Geascendeerde Meester Gautama Boeddha, 30 oktober 2022 – Webinar voor Oekraïne

IK BEN de Geascendeerde Meester Gautama Boeddha. De laatste keer dat we een fysieke conferentie hadden in Oekraïne, gaf ik een verhandeling die misschien niet echt met Oekraïne te maken leek te hebben. Maar zoals ik toen al zei, zou ik door misschien niets direct te zeggen, toch iets relevants kunnen zeggen. Deze keer zal ik die trend voortzetten en een verhandeling geven die op het eerste gezicht niets te maken lijkt te hebben met het onderwerp van deze conferentie; misschien zelfs niets met de boodschappen van de Chohans en de andere meesters, maar toch zouden ze op een diepgaande manier wel iets met elkaar te maken kunnen hebben.

Realiteitssimulator Terra
Een van de belangrijkste principes van de boeddhistische leringen die ik vijfentwintighonderd jaar geleden gaf, was het concept van de zee van Samsara, de zee van lijden. Maar zeer weinig mensen, zelfs mensen die hun hele leven het boeddhisme hebben bestudeerd, hebben echt begrepen wat dit inhoudt. Het is ook best een moeilijk concept. Een van de manieren om uit te leggen waarom het zo moeilijk is, is te verwijzen naar de leringen die we hebben gegeven dat de aarde een realiteitssimulator is die is geprogrammeerd om mensen, de deelnemers aan de simulatie, twee basale soorten ervaringen te geven.

De eerste is de ervaring dat je wordt ondergedompeld. Je voelt je volledig ondergedompeld in een wereld die voor jou echt lijkt omdat iets wat jij kunt zien en aanraken en ruiken en horen met je fysieke zintuigen echt lijkt voor jou en dat het lijkt alsof je niets buiten je zintuigen om kunt waarnemen. Je bent volledig ondergedompeld in deze wereld; misschien heb je zelfs wel het gevoel dat jij een product van deze wereld bent en je voelt natuurlijk dat er op de wereld veel omstandigheden zijn die jij totaal niet kunt beheersen of veranderen.

Daardoor ben je overgeleverd aan alles wat er op de wereld gebeurt en je kunt merken dat er vaak schijnbaar zonder goede reden dingen gebeuren, zeker geen goede reden die jij kunt ontdekken of bedenken. Daardoor voel jij je onzeker, heb je het gevoel dat je weinig mogelijkheden hebt om je leven en je toekomst te beheersen; je hebt het gevoel dat je bent overgeleverd aan de genade van onbekende, onzichtbare krachten die niet altijd iets willen wat goed voor jou is. Je weet nooit wanneer er iets kan gebeuren wat je laat schrikken, je traumatiseert, je fysiek pijn doet of je doodt.

Dit is de onderdompelingservaring. En als je in die onderdompelingsfase zit, dan kun je de zee van Samsara niet bevatten, althans niet de leringen die ik destijds gaf, omdat je denkt dat de wereld is zoals ze is en dat je daar niets aan kunt doen. Daardoor is de nobele waarheid dat het leven lijden is als je ondergedompeld bent – het leven is lijden. Het kan niets anders zijn dan lijden vanwege al die krachten van buitenaf die je niet kunt beheersen; die je niet kunt stoppen.

De andere ervaring die de realiteitssimulator je moet geven, is de ervaring dat je ontwaakt; dat je begint te ontwaken uit de onderdompeling. Je begint te vermoeden dat er meer te begrijpen valt dan je zintuigen je kunnen vertellen. Je begint op den duur te vermoeden dat je meer kunt begrijpen van de wereld dan je uiterlijke geest, je gedachten, je kan vertellen.

Daardoor ontwikkel je een verlangen: er moet meer zijn dan deze wereld van de zintuigen, deze fysieke wereld. Op een gegeven moment begin je zelfs te vermoeden dat er iets moet zijn dat buiten jouw geest omgaat. Ik moet meer kunnen bevatten over de wereld dan wat ik op mijn huidige niveau, in mijn huidige gemoedstoestand, kan bevatten. Dit is het begin van wijsheid, dit is het begin van groei, dit is het begin van ontwaken.

De bedoeling van de simulator
Toen ik vijfentwintighonderd jaar geleden kwam, kwam ik natuurlijk niet om een leer te geven aan mensen die nog ondergedompeld waren. Ik kwam om een leer te geven aan mensen die óf naar de ontwakingsfase waren overgegaan óf er bijna aan toe waren. We hebben gezegd: Wat is er nodig om van onderdompeling naar ontwaken te gaan? We hebben gezegd dat je een bepaald aantal onderdompelingservaringen moet opdoen totdat je daar genoeg van krijgt en meer wilt.

In principe hebben alle mensen, alle levensstromen die ooit op aarde zijn geïncarneerd, een bepaald aantal ervaringen moeten krijgen waarin ze zichzelf beschouwen als aparte wezens die in een wereld leven met andere aparte wezens, gescheiden van de fysieke omgeving en gescheiden van elke vorm van leven en van elke soort God die ze kunnen bedenken. Je moet een bepaald aantal ervaringen van gescheidenheid hebben voordat je kunt beginnen te verlangen naar meer.

Maar wat maar weinig mensen hebben begrepen, is dat er nog een ander facet is. Wat is een onderdompeling? Onderdompeling is alleen mogelijk met het bewustzijn van gescheidenheid hebben genoemd, het dualiteitsbewustzijn, zoals we het hebben genoemd. Ik beschreef het toen als de paren, de twee tegengestelde polariteiten die je niet alleen in het ene uiterste of het andere uiterste trekken, maar die je laten denken dat er ook niets anders is dan die twee uitersten. Er is geen andere manier om naar de wereld te kijken. Je hebt de waarheid, je hebt leugens, je hebt goed, je hebt het kwaad, er is dit, er is dat. En zolang je ondergedompeld bent, vergeet je natuurlijk dat je in een realiteitssimulator zit. Je vergeet hoe de simulator werkt. Je vergeet wat de bedoeling is van die simulator.

