot uitdrukking mag brengen, maar wel de unieke individualiteit die in jouw IK BEN Aanwezigheid zit verankerd. En dan kan er geen conflict bestaan tussen de ene individualiteit en de andere.

Je kunt met geweld geen één zijn creëren omdat je niet op een dwingende manier onschuldig kunt zijn. Je ziet dat zelfs de christelijke kerk de laatste tweeduizend jaar een kunstmatige vorm van één zijn probeerde te vormen omdat van iedereen wordt verwacht dat ze dezelfde overtuigingen krijgen gebaseerd op een beeld van Christus. Het idee is dat als iedereen hetzelfde beeld van Christus accepteert, iedereen wel met elkaar overeen moet stemmen. Je kunt wel zien dat dit niet het geval is, wanneer je naar de geschiedenis van het christendom kijkt, want hoewel de katholieke kerk er duizenden jaren in geslaagd is om alle verschillen te onderdrukken – door min of meer dezelfde wreedheid en dwang als de Sovjet-Unie heeft gebruikt – er op den duur een moment kwam waarop sommige mensen dat niet meer accepteerden. Sinds de opkomst van de protestantisme zie je dat het christendom blijft fragmenteren in veel verschillende kerken en sekten. En nogmaals, dit is een uiting van het feit dat als mensen niet echt één zijn vinden, het eigenlijk beter is dat het verschil steeds uitgesprokener wordt zodat mensen het niet kunnen negeren, het niet kunnen onderdrukken, niet kunnen doen alsof wij goede volgelingen van Christus zijn omdat we één zijn, wanneer er eigenlijk geen echt één zijn bestaat.

En nogmaals, één zijn is niet hetzelfde als hetzelfde zijn. Want hetzelfde zijn is een kunstmatige toestand die natuurlijk de droom van de gevallen wezens is omdat zij dan iedereen kunnen programmeren om hetzelfde te zijn. Ze beginnen dan te denken dat er hier beneden een harmonie en één zijn is die zelfs kan rivaliseren met het spirituele rijk en zelfs het één zijn in het spirituele rijk vervangen. Ze proberen één te worden met het bewustzijn dat je gescheiden bent en dat kan natuurlijk niet. Hoe meer ze iedereen forceren om hetzelfde te zijn, hoe meer tegendruk ze vormen dat dit fragmenteert.

Het is mogelijk dat een kracht op de wereld een kunstmatige toestand vormt van hetzelfde zijn door de individualiteit te onderdrukken. Maar dit kan maar eventjes tot het zwaard van Christus het kunstmatige hetzelfde zijn fragmenteert en zichzelf opnieuw tot uitdrukking begint te brengen door de individualiteit van de verschillende levensstromen. Dan zie je het, zelfs als wij naar jullie kijken als spirituele mensen, die misschien zijn opgegroeid in een samenleving die je individualiteit heeft onderdrukt, die jullie heeft geprogrammeerd om je individualiteit te onderdrukken. Dit kan een kracht van buitenaf zijn, zoals je in de Sovjet-Unie hebt gezien of misschien de sociale druk in de vele zogenaamd vrije westerse naties, zoals onze twee boodschappers gisteren hebben beschreven in het gesprek over het ego.

Onderdruk je individualiteit niet meer
Het is natuurlijk dat je diverse aspecten in jouw ego hebt gevormd die zich erop richten om jouw individualiteit te onderdrukken, om te voorkomen dat jij je individualiteit uit. Wanneer je dit gaat beseffen en je ervan losmaakt, is het logisch dat je een fase doormaakt waarin jij je op alle mogelijke manieren moet uiten. Je moet jezelf op extremere manieren uiten dan je vroeger hebt gedaan, want je moet alle kunstmatige beperkingen die je hebt gevoeld, weggooien.

Daarom moeten de meeste tieners door een fase heen waarin ze schijnbaar tegen hun ouders rebelleren of dingen doen waarvan hun ouders hebben gezegd dat ze die niet mochten doen, om uit te vinden wie ze eigenlijk zijn. Maar je ziet ook dat tieners er in het ideale geval hier maar een bepaalde tijd over doen en daarna ontdekken wie zij zijn, zodat ze niet meer hoeven te rebelleren. Ze weten dan wie ze zijn; niet het tegenovergestelde van iets hier op aarde, maar door hun unieke individualiteit die zit verankerd in hun IK BEN Aanwezigheid.

En dit zou ook jullie doel als spirituele mensen moeten zijn. Je zou jezelf door een zelfde fase heen moeten laten gaan van tot uitdrukking gebrachte individualiteit; die niet meer te onderdrukken. Maar in plaats daarvan zie je in spirituele bewegingen dat ze een nieuw ideaal, een aantal nieuwe regels, opleggen dat je weer een reden, een excuus, geeft om jouw individualiteit te onderdrukken. Maar dat kan niet tot groei leiden; alleen maar spanning. Dan zie je opnieuw dat veel spirituele bewegingen na een poosje beginnen te fragmenteren. Er ontstaan conflicten tussen mensen of mensen zullen in veel gevallen vertrekken omdat ze zich niet meer kunnen aanpassen aan het kader.

Maar dit kan worden getranscendeerd door bewegingen te vormen waarin mensen zichzelf mogen uiten, zoals jullie vandaag ook hebben gedaan voordat jullie deze rozenkrans hebben opgezegd. De mensen mochten zich vrij uiten. Er was geen globaal doel, er was geen globaal ontwerp, er was geen politiemacht die mensen probeerde te vertellen op welke manier ze spiritueel mochten zijn en wat ze wel of niet zouden mogen zeggen. Er werd geen poging gedaan om een probleem op te lossen; iedereen mocht zich vrij uiten.

En toen jullie je meningen tot uitdrukking hadden gebracht, konden jullie nog steeds samen het ritueel van de rozenkrans doen, dat daarna weer heeft geholpen om je bewustzijn te verhogen en de uitdrukkingsvorm te transcenderen die jij niet echt was, die niet jouw ware individualiteit was, maar slechts een noodzakelijke fase om je te bevrijden van de beperkingen om jouw individualiteit tot uitdrukking te brengen.

Dit is een deel van een langere lering. Het hele dictaat kun je hier lezen.