Denk er eens over na dat we een aantal wat we moderne democratieën noemen, hebben. In deze landen mag je geen auto besturen totdat je een tijdlang de wetten en de theoretische basis om auto te rijden hebt geleerd en hebt geoefend met autorijden, zodat je kunt slagen voor het rijexamen. Alleen dan krijg je een rijbewijs en kun je autorijden. Diezelfde landen stellen echter geen eisen aan het krijgen en opvoeden van kinderen. Iedereen die fysiek in staat is, kan een kind krijgen en opvoeden zonder dat je voorafgaand aan bepaalde vereisten moest voldoen. Is dit wel logisch? Is dit houdbaar? Is dit een rationele benadering van deze zeer rationele samenlevingen?

Wanneer je nadenkt over relaties, dan is er nauwelijks een relatie in de samenleving die crucialer is dan de relatie tussen ouders en kinderen. Er is nauwelijks een relatie die meer impact heeft op zowel het persoonlijke leven van mensen als de samenleving. De manier waarop kinderen worden opgevoed heeft grote invloed op hoe ze volwassen worden; of ze goed kunnen functioneren in de samenleving. En de manier waarop de kindertijd zich ontwikkelt, heeft grote invloed op de vraag of de ouders of de kinderen hulp van de samenleving nodig hebben of dat ze een enigszins normaal proces kunnen volgen waarin ze naar school gaan, zichzelf opleiden en productieve mensen worden.

Waarom hebben samenlevingen niet meer gedaan om mensen voor te bereiden op het ouderschap? Veel samenlevingen hebben wel een educatief aanbod, maar dat is niet verplicht. Hoe komt dat? En dan moet je toegeven dat er een zekere tweedeling is, dat er een bepaald raadsel in die samenlevingen is. Het is gewoon een feit dat moderne democratieën berusten op respect voor individuele mensenrechten. En daarom zijn democratische regeringen van oudsher terughoudend geweest om zich te veel in het persoonlijke leven van mensen te mengen. Het is alsof de democratische regering en de bureaucratie zegt dat hun invloed ophoudt bij de voordeur van de individuele huizen en appartementen van mensen en dat de overheid zich in de regel niet moet bemoeien met wat er achter die voordeur gebeurt. Er is natuurlijk wel wat bemoeienis, maar toch alleen als algemene regel. Dit heeft die inconsistentie veroorzaakt, omdat de onderliggende veronderstelling wel moet zijn dat wat er thuis bij mensen gebeurt, privé is en daarom geen invloed heeft op de samenleving.

Maar dit is natuurlijk niet zo. Wat er thuis gebeurt, vooral met betrekking tot de opvoeding van kinderen, kan de samenleving heel erg beïnvloeden. Wat zich in de relatie tussen vader en moeder afspeelt, kan heel gemakkelijk overslaan op de samenleving. Wat mensen zichzelf thuis aandoen als ze alleen wonen, kan ook overslaan op de samenleving en die beïnvloeden als ze problemen hebben met drugsgebruik, in de criminaliteit terechtkomen of psychische aandoeningen krijgen. Je ziet hier dat in de huidige situatie gezinnen vaak uit elkaar vallen, alleenstaande ouders kinderen opvoeden, mensen drugs gebruiken terwijl ze kleine kinderen hebben, enzovoort. Je ziet dat het de samenleving steeds meer kost om met deze problemen om te gaan, om deze mensen te helpen.

Samenlevingen worden gedwongen om na te denken over wat ze aan die situatie kunnen doen, wat ze kunnen doen om de menselijke kosten en de kosten voor de samenleving te minimaliseren. En zoals altijd zijn er twee manieren waarop samenlevingen dit kunnen aanpakken. De ene is dat je een samenleving kunt worden die steeds meer aan regels is gebonden door wetten te maken die bijvoorbeeld mensen verplicht stellen om aan bepaalde eisen te voldoen om ouders te mogen worden. Veel samenlevingen zullen hier huiverig voor zijn, omdat dit heel gemakkelijk tot een zekere discriminatie leidt, zodat bepaalde groepen in de samenleving geen kinderen mogen krijgen. En dat druist natuurlijk in tegen de democratische idealen. Het ene scenario is dat samenlevingen worden gedwongen om steeds meer regels uit te vaardigen en zich steeds meer te bemoeien met wat er thuis gebeurt.

