Een boodschap van Jezus

Ik heb gesproken over de epische strijd en laten we dat nu eens van wat dichterbij bekijken. Deze strijd is het enige waarmee het de krachten van de antichrist is gelukt om menselijke wezens – en andere van zichzelf bewust zijnde wezens – in de geest van de dualiteit gevangen te houden en zodoende met hun licht de krachten van de antichrist te voeden. Dit licht stelt hen in staat te overleven, zelfs al zijn zij zelf al heel lang van dat licht afgesneden en dat licht dus niet meer rechtstreeks kunnen ontvangen.

De sleutel om de epische strijd te begrijpen zijn mijn leringen in de vorige verhandeling dat God onverdeeld en ondeelbaar is. God is het Oneindige en dat wat oneindig is, is overal, wat betekent dat het niet gedeeld kan worden en door afstand gescheiden. Concepten zoals deling en afstand hebben eenvoudig geen betekenis wanneer je het over de allerhoogste God hebt. Wat, tussen haakjes, betekent dat elke God die bepaalde mensen boven andere begunstigt, zoals de oude Israëlieten, alleen een dualistische god kan zijn.

De Schepper heeft zijn eigen Wezen zich laten manifesteren als het Ma-terlicht waaruit alles in de wereld van vorm is geschapen. Daardoor zit het Wezen van de Schepper in alles in de vorm van de Goddelijke vrouwelijke ingebed. Maar de Schepper heeft ook de schepping van zelfbewuste wezens met vrije wil toegestaan. Het is de bedoeling dat zij dienen als medescheppers die de ontwikkeling van de wereld van binnenuit tot stand brengen.

Twee basale keuzes begrijpen
Deze medescheppers hebben twee sferen waarin zij hun medescheppende vaardigheden kunnen uitoefenen. De ene is de Sfeer van Eenzijn waarin zij binnen het kader van Gods wetten medescheppen, wat betekent dat zij bij alles wat zij scheppen zichzelf en al het leven verheffen, en op die manier Gods globale plan dichter bij manifestatie laten komen, zoals Maitreya in zijn boek gedetailleerd uitlegt. Merk alsjeblieft op dat door je vrije wil binnen deze sfeer te gebruiken jij geen enkele vrijheid opgeeft. In tegendeel, zoals in mijn parabel over de talenten wordt geïllustreerd, worden jouw talenten vermenigvuldigd en daardoor kun je in feite meer vrijheid verwerven.

De andere optie is je creatieve vaardigheden buiten de Sfeer van Eenzijn uit te oefenen door als gescheiden individu op te treden. In het spirituele rijk is dit niet mogelijk, maar het materiële universum heeft niches – waarvan de aarde er één is – waarin dat wel mogelijk is. Dit kan echter alleen maar vanwege de dichtheid van de materie, wat voorkomt dat je gedachten zich onmiddellijk manifesteren. Dit geeft de illusie van gescheidenheid tussen het bewustzijn en de materie, wat de illusie mogelijk maakt dat jij een gescheiden individu bent die niet met anderen verbonden is door middel van het collectieve bewustzijn.

Deze illusie van gescheidenheid vormt de aanleiding voor de volgende illusie dat je fysieke daden kunt verrichten en aan de consequenties daarvan ontsnappen, wat inhoudt dat jij anderen – of het universum – iets kunt aandoen, zonder dat het jou ook wordt aangedaan. Dit is natuurlijk een totale illusie, want niemand ontsnapt aan de consequenties van zijn of haar daden. Wanneer jij dus jouw creatieve vaardigheden gebruikt op een manier gebruikt die andere delen van het leven inperkt – door het gescheiden zelf te verheffen – verklein je jouw creatieve kracht en beperk je dus onvermijdelijk jouw eigen vrijheid.

Maar wanneer mensen door de illusie van gescheidenheid worden verblind, slagen zij er niet in dit te zien en zij kunnen – enige tijd – de illusie handhaven dat zij het gescheiden zelf verheffen vergeleken met andere gescheiden zelven. Ze kunnen zelfs de illusie hebben dat ze de vrijheid krijgen door tegen Gods wil in te gaan – de wil van de externe god die zij zelf gemaakt hebben.

Dus dan heb je twee opties. Je kunt op een manier scheppen die al het leven – waaronder jijzelf – verheft of jij kunt op een manier scheppen die al het leven – met alweer, jou zelf – verkleint. In feite wordt de illusie dat je voordeel kunt behalen uit het verheffen van het gescheiden zelf ten opzichte van anderen, de ‘vanzelfsprekende’ keus. En uit deze illusie komt de epische strijd voort.

