ONDERWERPEN: Moeder Maria’s leven met Jezus – kinderen hun eigen leven laten leiden – kinderen de vrijheid geven – jezelf de vrijheid geven – alle mensen doen hun uiterste best – de angst om slechte ouders te zijn – kinderen worden geboren met een bepaalde persoonlijkheid die in vorige levens is gevormd – jij bent niet verantwoordelijk voor de persoonlijkheid van jouw kind – op de leeftijd van 12 jaar moet de relatie veranderen van verplichting in keuze uit vrije wil – tieners moeten bepalen wie zij zijn – de neergaande spiraal van dwang – een poosje gescheiden zijn – geen enkele tiener is een eiland – noch conformeren noch rebelleren – demonstreren dat het mogelijk is om aan dwang te ontstijgen – de liefde respecteert geen enkel mens – ouders en kinderen in de Gouden Eeuw – je bent geen eigenaar van je kinderen – de samenleving een actievere rol bij het opvoeden van kinderen geven – heilige contracten tussen mensen – opties dat een kind niet meer bij zijn ouders woont na 12e jaar – contracten tussen ouders en tieners – je hebt het recht om zonder dwang te leven – wanneer kinderen hun ouders misbruiken – misbruik door het kind – uit elkaar groeien is beter dan beide niet groeien

Vraag: Ik ontdek dat ik worstel met mijn rol als moeder van drie tieners. Aan de ene kant besef ik dat mijn kinderen hun eigen levensplannen hebben (en ik ben er heilig van overtuigd dat ik ervoor getekend heb hun moeder te zijn in dit leven). Ik wil hen niet dwingen iets te doen, maar ik moet er wel voor zorgen dat ze veilig blijven. Ik wil hen helpen goede keuzes te maken. Soms is mijn huis gewoon een gekkenboel! Ik kan al die negatieve energie niet uitstaan. Ik probeer zo weinig mogelijk gehecht en evenwichtig te zijn, maar het is zo moeilijk. Ik merk dat ik niets kan zeggen of doen dat negatief is zonder instant karma (ik bezeer mijn been aan de vaatwasser, breek een glas enzovoort) terug te krijgen. Dan haal ik eens diep adem en zoek naar een betere oplossing, maar betere oplossingen zijn zo moeilijk als iedereen zo rot doet.

Zijn er ook speciale rozenkransen voor ouders? Kunnen jullie mij ook spirituele technieken aanbevelen om de vibratie in het huis te verbeteren en me helpen mijn rol beter te vervullen?

Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, Jezus en Saint Germain door Kim Michaels (19 november 2010):

Moeder Maria:

 

Ik weet heel goed uit persoonlijke ervaring hoe moeilijk het kan zijn om moeder van tieners te zijn. Ik persoonlijk moest omgaan met een zeer moeilijke tiener die Jezus heette, maar dat wil niet zegen dat hij beter of slechter was dan wat veel andere moeders ook hebben.

Ik wil je graag iets vertellen over mijn leven met Jezus. Je zult je uit de Bijbel herinneren dat er een situatie was dat Jozef en ik Jezus mee hadden genomen naar Jeruzalem. Hij verdwaalde in de menigte en we vonden hem ten slotte in de tempel, waar hij geanimeerd aan het discussiëren was over religie zonder zich van de tijd en plaats bewust te zijn. Dit was in feite iets wat hij vaker deed, omdat hij zich niet druk maakte over praktische dingen of in de huishouding hielp.

Toen we hem vonden, waren we natuurlijk bezorgd, zoals de meeste ouders zouden zijn. Maar toen we hem vragen begonnen te stellen waarom hij gewoon verdwenen was – ik moet toegeven met ongerustheid en beschuldigingen in onze stem – kreeg hij ogenblikkelijk een rothumeur – nog een gewoonte van hem – en ‘stelde zich op’ en verklaarde met de onfeilbare overtuiging over zijn eigen gezag die karakteristiek in zijn kindertijd was: “Wist ge niet dat ik in het huis van mijn vader moest zijn?”