Maar zoals we hebben uitgelegd, is het doel van de simulator eigenlijk dat je groeit in bewustzijn, en je groeit als je experimenteert met je vrije wil. En wat doe je als je experimenteert in de onderdompelingsfase? Dan vorm je een mentaal beeld, dan heb je een bepaald idee, in je hoofd, en dat idee projecteer je op de wereld. Met je gedachten denk je: “Zo werkt de wereld of zo zou de wereld in ieder geval moeten werken. Ik wil dat de wereld zo werkt.” En dat mag je natuurlijk doen. Hier gaat het om bij onderdompeling. Maar de bedoeling van onderdompeling is eigenlijk dat je groeit in bewustzijn. En hoe groei je in bewustzijn? Je groeit door eerst de gescheidenheid in te gaan en de beperkingen van gescheidenheid te ervaren, zodat je weer terug naar eenheid wilt gaan, maar dat doe je vrijwillig, niet omdat jij je daartoe gedwongen voelt.

Wat gebeurt er wanneer je in de onderdompelingsfase zit? Ja, ik heb gezegd dat je een beeld formuleert. Je projecteert dit op de simulator, de kosmische spiegel, het Ma-terlicht. En dan reflecteert de simulator fysieke omstandigheden naar je terug die overeenkomen met het beeld dat jij hebt geprojecteerd. Nu ben je natuurlijk niet de enige persoon in Simulator Terra. Er zijn andere mensen hier en die formuleren ook beelden met hun gedachten, die gescheiden zijn van de jouwe en die projecteren zij ook op de simulator. Wat er naar jou persoonlijk terugkomt, is niet de zuivere weerspiegeling van wat jij uitzendt. Die wordt ook beïnvloed door wat alle andere mensen hebben uitgezonden. Nu zou je kunnen zeggen dat dit een schending van je vrije wil is. Maar is dat wel zo? Het is eigenlijk een zegen, omdat dit je helpt om sneller door die onderdompelingsfase heen te gaan; het heeft in ieder geval de potentie om dit te doen.

Het centrum van de wereld zijn
Je ziet dat het doel van de simulator is dat je bewustzijn groeit. Hoe groei je in bewustzijn? Je groeit door te experimenteren met je vrije wil; met het vermogen van je geest om iets mede te scheppen door een beeld te formuleren en het op het Ma-terlicht te projecteren. Maar een onderdeel van dit proces is dat je begint met een zeer lokaal identiteitsgevoel, een lokaal gevoel van eigenwaarde. Je formuleert dat beeld op grond van dat zelfgevoel en wanneer jij, zoals op aarde het geval is, de gescheidenheid en dualiteit ingaat, zie jij jezelf als een wezen dat apart staat van andere wezens. In feite kun je een lokaal zelfgevoel hebben zonder jezelf als een afzonderlijk wezen te beschouwen. Maar wat zijn de huidige omstandigheden op aarde? De meeste mensen beschouwen zichzelf als afzonderlijke wezens, de meesten van hen ook als zeer lokaal, maar zeker als gescheiden wezens.

Dit mag omdat je de beperkingen van dit niveau van geest moet gaan zien. Hoewel je theoretisch kunt zeggen dat een wezen dat zichzelf gescheiden ziet, vrije wil heeft, ga je begrijpen dat jouw wil echt niet vrij is omdat je alleen kunt kiezen uit de opties die je kunt zien. Als je iets niet kunt zien, als jij je iets niet kunt voorstellen, als je niet kunt accepteren dat iets mogelijk is, dan heb je niet echt een keus. En dat betekent dat de beperkingen van je verbeeldingskracht jouw vrije wil beperken. Die beperkt de opties die jij kunt zien en realistisch vindt. Het is de bedoeling dat je vrije wil krijgt en een onderdeel van vrije wil is dat je de optie hebt om naar die staat van gescheidenheid en dualiteit te gaan waardoor jij je keuzes beperkt, de opties beperkt die je kunt zien.

Nu heeft die geest een duidelijke beperking, omdat er, zoals we hebben uitgelegd over de dualiteit, altijd twee tegengestelde polariteiten zijn wanneer je in dualiteit bent. Er is altijd verzet tegen wat je doet en dit komt vaak, zo lijkt het jou tenminste toe, van andere mensen. Dit is de zee van Samsara. Dit is de echte verklaring voor de zee van Samsara. Je bent in een beperkte gemoedstoestand waarin je een wil hebt, maar die is niet vrij. Die is heel beperkt en je maakt vaak keuzes die jezelf pijn doen. Wanneer jij je in deze staat van gescheidenheid bevindt, dan formuleer je een beeld op grond van het perspectief dat jij jezelf ziet als een gescheiden wezen.

Je kunt zeggen dat je nu op een stoel zit, op een specifieke locatie, in een specifieke ruimte, in een specifiek land, en vanuit dat gezichtspunt de wereld bekijkt. Als je nadenkt over je fysieke gezichtsveld, dan begrijp je dat je ogen en je geest het centrum van je gezichtsveld zijn. Je weet dat er iets achter je is, iets wat je nu niet ziet, maar je kunt je omdraaien om het te zien, maar wanneer jij je omdraait, draai je om je eigen as. Er is een middelpunt dat voor jou het centrum is van de wereld die je waarneemt. Maar alle andere mensen, ook al zitten ze naast jou, hebben een ander middelpunt. Dit is een simpele illustratie van je fysieke visie, maar als je nadenkt over de manier waarop je geest naar het leven kijkt, is die hetzelfde. Hoe meer je gevangenzit in de dualiteit, hoe lokaler je gezichtspunt is, hoe meer je ervan overtuigd bent dat wat je ziet de enige manier is om naar de wereld te kijken en dat jij het centrum van de wereld bent. Dit projecteer je op de wereld.