Waarom de epische strijd zinloos is
Als je naar de wereld kijkt, zie je een aantal mythes die de wereld afschilderen als verwikkeld in een epische strijd tussen twee tegenovergestelde krachten, vanaf de antieke mythologie tot de moderne mythologie, zoals Star Wars en Lord of the Rings. Door de eeuwen heen hebben mensen naar de wereld gekeken en geconcludeerd dat dit waar is en dat er inderdaad een epische strijd aan de gang is. En er is inderdaad zo’n soort strijd – alleen niet tussen de ware God en een of andere entiteit die de tegenstander van God is.

Wanneer je glimpen begint op te vangen van God als het Oneindige, zie je in dat omdat het oneindige niet verdeeld kan worden, er geen tegenstander bestaat. In God bestaat enkel eenzijn, dus hoe kan er dan een strijd bestaan? Met andere woorden, de Oneindige God beschouwt zichzelf niet als de tegenstander van iets, wat betekent dat er geen strijd bestaat in Gods Sfeer van Eenzijn.

Hoe ontstaat de epische strijd dan? Zoals ik in de laatste verhandeling heb uitgelegd, kun je het eenzijn verlaten door een gevoel van afstand te creëren, wat je doet door twee tegenovergestelde polariteiten te definiëren die voorgoed van elkaar gescheiden zijn. En zodra die twee polariteiten worden gedefinieerd is de epische strijd onherroepelijk het gevolg.

Maar ik vertrouw erop dat degenen die mijn vorige verhandeling hebben bestudeerd, inzien dat de strijd géén bestaan in God kan hebben. Die kan alléén maar in de geest van zelfbewuste wezens bestaan die uit die Sfeer van EEN-ZIJN zijn gestapt – wat inhoudt dat die uiteindelijk niet echt is. Maar begrijp je waarom die onecht is?

De belofte van de strijd is dat er twee kanten zijn en dat de ene het allerhoogste goed voorstelt en de andere kant het allergrootste kwaad. Door jezelf achter het allerhoogste goed te scharen EN tegen de mensen te vechten die voor het kwaad staan, heb jij – als gescheiden wezen – nog een bepaald voordeel. Op den duur zal het allerhoogste goed de strijd winnen en dan zullen allen die hebben geholpen het allergrootste kwaad te vernietigen, beloond worden.

Nu, op een dieper niveau, is die beloning voor het gescheiden zelf een illusie – omdat het gescheiden zelf een illusie is. Maar niemand die door de gescheidenheid verblind wordt, kan dit inzien. Zelfs degenen die door gescheidenheid verblind zijn, begrijpen wel dat als het vooruitzicht op een beloning niet echt was, het dom van hen zou zijn om aan de ene kant tegen de andere te strijden. Dus denk er eens over na hoe aan dat vooruitzicht tegemoet kan worden gekomen. Dat kan alléén maar wanneer het goede het uiteindelijk van het slechte wint. Maar op dieper niveau, werd wat menselijke wezens als het ‘goede’ bestempelen, als polariteit gemaakt voor wat zij als het ‘kwaad’ bestempelen. Die twee zijn onafscheidelijk, wat inhoudt dat de ene nóóit de andere kan vernietigen – want de enige manier om de epische strijd te laten eindigen, is dat zij ALLEBEI worden getranscendeerd!

Het goede sluit het kwade niet uit. De waarheid van God sluit de illusie van een dualistische strijd uit.

Natuurlijk is dit opnieuw een punt dat niemand die door gescheidenheid verblind is, kan inzien, omdat zulke wezens niet verder dan de illusie van gescheidenheid kunnen zien. Maar ik vertrouw erop dat degenen die aan de dualiteit voorbij beginnen te zien, kunnen zien dat de epische strijd zinloos is. Het is gewoonweg niet mogelijk dat het goed het van het kwaad kan winnen, want het ‘goed’ en ‘kwaad’ zijn relatieve termen die niet onafhankelijk van elkaar kunnen bestaan.

Je zou kunnen zeggen dat het allerhoogste goed kan winnen, maar zelfs dat is een onjuist gebruik van woorden. Het allerhoogste goed – de ondeelbare God – houdt zich níét met een strijd bezig, want die erkent geen delingen – zijn ogen zien geen ongerechtigheid. De allerhoogste God probeert de duivel niet te verslaan, want God herkent de onechtheid van de duivel en heeft dus geen behoefte om zich daar op wat voor manier ook mee bezig te houden. De duivel vormt geen bedreiging voor de Schepper – de duivel is gewoon irrelevant.

