De oorsprong van persoonlijke drama’s

 

Er bestaat een vage lijn tussen spelletjes van de zelven en dualistische drama’s. Toen de manipulatoren op deze planeet begonnen te incarneren gaven ze een draai aan de spelletjes die al door de mensen op aarde waren gemaakt waardoor zie in dualistische drama’s veranderden. Natuurlijk voegden ze er ook enkele drama’s aan toe waar geen mens op aarde aan had gedacht of aan had kunnen denken.

Laten we als voorbeeld verwijzen naar wat er werd gezegd over competitiespelletjes, namelijk dat mensen die gescheiden raken, zichzelf kunnen gaan zien als een concurrent van andere mensen. Ze willen superieur zijn aan anderen door het beter te doen dan zij in sport, zaken of als krijger.

Het competitiespel is in zekere zin eenvoudig en eerlijk. Het is een kwestie van jezelf verbeteren, zodat jij beter wordt dan anderen op het door jou gekozen terrein. In zuivere vorm is dit allemaal gericht op jou en het verbeteren van je eigen kunnen. Eerlijk gezegd kan dit dienen om je zelfbewustzijn te verhogen, zoals sommige vechtsportbeoefenaars hebben bewezen die een spirituele dimensie hebben toegevoegd aan het krijger zijn. Zodra je de behoefte bent ontstegen om tegen anderen te strijden of te vechten, heb jij je zelfgevoel en je bewustzijn verhoogt van hoe het materiële universum werkt, zelfs hoe je gedachten het lichaam kunnen gebruiken en ergens energie op richten.

Houd er rekening mee dat competitie in zuivere vorm berust op een strikte erecode. Bepaalde dingen doe je niet, omdat die jou je eer, je gevoel van eigenwaarde, zouden ontnemen. Je doet bijvoorbeeld niets om het vermogen om een competitie te voeren van je concurrenten te ruïneren, je bedriegt hen niet en je gebruikt geen bedrieglijke of gewelddadige middelen om je concurrenten uit te schakelen. Er is een onzichtbare grens die je gewoon niet overschrijdt omdat je geen reden hebt om dat te doen.

We kunnen zeggen dat er helden in een competitiespel zijn maar geen schurken. Soms ben jij de held en soms iemand anders, maar iedereen houdt zich aan de erecode. Een vriendschappelijk competitiespel kan in een onvriendelijk competitiedrama veranderen, wanneer de manipulatoren de twist toevoegen dat het spel een ‘groter doel’ heeft en een slechterik zich tegen dat doel verzet.

Er kan bijvoorbeeld een machtsspel tussen naties zijn, zoals tijdens de Koude Oorlog tussen de Sovjet-Unie en het westen. Het is niet genoeg om te winnen vanwege je bekwaamheid alleen, omdat winnen aantoont dat jouw politieke systeem superieur is, wat het ultieme hogere doel is.

Dan wordt het aanvaardbaar, zelfs wenselijk, om alle middelen te gebruiken om jouw natie meer gouden medailles te geven. In die context wordt het gebruik van experimentele steroïden om de vaardigheden van jouw jonge atleten te vergroten een gerechtvaardigde noodzaak en de effecten op lange termijn op de gezondheid van de atleten zijn gewoon niet de zorg van degenen die het drama regisseren.

Let erop dat de algemene zorg dat de staat of het systeem belangrijker is dan het individu, grotendeels een manier van denken is die de manipulatoren naar deze planeet hebben gebracht. Het is niet iets wat de oorspronkelijke bewoners van de aarde zelf hebben bedacht. De oorspronkelijke mensen hadden competitiespellen, maar de manipulatoren leerden hen hoe ze het ultieme competitiespel konden spelen, namelijk oorlog.

Wat voor mentaliteit zit hierachter? Waarom hadden de mensen geen oorlogsspelletjes? Omdat ze een zekere verwantschap met elkaar hadden en het voor hen moeilijk was om een reden te vinden om elkaar te doden. De manipulatoren hadden – en hebben – geen eerbied voor het leven in het algemeen, maar voelen in het bijzonder geen verwantschap met de wezens op aarde. Integendeel, ze kijken op hen neer omdat ze hen ver beneden hun stand vinden en veel minder ontwikkeld zijn dan zij. Inderdaad, wanneer het gaat om het beheersen of vernietigen van anderen, zijn mensen veel minder ‘ontwikkeld’ dan manipulatoren.

Je eigen mentale kader zien
Laten we er een waarschuwing aan toevoegen. Het is erg verleidelijk om te zeggen dat de aarde niet zo slecht was totdat de manipulatoren hier kwamen en dat zij hier echt alles hebben vervormd. Dit is eigenlijk niet ver bezijden de waarheid. Toch bestaat er een wezenlijk verschil tussen de waarheid zien van wat de manipulatoren hebben gedaan en hen vervolgens als zondebok aanwijzen zodat je niet naar jezelf hoeft te kijken.