Geen enkel mens is een eiland
De realiteitssimulator, het Ma-terlicht, is ontworpen om elke vorm aan te nemen die erop wordt geprojecteerd. Als je helemaal alleen op de wereld of in deze simulator zou zijn, dan zou alles wat je projecteerde letterlijk werkelijkheid worden, een fysieke manifestatie. Maar wat zou dat voor jou betekenen? Je formuleert in gedachten een beeld van hoe je wilt dat de wereld eruitziet, je projecteert het naar buiten en dan neemt het Ma-terlicht die vorm aan. Ligt het dan niet voor de hand dat dit zou betekenen dat het Ma-terlicht jouw beeld van de wereld bevestigt en erkent? Maar jouw beeld is nog steeds erg beperkt en berust erop dat jij jezelf ziet als apart wezen, dat berust op een zeer beperkt perspectief, een beperkt begrip.

Hoe zou je ooit uit die gemoedstoestand komen als je alleen op de wereld was? Hoe zou je ooit kunnen ontsnappen uit die toestand als je geest een gesloten cirkel is, een zichzelf versterkend, zichzelf bevestigend systeem? Je zou letterlijk tot in het oneindige in die toestand kunnen blijven.

Wat voorkomt dat jij tot in het oneindige in deze toestand blijft? Dat je niet alleen bent. Geen enkel mens, geen enkel menselijk wezen, is een eiland. Hier zijn ook andere mensen. Ze projecteren iets anders in de simulator. En daardoor komt niet precies hetzelfde terug als jij in je hoofd had. Je hebt misschien een erg gefixeerd beeld van hoe de wereld eruit zou moeten zien, maar de wereld past zich niet aan jouw beeld aan. Dan blijven er twee opties over. De hogere manier, de manier die je laat ontwaken wanneer jij kunt zeggen: “Wacht eens even, waarom klopt de wereld niet met mijn beeld? Komt het omdat mijn beeld beperkt is?” En dan kun je proberen jouw beeld te verfijnen. Dat zorgt ervoor dat je aan het proces van ontwaken begint.

Een ingebouwd veiligheidsmechanisme
De andere optie is dat je kunt zeggen: “Waarom komt de wereld niet overeen met mijn beeld? Komt dit omdat ik het niet met genoeg kracht projecteer? En moet ik, als andere mensen zich met mij bemoeien, hen dan dwingen om het met mij eens te zijn, met mij op één lijn komen of zich aan mij onderwerpen, zodat ik degene ben die beslist wat we projecteren.”

Dit is toegestaan op een planeet als de aarde, en daarom zijn er dictators en narcisten en leiders die narcistisch zijn. Maar nogmaals, de vraag is: Wat kan je dan uit zo’n gemoedstoestand halen? Omdat je in theorie een situatie op een planeet zou kunnen hebben waar één leider zo sterk wordt dat hij ervoor zorgt dat alle andere mensen op de planeet zich onderwerpen en iedereen de visie van de leider projecteert. Maar wat zou de leider, en trouwens ook de andere mensen, dan uit die staat halen? Welnu, dit moet de realiteitssimulator voorkomen. Dit zit ingebouwd in het dualiteitsbewustzijn, zoals we diverse keren gedetailleerder hebben uitgelegd.

Je kunt alleen dwang gebruiken in het dualistische bewustzijn, en in het dualistische bewustzijn zullen er altijd paren zijn. Je kunt dwang gebruiken om naar het ene uiterste te gaan, om naar het ene dualistische uiterste te gaan, maar dat betekent dat je de tegenstand van het tegenovergestelde dualistische uiterste aantrekt. Ook al kun je een tijdje druk uitoefenen om een bepaalde richting op te gaan en het gevoel hebben dat je daarin vooruitgang boekt, er zit een grens aan hoever je kunt gaan. Zoals we ook hebben gezegd, als je dwang gebruikt, wek je in feite je eigen tegenkracht op. We zouden kunnen zeggen dat dit een veiligheidsmechanisme is om te voorkomen dat jij vast komt te zitten en om te voorkomen dat een hele planeet oneindig lang vast komt te zitten op een bepaald niveau.

Wat zijn deze mechanismen die voorkomen dat deze gesimuleerde ervaring een doodlopende weg, een gesloten cirkel, wordt? De Chohans hebben gesproken over de natuurwetten die een zekere regelmaat, een zekere consistentie, een zekere voorspelbaarheid, geven. Als je de geschiedenis van de wetenschap hebt bestudeerd, dan weet je dat er vanaf Isaac Newton bij wetenschappers een grote overtuiging heerste dat de wereld één grote machine was die functioneerde volgens onveranderlijke wetten. En tegenwoordig lijkt het nog steeds of de natuurwetten onveranderlijk zijn op macroscopisch niveau, het niveau van menselijke lichamen, broodroosters, fietsen, enzovoort. Ze zijn voorspelbaar. Je kunt een bepaalde koers uitzetten voor een ruimteschip en dan zal het die koers volgen. Zoals we hebben uitgelegd, kun je wanneer jij jezelf afstemt op die wetten, een bepaalde toekomst voor jezelf of de samenleving scheppen en er groot vertrouwen in hebben dat die zich zal manifesteren. Je weet wat de toekomst zal brengen. Je weet welke richting jij of je land opgaat. Dit is de basis voor vooruitgang, voor samenwerking, enzovoort.