Dus begrijp jij dan dat de epische strijd een grote illusie is die het effect heeft dat ze mensen meesleept in een activiteit die hun aandacht en energie opslorpt zonder het potentieel te hebben om hen te geven waar ze naar op zoek zijn? Zelfs spirituele zoekers kunnen door deze strijd meegesleept worden door te denken dat zij voor de allerhoogste zaak, voor Gods zaak, strijden. In feite werd zelfs alle aandacht van studenten van de geascendeerde meesters in vorige dispensaties daardoor in totaal beslag genomen.

En dit brengt ons bij een interessant punt, want een aantal daarvan zullen zeggen dat de geascendeerde meesters in vorige dispensaties de studenten aanmoedigden om te strijd aan te gaan door decreten op te zeggen ‘tegen’ bepaalde duistere krachten of zelfs organisaties en individuele personen. Zelfs ik, Jezus, heb een oordeel uitgegeven door een vorige organisatie.

Maar om dit te begrijpen moet je herkennen dat wij, de geascendeerde meesters, maar één doel hebben en dat is het bewustzijn van alle mensen verhogen. Wat betekent dat wij vaak – in feite de hele tijd – mensen tegemoet moeten komen op het niveau van bewustzijn waarop zij zitten en hen dan leringen geven die hen vandaar hogerop brengen. En het feit dat maar heel weinig mensen op deze planeet toen – in 1958 toen een vorige dispensatie werd gevormd – klaar waren voor de non-dualistische leringen die wij tegenwoordig uitbrengen.

Zodoende moesten wij ons aanpassen aan wat de mensen konden begrijpen en het is een feit dat zelfs de epische strijd kan worden gebruikt om spirituele vooruitgang te boeken. Een van de grootste vijanden is dat mensen zich al te veel op hun gemak voelen bij een bepaalde levensstijl en slechts van het leven willen genieten in het materiële rijk. Door de eeuwen heen heeft de epische strijd daadwerkelijk het effect gehad dat hij mensen uit hun geriefelijke leventje heeft gehaald en hen ‘gedwongen’ hun capaciteiten te vergroten om de vijand te ‘verslaan’ – zoals je bijvoorbeeld ziet bij vechtsporten.

Dus is mijn punt dat zelfs al is de epische strijd een illusie, hij nog steeds gebruikt kan worden om groei te bevorderen. Het nadeel is natuurlijk dat als mensen eenmaal krijgers worden, ze eeuwen lang vast komen te zitten in die rol, voor ze uiteindelijk in een wijze veranderen die vrede zoekt via zijn geest in plaats van die door de overwinning in een oorlog te zoeken.

Wij hopen er natuurlijk altijd op dat de directe studenten van de geascendeerde meesters op den duur die strijd ontstijgen, terwijl wij er in iedere vorige dispensatie zeker versluierde leringen over hebben gegeven – voor hen die ogen hebben om tussen de regels door te lezen. Maar degenen die dit niet willen zien, hadden wij geen ander optie dan op de knoppen van de mensen te drukken om hun gevoel van strijd te verhevigen tot de mensen er uiteindelijk genoeg van krijgen. Hoe lang kun je per slot van rekening de denkwijze houden dat jij oorlog moet voeren? Zelfs de Tweede Wereldoorlog duurde maar vijf jaar, maar sommige studenten vechten hun eigen persoonlijke oorlog tegen het kwaad al tientallen jaren lang uit. En hun ego lacht in zijn vuistje, want hij incasseert het licht dat de mensen in die strijd verkeerd kwalificeren.

De illusie van een gescheiden verlossing
Als mensen eenmaal de epische strijd aangaan, raken zij onvermijdelijk steeds meer op zichzelf gericht – als een aparte groep die apart staat van alle andere mensen. Een extreem voorbeeld van dit idee is dat een kleine stam in het Midden-Oosten Gods uitverkoren volk was – en is – en meer dan anderen begunstigd wordt. Natuurlijk zijn er nog meer voorbeelden hiervan, bijvoorbeeld dat leden van een kleine fundamentalistische kerk degenen zijn die door mijn wederkomst gered zullen worden, of het idee dat de leden van een organisatie van geascendeerde meesters verder gevorderd zijn dan iemand anders op de planeet.