Maar daar is een alternatief voor, en dat alternatief is bewustwording. Je kunt tot het besef komen dat alle vooruitgang die in de geschiedenis is geboekt, tot stand is gekomen door bewustwording, meer kennis, meer onderwijs, zodat mensen betere keuzes kunnen maken omdat ze een betere basis hebben om bewust keuzes te maken in plaats van onbewust. Dit willen we natuurlijk graag zien gebeuren in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn, zodat samenlevingen zich realiseren dat ze niet de wens of het gezag hebben om bij mensen thuis te komen om de mensen te dwingen hun kinderen op een bepaalde manier op te voeden of geen kinderen te krijgen. Maar ze kunnen voorkomen dat de problemen zich voordoen.

Hoe kun je dit doen? Je begrijpt dat mensen psychologische wezens zijn en alles wat er in het leven van mensen gebeurt het product is van de toestand in hun psyche. En als een samenleving de kwaliteit van leven voor haar eigen burgers wil verbeteren en als de samenleving de kosten van sociale en welzijnsprogramma’s wil minimaliseren, dan moet deze samenleving haar mensen daarom gewoon voorlichten over hun psyche en hoe ze psychische problemen kunnen oplossen.

Het moet een prioriteit worden voor die welvaartsstaten om welzijnsmaatschappijen te worden, waarin ze kinderen van jongs af aan proberen te helpen zich bewust te worden van hun eigen psyche, om de basis van hun psyche te leren beheersen, om op een constructieve manier met situaties om te gaan, de trauma’s die ze hebben te overwinnen, of die nu door de samenleving worden erkend als afkomstig uit vorige levens of niet. Ze kunnen kinderen nog steeds helpen deze trauma’s te helen, ze kunnen de ouders en de kinderen psychologische begeleiding bieden, omdat dit in feite minder kosten voor de samenleving zal meebrengen dan de problemen aanpakken nadat ze uit de hand zijn gelopen. Het is voor de samenleving veel goedkoper om veel problemen, psychische problemen, te voorkomen dan ze achteraf te verhelpen.

De verandering is dat er een groeiend besef is dat samenlevingen er niet zomaar van uit kunnen gaan dat mensen vanzelf opgroeien tot productieve burgers. Ze kunnen niet aannemen dat ze ook psychologisch in staat zijn om een kind op te voeden, omdat één of twee mensen biologisch in staat zijn om een kind te krijgen. In plaats daarvan moeten ze op zo vroeg mogelijke leeftijd mensen helpen om hun psychologische problemen in hun psyche meer te helen. Heelheid van de psyche moet een prioriteit worden bij de meest ontwikkelde landen.

Dit kan natuurlijk tot veel verschillende verschuivingen leiden en eerlijk gezegd zal dit in het begin niet gebeuren met behulp van een overheidsprogramma. Er moet meer bewustzijn komen van de noodzaak om bij elkaar te komen om gemeenschappen te vormen die berusten op een diepere band tussen mensen. In het begin zullen er groepen mensen zijn van eind tiener, begin twintig, die ouderschap overwegen, maar die de noodzaak ervan inzien om zich daar beter op voor te bereiden. Ze kunnen bij elkaar komen, ze kunnen particuliere organisaties en particuliere samenlevingen vormen om mensen op te leiden en hen psychologisch voor te bereiden op het ouderschap. Ze kunnen ook groepen vormen waarin ze elkaar proberen te helpen, omdat ze erkennen dat het, gezien de eisen van werk of studie, niet gemakkelijk is voor een stel om tegenwoordig een kind op te voeden. En als koppels bij elkaar kunnen komen en er oudere mensen bij kunnen betrekken, dan kunnen ze een gemeenschap vormen waarin het veel haalbaarder wordt om kinderen op te voeden.

