ONDERWERPEN: in het Aquariustijdperk moeten de leiders de dienaar van iedereen zijn – een organisatie die je moet helpen om het Christusschap te krijgen – antidiscipelen – de kerk is er voor de mens, de mens niet voor de kerk – de machine van anti-leraren – hoe de strijd om de macht spirituele organisaties vernietigen – een lering misbruiken om onevenwichtige leiders te beschermen – leiders die zich bedreigd voelen – evenwichtige mensen voelen vaak weerstand om hun mening te geven – het verschil tussen kritiek en iets blootleggen door de Christus – wanneer het ego wordt beledigd – jouw verantwoordelijkheid als ware student

Vraag van Kim: Jezus, je hebt gesproken over onevenwichtige leiders in de kerk. Hoe kunnen leiders van spirituele organisaties in balans komen? Welk type leider zou jij graag zien opstaan in de moderne christelijke kerken en in andere spirituele organisaties?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Toen ik tweeduizend jaar geleden verscheen, kwam ik niet om leringen voor het Vissentijdperk naar voren te brengen; ik kwam om het fundament te leggen voor het Aquariustijdperk. Ik heb veel leringen gegeven die, als ze geïmplementeerd werden, op dit fundament verder hadden kunnen bouwen. Met betrekking tot leiderschap, is het centrale paradigma voor leiderschap in het Aquariustijdperk mijn uitspraak: “Hij die de grootste onder jullie is, laat hem de dienaar van allen zijn.”

Het probleem is dat maar heel weinig mensen het belang van die uitspraak hebben begrepen en de reden is dat ze niet de ware bedoeling van geascendeerde meesters begrijpen. Het is treurig om mensen te zien die decennia lang volgeling van Christus zijn geweest maar nog steeds niet volledig de ware bedoeling van de christelijke religie hebben begrepen.

De bedoeling van het vormen van elke spirituele organisatie is altijd gegroepeerd rondom de individuele discipel en niet de organisatie in de buitenwereld. De organisatie in de buitenwereld wordt bedacht om de mensen te helpen Christusschap te manifesteren. Daarom wordt een organisatie nooit als een doel op zich gezien door de geascendeerde meesters, maar slechts als het middel tot een doel. (Voor gedetailleerdere leringen over de ware bedoeling van religie, zie het boek ‘Save Yourself’)

Helaas vinden mensen het heel moeilijk om dit onderscheid te maken. Ze raken zo vaak gehecht aan de organisatie in de buitenwereld en beginnen die als doel op zich te zien. Dit heeft de vroegchristelijke beweging vernietigd en de orthodoxe kerk laten ontstaan. Ditzelfde mechanisme heeft in principe iedere echte spirituele organisatie op deze planeet beïnvloed.

Een echte leider van een spirituele organisatie zal zich volledig wijden aan het Christusschap van de individuele leden. Het doel van zo’n leider is iedereen te helpen zijn Christusschap te manifesteren door het individuele pad, het innerlijke pad naar God te bewandelen. Zo’n leider zal er in de eerste plaats naar streven om dat pad te volgen om zelf een bepaalde mate van Christusschap te bereiken. Een echte leider beseft dat je leidt door jouw voorbeeld, jouw onderricht met jezelf als voorbeeld en als je de leringen niet belichaamt en Christusschap manifesteert, kun je echt geen legitieme aanspraak op het leiderschap maken.

Het probleem met alle spirituele organisaties is dat ze geneigd zijn een aantal antidiscipelen aan te trekken. Een antidiscipel is iemand die de weg volgt die de mens goed toe lijkt. Het ligt in de aard van de antidiscipel om zich op het uiterlijke pad te richten en slaagt er niet in het echte innerlijke pad bij de lering en organisatie in de buitenwereld te zien. Daarom raakt de antidiscipel onvermijdelijk gericht op de lering en organisatie in de buitenwereld. Zo iemand begrijpt niet dat zelfs de lering in de buitenwereld geen doel op zich is.

