Neem mentaal afstand van de huidige situatie op de wereld. Wat voor conflicten er ook gaande zijn, wat je ook ziet in je persoonlijke leven, in je land, in je omgeving, doe een stapje terug. Kijk naar het algemene beeld van democratische naties op de wereld. Kijk naar de geschiedenis en hoe democratie past in het historische proces dat je kunt begrijpen. Er is een vloedgolf van menselijke dingen die leiden tot fortuin als je ze aangrijpt, maar als je dat niet doet, leidt het tot ongeluk. Er zijn bepaalde cycli. Er zijn maar weinig mensen die dit hebben begrepen. Sommigen wel, maar slechts weinig mensen begrijpen dat er altijd cycli zijn geweest. Dit is geen regelmatige cyclus, zoals de jaartijden, de seizoenen, die met regelmatige tussenpozen veranderen. Het is niet iets wat je in de astrologie kunt lezen, omdat de bewegingen van de planeten de oorzaak van de beschaving bepalen. Het ligt veel subtieler.

Cycli in het historische proces
Wanneer er een nieuw idee wordt uitgebracht, is dat een kans voor mensen om het idee te omarmen of zich ertegen te verzetten, het te verwerpen of te negeren, en zo is het ook met democratie. 1776 wordt door veel mensen gezien als het begin van het moderne tijdperk van democratie, maar democratie begon eigenlijk al eerder. Die begon in de Renaissance, toen de wetenschap de katholieke doctrines aanvocht, tijdens de Reformatie, en deze totaal nieuwe ontwikkeling heeft een nieuwe cyclus in de geschiedenis ingeluid. Om iets nieuws te kunnen brengen, zoals de auto, zijn veel persoonlijke uitvindingen nodig. Om zoiets als democratie te brengen, zijn veel persoonlijke ideeën nodig die samen moeten komen om ze op fysiek niveau te kunnen implementeren.

Democratie begon eigenlijk in het oude Athene, maar zelfs al eerder in andere delen van de wereld door bepaalde ideeën, bepaalde filosofen, waaronder de Griekse, maar ook oosterse filosofen, zelfs de Boeddha heeft in zekere zin net als Jezus bijgedragen aan het proces dat leidde tot de vorming van democratie. Natuurlijk hebben Confucius, Lao Tzu en andere filosofen ook bijdragen geleverd, ideeën die geleidelijk, geleidelijk aan een bepaald momentum, een bepaald fundament, hebben gelegd. In 1776 ging het proces om de democratie op aarde te manifesteren natuurlijk over naar het fysieke rijk, het materiële octaaf en dat heeft een bepaalde cyclus ingeluid. Het proces dat wordt beschreven in de gelijkenissen van Jezus over de talenten – de bedienden die talenten kregen en het de vraag was of ze die zouden vermenigvuldigen of ze in de grond stoppen – is nu ook gaande. De doorbraak van de democratie naar het fysieke vlak gaf de mensen op aarde dus een talent en de vraag is: “Wat hebben ze ermee gedaan? Hebben ze hem vermenigvuldigd of hebben ze hem in de grond begraven?”

Je ziet dat sommige landen een tijdlang een democratie hebben gemanifesteerd, maar die vervolgens weer kwijt zijn geraakt omdat die weer door dictators werden overgenomen, zoals bijvoorbeeld Duitsland in de jaren dertig van de vorige eeuw. Je ziet dat Rusland niet de overgang kon maken van het tsaristische naar het communistische rijk als vorm van democratie, maar in een dictatuur veranderde. Na de val van de Sovjet-Unie zag je dat het Russische volk nog een kans kreeg om de democratie te omarmen, maar in plaats daarvan lieten ze toe dat Poetin die ondermijnde. Je hebt dit natuurlijk in veel andere landen gezien die hebben geëxperimenteerd met democratie en die deze niet hebben kunnen handhaven in de loop van de tijd.

In 1776 begon een nieuwe cyclus. Een nieuwe cyclus begon op fysiek niveau en die cyclus zal een tijdlang duren. Die zal zijn beloop moeten hebben. Het hogere bewustzijn brengt bepaalde energie uit, bepaalde ideeën en wanneer die worden uitgebracht, mogen de mensen ermee doen wat ze willen. Maar er komt een dag dat er rekenschap moet worden afgelegd. Wat heb je gedaan met de talenten die je hebt gekregen? Dit hoeft niet op hetzelfde moment in alle naties te gebeuren, want naties bevonden zich in 1776 op verschillende niveaus en ze hebben andere niveaus van collectief bewustzijn en dus gebeurt het niet op dezelfde datum. Maar het gebeurt wel op een bepaald moment. Dat hoeft geen vaste dag te zijn, maar er komt een moment waarop het nodig is om te zeggen: “Amerika heeft nu de kans gehad om te doen wat ze wilde met democratie, het wordt nu tijd om te beoordelen wat ze ermee heeft gedaan. Heeft ze de talenten vermenigvuldigd? Of heeft ze die in de grond begraven? Wat is er gebeurd?” Hetzelfde geldt natuurlijk voor veel andere moderne democratieën die al heel lang een democratie hebben. Wat hebben ze ermee gedaan?

