Vraag: We zien steeds meer wereldleiders die Trump proberen te kopiëren. De premier van India onthulde tijdens een bezoek aan Amerika zijn visie om India weer groot te maken. In Nieuw-Zeeland noemde een van de leiders van de coalitiepartij, de 80-jarige Winston Peters, zijn partij in een recente toespraak een echte nationalistische partij die de oorlog zal verklaren aan een van de meest zorgwekkende en verraderlijke kankergezwellen in onze huidige samenleving: de onderliggende sluipende maatschappelijke manipulatie. We zullen Nieuw-Zeeland weer op de eerste plaats zetten en ons land heroveren. In Australië verklaarde een vooraanstaande extreemrechtse activistische politica, Jacinta Price, tijdens de huidige verkiezingscampagne dat haar partij ook zou proberen Australië weer groot te maken.

Waarom zouden democratische landen als Australië en Nieuw-Zeeland ervoor kiezen om te stemmen op narcistische, psychopathische, egoïstische en corrupte leiders die hun landen op een destructief, verdeeld en disfunctioneel pad kunnen zetten, weg van vrijheid en welvaart?

Antwoord van Geascendeerde Meester Saint Germain, Pasen 2025 – Webinar voor Oekraïne:

Als je een stap naar achteren zou willen doen en een algemeen beeld wilt vormen, dan kun je dat alleen begrijpen als je begrijpt wat we hebben uitgelegd over het dualiteitsbewustzijn. Er zijn altijd twee tegenpolen en de mensen worden naar de ene of de andere getrokken. Omdat alle samenlevingen op aarde, zelfs de democratische landen, nog steeds sterk beïnvloed worden door het dualiteitsbewustzijn, heb je samenlevingen die eerst naar het ene uiterste gaan en daarna, wanneer ze zien dat dit te ver doorslaat, dat dit te extreem is, beginnen ze naar het andere uiterste te gaan.

Je hebt in de democratische wereld de Tweede Wereldoorlog, het nazisme, het fascisme, de Koude Oorlog, het communisme, omdat je zag dat de westerse wereld de misvattingen, de beperkingen van het fascisme zag en daarom naar het tegenovergestelde dualistische uiterste ging, wat we een woke-cultuur zouden kunnen noemen, omdat je denkt dat alles kan en alles geaccepteerd of getolereerd moet worden. Je kunt de extreme intolerantie van het fascisme hebben, je kunt de extreme tolerantie hebben van hoe je het ook wilt noemen. Veel moderne democratieën bewegen zich al een tijdje in die richting en sommige beginnen nu de reactie van de mensen hierop te voelen, wat betekent dat de slinger terug begint te gaan en daarom zie je leiders die een conservatievere, autocratischere benadering hanteren. De enige uitweg hieruit is natuurlijk het Christusonderscheid dat de intolerantie en de extreme tolerantie niet accepteert, maar een middenweg zoekt waarin je onderscheid maakt tussen het individu en het geheel. Dit heeft te maken met iets waar Moeder Maria en Portia het over hadden, de spanning tussen de belangen van het individu, de rechten van het individu en de belangen van het geheel.

En je ziet dit op veel verschillende manieren terug, waaronder in een fascistisch, autocratisch land, waar het belang van de staat belangrijker wordt geacht dan die van het individu. In sommige democratieën zijn het belang van het individu en diens recht om anders te zijn echter zo verdedigd dat dit de belangen van het geheel, of in ieder geval die van andere groepen in de samenleving, opzijzet of overschaduwt. Het is één ding om te zeggen dat mensen tolerant moeten zijn tegenover mensen die anders zijn. Het wordt anders als je eist dat mensen in de meerderheid zich aanpassen aan een kleine minderheid. Er moet een evenwicht gevonden worden en nog geen enkele democratie in de ideale zin van het woord heeft dit gevonden, ook al zijn sommige er natuurlijk dichter bij dan andere. Maar Australië en Nieuw-Zeeland zijn nog niet zo dicht bij het vinden van evenwicht als bepaalde andere democratieën en daarom zie je die schommelingen. De Verenigde Staten is vanzelfsprekend ook een voorbeeld dat nog niet zo dicht bij het vinden van evenwicht is. Maar zoals ik heb gezegd, heeft geen enkel land het ideale evenwicht gevonden en je kunt altijd discussiëren over de vraag of er wel een ideaal evenwicht bestaat.

Er is zeker geen sprake van een statisch evenwicht, want naarmate we verder de Gouden Eeuw ingaan, zullen landen zich moeten ontwikkelen en aanpassen. Dit vereist dat je voortdurend evalueert: “Zijn we te ver naar deze kant doorgeschoten? Zijn we te ver naar die kant doorgeschoten?” Nogmaals, zoals ik al vaak eerder heb gezegd, heb ik geen vast model van hoe een samenleving eruit zou moeten zien in de Gouden Eeuw. Er zal sprake zijn van voortdurende groei, voortdurende transcendentie, voortdurende evolutie, en het is niet zo dat ik voor me zie dat één specifiek model de spanning tussen het individu en het geheel zal oplossen, en dat dit het zal zijn voor de volgende duizend jaar. Dit probleem zal er altijd zijn omdat het bij het leven hoort dat er een creatieve spanning bestaat, zelfs de spanning tussen de uitbreidende kracht van de Vader en de samentrekkende kracht van de Moeder, een dynamische spanning die het leven vooruitbrengt.