ONDERWERPEN: Waarom is Turkije tegen op de benaming genocide? – ziet Turkije zichzelf als het Ottomaanse Rijk? – de meesters willen dat alle naties zich boven het verleden verheffen – Duitsland heeft de Nazi’s beter getranscendeerd dan Turkije het Ottomaanse verleden – de droom om een belangrijk wereldrijk te zijn – de definitie genocide is te eng Stalin heeft een genocide gepleegd – sommige mensen willen dat de Holocaust de allergrootste genocide is – het gevallen bewustzijn wil macht – Turkije zou verder moeten

In maart 2010 heeft een panel van Congresleden van de Verenigde Staten ervoor gestemd om het doden van 1-1.5 miljoen Armeniërs door het Ottomaanse Rijk aan het eind van de Eerste Wereldoorlog als genocide te bestempelen. Het moderne Turkije heeft consistent ontkend dat deze gebeurtenis genocide was, hoewel ze toegeeft dat er wreedheden hebben plaatsgevonden. Turkije heeft druk proberen uit te oefenen op het Congres van de Verenigde Staten en het Zweedse parlement om dit níét als genocide te bestempelen en nu haar ambassadeurs voor zowel de Verenigde Staten als Zweden, blijkbaar als een soort van vergeldingsdaad, teruggeroepen. Ik vraag me af of Jezus er ook wat over te zeggen heeft?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Ik heb er inderdaad wat over te zeggen en laat me beginnen met naar de kern van de zaak te gaan: “Waarom heeft de moderne staat Turkije er bezwaar tegen dat deze gebeurtenissen als genocide worden bestempeld?”

Turkije betwist niet dat een groot aantal christelijke Armeniërs werden gedood (hoewel ze de cijfers betwist die door de meeste andere landen worden geaccepteerd). Turkije betwist niet dat dit ter dood brengen door het Ottomaanse Rijk werd gearrangeerd. Het Ottomaanse rijk is in 1922 geëindigd. Het Ottomaanse Rijk was geconcentreerd in wat nu Turkije is en het wordt algemeen geaccepteerd dat de Republiek Turkije (officieel aangekondigd in 1923) de opvolger is van het Ottomaanse Rijk.

De echte vraag is: “Is de moderne staat Turkije – in 2010 – nog steeds de opvolger van het Ottomaanse Rijk of is ze geëvolueerd tot een moderne staat die het lidmaatschap van de Europese Unie waard is?” Hoe kijkt het  Turkije van tegenwoordig precies naar zichzelf; hoe bepaalt ze haar nationale identiteit?

Als het moderne Turkije het bewustzijn van het Ottomaanse Rijk heeft getranscendeerd, waarom zou ze dan nog enig bezwaar kunnen hebben om het Armeense bloedbad als genocide te bestempelen? Als modern Turkije zichzelf niet herkent in of als het Ottomaanse Rijk, wat voor verschil zou het dan ooit kunnen maken voor het moderne Turkije als het Ottomaanse Rijk – een dood rijk uit een dood verleden – genocide heeft gepleegd? Het zou irrelevant moeten zijn – tenminste als Turkije haar verleden heeft getranscendeerd.

Dus is de echte vraag: “Heeft Turkije haar verleden getranscendeerd – of houdt ze nog steeds vast aan het gevoel van macht en belangrijkheid waar het Ottomaanse Rijk zoveel eeuwen van genoten heeft?

Niemand zou serieus zeggen dat het moderne Turkije schuldig aan een genocide is, zoals je ook niet kunt zeggen dat het moderne Duitsland de schuld heeft van de Holocaust. Toch is het een feit dat het moderne Duitsland haar Naziverleden in veel grotere mate heeft getranscendeerd dan het moderne Turkije haar Ottomaanse verleden.