Dit was een veelbetekenend moment voor zowel Jozef en mij als ouders en voor Jezus als kind, die oud genoeg werd om de verantwoording voor zichzelf te gaan dragen. We beseften allen dat er een fundamentele omslag in onze relatie had plaats gevonden en dat Jezus niet meer ‘ons’ kind was. We hadden dus een paar serieuze gesprekken over de toekomst van onze relatie en er werd na verloop van tijd besloten dat Jezus met Joseph van Aramithea mee zou reizen op de karavaanroutes naar het oosten.

Dat heeft hij gedaan en we wisten dat we hem misschien nooit meer zouden terugzien, omdat dergelijke reizen niet zonder gevaar waren. We voelden ook aan dat zijn eigen missie in het leven hem misschien voor altijd bij ons weg zou halen – we wisten allemaal dat hij een missie had, maar hadden geen heldere visie wat die was. Dus het was voor zowel Jozef als mij pijnlijk om hem los te laten, maar het was ook een opluchting. We beseften dat onze kinderen – zoals alle ouders moeten beseffen – door ons heen komen, maar niet van ons zijn, en er komt een moment dat je hen hun eigen leven moet laten leiden.

Dit kan een heel moeilijke taak zijn voor een ouder, want we worden allemaal opgevoed met een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel voor onze kinderen. Maar er komt een moment waarop de kinderen oud genoeg zijn – of zouden moeten zijn – om de eigen verantwoording voor hun eigen leven op zich te nemen en naarmate ze dat doen, moeten de ouders hun oude verantwoordelijkheidsgevoel loslaten. Je moet je kind gewoon de vrijheid geven om zijn eigen leven te leiden, hoe anders dat ook is dan dat van jou. De ultieme test van het ouderschap is je kinderen een leven laten leiden dat tegengesteld is aan de manier waarop jij dat van jou leeft en in tegenstelling tot waar jij in gelooft, en nog steeds van dat kind houdt en bereid bent ermee te communiceren als hij bij jou terugkomt.

Maar om dit te doen, moet jij je bevrijden van het gevoel dat je verantwoordelijk voor je kind bent en dat de handelingen van je kind op een of andere manier met jou te maken hebben. Ik probeer niet een excuus te geven voor ouders die hun kinderen misbruiken of verwaarlozen. Toch is het een onbetwistbaar feit dat alle mensen op een bepaald moment, in een bepaalde bewustzijnsstaat, een bepaald mentaal kader of rol zijn, zoals Jezus het in zijn laatste verhandeling noemt.

Daardoor zullen je handelingen op een bepaald moment een reflectie zijn van je huidige bewustzijnsstaat. Niemand van ons kan het anders doen, terwijl we nog geïncarneerd zijn, en daardoor kun je inderdaad zeggen dat alle mensen het beste doen wat ze kunnen gezien hun huidige bewustzijnsstaat. Dus moet je niet meer van jezelf verwachten of eisen – en je moet niet meer van anderen verwachten of eisen. (Vanzelfsprekend zegt dit niet dat je niet je bewustzijn kunt verhogen).

Een van de meest disfunctionele trekken in relaties is juist de neiging om te verwachten of te eisen dat anderen mensen voldoen aan een bepaalde maatstaf. Maar waarom doen mensen dat toch? Omdat ze dit van zichzelf verwachten en eisen, vaak onderbewust en daardoor zien ze niet dat ze wat zij anderen aandoen, zichzelf al aangedaan hebben. Deze neiging is zoals Jezus in zijn verhandeling uitlegt, een aspect van het bewustzijn van de antichrist en het dient alleen om de neerwaartse spiraal voort te zetten die gecreëerd werd door de gevallen wezens.