De kwantumonzekerheid
Maar als je de geschiedenis van de wetenschap hebt bestudeerd, zul je ook weten dat er een moment kwam waarop wetenschappers een andere manier ontwikkelden om naar het leven te kijken, althans het leven op de subatomaire microscopische schaal. Ze ontdekten dat subatomaire deeltjes geen deterministische wetten volgen. Die luisteren naar wetten van waarschijnlijkheid. Met andere woorden, je kunt niet met zekerheid voorspellen hoe een subatomair deeltje zich zal gedragen. Je kunt een bepaalde waarschijnlijkheid voorspellen voor hoe het deeltje zal bewegen, maar dat is niet zeker. Het kan nooit honderd procent zeker zijn. Dit fenomeen dat door de moderne wetenschap is ontdekt, staat bij boeddhisten bekend staat als onderling afhankelijke oorsprongen.

Met andere woorden, we kunnen zeggen dat het universum twee schaalverdelingen heeft, twee niveaus. De macroscopische schaalverdeling met bepaalde onveranderlijke natuurwetten en de microscopische of subatomaire schaalverdeling waar de wetten die dit niveau leiden, niet onveranderlijk zijn. Er is altijd een zekere onvoorspelbaarheid. Je kunt van tevoren niet precies weten hoe een situatie zal uitpakken.

Nu zijn er vandaag de dag nog steeds wetenschappers die hiernaar kijkend zeggen: “Dit is alleen van toepassing op de kwantumwereld. Dit is niet van toepassing op de macroscopische wereld. We kunnen nog steeds een raket naar de maan sturen en het traject met absolute zekerheid voorspellen.”

En in de meeste gevallen kunnen ze dat ook, maar als ze genoeg raketten de wereld in sturen, dan zou er uiteindelijk een moment komen waarop er een variatie zou zijn. De raket zou niet precies eindigen waar ze hadden voorspeld, omdat de realiteit is dat zelfs de macroscopische wereld niet honderd procent deterministisch is. Die berust wel op de kwantumwereld. En dat betekent dat de kwantumonzekerheid ook de macroscopische wereld raakt. Dit is onderdeel van het mechanisme dat voorkomt dat je voor altijd vast blijft zitten in een bepaalde manier van denken.

Hoe geavanceerd je gedachten ook zijn, er zal altijd een element van onvoorspelbaarheid zijn. Met andere woorden, je kunt naar iemand kijken – en we hebben het gehad over gevallen wezens of zwarte magiërs die er lange tijd hard aan hebben gewerkt om bepaalde kennis te verwerven over hoe de materiële wereld werkt en hoe ze de materie kunnen manipuleren om diverse fenomenen te kunnen scheppen – en dan zou je kunnen zeggen dat deze mensen de materie op een bepaalde manier beheersen, zeker meer dan de gemiddelde mens, maar hun beheersing is niet absoluut. Ze kunnen ook niet met absolute zekerheid voorspellen wat er gaat gebeuren.

En dit komt omdat dit veiligheidsmechanisme er is en hoe geavanceerd je gesloten geest ook wordt, er zal altijd een onzekerheid zijn die je niet kunt overwinnen. En dat veroorzaakt lijden.

De basis van lijden
Wat veroorzaakt het lijden in de zee van Samsara? Kijk naar alle mensen. Ze hebben een beeld in hun hoofd van hoe hun leven zich zou moeten ontvouwen – wat er zou moeten gebeuren, wat er niet mag gebeuren. Wanneer die verwachting niet uitkomt, veroorzaakt dit lijden en veel mensen hebben natuurlijk gedurende vele levens het gevoel ontwikkelt: “Mijn verwachtingen komen nooit uit. De wereld zal nooit functioneren zoals ik het wil.” Ze lijden voortdurend. Ze hebben voortdurend het gevoel dat de wereld hen niet geeft wat ze zouden moeten krijgen en dat er onzekerheid bestaat omdat ze nooit echt de leiding over hun lot kunnen nemen.

Dit veroorzaakt lijden. Het kan de zwarte magiër overkomen die het laagste bewustzijnsniveau heeft of een mens op het zevenenveertigste niveau, of zelfs mensen op hogere niveaus. Je hebt verwachtingen die niet uitkomen. Dit is de basis van lijden. Je hebt een mentaal beeld, maar de wereld weigert zich daaraan aan te passen. Dat veroorzaakt lijden.

De schizofrene fase
Wat hebben we tegen jullie als studenten van de geascendeerde meesters gezegd? We hebben jullie veel leringen gegeven over het verhogen van je bewustzijn, het overwinnen van de dualiteit, enzovoort en we begrijpen dat dit moeilijk te begrijpen kan zijn. We begrijpen dat er studenten zijn die een periode meemaken waarin ze het beter beginnen te begrijpen maar nog niet volledig begrijpen en dat ze bijna het gevoel hebben alsof ze twee verschillende richtingen worden opgetrokken. Ze hebben bijna het gevoel dat ze een beetje schizofreen zijn en dat onze leringen hen in feite nog schizofrener maken. We begrijpen dit omdat we het zelf ook hebben meegemaakt.

Als je het achtenveertigste niveau van bewustzijn bereikt en het pad begint te bewandelen, is een onderdeel daarvan dat jij je inzicht vergroot, je vergroot je medescheppende vermogens, je bereikt meer eenheid in je geest zodat je een samenhangend beeld op de kosmische spiegel, op het Ma-terlicht, kunt projecteren en daardoor kun je in zekere zin jouw omstandigheden op de wereld beter beheersen.

Een zekere beheersing van jouw situatie hoort bij het pad. Maar een groter onderdeel van het pad is natuurlijk dat je meesterschap krijgt over jouw gemoedstoestand. Je beheerst niet alleen je uiterlijke situatie, maar in feite ook je innerlijke situatie. En jouw innerlijke situatie is je ervaring van het leven, de manier waarop je het leven ervaart.

