Vraag: Toen Rusland Oekraïne binnenviel en de oorlog begon, was de reactie van de EU op de Russische agressie verrassend eensgezind in het opleggen van sancties, het aan de kaak stellen van de Russische agressie en het sturen van militaire en humanitaire hulp naar Oekraïne. Er was slechts één land dat zich afscheidde van de hele EU, namelijk Hongarije. Dat probeerde elk initiatief om Rusland sancties op te leggen te saboteren, stuurde geen enkele militaire hulp naar Oekraïne en herhaalde eigenlijk alleen maar de Russische propaganda dat Rusland gedwongen was om aan deze speciale militaire operatie te beginnen omdat de Oekraïners slechts marionetten waren van de kwaadaardige Amerikanen. Viktor Orban, de leider van Hongarije, die zelf een semi-autocraat is, toont openlijk zijn vriendschap met Poetin. Het lijkt erop dat hij in zijn land de steun van de bevolking geniet voor zijn buitenlands beleid.

Ik denk dat veel andere landen in de EU het gevoel beginnen te krijgen dat Hongarije beter de EU kan verlaten, aangezien het land nu optreedt als tussenpersoon voor het Kremlin. Zouden de meesters iets willen zeggen over Hongarije en haar toekomst in de EU?

Antwoord van Geascendeerde Meester Saint Germain, conferentie in Kazachstan in 2023:

Laten we een stapje naar achteren doen en ons niet specifiek op Hongarije concentreren, maar ons realiseren dat er in verschillende landen in de EU bewegingen zijn die kritisch en negatief tegenover de EU staan. Je vindt ze in Italië, je vindt ze in Frankrijk, in Polen en andere landen. Het is niet correct om te zeggen dat Hongarije hierin alleen in staat. In sommige landen zijn bepaalde groeperingen die zeer kritisch zijn op de EU, zoals je ook hebt gezien in het Verenigd Koninkrijk, of liever, het wat minder Verenigde Koninkrijk.

Je moet begrijpen dat er in de eerste plaats sprake is van externe oppositie tegen de eenheid van de EU. Voor een deel komt die van Rusland, voor een deel van China, maar in werkelijkheid komt die van de gevallen wezens die willen voorkomen dat de EU meer eenheid bereikt.

Ik heb al eerder gezegd dat mijn visie op de EU is dat het op de Verenigde Staten van Amerika moet gaan lijken. Met andere woorden, een verenigder Europa, en er zijn natuurlijk duistere krachten die alles zullen doen wat ze maar kunnen om dit te voorkomen. En ze zullen daarom via iedereen, elk individu of elke groep mensen, werken bij wie ze het gevoel kunnen aanwakkeren dat de EU meer een belemmering of een gevaar voor het land is. Je ziet dat de Poolse regering iets soortgelijks heeft gedaan, ook al was de Poolse regering in de kwestie van de Oekraïense oorlog zeer een voorstander van Oekraïne, maar in andere opzichten toch zeer negatief tegenover de Europese Unie staat.

Je begrijpt dat er een beweging is om de eenheid in de EU te vernietigen en zij zullen elk individu of elke groep mensen die ze maar kunnen krijgen, gebruiken om kritiek te uiten. Het is aan elk land, aan de bevolking van elk land, om te beslissen wat ze eigenlijk willen. Je denkt misschien dat er in sommige van deze landen steun onder de leiders bestaat voor die kritische houding ten aanzien van de EU. Maar dat is eigenlijk niet zo. Er bestaat in alle landen, inclusief Polen en Hongarije, Frankrijk en Italië, een overweldigende steun onder de bevolking voor het lidmaatschap van de EU en de voortdurende groei en ontwikkeling van de EU. Ik zeg niet dat daar openlijk over wordt gesproken, want in een openbaar forum hoor je meestal alleen de kritische geluiden.

Maar desondanks is het collectieve bewustzijn van Europa zich nog steeds heel erg bewust van de oorlogen, de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog en zelfs oudere oorlogen, en dat er heel veel conflicten en bloedvergieten in Europa is geweest. In het collectieve bewustzijn bestaat een zeer krachtige beweging die Europa weg wil houden van mogelijke conflicten. Dit is in wezen de reden voor de gezamenlijke reactie van de EU op de Russische invasie van Oekraïne, omdat de mensen, zoals we al eerder hebben gezegd, gewoon een goed leven willen leiden en willen weten of ze een beter leven voor hun eigen kinderen kunnen opbouwen en dat er stabiliteit en welvaart in hun land zal komen, zodat hun kinderen een beter leven kunnen krijgen dan zij.

