Denk eens na over het onderwerp gezinnen en hoe die zullen veranderen naarmate we meer in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn komen. De staat Utah in de Verenigde Staten is het hoofdkwartier van de mormoonse kerk en de meerderheid van de bevolking in die staat is mormoon. De manier om te weten te komen of je in een mormoons huis bent, is dat er in de woonkamer een klein ingelijst borduursel hangt met de tekst “Er zullen altijd gezinnen zijn.” Dit laat je in een notendop zien hoe de mormonen het concept gezin tot in het ene uiterste hebben doorgevoerd. Ze geloven dat ze na dit leven samen met hun huidige gezin in een hoger rijk zullen leven en dat ze eeuwig dat gezin zullen houden.

De meeste bewustere mensen zullen waarschijnlijk naar hun huidige gezin kijken en denken: “Ik wil absoluut niet altijd bij deze mensen blijven wonen.” Hoe komt dit? Omdat er mensen op de wereld zijn, niet alleen de mormonen maar ook veel andere mensen, die geloven dat hun gezinsleden de belangrijkste mensen in hun leven zijn en dat ze tijd met hen willen doorbrengen, of die zich op zijn minst daartoe verplicht voelen, zelfs niet alleen op planeet aarde, maar zelfs na hun huidige leven. Hoe komt het dat dit ene uiterste bestaat van mensen die tijd met hun gezin willen doorbrengen en het andere uiterste dat veel mensen, vooral bewustere mensen, niet meer tijd dan nodig met hun gezin willen doorbrengen, omdat ze niet het gevoel hebben dat ze iets gemeenschappelijks hebben met hun gezin, vooral als het gaat om groei in bewustzijn?

Wanneer je naar planeet aarde kijkt, zie je dat er veel verschillende bewustzijnsniveaus zijn. Bij de piramide van Maslow over de behoeften van mensen, zie je dat de mensen op de lagere niveaus van de piramide fysiologische behoeften en behoeften aan veiligheid hebben, die traditioneel sterk verbonden zijn met het gezin. Gezinnen hebben geprobeerd elkaar te steunen bij hun fysieke overleving, ze hebben geprobeerd elkaar te beschermen. En op het volgende niveau van behoeften, de behoeften aan liefde en verbondenheid, hebben de meeste mensen natuurlijk in ieder geval geprobeerd om aan deze behoeften te laten voldoen in het gezin.

In veel samenlevingen is het gezin de fundamentele eenheid van de samenleving geweest. Dit geldt voor veel verschillende samenlevingen over de hele wereld, zeker voor de monotheïstische religies die patriarchaal zijn. Bij hen draait het gezin om de vader. En ook al waren de vrouwen in de praktijk altijd degenen die het gezin bijeenhielden, ze werden niet erg belangrijk gevonden omdat de vader belangrijker was.

Maar overal ter wereld vind je voorbeelden van matriarchale culturen, bijvoorbeeld enkele Indiaanse stammen waarin de moeder de belangrijkste of centrale figuur in de families is. Er zijn natuurlijk ook gezinnen waarin de vader centraal staat; gezinnen waarin de moeder centraal staat, maar dat het gezin hoe dan ook de basiseenheid van de samenleving kan zijn.

Als we nogmaals naar de behoefte piramide van Maslow kijken, zien we behoefte aan erkenning wanneer we naar hogere behoeften gaan. En hoewel bij sommige mensen hun gezin daaraan kan voldoen, hebben de meeste mensen de behoefte om verder te kijken dan het gezin en op zoek te gaan naar een soort erkenning in de grotere samenleving.

Wanneer het gaat om de hoogste van de door Maslow beschreven behoeften, de behoefte aan zelfactualisatie, dan vinden de meeste mensen die deze behoefte hebben, die zich bewust zijn van deze behoefte en die naar bevrediging van deze behoefte streven, het moeilijk om de steun in het gezin te vinden die ze nodig hebben om zichzelf te actualiseren. De meeste mensen die op het niveau van de behoefte aan zelfactualisatie zijn gekomen, hebben in hun gezin weinig steun gekregen bij persoonlijke of spirituele groei. Daar zijn natuurlijk diverse redenen voor.

