Vraag: Hoe communiceerde Kim met de meesters toen dit voor het eerst gebeurde? En de tweede vraag is: Heeft Kim bewust de beslissing genomen dat hij meer wilde weten over zijn vorige levens?

Antwoord van Kim Michaels. Dit antwoord werd gegeven tijdens de conferentie in Kazachstan, 2023

Laten we eerst het laatste nemen. Eigenlijk weet ik niet heel veel over mijn vorige levens. Ik weet dat ik vorige levens heb gehad, maar ik weet heel weinig over de details. Mijn houding is: Als de meesters mij een vorig leven willen vertellen en laten zien, komt dat omdat ik het moet zien om er iets van te leren en dan sta ik daar volledig voor open. Maar ik vraag er niet om en ik doe ook niet aan zoiets als regressie of iets dergelijks om erachter te komen wat ik in vorige levens heb gedaan, omdat mijn houding eigenlijk is dat dit er niet toe doet. Het maakt eigenlijk niet uit wat ik in het verleden heb gedaan, want ik wil ascenderen en dat betekent dat ik alles op aarde los moet laten. Wat maakt het uit of ik in het verleden een belangrijk persoon ben geweest of niet?

Ik heb dit bij spirituele mensen waargenomen; toen ik voor het eerst met Transcendente Meditatie bezig was, zag ik dat sommige mensen geobsedeerd raakten om te ontdekken wie ze waren geweest in een vorig leven, omdat ze echt belangrijk wilden zijn. Ik herinner me dat er in Denemarken een vrouw was die ik kende. Ze was bij The Summit Lighthouse, en voordat ze bij daarbij kwam, had ze twee mensen ontmoet die een bepaalde methode hadden ontwikkeld. Ze konden naar een schilderij van een historisch persoon kijken en daarna naar jouw gezicht zoals het nu is en dan konden ze zien of je die persoon in een vorig leven bent geweest. In eerste instantie vond ik dit heel fascinerend, maar na een tijdje dacht ik: Is het echt logisch dat wij, drie mensen in een klein stadje in Denemarken, allemaal belangrijke mensen uit de geschiedenis zijn geweest? En dat bleef bij mij.

Wanneer je in de beginperiode bij de Summit Lighthouse kwam, werd veel van de mensen die deel uitmaakten van het personeel of die naar conferenties kwamen, verteld wie ze in een vorig leven waren geweest. Maar op een gegeven moment hield dat op. En dat betekent dat je er een vreemde dynamiek was. Ik herinner me dat iemand toen ik voor het eerst naar de Summit kwam, zei: “Zie je die man daar? Hij is Abraham Lincoln geweest.” En ik dacht: “Oké, wat ga ik met die informatie doen? Hoe ga ik hem behandelen, nu ik weet dat hij Abraham Lincoln is geweest? Misschien was ik wel Booth, de man die hem heeft neergeschoten.” In dat geval zou ik hem mijn excuses kunnen aanbieden. Maar wat zou ik er afgezien daarvan eigenlijk mee moeten?”

Het kwam zover dat ik zag dat een persoon die persoon was geweest, en dat die persoon dat persoon was geweest. En dat was het zo’n beetje. Waarom vertelden ze mensen niets meer over hun vorige levens? Misschien hadden ze gewoon geen beroemde mensen meer. Dat was in ieder geval mijn grap.

Ik denk dat daar een bepaalde dynamiek in zit. We beginnen het spirituele pad vaak met een soort minderwaardigheidscomplex, omdat we door de samenleving zijn neergehaald. We vinden de spirituele leer en dan willen we het gevoel hebben dat we speciaal zijn. Sommige mensen benaderen vorige levens op deze manier. Ze willen een beroemd persoon zijn geweest, zodat ze zich speciaal kunnen voelen. En ik dacht alleen maar: “Ach, weet je, daar hoef ik niet echt op in te gaan.”

Sandy, jij zei dat je de Summit Lighthouse een paar jaar geleden had bezocht. En wat heeft iemand tegen jou gezegd bij een rondleiding?