Dit klinkt misschien als vrij eenvoudige veranderingen, maar ze kunnen behoorlijk revolutionair zijn om een nieuw bewustzijn over ouderschap te brengen, en een verschuiving in de relatie tussen ouders en kinderen. In het begin zullen ze natuurlijk vooral berusten op een pragmatische beoordeling, maar die kan tot veel meer leiden, zodat er veel meer bewustzijn komt en er een traditie komt om dieper in je psyche te duiken. En dit zullen samenlevingen dan op korte termijn zeggen: “Maar we zien dat groepen mensen dit al doen, we zien dat het bij hen werkt. Wat kunnen wij als samenleving doen om hen bij dit proces te helpen?” En dan kun je programma’s maken die beginnen op de kleuterschool, die mensen onderwijzen in psychologie, je kunt beginnen programma’s te maken die psychologische hulp bieden aan alle toekomstige ouders en mensen die al ouder zijn.

Je kunt begrijpen dat een kind in de tienerjaren ingrijpende veranderingen doormaakt en dat er een bepaalde opvoeding van zowel kinderen als ouders voor nodig is om hierop voorbereid te zijn; om hiermee om te kunnen gaan. Maar in de tienerjaren hebben ouders ook echt hulp van buitenaf nodig om met de kinderen om te gaan. Ze hebben die misschien nodig als de kinderen heel jong zijn maar ook in de tienerjaren. Als ze zelf psychologisch enigszins genezen zijn en zich daar wat van bewust zijn, kunnen ze de tussenliggende periode zelf wel aan, hopelijk met behulp van anderen in hun familie of groep. Maar ook de samenleving moet in de tienerjaren echt een tandje bijzetten om kinderen door deze moeilijke periode heen te helpen.

Waartoe kan dit op korte termijn leiden? Tot het doorbreken van de oude traditie waarin het gezin een eenheid is geworden (of in veel samenlevingen een eenheid is) om een gevoel van verplichting, het gevoel van loyaliteit, te bevorderen waardoor mensen zich verplicht voelen om zich ten opzichte van hun familieleden op een bepaalde manier te gedragen of omdat ze zo zijn opgevoed door hun familie. En dit moet niet. Als er is één terrein is waarop iets verandert moet worden, dan is dat wel de relatie tussen ouders en kinderen. En dat is het gevoel dat ze hen bezitten.

Vooral in traditionele patriarchale samenlevingen, heerst het gevoel dat de ouders de kinderen bezitten en de kinderen maken ook enige aanspraak op het bezitten van hun ouders; dat ze hun eigendom zijn. Met andere woorden, er is een gevoel van verplichting. Je kunt zien dat mensen zelfs in moderne samenlevingen praten over ‘mijn kinderen’, ‘mijn ouders’, maar in werkelijkheid, als je de democratische idealen van individuele vrijheid en individuele mensenrechten erbij pakt, kan geen enkele samenleving haar burgers bezitten. Hoe kan een burger een andere burger bezitten? Hoe kan een ouder een kind bezitten? Hoe kan een kind een ouder bezitten? Dat is tegen de democratische idealen van individuele mensenrechten. Wanneer samenlevingen, zoals sommige moderne democratieën zijn gaan doen, dit gevoel van eigenaarschap overstijgen, kunnen er nieuwe manieren ontstaan om mensen te helpen.

Je kunt het gevoel hebben dat iemand een kind kan baren zonder van plan te zijn het groot te brengen. Andere mensen kunnen het kind opvoeden door het te adopteren of op andere manieren. Je kunt ook het gevoel hebben dat jij je kind niet echt hoeft op te voeden van baby tot volwassenheid. Dit is geen algemeen verschijnsel, maar je ziet dat er situaties zijn waarin er zo’n intense psychologische dynamiek is tussen een ouder of beide ouders en één kind dat noch het kind noch de ouders gedijen in die situatie. In feite is hun relatie zo disfunctioneel dat beide partijen erdoor worden gekwetst.