Een van de gevolgen is dat als ouders geneigd zijn om het gevoel te hebben dat wij aan een bepaalde maatstaf moeten voldoen door perfecte ouders te zijn en de ultieme test is hoe onze kinderen zich gedragen en wat zij met hun leven doen. We hebben het gevoel dat als een kind iets ‘fout’ doet of op een manier leeft die wij afkeuren, dit dan bewijst dat wij slechte ouders zijn. En dan vrezen we het oordeel van onze samenleving en tijdgenoten.

Zie je dat dit een volledig verkeerd begrip van de vrije wil is? Elk persoon is een uniek individu en heeft vrije wil. Je bent verantwoordelijk voor de keuzes die jij maakt, maar je bent niet verantwoordelijk voor de keuzes die iemand anders maakt. Dus brengt het denken dat je waarde of optreden afhankelijk is van keuzes van anderen, jou in moeilijkheden. Je hebt het gevoel dat anderen macht over jou hebben en daardoor denk je dat je dwang moet gebruiken om macht over hen te krijgen. Een recept voor een rampzalige relatie.

Ik ontken hiermee niet dat ouders geen invloed op hun kinderen hebben. Maar men moet duidelijker erkennen – en dat zal in de Gouden Eeuw zo zijn – dat kinderen worden geboren met veel eigenschappen en persoonlijke trekken die in vorige levens stevig verankerd zijn. Deze blijvende trekken zijn de verantwoording van het kind – ze zijn niet de verantwoording van de ouders. Als ouder ben je verantwoordelijk voor je eigen gemoedstoestand, maar je bent nooit verantwoordelijk voor de gemoedstoestand van je kind. Geen enkel mens is ooit verantwoordelijk voor de gemoedstoestand van iemand anders.

Als dit ene bewustzijn bekender zou kunnen worden, dan zouden veel problemen tussen kinderen en ouders getranscendeerd kunnen worden. Het zou dan tot een nieuw bewustzijn kunnen leiden dat vanaf 12 jaar de relatie tussen ouders en kinderen moet veranderen. Er moet een inzicht komen dat ouders niet meer verplicht zijn hun kinderen te huisvesten en dat kinderen niet meer verplicht zijn thuis te blijven. Ik besef dat dit in de maatschappij van tegenwoordig veel kinderen beperkte opties hebben om het huis te verlaten, maar dat zal in de Gouden Eeuw veranderen.

Dus men moet erkennen dat als kinderen thuis blijven na het 12e jaar, dat niet is omdat ze gedwongen zijn of dat de ouders gedwongen worden hen thuis te houden. Er moet een gevoel heersen dat dit iets is waar wij samen voor kiezen; we kiezen ervoor om samen te wonen, omdat we liever samen willen blijven dan een van de alternatieven. Daardoor heeft het, als we ervoor kiezen samen te wonen, geen zin om elkaar de schuld te geven of te eisen dat de andere kant aan een maatstaf voldoet waar wij niet aan kunnen beantwoorden.

Ik zal nu een stapje terug doen, want Jezus staat te popelen om ook wat te zeggen en ik weet uit ervaring dat wanneer Jezus wat wil zeggen, je hem niet gemakkelijk tegenhoudt – maar ik wil hem ook niet tegenhouden, omdat ik altijd gewild heb dat hij zijn volledige potentieel tot uitdrukking zou brengen.

Jezus:

Was ik een gemakkelijk kind? Nu, in die tijd dacht ik natuurlijk van wel, want zolang ik mijn zin maar kreeg, was ik gemakkelijk in de omgang. Maar achteraf besef ik duidelijk dat als mijn eigen kind op de manier had gehandeld zoals ik deed, ik daar zeker geen genoegen mee had genomen.

Naarmate je tiener wordt, kom je in een stadium van je leven dat je in het ideale geval begint te ontdekken en bepalen wie je bent, evenals ontdekken en bepalen wat jouw missie in het leven is. Het meest trieste onderdeel van de moderne maatschappij is dat kinderen opgevoed worden zonder het gevoel dat zij een spiritueel wezen zijn en een spirituele missie in het leven hebben.

