Vraag: Tieners vertonen vaak extreme gedragspatronen. Ze lijken zichzelf vaak helemaal te verliezen tussen de kindertijd en de volwassenheid. Wat gebeurt er met de vier lagere lichamen van tieners? Kunnen we ze helpen in de jaren dat ze opgroeien? En zo ja, hoe dan?

Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2024 – Deep Healing Retreat Conferentie in Tallinn, Estland

Wat er gebeurt in de tienerjaren is iets heel persoonlijks. We hebben in een eerdere dispensatie uitgelegd dat er een bepaalde genade is voor de meeste mensen wanneer ze geboren worden; dat wij, op het geascendeerde niveau, de eerste twaalf jaar het karma van een persoon tegenhouden. En wanneer ze twaalf worden, begint het karma terug te komen, en dan moeten ze dat afhandelen. En dat veroorzaakt vaak een dramatische verschuiving in de gedachten van tieners. Je zou kunnen zeggen dat ze ineens moeten omgaan met karma, maar ook met de gescheiden zelven uit vorige levens.

De uitleg die we toen gaven, was niet fout, maar niet de volledige verklaring, omdat een kind niet alleen extern karma heeft dat als een gewicht op hem neervalt, maar ook het interne karma van de gescheiden zelven. Een kind incarneert en bij de geboorte zijn er bepaalde gescheiden zelven aanwezig, of in ieder geval wanneer de ziel begint te integreren met het lichaam, wat een poosje na de geboorte kan zijn. Daaraan kun je zien dat er kinderen zijn die een andere persoonlijkheid hebben, bijna al vanaf het moment dat ze geboren worden. En zeker wanneer ze door iets heengaan wat vaak de verschrikkelijke twee wordt genoemd. En gedurende hun hele kindertijd, zelfs tot aan hun twaalfde jaar, kun je zien dat kinderen een aparte persoonlijkheid hebben. Dat zijn de onderbewuste zelven die ze met zich meedragen. Nu kunnen sommige zelven door ons worden tegengehouden, zodat ze niet met allemaal tegelijk te maken hebben. En dan zullen ze dat vanaf hun twaalfde jaar moeten doen. Maar zelfs dan kunnen ze zich daar geleidelijk van bevrijden.

Als tieners een normale jeugd hebben gehad die niet gewelddadig was, zullen ze het leven als redelijk prettig en redelijk gemakkelijk ervaren. In de tienerfase beginnen ze te beseffen dat het leven lang niet zo gemakkelijk is als ze tijdens hun jeugd dachten. En dat is over het algemeen een grote schrik. Hoe mensen daarmee omgaan, is voor iedereen anders. Sommige mensen moeten door een periode heen waarin ze zich bijna terugtrekken uit het leven, omdat het zo moeilijk voor ze is om te accepteren dat het leven zo anders is dan zij hadden verwacht of tijdens hun jeugd hebben meegemaakt. Ze proberen daar op verschillende manieren aan te ontsnappen, zoals muziek of computerspelletjes, omdat ze dan in een beheersbare omgeving terecht kunnen komen waar ze niet geconfronteerd worden met keuzes die ze als kind dachten niet te hoeven maken. Met andere woorden, in het ideale geval wordt de tiener in werkelijkheid geleidelijk aan na het innerlijke gevoel van de kindertijd bereid om meer verantwoordelijkheid voor zichzelf te nemen en zijn eigen beslissingen te nemen: “Wat wil ik met mijn leven doen?”

Als de gescheiden zelven worden geactiveerd, begint de persoon zich plotseling te realiseren: “O, ik moet mijn eigen beslissingen nemen op basis van mijn eigen psyche.” De periode van genade is voorbij. En hoe groot die schrik is, hangt af van hoe ingewikkeld de psychische problemen zijn die het kind met zich meedraagt uit vorige levens, of misschien in dit leven heeft aangenomen door mishandeling in de jeugd. Dat is de reden waarom sommigen zich een tijdje moeten terugtrekken, in feite uitstel krijgen, omdat ze onbewust de noodzaak verwerken om zelf beslissingen te nemen.