Sommige hiervan kunnen natuurlijk worden voorkomen met psychologische hulp, maar tenzij de samenleving reïncarnatie erkent en moeite doet om kinderen (en trouwens ook ouders) te helpen om hun trauma’s uit vorige levens te helen, zullen er nog steeds situaties zijn waarin het karma, de psychologische problemen uit vorige levens zo heftig zijn dat het eigenlijk schadelijk is voor iedereen die erbij betrokken is, inclusief andere broers en zussen die misschien ook aan de situatie worden blootgesteld. In dat geval kan er een soort veiligheidsmechanisme komen dat ouders besluiten te zeggen: “Wij voelen ons niet in staat om dit kind op te voeden. Wat kan de samenleving voor ons doen?” En dan kunnen ouders het kind afstaan zonder te worden veroordeeld zoals tegenwoordig in de meeste landen het geval is. Er kan ook een moment komen waarop een kind op een bepaalde leeftijd tegen een hulpverlener zegt: “Ik wil niet meer bij mijn ouders wonen.” En dan kan er ofwel begeleiding worden gegeven, ofwel het kind kan, in ieder geval tijdelijk, in een andere situatie worden geplaatst.

Wanneer jij je niet meer de eigenaar voelt, kan dit gevoel van verplichting verbroken worden, het gevoel dat je gevangenzit in een relatie. Eerlijk gezegd heerst er in veel moderne landen een taboe, omdat je als ouder, of zelfs als kind die een bepaalde leeftijd heeft, geacht wordt om gewoon te proberen met elkaar om te kunnen gaan, hoe moeilijk de situatie ook is, omdat je niet mag zeggen: “Ik wil dit niet meer.” Maar zou je in een vrije democratische samenleving die optie eigenlijk niet moeten hebben?

Misschien zullen niet zo veel mensen daar gebruik van maken. Als je van dit trauma af kunt komen, die druk waardoor mensen zich gevangen voelen in de ouder-kindrelatie, kan de situatie veel gemakkelijker worden voor mensen, omdat ze weten dat er een alternatief is, ze weten dat ze er niet echt gevangen in zitten en dit kan beide partijen helpen om de relatie op een constructievere manier uit te werken.

Er kan een tijd komen waarin de kinderen en de ouders samen met een begeleider om de tafel gaan zitten en de toekomst bespreken. Op twaalfjarige leeftijd zijn kinderen oud genoeg om dit te doen. De situatie kan zo zijn dat de ouders en het kind een overeenkomst sluiten waarin staat hoe hun relatie zich van nu af aan moet ontwikkelen. Als het kind thuisblijft, komen beide partijen bepaalde voorwaarden overeen. Maar de mogelijkheid bestaat ook dat de partijen overeenkomen dat het kind in ieder geval een tijdje het huis uitgaat. Daardoor zal het element van dwang dat voortkomt uit het gevoel van eigendom, het gevoel van verplichting, uit de ouder-kindrelatie wordt gehaald.

De technologie in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zal niet op dwang berusten en relaties in de Gouden Eeuw kunnen evenmin op dwang berusten. Als je deze principes eenmaal hebt ingevoerd in de ouder-kindrelatie, beïnvloeden ze natuurlijk ook de relatie tussen de ouders. In het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zal er veel meer bewustzijn bij mensen komen voordat ze een relatie aangaan waarin ze overwegen kinderen te krijgen. Er zal bewustwording ontstaan; de houding dat je in de eerste plaats niet verplicht bent om kinderen te krijgen. Je hebt niet het gevoel dat je kinderen moet krijgen alleen maar omdat je ouders jou hebben gekregen en je onder druk zetten omdat ze kleinkinderen willen of dat de samenleving je onder druk zet om kinderen te krijgen om de bevolkingsgroei te bevorderen die de samenleving nodig heeft. Een stel zal de mogelijkheid krijgen om samen te beslissen dat ze geen kinderen willen of in ieder geval pas op latere leeftijd, en er zal geen stigma aan verbonden zijn.

Maar ook zal er meer bewustzijn komen over relaties in het algemeen. Mensen zullen op een veel bewustere manier relaties aangaan, iets wat je ziet bij jouw eigen generatie of die van je ouders, is dat mensen niet met heel veel mensen contact hadden, behalve dan in de lokale gemeenschap. Een kind groeit dus op, gaat naar school, ontmoet een bepaald aantal andere kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd tijdens zijn schooltijd of in een ander verband en heeft daardoor maar een zeer beperkte keuze om een partner te vinden.