De uitdagingen van de Cyclus van Democratie
In sommige eerdere artikelen staan leringen over groei in menselijkheid. Democratieën moeten beslist groeien in hun erkenning van menselijkheid. Ze moeten erkennen dat alle mensen een gelijke behandeling, gelijke kansen, verdienen en dat een democratie haar eigen burgers moet beschermen tegen uitbuiting door de elite die door de geschiedenis heen altijd de bevolking wil uitbuiten. Er zijn naties in Europa, vooral Noord-Europa, die heel goed gebruik hebben gemaakt van de kans die democratie biedt. Ze hebben een hoge mate van sociaal bewustzijn aan de dag gelegd, wat tot uiting kwam door het feit dat ze een kleine elite niet toestonden die landen te beheersen en de bevolking uit te buiten, althans niet zoveel als in andere landen. Deze sociale verantwoordelijkheid zie je bijvoorbeeld in de openbare gezondheidszorg, omdat ze niet willen dat er mensen op straat sterven omdat zij het zich niet kunnen veroorloven om naar de dokter te gaan.

Vanzelfsprekend moeten deze landen nog wel vooruitgang boeken en zouden ze nog meer vorderingen kunnen maken. Maar op planetaire schaal hebben ze er goed gebruik van gemaakt, ze hebben de talenten vermenigvuldigd en zijn verder gekomen. Amerika zit natuurlijk niet op hetzelfde niveau als bijvoorbeeld de Scandinavische landen. Dat sociale bewustzijn, het gevoel dat we hier samen in zitten, is daar niet. In plaats daarvan heeft het Amerikaanse volk zich laten uitbuiten door de machtselite. Ze hebben zich van de jaren zeventig tot op de dag van vandaag laten uitbuiten door de machtselite, zoals beschreven in het onderzoek naar de ongelijkheid in inkomens.

Als een bepaalde cyclus van kansen eindigt en als je rekenschap moet afleggen van de kansen die je hebt gekregen, dan gebeurt dit natuurlijk niet in het openbaar, fysiek. Dit gebeurt door het vrijkomen van bepaalde energie. De energie gaat naar het collectieve bewustzijn en dwingt de mensen als het ware om daarop te reageren, maar niet hoe ze rop moeten reageren, maar dwingen hen om erop te reageren. Dit is legitiem binnen de Wet van Vrije Wil. Daarom kan het hogere bewustzijn in fysieke vorm naar de aarde afdalen, omdat het mensen dwingt te reageren. Zullen ze een hoger bewustzijn accepteren of zullen ze het afwijzen? Mensen weten dit niet bewust en reageren vaak op onderbewust niveau en loopt het natuurlijk over naar het fysieke niveau.

De focus op het materiële welzijn
Wanneer je naar democratieën in het algemeen kijkt, zie je dat er een tijd was dat een hele generatie in armoede opgroeide, omdat ze in hun samenleving niet veel kansen kregen om een opleiding te volgen, om op te klimmen naar een hogere positie in hun baan. Als ze in de arbeidersklasse waren geboren, zouden ze hun hele leven in die arbeidersklasse blijven leven. Dit kun je in veel landen zien in de beginjaren van 1900, in de jaren dertig en veertig. Je zag in Amerika dat de grote depressie veel mensen dwong op een lage levensstandaard te blijven. Maar je zag ook dat veel naties na de Tweede Wereldoorlog een groeiende economie kregen die de arbeiders een veel betere levensstandaard gaf en dat er een generatie was die het contrast kende tussen de armoede die er voorheen was en de relatieve welvaart die ze daarna kregen en de vooruitgang waardeerden die werd geboekt.

Nu was dit legitiem. Als je naar deze democratieën kijkt, dan zie je dat het voor hen absoluut noodzakelijk was om zich een tijdlang te concentreren op het verhogen van de materiële levensstandaard van de mensen. Dit is je talenten vermenigvuldigen. Maar sindsdien is er in veel landen, waaronder de Verenigde Staten en Europese landen, inclusief de Scandinavische landen, een nieuwe generatie opgegroeid in een democratie, die is opgegroeid met een hoge mate van welvaart en die kent dat contrast niet, althans niet uit eigen ervaring. Als ze ernaar willen zoeken, zien ze dat er landen zijn waar de mensen niet hebben wat zij hebben, maar de meesten nemen niet de moeite om hiernaar te kijken. Ze concentreren zich alleen maar op hun eigen leven.