Kun je inzien wat er aan dit idee mankeert? Het plan van God is AL het leven op deze planeet te verheffen, tot de hele sfeer van het materiële universum onderdeel van het spirituele rijk wordt. Vanzelfsprekend houdt dit in dat individuele mensen hun individuele bewustzijn verhogen en daardoor het collectieve bewustzijn omhoogtrekken. Maar kun je zien dat jouw individuele bewustzijn op den duur tot het Christusbewustzijn leidt? En wanneer je inderdaad dat bewustzijn krijgt, ontstijg je de illusies van jouw ego, waardoor je het eenzijn van al het leven ziet. In feite probeert God al het leven te verheffen, omdat God onderdeel vormt van het Ene Grote Zelf – het enige zelf dat er is.

Wanneer je het Christusbewustzijn bereikt, zie je dat ‘in zoverre ge aan de minste van mijn kudde hebt gedaan, ge aan mij hebt gedaan.’ Je doorziet de leugen van een gescheiden verlossing van één groep en zelfs die van jou. Je ziet de realiteit van het eenzijn van het leven en daardoor verschuift je aandacht van de – op het ego gebaseerde – motivatie om jezelf te verheffen naar het ware verlangen om het Al te verheffen. Zoals ik heb gezegd:

En als ik opgetild wordt, zal ik alle mensen tot mij trekken. (Johannes 12:32)

Zie je in dat degenen die denken dat zij aan het werk zijn voor de verlossing van een kleine groep nog steeds in de epische strijd vastzitten? Juist door die manier van denken dat zij mensen verdelen in degenen die wel of niet gered worden – op basis van uiterlijke kenmerken en níét individuele keus – versterken zij de dualistische denkwijze die onvermijdelijk één groep mensen – als de vertegenwoordigers van het goede – tegen een andere groep die het kwade voorstelt, inneemt.

Kunnen jullie inzien dat miljoenen religieuze mensen heel oprecht zijn in hun wens de wereld te redden en andere mensen te redden? Maar zij worden misleid door de manier waarop dit zou moeten gebeuren, omdat zij denken dat de enige manier is iedereen tot hun religie te bekeren, gebaseerd op de dualistische illusie dat het lidmaatschap van een aardse religie jouw verlossing garandeert.

In werkelijkheid is de énige sleutel tot verlossing je bewustzijn verhogen, en dat kan zonder lidmaatschap van, of niet lid te zijn van een aardse institutie. Kunnen jullie inzien waarom wij niet willen dat onze huidige studenten dit werk voortzetten? Kunnen jullie inzien waarom wij willen dat jullie de dualiteit ontstijgen en daarna – wanneer je de balk der dualiteit uit je eigen oog hebt verwijderd – anderen helpt hetzelfde te doen?

Het gevoel van urgentie
Waarom is de epische strijd zo bekorend? Waarom heeft het de vaardigheid om mensen te absorberen, zodat zij al het andere vergeten, uit hun evenwicht raken? Omdat het automatisch een gevoel van urgentie inhoudt. Als je de technieken bestudeert waarop mensen worden gebrainwasht – en zelfs bij verkooptechnieken – zie je dat er om mensen overhaaste beslissingen te laten nemen een gevoel van urgentie moet worden gecreëerd die mensen onder druk zet. En wat is er urgenter dan het imminente einde der wereld, wanneer Jezus terugkeert en allen oordeelt die geen lid zijn van jouw religie?

Of bedenk nog een paar van de myriaden variaties op het basisthema van de epische strijd. Kijk eens hoeveel mensen meegesleept worden door de gedachte dat ze gewelddadige actie moeten ondernemen om een of andere vorm van kwaad te overwinnen voor een epische ramp plaats vindt. Wat kan urgenter zijn dan te denken dat de toekomst van het hele universum, of van Gods plan met dat universum, afhangt van acties van een kleine groep mensen op aarde? Zelfs denken dat de opwarming van de aarde al het leven vernietigt, is een versie van die epische strijd.

Kun je begrijpen dat dit ervoor zorgt dat het ego van zulke mensen zich van het allergrootste belang voelt – iets waar het ego naar smacht als onderdeel van zijn zoektocht naar veiligheid. Want degenen die reageren op de noodzaak om het universum te redden, zullen uiteindelijk beloond worden wanneer het kwaad eindelijk overwonnen is.

Dit gevoel van urgentie kan het effect hebben dat het mensen uit hun onverschilligheid haalt en hen ernaar laat streven uit te blinken. Maar hoewel dit een positief effect kan hebben om mensen tot het pad van persoonlijke groei aan te zetten, is het de bedoeling dat dit maar een fase op het pad is. Het is de bedoeling dat jij dat gevoel van urgentie ontgroeit, zodat jij op een natuurlijke manier jouw groei voortzet, maar dan vanuit een gevoel van innerlijke vrede.

