Vraag: Het syndroom van Gilles de la Tourette, een neurologische aandoening. Mensen die hieraan lijden voelen zich voortdurend gedwongen om gedachten en commentaren uit te spreken en te schreeuwen die zij niet willen roepen. Dit brengt hen heel erg in verlegenheid en ongemak in het openbaar en ze zorgen ervoor dat normale dagelijkse omgang met andere mensen bijna onmogelijk is en het leven in het algemeen bijna onmogelijk maakt voor degene die eraan lijdt. Wat zorgt ervoor dat die toestand zich bij mensen manifesteert? Waarom moeten zij zo gruwelijk lijden? En wat is het beste waar die mensen op kunnen hopen in een leven waarin ze aan deze aandoening lijden?

Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2019 – Nederland:

Welnu, mensen komen veel verschillende persoonlijke toestanden tegen, maar de belangrijkste reden voor het syndroom van Gilles de la Tourette, is dat mensen een openheid in het emotionele lichaam hebben die hen in ieder geval tijdelijk opent om te worden overgenomen door demonen uit het astrale rijk. Die mensen schreeuwen het dus eigenlijk niet uit. Het zijn de demonen. Nu kan het op een ander niveau zijn dat die mensen wonden hebben uit vorige levens die ervoor zorgen dat zij af en toe een emotionele pijn voelen die overweldigend voor hen is. En dan kan het zijn dat zij eenvoudig de behoefte voelen om iets van die spanning te uiten door een soort uitroep, niet beslist een uitspraak te doen, maar door iets uit te roepen. Dat kan een beetje een andere dynamiek hebben, maar in de meeste gevallen worden die mensen in ieder geval tijdelijk overgenomen door demonen. Dit betekent niet dat zij voortdurend bezeten zijn, maar wanneer dat wel zo is, dan worden zij gedwongen om iets te schreeuwen of te zeggen en dan zijn ze door demonen bezeten. De demonen spreken door die mensen.

Waar zij op kunnen hopen? Welnu, dat hangt natuurlijk af van hoe open zij staan voor een ander kijk op het leven dan het leven waar zij gewoonlijk in zijn opgevoed. Omdat nogmaals, zoals wij hebben gezegd, het materialistische paradigma voor geestesziekten al lang zijn nut niet meer heeft (als dat al ooit zo was, om een geestesziekte te genezen). Als je alleen dit paradigma accepteert, dan is er geen hoop voor hen op verandering in de rest van dit leven. Ja, je zou een medicijn kunnen bedenken dat hen zo heeft verdoofd dat zij eigenlijk niet meer als mens functioneren maar meer slaapwandelend door het leven gaan. Dit is natuurlijk geen oplossing. Als je de spirituele kijk op het leven accepteert die wij hebben gegeven dan kunnen die mensen daar veel profijt van hebben: op de korte termijn door decreten aan Aartsengel Michaël op te zeggen voor bescherming, decreten aan Astrea om te worden losgesneden van het astrale rijk en zelfs het oordeel te geven over deze demonen en de demonen te binden die hen aanvallen. Op de lange termijn zouden ze de leringen nodig hebben die wij hebben gegeven om hun trauma’s te helen uit vorige levens en daardoor de opening te verzegelen in hun emotionele lichaam en zelfs in hun mentale lichaam waardoor de demonen hen kunnen beïnvloeden. Die opening wordt door een trauma veroorzaakt. Maar als die opening er eenmaal is en de demonen binnen zijn, dan worden de demonen het meer onmiddellijke probleem. De eerste stoplapmaatregel is de demonen eruit te krijgen. En dan kun je aan het trauma gaan werken en de wond in de opening van het emotionele en mentale lichaam verzegelen. Als mensen bereid zijn om een spirituele kijk te krijgen, dan bestaat er gerede hoop dat zij die toestand kunnen overwinnen. Als ze zich vast blijven klampen aan de materiële kijk op de wereld, dan is er in beginsel geen hoop op verandering in de rest van dit leven. Misschien ook wel niet in toekomstige levens, omdat er geen garantie is dat jij de wond zult genezen zodra je buiten je lichaam bent. Je incarneert weer met dezelfde wond. En je kunt deze cyclus meerdere levens herhalen, totdat je eindelijk jouw kijk op het leven verandert en een andere aanpak zoekt.