Op weg naar een nieuwe, heldere visie
In een bepaalde periode lag de focus op het materiële, maar het maakt eigenlijk niet uit waar de focus op lag. Het ging erom dat mensen een doel hadden. Samenlevingen hadden een doel. Ze waren op weg naar iets. Het doel is sindsdien bereikt en er is een soort anticlimax gekomen.

Er zijn bijvoorbeeld atleten die vier jaar of langer trainen om naar de Olympische Spelen te gaan om een gouden medaille te winnen in een bepaalde sport. Ze zetten hun normale leven opzij, ze getroosten zich grote offers om beter te worden, want hun doel is de gouden medaille winnen. Dan gaat een atleet naar de Olympische Spelen, hij wint de gouden medaille en eerst juicht hij en is opgewonden, maar als de ceremonie voorbij is en hij alleen achterblijft, voelt hij ineens: “Wat moet ik nu doen? Wat moet ik met mijn leven doen? Ik heb mijn doel bereikt. Wat moet ik doen?” Zo is het ook gegaan in de democratische naties. Er is een beweging geweest in het collectieve bewustzijn: “Wat gaan we nu doen? We hebben meer bereikt dan onze ouders van konden dromen. Wat moeten we nu?”

Het doel was echter dat je, nadat je materiële welvaart hebt bereikt, zou streven naar psychologische welvaart, psychisch welzijn, maar de meeste landen hebben die overgang niet gemaakt. Daarom zie je dat er in de meeste democratieën een gevoel heerst van: “Wat nu? Wat doen we? Er is geen duidelijk doel, er is geen helder beeld van wat we moeten.” In de vroegere periode werden democratieën eerst ook geconfronteerd met de strijd tegen het nazisme en vervolgens het communisme in de Koude Oorlog en dus had men ook het gevoel dat er een vijand van buitenaf kwam. Met de instorting van de Sovjet-Unie voelden veel mensen in Amerika: “Wel, wat nu?” Toen kwam 9/11 maar uiteindelijk vervaagde ook dit, dus “Wat moeten we nu?”

Er is een zekere apathie in de democratische naties geslopen. Met andere woorden, ze hadden een doel, ze werkten naar dat doel toe en het maakte niet zoveel uit wat dat doel was, zolang ze maar een doel hadden. Zolang ze daar naartoe werkten, zichzelf wilden transcenderen om dichter bij dat doel te komen, vermenigvuldigden ze hun talenten. Maar als je in een toestand komt waarin je zegt: “Wat gaan we nu doen”, vermenigvuldig je de talenten niet echt, althans niet zoveel als zou kunnen omdat je geen duidelijk doel hebt, je gaat geen duidelijke richting op. Het handhaven van de status quo, het handhaven van een comfortabele materiële levensstijl is geen doel. Je hoeft de talenten niet te vermenigvuldigen om dit te kunnen.

Je ziet dat de eerste fase van democratie eruit bestond of een democratie zichzelf verdedigde tegen een vijand van buitenaf en probeerde de armoede uit te bannen die er was toen er democratische naties werden gesticht, de ongelijkheid te overwinnen en ervoor te zorgen dat iedereen een enigszins redelijke levensstandaard had. Dit was een noodzakelijke fase en een duidelijk doel. Maar de volgende fase is natuurlijk om een nieuw doel, een nieuwe visie, te krijgen. Dit hebben de democratische landen niet gedaan, ook niet de meest geavanceerde, zoals de Scandinavische landen, die nog steeds het gevoel hebben dat het handhaven van een goede levensstandaard het enige is waar ze echt naar kunnen streven en dat het welvaartsniveau dat ze nu hebben eigenlijk wel voldoende is. Dat gevoel is niet gekomen bij de meerderheid van het Amerikaanse volk, en zeker niet bij een grote middenklasse, ze zijn in een staat gekomen waarin ze tevreden zijn met hun leven – in ieder geval voorlopig.

Men zegt dat noodzaak de moeder van de uitvinding is, maar tevredenheid is het tegenovergestelde van vindingrijkheid. Wat is de noodzaak om te innoveren als je tevreden bent? Wat voor behoefte heb je dan om jezelf te transcenderen? Je geniet gewoon van alles wat je hebt en je streeft ernaar om meer te krijgen. Je wilt twee auto’s hebben in plaats van één. Je wilt een grotere auto. Je wilt een groter huis. Je wilt op vakantie naar het buitenland. Je wilt niet alleen hetzelfde als de familie Jansen, maar ze ook nog overtreffen. Je ziet dat er een zoektocht bestaat naar statussymbolen, maar je ziet ook, als je goed kijkt, dat dit eigenlijk niemand tevredenstelt. Mensen kunnen een poosje vermaakt worden, zouden we kunnen zeggen, door naar materiële goederen te streven, maar het bevredigt hen niet omdat ze naar iets anders verlangen. Ze weten niet wat het is. En waarom weten ze niet wat het is? Omdat noch het christendom, noch het wetenschappelijk materialisme hen dat gevoel van zingeving kan geven waar je als mens naar moet streven als aan al je materiële behoeften is voldaan, of in ieder geval de meeste.