Het is heel belangrijk dat echte spirituele zoekers (h)erkennen dat zelfs een echte lering een valkuil kan worden. De echte bedoeling van een spirituele lering is niet een complete en onfeilbare doctrine af te leveren. Maar om de studenten te stimuleren verder te kijken dan de doctrine in de buitenwereld, tussen de regels door te lezen en daardoor de innerlijke ervaring, de gnosis, te krijgen van de ware mystieke lering die niet in woorden kan worden uitgedrukt.

Het doel van de organisatie is ook om alleen maar een podium te geven voor het individuele pad van de mensen naar Christusschap. God heeft elke levensstroom geschapen met een unieke individualiteit en naarmate je meer Christusschap krijgt, ga je de individualiteit die God jou heeft gegeven, tot uitdrukking brengen in tegenstelling tot de valse individualiteit van het menselijke bewustzijn, of het menselijke denken.

Het komt erop neer dat het leiderschap van elke spirituele organisatie een duidelijke erkenning moet zijn dat de rol van de leider is om de dienaar van allen te zijn. De andere kant van deze erkenning is de echte betekenis van mijn uitleg over de Sabbat. Zei ik niet: “De Sabbat werd gemaakt voor de mens, de mens niet voor de Sabbat?” Dit geldt ook voor de kerk. De kerk werd gemaakt voor de mens, voor spirituele groei. De mens werd niet gemaakt voor de kerk en daarom mag het pad naar individueel Christusschap nooit door de organisatie in de buitenwereld worden ingeperkt.

Breng dit in verband met wat ik elders gezegd heb over de onevenwichtige mensen die het gevoel ontwikkelen dat zij en hun missie extreem belangrijk zijn. Een discipel kan heel gemakkelijk het gevoel krijgen dat het doel is de organisatie in de buitenwereld te behouden en uit te breiden en dat dit belangrijker is dan het Christusschap van de individuele leden. Je kunt heel gemakkelijk het gevoel krijgen dat het gerechtvaardigd is om het uitdrukken van jouw Christusschap in te perken voor een doel in de organisatie wat de moeite waard en noodzakelijk lijkt, misschien zelfs wel het allerbelangrijkste is. Je kunt wel zeggen dat dit heel gemakkelijk is voor de antidiscipel die het innerlijke pad niet heeft begrepen en daarom zijn of haar persoonlijke Christusschap ontkent.

Het echte pad van de geascendeerde meesters is het innerlijke pad dat naar individueel Christusschap leidt. Het valse pad van de valse leraren is het wereldlijke pad dat ertoe leidt dat levensstromen radertjes worden in de machines van de antileraren die een mechanisch pad naar verlossing creëren.

Er is een manier die de antidiscipel goed toe lijkt, maar aan het eind daarvan wacht echt de dood van de vlam van Christus in jouw hart. Kies vandaag wie je wilt dienen. Volg de echte discipelen van de geascendeerde meesters en laat de antileraren en hun discipelen achter jou.

Kim: Sommige kerkleiders schijnen te laten doorschemeren dat de leden niet al te kritisch moeten zijn op de leiders van de kerk. Het klinkt bijna alsof sommige leiders geloven dat iedereen die zijn mening over het leiderschap in de kerk geeft, kritisch is en daarom niet op één lijn met Christus zit. Zulke mensen lijken te zeggen dat de mensen de leiders onvoorwaardelijk moeten steunen om de vrede te bewaren. Wat vind jij daarvan?

Jezus: Nogmaals, elke lering die wij geven, is een tweesnijdend zwaard en kan verkeerd gebruikt worden door mensen die in het menselijke denken gevangenzitten.

De waarheid is dat zolang mensen een onevenwichtige gemoedstoestand hebben, zolang zij gevangenzitten in de zwart-witbenadering van het pad, zij alleen maar iets kunnen zeggen dat de vibratie van kritiek of boosheid heeft. Wat ik zei over leiders geldt ook voor de leden. Als één van jouw vier lagere lichamen vol spiritueel gif zit, zal dat overkomen bij wat je zegt en doet.