Het gevolg is dat ze niet de ongelooflijke kans zien die het leven is en in plaats daarvan hebben ze het gevoel dat het leven aan hen opgedrongen wordt. Dit gevoel van gedwongen worden, wordt door hun ouders belichaamd, vooral als de ouders overweldigd worden door of gehecht zijn aan hun verantwoordelijkheidsgevoel en het gevoel dat de handelingen van hun kinderen naar hen teruggekaatst worden. Naarmate de kinderen gaan rebelleren tegen dwang, beginnen de ouders ook het gevoel te krijgen dat ze gedwongen worden.

Dit geeft zowel ouders als kinderen het gevoel dat ze gedwongen worden in een situatie die ze liever zouden willen vermijden en de meeste gebruikelijke reactie is dat beide kanten beginnen dwang te gebruiken om wat ze als een dwang van de andere kant zien, tegen te gaan. Dit wekt bijna onvermijdelijk een negatieve spiraal op. Zoals elders uitgelegd, is de belangrijkste uitkomst hiervan dat mensen verblind worden door hun waarneming van de situatie. Elke kant denkt dat de manier waarop ze naar de situatie kijken, de enige manier of de enig juiste manier is en daardoor kan er nooit een ontmoeting van geest en hart zijn.

Er is echt maar één manier om zo’n negatieve spiraal te doorbreken en dat is door de ‘dwang’ eruit te halen die de waarneming van mensen van de situatie verdraait. Vanzelfsprekend zou dit gedaan kunnen worden door spiritueel gewaarzijn of door raad te vragen aan neutrale buitenstaanders. Maar in veel gevallen is de enige manier om echt een andere waarneming te krijgen, dat de twee kanten een tijdje uit elkaar gaan.

In de situatie die Moeder Maria beschrijft, was ik er absoluut zeker van dat ik gelijk had om mijn visie te volgen dat ik een speciale missie had in het leven, wat de consequenties ook voor mijn ouders waren. Ik had het gevoel dat mijn ouders probeerden mijn missie in het leven in te perken en ik rebelleerde tegen wat ik zag als dwang van hun kant. Daardoor verschilde ik – ondanks de vele afgodendromen die mensen over mij hebben – niet zo veel van andere tieners. Ik vertrok met een bepaald gevoel van van mezelf overtuigd zijn en had het gevoel dat ik ontsnapte aan een beperkte omgeving thuis.

Maar toen ik over de stoffige sporen lief, besefte ik bepaalde dingen. Zie je, de woestijn is een heel speciale omgeving. Het is niet net of je thuis bent bij je ouders, waar je hen – in ieder geval in bepaalde mate – zo ver kunt krijgen dat ze voor jouw wil buigen. De natuur buigt voor de wil van geen enkel mens. Toen ik door de woestijn liep en zag dat ik zonder het water en het voedsel dat door de gemeenschap geleverd werd, geen kans op overleving had, besefte ik dat ‘geen enkele tiener een eiland is’. Ik besefte ook dat welke mening ik ook over mezelf en mijn eigen belangrijkheid had, het de woestijn niets kon schelen wie ik dacht dat ik was. Die zou mij net zo goed tot stof vermalen als iemand anders.

Dit zorgde ervoor dat wat ik zag dat mijn ouders deden om mij te proberen te beperken, in grote mate hun poging was om mij tegen mezelf te beschermen, mij tegen mijn gevoel te beschermen dat ik met alles weg kon komen en dat ik het het beste wist. Zoals ik zei, de uitdaging van een tiener is te ontdekken en bepalen wie je bent. Maar hoe ontdek je en bepaal jij wie je bent? Niet door mee te doen met je ouders, maar ook niet door tegen hen in te gaan. Je kunt enkel ontdekken wie je bent door de volledige verantwoording voor jezelf en je eigen gemoedstoestand te nemen. En zolang je anderen de schuld geeft of projecteert dat zij degenen zijn die je beperken, dan toon je enkel aan dat je nog niet de volledige verantwoording voor jezelf genomen hebt.