Het wezenlijke kenmerk dat jou in staat stelt om op het pad naar persoonlijk Christusschap te stappen, is de bereidheid die je hebt om je mentale kaders te onderzoeken. De echte vraag is of kennis van een bepaald onderwerp je dichter bij het Christusschap brengt of je er verder van verwijderd.

Je kunt het einde van het pad naar het hogere bewustzijn niet bereiken, tenzij je het bestaan van de manipulatoren begrijpt en hun bedrog begint te doorzien. Zal kennis over de manipulatoren je dichter bij het nemen van de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf brengen of alleen dienen om je een excuus te geven om niet naar de balk in je eigen oog te kijken?

Het antwoord hangt natuurlijk af van wat je doet met jouw kennis over de manipulatoren. Of liever, het hangt ervan af of je bereid bent in te zien dat de manipulatoren de mens alleen in hun macht konden krijgen omdat ze gebruik maakten van de psyche die de mens al had ontwikkeld. Pas wanneer je begint te begrijpen wat in jouw psyche jou gevoelig maakt voor het bedrog van de manipulatoren, ben je eigenlijk nog niet begonnen aan het pad naar het hogere bewustzijn.

Het pad naar Christusschap is een doorlopend proces met veel niveaus. Totdat je ascendeert, heb je een mentaal kader. Je vooruitgang vanaf elk niveau zal worden bepaald door je bereidheid om jouw mentale kader in twijfel te trekken. De zelven en de manipulatoren zullen er altijd naar streven dat jij je vast blijft klampen aan je huidige mentale kader.

Naarmate je hoger komt op het spirituele pad, worden de mentale kaders subtieler en moeilijker te zien. Veel oprechte spirituele zoekers hebben hun zelven, hun vrienden of de valse leraren toegestaan om hen te laten geloven dat ze een niveau hebben bereikt waarop ze geen mentale kaders meer hebben of moeten onderzoeken.

Er is nu niet en nooit een wezen op aarde geïncarneerd – hoe geavanceerd zo iemand ook lijkt of beweert te zijn – die geen mentaal kader meer heeft. Als je echt geen mentaal kader hebt, is het niet mogelijk om geïncarneerd te blijven door de huidige dichtheid van deze planeet.

Je zult onvermijdelijk worden opgetrokken en het vermogen verliezen om in je fysieke lichaam te blijven. Toen Jezus aan het kruis hing en één haarbreedte verwijderd was van zijn ascensie, moest hij nog steeds ‘het spook op geven’, de laatste overblijfselen in zijn mentale kader. Zodra hij die inderdaad opgaf, blies hij zijn laatste adem uit en liet het fysieke lichaam achter.

Als Jezus niet bereid was geweest de mogelijkheid te overwegen dat hij een mentaal kader zou kunnen hebben, wat zou er dan gebeurd zijn? Hij zou zich niet hebben gekwalificeerd voor zijn ascensie! Zijn lichaam zou wel aan het kruis gestorven zijn, maar hij had opnieuw moeten incarneren om elk drama dat hij niet had willen zien en opgeven, te openbaren.

Zelfs als je nog maar één beslissing verwijderd bent van kwalificatie voor je ascensie, moet je nog steeds die laatste stap zetten en wat zou die kunnen zijn? Dat je het laatste mentale kader opgeeft, die laatste illusie die berust op het bewustzijn dat je gescheiden bent. Dit is de illusie die je aannam om af te dalen naar het honderdvierenveertigste bewustzijnsniveau.

Een ander belangrijk perspectief is dat het pad naar Christusschap meerdere niveaus heeft. Naarmate je hoger komt en een bepaald niveau bereikt, kun je iets zien dat voorheen onzichtbaar voor jou was. Wat je op het hogere niveau ziet, kan je een heel ander perspectief geven op bepaalde elementen van het leven of de spirituele realiteit.

De zelven en de manipulatoren hebben de dualistische drama’s juist opgezet om te voorkomen dat je het oude loslaat. Hoe kunnen de geascendeerde meesters jou helpen om hieraan te ontsnappen? Door je informatie te geven die je huidige mentale kader uitdaagt. Als je volhoudt dat je bestaande visie de absolute waarheid is, dan zul je vanzelfsprekend moeten verwerpen wat de meesters zeggen.

Op de hogere niveaus van Christusschap begin je te begrijpen dat geen enkele kennis die op deze wereld wordt uitgedrukt, de absolute of hoogste waarheid is. Er is altijd een trede hoger, namelijk een directe ervaring van de Geest van Waarheid. Om de volledige ervaring in de ascensiespiraal te kunnen krijgen, moet je alles op willen geven wat je nu denkt te weten. Alles.

De oorsprong van rollen
Hoe verloopt het leven op een dichte planeet als Aarde? Laten we bijvoorbeeld eens naar Europa kijken en teruggaan naar het stenen tijdperk. In Europa is een blauwdruk die bestaat in het hogere bewustzijn voor hoe Europa zich kan ontwikkelen van het niveau van het stenen tijdperk naar het tijdperk van het hogere bewustzijn.

