ONDERWERPEN: innerlijke heelheid vereist oplossing van psychologische problemen – jezelf dwingen je van seksualiteit te onthouden, bevordert je spirituele groei niet – de innerlijke leringen zijn voor de kerk verloren gegaan, dus moesten de mensen worden gedwongen zich aan doctrines in de buitenwereld aan te passen – ongetrouwde priesters kunnen getrouwde stellen niet van advies dienen – kloosters voor mensen die eraan toe zijn om lichamelijke behoeften op te geven – het seksueel misbruik door priesters bewijst dat het een misvatting is om te proberen om mensen zich aan doctrines van buitenaf aan te laten passen – het celibaat kweekt elitarisme en spirituele hoogmoed

Vraag: Jezus, ik begrijp de behoefte aan echte hervormingen in de katholieke kerk en ik hoop dat veel katholieken acht slaan op je woorden over de noodzaak tot hervormingen. Ik zou je echter willen vragen stellen of jij vindt dat katholieken priesters zouden mogen trouwen?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Ik ben een spirituele leraar en mijn zorg betreft altijd de spirituele groei van de individuele levensstroom. Spirituele groei houdt in het verwijderen van verkeerde overtuigingen en emotionele littekens die de levensstroom verhinderen om heel te worden, wat ook wel heiligheid wordt genoemd. Dit is een innerlijk psychologisch besluit dat je niet krijgt als automatisch of mechanisch effect door bepaalde handelingen te verrichten. Daarom heeft het gedwongen celibaat weinig waarde en is een last voor de levensstromen die er nog niet aan toe zijn om zich van seks te onthouden. In plaats van te leiden tot oplossing van psychologische problemen, versterkt het waarschijnlijk die problemen. Juist daarom is er bij de katholieke kerk zo’n geweldig probleem met seksueel misbruik.

Wat ik nu zeg, is dat het de ware bedoeling van het leven is om een geleidelijk pad te bewandelen dat naar een hogere bewustzijnsstaat leidt. Dit pad kan worden vergeleken met een trap met vele treden. Naarmate een levensstroom deze trap opklimt, zal die zijn natuurlijke gehechtheid aan, verlangen naar, en interesse in wereldlijke zaken beginnen te verliezen, vooral de zintuiglijke geneugten die door het fysieke lichaam worden veroorzaakt. Met andere woorden, het is natuurlijk dat een levensstroom geleidelijk het verlangen naar seks opgeeft en meer aandacht heeft voor de spirituele kant van het leven.

Als je de mensheid overziet, zie je dat sommige mensen deze spirituele staat hebben bereikt en de lichamelijke behoeften achter zich hebben gelaten. Je ziet dat sommige mensen geleidelijk hun gehechtheid aan seksualiteit in één leven te boven komen. Maar je ziet ook dat er veel mensen op deze aarde zijn die er nog niet aan toe zijn om seksualiteit op te geven. En als iemand er nog niet aan toe is, zal het de spirituele groei van de levensstroom waarschijnlijk niet bevorderen als jij jezelf dwingt om af te zien van seks. Deze onthouding van seks moet worden gebaseerd op het ware vastberaden innerlijke voornemen om het verlangen naar seksualiteit stop te zetten in plaats van een beslissing die je met de dagelijkse denkgeest en wil neemt.

Het was oorspronkelijk mijn bedoeling en hoop dat de christelijke beweging mensen een geleidelijk pad zou bieden dat naar een hogere bewustzijnsstaat zou leiden, namelijk het Christusbewustzijn. Deze groei zou in het ideale geval moeten worden gebaseerd op het inzicht, echt innerlijk inzicht, in de spirituele mysteries van het leven.

Wanneer de levensstroom ware inzichten ontvangt, vindt hij waardevolle antwoorden op zijn vragen over het leven. Die antwoorden zullen de levensstroom de echte vastberadenheid geven. De levensstroom zal zich geleidelijk op één lijn brengen met zijn overtuigingen over de waarheid van het leven en de levensstroom zal geleidelijk zijn emotionele wonden en obsessies oplossen. Zodoende hoeft de levensstroom zichzelf niet te dwingen tot bepaalde handelingen in de buitenwereld. De levensstroom zal vrijwillig voor die acties in de buitenwereld kiezen, omdat de levensstroom beseft dat die verlicht eigenbelang vertegenwoordigen.

Wat er in de katholieke kerk is gebeurd, was dat die afweek van mijn oorspronkelijke bedoelingen. De kerk raakte verwikkeld in machtsspelletjes en het gevolg was dat mijn oorspronkelijke leringen werden verwijderd. Daarom kon de kerk de mensen niet het echte inzicht geven dat tot echte vastberadenheid heeft geleid. Het gevolg was dat de kerk tot een patroon verviel om mensen te dwingen aan uiterlijke doctrines en rigide regels voor gedrag te voldoen.