Wat doe je dan? We zijn nu uit de cyclus waarin democratieën idealiter naar een hogere visie hadden moeten overstappen. “Zonder visie komen de mensen om.” Maar ze kunnen ook omkomen als hun visie onvolledig is, als het een dualistische visie is. De volgende stap, en eigenlijk de voorwaarde om de democratie te herstellen, is een nieuwe visie: “Wat doen we nu? Ah, dit gaan we nu doen.” En dat is vooral dit gevoel dat je streeft naar psychologisch welzijn, en de heelheid en genezing van mensen. Veel mensen waren in hun laatste leven betrokken bij de oorlogen uit de vorige eeuw; ze dragen ernstige trauma’s met zich mee en niet alleen de mensen, maar ook de naties van die mensen zouden er veel baat bij hebben als ze werden genezen van hun psychologische problemen.

De focus op jezelf transcenderen
Dit is een doel, maar er is meer. Want wat gebeurt er op het pad naar hoger bewustzijn? Er is een fase waarin jij je moet concentreren op je persoonlijke groei. Je verheft je bij wijze van spreken boven het massabewustzijn. In zekere zin kun je zeggen dat de democratische naties gedurende een aantal decennia op deze weg waren, ze richtten zich op zichzelf, op hun eigen groei, om zichzelf te verheffen boven het massabewustzijn van de dictaturen, de fascisten, de nazi’s, de communisten, de Arabische naties, alle naties waarin de mensen vastzaten en geen vrijheid hadden. De democratische naties moesten zich hier bovenuit trekken om een hogere mate van vrijheid te manifesteren dan het collectieve bewustzijn op de planeet van destijds. Wederom helemaal in orde.

Op een bepaald niveau moet je dit beslissingsproces doorlopen. Blijf jij je focussen op jezelf, of ga jij je focussen op het verheffen van het geheel? Kijk je verder dan jezelf? Kun jij de hogere visie, het hoger doel, bevatten en zeggen: “Wat kan ik voor anderen doen?” De meeste democratische landen hebben op dit gebied vooruitgang geboekt. Je ziet dit aan de manier waarop ze andere naties, minder ontwikkelde landen, helpen. Je ziet het op veel verschillende manieren. Er is vooruitgang geboekt. Maar die vooruitgang is niet wat het zou kunnen zijn; die heeft niet het niveau bereikt dat er bereikt had kunnen worden; de democratische naties hebben wel de visie hoe het zou kunnen worden, wat ze zouden kunnen bereiken, wat er mogelijk is op de wereld. Ze hebben een bepaald niveau bereikt waarop ze verder zijn gaan kijken dan zichzelf en hebben gezegd: “Het is onze plicht. Het is in zekere zin onze plicht om onze vooruitgang te gebruiken om andere landen te helpen om op hetzelfde niveau te komen.”

De visie begrijpen dat de aarde een hoger potentieel heeft
Dit is natuurlijk prima, maar er is een hoger niveau en daar moeten de naties naartoe om de democratie weer te herstellen in de volgende fase. Dat ze de visie moeten begrijpen dat er een hoger potentieel is voor de aarde. In wezen moeten ze de visie voor een Tijdperk van Hoger Bewustzijn gaan begrijpen. Ze moeten de ideeën beginnen te begrijpen dat er een hoger potentieel is dan welke democratische natie tot nu toe ook heeft gemanifesteerd. En het potentieel is dat je een wereld manifesteert die op alle manieren beslist op een hoger niveau staat dan je in de moderne beschaving ziet.

Met andere woorden, democratieën moeten het gevoel overwinnen dat de moderne beschaving de top heeft bereikt, een soort top, waardoor ze niet verder kunnen komen. Je doet er immers lang over om de Mount Everest te beklimmen, maar als je eenmaal boven bent, waar ga je dan naartoe klimmen? Men is geneigd te denken: “Wat valt er nog meer te bereiken?” Maar een veel hoger potentieel is mogelijk. Er is veel meer welvaart mogelijk dan wat je tegenwoordig ziet – veel meer welvaart. Er is een veel hoger niveau van technologie. Er is een veel hoger niveau zonder energiebronnen die op geweld berusten die de machtselite gekscherend gratis energie noemt. Maar het is gratis, omdat je de machtselite niet iets hoeft te betalen om het te krijgen.