Vaak kunnen die relaties toevallig lijken, je hebt elkaar dus toevallig ontmoet en jullie voelden je tot elkaar aangetrokken en zijn een relatie begonnen. In werkelijkheid, als je iets weet over reïncarnatie, zijn ze niet altijd zo toevalli; ze zijn vaak karmisch, omdat mensen om karmische redenen op dezelfde locatie incarneren en zich daarom om karmische redenen tot elkaar aangetrokken voelen. In het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zullen er echter steeds minder karmische relaties zijn, want wanneer mensen aan hun psychologische problemen werken, hoeven ze niet dit soort karmische relaties te hebben.

Mensen zullen zich er meer van bewust worden dat ze zichzelf beter moeten leren kennen, ze moeten weten wat voor soort relatie ze wensen en naar wat voor iemand ze dus moeten zoeken voor een relatie. Ze zullen dan via het internet een veel bredere basis krijgen om een geschiktere partner te vinden. Er zullen ook veel manieren worden ontwikkeld om mensen aan elkaar te koppelen, zodat ze beter bij elkaar passen in een relatie. Je hebt al datingsites die verschillende criteria hanteren, maar in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zal dit worden uitgebreid, veel geavanceerder worden, zodat mensen een veel betere basis zullen hebben om een partner te ontmoeten, omdat het dan niet berust op seksuele aantrekkingskracht of karmische aantrekkingskracht, maar veel meer op een weloverwogen proces om aan een relatie te beginnen. Het gaat er niet zozeer om of we ons seksueel of romantisch tot elkaar aangetrokken voelen, maar of we ons eigenlijk als partner tot elkaar aangetrokken voelen, zodat we elkaar om hulp kunnen vragen of elkaar helpen de doelen te bereiken die we hebben in een relatie, of individueel willen behalen.

Je ziet dat vanuit een bepaald perspectief een deel van het mysterie, een deel van de romantiek uit relaties zal worden gehaald. Relaties zullen meer een zakelijke relatie worden op grond van pragmatische criteria. Dit lijkt misschien minder romantisch, maar die zullen veel harmonieuzer zijn, veel beter bij elkaar passen. Zullen er nog steeds huwelijken zijn in die naties in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn? Er kan wel een vorm van huwelijk zijn, maar vaker zullen twee partners een overeenkomst aangaan die ze samen zullen uitwerken en ondertekenen, omdat ze daardoor een hechtere band aangaan.

Traditioneel is het hogere doel van het huwelijk dat de twee partners een verbintenis aangaan met de relatie. Dit is natuurlijk vervormd, waardoor het huwelijk dus een verplichting werd, vooral als er een zwangerschap bij betrokken was en dit heeft niet altijd zo goed gefunctioneerd. Zeker tegenwoordig met een andere kijk op scheiden, is er niet meer zoveel van over. In plaats daarvan zal dit worden vervangen door een bewust contract dat de partners aangaan en veel mensen zullen zo’n contract opstellen voordat ze besluiten kinderen te krijgen en ze zullen bedingen dat ze zich zullen inzetten om samen te leven en de kinderen op te voeden totdat de kinderen volwassen zijn, waarna ze hun relatiecontract opnieuw kunnen beoordelen.

Dit alles draait eigenlijk om mensen bewuster maken van waar ze aan beginnen wanneer ze een relatie aangaan (een relatie die op liefde berust, een ouderlijke relatie), zodat ze niet geblinddoekt zijn, het niet onbekend is of ze zelfs wel kunnen functioneren in de relatie. Dit zal niet alleen diepgaande positieve gevolgen hebben voor de mensen, omdat ze veel vreedzamere, harmonieuzere en constructievere relaties zullen hebben. Het zal echter ook enorm veel positieve impact hebben op de samenleving, omdat je niet meer de conflicten, echtscheidingen, uiteengevallen gezinnen en gekwetste kinderen zult hebben die je tegenwoordig ziet.