In de loop van de tijd hebben veel van de mensen die in Europa incarneren, zich afgestemd op deze blauwdruk en hebben ze de samenleving op verschillende manieren vooruitgeholpen. Sommigen hebben dit gedaan met meer zelfbewustzijn en hadden een duidelijker beeld van het einddoel, hoewel niemand het totaalbeeld had. Anderen hadden minder zelfbewustzijn maar hebben wel een positieve bijdrage geleverd. Zelfs een boer of fabrieksarbeider kan een positieve bijdrage leveren aan de algehele vooruitgang van de samenleving.

De samenleving heeft veel fasen doorlopen naarmate ze vooruitging. Geleidelijk is er een steeds groter collectief bewustzijn gekomen en meer bewustzijn van het potentieel dat je een einddoel kunt bereiken. We moeten er nu bij zeggen dat de mensen die tegenwoordig in Europa incarneren, dit al veel levens lang doen. Dit betekent dat ze in de loop van de tijd de kans hebben gehad om in veel verschillende omstandigheden te incarneren en veel verschillende ervaringen op te doen door verschillende posities in de samenleving te bekleden.

We zouden dit kunnen vergelijken met een theaterproductie waarin de acteurs roteren zodat elke acteur na verloop van tijd elke rol in het stuk heeft gespeeld. Dit vergroot natuurlijk het bewustzijn en de waardering van de acteurs voor het algemene beeld op het stuk.

Naarmate afzonderlijke medescheppers in zelfbewustzijn groeien, begrijpen ze steeds meer van die globale visie. Dit betekent dat er op het bewuste niveau een gemeenschappelijke visie en een gemeenschappelijk doel begint te ontstaan. De mensen beschouwen zichzelf niet meer als losgekoppelde individuen. Ze zien zichzelf als onderdeel van iets groters en dit geeft hen meer gevoel van zingeving, doel en vervulling.

We zouden kunnen zeggen dat de levensstromen die betrokken zijn bij het proces zich ontwikkelen van een gescheiden of lokaal bewustzijn naar een wereldwijd bewustzijn. In het begin werken ze alleen aan persoonlijke doelen, maar na verloop van tijd krijgen ze er genoeg van om dergelijke rollen te spelen. Ze beginnen geleidelijk aan de rollen te spelen die directer werken aan het gemeenschappelijke doel en ze vinden meer voldoening in het samenwerken met anderen aan een algemene visie. Ze gaan van gescheiden van het geheel naar vrijwillig en met het volledige bewustzijn over naar deel worden van het geheel.

De hele bedoeling van de wereld van vorm is de groei in zelfbewustzijn van individuele levensstromen. Een levensstroom moet ergens beginnen en dus begint hij met een zeer lokaal gevoel van zelfbewustzijn, bijvoorbeeld dat hij een mens op aarde is die zich alleen maar bezighoudt met zichzelf en zijn eigen verlangens, behoeften en wensen. Voor een nieuwe levensstroom is dit niet egocentrisch of egoïstisch; dit is gewoon de natuurlijke manier om het proces te starten. Zolang de levensstroom geleidelijk aan zijn zelfbewustzijn verruimt – van een plaatselijk naar een mondiaal bewustzijn gaat – is hier niets mis mee en draagt hij iets bij aan de groei van het geheel.

Wanneer een nieuwe levensstroom aan zijn reis in de wereld van vorm begint, heeft hij een zeer lokaal, puntachtig zelfbewustzijn. Dit zou je kunnen vergelijken met een pasgeboren baby die niet genoeg bewustzijn heeft om te kiezen wat hij wil worden wanneer hij groot is. Een nieuwe medeschepper heeft niet genoeg zelfbewustzijn om te bepalen hoe hij zich tot uitdrukking wil brengen. Hij heeft wat ervaring nodig voordat hij dit bewust kan beslissen. Om die ervaring te kunnen krijgen, wordt hij in een omgeving geplaatst waarin een aantal vooraf vastgestelde rollen zijn.

Vergelijk dit met een onervaren acteur die niet rechtstreeks het theater in zou kunnen lopen om Hamlet te spelen. Hij begint met een eenvoudiger rol en neemt steeds complexere rollen op zich naarmate zijn ervaring met theater en zijn zelfbewustzijn groeit. Hij zou zelfs beide kunnen verhogen totdat hij in staat is zijn eigen toneelstukken te schrijven en te bepalen welke rollen hij wil spelen.

De Schepper is Eén – hij heeft een ondeelbaar zelfgewaarzijn. Vanuit zijn eigen Wezen schept de Schepper verlengstukken van zichzelf die zich van zichzelf gewaar zijn maar niet het globale of universele zelfbewustzijn hebben. Ze beginnen met een puntachtig zelfbewustzijn, maar hebben het potentieel om dat uit te breiden totdat het net zo globaal of universeel wordt als dat van hun bron. Hoe kan dit gebeuren? De medeschepper moet voortdurend zijn zelfbewustzijn uitbreiden door zichzelf te zien als een onderdeel van iets wat groter is dan zijn zelfgevoel.