Toen ik – met de smaak van de droge woestijnlucht in mijn mond – langs de witte beenderen van zowel mens als dier liep, besefte ik dat er dingen in het leven zijn die niet voor de menselijke wil buigen. Dus zit er een grens aan wat je met dwang kunt bereiken. Ik begon langzaam toe te geven dat het nutteloos was om de rest van leven te proberen het universum aan mijn wil te onderwerpen. In plaats daarvan moest ik mijn wil aanpassen aan de realiteit van hoe het leven werkt – want er zijn dingen die mijn wil niet konden veranderen. Dit diepgaande gevoel van realisme en nederigheid begon mijn geest te openen voor wat de kern van mijn leringen werd, namelijk aan anderen te doen wat je wilt dat zij aan jou doen.

Probeer niet anderen te dwingen tot iets wat jij wilt dat ze doen. Toon anderen waartoe jij bereid bent. En dan laat je hen vrij om liefdevol of liefdeloos te reageren, want je weet dat jij jouw aandeel gedaan hebt.

Wat is de grootste missie die iemand ooit zou kunnen hebben? Is het niet tonen dat het mogelijk is dat mensen aan dwang kunnen ontstijgen, boven de neiging gaan staan om jezelf en anderen de schuld te geven? Is het niet tonen dat ten minste één persoon bereid is niet met geweld terug te slaan, maar om de andere wang vol liefde en vriendelijkheid toe te keren? Is het niet aantonen dat liefde superieur is aan geweld en dat liefde zich niet laat dwingen?

Want omdat je geen ander mens bezit, kun je geen liefde bezitten. Je kunt die niet in jouw verwachtingen of eisen persen, want liefde respecteert – net als de natuur – de wil van de mens niet. Of je opent je voor die stroom, óf je plaatst je uit die stroom.

Mijn punt is simpel dit: Wanneer er conflicten zijn in een relatie, probeer dan een breder perspectief te krijgen. Als dit inhoudt dat je een tijdje uit elkaar moet, wees dan bereid dat te doen. En als jullie dan weer bij elkaar komen, besef dan dat het een vrijwillige handeling is die niet gebaseerd wordt op dwang, maar op liefde. De liefde die komt door het erkennen dat niemand iemand anders bezit, maar dat ieder zichzelf en zijn eigen gemoedstoestand moet bezitten.

Ik heb mijn vader Jozef nooit weer gezien in dat leven. Ik ging met minder dan liefde weg en ik heb vaak gewenst dat ik de kans had gekregen om de woorden van dwang uit te wissen met woorden van liefde. Helaas gaat er nooit iets verloren en ik heb sindsdien de kans gekregen om vrede met hem te sluiten in het geascendeerde rijk. Maar wacht niet op de toekomst om te doen wat je vandaag kunt doen. Want de toekomst komt nooit, maar het nu is eeuwig.

Saint Germain, die geïncarneerd was als Jozef:

Wel mijn geliefden, zoals je wel kunt raden uit het voorgaande, wanneer je een huishouding hebt met zowel Maria als Jezus, komt het niet vaak voor dat je het laatste woord krijgt.

Dus ze hebben mij mijn zin gegeven door mij als laatste te laten spreken. Ik zal dus een visie van de relatie tussen ouders en kinderen in de Gouden Eeuw geven.

In de Gouden Eeuw zullen de meeste mensen opgroeien met enig inzicht in universele spirituele principes en met veel meer bewustzijn over de menselijke psyche en hoe je moet omgaan met je eigen psyche. Dan zullen de meeste mensen accepteren dat het hun verantwoording is om de leiding te hebben over hun eigen gemoedstoestand. Men zal zich veel meer bewust zijn van de noodzaak van een samenleving die mensen manieren aanbiedt om zowel zichzelf als hun relaties te helen.