Vanzelfsprekend weten wij, de geascendeerde meesters, dat zolang de mensen zich richten op het genieten van materialistische genoegens, of anderszins onverschillig zijn om het massabewustzijn te ontstijgen, zij spiritueel niet kunnen groeien. Dan zullen wij inderdaad het gevoel van urgentie gebruiken om mensen op het spirituele pad te zetten. Maar als mensen eenmaal op het pad zitten, hebben wij geen behoefte om hen dit gevoel van urgentie te laten houden en denken dat de wereld in de nabije toekomst ophoudt te bestaan.

Vanzelfsprekend zijn er cycli in de reis van de planeet en dus zijn er inderdaad tijden dat er een buitengewone inspanning moet worden geleverd. Maar in die tijden hebben wij veel liever dat onze studenten zich de diepere waarheid realiseren dat de wereld niet zal eindigen, maar een podium voor de groei van zelfbewuste wezens zal blijven. Dus naarmate je vordert op het pad naar Christusschap, hoe meer je gevoel van urgentie moet verminderen en ruimte geven aan een diep gevoel van innerlijke vrede, de vrede die alle begrip te boven gaat, omdat het niet van deze wereld is. Het is de vrede van weten wie jij bent – een onsterfelijk spiritueel wezen die tijdelijk deelneemt aan het toneelstuk dat ‘Het Leven op aarde’ heet. Dit zorgt er níét voor dat jij onverschillig wordt, het zorgt er alleen maar voor dat jij handelt vanuit vrede in plaats van angst.

Het werktuig voor de allerhoogste rechtvaardiging
Het gevaarlijkste effect van de epische strijd is dat het dient als het volmaakte ‘werktuig’ om het ego te laten verdedigen te doen wat hij wil doen – namelijk zichzelf verheffen door anderen te vernederen. Dit inzien vergt niet veel nadenken. Kijk maar eens hoe het gevoel van epische strijd het verdedigbaar maakt om in principe alles te doen om ‘het universum van vernietiging te redden’. Wanneer je hier het gevoel van urgentie aan toevoegt, zie je dat je mensen dingen kunt laten doen waarvan zij weten dat het verkeerd is, terwijl ze er absoluut van overtuigd zijn dat zij voor het grotere goed nodig zijn.

Waar ik hier op doel, is dat het gevaarlijkste effect van de epische strijd is dat het leidt tot het bewustzijn dat ‘het doel de middelen heiligt’. Dit is nu juist het bewustzijn dat verantwoordelijk is voor de meerderheid van de gruweldaden die je in de bekende geschiedenis ziet en nog verder daarvoor. Want wanneer men maar gelooft dat het ‘doel’ ernstig genoeg is, volgt daaruit dat men gelooft dat alle midden die nodig zijn om dat doel te bereiken automatisch gerechtvaardigd zijn. Wat betekent dat de normale moraal of ethische aangelegenheden gewoonweg niet van toepassing zijn. Wat gebeurt er eigenlijk bij dit proces?

Je ziet dat hoewel de meeste mensen door het dualiteitsbewustzijn verblind zijn, zij meestal niet zo blind zijn dat zij al hun gevoel van een groter goed zijn kwijtgeraakt. Het bewuste zelf kan nooit zijn herkomst totaal vergeten en dus kan hij zijn aangeboren gevoel van goed en fout niet totaal verliezen. Dus de enige manier waarop jouw ego je iets kan laten doen, waarvan jouw bewuste zelf weet dat het verkeerd is, is door een manier te zoeken om jouw innerlijke gevoel van waarheid te neutraliseren.

Het allerbelangrijkste werktuig om dit te doen, is natuurlijk de epische strijd. Zoals Maitreya heeft uitgelegd, bestaat er een machtselite van wezens die proberen planeet aarde en haar bewoners in hun macht te krijgen. Deze wezens hebben – ten gevolge van hun eigen keuzes – zich afgesneden van het in staat zijn om rechtstreeks licht uit het spirituele rijk te ontvangen. Dus hangt hun overleving af van het stelen van licht van wezens die dat contact niet verloren hebben. En dat kan als je mensen de zuivere energie die zij van boven ontvangen, een lagere vibratie laat geven. Wat opnieuw het beste kan door de mensen om de tuin te leiden door hen zich bezig te laten houden met een op zichzelf gerichte activiteit.

Om dit te bereiken, hebben deze krachten van de antichrist – die ik de ‘prins van deze wereld’ heb genoemd – uitgebreide plannen bedacht om de epische strijd op te bouwen. Kijk voor voorbeelden maar eens naar de geschiedenis en zie hoeveel plannen er gebruikt zijn om het meest basale gevoel van goed en slecht teniet te doen, namelijk het innerlijk weten dat het verkeerd is om een ander menselijk wezen te doden.