Naarmate zijn visie op ‘iets groters’ zich uitbreidt, begint hij te begrijpen dat hij deel uitmaakt van het Wezen van de Schepper en wordt uiteindelijk één met zijn hogere zelf. Dit proces kan alleen worden voltooid wanneer je van een lokaal zelfbewustzijn naar een globaal zelfbewustzijn gaat. Dit is de enige manier.

Alleen door één te worden met je hogere zelf, kun je het allerhoogste niveau van zelfbewustzijn bereiken. Je kunt dit niet bereiken met een gescheiden bewustzijn zijn van jezelf, met een zelfbewustzijn dat losstaat van het geheel – hoe complex of ogenschijnlijk ontwikkeld dat gescheiden zelf ook wordt.

De keuze van medescheppers
Een wezen met lokaal bewustzijn kan zijn creativiteit gebruiken zonder rekening te houden met de impact die dat op het geheel heeft. Zijn capaciteiten zijn beperkt, zodat zijn potentieel om iets te vernietigen beperkt is. Naarmate hij zich bewuster wordt van het geheel, wordt zijn creativiteit groter omdat hij die minder waarschijnlijk op destructieve manieren zal gebruiken.

Het hele materiële universum is een eenheid en als medescheppers hun talenten vermenigvuldigen, zullen ze de intensiteit van het licht verhogen, wat een opwaarts momentum zal vormen. Dit kun je vergelijken met de zwaartekracht die aan alles in een unit trekt. Vergelijk dit met de aarde omdat alles op aarde naar het zwaartepunt wordt getrokken en op zijn plaats wordt gehouden zodat alles met het geheel kan meebewegen terwijl de aarde met ongelooflijke snelheid door de ruimte raast.

Dit opwaartse momentum kan de Rivier van Leven worden genoemd, of, in christelijke terminologie, de Heilige Geest. Die wordt geschapen wanneer medescheppers hun oorspronkelijke, lokale zelfbewustzijn transcenderen en zichzelf beginnen te zien als onderdeel van een groter geheel. We zouden kunnen zeggen dat de Heilige Geest het bewustzijn of de visie is op het onderliggende geheel dat van al het leven een eenheid maakt. Naarmate de collectieve visie van dat grotere geheel zich uitbreidt, neemt de zwaartekracht van de Heilige Geest toe.

Het effect is dat het gemakkelijker wordt voor medescheppers om hun zelfbewustzijn uit te breiden en zichzelf te zien als onderdeel van een groter geheel. Degenen die er vrijwillig en bewust voor kiezen om deel te nemen aan dit gemeenschappelijke proces, ervaren een groter gevoel van zingeving, betekenis en vervulling. Dit gevoel van vervulling is veel groter dan je als lokaal individu dat zichzelf ziet als los van het geheel, kunt bereiken.

De volledige verantwoordelijkheid nemen voor jezelf
We moeten nu een heel belangrijk aspect van het groeiproces begrijpen. Een medeschepper begint een vooraf vastgestelde rol te spelen in een grotere eenheid, zoals een beschaving op aarde. Dit lijkt veel op kleine kinderen die ‘vadertje en moedertje’ spelen om de rollen te oefenen die ze als volwassene op zich nemen. Aangezien een medeschepper diverse rollen speelt, gebeuren er twee dingen. Hij doet meer ervaring op met hoe zijn sfeer werkt en hij vergroot zijn zelfbewustzijn.

Dit leidt tot een moment waarop de medeschepper zich niet meer volledig identificeert met de rol die hij momenteel speelt of denkt te zijn. Een nieuwe medeschepper is volledig geïdentificeerd met zijn rol, zoals je bij sommige mensen op aarde ziet die volledig geïdentificeerd zijn met hun fysieke lichaam.

Naarmate hij volwassener wordt, begint de medeschepper te beseffen dat hij meer is dan zijn huidige rol. Uiteindelijk begint hij te beseffen dat hij meer is dan de vooraf bepaalde rol in zijn huidige omgeving. De medeschepper is klaar om een cruciale stap te zetten op het pad naar het hogere bewustzijn, namelijk bepalen wat zijn eigen rol is in plaats van gewoon de rol te spelen die zijn spirituele leraren hebben bepaald.

Wat is het cruciale dat moet gebeuren in de gedachten van de medeschepper voordat hij deze stap kan zetten? Hij moet de beslissing nemen dat hij de volledige verantwoordelijkheid aanvaard voor zichzelf, voor zijn eigen groei, voor iets wat op aarde zijn eigen ‘verlossing’ zou kunnen worden genoemd.