Je zou kunnen zeggen dat dit veel minder mysterieus, veel minder romantisch is, maar als je teruggaat in de tijd, kun je zeggen dat er een tijd was dat de meeste mensen geloofden dat er bovennatuurlijke wezens door het bos zwierven en dat gaf een zeker gevoel van mysterie. De mensen waren zich niet bewust van bacteriën, dus ze wisten niet waarom ze ziek werden en stierven en dit gaf een gevoel van mysterie en dit mysterie is verdwenen met de kennis die mensen tegenwoordig hebben. Maar ja, het mysterie is misschien verdwenen, maar dat geldt ook voor de ziekten en het bijgeloof en de angsten, maar zou iemand willen ruilen en teruggaan naar hoe het ooit was?

Je zult natuurlijk zien dat er bepaalde weerstand zal zijn tegen deze veranderingen, omdat mensen het gevoel van romantiek willen vasthouden. Maar waar komt dat gevoel van romantiek eigenlijk vandaan? Veel van het gevoel van romantiek dat mensen tegenwoordig hebben, berust gedeeltelijk op de reclame-industrie, omdat mensen worden geprogrammeerd om de perfecte relatie te zoeken, zodat bedrijven hen iets kunnen verkopen. Maar als je dit terugvoert naar de oorsprong, zie je dat het weer van de manipulatoren komt. De manipulatoren zijn erin geslaagd om een hele cultuur te vormen, waarin men verlangt naar de perfecte romantische relatie. De manipulatoren hebben er natuurlijk ook alles aan gedaan om mensen de psychologische wonden te bezorgen die het voor hen onmogelijk maken om de perfecte romantische relatie te hebben.

De manipulatoren hebben geprobeerd om de mensen in een catch-22 te brengen, waardoor ze een bepaald verlangen hebben, een bepaald doel, maar die gegarandeerd niet kan worden gehaald. Gedeeltelijk omdat die in de eerste plaats onrealistisch is en gedeeltelijk omdat de mensen niet de middelen hebben om het daadwerkelijk te manifesteren. De waarheid is dat de droom van een perfecte romantische relatie een totaal onrealistische verwachting is, zeker op een planeet als de aarde, maar ook omdat de mensen psychologisch niet zo heel zijn dat ze zo’n relatie kunnen hebben. Je ziet dat de manipulators dit gewoon gedeeltelijk doen om chaos te scheppen en gedeeltelijk om mensen onder de duim te houden; gedeeltelijk om hun energie te stelen door mensen in situaties te brengen waarin ze negatieve energie loslaten omdat ze zich gevangen voelen, of omdat ze voortdurend in conflict zijn.

Je ziet eigenlijk dat veel beelden die mensen hebben van de perfecte romantische relatie in werkelijkheid berusten op de epische denkwijze. Niet zo dat er een epische verandering in de samenleving moet plaatsvinden, maar zeker in de gedachte dat er zich een drama afspeelt. Met andere woorden, het vinden van de perfecte romantische partner is voor veel mensen het allergrootste persoonlijke drama. Of ze nu een partner vinden of een partner vinden waarmee ze een conflict hebben, mensen blijven nog steeds het gevoel houden dat er zich een drama in hun leven afspeelt. Veel mensen hebben nog steeds behoefte aan dit drama.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat een aspect van de moderne samenleving is dat veel mensen behoefte hebben aan zelfactualisatie, maar dat ze geen enkele hulp hebben gekregen om zichzelf te actualiseren. Ze hebben geen doel voor hun leven en dit leidt tot een gevoel van verveling. Heel veel mensen in de meer ontwikkelde samenlevingen op de wereld vervelen zich in hun leven. Ze zijn op zoek naar een soort drama om hen net een andere focus voor hun aandacht te geven, om hun aandacht weg te halen bij de sleur van alledag. Dit is ook de reden waarom je in de Verenigde Staten mensen ziet reageren op de politieke situatie. De epische manier van denken ontwikkelen dat een bepaalde persoon president moet worden, anders hebben we geen land meer over. Dit is gewoon drama; het is niets anders dan drama.

Je ziet opnieuw dat persoonlijke relaties, de romantische relatie, de droom van de perfecte partner, slechts een drama is dat zich ontwikkelt. Je kijkt naar populaire films over relaties en je ziet opnieuw dat ze altijd proberen een gevoel van drama rond de relatie te scheppen. Er is altijd iets wat de twee mensen bedreigt die proberen bij elkaar te komen, iets wat hen uit elkaar dreigt te trekken en ze moeten die omstandigheden overwinnen en dan kunnen ze elkaar uiteindelijk krijgen.