Je ziet dat sommige mensen hier uiteindelijk wel uitkomen en een actievere rol in het leven gaan spelen. Ze gaan naar school, krijgen een opleiding, zijn bereid om een baan te krijgen, een gezin te stichten. Maar je ziet ook anderen dat anderen kind willen blijven, ook al zijn ze geen tiener meer. Ze kunnen hun leven niet echt oppakken, er een succes van maken. Ze wonen bij hun ouders tot ze ver in de dertig zijn, enzovoort. Dat komt omdat ze geen verantwoordelijkheid willen nemen om te zeggen: “Oké, wat wil ik eigenlijk met mijn leven? Wil ik vanwege mijn psychische problemen gewoon het slachtoffer zijn van mijn psyche? Wil ik iets aan mijn psychische problemen doen of wil ik me gewoon terugtrekken uit die verantwoordelijkheid?”

Wat kun je doen? Dat is opnieuw heel persoonlijk. En wanneer de psychische problemen van de puber wordt geactiveerd, worden de psychische problemen van de ouder vaak ook wordt geactiveerd en dat botst.

Als jij je tiener wilt helpen, moet je, zoals we altijd zeggen, ook naar jezelf kijken, naar jouw reacties en zelfs terugkijken naar je eigen tienerjaren. Wat heb je meegemaakt en misschien niet verwerkt in je tienerjaren? En het zou natuurlijk verstandig zijn om dit te doen voordat je kind de tienerjaren bereikt. Als je dit zelf kunt verwerken, zodat je geen reactie krijgt op je tiener, wat hij ook doet, dan kun je voorkomen dat het probleem voor de tiener erger wordt. Maar in sommige gevallen moet je beseffen dat je als ouder alleen kunt zijn wie je bent, vanwege je eigen psychische problemen. Als je spiritueel bent, kun je er natuurlijk naar streven om je psychische problemen te transcenderen, maar niettemin ben je wel wie je bent als je kinderen opgroeien en je hebt het recht om zo te zijn. Je geeft je kinderen een voorbeeld van hoe je een leven kunt leiden. Zolang ze nog kind zijn, accepteren je kinderen dit misschien gewoon, ze stellen misschien geen vragen, maar als ze tiener worden, worden hun psychische problemen uit vorige levens geactiveerd en dan beseffen ze dat ze niet willen leven zoals jij je leven hebt geleefd. En dan gaan ze vaak door een opstandige fase heen waarin ze rebelleren tegen het ouderlijk gezag of zelfs het gezag van de maatschappij. En als dat gebeurt met je tiener, kun je hem het beste gewoon de ruimte geven. Probeer hem niet te controleren, probeer hem niet te overtuigen van iets. Doe gewoon een stapje terug, kijk naar je eigen reacties, werk aan je eigen psychische problemen en laat iemand zijn gang gaan.

Dit kan alleen als je de disfunctionele projectie die op ouders wordt gelegd, hebt overwonnen, namelijk dat jij verantwoordelijk bent voor het gedrag van je kinderen. Wanneer je een spirituele student bent en in reïncarnatie gelooft, kun je beseffen dat je kinderen niet jouw kinderen zijn in die zin dat ze alleen het product zijn van jouw genen en jouw opvoeding. Je kinderen zijn individuele wezens die waarschijnlijk geen familie van je waren in vorige levens. In sommige gevallen kun je kinderen hebben die je in vorige levens hebt gekend, maar in veel gevallen is dat niet het geval. Dit is een volslagen vreemde die plotseling je leven binnenkomt vliegen en in je baarmoeder groeit, eruit springt en zich vervolgens gedraagt als een volslagen vreemde. Wat kunnen ze anders? Je moet je realiseren dat de moderne maatschappij zich bewuster is geworden van de noodzaak dat ouders bepaalde vaardigheden moeten ontwikkelen. Er was een periode, als je een aantal decennia teruggaat, en voor velen zal dit in de generatie van je grootouders zijn, dat het hele idee van kinderpsychologie niet eens besproken werd. Het enige wat je als ouder hoefde te doen was ze een dak boven hun hoofd geven, kleren aan hun lichaam en voedsel om te eten. Dan had jij je ouderlijke plicht vervuld.