Waarom zijn gezinnen in veel culturen zo belangrijk? Daar zijn enkele praktische redenen voor. Allereerst het feit dat het menselijk lichaam er lang over doet om volwassen te worden. Het duurt lang voordat kinderen in hun eigen onderhoud kunnen voorzien, vooral in jager-verzamelaarsculturen, maar zelfs ook in agrarische samenlevingen. Een vijfjarig kind kan onmogelijk het veld omploegen en een gewas beginnen aan te planten. Hij is voor zijn fysieke overleving afhankelijk van zijn ouders en zal dat meestal blijven tot de late tienerjaren, misschien zelfs daarna ook nog.

Er zijn enkele zeer praktische redenen voor. Er zijn ook andere redenen, omdat sommige beter georganiseerde gecentraliseerde samenlevingen het gezin een heel handige eenheid vonden om de verantwoordelijkheid niet aan de staat te geven. In communistische samenlevingen waarin de staat zogenaamd de belangrijkste was, rekenden ze er wel op dat het gezin de kinderen grootbracht en hen hielpen overleven, zodat ze naar school konden gaan en geïndoctrineerd konden worden met de communistische ideologie. Veel staten wilden dat de gezinnen bepaalde rollen vervulden, zodat de staat niet belast hoefde te worden met de zorg voor de kinderen of het opvoeden van kinderen bijvoorbeeld.

Als je echter verder kijkt dan de praktische aspecten die de wereld over het algemeen erkent, dan zie je dat de manipulatoren hebben geprobeerd ieder aspect van het leven op de planeet te beïnvloeden. En wat willen de manipulatoren met gezinnen? Welke invloed hebben ze daarop gehad, hoe hebben ze geprobeerd invloed uit te oefenen op de manier waarop mensen naar gezinnen kijken en de manier waarop gezinnen functioneren?

De manipulatoren hebben lang geleden besloten om mannen het dominante geslacht op de planeet te maken. Ze deden dit omdat mannen gevoeliger zijn voor de epische denkwijze. En daarom kunnen ze gemakkelijker worden verleid tot oorlog voeren. Ze deden dit ook omdat vanuit biologisch oogpunt vrouwen de kinderen baren, vrouwen de kinderen verzorgen en het dus praktischer is dat de vrouwen bij de kinderen blijven, zodat de mannen vrij zijn om oorlog te voeren en de vrouwen en de kinderen het dan kunnen overleven.

Op basis hiervan projecteerden de manipulatoren het beeld van een gezin waarin de vader niet alleen het hoofd van het gezin was, maar hij was min of meer de meester en de vrouw en de kinderen de slaven. Ze moesten niet alleen de vader gehoorzamen, maar als hij besloot dat hij ten strijde moest trekken of op kruistocht moest gaan, hadden ze dit gewoon te accepteren, verdragen en er het beste van te maken zodat ze het konden overleven in zijn afwezigheid. En daardoor was hij vrij om de bevelen van de leiders in de samenleving uit te voeren, die meestal manipulatoren waren.

De manipulatoren wilden een gezinsstructuur waarin mannen een bevoorrecht bestaan hadden waardoor ze konden vertrekken om oorlog te voeren of een andere dienst aan de machtselite konden bewijzen. Als een man bijvoorbeeld werd geroepen om in de regering of in het leger te dienen, ook wanneer er geen oorlog was, dan konden mannen in hun eentje besluiten dat ze dit gingen doen zelfs als hun vrouw bezwaar maakte. De vrouw had het gewoon te accepteren. En de man kon dan alles doen wat de manipulatoren van hem verlangden.