Sandy: Ja, je kunt erheen gaan en om een rondleiding vragen als je geen lid bent, wat ik niet was. Ik maakte kennis met een dame die in een vorig leven Brahms, de componist, was geweest. Ik heb iemand ontmoet die Frederick Douglass was. Er was een schilder, Tom die de portretten van Elizabeth en Mark heeft geschilderd, hij was Franz Liszt, de componist, geweest. [

Kim: Er waren veel oude personeelsleden aan wie werd verteld dat zij die mensen waren geweest, maar op een gegeven moment stopte het, en dat betekent dat er nu een elite is aan wie was verteld wie ze in hun vorige leven waren geweest en alle nieuwkomers konden hen nooit evenaren. Ik vond het een heel ongezonde dynamiek. De reden dat ik erover begin, is dat ze hier blijkbaar nog steeds in vastzitten. Ze praten nog steeds over wie wie was in een vorig leven. Je kunt een nieuw boek maken over wie wie is geweest en alle vorige levens traceren.

Communicatie met de meesters
Ik denk dat het eigenlijk afhangt van wat je bedoelt met communicatie met de meesters, omdat ik denk dat we allemaal bepaalde ingevingen krijgen, intuïtieve ingevingen, zelfs als kind al, en sommige daarvan komen van de meesters, sommige van jouw IK BEN Aanwezigheid. Voor mij was het lange tijd gewoon een gedachte die bij me opkwam, vaak in woorden, omdat ik meer in woorden dan in beelden denk. Sommige mensen zijn visueler, ik ben auditiever. Ik kan me op dit moment geen specifieke gebeurtenissen herinneren, maar in het begin zouden het slechts korte instructies kunnen zijn. Ik had het over het inzicht dat ik niets op aarde hoef te doen. Voor mij was dat ook een mededeling van de meesters om mij te helpen dit in te zien. Vaak zijn het korte instructies.

O, ik herinner me ook dat het vaak was als er iets was wat ik niet kon begrijpen. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik in 1987 bij de Summit Lighthouse kwam, op hun hoofdkwartier in Montana, en ik wist er niet zoveel vanaf voordat ik uit Denemarken kwam. Toen ik daar kwam en zag hoe groot de organisatie is, hoeveel mensen er waren, toen ze net van hun hoofdkwartier in Californië naar de ranch in Montana waren verhuisd. De zaken waren nog niet echt geregeld, het was een beetje chaotisch, een beetje rommelig. Ik kwam er ook net voordat ze een grote zomerconferentie hielden waar drieduizend mensen op afkwamen. Het was erg chaotisch en overweldigend wanneer je als nieuwkomer was.

Toen ik er een paar dagen was geweest, ging ik naar de rivier en ging daar zitten en keek naar het water en ik voelde dat mijn geest enigszins kalmeerde. Toen zond ik gewoon een gedachte naar El Morya, maar die was niet duidelijk geformuleerd. Die was meer van: “Wat is er aan de hand? Help mij dit te begrijpen. Hoe kan ik omgaan met deze overweldigende ervaring?” Ik denk dat ik onbewust zei: “Hoe kan dit een organisatie van geascendeerde meesters zijn en hoe kan deze het overleven? Hoe moet die functioneren?” De gedachte die bij mij terugkwam, was: “Zolang de organisatie rechtstreeks met ons, de geascendeerde meesters, in contact staat, komt het goed.” Die probeerde niet te zeggen dat er geen chaos heerste, maar die zei dat het niet te ver kon gaan – dat wil zeggen, een te negatieve toestand – zolang er maar een verbinding met hen was. Dat kwam heel erg duidelijk bij mij op en het had onmiddellijk impact op mij en ik accepteerde het gewoon: “Oké, het is zoals het is, ik moet me gewoon aanpassen en er het beste van maken.”

Dit kwam ook bij mij op nadat Elizabeth Clare Prophet zich had teruggetrokken en ze geen boodschapper meer hadden; ze kregen geen nieuwe boodschapper. En ik voelde eigenlijk dat ik er op dat moment klaar mee was. Ik was klaar met de Summit Lighthouse en ik moest verhuizen en dat deed ik ook. Ik zag dat de organisatie een zeer tumultueuze periode doormaakte met veel machtsspelletjes waarbij bepaalde mensen werden ontslagen of genegeerd en enkele oude stafleden het overnamen.