Dit is waarachtig de meest basale van alle morele verplichtingen, want jouw bewuste zelf weet dat hij niet het recht heeft een ander menselijk wezen het leven te benemen. Ik besef dat de meeste mensen dit onmiddellijk proberen te kwalificeren door te verwijzen naar zelfverdediging. Maar kun je gaan inzien dat het zelf dat wordt verdedigd om een ander menselijk wezen te doden het gescheiden zelf is, en dat de daad om zichzelf te verdedigen enkel het gevoel van gescheidenheid versterkt?

Omdat dit een cruciaal punt is, zullen we dat eens nader bekijken.

Het gebod ‘Gij zult niet doden’ begrijpen
Wanneer je naar de geschiedenis kijkt, is het duidelijk dat de leden van de drie monotheïstische religies het judaïsme, christendom en de islam, zich met conflicten hebben bezig gehouden die miljoenen mensen hebben gedood. Maar de mensen die dat hebben gedaan, waren diep religieuze mensen die het Oude Testament eerbiedigden. De kern daarvan is de Tien Geboden, waarvan één zegt: “Gij zult niet doden.”

Zoals ik heb gezegd, is dit gebod slechts een geheugensteuntje in de buitenwereld voor het aangeboren gevoel dat het verkeerd is een ander menselijk wezen te doden. Dus hoe kunnen de leden van die religies overgehaald worden om zowel het innerlijke gebod van hun eigen wezen als het gebod in de buitenwereld van hun religie te schenden?

Nu, wanneer je naar de tekst van de Tien Geboden kijkt, zie je dat die onvoorwaardelijk is. De geboden specificeren géén ENKELE voorwaarde waaronder het acceptabel wordt om te doden. Ik weet dat jij snel een paar passages in het Oude Testament kunt aanwijzen waarin God zogenaamd de Israëlieten gebiedt andere mensen te doden, maar kun je zien dat er een contrast bestaat tussen de onvoorwaardelijke aard van de Tien Geboden en de rest van het Oude Testament? Dus wat is hier aan de hand?

Het hele verhaal van de Israëlieten die door de Farao werden gevangen gezet, is in feite een metafoor voor het slaaf maken van de spirituele mensen op aarde door de elite van wezens die in het bewustzijn van de antichrist vastzitten. ‘Egypte’ staat symbool voor het dualiteitsbewustzijn, in tegenstelling tot ‘Israël’ – is real – wat de bewustzijnsstaat van eenzijn met jouw bron symboliseert.

De ontsnapping uit Egypte staat symbool voor een cyclus in de geschiedenis van de aarde, waarbij grote aantallen mensen hun leenheren begonnen te onderzoeken. Daardoor werd ons, de geascendeerde meesters, toegestaan om diverse leraren het Christusbewustzijn te laten vertegenwoordigen en mensen uit de dualiteit van ‘Egypte’ te leiden naar het beloofde land van eenzijn.

Mozes die de berg beklimt, vertegenwoordigt dat zo’n leider een nieuw convenant gaat ophalen dat de mensen naar hun pas gevonden vrijheid kan leiden. Maar het terugtrekken van de leraar was een test om te zien of de mensen hun innerlijk onderscheidingsvermogen zouden gaan gebruiken of gewoon naar een nieuwe leenheer op zoek zouden gaan om hen te zeggen wat zij moesten doen. Zie je dat de mensen niet vrij kunnen zijn van een tiran tot zij bereid zijn de verantwoording voor zichzelf te nemen? Mozes kreeg oorspronkelijk een hoger convenant, maar toen hij terugkeerde en zag dat de mensen in zijn afwezigheid helemaal teruggegleden waren in het dualiteitsbewustzijn in plaats van de gelegenheid aan te grijpen, hij het woedend te pletter gooide (wat een fout van zijn kant was en dat heeft hem zijn ascensie in dat leven gekost).

Zodoende moest hij teruggaan en een convenant ophalen dat aangepast was aan het lagere bewustzijn van een specifieke groep mensen, wat inhield dat het originele convenant een poosje werd tegengehouden. Daarom zijn de Tien Geboden zulke directe uitspraken, van ‘doe dit’ en ‘doe dat niet’, in plaats van een hogere lering.