Tegenwoordig worden er in veel modernere landen veel meer eisen gesteld aan ouders wat betreft hun verantwoordelijkheid voor hun kinderen. Vanwege het materialistische paradigma, of zelfs het christelijke paradigma, die beide reïncarnatie ontkennen, wordt er een onrealistisch en oneerlijk verantwoordelijkheidsgevoel op ouders geprojecteerd, omdat jouw kind een oude ziel is die is geïncarneerd met psychische problemen die in vele vorige levens zijn ontstaan. Vaak had jij niets te maken met het ontstaan ervan. Dit kind komt met psychische problemen en jij kunt dat kind misschien helpen, maar in sommige gevallen ook helemaal niet. Je kunt de psyche van jouw kind niet direct veranderen en daarom moet je een bepaald onderscheidingsvermogen hebben waarbij u doet wat u kunt doen, maar hoef jij je niet verantwoordelijk te voelen voor hoe jouw kind zich als tiener of volwassene ontwikkelt. Je kunt ze het voorbeeld geven dat je aan je psyche kunt werken en je psychische problemen kunt overwinnen, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid om ze daartoe te dwingen.

Vanwege de onevenwichtige verantwoordelijkheid die aan ouders wordt opgelegd, krijgen de ouders het gevoel: “Het gedrag van mijn tiener geeft een slecht beeld van mij als ouder en daarom moet ik proberen het gedrag van de tiener te controleren en te onderdrukken, zodat ik geen slecht gevoel over mezelf krijg of een negatieve reactie van andere mensen in de maatschappij.” Daar moet je naar kijken en zover te komen dat je niet probeert je tiener te veranderen vanwege je eigen gemoedstoestand of de mening van andere mensen over jou. Je geeft ze de vrijheid om hun psychische problemen uit te leven en daarna geef je ze gewoon het voorbeeld dat het mogelijk is om die psychische problemen te overwinnen. Ik besef dat je hier natuurlijk nog veel meer over kunt zeggen, maar nu heb je in ieder geval wat aanwijzingen over hoe je hiermee om kunt gaan, wat we allemaal moeten doorstaan.

Zoals ik weleens heb verteld, was Jezus geen gemakkelijk kind; hij was geen gemakkelijke tiener, maar zoals je in de Bijbel kunt lezen, ging hij weg tijdens zijn tienerjaren. Ik werd in die fase niet met hem geconfronteerd, wat ik als genade beschouw. Hij zal zelfs ook toegeven dat dit een genade was. Je ziet dat zelfs iemand die een vrij hoog bewustzijnsniveau had bij de geboorte, ook door een moeilijke tienerperiode heen moest, omdat hij moest omgaan met het feit dat hij veel potentieel had. En hoe zou hij dat potentieel gaan invullen? Zou hij ertegen in opstand komen en zich alleen maar terugtrekken in zijn eigen kleine grot en daar blijven? Dit was een veel moeilijker proces voor Jezus dan we tot nu toe hebben uitgelegd, zoals het voor veel van jullie ook is geweest; je moet op het punt komt dat je er op zijn minst over begint na te denken wat je Goddelijke plan zou kunnen zijn om het geheel te verheffen, een soort geschenk te geven aan andere mensen of de samenleving. Je zou in zekere zin kunnen zeggen dat jij, als je tiener echt wilt helpen, op het punt moet zijn waarop je dit zelf hebt aangepakt, vrede hebt met je Goddelijke plan en je hoogste potentieel. Dan kun jij je tiener helpen inzien dat hij of zij misschien ook een bepaald potentieel heeft. Je moet de psychische problemen oplossen die voor de turbulentie zorgt om aan dat potentieel te kunnen voldoen.

Ik wil ook zeggen dat er in de toekomst, in de Gouden Eeuw, zoals we eerder hebben verteld, een grote beweging zal opkomen dat kinderen in hun tienerjaren weggaan bij hun ouders en naar andere omgevingen verhuizen, op dezelfde manier als je Jezus zag rondreizen. Maar dit was natuurlijk geen ideale situatie. Ik was altijd bang dat Jezus zou kunnen sterven en hij had op allerlei manieren kunnen sterven in de omgeving van toen, maar dat is niet gebeurd. Er zullen in de toekomst veiliger manieren zijn voor tieners om een andere situatie te ervaren zoals je bijvoorbeeld in Denemarken hebt, waar ze na het afronden van de basisschool, in plaats van direct door te gaan naar een vervolgopleiding, een jaar vrij nemen en naar een vooropleiding of een voorbereidende school gaan, hoe je het ook wilt noemen, waar ze zich alleen maar richten op een bepaalde activiteit, zoals sport of muziek. Eigenlijk gaan ze gewoon om met andere tieners zonder dat hun ouders erbij zijn. En dat geeft hen een ander perspectief. Dit zal veel gebruikelijker worden naarmate we verder in de Gouden Eeuw komen.