Veel mensen hebben dit drama tegenwoordig nodig, omdat ze zich nog steeds in dat aspect van het epische bewustzijn bevinden. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de hele epische denkwijze gewoon een drama is. Alleen de manipulatoren zijn de allergrootste dramakoninginnen en -koningen die een drama opvoeren en de mensen worden hierin meegetrokken. Wat er zal gebeuren en wat al is begonnen te gebeuren in de meer ontwikkelde landen, is dat sommige mensen deze behoefte aan drama zijn ontgroeid. Ze willen iets anders, ze willen meer. Ze kijken naar de relaties die ze zelf hebben gehad, ze kijken naar relaties van mensen die ze kennen en ze zien hoeveel disfunctionele relaties er zijn.

Steeds meer mensen beginnen zich af te vragen of dit echt de enige manier is waarop je een relatie kunt hebben? Moet dat zo? Is er een andere vorm van relatie? Kunnen we een harmonieuzere, constructiever relatie hebben? Kunnen we een relatie hebben waarin we niet in een vijandige strijd verwikkeld zijn; elkaar niet neer proberen te halen door middel van sarcasme of ironie, maar we elkaar eigenlijk steunen, besloten hebben dat we het beste uit onze relatie willen halen door elkaar te accepteren, door elkaar te steunen en door elkaar te helpen groeien.

En dit kan gebeuren. Wanneer mensen in staat zijn om met hun psychologische problemen om te gaan, kunnen ze deze keuze maken en zeggen: “Laat het drama maar, laat de romantiek maar; ik wil een relatie die echt werkt en daarom laat ik het niet aan het toeval over. Ik ga er alles aan doen om een partner te vinden die past bij mijn kijk op relaties.” Dan zou je kunnen besluiten dat je aandelen moet kopen van de geavanceerdere datingbedrijven. Maar alles goed en wel, het is duidelijk dat er in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn een enorm potentieel is om mensen te helpen om een partner te vinden, om mensen te helpen zich bewuster te worden van relaties. Er is een enorm potentieel voor boeken, workshops, cursussen. Er zou een heel coaching programma kunnen komen, waarbij coaches die voornamelijk gericht zijn op het bedrijfsleven, een bredere manier zouden kunnen krijgen om relaties te coachen die berusten op de wens om mensen te helpen een geschikte partner te vinden, omdat ze zich meer bewust zijn van wat ze eigenlijk in een relatie willen.

Als je terugkijkt naar vorige generaties, zou je zien dat mensen zich niet erg bewust waren van wat ze uit een relatie wilden halen. Ze waren opgevoed met een bepaalde kijk op relaties. Ze vonden dat ze een relatie moesten krijgen, dat ze kinderen moesten krijgen, dat ze een huis moesten krijgen, maar hoe dat precies moest en hoe dat vormgegeven moest worden, daar wisten ze nog maar weinig vanaf. Natuurlijk zal in de Gouden Eeuw het bewustzijn van de mensen vergroten, ze zullen in staat zijn om te bepalen wat voor soort relatie ze willen, ze zullen ook geheel nieuwe relaties definiëren en ontdekken, die je tegenwoordig nog niet eens ziet omdat de mensen zich die niet kunnen voorstellen vanwege hun opvoeding. Er is een enorm groot potentieel in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn om te experimenteren met nieuwe soorten relaties, bewustere relaties, om mensen te helpen om dergelijke relaties te vinden en zich er bewuster van te worden wat ze eigenlijk willen.

Sommigen van jullie zullen in je Levensplan hebben staan dat je deel uit wilt maken van deze trend en dit soort relaties te brengen. Dit betekent niet dat je dit moet doen door specifieke spirituele leringen te promoten. Je drukt de ideeën op een universele manier uit en je zult merken dat mensen hierop zullen reageren. Er zullen mensen zijn die klaar zijn voor deze ideeën en je zult zeker merken dat het zeer bevredigend werk voor je zal zijn als dit deel uitmaakt van jouw Levensplan.