Tussen haakjes, het originele convenant werd daarna aan mij gegeven toen ik geïncarneerd was als Jezus. Je ziet de zaden van non-dualiteit tussen de regels van mijn lering door, zoals ik overal op deze website heb uitgelegd. Je ziet ook dat ik de test moest halen door níét met boosheid te reageren, hoe de mensen ook op mijn prediking reageerden. Daardoor moest ik slagen voor de allergrootste test om mij door hen te laten vernederen en mij te laten doden zonder daarop met boosheid te reageren. Door dat te doen, heb ik het nieuwe convenant verstevigd en het voorgoed tot onderdeel van het collectieve bewustzijn gemaakt. Wat betekent dat sindsdien de mensen meer kans hadden om het Christusbewustzijn op aarde te belichamen – een kans die – praktisch gezien, niet in theorie – daarvoor uitgesloten was.

Mijn punt is dat het nieuwe convenant – het Christusconvenant – er één is van dat de mensen hun aangeboren vermogen gebruiken – de sleutel van kennis – om onderscheid te maken tussen wat Gods waarheid is en wat de onechtheid is die door het dualiteitsbewustzijn is gemaakt. Het belangrijkste effect hiervan is dat de mensen hun onderscheidingsvermogen gebruiken om de vele subtiele vermommingen te doorzien van de epische strijd en het bewustzijn dat het doel de middelen kan heiligen.

De conclusie is natuurlijk dat het doel nóóit de middelen kan heiligen. Dit kun je alléén begrijpen wanneer je weet naar welk ‘doel’ God op zoek is. Zoals ik heb uitgelegd, is het doel van God AL het leven te verheffen. Dit kan níét worden gedaan met middelen die welk deel van het leven ook vernederen – of doden – terwijl een ander deel verheven wordt. Dus is doden nóóit geoorloofd bij de grotere zaak van het Al verheffen. Wat nu juist de reden is dat ik tegen de mensen heb gezegd het kwaad geen weerstand te bieden, maar de andere wang toe te keren. De andere wang toekeren is de énige manier om niet in de dualistische strijd te belanden.

Begrijp je wat ik bedoel? Jouw ego en de valse leraren van de antichrist zijn met myriaden plannetjes aangekomen om het innerlijke gevoel voor waarheid van jouw bewuste zelf teniet te doen. Ze willen proberen dat jij jouw innerlijk weten negeert, teniet doet, of weg analyseert, zodat jij ten prooi valt aan de overtuiging dat in dit specifieke geval het geoorloofd is om iets te doen wat in jouw ogen verkeerd is.
Begin je te begrijpen wat ik bedoel? Iemand op deze wereld jouw innerlijk gevoel van waarheid teniet te laten doen, is nóóit geoorloofd en zal nóóit iets bijdragen aan Gods zaak om het Al te verheffen. Dus MOET voor ware studenten van Christus dit hele bewustzijn ontmaskerd en opgegeven worden. Wat betekent dat jij moet beginnen naar die balk in jouw eigen oog te zoeken.

De epische strijd in jouw eigen leven?
De epische strijd heeft overduidelijk een aantal heel kwalijke effecten op wereldschaal, vooral om te dienen als de ‘volmaakte’ rechtvaardiging voor oorlogen, volkerenmoord, discriminatie, raciale spanningen en zo voort. Maar mijn zorg in dit verband is jou te tonen dat de epische strijd een heel kwalijk effect heeft op het individuele niveau, een effect dat jouw persoonlijke groei naar Christusschap kan beëindigen. Wat is dat effect? Kijk eens naar deze uitspraak van mij:

3 Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?
4 Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt?
5 Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen. (Matteüs 7:3-5)

Je ego wil natuurlijk nooit de verantwoordelijkheid voor wat ook maar op zich nemen (nog een egospelletje dat wij zullen bekijken), dus wil hij met de vinger naar iemand anders wijzen. En de epische strijd geeft de perfecte rechtvaardiging om van andere mensen zwarte schapen te maken en te zeggen dat zij alle problemen scheppen op deze planeet of in jouw persoonlijke leven. JIJ hoeft niet te veranderen, want ZIJ hebben een probleem. En zolang jij dit gelooft – en je met de strijd tegen andere mensen bezig houdt – kan jouw ego zich veilig voelen. Want hoe kun jij ooit jouw eigen ego ontmaskeren, zolang jij altijd buiten jezelf zoekt? Kun jij begrijpen hoe dit egospelletje werkt bij de manier waarop jij met andere mensen omgaat of hen bekijkt, van je echtgenoot en familie, tot andere groepen mensen?