De manipulatoren hebben ook nog een subtielere reden om zeer hechte gezinseenheden te vormen. Wat zie je bij veel gezinnen, althans in bepaalde culturen? Je ziet het niet zo veel meer in de meer ontwikkelde landen op de wereld, maar wat zie je in veel minder ontwikkelde landen zoals bijvoorbeeld het Midden-Oosten? Je ziet dat het gezin eigenlijk gehuld is in een aura, een geest van plichtsbesef. Mensen voelen dat ze een plicht tegenover elkaar hebben. Ze hebben het gevoel dat ze loyaal moeten zijn aan hun gezinsleden of zelfs aan hun gezin als een soort abstracte eenheid.

Het is niet alleen dat je niet aan de vader, als hoofd van het gezin, mag twijfelen, maar je loyaal moet voelen aan je ouders, aan je broers en zussen, aan je kinderen, en dit moet je hele leven zo blijven.

Nogmaals daar is, zoals in veel gevallen, een praktische reden voor, namelijk dat je in minder ontwikkelde samenlevingen ziet dat de staat niet de last op zich wil nemen om oudere mensen in leven te houden. Daarom moet er een soort plichtsbesef komen, dat je daartoe verplicht bent zodat de kinderen zich verplicht voelen om voor hun ouders te zorgen zolang zij leven. Wanneer ouders te oud worden om voor zichzelf te zorgen, dan moeten de kinderen deze last op zich nemen zodat de samenleving, de staat, dat niet op zich hoeft te nemen. Dit is het praktische aspect, maar de andere kant van de medaille, een aspect dat veel dieper gaat, is dat de manipulatoren zelf deze gezinseenheid hebben willen scheppen als basis voor loyaliteit, voor plichtsbesef.

Daar zijn twee hoofdredenen voor: De ene is dat de manipulatoren die zijn geïncarneerd, niet altijd de leider, de almachtige mensen in de samenleving zijn. Ze incarneren ook in gewone gezinnen. En de manipulatoren willen altijd energie krijgen van de mensen om hen heen. Door plichtsbesef in een gezin te scheppen, kan een manipulator die is geïncarneerd, vervolgens zijn of haar gezinsleden uitbuiten en energie van hen krijgen door hun gevoel van loyaliteit. Wat de manipulator ook doet, de gezinsleden zijn verplicht om hem of haar te steunen, zodat hij hun energie kan blijven krijgen, misschien zelfs in leven kan blijven, het misschien kan overleven zonder te werken, enzovoort. Dit is een van de redenen waarom de manipulatoren dit willen, we zouden dit een persoonlijker reden kunnen noemen.

Er is ook een onpersoonlijke reden omdat de manipulatoren natuurlijk vaak leiders van de samenleving zijn. Wat willen de manipulatoren van de bevolking in de samenleving die ze leiden? Ze willen loyaliteit. Ze willen dat alle mensen zich verplicht voelen tegenover de leiders, of het nu een koning of keizer is of de staat die wordt geleid door de manipulatoren. Kijk naar veel culturen die een zeer gecentraliseerde machtsstructuur hebben, een dictatoriale machtsstructuur, het Romeinse rijk, de Sovjet-Unie, het oude China, en dan zie je dat de mensen waren geprogrammeerd, waren opgevoed, waren gehersenspoeld om zich verplicht te voelen jegens de staat, jegens de samenleving. Deze programmering begon echter al vanaf de geboorte in het gezin. Het gezin werd de basis voor dit gevoel van plichtsbesef, dat begon met een gevoel van verplichting jegens de gezinsleden, maar dat zich geleidelijk uitbreidde tot een gevoel van plichtsbesef dat zich uitbreidde naar de samenleving, de staat.