Er zijn veel hogere niveaus van menselijkheid, veel hogere niveaus van persoonlijk welzijn, psychologische heelheid, dan je tegenwoordig ziet.

Je kunt op honderd jaar terugkijken en zeggen: “Had je iemand die in de beginjaren van de twintigste eeuw als arbeider leefde en tien uur per dag een smerige baan had in een fabriek – kunnen vertellen hoe het leven in zijn land eruit zou zien in 2022? Zou hij je geloofd hebben? Hoogstwaarschijnlijk niet; hij zou die visie niet hebben kunnen bevatten. De meeste mensen kunnen tegenwoordig ook niet verder kijken dan wat er tegenwoordig is en de visie bevatten dat er veel meer zou kunnen zijn. En dat moet gebeuren.

Een hoger niveau van dienstbaarheid krijgen
De bewustere mensen kunnen hier veel aan doen door die visie te hebben, maar kijk ook eens naar je eigen psychologische problemen. Wees bereid om de blokkades te bekijken die je hebt waardoor je denkt: “Ah, zou dit echt kunnen? Is dit echt mogelijk? Of is het gewoon een soort utopie?” Je zult zien dat er weerstand is tegen een veel hogere visie dan wat je nu hebt. Dit maakt deel uit van het pad naar hoger bewustzijn. Er zullen momenten op het pad komen waarop je terugkijkend, kunt zeggen: “Ik heb zeker vooruitgang geboekt vergeleken met toen ik vele jaren geleden aan het pad begon. Maar is er niet meer? Is er geen hoger niveau? Is er geen hoger niveau van dienstbaarheid voor mij? En hoe doe ik het? Wat moet ik in mijn psyche overwinnen om op dat hogere niveau te komen?” En daar worden jullie allemaal op bepaalde momenten mee geconfronteerd.

Het zijn, nogmaals, de cycli. Je vindt een hogere leer. In zekere zin begint er dan een cyclus. Wat ga je ermee doen? Ga jij de talenten vermenigvuldigen die jou zijn gegeven? Wat ga je doen? En dan heb je een doel waar je naartoe werkt, dat je in het begin kunt begrijpen wanneer je het pad vindt. Maar er komt een moment waarop je dat hebt bereikt, maar kun je dan ook verder kijken naar het volgende niveau van visie, het volgende doel? Je hoeft niet ontevreden te zijn over jezelf. Dit wil niet zeggen dat de democratische naties ontevreden over zichzelf moeten zijn, maar kun je die hogere visie bevatten? Als de bewustere mensen dat niet kunnen, hoe verwacht je dan dat de mensen in je land dat dan wel kunnen? Wees dus bereid om naar jezelf te kijken, wees bereid om hiermee aan de slag te gaan, te geloven dat er meer mogelijk is, zowel voor jezelf, maar in de eerste plaats voor de samenleving. Verzet je niet tegen de vooruitgang, maar omarm die.

Wijdverspreide onvrede in democratische landen
Terug naar de naties. Er is een cirkel die nu rond is. Er is een proces waarin de mensen in democratische landen worden geconfronteerd met de noodzaak om beter hun best te doen; ze worden geconfronteerd met de noodzaak om te evalueren wat ze hebben bereikt. Omdat ze zich hier niet bewust van zijn (want als ze dat wel waren, zou het veel gemakkelijker zijn), reageren ze onbewust. Ze reageren zonder te begrijpen waarom ze reageren en dit is al een tijdje gaande. Maar de coronapandemie en het stopzetten van economische activiteiten en door de stijging van de energieprijzen nu en de dreiging van oorlog, enzovoort, is dit versneld.

Bijna overal in democratische landen neemt de ontevredenheid toe. Mensen zijn ontevreden, maar begrijpen niet waarom. De vraag is, hoe uit die zich? En dan zie je dat elke natie een bepaald collectief bewustzijn heeft, een bepaalde manier van denken, een bepaalde psyche die ervoor zorgt dat ze dit op verschillende manieren uiten. Er zijn landen die niet toegeven dat ze ontevreden zijn. In Denemarken wordt de groeiende onvrede niet algemeen erkend. De mensen doen nog steeds alsof ze tevreden zijn met hun leven en alles goed gaat. Maar toch zie je wat onrust in de politieke arena en is het slechts een kwestie van tijd voordat ze zullen moeten erkennen dat er veranderingen moeten komen.

In Engeland zag je dit toen ze zich uit de Europese Unie terugtrokken. Er heerste groeiende onvrede en ze konden niet begrijpen waar die vandaan kwam. Ze begrepen niet dat hun eigen weigering om zichzelf te transcenderen (achteromkijken, traditioneel blijven, vasthouden aan tradities, vasthouden aan oude beelden van de grootsheid van Engeland) die onvrede veroorzaakte, omdat ze zichzelf niet transcendeerden. In plaats daarvan reageerden ze dat af op de EU en zeiden dat de EU de oorzaak van hun problemen was en dat alles zou veranderen als ze zich terugtrokken uit de EU. Ze zouden hun onvrede loslaten. Natuurlijk zijn ze nog niet over hun onvrede heen, want die wordt niet veroorzaakt door omstandigheden op de wereld, maar door psychologische, innerlijke, omstandigheden.

