Het onwerkelijke van de epische strijd

 

We zullen nu de epische strijd nader bekijken. Deze strijd is het meest succesvolle middel dat door de krachten van antichrist is bedacht om de mensen gevangen te houden in de geest van de dualiteit, waardoor hun licht wordt gevoed aan de krachten van antichrist. Dit licht stelt hen in staat te overleven ook al zijn ze lang geleden al afgesneden van het rechtstreeks ontvangen van spiritueel licht.

De sleutel tot het begrijpen van de epische strijd is de leer dat het hogere bewustzijn onverdeeld en ondeelbaar is. Het hogere bewustzijn is het Oneindige en iets wat oneindig is, is overal, wat inhoudt dat het niet kan worden verdeeld in delen die door afstand van elkaar gescheiden zijn.

Begrippen als scheiding en afstand hebben eenvoudig geen betekenis wanneer je het hebt over de allerhoogste werkelijkheid. Tussen haakjes: dit betekent dat elke God die één groep mensen bevoordeelt boven alle andere, zoals de oude Israëlieten, alleen een dualistische god kan zijn.

De twee basiskeuzes begrijpen
Medescheppers hebben twee sferen waarbinnen zij hun medescheppende vermogens kunnen uitoefenen. De ene is de Sfeer van Eenheid waarin ze iets mede scheppen binnen het raamwerk van Gods wetten. Dit betekent dat alles wat ze scheppen zichzelf en al het leven zal verheffen, waardoor Gods algemene plan dichter bij de manifestatie komt. Door binnen deze sfeer je vrije wil uit te oefenen, geef je geen enkele vrijheid op. Integendeel, zoals de gelijkenis van Jezus over de talenten illustreert, wordt je creativiteit vermenigvuldigd en krijg je zelfs meer creatieve vrijheid.

De andere optie is je creativiteit buiten de Sfeer van Eenheid uit te oefenen door als een gescheiden individu te handelen. Dit is niet mogelijk in het spirituele rijk omdat de vibratie van het licht dat het spirituele rijk vormt, zo hoog is dat de illusie dat je gescheiden bent, niet kan worden gehandhaafd.

Het materiële universum heeft niches – de aarde is daar een van – waarin de trilling van het licht zo laag is dat de illusie dat je gescheiden bent, geloofwaardig lijkt. De illusie kan alleen in stand worden gehouden vanwege de dichtheid van de materie die verhindert dat je gedachten ogenblikkelijk worden gemanifesteerd. Dit geeft de illusie van een scheiding tussen bewustzijn en materie en maakt de illusie mogelijk dat je een gescheiden individu bent dat niet verbonden is met anderen via het collectieve bewustzijn.

Deze illusie dat je gescheiden bent, zorgt voor de volgende illusie: dat je fysiek acties kunt ondernemen en aan de gevolgen daarvan kunt ontsnappen, wat betekent dat je anderen iets kunt aandoen zonder dat anderen – of het universum – jou iets aandoen. Dit is natuurlijk een totale illusie, want niemand kan ontsnappen aan de gevolgen van zijn of haar daden. Wanneer jij je creativiteit gebruikt op een manier die andere delen van het leven inperkt – door te proberen het gescheiden zelf te verheffen – zul jij je creativiteit verminderen en je vrijheid inperken.

Wanneer mensen verblind worden door de illusie dat je gescheiden bent, zien ze dit niet. Ze kunnen de illusie – enige tijd – in stand houden dat ze het gescheiden zelf verheffen vergeleken met andere gescheiden zelven. Ze kunnen zelfs de illusie in stand houden dat ze alleen vrij worden als ze tegen Gods wil– de wil van de externe god die ze zelf hebben gemaakt – ingaan.

Je kunt medescheppen op een manier die al het leven verheft – inclusief jezelf – of je kunt iets ont-creëren op een manier die al het leven minder maakt – nogmaals, inclusief jezelf. De eerste optie zou de voor de hand liggende keuze moeten zijn, maar zodra wezens verblind worden door de illusie van een gescheiden zelf, is dat niet het geval. De illusie dat je er voordeel van kunt hebben als je het gescheiden zelf verheft boven anderen, wordt de ‘voor de hand liggende’ keuze. Door die illusie ontstaat de epische strijd.

Waarom de epische strijd zinloos is
Veel mythen schilderen de wereld af als een epische strijd tussen twee tegengestelde krachten. Deze mythes variëren van heel oude mythologie, zoals de Ilias en de Bhagavad Gita, tot moderne mythologie, zoals Star Wars en Lord of the Rings. Door de eeuwen heen hebben veel mensen geconcludeerd dat dit beeld van de wereld waar is en dat er een epische strijd gaande is. Er is inderdaad zo’n strijd – alleen niet tussen de ware God en een entiteit die Gods tegenstander is.

