Vraag: Hoe heb jij je geboortetrauma opgelost, of hoe wist je dat je het had opgeruimd? Hoe heb jij je geboortetrauma overwonnen?

Antwoord van Kim Michaels. Dit antwoord werd gegeven tijdens de conferentie in Kazachstan, 2023

Ik denk dat het in 2017 was, toen ik deze leringen kreeg. Voor zover ik me herinner, begonnen we op een conferentie in Estland leringen over het geboortetrauma te krijgen. Ik was natuurlijk die dictaten aan het redigeren en ik denk dat ik ook invocaties begon te maken die daarop waren gebaseerd. Ik werkte daar aan toen ik dat werk deed. En ik riep de meesters op om mij te helpen mijn geboortetrauma te zien. En nadat ik dat een tijdlang had gedaan, kreeg ik heel vroeg in de ochtend een ervaring toen ik gedeeltelijk al wakker was, maar eigenlijk nog nergens aan dacht. Plotseling kwamen de woorden bij mij op: “Je hoeft niets te doen op aarde.” En dat was bijna een schok voor mij. Ik weet nog dat ik hier heel erg van schrok, want tot dan had ik altijd het gevoel gehad dat ik hier op aarde was omdat ik iets moest doen, dat ik iets moest bereiken.

En dit sluit natuurlijk aan bij de hele leer die de meesters hebben gegeven over avatars die van een natuurlijke planeet naar de aarde komen en ik had altijd al het gevoel dat ik niet op aarde thuishoorde. Dit was eigenlijk niet mijn eerste planeet en ik kwam hier niet omdat ik wilde ervaren wat je op aarde kunt ervaren. Ik kwam hier omdat ik de aarde vooruit wilde helpen. Tenminste dat dacht ik. Daarom heb ik altijd het gevoel gehad dat ik hier niet alleen ben om van het leven op aarde te genieten. Ik ben hier om iets te doen wat verschil maakt. Toen ik duidelijk de boodschap kreeg dat ik niets op aarde hoef te doen, schrok ik daar nogal van. En ik lag dit half wakker te verwerken, toen ik voelde gewoon dat iets in mij losliet. En het voelde alsof ik het hele gevoel losliet dat ik iets moest doen. En daarna was ik zo ontspannen dat ik letterlijk niet uit bed kon komen omdat al mijn spieren helemaal slap waren. Ik denk dat ik daar een tijdje heb gelegen en daarna ben ik misschien wel weer in slaap gevallen.

Toen ik eindelijk opstond, kon ik nauwelijks lopen. Ik bedoel, mijn spieren waren gewoon zo ontspannen dat ik bijna niets kon doen. En dit heeft een paar dagen geduurd. Geleidelijk aan verdween het. Het leek op iets waar mensen over praten nadat ze diepe weefselmassages hebben gehad, waarbij hun spieren volledig ontspannen raken.

Oorspronkelijk dacht ik dat dit mijn geboortetrauma was. En ik dacht dat het geboortetrauma was dat ik naar de aarde kwam met de intentie om iets te doen, en daarna ervoer dat ik dit niet kon uitvoeren. Dat was onmogelijk op een planeet als deze omdat de mensen niet reageerden, niet luisterden, en de gevallen wezens mij aanvielen en me neerhaalden. Ik dacht dat dit mijn geboortetrauma was en dat ik het had opgeruimd.

Sindsdien zijn er echter ook andere dingen naar boven gekomen. Het kan zijn dat de ervaring van naar de aarde komen met goede intenties en vervolgens beseffen dat je ze niet kunt uitvoeren, mijn eerste geboortetrauma was, maar sindsdien heb ik ook incarnaties gehad waarin ik werd gemarteld en vermoord, gestraft en gemanipuleerd om dingen te doen waarvan ik dacht dat ze heel stom of verkeerd waren.