Kijk nu naar de Verenigde Staten, en dan moet je toegeven dat de Verenigde Staten veel meer geneigd is tot geweld in tegenstelling tot de meeste landen in Europa. Waarom zie je zoveel schietpartijen in Amerika en lang niet zo veel in Europa? Omdat het Amerikaanse volk meer de neiging heeft om hun ongenoegen, hun woede, door geweld te uiten. Je ziet dit ook op veel andere manieren in Amerika terug, omdat de neiging bestaat om fysiek te worden, erg boos te worden, te projecteren dat iemand anders de schuld daarvan heeft en vervolgens acties te ondernemen die met kracht gepaard gaan of gewelddadig zijn tegen die mensen.

Vóór 2016 nam de algemene ontevredenheid bij het Amerikaanse volk toe. De regering Obama was acht jaar aan de macht. Die had dit niet echt aangepakt en daarom wilden mensen een verandering. Dan komt Donald Trump; hij haakt aan bij die ontevredenheid en heeft precies de psychologische problemen die nodig zijn om van deze ontevredenheid te profiteren en mensen een zondebok te geven waarop ze hun woede kunnen richten. Dus hij wordt gekozen, maar hij is niet de president van alle Amerikanen, maar alleen van de mensen die hem steunen, en maakt van alle anderen de zondebok en daarom tuinen de mensen in zijn verkiezingsleugens, hoewel aanvankelijk bijna niemand ze geloofde. Bijna niemand van zijn aanhangers geloofde dat de verkiezingen waren gestolen. Maar ze raakten ervan overtuigd omdat het hen in staat stelde om een zondebok te houden – te kunnen projecteren dat het de schuld van iemand anders was.

Dit moeten de Amerikanen natuurlijk transcenderen voordat de democratie in Amerika weer hersteld kan worden; voor er een hogere visie kan ontstaan die laat zien dat ze echt een doel hebben in Amerika, dat ze een hoger niveau van de samenleving kunnen manifesteren in Amerika. Ze hebben dat potentieel, een veel hoger potentieel dan ze nu hebben. Er is ook een veel hoger welvaartsniveau voor alle mensen in Amerika, maar alleen wanneer ze niet toestaan dat de machtselite het geld van de mensen steelt.

De droom van de superheld die hen redt
Er is nog een ander aspect van de Amerikaanse psychologie dat moet worden aangepakt. Dat is een concept dat je voor het eerst in stripboeken ziet in Amerika, dat begint in de jaren dertig en later ook in films. En dit is het concept dat je niet in de meeste andere landen aantreft, ook al is het natuurlijk geëxporteerd door Hollywood en hebben veel mensen over de hele wereld die films bekeken. Dat is het concept van een superheld, de superheld die een of ander bovennatuurlijk vermogen heeft en daarom de slechteriken kan bestrijden en van hen kan winnen en dingen recht kan zetten – red de mensen, red de natie, red de planeet.

Ook in veel andere films met een held, vaak een onwillige held, zie je dat hij eerst wordt blootgesteld aan misbruik en dat andere mensen worden blootgesteld aan misbruik door de slechte mensen en uiteindelijk besluit er iets aan te doen en zijn geweer pakt en begint te schieten. Dit had ook te maken met het presidentschap van Trump, omdat Trump zichzelf presenteerde als de superheld, ’s werelds beste zakenman, die hen kon redden. En het paste bij de mensen die ontevreden waren, die niet begrepen waarom ze ontevreden waren, die er niet eens over wilden nadenken of hun eigen bewustzijn die ontevredenheid veroorzaakte. Er was een zondebok waar ze hun woede op konden richten, er was een held die beloofde dat hij hen zou redden, en mensen werden hierdoor verblind, ze werden in deze draaikolk getrokken en je ziet nu het resultaat ervan. Zijn deze mensen tegenwoordig minder ontevreden dan toen Trump werd gekozen?

Laten we een andere vraag stellen. Waren ze na vier jaar Trump als president minder mensen ontevreden dan daarvoor? Nee, omdat Trump geen superheld is, om de simpele reden dat de grondwet er in feite voor zorgt dat een president nooit een superheld kan worden, geen dictator kan worden. Die beperkt de bevoegdheden van de president. Trump deed een belofte om gekozen te worden, maar hij had geen kans om die ooit na te komen, dus hoe konden de mensen hun ontevredenheid overwinnen? Maar toen wist Trump hun aandacht hiervan af te leiden, door het idee dat de verkiezingen waren gestolen. Nu was er een reden voor hun onvrede en die was dat Trump niet verder mocht als president. En dan kun jij je woede weer op iemand richten.