In het ideale geval zou een kerkorganisatie een hiërarchische structuur moeten bieden en mensen geleidelijk naar niveaus met die structuur die zij kunnen en willen, voeren. Zo’n structuur zou dan verschillende niveaus hebben gebaseerd op verschillende niveaus van spirituele verworvenheden. De meerderheid van de mensheid is bijvoorbeeld niet op een niveau waarop het natuurlijk is of zelfs nuttig is om zich van seks te onthouden. Deze mensen zouden in een gewone gezinssituatie moeten leven, zoals veel van hen al doen.

Een kerk heeft een klasse priesters nodig die deze mensen dienen. Dit zouden de gewone katholieke priesters zijn. Als je effectief mensen geestelijk verzorgt, moet je de problemen kennen die deze mensen hebben. Als jij dergelijke problemen niet zelf hebt gehad, hoe kun je dat dan weten? Met andere woorden, als je effectief gezinnen en getrouwde mensen met kinderen geestelijk verzorgt, is het heel nuttig om zelf getrouwd te zijn en zelf kinderen te hebben waar je dagelijks mee om moet gaan.

Het is gewoon een feit dat veel katholieke priesters niet effectief zijn wanneer het aankomt op de geestelijke verzorging van getrouwde stellen, gezinnen en kinderen. Dit komt door het feit dat deze priesters geen persoonlijke ervaring hebben die als basis dient voor hun geestelijke verzorging. Dus om je vraag te beantwoorden, het is nooit mijn bedoeling geweest om een organisatie te vormen dit het celibaat van gewone priesters eiste. Dit werd er later aan toegevoegd en was niet in overeenstemming met mijn wil en bedoeling. Het kwam tot stand door de behoefte aan macht en controle.

Laat mij nu terugkomen op het idee van een hiërarchische structuur die wordt gebaseerd op verschillende niveaus van spirituele verworvenheid. Naarmate een levensstroom het spirituele pad beklimt, verliest die natuurlijk, door innerlijke vastberadenheid, zijn gehechtheid aan de wereld. Daarom moet een kerkorganisatie een manier aanbieden waardoor mensen met dit niveau van verworvenheid in een omgeving kunnen leven die hen in staat stelt zich op spirituele activiteiten te concentreren. Dit kan door kloosters of andere omgevingen die specifiek ontworpen zijn voor mensen die niet in een gezinssituatie willen leven. Het kan ook door organisaties worden gedaan die mensen verzorgen en een magnifiek voorbeeld is de organisatie die door Moeder Teresa in het leven werd geroepen.

Het celibaat zou de natuurlijke levensstijl moeten zijn voor zulke organisaties, maar niet als een opgelegde regel van buitenaf. In plaats daarvan moet het vrijwillig gaan, gebaseerd op echte innerlijke vastberadenheid en spirituele groei. Mensen die niet op dit niveau zitten, zouden er gewoon niet voor kiezen om in zo’n omgeving te leven. Je zou misschien kunnen zeggen dat een kerkorganisatie een aspect moeten hebben dat op de buitenwereld is gericht om mensen te dienen die in gewone gezinsrelaties leven. De kerk zou ook een naar binnen gericht aspect moeten hebben dat zich richt op de maximale kans om het leven te leiden dat zich richt op spirituele activiteiten.

Laat mij een woord van waarschuwing geven. Het is waar dat naarmate een levensstroom volwassen wordt op het spirituele pad, hij op een natuurlijke manier geleidelijk alle gehechtheid aan wereldlijke verlangens verliest. Maar dat betekent niet beslist dat een spiritueel geavanceerd persoon ongetrouwd moet zijn of zelfs celibatair moet leven. Ongetrouwd zijn en noodgedwongen celibatair leven, bevordert niet automatisch de spirituele groei en het is een vergissing die door de katholieke kerk wordt aangeprezen. De misvatting van deze overtuiging is duidelijk bewezen door het seksueel misbruik door priesters bloot te leggen. Dit misbruik bewijst ook de gevaren door iemand opzettelijk te dwingen aan rigide regels in de buitenwereld te voldoen, wanneer de levensstroom niet aan zo’n levensstijl toe is.

Mijn punt is dat de leiders van een kerk niet beslist celibatair hoeven te leven. Nogmaals, je kunt mensen alleen maar effectief geestelijk verzorgen als je hun problemen kent. Daarom kan een kerk leiders hebben, zelfs hooggeplaatste leiders, die getrouwd zijn. In feite zeg ik niet dat naarmate de levensstroom volwassen wordt, hij moet scheiden en celibatair gaan leven. Je kunt heel goed getrouwd blijven en, of celibatair zijn, of een evenwichtiger niveau van seksuele activiteit dan de meeste stellen hebben.

Dus ik wil geen organisatiestructuur die zegt dat degenen die celibatair zijn op een of andere manier boven anderen staan of spiritueel verder gevorderd zijn dan de anderen. Ik moedig elitarisme in wat voor vorm ook, niet aan, omdat het hoogmoed kweekt en hoogmoed is het tegenovergestelde van spirituele groei. Denk aan de uitspraak: “Hij die de grootste onder jullie zou willen zijn, laat hem de dienaar van allen zijn.”