Dit wil de overgrote meerderheid van de mensen in de EU, en de rest van de wereld trouwens ook. Als je het vanuit een groter perspectief bekijkt, hoef je alleen maar te begrijpen dat de gevallen wezens er alles aan doen om te voorkomen dat Europa een beslissende stap zet richting meer eenwording. En ze proberen dit intern te doen, maar ze realiseren zich niet dat hun inspanningen feitelijk nutteloos zijn, want toen de duistere krachten ervoor zorgden dat Rusland Oekraïne binnenviel, gaven ze ook de sterkste impuls in de geschiedenis naar een grotere eenwording van de Europese Unie, omdat heel veel mensen kunnen zien dat dit een directe bedreiging vormt voor de vrede en welvaart vormt die er sinds de Tweede Wereldoorlog grotendeels in Europa heeft bestaan. En ze willen niet terug naar de onzekerheid die er zo’n zeventig jaar geleden was. Je hoeft alleen maar te begrijpen dat er in bepaalde naties, vanwege de geschiedenis van die naties, een zekere verdeeldheid in de collectieve psyche bestaat wat betreft het opgeven, zoals zij het zien, van hun nationale soevereiniteit; zich overgeven aan een groter instituut zoals de EU.

Maar je moet ook begrijpen dat deze landen, vooral Hongarije en Polen en andere landen die deel hebben uitgemaakt van het Warschaupact, zich collectief realiseren wat het betekende om onder Russische dominantie te staan. Het maakt niet uit wat de leiders zeggen, omdat de mensen het zich herinneren en als het erop aan komt, zouden ze liever worden gedomineerd door de EU dan door Rusland. En als Hongarije de EU zou verlaten, zou het vanzelfsprekend nauwere banden met Rusland moeten aanknopen. En de meeste mensen in Hongarije begrijpen heel goed wat dat zou betekenen. Het is niet goedkoop om je aan te sluiten bij het Rusland dat Rusland nu is. Je moet erkennen dat sommige leiders, of je ze nu populistische leiders noemt of niet, zichzelf hebben opgewerkt door de angst in het collectieve bewustzijn te gebruiken om meer geïntegreerd te raken in de EU. Dit lijkt een beetje op Trump in de Verenigde Staten, die zichzelf ook opwerkte door tegen iemand te zijn. En je ziet hetzelfde in Frankrijk en Italië, waar je leiders van politieke partijen hebt die zichzelf opwerken door de de ontevredenheid over de huidige stand van zaken te gebruiken.

Als je hier afstand van neemt, besef je dat ik geenszins zeg dat de EU momenteel op de ideale manier functioneert. Natuurlijk is er behoefte aan verbeteringen, en om ervoor te zorgen dat de EU meer verenigd en geïntegreerd raakt, moeten er enkele grote hindernissen worden genomen en die moeten duidelijk naar buiten worden gebracht. Die moeten worden besproken en aangepakt, zodat dit geleidelijk tot meer eenwording kan leiden op grond van de acceptatie van de mensen, zodat ze zien dat hun zorgen worden aangepakt en dat de EU in plaats daarin daadwerkelijk een positieve ontwikkeling kan bewerkstelligen. een controlerende macht vormen. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de landen waar ontevredenheid heerst, eenvoudigweg dienen om aan de oppervlakte te brengen wat er nog moet gebeuren. Naar mijn inschatting zijn er landen in de EU die Hongarije liever niet de EU zien verlaten, omdat zij heel goed weten wat dat zou betekenen. Het zou Rusland toegang geven tot het Europese werelddeel.

Ik denk dat er sprake is van een groeiend bewustzijn. Ik constateer dat er bij veel EU-politici een groeiend besef ontstaat dat bepaalde zorgen moeten worden aangepakt die tot nu toe nog niet zijn aangepakt. En dat je pas als die openlijk zijn aangepakt, richting een grotere eenwording kunt gaan. De EU bevindt zich enigszins in een impasse en dat komt omdat er zaken zijn die nog niet zijn aangepakt. Nu is het duidelijk dat mijn visie voor de eenwording van Europa niet berust op dwang; niet de manier waarop Hitler Europa wilde verenigen. Dat is niet mijn visie. Mijn visie is gebaseerd op democratie, die open communicatie vereist en het aanpakken van verschillende problemen waar landen mee te maken kunnen hebben. Als je naar de geschiedenis van een land als Polen kijkt, dat overspoeld is door de ene strijdmacht na de andere, en dat lange tijd niet als apart land heeft bestaan, dan zie je dat het duidelijk is dat er een collectief bewustzijn bestaat dat niet graag wordt opgeslokt door de amorfe EU-entiteit.

Er zijn enkele zeer reële zorgen die moeten worden aangepakt en totdat ze openlijk worden aangepakt, kan de EU niet echt vooruitkomen. Maar als die openlijk worden aangepakt, zou je ook zien dat er een punt komt waarop het de kritische politici duidelijk wordt dat ze niet de steun van hun eigen volk hebben. In Polen is de regering bijvoorbeeld zeer kritisch op de EU, maar uit opiniepeilingen blijkt dat de bevolking het EU-lidmaatschap heel erg steunt. Er is een kloof tussen de overheid en het volk. En als de EU de situatie in verschillende landen openlijk zou aanpakken, dan zou die kloof steeds duidelijker worden totdat de regering eenvoudigweg moet veranderen en tot het besef moet komen dat dit voor hen geen haalbare manier is om aan de macht te blijven.