Tot nu toe hoefde de medeschepper deze verantwoordelijkheid niet te aanvaarden omdat hij een rol speelde die van tevoren was bepaald. Vergelijk dit met een acteur die op het podium staat in een bepaald kostuum en een van tevoren bepaald script heeft dat hem vertelt wat hij moet zeggen. Stel je nu voor dat een acteur wordt verteld dat hij het podium op moet en zijn eigen kostuum moet uitkiezen en zonder script moet beslissen wat hij gaat zeggen. Je zult zien dat dit aanleiding kan geven tot een ander niveau van faalangst.

Wanneer jij de rol voor jezelf bepaalt als onderdeel van het geheel, dan zal het spelen van die rol je zelfbewustzijn vergroten en het geheel verhogen. Om te kunnen bepalen of jij de rol wilt dat je losstaat van het geheel, moet je de beslissing nemen dat jij je groei in zelfbewustzijn wilt stoppen – en deze beslissing moet een reden hebben. Hoe kan een zelfbewust wezen de beslissing rechtvaardigen om zijn groei in zelfbewustzijn (wat zijn reden van bestaan is) te stoppen? Alleen wanneer hij de overtuiging heeft dat hij het slachtoffer is van iets, namelijk dat het geheel probeert hem te dwingen in plaats van hem te helpen groeien.

Die overtuiging kan niet van de medeschepper zelf komen, dat wil zeggen het bewuste zelf. Dit kan alleen komen van een ‘zelf’ dat berust op de illusie dat je gescheiden bent en dit nieuwe zelf wordt het kernzelf of ego. Dat zelf is ontstaan naar aanleiding van de weigering van het bewuste zelf om de verantwoordelijkheid te nemen om te bepalen wat zijn rol is. Het bewuste zelf bepaalt nog steeds wat zijn rol is, maar omdat hij dit ontkent, gelooft hij dat hij niet heeft bepaald wat zijn rol is, maar dat deze rol hem van buitenaf is opgedrongen. We zouden kunnen zeggen dat het bewuste zelf nog steeds zijn eigen rol heeft bedacht, maar daarvoor niet de verantwoordelijkheid neemt.

Het bewuste zelf had een rol kunnen bedenken en hij zou zich er dan van bewust zijn dat dit slechts een rol is. Door te leren van het spelen van die rol zou hij die rol op elk moment kunnen wijzigen of groter maken totdat hij de rol op den duur ontstijgt. Wanneer het bewuste zelf een rol bedenkt zonder daarvoor de verantwoordelijkheid te nemen, denkt hij dat die rol hem werd opgedrongen. Het gaat zich identificeren met die rol en denkt dat hij dit is, dat hij deze niet groter kan maken of het script herschrijven. Hij heeft het gevoel dat hij vastzit in die rol in plaats van die enkel als een leerervaring te beschouwen. Het wil de rol niet leren en dit betekent dat hij niet zover kan komen dat hij die rol kan transcenderen.

Een spirituele leraar heeft onvoorwaardelijk respect voor vrije wil. Wanneer de leerling besluit dat hij een rol wil die berust op gescheidenheid, kan de leraar de leerling niet achtervolgen of dwingen om hulp te accepteren. De leraar moet zich terugtrekken en dat geeft de student het gevoel dat hij uit de Hof van Eden is geworpen en dat daar engelen met vlammende zwaarden staan om te voorkomen dat hij terugkomt. In werkelijkheid is de onwil van de leerling om de volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf op zich te nemen, alles wat hem verhindert om terug te keren naar de cirkel van begeleiding van de leraar.

Vrije wil en anderen
Nu komen we bij een subtiel punt. Weigeren om de volledige verantwoordelijkheid te nemen voor het bepalen van je eigen rollen valt volledig binnen de Wet van Vrije Wil. Een individuele medeschepper heeft het recht om dit te doen. Een individu kan zich echter niet afzonderen van het geheel waarin hij leeft.

Iemand die op aarde is, kan in opstand komen tegen de zwaartekracht, maar zal zich wel samen met de aarde door de ruimte bewegen. Een individuele medeschepper kan besluiten dat hij zijn eigen groei wil stoppen, maar hij kan anderen niet vragen hetzelfde te doen. Een individu kan stilstaan, maar kan niet verwachten of eisen dat de miljarden andere medescheppers ook stilstaan.

Omdat het individu nog steeds deel uitmaakt van het geheel terwijl de andere medescheppers hun zelfbewustzijn uitbreiden, vormen ze een sterker momentum van het hogere bewustzijn dat het individu dat stilstaat zal meetrekken. De aantrekkingskracht van het collectieve momentum van het hogere bewustzijn schept een aantrekkingskracht op het individu, wat betekent dat het een strijd wordt om de rol van het individu dat hij afgescheiden is van het geheel, en het groeiproces in stand te houden en te rechtvaardigen. Deze spanning tussen het individu en het geheel zorgt voor een drama in de gedachten van het individu.