Dit willen de manipulatoren van gezinnen. Nu kun je natuurlijk zien dat dit in sommige meer ontwikkelde landen op de wereld al begint te verschuiven. Er zijn veel mensen die naar moderne samenlevingen kijken en het uiteenvallen van het gezin betreuren. Er zijn voorspellingen dat deze samenlevingen hierdoor zullen instorten. Maar dit komt natuurlijk omdat ze geen rekening houden met de groei die daardoor zal plaatsvinden.

Je ziet samenlevingen waarin mensen zich niet zo verplicht voelen jegens hun gezinsleden. Je ziet samenlevingen met een sociaal zekerheidsstelsel of een netwerk van sociale zekerheid, zodat oude mensen een pensioen van de staat krijgen, wat inhoudt dat ze onafhankelijk van hun kinderen kunnen leven en de kinderen niet verplicht zijn om voor hen te zorgen. Evenmin hebben de ouderen het gevoel dat ze een last zijn voor hun kinderen. In zekere zin zijn beide partijen bevrijd om een levensstijl te krijgen waarin ze meer voor zichzelf kunnen zorgen en alles zelf bepalen.

Je ziet natuurlijk ook dat meer ontwikkelde landen openbare gezondheidszorg hebben, zodat de gezondheid van ouderen geen probleem is voor hen of de kinderen. Daardoor krijg je minder een gevoel van verplichting jegens je gezin. Je ziet ook dat er minder plichtsbesef is jegens de staat in vergelijking met dictatorialere naties.

Dit betekent niet dat mensen niet het gevoel hebben dat ze deel uitmaken van een gemeenschap. In het algemeen zie je dat in veel verder ontwikkelde landen de mensen zich niet op dezelfde manier loyaal aan de staat voelen als mensen in een dictatoriale samenleving. De mensen in een vrije democratie voelen zich vrijer om hun eigen levensstijl te bepalen. Ze voelen zich niet verplicht jegens de staat om oorlog te voeren of in overheidsdienst te treden of zich aan de voorschriften van een regering te houden, omdat de regering niet dictatoriaal is.

Maar toch zie je nog steeds dat veel mensen bereid zijn om het grootste deel van hun volwassen leven te werken en een vrij hoog percentage van hun inkomen aan belasting te betalen. En een deel van dat inkomen gaat natuurlijk naar het onderhoud van hun eigen ouders en oudere gezinsleden die de gezondheidszorg en de pensioenen hebben die ze anders niet zouden krijgen, want waar zou de staat het geld vandaan halen als de beroepsbevolking geen belasting zou betalen?

Nu zie je dat in veel moderne naties geen vijandigheid of rebellie is. Hoe komt dit? Hoe komt het dat veel mensen deze hoge belastingdruk op zich willen nemen om de vrijheid te krijgen dat ze niet voor hun ouders of grootouders hoeven te zorgen, dat ze zich daartoe niet verplicht hoeven te voelen? Dit komt natuurlijk omdat er in de moderne democratieën, althans in de meeste, een groeiend besef is van basale menselijkheid. Basale menselijkheid is iets wat van binnenuit komt. Die kan alleen maar van binnenuit komen. Dat is niet iets wat kan worden afgedwongen.

Kijk naar bepaalde samenlevingen, zoals het communisme, waarin het hele idee van de communistische ideologie het gevoel was van een ideale gemeenschap vormen waarin iedereen deed wat hij kon en tegelijkertijd consumeerde wat hij nodig had. En er was een droom van een geweldige samenleving, een geweldige gemeenschap waarin alles op de best mogelijke manier zou verlopen. Praktisch gezien kon die zich niet manifesteren, maar toch, ook al was er een zekere saamhorigheid onder de mensen, maar dat was een reactie op de onderdrukking door de staat. Toen de staat besefte dat deze geweldige gemeenschap niet tot stand zou komen, probeerde die hem spontaan af te dwingen. Ze probeerden de loyaliteit af te dwingen, zoals heel veel andere dictatoriale staten in de geschiedenis hebben gedaan.