Dit leidt er dan toe dat een groep onevenwichtige leden hun mening geeft over een groep onevenwichtige leiders en een machtsstrijd is dan onvermijdelijk het resultaat. Zo’n machtsstrijd tussen verschillende groeperingen van onevenwichtige mensen kan lange tijd doorgaan en in het verleden heeft dit verscheidene spirituele organisaties vernietigd of opgesplitst.

Ongetwijfeld geven onevenwichtige leden vaak hun mening over het leiderschap met een vibratie van kritiek. Vanzelfsprekend zitten zulke studenten niet op één lijn met de middenweg van het Christusbewustzijn. Dus ik raad mensen sterk aan om de gehechtheden los te laten, die ervoor zorgen dat zij kritisch zijn en in plaats daarvan eraan werken om het evenwicht van de Christusgeest te bereiken.

Niettemin zijn er een aantal dingen die hierover gezegd moeten worden. Eén is dat de onevenwichtige leiders in veel organisaties uit het verleden hebben getoond dat zij geen kritiek tolereren, hetzij constructief of anderszins. Daardoor wordt het gemakkelijk voor de leiders om elementen uit de spirituele leringen van de organisatie te gebruiken om elke poging om het leiderschap te onderzoeken of aan te vechten, af te wijzen.

Bijvoorbeeld, christelijke leiders kunnen mijn lering over het toekeren van de andere wang gebruiken om te redeneren dat leden hun leiderschap niet mogen aanvechten. Of ze zouden kunnen aanvoeren dat ze hun gezag ontlenen aan een spirituele erfelijkheidslijn die zij tot aan mij terugvoeren. In werkelijkheid was het nooit de bedoeling dat een spirituele lering aan kerkleiders een blanco cheque zou geven om maar te doen wat zij willen en dan de protesten van hun leden afwijzen. De geschiedenis heeft duidelijk aangetoond dat wanneer een organisatie hen geen verantwoordelijkheid laat dragen voor hun positie, er dan macht misbruikt ZAL worden. Hoewel enkele mensen heel naïef denken dat dit niet in hun kerk kan gebeuren, is dit een gevaarlijke illusie.

Kerkleiders zouden de eersten moeten zijn die de spirituele lering voorleven en uitvoeren wat zij preken. Ik heb de joodse autoriteiten vaak tot de orde geroepen, omdat zij geen gehoor gaven aan deze eis en hun volgelingen lasten oplegden die zij niet wilden dragen. De waarheid is eenvoudig dat als kerkleiders echt de evenwichtige waarneming hebben van de Christusgeest, zij in staat zijn om te luisteren naar wat een lid te vertellen heeft zonder daar op wat voor manier ook te reageren op de vibratie van kritiek of boosheid van iemand. Die boosheid beïnvloedt hen helemaal niet en daarom zijn ze in staat om te luisteren en te evalueren of iemand echt een boodschap heeft die zij moeten horen.

In contrast daarmee zit een onevenwichtige leider in een zeer kwetsbare positie. Omdat zijn leiderschap niet gebaseerd wordt op de rots van het Christusschap, maar op het drijfzand van het lagere bewustzijn, voelt de leider zich voortdurend bedreigd door alles wat zijn positie, zijn overtuigingen of zijn methoden lijkt aan te vechten. Daarom zal zo’n leider niet in staat zijn om naar de waarheid achter de kritiek van iemand te zoeken.

Het basisprobleem in een spirituele organisatie is dat wanneer onevenwichtige leiders beginnen met machtsmisbruik, de meer evenwichtige mensen weerstand voelen om dit te zeggen. Daarom zullen de mensen vaak machtsmisbruik tolereren tot het zo erg wordt dat zij zich niet meer stil kunnen houden.

Naarmate de spanning stijgt, zullen enkele leden zich op den duur niet meer stilhouden. Helaas zal dit ervoor zorgen, als mensen niet volledig in balans zijn, dat ze op boze toon spreken. Ik zeg niet dat die boosheid te vergoelijken valt. Ik zeg alleen maar dat de dynamiek van de situatie het onvermijdelijk wordt dat sommige mensen hun mening geven met een gevoel van boosheid over het leiderschap en het machtsmisbruik door dat leiderschap.