Maar het bepalende element is dat het traditionele gevoel van bezit tussen ouders en kinderen vervangen zal worden door een nieuw bewustzijn. Dit zal ervoor zorgen dat de samenleving een veel actievere rol zal gaan spelen in het leven van kinderen, omdat de samenleving inziet dat gezonde en harmonieuze kinderen de sleutel zijn om de maatschappij te laten overleven en groeien. Dit wil niet zeggen dat de maatschappij het bezit van de kinderen op zal eisen, maar de ouders ook niet. Zowel maatschappij als ouders zullen proberen kinderen te helpen zichzelf te bezitten.

Omdat men over het algemeen meer bewustzijn heeft, zullen ongewenste zwangerschappen minimaal voorkomen en abortus helemaal niet meer. De meeste zwangerschappen zullen dan geplande zwangerschappen zijn en ze zullen gebaseerd worden op dezelfde filosofie die alle menselijke relaties leidt, namelijk dat elke relatie een heilig contract is dat twee of meer mensen met elkaar aangaan.

Twee mensen zullen niet gewoon bij wijze van gril samenkomen en een kind produceren. Als twee mensen kinderen willen, zullen ze elkaar een periode leren kennen en leren met elkaar te leven voor ze een kind produceren. En voordat ze dat doen, zal de maatschappij van hen eisen een contract voor hun relatie te bedenken en af te sluiten en om hun kinderen op te voeden Dus beloven zij samen te blijven en het best mogelijke thuis voor hun kinderen te leveren tot ze 12 zijn.

Wanneer een kind de leeftijd van 12 jaar bereikt, zullen de ouders en het kind naar een speciaal benoemde raad gaan en dan gaan ze een heilig contract aan voor de toekomst van hun relatie. De samenleving zal vele opties hebben zodat het kind apart van de ouders kan wonen, hetzij een poosje of onbepaalde tijd. Dit zal ook scholen omvatten waar ze kunnen wonen, diversiteit aan leerlingstelsels of zelfs speciale missies voor het kind om naar andere delen van de wereld te reizen.

Dit contract zal vrijwillig door beide zijden getekend worden. Als er geen overeenstemming wordt bereikt, kan er van het kind geëist worden dat het verhuist of dat het gezin speciale opvang krijgt. Het contract kan op bepaalde tijden opgeroepen worden om opnieuw te onderhandelen door beide zijden en het zal eens per jaar opnieuw bekeken worden. Ouders kunnen ook assistentie krijgen in vele vormen, waaronder financiële hulp, omdat de samenleving haar kinderen zal beschouwen als de belangrijkste investering in de toekomst.

Maar het praktische punt met betrekking tot de vraag die gesteld werd, is het idee om een contract met de kinderen aan te gaan die ouder zijn dan 12 jaar. Dit zal gebruik maken van een neutrale persoon van buitenaf, zoals een adviseur, priester of psycholoog inhouden. Ik besef dat er geen weid verspreid bewustzijn is van dit concept en daardoor geen van tevoren opgestelde contracten. Dus wees bereid om een van de voorlopers te zijn en begin te werken met dergelijke contracten en leer ervan terwijl je ermee bezig bent. In feite zou er geen van tevoren opgesteld contract moeten zijn, omdat dit het resultaat moet zijn van wat zowel de ouders als de kinderen zelf bepalen.

Wat moet je doen als kinderen niet meewerken? Wel, geef hen eerst de kans. Maar als er geen samenwerking uit voortvloeit, houd dan in gedachten dat je kinderen jou net zo min bezitten als jij hen. Daardoor heb je het recht om je contract te ‘verbreken’ als het niet gehonoreerd wordt.

Dit kan drastisch klinken, maar breng het in verband met wat Jezus zei over dwang overwinnen. Als mensen dwang tegen je gebruiken, jouw thuis tot een levende hel maken, dan heb je twee opties. Je kunt, of proberen hen er met geweld onder te krijgen, of je kunt de andere wang toekeren tot je het huis uitloopt.