Het drama wordt veroorzaakt omdat het voor het individu steeds moeilijker wordt om zichzelf apart te zetten naarmate het hogere bewustzijn toeneemt. De zelven van het individu moeten steeds sterkere maatregelen nemen om te kunnen rechtvaardigen waarom ze gescheiden blijven van het geheel. Deze maatregelen veroorzaken een reeks drama’s die erop gericht zijn om een reden te vinden dat het individu gescheiden blijft door er feitelijk voor te zorgen dat andere individuen hun groei in bewustzijn vertragen.

Er is een rol – van tevoren bepaald of door jezelf bepaald – waarin jij jezelf ziet als onderdeel van het geheel. Er is een drama waarin jij je los van het geheel ziet. Die rol veroorzaakt geen spanning tussen jou en anderen, want hoe je die ook speelt, hij draagt bij aan je eigen groei en aan de groei van het geheel – hij draagt iets bij aan het momentum van het hogere bewustzijn. Het drama zorgt voor een ingebouwde, onontkoombare spanning tussen jou en anderen.

Om je positie te rechtvaardigen, moet je proberen anderen ertoe te brengen jouw positie te goed te keuren. Dat betekent dat ze hun eigen groei in zelfbewustzijn moeten beperken door hen ook een drama op zich te laten nemen in plaats van een rol. Wanneer je in een drama zit, bestaan er voortdurend conflicten tussen jou en andere mensen. In zekere zin probeer je de rest van het universum bij je drama te betrekken en in het mentale kader te laten passen dat door het drama wordt gedefinieerd.

Drama’s en vrije wil
Een rol lijkt op het normale proces van celdeling dat ervoor zorgt dat één cel uitgroeit tot een compleet menselijk lichaam. Een drama lijkt op een kanker die ervoor zorgt dat cellen zichzelf vernietigen en zich vervolgens over andere cellen verspreidt totdat het hele lichaam sterft. Dit is het wezenlijke verschil tussen rollen en drama’s.

Wanneer je een rol speelt, voel jij je nergens door bedreigd en kun je leven en laten leven. Wanneer je een drama speelt, voel jij je constant bedreigd. Dit leidt er onvermijdelijk toe dat je andere mensen en je omgeving probeert te beheersen. Dit maakt je ook gevoelig voor epische drama’s, zoals we in de volgende verhandeling zullen zien.

Om persoonlijke drama’s te kunnen begrijpen, moet je de vrije wil volledig begrijpen, en dat is natuurlijk het probleem. Degenen die een drama ontwikkelen, doen dat juist omdat ze niet willen begrijpen en accepteren hoe vrije wil werkt. Dat is de reden waarom ze – als ze eenmaal in een drama zijn gestapt – willen denken dat die aan hen werd opgedrongen en daarom moeten ze hun vermogen ontkennen dat ze er op eigen kracht en doordat ze daarvoor kozen, uit kunnen komen.

Wat is de essentie van vrije wil? Veel mensen denken dat dit betekent dat ze, ongelimiteerd, alles kunnen doen wat ze willen; als ze echt vrije wil zouden hebben. Deze opvatting is volkomen juist. Je hebt daadwerkelijk vrije wil en God heeft geen enkele beperking gesteld aan wat je kunt doen in de energieomgeving waarin jij leeft. In de zandbak van het materiële universum kun je alles doen wat je wilt, want niets wat jij doet, zal het zand beschadigen.

Hoewel deze kijk op vrije wil correct is, is dit echter niet het totale begrip van vrije wil. De wereld van vorm is een leeromgeving. Hoe leer je? Door je vrije wil te gebruiken om je creativiteit tot uitdrukking te brengen en vervolgens het resultaat van je keuze te ervaren.

Hoe kun je iets leren en groeien als jouw keuze geen gevolgen heeft – als er geen feedbackmechanisme is om het verschil aan te geven tussen het kiezen van de ene optie in plaats van een miljoen andere opties. Als je een keuze maakt en geen feedback krijgt, heb je eigenlijk geen keuze gemaakt.

Wat is het feedbackmechanisme dat in de wereld van vorm is ingebouwd? Dat je, terwijl je vrije wil hebt, de gevolgen van je keuzes ervaart. Een van de manieren om dit te beschrijven is zeggen dat het universum een spiegel is. De basisenergie zal fysieke omstandigheden openbaren die een reflectie zijn van de overtuigingen, beelden en gevoelens die jij in je hoofd hebt. Je projecteert de beelden vanuit je mentale kader op de energie die de vorm zal aannemen die daarmee overeenkomt.

Hoewel je vrije wil hebt, heb je ook de volledige verantwoordelijkheid voor de keuzes die je maakt! Waarom is dit zo belangrijk? Omdat je, als je de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf accepteert, weet dat je er iets van kunt leren als een keuze jou ongewenste feedback geeft en een betere keuze kunt maken die de feedback onvermijdelijk zal verbeteren! Daar word je sterker van en daardoor zul jij je nooit slachtoffer voelen. Je realiseert je dat je met het hogere bewustzijn in jou de kracht hebt om elke situatie te veranderen of te transcenderen.

