Vraag: Hij vraagt specifiek hoe je moet omgaan met negatieve mensen in je familie, omdat je niet bij hen weg kunt.

Antwoord van Kim Michaels. Dit antwoord werd gegeven tijdens de conferentie in Kazachstan van 2023

Nogmaals, dit is een individueel onderwerp, omdat het afhangt van hoe het gezin in jouw cultuur staat, of zelfs in je familie. Hoe sterk zijn de familiebanden? Een paar maanden geleden sprak ik bijvoorbeeld met een man uit Zuid-Amerika. In zijn land waren de familiebanden heel erg sterk. Je voelde je de rest van je leven verplicht tegenover je ouders, of in ieder geval in de rest van hun leven. Het hangt dus af van de cultuur. Ik ben opgegroeid in Denemarken, waar de familiebanden niet zo sterk zijn. In Denemarken zou je dan gewoon zeggen: “Als iemand negatief tegenover jou staat, dan zou ik die persoon gewoon vermijden.” Net zoals ik met ieder ander zou doen. Maar als je een andere cultuur hebt, dan is het moeilijker om iemand te vermijden. In dat geval zou ik opnieuw naar mezelf kijken en zeggen: “Waarom reageer ik op die persoon? Wat in mij zorgt ervoor dat ik zo reageer? Want als ik erachter kan komen wat het is en het kan loslaten, wat maakt het dan uit of de ander negatief is als ik daar geen reactie op heb?”

In mijn eigen leven ken ik voorbeelden van mensen met wie ik geen goede relatie had, omdat ik altijd op een bepaalde manier op hen reageerde. En toen ik naar mezelf keek en mijn reactie overwon, veranderde de relatie, omdat ik niet reageerde zoals ze gewend waren. Plotseling raakten ze in de war. En in sommige gevallen veranderden die mensen daarna ook nog eens. Ik heb weleens gedacht dat het soms een soort test is. Iemand anders reageert op een bepaalde manier om jou iets bij jou te laten zien. En wanneer je het bij jezelf ziet en het overwint, hoeft iemand niet meer zo te reageren. En dan veranderen ze dus. En in veel gevallen kan de relatie dan veranderen.

Maar het lijkt wel dat wij, omdat we spirituele mensen zijn, ons bewuster zijn van psychologische problemen. Wie gaat de relatie veranderen? De ander of wij?

Jaren geleden had ik een moeilijke relatie met mijn vader. Ik was begin twintig. En op een dag dacht ik: “Als dit zo doorgaat, kunnen we over een paar jaar niet meer met elkaar praten. Wil ik een relatie met mijn vader of niet? En ik besloot dat ik liever een relatie met mijn vader had, zodat we in ieder geval tegen elkaar konden praten. En toen bedacht ik: Als onze relatie moet veranderen, wie moet dat dan doen? Gaat hij dat doen? Is het waarschijnlijk dat mijn vader zal veranderen? Hij was ouder dan ik. Hij was koppiger dan ik. Hij was zich niet zo bewust van het spirituele pad als ik. Is het waarschijnlijk dat hij gaat veranderen?” En ik besefte dat dit niet erg waarschijnlijk was. Als ik wil dat de relatie verandert, moet ik veranderen.

En destijds wist ik niets van gescheiden zelven en dergelijke af, maar ik besloot gewoon dat ik positief zou reageren, wanneer hij iets negatiefs tegen mij zei. Ik zou mezelf niet beschermen, omdat ik me normaal gesproken verdedigde wanneer hij mij ergens van beschuldigde. Dan probeerde ik hem te laten inzien dat hij ongelijk had wanneer hij mij ergens van beschuldigde. En vervolgens kregen we ruzie. Ik besloot dat ik niets zou zeggen als ik niet iets positiefs kon zeggen, maar dat ik altijd iets positiefs zal blijven zeggen. En in het begin was hij erg verrast, en dat heeft een aantal maanden geduurd, maar op een dag leek het alsof hij veranderde. In plaats van negatief te zijn en mij er altijd van te beschuldigen dat ik niet het juiste deed in mijn leven, stopte hij daarmee. Het was alsof hij inzag dat het geen zin had, omdat ik niet reageerde zoals hij gewend was. Daarna veranderde de relatie daadwerkelijk.

Vraag: Hoe zou je daar concreet mee om kunnen gaan (de horizontale eenheid) als het om man en vrouw gaat?