Je kunt het gedrag afdwingen, je kunt sommige mensen zelfs indoctrineren, maar er is een bepaald gemeenschapsgevoel, een gevoel van basale menselijkheid dat je niet kunt afdwingen. Dat kan alleen van binnenuit komen. Nu weet ik dat je hier bezwaar tegen kunt maken door te zeggen dat veel christelijke naties, veel christelijke gemeenschappen, veel christelijke kerken, dit gemeenschapsgevoel wel hebben omdat ze elkaar helpen in wat zij de Geest van Christus noemen.

Kijk naar de leer van Jezus en de gemeenschap die Jezus probeerde te vormen vóór zijn kruisiging en de gemeenschap die onder zijn volgelingen na de kruisiging ontstond.

Jezus probeerde spontane groei van basale menselijkheid van binnenuit te scheppen, omdat mensen, naarmate ze hun bewustzijn verhoogden, in contact kwamen met hun eigen kern van menselijkheid en ze dit bij elkaar begonnen te zien. En op die manier kun je een gevoel van menselijkheid manifesteren dat niet afgedwongen wordt.

Er zijn zeker christelijke groeperingen, waarin de mensen zelfs door de vervormde leringen van Christus die ze in de Bijbel hebben gekregen, contact maakten met die basale menselijkheid, althans tot op zekere hoogte, en het gevoel hadden dat ze een gemeenschap vormden. Er zijn ook veel christelijke groeperingen die dat gedrag vertonen, maar ertoe worden gedwongen, omdat het christendom een religie is geworden, zoals je duidelijk ziet bij zowel de katholieke kerk als veel fundamentalistische kerken, die mensen programmeren om zich tot iets verplicht voelen jegens de kerk, het geloof.

De mormonen zijn hier natuurlijk een voorbeeld van, omdat ze een groot gevoel van plichtsbesef hebben tegenover de kerk, tegenover het gezin. Maar veel van hen hebben ook oprecht de basale menselijkheid geïnternaliseerd en veel andere christelijke groeperingen ook. Er is dus een mengeling van een uiterlijk gevoel van plichtsbesef, maar ook veel mensen hebben innerlijk een gevoel van basale menselijkheid en hebben ze dus een bepaald gemeenschapsgevoel.

Veel meer ontwikkelde landen zijn dit gevoel van verplichting ontstegen, ze voelen zich niet tot iets verplicht jegens de staat. En veel van deze naties hebben ook geen gevoel van verplichting jegens de kerk. In plaats daarvan is er een spontane groei is geweest in basale menselijkheid omdat deze naties berusten op democratische idealen die de persoonlijke vrijheid garanderen.

Veel mensen hebben het gevoel dat ze niets verplicht zijn aan de gemeenschap, maar dat ze ergens bij horen en beseffen dat dit alleen maar werkt als iedereen een bijdrage levert. Mensen hebben er misschien geen geavanceerd inzicht in, maar ze hebben het zich gedurende veel levens eigen gemaakt, zodat ze, zonder beslist een communistisch of christelijk ideaal te hebben, gewoon zo leven. Niet vanuit een of andere ideologische denkwijze, maar simpelweg omdat ze zich gedurende veel levens deze basale menselijkheid eigen hebben gemaakt. Ze herkennen het in andere mensen omdat ze het in zichzelf herkennen.

In sommige landen zie je dat er een trend ontstaat omdat de traditionele kijk op gezinnen is veranderd en vervangen door een andere visie erop. Het is een feit dat het aantal echtscheidingen in sommige moderne landen veel hoger is dan in andere landen, bijvoorbeeld in het Midden-Oosten, waar ze een strengere religieuze levensstijl hebben. Sommige mensen betreuren dit en vinden het een negatieve trend.

Maar de waarheid vanuit een hoger bewustzijnsperspectief is eigenlijk dat de reden is dat de persoonlijke groei van mensen is versneld, hoewel er zeker negatieve aspecten aan kleven of negatieve oorzaken zijn. In veel moderne democratieën is een groot deel van de bevolking bij de behoefte aan zelfactualisatie gekomen. Voor hen is groei het belangrijkst.

