Vraag: Ik heb een vraag over het onderwijs in Korea. Net als op andere terreinen zijn er veel hoge barrières die overwonnen moeten worden. Vooral de obsessie en het egoïsme van Koreaanse ouders worden beschouwd als een van de meest onoverkomelijke uitdagingen en het probleem is dat er geen basissysteem is om de buitensporige eisen die ouders aan leraren stellen in te perken, zelfs wanneer ze zich bemoeien met onderwijsactiviteiten. Het is niet ongebruikelijk dat scholen de Wet op Kindermishandeling misbruiken om leraren te intimideren, wat ertoe leidt dat ze zelfmoord plegen nadat ze tot zelfmoord zijn geprest. Slechts een paar dagen geleden koos een andere leraar op het eiland Jeju voor deze ongelukkige weg. Er zijn echter nog steeds geen effectieve wetswijzigingen om leraren te beschermen bij hun onderwijsactiviteiten. Komt het doordat de fundamentele politieke rechten van leraren, zoals vrijheid van meningsuiting, in Zuid-Korea zo beperkt zijn dat ze onder de radar blijven van politici die te veel gefocust zijn op het winnen van stemmen? Hoeveel leraren moeten er nog sterven voordat deze onevenwichtige realiteit in het onderwijs verandert? Waarom is het zo belangrijk dat het Koreaanse onderwijs zich ontwikkelt tot een Gouden Eeuw van openbaar onderwijs, waarin geweldige kansen en fundamenten worden gecreëerd voor de ontwikkeling van gemeenschapsgevoel, solidariteit, burgerschap en universele spiritualiteit?
Antwoord van Geascendeerde Meester Moeder Maria, Korea 2025:
Het probleem dat je beschrijft, is niet uniek voor Korea. Er zijn veel landen, zelfs veel democratische landen, waar leraren niet worden gewaardeerd. Ze worden vaak niet goed betaald en hebben over het algemeen geen goede positie in de samenleving. Dit is natuurlijk slechts één van de vele dingen die moeten veranderen voordat het onderwijs de mentaliteit van de Gouden Eeuw kan bereiken. Het belangrijkste dat echter nu moet doorbreken, is dat we beseffen dat onderwijs niet alleen draait om het verwerven van kennis door het kind. Het gaat erom het hele kind op te voeden tot een volwaardig mens dat kan functioneren in de maatschappij. En het huidige competitieve klimaat, niet alleen in Korea, maar ook in andere landen, draagt helemaal niet bij aan die ontwikkeling.
Dit is een verandering waar je oproepen voor kunt doen, maar het zal nog wel even duren voordat dit gebeurt. Het zal gebeuren wanneer landen zoals Korea beginnen te beseffen dat andere landen een andere focus op het onderwijssysteem hebben en dat dit voor iedereen beter functioneert dan het huidige systeem in Korea. En het zal ook veranderen wanneer ouders zich ervan bewust worden dat het opvoeden van hun kind tot een succesvolle maatschappelijke speler en het krijgen van een goedbetaalde baan hen niet per se gelukkig en voldaan maakt als volwassene.
De huidige situatie is gebaseerd op iets wat we al eerder hebben besproken: wanneer je ziet dat je ouders of grootouders in grote armoede zijn opgegroeid, wil je het zelf beter doen. Je wilt vooral het beste voor je kinderen. En daarom denk je dat de enige manier is dat je kinderen zo goed mogelijk presteren door ze te stimuleren om zoveel mogelijk te bereiken in het onderwijssysteem. Prestaties binnen het systeem en de mogelijkheid om door te stromen naar hoger onderwijs en een goedbetaalde baan vinden, zijn immers belangrijker dan hun geluk en welzijn.
Maar dit zal veranderen en zeker de jongere generatie zal dit veranderen omdat veel mensen hun kinderen niet meer op de manier willen opvoeden zoals zij zijn opgevoed. En dit betekent ook dat ze andere eisen aan het onderwijs zullen stellen. Natuurlijk moet je ook begrijpen dat net zoals kinderen mensen zijn, leraren ook mensen zijn. En natuurlijk moet er een groeiend maatschappelijk bewustzijn zijn waarbij ouders beseffen dat het niet alleen om hun kind draait, want succesvol zijn, zelfs in de zakenwereld, is dat je het vermogen hebt om met anderen samen te werken en dat kun je niet als je bent opgevoed om alleen aan jezelf als individu te denken.