Kim: In zekere zin zou ik hetzelfde zeggen, omdat er in elke relatie een bepaalde dynamiek is. En een relatie zit vaak op een spoor, een bepaald spoor, net als oude grammofoons wanneer ze vastlopen en steeds weer hetzelfde stukje afspelen. Wat moet je doen als je een oude grammofoon hebt? Je moet een tik op de zijkant geven om de naald uit dat spoor te halen en dan speelt hij wel weer verder.

Nogmaals, je zou dan moeten zeggen: Als een relatie op een bepaald spoor vastzit en we hetzelfde blijven doen, behalen we steeds dezelfde resultaten. Dus hoe kunnen we iets veranderen? En dan zou ik opnieuw kijken waarom ik die relatie heb. Waarom heb ik die persoon naar mij toegetrokken? Wat stond er in mijn Goddelijke plan dat ik in die relatie over mezelf wilde leren? En daar dan aan werken. Proberen te zien of je een bepaald reactiepatroon hebt ten aanzien van je partner en dat blootleggen, en het zelf blootleggen en loslaten. En ik denk dat dit in veel gevallen de relatie zal veranderen, maar in sommige gevallen waarschijnlijk niet. Omdat je partner misschien te veel vastzit op een bepaald spoor dat voortkomt uit haar opvoeding, omdat je partner ziet hoe de ouders ruzie maakten, en dat zie je wanneer je opgroeit. Je denkt dat een man en vrouw zo doen. Als ze er niet uit kunnen komen, moet je beoordelen of je die relatie wel wilt houden. Maar je kunt ook altijd kijken naar: Hoe voorkom ik dat ik zo reageer? Omdat een van die dingen misschien is dat jij niet uit die relatie wilt stappen omdat je bijvoorbeeld kinderen hebt en bij hen wilt blijven totdat ze volwassen zijn. Dan moet je zeggen: “Hoe kan ik met die andere persoon samenleven? Hoe kan ik toch met hem of haar leven wanneer de ander niet verandert?” En dat kan alleen als jij je eigen patronen loslaat, zodat je niet op die ander reageert. Je hebt geen stress, je gaat de confrontatie niet aan. En soms denk ik dat het betekent dat je de ander gewoon moet accepteren zoals hij is. En accepteren dat iemand niet verandert. En dan moet je gewoon een manier vinden om daar mee te leven. Toen ik het over mijn vader had, zei ik in zekere zin: hij gaat niet veranderen. De dynamiek waarin ik voorheen vastzat, was dat hij mij ergens van beschuldigde, ik voelde me er slecht over en ik reageerde erop. En daarom kon ik er niet mee leven. Ik wilde hem veranderen opdat ik mij niet slecht voelde. En dat is de dynamiek waar je uit wilt komen. Dat wil je bij jezelf zien. Waarom heb ik het gevoel dat ik mijn partner wil veranderen? Omdat ik een reactie bij mezelf wil vermijden. Maar hoe zou het zijn als ik gewoon naar die reactie kijk en die oplos? Ruim het gescheiden zelf op, zodat ik die reactie niet langer heb. Dan hoef ik het gedrag van mijn echtgenoot niet te veranderen, want ik kan ermee leven. Het heeft geen negatieve invloed op mij.

Je kunt altijd proberen om daar echt aan te werken. En dan kun je zeggen: “Oké, wil ik scheiden van mijn partner? Ja of nee.” En als je dat niet wilt, bijvoorbeeld vanwege kinderen, dan zeg je: “Dan moet ik mijn partner accepteren zoals hij of zij is. En accepteren dat de relatie zo is. En als je dit doet vanwege de kinderen, dan kun je er als ze volwassen zijn, nog eens over nadenken en bekijken wat je wilt. Maar dit is een van die dingen. Als je andere mensen niet kunt veranderen, is de enige optie die je over hebt, jezelf veranderen. En misschien verandert dat de relatie. Misschien ook niet. Maar als jij je reacties overwint, zul je in gedachten veel meer duidelijkheid hebben over wat jij wilt. Wat voor soort leven wil je? Wat voor soort relatie wil je? Ik weet bijvoorbeeld dat wij, wanneer we opgroeien, naar onze ouders kijken, naar de volwassenen in de familie kijken, en dat zij een bepaald soort relatie hebben.