Amerikanen moeten ophouden met het zoeken naar zondebokken en projecteren
De ironie is dat veel van deze mensen zichzelf als christen beschouwen. Wat is eigenlijk de waarheid als je een christen bent? Dat je bereid bent te doen wat Christus zei, onder andere dat je de balk zoekt in je eigen oog in plaats van te kijken naar de splinter in het oog van anderen. Welnu, wat doen mensen als ze zondebok zijn? Ze blazen de splinter in het oog van hun broeders op zodat het een balk wordt en houden zichzelf voor dat ze misschien wel een splintertje in hun eigen oog hebben, maar dat dit niets is vergeleken met de balk in het oog van andere mensen. Daarom verdienen ze het om met geweld gepakt te worden.

Dit is natuurlijk totaal onchristelijk, antichristelijk, voor mensen die begrijpen waar de boodschap van Christus over gaat. Wat heeft dat voor zin? Dat je de ontevredenheid die je voelt, nooit zult overwinnen zolang je projecteert dat de oorzaak van je ontevredenheid buiten jou ligt. Je kunt er niet aan ontsnappen. Je zit gevangen in psychologisch drijfzand, een catch-22. Er is geen uitweg zolang je iets projecteert. De enige uitweg is dat je naar binnen gaat, naar jezelf kijkend zegt: “Wat in mijn psyche maakt me boos en ontevreden en vatbaar voor geweld?”

Sommige mensen die op 6 januari het Capitool bestormden, hebben dit ook gedaan. Lang niet allemaal, maar sommigen wel. Het was alsof deze gebeurtenis hen zo liet schrikken dat ze uit de gemoedstoestand kwamen waarin ze zich eerder bevonden en niet meer naar buiten keken, maar naar zichzelf en zich realiseerden: “Ik ging te ver, ik raakte uit balans – wat is er gebeurd?” En tientallen miljoenen, honderden miljoenen, mensen in Amerika moeten stoppen met iets op de buitenwereld te projecteren. Ze moeten zeggen: “Hoe kan ik mezelf veranderen opdat ik me beter over mezelf ga voelen dan nu. Want dat gevoel van boosheid, dat gevoel van onvrede, zit in mij en kan alleen door mij veranderd worden.” Dat is nu juist de essentie van de boodschap van Christus, of in ieder geval één manier om die essentie te beschrijven. Dit heeft hij tweeduizend jaar geleden gezegd en gedemonstreerd en beoefend. Hij riep ook zijn discipelen op om dat te doen, iets wat Petrus nooit heeft begrepen. De zeventienhonderd jaar oude katholieke traditie heeft dit ook niet begrepen en begrijpt het vandaag de dag zelfs niet eens. Daarom blijven de priesters kinderen misbruiken en blijft de kerk het verdoezelen of sussen en denkt: “O, het zal allemaal wel weer overwaaien en de kerk zal altijd blijven bestaan.”

De kans die Amerika krijgt, heeft wel consequenties
Dit is een verandering die natuurlijk niet alleen van belang is voor Amerika, maar voor alle democratische landen. Amerika heeft deze neiging, omdat de mensen – wanneer ze ontevreden worden, wanneer ze boos worden – iets projecteren. En dit komt gedeeltelijk omdat Amerikanen de kans die Amerika heeft, vanzelfsprekend vinden. Ze dachten dat ze er recht op hadden. Ze dachten – ook al waren ze zich daarvan niet bewust – dat het feit dat Amerika zo’n groot land is, en een bepaalde positie op de wereld heeft en door de welvaart, dat dit betekende dat ze dit verdienden, dat ze het waard zijn.

Amerika heeft een speciale kans gekregen om een hoger bewustzijn te manifesteren, maar niet omdat ze verder is dan anderen, maar omdat Amerika het potentieel heeft om een hogere samenleving te manifesteren. Vermenigvuldig je de talenten of begraaf je ze in de grond? En veel Amerikanen hebben de talenten niet vermenigvuldigd. Ze hebben het vanzelfsprekend gevonden dat Amerika die had en nu ze beseffen dat hun levensstandaard erodeert, dat er geen echt doel is, niets is om naar te streven, dat het hier niet goed gaat en daar niet goed gaat. Ze beginnen zich te concentreren op alle negatieve punten, ze worden ontevreden en zoeken ze een zondebok en worden ze dus gewelddadig. Maar wat betekent het als jij je talenten in de grond begraaft? Kijk naar de gelijkenis van Jezus. Wat zei de enige dienaar die zijn talenten in de grond begroef?” Ik weet dat je een strenge leermeester bent. Ik wilde niet het risico lopen dat ik verlies wat jij had, dus heb ik het in de grond begraven.” Maar wat deed deze bediende? Hij zocht een zondebok. Hij projecteerde op zijn meester dat hij zus of zo was en dat hij het daarom had gedaan. Wat deden de andere twee bedienden om hun talenten te vermenigvuldigen? Zij transcendeerden zichzelf.