Hoe dan ook, dit was een raaklijn, maar dat was alles wat ik me nu kan herinneren van mijn eerste echt duidelijke communicatie door de meesters.

Daarna was er nog een gebeurtenis die ik eerder heb beschreven uit de tijd dat ik bij de Summit Lighthouse was. Elizabeth Clare Prophet daagde mijn ego op een bepaalde manier uit – de situatie doet er niet toe – maar ik besloot dat ik niet zou proberen mezelf te verdedigen, niet zou proberen ruzie te maken, ik zou gewoon accepteren wat ze zei en naar mijn eigen psyche kijken. Daarna ging ik naar een les van de Summit University. Ze keken naar een film over een van El Morya’s vorige incarnaties, Thomas Beckett. Ik ging daar zitten en toen kreeg ik het gevoel dat ik het gewoon losliet; ik voelde bevrijding. Daarna voelde ik overweldigende liefde en ik voelde dat die van El Morya kwam en ik was er gewoon in gehuld, de tranen stroomden over mijn wangen en ik voelde me gewoon volledig omhuld door onvoorwaardelijke liefde. Er waren geen woorden voor. Ik had het gevoel dat hij me liet zien dat dit de liefde is die de meesters voor ons allemaal hebben wanneer we een deel van het menselijke zelf transcenderen in plaats van te proberen het te beschermen of weg te redeneren.

Omdat het voor mij echt een grote doorbraak is omdat ik altijd goed kon argumenteren en analyseren, en met intellectuele argumenten op de proppen kwam, maar ik besloot toen gewoon: “Nee, dat ga ik nu niet doen, ik ga naar mezelf kijken.” En dat is mij echt bijgebleven en sindsdien is dit mijn modus operandi op het spirituele pad. Ik kijk altijd naar mezelf en ik heb altijd de wetenschap dat de meesters ervan houden dat ik iets, een deel van het menselijke zelf, opgeef, want dat is wat de meesters willen en dat is werkelijk de essentie van de pad.

Als ik door de jaren heen over een bepaald probleem nadacht of een bepaalde vraag had, duurde het soms even, maar dan kreeg ik heel duidelijk en beknopt een uitdrukking in woorden: “O, zo is het.”

Ik herinner me ook een keer, ik weet niet meer waar ik aan dacht. O ja, ik weet het nog, ik dacht aan de wil van God, want bij de Summit Lighthouse was de wil van God heel belangrijk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat dit niet het hoogste inzicht was, omdat ze altijd zeiden dat een externe God iets van jou wil en het ego zorgt ervoor dat je in opstand komt tegen de wil van God en daarom moet jij je eigen wil onderwerpen aan de wil van God. Het was bijna zwart-wit, alsof je óf een onafhankelijke wil hebt, dat wil zeggen die van het ego, óf dat jij je onderwerpt aan de wil van God. Ik had het toen niet kunnen uitleggen, maar wat ik nu wel begrijp, is: Waarom moet de wil van een individu berusten op gescheidenheid en dualiteit? Die kan ook gebaseerd zijn op wie jij bent als individu. Ik bedoel, je komt niet in opstand tegen God, je drukt alleen maar jouw individualiteit uit.

Ik had hieraan gewerkt, ik had met deze vraag geworsteld en op een dag zei ik: “Oké God, ik ben bereid jouw wil te doen. Ik ben bereid mijn wil los te laten en jouw wil te doen. Laat mij maar zien wat jij met mij wil en dan zal ik het doen.” Toen was het stil en uit de stilte kwamen de woorden: “Wat als het de wil van God is dat jij je eigen beslissingen neemt?” Dat was ook een grote schok voor mij. Ik bedoel dat het me veel tijd heeft gekost om dit te verwerken, omdat het me echt deed beseffen dat het gewoon te gemakkelijk was om te zeggen dat mijn wil die van het ego is en dat ik me moet overgeven aan de wil van God, omdat je dan een robot wordt. Dit zegt de Christus niet, omdat je als de Christus het onderscheid moet hebben om te zien wat het juiste is, en niet eens wat het juiste is, maar wat ik in een bepaalde situatie wil doen. Niet wat God wil doen, want God zit niet in mijn lichaam, ik wel. Het is aan mij om te beslissen en door mijn eigen beslissingen te nemen en daarvan te leren, groei ik. Ik groei niet door mij te onderwerpen aan de superieure wil daarboven. Dat is niet de reden waarom wij incarneren.