En als ik naar mijn familie kijk, dan is er niemand van de generatie van mijn ouders ooit gescheiden. Ze dachten er niet eens aan om te scheiden en dat kwam omdat ze een manier hadden gevonden om met elkaar te leven. Dit betekende niet dat ze hun psychologische problemen hadden opgelost. Ze hadden alleen een manier gevonden om te zeggen: Als jij dit niet doet, en ik doe dat niet, dan kunnen we met elkaar leven. Mijn grootmoeder en grootvader hadden bijvoorbeeld elke dag ruzie. Geen heftige ruzie, maar ze waren gewoon aan het kibbelen: “O, jij doet dit, of jij bent zus en zo.” Ik herinner me dat ik het als kind heel onaangenaam vond om bij hen in de buurt te zijn.

Ik probeer te zeggen: We groeien op, we observeren de relaties om ons heen en we denken dat een relatie zo hoort te zijn. Dat dit de enige manier is waarop het kan. Wanneer we aan onze eigen psychologische problemen werken en de reactiepatronen overwinnen, kunnen we op het punt komen waarop we zeggen: “Nee, wacht even. Wat voor soort relatie wil ik? Wil ik echt dezelfde soort relatie als mijn ouders, of mijn ooms en tantes, of mijn grootouders? Wil ik zo’n soort relatie?” En veel van ons hebben zichzelf die vraag nooit gesteld, omdat we niet zijn opgevoed om die vraag te stellen. Ik denk dat jij, wanneer jij je psychologische problemen hebt opgelost, vrij bent om jezelf die vraag te stellen. En dan krijg je misschien ineens de helderheid die je nog niet had. En misschien vind je een manier om met de situatie om te gaan of de situatie op te lossen, die je nu niet kunt zien.

Vraag: Hoe kijk je aan tegen het geven van lessen aan je kinderen, echtgenoot of familieleden?

Kim: In de Griekse mythologie was er een man die Sisyphus heette. En de goden veroordeelden hem om een grote steen een heuvel op te rollen. En toen hij met moeite die steen de heuvel had opgerold, rolde hij gewoon weer naar beneden. Hij ging dan terug naar beneden en begon opnieuw. Zo is het ook als je andere mensen wilt veranderen. Met andere woorden: Het is het niet waard om te proberen andere mensen te veranderen. Ik ben een beetje provocerend, maar ik zou zeggen: Probeer niet om je kinderen bijvoorbeeld te veranderen. Ik heb zoveel ouders gezien die dat willen en die zichzelf en de kinderen ongelukkig maken. De beste les die jij je kinderen kunt geven, ben jij en de manier waarop je leeft. Wat je volgens mij wel kunt doen, is ze vragen stellen in plaats van ze les te geven.

Vraag: Mijn vrouw geeft meer geld uit dan zou moeten. Hoe kan ik dat beter begrijpen?

Kim: Gelukkig heb ik dat probleem niet… en ik ben blij dat dit niet het geval is. Ik zou proberen haar er vragen over te stellen. En misschien heb je dat al gedaan, maar misschien werkt dat niet. Misschien doe je wel het enige wat je kunt. Er zijn een aantal problemen die niet kunnen worden opgelost als het gaat om het veranderen van het gedrag van anderen. En ik ken je vrouw niet persoonlijk. Ik weet dat ik haar heb ontmoet, maar ik ken haar niet. Ik kan het niet zeggen, maar ik zou proberen er met haar over te praten, want er komt een beperkte hoeveelheid geld binnen en er moet een relatie zijn tussen wat er uitgaat en binnenkomt, dat zegt iedereen op de wereld en zo leeft iedereen.

Je kunt die vraag beter aan een vrouw stellen dan aan een man. Dat weet ik wel. Net als Socrates weet ik dat ik bepaalde dingen niet weet. Ze heeft duidelijk een soort gescheiden zelf; een psychologische behoefte om geld uit te geven die niet in evenwicht is. Ze zou het beter kunnen overwinnen. Dat zou natuurlijk beter voor jou zijn. Maar de vraag is: Wat zal haar zover brengen dat ze ernaar wil kijken, omdat het klinkt alsof ze er niet naar wil kijken. Ik weet het niet. Daar heb ik geen antwoord op.

Vraagsteller: Daarom kunnen we het niet bespreken, niet communiceren.

Kim: Dat is natuurlijk het grootste probleem in relaties. Wanneer je een probleem hebt waar je helemaal niet over kunt praten. Ik begrijp dat. En daarom zeg ik nogmaals: wat kun je anders behalve proberen jezelf te veranderen?

En ben jij de enige die geld verdient? Ja? Dan heb je misschien het recht om te zeggen dat we een evenwichtige begroting moeten hebben. En misschien moet je dat wel doen. En die moet ze dan accepteren. Of ga op zoek naar een miljardair. Ik weet het niet.