In sommige gevallen zitten mensen zo vast in het gebruik van geweld dat ze niet kunnen zien wat ze aan het doen zijn, zolang ze denken dat de andere partij niet aan hen kan ontsnappen. Dit is een misbruik makende relatie en je hebt het recht om zo bij hen weg te lopen. Als je dat niet doet, loop je het risico ‘verslaafd’ te raken aan het misbruik wat leidt tot wederzijds afhankelijke relaties die levens voort kunnen duren. Zo’n relatie zal doorgaan tot in ieder geval een van de partijen het besluit neemt dat je dit niet meer accepteert en er iets moet veranderen. En dus is het enige waar ze volledig macht over hebben: zichzelf!

De maatschappij van tegenwoordig heeft grote stappen gedaan om de aandacht te verleggen naar ouders of andere gezagsdragers die kinderen misbruiken. Tot dusver heeft het zich geconcentreerd op fysiek misbruik, maar er is ook een groeiend gewaarzijn van emotioneel misbruik. Wat er echter tot dusver aan ontbreekt, is de erkenning dat kinderen ook emotioneel misbruik van hun ouders kunnen maken. Het feit dat kinderen fysiek niet zo sterk zijn als hun ouders, betekent niet dat ze mentaal en emotioneel niet sterker kunnen zijn en in veel gevallen misbruiken ze de macht die dat over hun ouders geeft. Dit gebrek aan bewustzijn zal waarschijnlijk veranderen in het komende decennium, maar het kan alleen veranderen als genoeg ouders het durven te zeggen en het beestje bij de naam noemen: niet ‘kindermisbruik’, maar ‘misbruik door kinderen’.

Ik probeer niet mensen de schuld te geven die in een relatie die misbruik van hen gemaakt heeft of maakt, zitten. Mensen hebben de vaardigheid om zich aan veel verschillende omstandigheden aan te passen en het helpt heel goed om te overleven en zelfs te groeien op een dichte planeet als aarde. De vaardigheid om zich aan te passen, kan er echter ook voor zorgen dat je stopt met groeien door bereid te zijn je zo aan te passen dat het voorkomt dat je het punt bereikt waarop jij beslist dat de dingen anders moeten. Je kunt je zo aanpassen dat je die beslissing oneindig uitstelt.

Ik zeg niet dat weggaan altijd de enige of de beste optie is. Het is zeker ook mogelijk dat de andere partij verandert. De ervaring toont echter dat mensen die vastzitten in het patroon om geweld te gebruiken tegen anderen maar langzaam veranderen.

Het besef dat er iets moest veranderen op een beslissende manier, zorgde ervoor dat Maria en ik besloten Jezus weg te sturen en wat er bij hem voor gezorgd heeft dat hij accepteerde dat het tijd was om te gaan. We namen allemaal de verantwoording om een situatie te veranderen waarin niemand rustig was en daarmee eerlijk gezegd ons huis tot een onaangename omgeving maakte. In tegenstelling tot de afgodsbeelden die mensen graag op de ‘heilige’ familie projecteren, waren we geïncarneerd en wij verschilden niet zoveel van andere mensen. We waren ook heel erg een product van onze cultuur waarin het ouderlijke gezag onbetwistbaar was – een concept waar Jezus weinig waardering voor had.

Dus nadat Jezus in de tempel verdween, hadden wij een ernstig gesprek en we veranderden allen onze waarneming. Uit deze vastbeslotenheid – in tegenstelling tot de voorgaande besluiteloosheid om ons aan te passen – groeiden we allen. Apart groeien is beter dan samen niet groeien.

Noot: Moeder Maria gebruikte de woorden dat onze kinderen door ons komen, maar niet van ons komen. Dat is een verwijzing naar Kahlil Gibran’s boek De Profeet. De hele quote over kinderen staat hieronder.

Over kinderen
Kahlil Gibran

Je kinderen zijn jouw kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van jou,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze jou niet toe.

Je mag hen jouw liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel,
want hun ziel vertoeft in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hen te worden, maar probeert niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de boog, waarmee je kinderen als levende pijlen
worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.