Ik had nog meer trauma’s. De manier waarop ik daarmee omging, was eigenlijk alleen maar, zoals de leringen van de meesters zeggen, decreten en invocaties opzeggen en de meesters om hulp vragen om iets te zien. En het was altijd nuttig om de boeken te gebruiken die we hadden: ’Heel je Spirituele Trauma’s en de andere. Terwijl ik die dictaten kreeg en aan die boeken werkte, vroeg ik de meesters om mij te helpen om het te begrijpen. En als er een bepaald probleem was, dan zei ik decreten of invocaties op om de energie te transformeren. En meestal komt er na een tijdje, zonder erover na te denken, plotseling iets in mij op en zie ik: “O, dat was nog een zelf.” En wanneer ik hem zie, werk ik daaraan. Soms kan ik hem meteen loslaten als ik hem zie. Andere keren moet ik er meer aan werken, een aantal decreten opzeggen om de energie te transformeren of mezelf er vragen over stellen. Wanneer ik een zelf voel en hem niet helemaal kan zien, dan blijf ik gewoon vragen stellen, probeer een stapje naar achteren te doen, eromheen te kijken, er vanuit een andere hoek naar te kijken, en ook de meesters vragen om me te helpen hem te zien.

En soms kan dat binnen een paar dagen zijn. Andere keren duurt het misschien een paar weken voordat ik een doorbraak krijg en het plotseling begrijp. Maar het komt tot die doorbraak omdat ik uit mezelf ben gestapt en het van buitenaf kan zien en begrijpen dat ik hem niet ben. En dan is het veel gemakkelijker om hem los te laten.

Zo heb ik al heel wat trauma’s opgelost. En ik denk dat ik het geboortetrauma heb opgelost, tenzij ik iets niet heb gezien. Je kunt niet weten of er iets is wat je niet hebt gezien, omdat je het nog niet hebt gezien. Je weet niet eens of het er nog is. Ik werk nog steeds aan dingen; nog maar heel kortgeleden heb ik gewerkt aan het trauma dat ik het gevoel had dat ik iets stoms had gedaan, omdat ik besefte dat ik dat mijn hele leven al doe. Ik was me er altijd al van bewust geweest dat ik niet iets mocht doen waarvan ik dacht dat het stom was of waarvan andere mensen dachten dat het stom was. Als ik het gevoel had dat ik iets stoms had gedaan, was ik erg streng op mezelf. Als het andere mensen waren geweest, had ik gewoon gezegd: ‘Oké, die dingen gebeuren gewoon.’

Maar ik: “Nee, zoiets zou ik niet mogen doen.” En daar moest ik dus aan werken. En het heeft me eigenlijk flink wat tijd gekost om daar doorheen te breken. En misschien is het nog steeds niet helemaal opgelost. Ik weet het niet. Ik stel me altijd open en ben altijd op zoek naar het volgende waar ik aan moet werken.

Vraag: Wanneer jij je in een neutrale gemoedstoestand bevindt, kijk je dan vanuit het gezichtspunt van het bewuste zelf?

Kim: Ja, dat zou ik wel denken, omdat de meesters uitleggen dat de Bewuste Jij neutraal is. Ze hebben ook de woorden ‘zuiver bewustzijn’ gebruikt. En de gescheiden zelven die we hebben, hebben een soort vooroordeel of een soort laag erover. Ze willen dat dingen op een bepaalde manier gaan. Om het voorbeeld te nemen dat ik zojuist gaf, dat ik van mezelf niet iets stoms mag doen. Dat is duidelijk een gescheiden zelf dat op mij projecteert dat ik niet ‘iets stoms’ mag doen. Er is ook een ander gescheiden zelf dat projecteert dat er een maatstaf is voor wat dom is en wat niet dom is.

En dit komt niet van de Bewuste Jij, omdat de Bewuste Jij alleen maar kijkt naar de gebeurtenissen die plaatsvinden. En zoals ik al zei, wanneer ik naar iemand anders kijk die iets doet, dan heb ik daar geen enkel oordeel over. Die persoon deed of zei gewoon iets, nou en? Maar als ik zelf hetzelfde zou doen, zou ik mezelf daarvoor veroordelen. En dat is duidelijk een gescheiden zelf.

Vraag: Waarom had je het gevoel dat je niet iets stoms mocht doen?