Dit is iets waarvan ik denk dat we vaak een eenvoudig, duidelijk antwoord willen krijgen waardoor dit soort problemen kunnen worden opgelost. En toen ik jonger was, dacht ik dat er altijd een antwoord moest zijn. Dat er iets moest zijn wat ik kon begrijpen, zodat de situatie zou veranderen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik dit opgeef, want soms kun je het gedrag van mensen niet begrijpen. Of er is helemaal geen eenvoudige oplossing voor. Je kunt niet zomaar een knop omzetten. Dat kun je gewoon niet. Ik denk dat de eerste voorwaarde waarschijnlijk is dat mensen bereid moeten zijn naar een probleem te kijken en in te zien dat ze een probleem hebben. Dit zie je ook bij veel verslaafden. Alcoholisten bijvoorbeeld. Die zeggen: “O, mijn drankgebruik is geen probleem.” Iedereen ziet dat het wel een probleem is, maar de persoon zelf niet. Wat zorgt ervoor dat iemand wakker wordt en zegt: “Misschien heb ik wel een probleem. Misschien moet ik veranderen.” En dat is heel individueel, maar misschien moet je dat toch zeggen. Misschien zal dat iets veranderen. Of misschien maakt het haar gewoon boos. Dat vind ik altijd heel belangrijk. En bedenk eens of er ook iets in je Goddelijke plan stond dat jij zelf wilde leren en dat deze persoon in jou naar boven kan brengen?

Dat kan met geld te maken hebben. Het kan te maken hebben met relaties. Maar zodra je het ziet, is het mogelijk dat je partner zal veranderen, of zie je dat jij de situatie kunt veranderen, ook al zie je het nu nog niet. Ik probeer iets en dit is iets wat ik altijd al heb gedaan voor zover ik weet, dat dit is waarom ik op het spirituele pad ben. Omdat ik als kind kon zien dat ik graag op een planeet zou willen leven waar geen oorlog is, maar dat het iets is wat ik niet meteen kan veranderen. Wat kan ik wel doen? Ik wil niet machteloos zijn. Ik wil het niet opgeven. Ik zal het nooit opgeven. Ik kijk altijd naar een situatie en zeg: Wat kan ik daaraan veranderen? En het enige wat ik altijd kan veranderen, is mezelf. Mijn psyche. Mijn houding. Dus daar kijk ik altijd naar. Niet altijd met succes, omdat we niet kunnen zien wat we niet kunnen zien. Maar dat probeer ik altijd te doen.

En misschien spreek ik nu tegen wat ik net zei, dat je op een punt komt waarop je moet accepteren dat je partner niet zal veranderen, dus misschien klinkt het daardoor tegenstrijdig, maar ik denk wel dat je door naar je eigen psyche te kijken en daar zoveel te veranderen als je kunt veranderen, daarna moet beslissen: “Wil ik van die persoon scheiden, of wil ik bij die persoon blijven, en dan moet ik moet die persoon accepteren.” Maar het accepteren van die persoon betekent niet beslist dat je het onevenwichtige gedrag mogelijk maakt.

Je kunt accepteren dat ze een bepaalde behoefte heeft, maar je kunt ook zeggen: “Ik ben degene die het geld verdient, dus ik heb het recht om te beslissen hoeveel we kunnen uitgeven. En als je meer geld wilt uitgeven, dan moet je een baan zoeken en je eigen geld verdienen.”

Het is ook heel goed mogelijk dat je iets begrijpt wat je vandaag niet kunt begrijpen. Dat heb ik zelf weleens ervaren; ik keek naar een situatie, je kijkt daar op een bepaalde manier naar, je ziet niet hoe je die kunt veranderen. Dan zie je iets bij jezelf, een reactiepatroon in jou, en plotseling begrijp je: “O, er was ook nog een andere optie die ik nog nooit eerder heb gezien.” En dan kan dat een verandering teweegbrengen.

Ik bewandel al zevenenveertig jaar het spirituele pad. Ik heb veel gezien in mijn eigen psyche, maar ik heb nog steeds de houding dat ik, als er een situatie is die ik niet kan oplossen of wanneer ik ergens op reageer, naar mezelf kijk. En die houding zal ik blijven houden zolang ik geïncarneerd ben. Omdat ik heb gezien dat ze bij de Summit Lighthouse een boodschapper hadden die op een voetstuk stond. Zij was perfect. Ze gebruikten niet het woord verlicht, maar ze had Christusschap en ze was boven alle kritiek verheven. Veel mensen dachten dat ze geen onopgeloste psychologische problemen had, maar ik zal niet in die val trappen. Want als je denkt dat jij je psychologische problemen hebt opgelost, kun je niet oplossen wat er nog over is en dan kun je ze niet zien.

