Vraag: Onze zoon, die iets meer dan twee jaar oud is, zegt heel weinig woorden en probeert vooral te communiceren met gebaren en geluiden. Daarvoor sprak hij meer woorden uit en probeerde hij zich in woorden uit te drukken. Het is mogelijk dat we ons op een gegeven moment op een of andere manier niet goed hebben gedragen en iets hebben gemist. De afgelopen jaren was er spanning in ons gezin met alle gevolgen van dien. We hebben het gevoel dat onze zoon zichzelf hierdoor zou kunnen afsluiten. Nu wordt alles rustiger en de situatie verbetert langzaam. We denken dat de verdere ontwikkeling van het kind kan stoppen als de spraakontwikkeling stagneert. Rekening houdend met de bekende maatstaven voor de leeftijd van twee jaar zouden kinderen meer woorden moeten zeggen, maar we weten ook dat elke ziel zijn eigen plan heeft, dat het kind zich in harmonie met zichzelf ontwikkelt. Wat zouden de geascendeerde meesters aanbevelen? Is het in dergelijke omstandigheden belangrijk om contact op te nemen met een specialist op het gebied van spraakproblemen?

Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, conferentie in Kazachstan in 2023:

Die afweging moet je persoonlijk maken. Je moet vaststellen of de situatie ervoor heeft gezorgd dat je kind geslotener is geraakt of dat dit gewoon deel uitmaakt van de groei van het kind. Ik raad je aan het kind te observeren, eventueel met het kind naar een specialist te gaan en te kijken of je nog andere tekenen van een trauma ziet.

Kinderen doorlopen natuurlijke fasen. Ze kunnen in een bepaalde periode op een heel onschuldige manier met taal experimenteren. En als ze wat ouder worden, kunnen ze zich ervan bewust worden dat woorden correct en niet correct kunnen worden uitgesproken, en dit kan ervoor zorgen dat ze zich terugtrekken en liever niet iets willen zeggen, omdat ze iets perfect willen kunnen uitspreken. voordat ze iets zeggen. Er zijn ook problemen die de ontwikkeling van een kind kunnen beïnvloeden die niet door een bepaalde situatie worden veroorzaakt. Ik weet dat het niet gemakkelijk is om het verschil te zien, maar je moet je erop afstemmen, en ook zorgvuldig naar je eigen psyche kijken om te zien of jij je schuldig voelt over de situatie, waardoor je iets op je kind projecteert wat niet realistisch is.

Kijk naar je psychologische problemen. Heb je een aantal gescheiden zelven die je schuldig laten voelen en als een soort boetedoening, een last aan jou opleggen en daarmee mogelijk ook bij je kind? Als je bereid bent je hierop af te stemmen, dan kun je aanvoelen wat er aan de hand is en ik raad je aan om allereerst aan je persoonlijke psychologische problemen te werken; elk schuldgevoel te overwinnen en te beseffen dat er dingen gebeuren, dat er dingen zijn gebeurd waarmee je moet leren omgaan, en ja, natuurlijk kan een situatie gevolgen hebben voor een kind, maar je moet er ook voor oppassen dat je niet iets op het kind projecteert wat niet door de situatie wordt veroorzaakt.

In jouw specifieke geval zou ik je sterk aanraden om naar je psychologische problemen te kijken en te bekijken wat jij op de situatie zou kunnen projecteren op grond van jouw gevoelens over de situatie en elk schuldgevoel, en elk gevoel dat je iets hebt gedaan, onherstelbare schade aan je kind berokkenen, want ik kan je verzekeren, dat je dat niet hebt gedaan, omdat er op die leeftijd wel heel ernstige mishandeling voor nodig is om een kind onherstelbare schade toe te brengen.