Nu is het mogelijk dat je het spirituele pad in een of andere vorm kunt vinden en misschien zijn het niet de zuivere leringen, maar het kan bijvoorbeeld een leer zijn die vertelt dat je alles kunt manifesteren wat je maar wilt – meestal grote rijkdom omdat er mensen zijn die denken dat je alles kunt kopen wat je wilt, als je maar genoeg geld hebt. Je hebt leringen waar mensen met groot optimisme en hoop op af komen en meestal worden ze na een tijdje teleurgesteld omdat de wereld koppig weigert zich aan te passen aan hun positieve mentale houding en hun schatkaarten.

Als je de zee van Samsara wilt overwinnen, moet je eigenlijk gaan werken aan de manier waarop je het leven ervaart. Je probeert nog steeds meesterschap over je omstandigheden op de wereld te krijgen maar jij concentreert je niet uitsluitend op je omstandigheden, omdat een zwarte magiër ook probeert zijn uiterlijke omstandigheden te beheersen en hoe groot zijn meesterschap ook lijkt te zijn, zoals ik net heb uitgelegd. Er zal altijd een element van onzekerheid zijn. Als je ervaring van het leven gericht is op die onzekerheid en je verzetten tegen die onzekerheid, kun je het lijden nooit echt overwinnen, omdat je er nooit zeker van kunt zijn dat de wereld zich zal gedragen zoals jij wilt dat ze zich gedraagt.

Hoe kom je hieruit? Welnu, in zekere zin hebben we dit al op verschillende manieren vanuit verschillende perspectieven uitgelegd, maar ik zal je nog een andere manier geven om het uit te leggen, een ander perspectief.

De chaostheorie
Waarom heb ik jullie een verhandeling gegeven over wetenschap? Omdat je in zekere zin zou kunnen zeggen dat de wetenschap heeft ontdekt dat de wereld een bepaald element van consistentie, voorspelbaarheid, heeft. Er is een bepaalde hoeveelheid onveranderlijke wetten en principes die met een bepaalde schaalverdeling werken. Je kunt plannen maken, je kunt een koers uitstippelen en je kunt er zeker van zijn dat het zo uitpakt, maar er is nog een ander element op de wereld en dat is onvoorspelbaarheid.

Dit heeft geleid tot een theorie die enkele jaren geleden populair was, die de chaostheorie heet. Deze theorie zegt dat het klapperen van de vleugel van een vlinder in Buenos Aires een tornado in Texas kan veroorzaken, maar dat dit kleine effect de tornado niet rechtstreeks heeft veroorzaakt. Een beetje gefladder van de vleugels van de vlinder beïnvloedde iets anders op een heel kleine manier. Dat andere beïnvloedde werd iets anders, enzovoort, totdat uiteindelijk dat kleine effect van het klapperen van de vlindervleugel een tornado veroorzaakte in een ander deel van de wereld.

Hoewel de theorie niet meer zo populair is, zitten er toch enkele diepgaande inzichten in. Dit is weer iets wat we de onderling afhankelijke oorsprongen hebben genoemd. Alles is met elkaar verbonden, een klein gevolg in een gebied van dit onderling verbonden systeem kan dus een groter gevolg hebben in een ander gebied. Daarom bestaat er altijd onzekerheid. Dit zit in principe ook in het onzekerheidsprincipe van Heisenberg vervat: dat je niet met zekerheid kunt weten hoe een subatomair deeltje zich zal gedragen.

Je zou kunnen zeggen: “Hoe zou het zijn als je de natuurwetten ontdekte als je naar de wereld kijkt na al die moeite die wetenschappers hebben gedaan om de wereld te begrijpen? Hoe zou het zijn als je al deze gegevens, al deze principes, zou coderen in de grootste supercomputer die je ooit zou kunnen bouwen? Zou het mogelijk zijn om precies te voorspellen wat er dan zou gaan gebeuren?” Met andere woorden, het oude beeld dat de wereld een machine is en dat je, als je de beginvoorwaarden en de natuurwetten kent, de werking van die machine tot in eeuwigheid zou kunnen voorspellen.

Maar is dat een reëel beeld? En zoals ik al zei, komt het niet door de ingebouwde onzekerheid in het universum. Er zijn gewoon te veel aspecten, er zijn te veel onderling afhankelijke oorsprongen dat je het nooit allemaal zou kunnen berekenen. Ik zeg het volgende: “Zelfs in de fysieke wereld zit onvoorspelbaarheid ingebouwd.”

Maar wanneer je hieraan toevoegt dat de fysieke wereld niet bestaat voor zichzelf, dan is de fysieke wereld eigenlijk geen fysieke wereld, het is een realiteitssimulator. En de realiteitssimulator heeft maar één bedoeling en dat is de zelfbewuste wezens die deelnemen aan de simulatie de mogelijkheid geven om hun zelfbewustzijn te vergroten, hun bewustzijn te verhogen. Aangezien deze deelnemers vrije wil hebben, word de kans op onzekerheid nog groter.

We zouden, om dit beroemde voorbeeld te gebruiken, kunnen zeggen dat een vlinder in Buenos Aires die met zijn vleugels fladdert en de fysieke systemen op aarde beïnvloedt die er volgens wetenschappers zijn, zich op den duur kan manifesteren als een tornado in Texas. De realiteit is echter dat het niet alleen om de fysieke wereld gaat, omdat het fladderen van de vleugels van een vlinder zelfs effect heeft op het bewustzijnsniveau, het menselijk bewustzijn.

Onderling afhankelijke oorsprongen in het menselijk leven
Het fysiek fladderen van de vleugels van de vlinder is verbonden met het emotionele rijk, het mentale rijk, het identiteitsrijk. Het beïnvloedt het bewustzijn van mensen en daardoor zijn er niet alleen heel veel gecompliceerde verbindingen in de fysieke wereld, maar een bijna oneindig veel grotere complexiteit in het bewustzijn van mensen die ook de uitkomst van het fladderen van de vleugels van de vlinder beïnvloedt. Dit is natuurlijk inherent onvoorspelbaar omdat mensen hun vrije wil moeten gebruiken om zich te uiten, maar ze hebben in ieder geval de mogelijkheid om keuzes te maken en je kunt niet met zekerheid voorspellen wat mensen van plan zijn totdat ze die keuze maken.

