Vanaf januari 2020 doe ik dagelijks (gedurende 9 dagen) een invocatie uit de ‘Stop War’ boek en heb ik ook de invocatie ‘healing spiritual trauma’ gedaan gedurende meer dan 33 dagen. Sinds maart doe ik dagelijks nog steeds de invocaties uit het boek ‘Stop ‘War’ in combinatie met de Astrea (Corona) invocatie en de invocaties uit de ‘Course in Abundance’. Ik luister daarnaast naar de audio files van de meesters van 7 stralen voor. Het is een intensief programma maar ik heb er nu de ruimte voor en ik voel in mijn hart dat ik dat nu mag doen. En er is veel, veel voor mij veranderd in mijn leven in een zeer korte tijd. Of eigenlijk niet zo zeer in mijn leven, maar in mijzelf.
Mijn inzet in het geven van invocaties en decrees, mijn therapiesessies en het kijken naar mijzelf, naar mijn leven heeft ervoor gezorgd dat ik mij bewust ben geworden dat gevoelens, negatieve gedachten over anderen, de wereld iets vertellen over de relatie die ik met mijzelf heb. Dus ben ik op mijzelf gaan letten in relatie tot anderen.

Voorbeeld:

Corona: Ik merkte op dat ik mij boos voelde over wat er momenteel gebeurt in de maatschappij. Al die maatregelen vanuit de politiek die ik soms echt overdreven vindt. En dan ook de mensen die als schapen hierin meegaan. Dat ik in de supermarkt kom en dat mensen daar met mondkapjes en handschoenen lopen en dat ik ze bang zie kijken en wegduiken wanneer ze iemand anders tegenkomen. Dat mensen zo blindelings alles geloven en zich bemoeien met anderen omdat anderen het anders doen dan zij (bv boos worden als een groepje mensen onderling geen 1,5 meter afstand houden van elkaar). Door de afsluiting van alle gelegenheden en ook de landgrenzen voelde het voor mij alsof we terug zijn in de tijd van de Berlijnse muur, dat we zijn afgesloten, dat we van alles moeten, beperkt zijn in onze bewegingsvrijheid en ik vroeg me af of mensen door hebben wat er gaande is. Zien ze dan niet dat we allemaal afgesloten worden, gevangen gezet? En dan al die maatregelen en boetes die uitgedeeld worden als we ons niet gedragen naar de voorschriften zoals die opgesteld zijn. Het doet me denken aan een communistisch regime, geen vrijheid, overal politiecontrole, zelfs mensen die elkaar in de gaten houden en klikken over elkaar via de kliklijnen bij de politie. Ik merkte dus een boosheid in mijzelf op, een oordeel over hoe dingen nu gaan, over hoe de mensen ermee omgaan en hoe we beperkt worden in onze vrijheid. ‘Zo zou het niet mogen zijn’, dacht ik, ‘dit is belachelijk, de wereld is vol met angst en mensen gaan erin mee’. Boosheid, voelde ik over hoe de dingen nu zijn.

Maar wat vertelt die boosheid mij nu eigenlijk? Wie dwingt wie eigenlijk? Hoe anders ga ik met mijzelf om op dagelijkse basis? Hoe en waar oordeel, veroordeel en forceer ik zelf op dagelijkse basis en hoe hou ik mijzelf gevangen? Door hiernaar te kijken, naar mijzelf en mijn eigen relatie tot mijzelf heb ik de volgende ontdekking gedaan.

Ik ben eigenlijk helemaal niet vrij. Wat buiten gebeurt lijkt een weerspiegeling te zijn van wat er al binnen in mij al gaande was en is.
Ik heb verschillende interne geesten (stemmen) ontdekt die mij voortdurend zeggen wat ik wel en niet mag doen, wat wel goed en niet goed is, wat hoort en niet hoort. Alles wordt gelabeld en beoordeeld.

Zo vind een deel dat ik ‘liefdevol’ moet zijn en dat betekent dus liefdevol naar IEDEREEN. Dat betekent dus ook dat als ik geen zin heb om te reageren op iemand, ik dat wel doe omdat het anders als niet liefdevol wordt gezien. En wat je geeft krijg je terug dus al voel ik mij niet liefdevol, dan doe ik alsnog liefdevol. Want dan krijg ik ook ‘liefde’ terug. Zo werkt dat natuurlijk niet. Niet geforceerd, niet door gevoelens van ‘niet liefde’ te negeren en net te doen alsof ze er niet zijn en zeker niet door mezelf te forceren om iets te doen op een bepaalde manier op een bepaald moment. Dat is onvrijheid, dat is mijzelf forceren en in een hokje duwen.

Zo is een er ook een deel gericht op het behalen van resultaten in mijn werk. En als ik dan waardering krijg daarvoor dan heb ik het ‘goed’ gedaan. Dus wat doe ik daarvoor? Ik doe mijn best om anderen te laten zien hoe ‘goed’ ik het doe en daarvoor ‘moet’ ik van dat deel hard werken, beter zijn dan anderen, laten zien dat ik ‘goede’ resultaten behaal. Eigenlijk onderscheid ik mijzelf van anderen want ik ben ook nog een spiritueel student dus ik zal vast extra hulp krijgen van de meesters in mijn werk. Dingen zullen ongetwijfeld lukken omdat ik als student van de geascendeerde meesters, extra ondersteuning krijgt (dit is een onbewuste overtuiging geweest). Dit is natuurlijk een illusie. Dus wat deed ik, ik vloog overal naartoe in mijn werk, zei overal “JA” op en werd ook voor steeds meer zaken gevraagd. Ik was moe maar ik moest laten zien wat ik kon, ik was belangrijk en dit was mijn taak. Ik negeerde mijn vermoeidheid en alle zaken die ik nog wilde doen en ging door. Ik dwong mijzelf en zette mijzelf gevangen en zei steeds: ik ga het anders doen maar….ik schoof het steeds vooruit.

En ik wilde ook nog bidden en sporten, dat MOEST ook nog. Ik kwam tijd tekort, zo leek het. Ik was moe, gevangen in mijn eigen dwangmatigheden, in mijn eigen gevangenis.

En toen kwam Corona en alles kwam stil te staan. Geen werk, geen collega’s, geen uitjes, geen sportschool, het moeten viel weg want ik ‘moest’ niets meer behalve thuisblijven met mijzelf. Het was ineens stil en ik kon kijken, steeds verder en verder kijken naar mijzelf. En eerst vond ik van alles over Corona en alles eromheen totdat ik steeds meer en meer begon te zien dat wat er nu gaande is mij een mogelijkheid heeft gegeven om delen in mijzelf te zien die verborgen waren en mij jarenlang gevangen hielden. De manier waarop ik naar de wereld keek was de manier waarop ik naar mijzelf keek. Het oordeel dat ik had over anderen, had ik over mijzelf. De boosheid over het forceren van mij door de maatschappij was een boosheid naar mijzelf toe en dat ik mijzelf forceer en gevangen zet. En zo kwam ik erachter dat alles wat buiten mij gebeurt, gewoon gebeurt en dat het pas betekenis krijgt op het moment dat ik daarover oordeel. Dan pas wordt iets buiten mij een probleem omdat het probleem in mijzelf plaatsvindt. En het begint allemaal met mijn eigen oordeel, ik ben het begin en ik creëer dus al mijn eigen ervaringen.