De volgende echt grote doorbraak kreeg ik toen ik met Jezus begon te werken en de website maakte. En dat was ook hetzelfde en ik kan nu het patroon wel zien, dat telkens wanneer de meesters met mij communiceerden, dat in een situatie was waarin ik iets opgaf.

Ik heb dit al vaker beschreven, je hebt het dus waarschijnlijk ook al eens gelezen, maar even in het kort, ik kwam op een punt waarop ik zag dat een groot deel van mijn streven op het spirituele pad werd gedreven door een menselijke ambitie om speciaal te zijn, om een goede student te zijn. En… ik liet het gewoon los. Ik voelde dat er iets in mij brak en ik liet al die ambities gewoon varen. Er kwam een moment waarop ik voelde dat ik, ook al had ik altijd de behoefte gehad om het gevoel te hebben dat ik iets op aarde deed wat waardevol was, dit ook los kon laten. Er was niets wat ik echt wilde doen op aarde. Ik kreeg van binnenuit eigenlijk het gevoel: “God, je kunt me nu meteen naar huis halen.” Als ik de planeet had verlaten (dit was denk ik in 2001, nee in 2002), als ik de planeet had verlaten, zou ik daar geen spijt van hebben gehad. Ik had het gevoel dat ik weg kon. Dat was het moment waarop ik de aanwezigheid van Jezus voelde en hij zei: “Wel, als er niet iets is wat jij persoonlijk op aarde wilt doen, ben je dan bereid iets voor mij te doen?” Toen begon ik te trainen voor de website om de vragen en antwoorden te maken.

Ik zie het patroon. En dit is: als ik worstel met een vraag, vraag ik om een aanwijzing en daarna geef ik het op, ik laat het los. Als ik me overgeef, komt er ruimte in mijn gedachten waardoor er een aanwijzing kan komen, omdat al die gedachten dan niet in de weg zitten. Je hebt geen intentie welk antwoord je terug moet krijgen. Nogmaals, hoe neutraler je kunt zijn, hoe duidelijker het antwoord zal zijn, omdat ik soms denk dat we het antwoord zelfs onbewust blokkeren. Wanneer we op het punt komen waarop we onze meningen en overtuigingen over hoe iets zou moeten gaan, opgeven, dan is er een opening waardoor die communicatie kan plaatsvinden.

Er schuilt altijd een gevaar in zoiets vertellen. Ik herinner me dit van de Summit Lighthouse, waar Elizabeth Claire Prophet vertelde hoe ze boodschapper werd en hoe ze voor het eerst de meesters ontmoette. Natuurlijk was er bij de Summit Lighthouse het bewustzijn dat zij zo speciaal was dat het gevaar bestond dat de mensen dachten: o, zoiets zou ik niet kunnen.

Maar kijk eens naar wat ik nu zeg. Het is niet zo dat wat ik heb gekregen zo speciaal of zo episch belangrijk is. Het is gewoon het patroon: ik denk ergens over na, en dan vraag ik het aan de meesters, en dan laat ik mijn eigen ideeën varen over het antwoord dat ik zou moeten krijgen. Daarna krijg ik een soort impuls.

Ik denk dat veel van jullie diezelfde impuls ook weleens hebben gehad. Ik denk dat jullie die allemaal kunnen krijgen, omdat de meesters jullie allemaal willen helpen groeien. Ik zeg dat je niet het idee moet krijgen: “O ja, Kim is de boodschapper. Natuurlijk kreeg hij dingen door van de meesters, maar ik niet, er moet dus iets mis zijn met mij.” Het enige wat er mis met jou is, is dat je niet iets hebt opgegeven. Je hebt je geest niet voor iets opengesteld zodat je het kunt horen, omdat de meesters jou willen helpen groeien. Ze willen ons allemaal helpen.