Nu kun je opnieuw de kansberekeningen toepassen en zeggen: “Als je ziet wat die persoon in het verleden heeft gedaan, is de kans groot dat hij in deze specifieke situatie hiervoor zal kiezen.” Maar je weet het niet zeker. Wanneer je dit allemaal bij elkaar optelt, de ingebouwde onzekerheid in het fysieke universum en de onzekerheid van de keuzes van mensen, dan begrijp je wel dat jij je leven eigenlijk nooit volledig kunt beheersen. Je beheerst nooit je fysieke omstandigheden omdat er te veel onderling afhankelijke factoren zijn die je leven, je fysieke omstandigheden, beïnvloeden. Je kunt ze niet allemaal weten, je kunt ze niet allemaal beheersen. Je zou als mens nooit alles op aarde in je macht kunnen hebben. Het kan niet.

Wat zeg ik nu? Zeg ik dat onze leringen over het nemen van de leiding over je leven van nul en generlei waarde zijn? Nee. Je kunt wel een zekere mate van controle over je leven krijgen. Je kunt een grote kans creëren om je leven een bepaalde richting op te laten gaan, maar je kunt geen zekerheid creëren. En dit is belangrijk voor spirituele zoekers die een bepaald niveau van het pad bereiken waardoor ze beginnen te voelen: “Ik begrijp het een beetje, ik heb inderdaad een bepaald niveau van Christusbewustzijn, ik heb mijn visie gezuiverd, ik kan omstandigheden op de kosmische spiegel projecteren die ik in het leven wil en ik kan zien dat dit wel enig effect heeft, maar het is niet precies zoals ik het had geprojecteerd. Wat terugkomt, is niet precies wat ik projecteer.”

Wat kun je in zo’n situatie doen? Je kunt vallen voor de verleiding van de zwarte magiërs en proberen een manier te vinden om de omstandigheden te dwingen zich aan te passen in plaats van ze alleen maar te projecteren, je probeert andere dingen te doen om die te forceren. Je probeert dwang te gebruiken. Maar dit is natuurlijk het linker pad. Dit is niet het pad van de geascendeerde meesters en Christusschap.

Hoe het koekje verkruimelde
Wat kun je doen op het pad van Christusschap? Je kunt die ingebouwde onzekerheid gaan begrijpen. Nu is het heerlijk om naar de wereld te kijken en naar mensen van wie je misschien zegt dat ze beslist niet een hoog niveau van spiritueel begrip en bewustzijn hebben, maar je kunt wel zien dat er in verschillende culturen over de hele wereld uitspraken zijn die misschien al lange tijd teruggaan. En in die ogenschijnlijk eenvoudige uitspraken zit een enorme wijsheid verborgen. Je hebt gezegdes in sommige delen van de wereld; in de Verenigde Staten bijvoorbeeld zegt men als er iets gebeurt: “Zo verkruimelde het koekje.”

En dit simpele gezegde vat de hele lering samen die ik nu vijfenveertig minuten lang heb gegeven. Je hebt een koekje in je hand, je laat het op de grond vallen, het verbrokkelt. Is er een macht op de wereld die precies kan voorspellen hoe dat koekje zal verbrokkelen als het op de grond valt? Nee.

Je moet het accepteren; het is in ieder geval in je voordeel als je het accepteert – als spirituele student die op aarde is geïncarneerd, zelfs als iemand die naar hoger Christusschap opklimt – omdat er bepaalde situaties zijn waarin je naar de uitkomst kunt kijken, kijken naar wat je wilde dat er gebeurde, je kunt het proberen te analyseren, je kunt proberen erachter te komen: “Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat had ik beter kunnen doen? Zit er iets in mijn onderbewuste? Heb ik die gescheiden zelven?”

Maar in bepaalde situaties is het meest constructieve wat je kunt doen, gewoon naar de situatie kijken en zeggen: “Zo verkruimelde het koekje. Zo liep het af.” En nu het koekje zo verkruimeld is, kun je een bepaalde situatie accepteren, je bent in bepaalde situaties waarin je in plaats van ze te analyseren, in plaats van ergens spijt van te hebben, in plaats van te zeggen: “O, dit had niet mogen gebeuren of dit is een of ander kosmisch onrecht”, zeg je gewoon: “Hoe ga ik nu verder? Hoe maak ik van die kruimels van het koekje iets beters?”

De ingebouwde onzekerheid in het leven op aarde accepteren
Deze boodschapper heeft dit proces ook zijn hele leven doorlopen, zoals veel van jullie hebben gespeculeerd: “Wat zou ik beter kunnen doen? Waarom zijn bepaalde dingen niet gebeurd ook al heb ik heel lang gewild dat ze zouden gebeuren?” Nu zijn veel van jullie net als boodschapper bereid geweest om een stap terug te doen en naar je eigen bewustzijn te kijken om te zien welk beeld je op de wereld projecteert. “Kan ik het verfijnen? Heeft het inconsistenties? Heb ik afzonderlijke zelven waardoor het betekent dat ik een gemengde boodschap naar de kosmische spiegel stuur, enzovoort.

Veel van jullie waren bereid dit te doen. En het is de moeite waard om dit te doen omdat jij je bewustzijn dan verfijnt. Maar er komt een moment waarop het niet meer constructief voor je is om altijd te willen dat een bepaald resultaat zichtbaar wordt maar ernaar te streven en te kijken hoe jij jezelf kunt veranderen om dat resultaat te manifesteren. Het is natuurlijk ook niet constructief om het linker pad op te gaan waarop je andere mensen probeert te veranderen om het gewenste resultaat te krijgen in plaats van jezelf te veranderen.