En als je denkt dat niemand jou mag vertellen: “Hé, Kim, je hebt een probleem”, dan kun je de rest van je incarnatie zo doorgaan omdat je het niet ziet en dan kun je niet ascenderen. Omdat je niet iets bij jezelf hebt gezien wat je had kunnen zien als je er alleen maar naar had willen kijken”. Daarom trap ik niet in de valkuil om te denken: “O, ik heb alles opgelost”. Ik denk dat dit eigenlijk de manier is om maximaal vooruitgang te boeken in dit leven en als jij wilt ascenderen, moet je gewoon blijven vragen, je moet gewoon blijven kijken.

Dat is de reden waarom ze bij de Summit Lighthouse in principe dezelfde leer hadden over persoonlijk Christusschap die we nu ook hebben om in aanmerking te komen voor je ascensie. Maar de ascensie is daarboven en het was duidelijk dat we allemaal wel aanvoelden dat we daar naartoe moesten. Maar de Summit Lighthouse had geen trap die zei: je doet stap voor stap en als je die trap blijft oplopen, ga je het halen. Het was alsof er een kloof was. De meesters hadden het zelfs over die ‘kloof’.

Het is alsof er iets magisch moet gebeuren. Als ik het decreet aan de violette vlammen blijf opzeggen, dan zal al mijn karma op een dag in evenwicht zijn en word ik daarheen gekatapulteerd. Maar de meesters zeggen tegenwoordig iets totaal anders. En ik was zo opgelucht toen ze de lering gaven over de honderdvierenveertig bewustzijnsniveaus en dat je op elk niveau een illusie moet opgeven. Dat betekent dat je nooit klaar bent zolang je geïncarneerd bent. Totdat je opstijgt, moet je op zoek gaan naar de volgende illusie. Het was voor mij een opluchting omdat het zo te doen. Dit is iets wat je kunt. Terwijl je voorheen het magische denken had dat iets buiten jou je daarheen zal brengen als je gewoon het decreet aan de violette vlam blijft doen en de leringen bestudeert. Het beroofde me van mijn kracht en als ik terugkijk, kan ik zien dat de mensen bij de Summit Lighthouse die de leringen van de geascendeerde meesters hadden gevonden, een aantal jaren enorme vooruitgang hadden geboekt en daarna stagneerden en die volgende tien, twintig jaar gewoon stil stonden.

Ze boekten nauwelijks nog enige vooruitgang. Ze zeiden drie uur per dag decreten aan de violette vlam op, maar ze boekten nauwelijks vooruitgang omdat ze niet naar hun psychologische problemen keken en veel van hen kwamen op een punt waarop ze dachten: “O, ik ben al zo lang op het pad, Ik heb al zoveel uren decreten aan de violette vlam opgezegd, ik zit bij Summit University, ik zit in de staf, ik hoef niet naar mijn psychologische problemen te kijken. Ik heb mijn psychologische problemen al opgelost”. En vanwege die houding stonden ze er niet voor open om iets te zien.

Je weet wat Meester More zegt: “Als de goeroe een mier is, luister dan naar hem”. Als er iemand naar hen toe kwam en zei: “Ik denk dat je een probleem hebt,” dan zeiden ze: “Wie ben jij om mij te vertellen dat ik een probleem heb? Ik ben al veel langer op het pad dan jij. Ik ben al zoveel jaren in dienst. Ik ben bij al die diensten geweest. Wie ben jij om mij iets te vertellen?” Maar dat was de mier die Master MORE had gestuurd om iets aan hen te vertellen. En ze hebben het gewoon terzijde geschoven. Voor mij was het een enorme opluchting om die lering te krijgen.

