Vraag: Sommige leringen zeggen dat hoe hoger we op het pad komen, hoe intenser ons leven op het fysieke vlak zou moeten zijn. Dat wil zeggen, de activiteiten op de wereld worden steeds hoger. Dat lijkt mij een onevenwichtige benadering. Wat vinden de geascendeerde meesters hiervan?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus – Webinar Nieuwjaar 2024:

Nogmaals, er bestaat geen maatstaf voor wat het betekent om de Levende Christus te zijn of om in een hogere bewustzijnsstaat te verkeren. Het is zeker een beperking als je zegt dat je leven intenser wordt en dat je activiteiten op de wereld intenser worden naarmate je hoger op het pad komt. Kijk maar naar de Boeddha. Je zou in zekere zin kunnen zeggen dat zijn leven intenser werd omdat hij lesgaf. Maar je weet misschien ook wel dat de Boeddha zich drie maanden per jaar terugtrok om te rusten of te mediteren en naar binnen te gaan en geen onderwijs te geven. En iets anders dat je zou kunnen zeggen, is: “Wat betekent het dat je activiteiten op de wereld steeds intenser worden?” Er zit een limiet aan wat een mens kan doen. Je hebt maar een beperkte hoeveelheid energie, je hebt maar vierentwintig uur in een dag, je moet een deel van die tijd slapen, je moet voor je fysieke lichaam zorgen.

Het hele idee dat het bereiken van hogere bewustzijnsniveaus betekent dat je steeds sneller rent, is praktisch gezien niet realistisch. Bij de Boeddha zie je dat hij, ook al hield hij zich bezig met lesgeven, steeds meer vrede in zijn eigen geest had. Je zou beter kunnen zeggen dat ongeacht alle activiteiten die je verricht, je innerlijke leven en je gemoedstoestand steeds vrediger worden, steeds neutraler, kunnen we zeggen. Je gedachten zijn gelijkmoediger omdat je het dualistische bewustzijn ontstijgt, naarmate je hoger op het spirituele pad komt, zoals we hebben gezegd. Je wordt niet naar de uitersten getrokken. Daarom kom je steeds meer in het midden uit. Je transcendeert de hele onevenwichtige schaal met extremen. En daarom heb je vrede vanbinnen.

Wat je helaas op de wereld ziet, is dat, zoals je zegt, het idee bestaat, niet alleen in spirituele leringen, maar bijvoorbeeld ook in de zakenwereld, dat bepaalde mensen actiever, intenser, gedrevener zijn en een duidelijk doel hebben en willen dat dingen gebeuren, en die daar andere mensen bij betrekken om hen te helpen dit te laten gebeuren. En dit is een teken van een superieure staat. Maar dit wordt vaak aangestuurd door de gevallen wezens. De gevallen wezens zijn degenen die obsessief-compulsief proberen een uiterlijk zelf te creëren dat een staat van perfectie bereikt omdat zij denken dat dit God ertoe kan dwingen om hen in de hemel te laten komen. Maar zoals we al vele malen hebben gezegd: dit kan nooit werken.

Misschien is er een bepaalde persoon die beweert dat hij een spiritueel persoon is en heel erg intens is en die probeert dit als een teken van spirituele vooruitgang te laten lijken. Maar is dat zo? Of is het eigenlijk een teken dat hij een zelf heeft, een onderbewust zelf, dat opgeruimd moet worden en hem ertoe aanzet te denken dat hij zich een weg naar de hemel kan banen, een weg naar de hemel kan forceren? Wat hebben we al zo vaak gezegd? Je kunt je weg naar de hemel niet forceren. Door te stoppen met het gebruik van geweld kom je in de hemel terecht. Dit is een delicate kwestie, omdat je dit niet op een zwart-witmanier kunt beoordelen.

Er waren mensen om mij heen toen ik geïncarneerd was, die zouden zeggen dat ik heel intens en zeer gedreven was. En dat komt deels omdat ik wist dat ik maar drie jaar had. Het kwam ook gedeeltelijk doordat ik de weerstand tegen mijn missie moest overwinnen en om het zelfs maar psychologisch te kunnen overleven, moest ik heel gefocust blijven en daardoor kon ik behoorlijk intens worden. Ik zou mij door niemand van mijn missie laten halen. Maar dit duurde slechts drie jaar omdat ik een korte missie had. Een deel van die intensiteit bestond eerlijk gezegd uit onopgeloste onderbewuste zelven die ik pas volledig losliet toen ik aan het kruis hing en de geest gaf. De Boeddha had een langere missie, bleef langer geïncarneerd en heeft alle zelven losgelaten, zodat hij vanuit een staat van vrede kon onderwijzen. Nu moet er nog een evaluatie worden gemaakt, en dat is dat wanneer je de open deur wordt voor de Christusgeest, de Ene geest, alleen al jouw aanwezigheid kan bij veel mensen hun onopgeloste zaken triggeren, omdat ze voelen dat jij wel vrede hebt, maar zij niet. En als ze in de buurt zijn van andere mensen die geen vrede hebben, merken ze dat niet bij zichzelf op.

Als ze in de buurt zijn van iemand die vrede heeft, merken ze hun eigen on-vrede bij zichzelf op en dit kan voor hen verontrustend zijn. Omdat deze mensen onopgeloste psychische problemen hebben, projecteren ze die altijd ergens op. Ze zeggen: “O, deze persoon, deze spirituele leraar is heel intens, omdat ik me altijd geagiteerd voel als ik bij hem of haar ben.” Maar is die leraar wel intens of is het alleen maar hun ervaring? Omdat ze het contrast ervaren tussen de gemoedsrust van de leraar en hun eigen gebrek aan vrede.

Je ziet dat dit niet zo’n eenvoudige vraag is om te beantwoorden. Maar wat ik wil zeggen is het volgende: naarmate je naar hogere bewustzijnsniveaus stijgt, transcendeer je de dualiteit, transcendeer je de paren, worden je gedachten niet naar extremen getrokken, word je steeds neutraler. Daardoor kom je steeds meer tot rust. In je eigen geest heb je vrede en overwin je ook elke behoefte om andere mensen te pushen of te dwingen om het eens te zijn met jouw visie of jouw doel. En daarom kun je jezelf zijn en mensen toestaan te zijn wie zij op dat moment zijn. Je kunt zijn en laten zijn.