Het is triest dat ik dit moet zeggen, maar veel in andere opzichten oprecht spirituele zoekers – waaronder veel die zich studenten van geascendeerde meesters noemen – zitten nog steeds in een subtiele vorm van dit egospelletje vast. Zij denken dat zij spiritueel zijn en iets belangrijks doen om de wereld te redden, maar in werkelijkheid hebben zij hun eigen versie van de epische strijd als excuus gebruikt om níét het enige te doen dat de wereld echt kan reden, namelijk het Christusbewustzijn bereiken.

Wat de wereld zal redden – door het collectieve bewustzijn van de mensheid te verhogen – is dat een cruciaal aantal mensen persoonlijk Christusschap bereikt. En als JIJ dat wilt bereiken, moet je ophouden buiten jou te zoeken en bereid te zijn op zoek te gaan naar de elementen van dualiteit in jouw eigen bewustzijn.

De vergelijking is heel eenvoudig. Je kunt allerlei gebreken bij anderen zien en dat kunnen zekere juiste gebreken zijn. Maar de ondeugden of deugden van andere mensen hebben absoluut géén ENKELE invloed op jouw persoonlijke groei naar Christusschap. Zelfs als je de miniemste gebreken bij anderen ziet, zou het jou géén één stap dichter bij het Christusschap brengen. Wat jou WEL dichter bij het Christusschap brengt, is dat je een element van dualiteit in jouw eigen geest ziet en dan besluit dit te ontstijgen.

Begrijp je echt wat ik nu zeg? Jij groeit níét zolang je buiten jou zoekt en weigert in de spiegel te kijken. En de epische strijd is het perfecte afleidingsmechanisme om jou altijd naar de gebreken van anderen te laten kijken en verzuimen naar jezelf te kijken.

Voeg hier het gevoel van urgentie aan toe dat wij de planeet moeten redden voor een bepaalde deadline en dant heb je de ‘perfecte storm’ die mensen zo bezig houdt met activiteiten in de buitenwereld dat zij nooit aandacht over hebben om naar binnen te gaan. Maar waar zei ik dat jij het koninkrijk van God kon vinden? Dus waarom blijven studenten van geascendeerde meesters dan nog steeds geloven dat zij het ergens anders moeten zoeken?

De énige manier om de wereld te redden, is door alle mensen te helpen de illusie van gescheidenheid en de leugens van de dualiteit te ontstijgen. Dit kan níét door andere mensen te verslaan, maar ENKEL wanneer JIJ verder dan de dualiteit kijkt en anderen helpt hetzelfde te doen. Eenzijn is de énige manier om een einde aan gescheidenheid te maken en eenzijn MOET bij JOU beginnen door één te zijn met jouw eigen hogere Wezen en vervolgens één te zijn met al het leven. Er bestaat géén andere manier.

Het heeft meer dan 18 jaar geduurd voor deze boodschapper zich realiseerde dat hij de leringen van de geascendeerde meesters als excuus gebruikte – en het gevoel van urgentie dat hij Saint Germain moest helpen de wereld te redden – om níét zijn eigen psychische wonden te helen. Hij besefte toen dat hij zijn vooruitgang naar het Christusschap – oneindig – vertraagde en besloot zijn koers in het leven te veranderen. Hij heeft gebruik gemaakt van beschikbare technieken voor psychologische heling, waaronder therapie, en het gevolg was dat hij grote vooruitgang boekte.

Nu heeft hij dit niet allemaal in zijn eentje gerealiseerd. Ik heb hem in feit deze leiding van binnenuit gegeven. Maar denk niet dat hij bijzonder is, want ik heb JOU precies dezelfde aanwijzingen gegeven. Het verschil tot nu toe is dat jij niet bereid bent op mijn aanwijzingen in te gaan. JIJ hebt beredeneerd dat jij, omdat het zo’n kritieke tijd is, of die activiteit in de buitenwereld, dit niet hoeft te doen en daarna pas kun je aan de slag met jezelf redden.

Mijn geliefden, deze redenering kan maar uit één bron voortkomen, namelijk jouw ego. Er zijn twee belangrijke dingen die daar verkeerd aan zijn. De ene is dat de enige manier om de wereld te redden is de mensen naar het Christusschap te verhogen, want alleen dit zal het collectieve bewustzijn optillen. De andere is dat ik mij geen zorgen maak over het redden van de wereld – ik maak mij alleen maar druk om het redden van individuele wezens, want dat is de hele bedoeling van het bestaan van de wereld. Dus als jij probeert de wereld te redden voor jij jezelf redt, span je het paard achter de wagen.

Dan moeten wij nadenken over een ander aspect van de epische strijd, maar dat is zo subtiel en heeft zoveel facetten, dat ik het als een apart egospelletje beschouw, namelijk het spel om een drama te creëren door de strijd tussen twee tegengestelden.