De ontkenning van vrije wil
Zodra je een drama accepteert, weiger je de verantwoordelijkheid ervoor te nemen. Dit betekent dat je niet langer gelooft dat je de macht hebt om welke situatie ook te veranderen. Je denkt dat je het slachtoffer bent van krachten waar je geen controle over heeft, maar waar wordt dit door veroorzaakt? Alleen door jouw weigering om de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen!

Dit maakt nog iets anders noodzakelijk, namelijk dat degenen die niet de volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf willen nemen, in opstand moeten komen tegen de vrije wil of deze moeten ontkennen. Als je niet de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf neemt, geloof je niet dat je echt vrije wil hebt, inclusief de macht om elke situatie te veranderen als jij je gemoedstoestand verandert.

Dit betekent ook dat je de vrije wil van anderen niet volledig respecteert. Je zult ten prooi vallen aan de slangachtige leugen dat het doel de middelen heiligt, wat betekent dat je anderen probeert te beheersen in plaats van de heerschappij te hebben over jouw eigen sfeer. Je zult proberen anderen te beheersen om de bewering van de zelven te bevestigen dat je niet hoeft te veranderen door de verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen.

Bovendien respecteer jij je eigen vrije wil niet, wat betekent dat je openstaat om naar een extern gezag te luisteren dat jou zal vertellen wat je moet geloven en hoe je moet leven. Je krijgt de neiging om een blinde volgeling van de blinde leiders te zijn. Je volgt een verkeerde leraar in plaats van de ware leraar die je de rug hebt toegekeerd toen je weigerde verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen. De blinde leiders zijn natuurlijk de mensen met epische drama’s, zoals we in de volgende verhandeling zullen bespreken.

Waarom drama’s echt lijken
De essentie van een drama is dat het is gemaakt om een reden te hebben waarom een wezen niet de volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Je kunt dit niet alleen als een drama beschouwen dat berust op iets onechts en waar je voor weg kunt lopen – zoals een toneelstuk in een theater. Dat moet worden verdedigd, gerechtvaardigd en het moet worden bevestigd dat het op de absolute waarheid berust – zoals het leven werkelijk is – en een macht over jou heeft die je niet op eigen kracht kunt overwinnen. Je hebt óf een externe redder nodig óf je moet het drama helemaal ten einde brengen door anderen te dwingen aan jouw drama mee te doen.

Elk drama wordt in de dualiteit geschapen, wat betekent dat er twee tegenstellingen zijn die alleen maar met elkaar in conflict kunnen zijn. Conflicten zitten in het drama ingebouwd, wat voor het persoonlijke drama conflicten betekent met andere mensen of je fysieke omgeving. Dit betekent dat mensen die in een drama leven, zich voortdurend verzetten tegen de Rivier van Leven of de Heilige Geest.

Ze verzetten zich tegen het opwaartse momentum van hun hele sfeer, iets wat geen enkel individu en geen enkele groep (althans geen enkele minderheidsgroep) bij machte is te doen. Deze ingebouwde weerstand leidt onvermijdelijk tot lijden, waardoor mensen zichzelf te serieus nemen. Zodra jij jezelf en je drama al te serieus neemt, wordt het een vicieuze cirkel die jou verhindert terug te keren naar de Rivier van Leven met de speelsheid van een klein kind.

Je kunt gewoon niet doorgronden of accepteren dat je zomaar weg kunt lopen van het drama. Je denkt dat het drama dat je bedacht hebt, tot het einde moet worden uitgespeeld en dat de enige manier is dat je genoeg kracht uitoefent om de tegenstand tegen het einde van het drama te overwinnen.

Omdat de oppositie wordt gevormd door het drama zelf – jouw weerstand tegen het leven –, kan geen enkele hoeveelheid kracht die jij tot je beschikking hebt in het bewustzijn van het drama de tegenstand overwinnen die ook door het drama in het leven wordt geroepen. Neem de wetenschappelijk bewezen wet van actie en reactie. Voor elke actie is een gelijke reactie, wat betekent dat die dezelfde kracht heeft maar dan in de tegenovergestelde richting. Deze wet stelt dat er geen kracht is die doorslaggevend kan zijn, want geen enkele actie kan groter zijn dan de zelf gegenereerde reactie.

Daarom zei Jezus dat dit bij de mensen onmogelijk is, wat betekent dat je met het bewustzijn van een drama geen kracht op kunt wekken die je uit het drama haalt. Alleen door vanuit jezelf naar de kracht van het hogere bewustzijn te reiken kun je een kracht opwekken die je helpt het drama te transcenderen. Dit kan alleen wanneer je het drama loslaat, wanneer je bereid bent je ‘leven’ om mijnentwil te verliezen. Alleen dan zal er een doorslaggevende kracht zijn.