Ik kan nu zien dat ik vroeger die spanning had omdat ik altijd het vermogen had om een stap naar achteren te doen en naar het grote geheel te kijken. Bij de Summit Lighthouse deed ik dit vaak. Ik zou een stap naar achteren doen en zeggen: “Wat leert deze organisatie mij?” En ik heb altijd het gevoel gehad dat er een kloof was. Je hebt een doel. Het is een duidelijk doel, maar je moet dingen doen. Zeg het decreet aan de violette vlam op, woon al die diensten bij en rijd niet in een rode auto, rook niet, drink niet en al dat soort dingen meer. Maar ik kon zien dat het niet genoeg was. Dit was niet alles. Ik wist niet hoe ik het moest oplossen totdat ik de leringen kreeg die we vandaag hebben over de gescheiden zelven. Ik weet dat ik nu ver afdwaal, maar ik denk dat het gewoon belangrijk is om te vertellen dat de Summit Lighthouse zich tot aan de jaren negentig, begin jaren negentig, op het uiterlijke pad concentreerde. Je bent lid van de kerk. Je houdt je aan de regels. Je zegt alle decreten op en dan zul je de ascensie halen.

Maar daarna, in de jaren negentig, begonnen de meesters te praten over het opruimen van je psychologische problemen, maar veel mensen dachten toch: “Ah, ik moet gewoon een paar dingen doen.” Er kwam een moment waarop ik me echt realiseerde dat het spirituele pad honderd procent draait om het oplossen van je psychologische problemen. Iets anders doet er niet toe. Niets anders doet ertoe. Ik herinner me dat ik op de Summit University zat, waarschijnlijk in 1989. Nee, het moet ‘88 zijn geweest, het moet ‘88 zijn geweest, en er werd gesproken over de ascensie. Ze lieten een dame een lezing geven over de ascensie. Er werd gezegd dat zij meer dan eenenvijftig procent van haar karma in evenwicht had gebracht, dus ze was er zeker van dat ze na dit leven zou ascenderen. Ze was eigenlijk heel erg streng; met een heel moeilijke psyche en niemand mocht haar iets over zichzelf vertellen. Er werd gezegd dat ze de tweelingziel van Serapis Bey was. Dat werd bij de Summit Lighthouse gezegd. Deze dame gaf een lezing over hoe je in aanmerking komt voor je ascensie.

Ze hadden eisen, je moest minstens eenenvijftig procent van je karma in evenwicht brengen. Je moest je Goddelijke plan uitvoeren en je heilige arbeid verrichten en nog wat andere dingen doen. En ik zat in die klas en bleef gewoon een beetje neutraal, ik zat gewoon te luisteren. Opeens had ik het gevoel dat ik bijna uit mijn lichaam werd getrokken. Ik zag dat ik voor een poort stond en als ik door die poort zou lopen, zou ik ascenderen. Ik zag ook dat ik, voordat ik door de poort kon lopen, eerst naar de aarde moest omkijken en naar alles op aarde moest kijken; en als er iets was wat ik niet had volbracht, niet had gedaan, niet had meegemaakt, nog iets wilde veranderen, dan kon ik niet ascenderen. Ascenderen betekent namelijk dat je de aarde voor altijd achter je moet laten. Finito. Je doet niets meer op aarde. Je bent niet meer geïncarneerd. Je snijdt de kans af die je hebt gekregen omdat je bent geïncarneerd. Die is weg. Voor altijd. En als iets is waarvan je denkt dat het nog niet af is, dan moet je terug.

Ik zag dat wat bepaalt of iets in mij terugtrekt of niet, mijn psyche is. Alles wat de Boeddha gehechtheden aan wat dan ook op aarde noemt, moet ik hebben opgelost. Als ik ergens op aarde aan gehecht ben, zal dit mij regelrecht terugtrekken naar een volgende incarnatie. En dat zag ik. Ik zat daar en ik was hierdoor verbijsterd, omdat het was alsof ik besefte dat er een kloof bestond in de leer die de Summit Lighthouse gaf. En het is niet zo dat je die kloof niet zou kunnen dichten, maar je kunt hem niet dichten als je die leer aanhangt. Je moest meer doen dan de leer aanhangen, want anders zou je het niet redden. En sommige mensen zouden dat ook kunnen. Dat is het niet. Ik zeg niet dat het helemaal verkeerd of onwaar was. Ik probeer geen kritiek te leveren. Ik probeer alleen maar te zeggen dat we tegenwoordig veel rijkere leringen krijgen en dat mij dit verbaast. Het verbaast me hoeveel de meesters hebben gezegd over psychologische problemen en gescheiden zelven en de hele leer over avatars; dit is gewoon zo ongelooflijk vergeleken met wat er vroeger werd gezegd.