Kim: Ik denk dat er lagen zijn, maar de kern ervan, zoals ik het tot nu toe heb begrepen, is dat ik, toen ik als avatar naar de aarde kwam, van een natuurlijke planeet kwam. Ik had niet de soort dingen gedaan die je mensen op aarde ziet doen: andere mensen pijn doen, andere mensen opzettelijk belachelijk maken, ze neerhalen. Ik kan me herinneren dat ik als kind een heel sterke reactie voelde als kinderen een ander kind neerhaalden en hem of haar een slecht gevoel gaven. Omdat ik vond dat je dat niet mocht doen. Je moet andere mensen niet psychologisch neerhalen. Voor mij was dat bijna erger dan iemand lichamelijk pijn doen.

Ik denk dat ik probeer te zeggen dat ik als avatar ben gekomen, maar niet het gevoel had dat ik beter was dan de mensen op aarde, maar ik voelde wel dat mensen bepaalde dingen doen die ik niet deed en dat ik me niet kon permitteren om dat ook te doen. Eén van die dingen is iets stoms doen. Ik denk dat het eigenlijk betekent dat ik als avatar beter zou moeten weten dan de mensen op aarde. Ik zou niet de stomme fouten mogen maken die mensen maken. Op dit moment zie ik het zo. Er zouden nog diepere lagen hiervan kunnen zijn.

Ik denk dat ik in ieder geval zelf het gevoel heb dat we als avatar het gevoel hebben dat we hier zijn om dingen op aarde te verbeteren, we kunnen ons dus niet laten meeslepen door dingen te doen die het erger maken. En als we dat wel doen, zijn we erg kritisch op onszelf omdat we dit hebben gedaan. We zouden andere mensen niet zo kritisch beoordelen, maar we hebben wel veel kritiek op onszelf, omdat we vinden dat we wel beter weten.

Ik denk dat het waarschijnlijk voor iedereen anders is wat dat specifiek is. Misschien voel jij dat je iets anders niet mag doen. Maar voor mij was het gewoon stom zijn. En ik denk ook dat ik heb gevoeld, maar ik begrijp het niet helemaal, maar ik heb het gevoel dat ik op een bepaald punt in een ver verleden in een positie zat die vergelijkbaar is met iets wat wordt beschreven in het boek ‘Mijn levens met’ waarin de hoofdpersoon wordt geboren in een beschaving, waarin de gevallen wezens hem het gevoel proberen te geven dat het zijn schuld is dat die beschaving instortte. En ik denk dat ik in een vergelijkbare positie zat waarin ik voor de gek werd gehouden en iets deed wat rampzalige gevolgen heeft gehad. En dat ik dacht: “Hoe kon ik zo stom zijn?” En ik denk dat veel andere mensen waarschijnlijk soortgelijke ervaringen hebben, omdat dit een van de manieren is waarop de gevallen wezens ons echt te pakken krijgen. Ze hebben ons in een positie gebracht waarin we denken dat we de kans hebben om het juiste te doen en dan blijkt dat de situatie helemaal gemanipuleerd was en dat we eigenlijk niets goed, niet het juiste, hadden kunnen doen, omdat het belangrijkste doel van de gevallen wezens was om ons neer te halen en te vernietigen. En ze hebben die hele situatie speciaal voor dat doel gecreëerd.

Ik denk dat ik dat nog niet helemaal heb doorgewerkt, maar het is zeker iets waar ik me nu heel erg van bewust ben.

Vraag: Wanneer we aan een gescheiden zelf werken en denken dat we hem hebben losgelaten, kan er dan later een herinnering aan terugkomen?

Kim: Ik zou zeggen van ja, want dat heb ik ook meegemaakt. En ik denk dat er twee aspecten aan zitten: het gescheiden zelf berust op een beslissing en die beslissing berust weer op een illusie. Wanneer we het zelf oplossen, dan komt dat omdat we van buitenaf naar dat zelf kijken; we zien de beslissing die we hebben genomen, we zien de illusie waarop die beslissing berust en dan zeggen we: “Ik laat hem los. Ik laat dit zelf sterven. Ik wil hem niet verdedigen. Ik wil hem niet rechtvaardigen. Ik wil hem niet uitleggen.” Vaak is het bij een gescheiden zelf alsof we hem beginnen te zien, maar in gedachten beginnen we hem als het ware te verdedigen.

