Vraag: Wanneer we Moeder Maria’s meditatie doen waarin we door de tuinen heen gaan (Hoofdstuk 5: Een hulpmiddel voor het genezen van psychologische trauma’s in het boek ‘Heel je spirituele trauma’s’), is het dan noodzakelijk om de specifieke omstandigheden en details van je geboortetrauma te zien, of is het belangrijker om alleen de genomen beslissing te zien?

Antwoord van Kim Michaels. Dit antwoord werd gegeven tijdens de conferentie in Kazachstan, 2023

Het is het laatste. Het is niet belangrijk om de echte omstandigheden te zien. En ik denk dat we, wanneer we de werkelijke omstandigheden niet zien, vaak niet zo overweldigd worden door de gevoelens, omdat we moeten zien dat we een bepaalde beslissing hebben genomen vanwege het trauma. Om een voorbeeld te geven dat ik bij mezelf heb gezien: ik kwam hier omdat ik iets positiefs voor de aarde wilde doen, omdat ik mensen wilde bevrijden van het lijden.

En ik heb ervaren dat mensen niet naar mij wilden luisteren. Ik kan zelfs zien dat er in dit leven veel situaties zijn geweest waarin mensen niet naar mij wilden luisteren. Ik zei iets en ze wilden niet luisteren. Op een gegeven moment zag ik – maar ik zeg niet dat dit het enige geboortetrauma was, maar zeker wel één daarvan – dat ik in een situatie zat waarin ik in gedachten de beslissing nam: Niemand op aarde wil naar mij luisteren. En zo’n soort beslissing beperkt je dan, omdat je het leven op aarde en andere mensen benadert met een laag erover dat niemand naar jou wil luisteren. Waarom zou ik die moeite nemen? Waarom zou ik mijn mening moeten geven? Waarom zou ik ergens voor opkomen? Niemand wil toch naar mij luisteren. En voor mij was het heel bevrijdend om daar overheen te komen, daarvan bevrijd te zijn. Natuurlijk was er ook een trauma omdat de gevallen wezens mij martelden en vermoordden. We kunnen meer dan één trauma hebben opgelopen. Dit was slechts een voorbeeld dat nu in mij opkwam. Het is alsof ik op het punt kwam waarop ik de specifieke situatie waarin niemand naar mij wilde luisteren, niet meer zag.

Maar ik zag dat ik die beslissing had genomen en ik zag natuurlijk dat het een illusie was, omdat sommige mensen wel willen luisteren. Zoals de Boeddha zei: “Sommigen zullen het begrijpen.” Maar ik zag dat het mij beperkt had sinds ik die beslissing had genomen. En ik zag dus dat ik me hiervan wilde bevrijden. Ik wil dit niet meer meedragen. En op dat moment kon ik naar mezelf kijken en zeggen: “Ik laat je gewoon sterven. Ik probeer geen probleem op te lossen. Ik probeer niet om mensen naar mij te laten luisteren.” Omdat ik daarvoor in gedachten dacht: “Waarom willen mensen niet naar mij luisteren? Waarschijnlijk omdat ik dingen niet goed genoeg kan uitleggen. Ik moet beter worden. Ik moet een andere manier vinden om met mensen te praten. Ik moet uitzoeken waar ze wel naar willen luisteren.” Je bent altijd gefocust op de reactie van anderen. En nadat ik dat zelf heb laten sterven, kon ik gewoon mezelf zijn. En als het sommige mensen helpt, prima. En als het anderen niet helpt, ook prima. Ik hoef niet iedereen op deze planeet te redden. In feite hoef ik niemand te redden.

Ik kan mezelf zijn en vrij zijn. En ik heb ook het gevoel dat ik, door me gewoon te uiten, mensen meer het voorbeeld geef dat je vrij kunt zijn om jezelf te zijn. En ik denk dat veel meer mensen dat willen. Niet iedereen, want niet iedereen is er klaar voor. Maar veel mensen willen zeggen: “Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn en vrij zijn.”