Een persoonlijk drama maakt je gevoelig voor een episch drama, en het epische drama is veel groter dan welk persoonlijk drama ook. Iemand kan veel moeilijker ontsnappen aan de maalstroom van de epische drama’s. Vanzelfsprekend kan dat wel, maar alleen als je de misvatting, de ijdelheid en het onwerkelijke van de epische drama’s begint te begrijpen.

In de volgende verhandeling zullen we over de oorsprong van de epische drama’s nadenken, zodat je zo wijs als een slang kunt worden en de optie hebt om ervoor te kiezen om zo onschuldig te zijn als een duif. Een optie die je niet hebt zolang je vastzit in het mentale kader van een episch en persoonlijk drama.

Opnieuw mentale kaders
Laten we terugkeren naar het concept mentaal kader. Wanneer een nieuwe medeschepper wordt geschapen, heeft hij een zeer lokaal perspectief op de wereld en zichzelf. Dit perspectief vormt onvermijdelijk een mentaal kader. Wanneer een nieuwe medeschepper een rol op zich neemt die vooraf is bepaald, zal het mentale kader van het wezen worden beïnvloed door die rol.

Naarmate hij die rol transcendeert, overstijgt hij ook het mentale kader van de rol, maar kan hij wel bepaalde elementen bij zich dragen die hij in zijn persoonlijke mentale kader heeft opgenomen. Dit hoeft niet verkeerd te zijn, aangezien de rol is gedefinieerd om de groei van de medeschepper te vergemakkelijken en zodoende tijdloze elementen bevat.

Zolang een medeschepper zichzelf ziet als onderdeel van een groter geheel en ernaar streeft zijn zelfbewustzijn uit te breiden, is het mentale kader niet echt een probleem, omdat dit voortdurend groter wordt. Zolang jij voortdurend je mentale kader uitbreidt, kan elk mentaal kader op den duur worden getranscendeerd, zodat je de geascendeerde staat bereikt. Een mentaal kader geeft de medeschepper gewoon een fundament om te kunnen functioneren op de wereld terwijl hij zijn zelfgevoel uitbreidt.

Het probleem doet zich voor wanneer een medeschepper besluit om niet de volledige verantwoordelijkheid op zich te nemen en een rol bedenkt die losstaat van het geheel. Deze rol vereist vanzelfsprekend dat er een ander mentaal kader wordt gevormd, maar dit kader wordt door de zelven geschapen en de zelven identificeren zich er volledig mee. Voor de zelven is het een kwestie van leven en dood om dat mentale kader te verdedigen.

Zolang een wezen geen drama heeft, identificeert hij zich niet volledig met zijn mentale kader. Hij heeft geen behoefte om vast te houden aan een oud mentaal kader, omdat hij voortdurend ervaart dat het uitbreiden van het kader leidt tot een groter zelfgevoel en een rijker leven.

In deze staat identificeert het bewuste zelf zich niet volledig met het kader en komt hij uiteindelijk tot het besef dat hij meer is dan welk mentaal kader op aarde ook. Dit kader is een middel tot een doel, geen doel op zich. Dat was de bedoeling van Jezus toen hij zei dat je het koninkrijk niet kunt binnengaan tenzij je wordt als een klein kind – dat ernaar verlangt om zijn mentale kader uit te breiden.

Wanneer een wezen een persoonlijk drama creëert, trekt het bewuste zelf zich terug in een grot en laat de zelven zijn interactie met de wereld overnemen. Je gaat je niet meer met de wereld om als zuiver bewustzijn, maar alleen door het filter van het drama, namelijk de zelven die uit dat drama voortkomen. De zelven identificeren zich volledig met het mentale kader aangezien ze anders niet in leven blijven. De zelven zullen je mentale kader tot de dood verdedigen, zelfs tot de dood van je fysieke lichaam, zoals veel mensen op aarde hebben bewezen.

Het bewuste zelf – jij – moet de volledige verantwoordelijkheid voor je leven weer op je nemen en je niet meer identificeren met het mentale kader dat de zelven en de manipulatoren hebben gemaakt. De catch-22 is dat een mentaal kader dat berust op de dualiteit, het je moeilijk maakt om zelfs maar naar deze waarheid te luisteren, laat staan te accepteren. Het mentale kader van de zelven heeft ingebouwde afweerlagen die zijn ontworpen om te voorkomen dat je de volledige verantwoordelijkheid voor je leven weer op je neemt.

Na veel levens in het mentale kader van de zelven te hebben doorgebracht, kan het echt heel moeilijk zijn voor studenten om de balk in hun eigen ogen te gaan zien. Het is zo gemakkelijk om de argumenten van de zelven en de verkeerde leraren te geloven. Zie maar eens hoeveel mensen hun mentale kader hebben gebruikt om Jezus tweeduizend jaar geleden af te wijzen. Niettemin laten de ware leraren van de mensheid zich niet afschrikken. Ze blijven hun kernboodschap in veel verschillende versies uitbrengen, omdat ze weten dat er elke keer een paar zijn die het zullen begrijpen.