Het was zo’n opluchting voor mij, want toen ik als boodschapper begon, kwam ik bij de Summit Lighthouse vandaan en beschouwden ze de boodschapper op een heel idealistische manier; min of meer als de perfecte mens. Ik begon zelf en natuurlijk steunden enkele mensen van de Summit Lighthouse mij en ik voelde een zekere druk om aan dit beeld te voldoen. Het leverde mij spanning op omdat ik wel wist dat niemand dat kon waarmaken, maar ik voelde ook dat ik daar niet aan wilde voldoen. Jarenlang was ik niet sterk genoeg om te zeggen: “Ik wil niet aan zo’n imago voldoen. Ik wil niet zo’n boodschapper of spirituele leraar zijn”. Dat kwam gedeeltelijk omdat ik enigszins verdeeld was, omdat ik enorme bewondering en respect had voor Elizabeth als boodschapper. Ik vind dat zij het fantastisch heeft gedaan en als zij zich niet had teruggetrokken, dan had ik er niet eens aan gedacht om boodschapper te worden. Ik wilde haar niet afvallen door te zeggen dat ze het verkeerd had gedaan op de manier waarop ze dat deed.

Jarenlang kon ik niet bedenken hoe ik dit moest oplossen en te zeggen dat ik het anders wilde doen zonder te zeggen dat ze het verkeerd had gedaan en het duurde een tijdje voordat ik besefte: “Maar dat is niet de enige optie”. Ze heeft het op haar manier gedaan. Dat was haar manier en dat was prima voor haar en de Summit Lighthouse als organisatie, omdat dit, zoals de meesters hebben gezegd, de laatste organisatie in het Vissentijdperk was, maar het was ook goed dat ik zei: “Ik wil het niet op die manier doen. Ik ben niet zo. En we zijn niet meer in het Vissentijdperk. Dit is het Aquariustijdperk”. Als ik iets wil, en ik weet niet eens meer of ik iets wil, maar ik kwam op een punt waarop ik besefte dat ik niet wil dat mensen mij verafgoden. Ik wil dat ze naar mij als voorbeeld kijken en zeggen: “Als deze man, als Kim het zou kunnen, kan ascenderen, dan maak ik ook wel kans.” Ik heb veel liever dat de mensen dat zeggen dan dat ze mij verafgoden, omdat ik kan zien dat dit eigenlijk het probleem is, het fundamentele probleem met spirituele leringen.

Als je door de eeuwen heen terugkijkt (ik weet dat ik nog steeds ver afdwaal, maar zo zij het). Om mensen naar jou als spirituele leraar te laten luisteren, moet je eerst hun aandacht trekken. En hoe trek je hun aandacht? Je moet een soort gezag hebben. Kijk door de eeuwen heen terug op Jezus. Neem nu het afgodsbeeld van Jezus dat wij door het christendom hebben gekregen. Hij droeg altijd deze helemaal schone tuniek. Zijn sandalen waren nooit stoffig. En zijn haar zat altijd perfect. En hij rook waarschijnlijk altijd naar rozen als je naar die beelden van hem kijkt. Maar wat was de realiteit? Hij liep rond op de stoffige wegen bij een temperatuur van veertig graden Celsius. Natuurlijk rook hij net zoals alle anderen. En hij had gewoon een menselijk lichaam. Wat verwacht je dan? Ik probeer dus te zeggen: Waarom wezen veel mensen die Jezus tweeduizend jaar geleden ontmoetten, hem af of negeerden ze hem? Omdat hij geen specifiek gezag had. Het gezag dat hem door het christendom is gegeven, had hij destijds niet. Dat laat je alleen maar zien dat je, om mensen naar je te laten luisteren, in ieder geval in het Vissentijdperk, moest beweren dat je een of andere vorm van gezag had. En dat schept automatisch afstand tussen jou en de mensen die jou aanhangen. Bij Elizabeth was het duidelijk. Zij stond ergens daarboven. Ze was twee miljoen jaar lang getraind om deze specifieke boodschapper te worden in die tijd. Ze was heel speciaal en niemand kon doen wat zij deed. Dat was het Vissentijdperk. Dit is Aquariustijdperk. Daar wil ik niet aan meedoen. Ik wil geen gezag claimen om mensen naar mij te laten luisteren, omdat ik bij de Summit Lighthouse heb gezien wat er is gebeurd. Ik zag wat er gebeurde bij de Summit Lighthouse. Als jij je zo opstelt en zegt: “Ik ben heel speciaal, ik sta hier en niemand van jullie kan doen wat ik doe, je hoeft mij dus alleen maar te volgen, en dan red je het wel.” Als je dat doet, schep je een kloof en de mensen kunnen die kloof niet overbruggen, en uiteindelijk nemen ze je dat kwalijk, iets wat ze bij de Summit Lighthouse ook hebben gedaan.