Het hogere bewustzijn wil een voorbeeld stellen van hoe een samenleving eruit kan zien; daarom heeft het Amerika gesponsord, maar niet omdat Amerikanen het destijds waard waren, maar omdat ze het potentieel hadden om zichzelf te transcenderen en daardoor die sponsoring waard waren. Dat is het vermenigvuldigen van de talenten en veel Amerikanen hebben dit gedaan, maar zeker niet allemaal, en zelfs niet de meerderheid.

Het lijkt misschien alsof de situatie erg kritiek is in Amerika. Maar de wet is duidelijk, zoals de gelijkenis van Jezus duidelijk maakt. Amerika heeft zijn hoogste potentieel niet waargemaakt, maakt zijn hoogste potentieel niet waar en gaat in plaats daarvan bergafwaarts en dat zou op een gegeven moment een zichzelf versterkende spiraal kunnen worden. Het punt is nog niet bereikt waarop er een orkaan in het collectieve bewustzijn ontstaat, maar het gaat die richting in. En hoe meer ontevredenheid, hoe meer woede, hoe meer geweld, hoe meer vijandigheid er komt en hoe meer zondebokken je vindt, je alleen maar dichter bij het punt brengen waarop je niet meer terug kunt, omdat alleen een gewelddadige gebeurtenis mensen aan het denken zet. Sommige mensen die deelnamen aan de gewelddadige gebeurtenis in het Capitool werden wakker geschud, maar veel anderen niet. Zij zijn nog steeds op zoek naar een zondebok. Wat is ervoor nodig? Hoe hard moeten de klappen worden voordat mensen uit die gemoedstoestand wakker worden geschud en erkennen: “We moeten naar onszelf kijken, we moeten zelf veranderen.”

Het bewustzijn opbouwen dat tot een ommezwaai leidt
Wat maakt deel uit van de hogere visie die democratieën zouden kunnen bereiken? Het werkelijke doel van een samenleving is de groei van het bewustzijn van de mensen, van de burgers, binnen de grenzen van hun vrije wil. Het doel van een democratische regering is haar burgers de beste kans te geven die mogelijk is om in bewustzijn te groeien en dat is de allergrootste verandering die er zou kunnen komen in democratische landen. Gaat het dit jaar of volgend jaar of in het volgende decennium gebeuren? Waarschijnlijk niet, maar de bewustere mensen kunnen die visie voor ogen houden.

Nu zou iemand de vraag kunnen stellen: “Waar blijven de resultaten?” Er wordt gezegd dat het het donkerst is in het uur voor zonsopgang. Je kunt teruggaan naar 1775 en je had veel mensen kunnen vragen: “Denk je dat Amerika een onafhankelijke natie is en een democratische natie zal worden?” Ze zouden je uitgelachen hebben. Want er zijn er altijd mensen die zeggen: “Laat me de resultaten zien. Ik wil nu de resultaten en als ze er nu niet zijn, moet dat betekenen dat mijn inzet niet de moeite waard is geweest, dus stop ik ermee.”

Het kost soms aanzienlijk veel tijd om een nieuwe trend te manifesteren. Er is behoefte aan mensen die deze visie in de loop van de tijd kunnen vasthouden en niet in de valkuil stappen van het is alles of niets: “Ik wil nu resultaten zien, anders zijn mijn inspanningen niet de moeite waard en stop ik ermee.” Je behoudt de visie, je blijft het werk doen, je blijft jezelf transcenderen. Zolang jij jezelf transcendeert, maak je elke dag vorderingen. Hoe kan dat niet de moeite waard zijn, ondanks alles wat er op de wereld gebeurt?

Veel mensen zijn al ontwaakt, niet volledig, maar begrijpen een idee, kunnen een idee bevatten. En ze beginnen erover te praten, sommigen beginnen erover te schrijven, sommigen beginnen het in hun beroep naar voren te brengen, sommigen beginnen het in de media te brengen, sommigen in de politiek en zo bouw je geleidelijk het bewustzijn op dat leidt tot die verandering omdat het dan opeens duidelijk wordt voor steeds meer mensen. En als de visie er is, dan zal er iets veranderen op het fysieke vlak, want wanneer er een verschuiving in bewustzijn komt, moet dat ook op het fysieke vlak gebeuren.

Volgende: De matigende stem van vrouwen in Amerika is noodzakelijk