Op de lagere niveaus, vooral de laagste niveaus van de fysiologische behoeften zoals veiligheid en liefde en verbondenheid, is groei niet belangrijk voor deze mensen; stabiliteit is belangrijk. Daarom willen ze een gezin dat blijvend is. Daarom willen ze die veiligheid, de geborgenheid en daarom willen ze dit verdragen of zelfs als een positief gevoel van plichtsbesef jegens het gezin zien. Wanneer je de behoefte aan zelfactualisatie voelt, is je belangrijkste behoefte in het leven niet veiligheid en stabiliteit. Het is groei.

Zonder dat mensen dit eigenlijk beseffen, zijn ze op zoek naar groei in hun relaties. En wanneer de relatie geen groei oplevert, verbreken ze de relatie. En ze zoeken die groei, hoe ze zich die ook voorstellen, in een nieuwe relatie. En sommige mensen moeten verschillende relaties hebben, maar heel veel mensen zijn op het punt gekomen waarop ze zich realiseren dat een bepaalde dynamiek niet is veranderd ook al veranderen ze misschien van partner.

Sommige mensen zijn tot het besef gekomen dat dit komt omdat zij zelf niet zijn veranderd. Er is iets in hun psyche wat niet is veranderd. En wanneer ze tot dat besef komen en naar hun psychologische problemen beginnen te kijken, naar hun patronen gaan kijken, dan kunnen ze een bepaald patroon transcenderen. En dan kunnen ze een duurzamere relatie vinden omdat ze hun relaties anders benaderen.

Veel mensen maken een of meer scheidingen mee, helpen om het oude, beperkende, verplichte gezinspatroon te doorbreken en de weg vrij te maken voor een nieuwe visie op gezinnen, een nieuwe benadering van gezinnen. Je weet bijvoorbeeld dat het een generatie of twee geleden heel ongebruikelijk was dat mensen scheidden. De mensen hadden alleen een gevoel van plichtsbesef jegens hun eigen biologische kinderen. De meeste mensen hadden niets te maken met of hadden zeker geen verantwoordelijkheid voor kinderen die in biologische zin niet van hen waren. Tegenwoordig zie je veel mensen die niet alleen biologische kinderen hebben, maar misschien wel biologische kinderen met meer dan één partner. Ze staan echter ook nauw in contact met kinderen uit de vorige relatie van hun huidige partner. Veel mensen komen tegenwoordig in contact met een groter aantal kinderen dan hun eigen biologische kinderen en omdat sommige kinderen niet hun biologische kinderen zijn, maar wel bij hen kunnen wonen, moeten deze mensen een nieuwe manier vinden om met kinderen om te gaan.

Ze vinden ook vaak een nieuwe manier om met hun partner om te gaan. En je ziet natuurlijk ook dat de traditionele rollen van mannen en vrouwen er in veel moderne democratieën niet meer zijn, zodat de man niet langer het hoofd van het gezin is, maar de man en een vrouw gelijkwaardige partners zijn bij het nemen van beslissingen. Vrouwen hebben vaak een opleiding, ze hebben vaak een carrière en daarom moet hun man meehelpen met het opvoeden van de kinderen, het huishouden, enzovoort.

Je ziet dat dit tot een veel bredere kijk op gezinnen leidt; een groter gezin in zekere zin. Gezinnen zijn uitgebreid. Er is niet meer een strikte eenheid van één man en één vrouw en hun biologische kinderen. Er is meer gemeenschapsgevoel en naarmate we verder in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn komen, zal dit ertoe leiden dat veel naties zullen gaan experimenteren met een gemeenschappelijker vorm van leven, zoals sommige mensen al doen.