Ik besef dat er veel mensen zijn die willen dat de Duitse natie zich eeuwig schuldig voelt over wat er door Nazi Duitsland werd gedaan. Toch willen wij, de geascendeerde meesters, niet, zoals we al eerder hebben uitgelegd, dat personen of naties blijven vastzitten in het verleden. We willen dat al het leven op aarde het verleden transcendeert, maar wat houdt dat in? De Holocaust vond plaats omdat het Duitse volk in die tijd een bepaalde bewustzijnsstaat had. De oorzaak van de Holocaust was die specifieke bewustzijnsstaat – níét de natie waarin de gebeurtenissen plaats vonden, en zelfs niet beslist de mensen die onderdeel waren van dat massabewustzijn in die tijd.

Het punt is dat als een gebeurtenis eenmaal ten einde loopt, de belangrijke vraag is in hoeverre individuele mensen en de collectieve psyche van een natie of groep bereid zijn om het bewustzijn te transcenderen dat ze in die tijd hadden. De meeste ervan zijn niet meer in Duitsland geïncarneerd (veel van hen zijn nu in Israël geïncarneerd als uitdrukkingsvorm van kosmische rechtvaardigheid). Zodoende is het wel duidelijk voor een neutrale observator dat de Duitse natie in grote mate het bewustzijn heeft getranscendeerd dat het Nazisme en de Holocaust in het leven heeft geroepen – hoewel meer heling constructief zou zijn voor Duitsland zelf en de Europese eenheid.

Het is net zo duidelijk dat Turkije haar Ottomaanse verleden niet in voldoende mate heeft getranscendeerd. Als dat zo was, zou het onderwerp om het bloedbad van de Armeniërs als genocide te bestempelen niet meer relevant voor moderne Turken moeten zijn. Dan zou de staat ook niet een tamelijk onvolwassen maatregel hebben genomen om haar ambassadeurs terug te roepen, omdat andere naties niet gedwongen zouden worden om erin mee te gaan.

Als het bewustzijn getranscendeerd zou zijn, zou Turkije de gebeurtenissen simpel bestempeld hebben als genocide en verder zijn gegaan. De reden dat dit niet is gebeurd, is dat veel van de mensen die de leiders waren in het Ottomaanse rijk nog steeds in het moderne Turkije geïncarneerd zijn. Ze hebben het bewustzijn nog niet losgelaten om de leiders te willen zijn van een machtig en belangrijk rijk – en ze proberen hun droom te bevorderen door de moderne staat Turkije te gijzelen. Er zijn onder het volk van Turkije, ook veel mensen die willen dat hun land belangrijk is op het wereldtoneel en daarom niet een nieuw imago van Turkije kunnen accepteren als gelijkwaardig lid van de internationale gemeenschap.

Dit verschilt niet zoveel van mijn eigen discipelen die streden om wie het hoofd van hen zou zijn als ik er niet meer was om ze te leiden. Het is een kinderachtig spel om superioriteit, waar al zolang om gevochten wordt door de gevallen wezens dat het verbazingwekkend is dat iemand het nog steeds de moeite waard vindt om ervoor te doden of gedood te worden. Toch is dit precies het bewustzijn dat de basis vormt voor dit superioriteitsspel dat het toneel klaarzet voor elke vorm van genocide. Omdat dit bewustzijn bereid is om zover te gaan om haar superioriteitsdroom veilig te stellen – waaronder het uitroeien van grote groepen mensen die deze droom bedreigen.

In dat opzicht moet je erop letten dat het voornaamste bezwaar dat Turkije heeft, is dat volgens de internationale wet er aan twee eisen moet worden voldaan voor een gebeurtenis als genocide mag worden bestempeld. De ene is dat er massamoorden zijn gepleegd, de andere is dat er bewijs moet zijn van een van tevoren beraamde bedoeling om een specifieke groep mensen uit te roeien. En omdat zo een plan niet door de leiders van het Ottomaanse Rijk is bewezen (omdat ze elk bewijs van hun plan hebben uitgewist), beweert Turkije dat het voorval geen genocide is.