Het resultaat van dit proces is helaas dat we een botsing tussen de leiders en de leden krijgen en dit leidt tot een impasse die geen van de onevenwichtige mensen kan oplossen. De leden zullen het gevoel hebben dat de leiders hun macht misbruiken en hun pogingen negeren om dit te stoppen. De leiders zullen het gevoel hebben dat de leden oneerlijk zijn in hun kritiek en zich gerechtvaardigd voelen om te negeren wat de leden zeggen. Met andere woorden, beide zijden zijn er absoluut van overtuigd dat zij gelijk hebben. Maar in werkelijkheid zijn ze beide uit hun evenwicht en daarom zitten beide niet op één lijn met de middenweg. Ik zeg niet dat beide kanten niet een paar correcte standpunten hebben. Dat is vaak wel zo, maar het kenmerk van Christusschap ontbreekt.

Hoe kun je deze impasse doorbreken? Enkel de evenwichtige mensen hebben een kans om hier uit te komen, maar in sommige gevallen lukt het hen zelfs ook niet. De sleutel is het besef dat er een fundamenteel verschil zit tussen de kritiek die ontstaat vanuit de lagere geest en het blootleggen van de splitsing in de weg tussen de waarheid en een vergissing, die uit de Christusgeest voortkomt.

Denk eens na over wat de essentie is van spirituele groei en de relatie tussen een spirituele leraar en een student. De student is tot een lagere bewustzijnsstaat vervallen en kan zichzelf niet uit die bewustzijnsstaat halen vanwege zijn spirituele blindheid. Het is noodzakelijk dat de leraar ingrijpt en de psychologische mechanismes blootlegt die ervoor zorgen dat de student in die lagere bewustzijnsstaat blijft vastzitten. Met andere woorden, de leraar moet soms heel direct zijn door aan de student bloot te leggen dat hij of zij in hoogmoed bijvoorbeeld gevangenzit. Je ziet dat dit bij alle echte studenten gebeurt en je zag dat ik dat ook deed bij zowel mijn discipelen als anderen.

Als een student volledig door de lagere bewustzijnsstaat in beslag wordt genomen, zal het ego van de student zich dodelijk beledigd voelen door de directheid van de leraar. In feite zal het ego van de student dit als kritiek, veroordeling of vervloeking opvatten en veel mensen hebben dat soort beschuldigingen tegen mij geuit toen ik hen uitdaagde. Dus de vraag wordt dan of de leraar de student met rust moet laten, of zijn rol als leraar vervullen door op de tekortkomingen van de student te wijzen. Dit geldt ook voor de wisselwerking tussen kerkleden en kerkleiders.

Als kerkleiders gevangen zijn komen te zitten op het uiterlijke pad en macht beginnen te misbruiken, zou het dan juist zijn als kerkleden dit maar zouden negeren? Vanuit het standpunt van de geascendeerde meesters zou dit niet juist zijn. Wij verwachten van onze echte studenten dat zij in de rol van leraar stappen en heel direct de tekortkomingen en verkeerde handelingen van het leiderschap blootleggen. Dit is gewoon de verantwoordelijkheid die jij hebt als Christuswezen. Als jij echter spreekt vanuit de positie van de middenweg van de Christus, spreek je niet op boze toon of met een vibratie van kritiek. Je zult gewoon de hoogste waarheid spreken en de gevolgen daarvan kunnen je niets schelen.

Er is geen garantie dat het perspectief van de Christus in het debat brengen een verandering in de kerkcultuur zal opleveren. Dus als je spreekt vanuit het evenwichtige perspectief van de Christusgeest en geen veranderingen in de kerk ziet, kan jouw volgende stap misschien zijn dat je de organisatie gewoon moet loslaten en andere manieren moet vinden om je Christusschap tot uitdrukking te brengen. Zelfs wij, de geascendeerde meesters, moesten vaak organisaties loslaten wanneer de leden van die organisaties niet meer de open deur zijn voor onze aanwijzingen. Dit moet echter een individuele beslissing zijn en ik geef nu niet een algemeen advies.