Het gaat hier niet beslist over mensen die in een collectief wonen omdat ze een huis delen en samen in één huis wonen, maar dit is zeker een trend die zal groeien omdat steeds meer mensen beseffen dat het eenvoudig niet praktisch, menselijkerwijs mogelijk, is dat twee mensen, een man en een vrouw, een gezin bij elkaar houden als ze allebei werken. Het is niet mogelijk om kinderen de aandacht te geven die ze nodig hebben en verdienen als zowel de man als de vrouw veertig uur of meer per week werkt. Je ziet dat al veel kinderen in de afgelopen decennia zijn opgegroeid waarvan de ouders zo hard werkten dat de kinderen vrijwel aan hun lot werden overgelaten. En er is een groeiende erkenning dat dit geen duurzame trend is. Maar wat is dan duurzaam?

Het zou heel goed kunnen dat mensen bij elkaar komen en zeggen: “We zijn een groep mensen van ongeveer dezelfde leeftijd. We zijn bereid om samen te verhuizen, niet beslist naar één huis, maar dicht genoeg bij elkaar zodat we elkaar kunnen helpen met de kinderen.” Ze kunnen natuurlijk wat oudere mensen aantrekken, of het nu hun eigen ouders zijn of andere mensen die geïnteresseerd zijn om die rol te spelen en op die manier een eenheid te vormen die geen traditionele gezinseenheid is, maar een bredere eenheid waarbij veel volwassenen betrokken zijn, zelfs van verschillende leeftijden, zodat deze mensen elkaar helpen en veel van de lasten die ze hebben, delen. Ze kunnen zelfs besluiten om niet per se huizen voor gemeenschappelijk wonen te bouwen, maar wooneenheden of samenstellingen van huizen die voor dit doel zijn ontworpen, een gemeenschappelijker vorm van leven waarin meer interactie is met mensen. Er kunnen meerdere huizen zijn die een soort tuin delen die een speelplaats is, een veilige speelplaats voor de kinderen waar ze onder toezicht van oudere mensen kunnen staan, enzovoort.

Je kunt ze ook activiteiten laten bedenken voor de oudere kinderen, waarbij ze bijvoorbeeld de kosten van evenementen kunnen delen, zodat ze kinderen naar sportwedstrijden of culturele activiteiten kunnen rijden en dit om beurten kunnen doen in plaats van het concept voetbalmoeder waarbij een vrouw haar eigen kinderen naar sportwedstrijden rijdt en hier het grootste deel van haar tijd aan besteedt.

Er is geen reden om al te gedetailleerd in te gaan op de praktische aspecten, omdat deze voor verschillende landen en verschillende samenlevingen anders zullen zijn. Maar er zijn enorme kansen om een nieuw type gezin te vormen. Het wordt misschien geen gezin genoemd, maar hierin komen mensen samen, niet omdat ze toevallig in hetzelfde gezin of huishouden zijn geboren, maar omdat ze een gedeelde interesse hebben. Ze realiseren zich dat ze misschien een bijzondere belangstelling hebben om kinderen op een bepaalde manier op te voeden die creatiever, meer avant-garde, is. Ze gaan samen om dit te doen, er misschien zelfs wel scholen voor te stichten.

Dit zal steeds meer gebeuren in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn, waarin je zult zien dat er bredere gemeenschappen zullen komen. Gelijkgestemden komen samen en ondersteunen elkaar om een andere levensstijl met meer gewaarzijn, een bewustere, een socialer verantwoorde, levensstijl, te krijgen. Dit zijn enkele veranderingen die in het gezin zullen plaatsvinden in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn.

Wat is mijn gezin? De mensheid als geheel is je gezin. Je kunt de mensheid niet als je gezin beschouwen en de traditionele patriarchale kijk op familie behouden. Je moet daar een veel bredere visie op hebben en dat is precies waar mensen, de meest geavanceerde creatieve mensen, naar toe zullen gaan naarmate we meer in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn komen.