Je hebt met betrekking tot dit een afzonderlijk zelf dat denkt dat je ‘iets stoms’ hebt gedaan. In gedachten kun je iets hebben, een uiterlijk zelf, dat begint te zeggen: “Ach, misschien was het wel niet zo erg en misschien vielen de gevolgen ook wel mee, en misschien moet je niet zo streng zijn voor jezelf. Je moet het gewoon negeren.” Om een afzonderlijk zelf op te ruimen moeten we echter op het punt komen waarop we hem niet meer proberen te rechtvaardigen en proberen geen enkel probleem op te lossen dat dit zelf projecteert. We kijken ernaar en zeggen: “Ik wil dit niet meer. Ik wil niet op deze manier reageren. Ik wil me niet zo voelen, niet zo denken. En ik probeer geen probleem op te lossen en ik probeer het ook niet uit te leggen of te verdedigen. Ik laat hem gewoon sterven. Ik geef hem geen energie meer.” Wanneer we op dat punt komen, is het gescheiden zelf dood. Er kan nog wel energie zijn die we nog niet volledig hebben opgelost en er is ook een herinnering die we misschien nog niet hebben uitgewist. Ik denk dat er ook sprake van een projectie van buitenaf kan zijn.

Ik herinner me nog dat ik, voordat ik ook maar iets wist over gescheiden zelven, al in de jaren negentig heb gevoeld dat ik iets in mijn psyche zag en dat los heb gelaten, maar dat er daarna een projectie terugkwam. Eigenlijk moest ik het opnieuw loslaten. En dit zou meerdere keren kunnen gebeuren. Het lijkt wel of de gevallen wezens voelen dat ze, ook als er maar een heel kleine kans bestaat dat ze je weer in dat patroon kunnen krijgen, dit op jou zullen projecteren. Je moet iets een bepaald aantal keren loslaten voordat zij het opgeven. Ik denk ook dat het de moeite waard is om de lering van Master MORE over het wissen van herinneringen erbij te pakken en te beseffen dat we het zelf wel kunnen hebben opgeruimd, maar dat we nog steeds de herinnering eraan hebben en die moeten we ook loslaten, want als we het zelf hebben opgeruimd, hoeven we daar natuurlijk niet meer aan vast te houden. Waarom zouden we dat moeten onthouden?

Maar wat betreft het gevoel: “Ik heb iets stoms gedaan”, kan ik ook zien dat er een zeer sterke projectie is van de gevallen wezens. Op een natuurlijke planeet hebben we altijd ervaren dat we iets altijd konden transcenderen, wat we ook deden. We konden ons er altijd van bevrijden. We hebben nooit echt een fout gemaakt die nooit meer hersteld kon worden, maar hier op aarde hebben de gevallen wezens geprojecteerd dat sommige dingen zo erg zijn dat we ons daar nooit van kunnen bevrijden.

Ik kan zien dat er een zeer sterke projectie op mij is dat ik zoiets stoms heb gedaan dat ik het nooit zou kunnen overwinnen. En daarom mag ik niet het lef hebben om mij nog een keer mijn mening te geven; ik mag niet het lef hebben om de gevallen wezens uit te dagen, omdat ik al heb bewezen dat ik dat niet kan. Ik ben daar niet goed genoeg in. Ik ben te dom om de gevallen wezens uit te dagen of wat het dan ook wezen mag. Dit is een heel erg sterke projectie. En misschien is er nog een zelf dat ik nog niet heb opgeruimd. Maar hoe dan ook, ik denk dat ze dit op ons allemaal projecteren om te proberen ons er feitelijk van te weerhouden dat wij ons Christusschap tot uitdrukking brengen, want dat is iets wat ze echt niet willen. Ze kunnen het aan dat we Christusschap bereiken als we in een grot in de Himalaya zitten, maar dat is eigenlijk geen Christusschap als het niet tot uiting komt door andere mensen te helpen.