Er komt een punt waarop je gewoon moet accepteren dat er een ingebouwde onzekerheid is, dat je nooit zeker kunt weten wat er gaat gebeuren. Dit is waar het leven op aarde om draait. Je projecteert iets op de kosmische spiegel. Je hebt een idee van wat je zou willen verwezenlijken, maar je kunt beter accepteren dat je niet met zekerheid hoeft te weten wat er terug zal komen. Je bent bereid iets te projecteren, te zien wat er terugkomt en daarna te accepteren: “Zo is het koekje verkruimeld; dat is ervan gekomen: hoe gebruik ik dit om iets anders te projecteren?”

Er zijn zoveel situaties, en we zien dit de hele tijd bij alle mensen, maar ook bij spirituele mensen, waarin je erg gehecht kunt raken aan bepaalde voorwaarden. En natuurlijk komt die gehechtheid in veel gevallen van gescheiden zelven, want waarom zou je er anders zo aan gehecht zijn? Waarom zou het zo belangrijk voor je zijn? Hier kun je naar kijken als iets heel belangrijk is. Als je er erg aan gehecht bent, dan weet je dat er een gescheiden zelf bij betrokken is. Toch zien we veel mensen die gehecht aan iets raken en fanatiek een bepaald resultaat willen behalen en denken: “Wat doe ik verkeerd? Wat doe ik niet goed?” Zoals ik al zei, komt dat in sommige gevallen omdat ze gescheiden zelven hebben, maar in andere gevallen niet echt door gescheiden zelven, maar door de ingebouwde onzekerheid in het universum.

Je kunt in ieder geval een stapje verder gaan als je dit accepteert. Met andere woorden, ook al leef je in een omgeving met bepaalde universele voorspelbare principes, accepteer dat je wel in een omgeving leeft die niet helemaal voorspelbaar is. Met andere woorden, je leeft in een chaotische omgeving in plaats van een deterministische omgeving. En moet je de chaos omarmen. Je kunt die chaos accepteren.

Dit betekent niet dat je het mentale beeld dat je op de kosmische spiegel projecteert, niet moet verfijnen. Maar je kunt wel accepteren dat wat terugkomt, het beste is wat terug zou kunnen komen in de gegeven situatie, gezien de zeer complexe onderling afhankelijke oorsprongen in de omgeving waarin jij leeft. Dat zal je meer gemoedsrust geven.

Je geest vastpinnen op het verleden
Dat zal je in staat stellen om verder te gaan in plaats van vast te blijven zitten in een situatie waarin jij je afvraagt: “Waarom is dit niet gebeurd? Dit had mogen gebeuren. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat had ik anders kunnen doen? Waarom is dit onrecht gebeurd? Waarom deden andere mensen wat ze hebben gedaan, enzovoort?”

Als je psychologen zou kunnen interviewen die traumabegeleiding hebben gedaan, dan zou je zien dat het grootste obstakel waarmee ze worden geconfronteerd, is dat mensen juist in dit mechanisme vastzitten. Het is alsof het trauma hun gedachten vastpint op het verleden. Ze zijn aan het analyseren. Ze vragen zich af waarom iets is gebeurd, waarom het niet had mogen gebeuren. Ze zijn hier voortdurend mee bezig en je ziet dat de begeleiders hebben ervaren dat sommige mensen hier heel lang in kunnen blijven steken. Degenen die echter verdergaan, gaan verder omdat ze op het punt komen waarop ze op een of andere manier accepteren: “Zo is hoe het koekje verkruimeld. Hoe ga ik nu verder?”

Je laat het koekje vallen ⎯ het is niet precies te voorspellen hoe het gaat verkruimelen. Het heeft geen zin om dagenlang te blijven analyseren: “Waarom is het koekje zo verkruimeld? Ik hou niet van die grote driehoek rechts, dat had niet mogen gebeuren. Waarom is dat gebeurd?” Of je kunt zeggen: “Nou, zo is het koekje verkruimeld, laat ik het opvegen en doorgaan met mijn leven.”

Op een bepaald moment op het spirituele pad moet je de chaos accepteren. Je moet doen wat je doet. Je werkt aan jezelf, je observeert jezelf, je observeert je reacties, je probeert de gescheiden zelven die je nog hebt te overwinnen. Je kunt echter wel zover komen dat je accepteert dat het leven op aarde een proces is van voortdurend ‘koekjes in de lucht gooien’, zoals het populaire gezegde luidt.

Je gooit koekjes in de lucht en ziet hoe ze verbrokkelen. En je kunt zeggen: “O, die is zo verbrokkeld, laat ik nu iets anders proberen.” Je maakt je echter geen zorgen over wat er is gebeurd. Je probeert niet te veranderen wat al is gebeurd.

De stroom volgen
We hebben het gehad over leven in het nu, niet vastzitten in het verleden, en daar heb ik het over gehad. Er gebeurt iets, iets manifesteert zich fysiek. Dit kan je tegenhouden omdat jij je afvraagt waarom het is gebeurd; je zegt dat het niet had mogen gebeuren, dat was onrechtvaardig het en dat je vastzit in het verleden. De meest constructieve manier om met de situatie om te gaan is zeggen: “Zo is het koekje verkruimeld, wat doe ik nu? Hoe ga ik nu verder omdat het koekje is verkruimeld, omdat mijn situatie is zoals die is, hoe ga ik verder?”