Mijn onmiddellijke commentaar is dat de definitie van genocide kenmerkend is voor het hele bewustzijn van wat ik in de wetgeleerden berispte, toen ik zei dat ze de Sleutel van Kennis hadden weggenomen. De Sleutel van Kennis is het Christusonderscheid wat altijd kan onderscheiden wat echt is of niet. De wetgeleerden vertegenwoordigen het gevallen bewustzijn dat de Christus wil buitensluiten van deze wereld, zodat er geen absolute manier is om te bepalen wat echt of onecht is. Zodoende weten ze dat omdat ze intellectueel intelligenter zijn dan alle andere mensen op aarde, ze een argument kunnen winnen of het in ieder geval onbeslist laten.

Maar afgezien daarvan is mijn commentaar hier dat de huidige definitie van genocide kunstmatig is en te smal. Het zou niet alleen van toepassing mogen zijn op een groep mensen die door hun uiterlijke kenmerken zoals ras, etniciteit of religie, wordt bepaald. Joseph Stalin heeft 21 miljoen Russen door genocide omgebracht. Ze behoorden niet tot een bepaalde etnische, religieuze, raciale of economische groep. Het schrijnende feit is dat Stalin iedereen doodde die tegen zijn gezag in opstand kwam. Daarom heeft Stalin genocide gepleegd tegen iedereen in Rusland die creativiteit of respect voor principes had – precies de soort mensen die een natie kan opbouwen. En dat is juist waarom de Sovjet-Unie geen duurzame natie was en zelfs waarom modern Rusland ermee worstelt om zichzelf boven haar niet-creatieve verleden uit te tillen (weer een voorbeeld van een natie die niet voldoende haar verleden te boven is gekomen).

Ik zou ook nog willen noemen dat er een in het algemeen niet herkende oorzaak achter de huidige definitie van Genocide zit. Er zijn mensen die niet al te gemakkelijk een gebeurtenis als genocide willen bestempelen. De reden is dat als meer voorvallen als genocide worden bestempeld – zoals zou moeten – dan zouden deze mensen het gevoel krijgen dat de aandacht wordt weggehaald bij, en het schokeffect van, hun eigen lievelingsgebeurtenis, namelijk de Holocaust. Er zijn tegenwoordig mensen op de wereld die zich ervan willen verzekeren dat de Holocaust tegen de joden eeuwig als DE enige allerergste wreedheid die ooit begaan is tegen een groep mensen, in stand blijft. Dit zijn de mensen die lijden aan het bewustzijn van boven anderen willen staan, zoals we in Israël hebben blootgelegd.

Ik weet dat dit paradoxaal klinkt, maar juist de mensen die de Holocaust in elkaar hebben gezet, willen dat het eeuwig als de allerergste gruweldaad te boek blijft staan. Toch zal het voor de mensen die de paradoxale aard van het dualiteitsbewustzijn beginnen te zien, mogelijk zijn om het mechanisme hierachter te zien. Er is een element van het gevallen bewustzijn dat bovenal macht wil – en het wil dat die macht door zoveel mogelijk mensen erkend wordt. Degenen die de Holocaust in het leven hebben geroepen, ontleenden een enorm gevoel van macht aan het feit dat ze in staat waren om zo een gebeurtenis te arrangeren. En ze willen van deze macht blijven genieten zolang ze op deze aarde zijn – wat niet veel langer meer is.

Dus zou mijn advies voor modern Turkije zijn (niet dat iemand in een hoofdzakelijk moslimland waarschijnlijk naar mij luistert): Trek je gewoon terug uit het debat en laat de internationale gemeenschap doen wat ze wil. Richt je in plaats daarvan op het maken van de – nogal substantiële – overgang in bewustzijn en organisatie die voor Turkije nodig is om bij de EU te komen en een gelijkwaardig lid van de internationale gemeenschap te worden. Hoe meer jullie je bereidheid tonen om het verleden te transcenderen, hoe meer het irrelevant wordt wat er in het Ottomaanse Rijk is gebeurd – of hoe het tegenwoordig bestempeld wordt.

Wees bereid herboren te worden. Natuurlijk moet je, om herboren te worden, eerst de oude identiteit laten sterven. En misschien is dit waar echte weerstand aan geboden worden.