Toen zij ziek werd, werden heel veel mensen boos op haar omdat ze vonden dat ze haar belofte niet was nagekomen. En ze heeft zelfs een keer zelf gezegd dat je, als je iemand verafgoodt, die afgod moet afbreken voordat jij je Christusschap kunt manifesteren. Want als je zegt dat iemand iets heeft wat jij niet kunt krijgen, ontken jij je eigen Christusschap. Je moet de afgod afbreken voordat je de kans hebt om Christusschap te manifesteren.

En daarom wil ik dat niet doen. Ik wil niet in die positie verkeren. Ik ben een mens zoals iedereen. Ik ben aan het leven begonnen zoals jullie allemaal aan het leven zijn begonnen. Ik heb het spirituele pad bewandeld dat jullie allemaal kunnen bewandelen. Dit houdt niet in dat jullie allemaal boodschapper worden, maar jullie ontdekken wat er in jullie Goddelijke plan staat, welke specifieke bijdrage jullie kunnen leveren, en jullie kunnen jullie psychologische problemen oplossen, zodat jullie voor die poort kunnen staan en terugkijkend naar de aarde zeggen: Niets trekt mij daarheen. Ik ben klaar om te gaan.” En dan de aarde definitief achter je te laten.

Ik besefte destijds dat het een vrijwillige beslissing moet zijn. Niemand zal je dwingen om naar het geascendeerde rijk te gaan. Je kunt niet gedwongen worden om te ascenderen. En je kunt jezelf niet dwingen om te ascenderen. Je kunt denken: Ik ben al heel veel jaren op het spirituele pad, ik heb al die decreten opgezegd, Serapis Bey moet me wel binnenlaten. Jij moet me gewoon binnenlaten, Serapis Bey. Kijk naar alles wat ik heb gedaan. Hij zegt alleen maar: “Het spijt me. Je hebt niet begrepen waar de ascensie over gaat. Je moet teruggaan totdat je het begrijpt.” Ik denk niet eens dat hij gaat zeggen: “Het spijt me.” Hij zal alleen maar zeggen: “Doe een stap naar achteren en bekijk wat je nog niet hebt gezien en zoek dat uit.”

Hoe dan ook, ik had het gevoel dat ik dit moest delen omdat ik het heel belangrijk vind dat we allemaal beseffen dat we allemaal hetzelfde potentieel hebben om onszelf te transcenderen, omdat dat de enige vereiste is op het spirituele pad is; dat we bereid zijn onszelf te transcenderen. En we moeten allemaal ergens beginnen.

Niemand van ons was specialer dan iemand anders. Er waren geen drie wijze mannen die kwamen opdagen toen ik werd geboren in een kraamkliniek in Denemarken. Ik heb niets wat jij niet hebt. Het is belangrijk dat jij je realiseert dat je anders gewoon hetzelfde doet als de mensen bij de Summit Lighthouse, bij de I AM Movement, bij de Theosofie en wat de volgelingen van Indiase goeroes al duizenden jaren doen, de goeroe op een voetstuk zetten. En de goeroe kan je op die manier niet helpen. Hij kan je een tijdje een goed gevoel geven, maar dat zal je bewustzijn niet veranderen. Als je je bewustzijn niet verandert, kijk dan eens hoe mensen op aarde zich gedragen. Denk je echt dat ik, net als de christenen, ik heb christenen ontmoet, fundamentalistische christenen, die denken: “Als ik verklaar dat Jezus mijn Heer en Verlosser is, ga ik gegarandeerd naar de hemel.” Maar ik blijf denken: Kunnen de mensen die ik om me heen zie, in de hemel komen wanneer zij zich zo gedragen?

Wat is er werkelijk voor nodig om naar de hemel te gaan? Een verandering van je bewustzijn. De geascendeerde meesters hebben ons de hulpmiddelen gegeven om ons bewustzijn te veranderen. Wij moeten de bereidheid tonen. Dat kunnen ze niet doen voor ons. Maar om daartoe bereid te zijn, moeten we het zien. Wij moeten het begrijpen. En ik zeg niet dat jullie het allemaal nu moeten zien. Het heeft mij dertig, veertig jaar gekost om dit te zien. Maar ik zeg: jullie kunnen het allemaal zien, en jullie hoeven er niet zo lang over te doen als ik.