Met andere woorden, je gaat mee op de stroom van de Rivier van Leven. We hebben het concept gegeven van met de Rivier van Leven meegaan. Slechts weinig mensen hebben begrepen wat het werkelijk betekent, maar dit betekent het. Wanneer je mee stroomt met de Rivier van Leven, kijk je niet naar een specifieke uitkomst en stop je niet met meegaan op de stroom. Als jij in gedachten blijft analyseren: dit had niet mogen gebeuren, dat had niet mogen gebeuren, dan ben je uit de rivier. Je staat dan op de oever naar de rivier te kijken en vraagt je af waarom die op deze manier stroomde.

Je blijft in de rivier als je naar een situatie kijkt en accepteert: “Dit is er gebeurd. Hoe ga ik verder?” Je neemt meteen een andere beslissing om iets anders aan te pakken. Jij gaat verder omdat het niet zo belangrijk is wat er op dit specifieke moment in die stroom is gebeurd. Het belangrijkste is dat je in de stroom blijft en de stroom volgt.

We hebben eerder het beeld gegeven dat je in een kleine boot zit in een onstuimige rivier. Je doel is om een bepaald punt voor je te bereiken. Je probeert je boot in een rechte lijn naar dat punt te sturen omdat je het oude gezegde kent: de kortste afstand tussen twee punten is een rechte lijn. Maar eigenlijk is dat niet zo, omdat Einstein bewees dat de ruimte gekromd is, dus de kortste afstand tussen twee punten is een gebogen lijn. Maar de kortste afstand in een rivier kan een erg turbulente koers zijn, die ervan afhangt of er een grote steen in de rivier ligt. Als je recht op je bestemming afgaat, raak je de steen en zal je boot vergaan. Maar als je er omheen stuurt, kun je wel verder.

Om op je bestemming te komen, is het niet een kwestie van zeggen: “Die woelige plek in de rivier had daar niet mogen zijn. Waarom is die daar? Die mag er niet zijn.” Nee, je komt in die turbulentie terecht, je verandert van koers en dan ga je verder. En als je dit blijft doen en verdergaat, dan kom je uiteindelijk bij je punt aan omdat de stroom van de rivier die richting opgaat.

Wat is je uiteindelijke bestemming als spirituele student? Jouw ascensie. Maakt het echt uit dat wat er nu gebeurt, niet is wat je had verwacht? Maakt het echt uit, als je op den duur ascendeert? Maakt het uit hoeveel bochten en afslagen er zijn, in hoeveel turbulentie je terechtkomt zolang je maar blijft bewegen in de richting van je ascensie? Hoe ga je om met een situatie die niet is zoals je had verwacht? Je accepteert dat dit is gebeurd en dan zeg je: “Wat is mijn volgende stap? Hoe ga ik vanaf nu verder? Hoe kom ik verder?”

De continuïteit van de natie Oekraïne
Heb ik nu iets gezegd over hoe Oekraïne het beste resultaat kan behalen die mogelijk is uit het trauma die deze oorlog is? Misschien wel en zoals mijn gezegde altijd luidt: sommigen zullen het begrijpen.

Ik weet dat dit een zeer traumatische situatie is, maar het is slechts een van veel van dat soort situaties op aarde en het leven gaat door. Je kunt teruggaan naar duizend jaar geleden en een bloedbad zien van duizenden mensen en zeggen dat dit een totaal traumatische en onrechtvaardige situatie was en dat was ook zo, maar de wereld is verdergegaan. Ik wil op geen enkele manier bagatelliseren wat er in Oekraïne gebeurt, maar er zal een moment komen waarop de natie verdergaat en daarop terugkijkend kan zeggen: “Zo is het koekje verkruimeld.”

Hoelang zal het duren voordat de natie dat punt bereikt? Dat hangt af van hoeveel mensen bereid zijn te accepteren dat het koekje verkruimeld is. En hoe gaan we dan verder? Hoe komen we verder? Hoe maken we er het beste van in plaats van je zorgen te maken over wat er wel of niet had mogen gebeuren. Dit is vooral van toepassing op een oorlogssituatie.

Er is een concept dat de mist van oorlog wordt genoemd, omdat mensen die al heel lang bij oorlogen betrokken zijn, zich hebben gerealiseerd dat dit een inherent chaotische en onvoorspelbare situatie is. Wat heeft het voor zin om iets te analyseren als het chaotisch en onvoorspelbaar is? Wat voor zin heeft het om te beoordelen of iets wel of niet had mogen gebeuren? Je moet gewoon door, want continuïteit is belangrijker dan een bepaalde situatie analyseren, de oorzaak vinden, iemand de schuld geven, enzovoort.

Wat zien we vanuit het geascendeerde rijk doorgaan? Dat het leven op aarde blijft voortbestaan, dat de natie Oekraïne blijft voortbestaan en dat het in de toekomst verder kan naar iets beters dan de meeste mensen zich kunnen voorstellen. We zien hetzelfde voor Rusland, voor Wit-Rusland, voor alle naties op aarde. Die blijven voortbestaan. Rusland zal op een dag ook terugkijken en zeggen: “Hoe relevant is dat tegenwoordig nog voor ons? We zijn al zoveel verder.”

Dit wilde ik, de Chohans en de vrouwelijke meesters jullie zeggen. Er zou meer kunnen worden gezegd, er zou in de toekomst meer kunnen worden gezegd, afhankelijk van de reactie van het collectieve bewustzijn, onze eigen studenten en de progressievere mensen in alle naties die hierbij betrokken zijn. Op dit moment zijn we buitengewoon dankbaar dat zoveel van jullie bereid zijn geweest om deel te nemen aan deze onderling afhankelijke oorsprong tussen ons in het geascendeerde rijk en jullie die zijn geïncarneerd.

Ook al is de aarde chaotisch, ik kan je verzekeren dat een conferentie als deze de loop van de Rivier van Leven kan veranderen. Hiervoor ben ik dankbaar, zijn wij dankbaar, en ik verzegel jullie in de vreugdevolle Vlam van Boeddhische Vrede die IK BEN. IK BEN Gautama.