Wanneer je er een glimp van begint op te vangen dat God oneindig en vormloos is, begrijp je dat er geen tegenstander kan zijn, omdat iets wat oneindig is niet kan worden gedeeld. In het hogere bewustzijn bestaat alleen eenheid, dus hoe kan er dan strijd zijn? De Oneindige God vindt niet dat hij een tegenstander heeft, wat inhoudt dat er geen strijd is in Gods Sfeer van Eenheid.

Hoe ontstaat de strijd? Je kunt de eenheid alleen verlaten door een gevoel van afstand te scheppen en dat doe je door te bepalen dat er twee tegengestelde polariteiten zijn die altijd gescheiden zullen zijn. Zodra je die twee polariteiten hebt gedefinieerd, is de epische strijd tussen hen het onvermijdelijke resultaat.

De strijd kan niet echt bestaan in het hogere bewustzijn. Die kan alleen bestaan in de gedachten van zelfbewuste wezens die uit de Sfeer van Eenheid zijn gestapt – wat betekent dat die strijd uiteindelijk onwerkelijk is. Waarom is die onwerkelijk?

De belofte van de strijd is dat er twee kanten zijn en dat de ene kant het allerhoogste goed vertegenwoordigt en de andere het allerergste kwaad. Door jezelf op één lijn te brengen met het allerhoogste goed en te vechten tegen de mensen die op één lijn staan met het kwaad, heb jij – als gescheiden zelf – een duidelijk voordeel. Uiteindelijk zal het allerhoogste goed de strijd winnen en iedereen die het allerergste kwaad heeft geholpen te vernietigen, zal worden beloond.

Op een niveau dieper is de belofte dat je een beloning krijgt, een illusie voor een gescheiden zelf – aangezien het gescheiden zelf een illusie is. Natuurlijk kan niemand die verblind is door gescheidenheid dit zien. Maar zelfs de mensen die verblind zijn door gescheidenheid, kunnen begrijpen dat als de belofte dat er een beloning is, vals was, ze wel gek zouden zijn om voor de ene kant tegen de andere kant te vechten.

Denk er eens over na hoe die belofte kan worden vervuld? Dat kan alleen als het goede het kwade op den duur vernietigt. Op een niveau dieper werd iets wat de mensen ‘goed’ noemen als polariteit in het leven geroepen van wat zij ‘het kwaad’ noemen. Die twee zijn onafscheidelijk en dat betekent dat de een de ander nooit kan vernietigen. De enige manier om de epische strijd te beëindigen is dat ze allebei worden getranscendeerd! Het goede heft het kwade niet op. Het hogere bewustzijn heft de illusie van de dualistische strijd op.

Niemand die verblind is door gescheidenheid kan dit punt begrijpen, omdat die wezens niet verder kunnen kijken dan de illusie dat je gescheiden bent. Degenen die verder zijn gaan kijken dan de dualiteit, kunnen zien dat de epische strijd totaal zinloos is. Het goede kan eenvoudigweg niet winnen van het kwade, want ‘goed’ en ‘kwaad’ zijn relatieve termen die niet onafhankelijk van elkaar kunnen bestaan. Ze zijn samen gemaakt en kunnen alleen samen worden ‘gewist’.

Je zou kunnen zeggen dat het allerhoogste goed kan winnen, maar zelfs dat is een verkeerd woordgebruik. Het allerhoogste goed – de ondeelbare God – is niet verwikkeld in wat voor strijd ook, want er is geen verdeeldheid – zijn ogen zien geen ongerechtigheid. De allerhoogste God probeert de duivel niet te verslaan, want God begrijpt dat de duivel niet bestaat en ziet er daarom de noodzaak niet van in om hem er op enigerlei wijze bij te betrekken. De duivel is geen bedreiging voor de Schepper – de duivel is gewoon niet relevant.

De epische strijd is een grootse illusie die tot gevolg heeft dat mensen worden meegesleept in een activiteit die hun aandacht en energie opslokt zonder dat het hen oplevert wat ze zoeken. Zelfs spirituele zoekers kunnen in deze strijd worden meegesleept omdat ze te denken dat ze strijden voor de allerhoogste zaak, strijden voor Gods zaak.

Zelfs de epische strijd kan worden gebruikt om spirituele vooruitgang te bevorderen. Een van de grootste vijanden van vooruitgang is dat mensen zich op hun gemak voelen in een bepaalde levensstijl en gewoon willen genieten van het leven in de materiële wereld. Door de eeuwen heen heeft de epische strijd inderdaad tot gevolg gehad dat mensen uit dat comfort werden gehaald en ‘gedwongen’ werden hun vaardigheden te vergroten om de vijand te ‘verslaan’ – zoals je bijvoorbeeld ziet bij vechtsporten.

Ook al is die strijd een illusie, hij kan nog steeds gebruikt worden om groei te bevorderen. De keerzijde is natuurlijk dat mensen als ze eenmaal krijgers zijn geworden, vele levens in die rol kunnen blijven steken voordat ze uiteindelijk wijze mensen worden die op zoek gaan naar vrede door middel van de geest in plaats van een overwinning in een oorlog.

Het is altijd de hoop geweest dat de directe studenten van spirituele leringen op den duur de strijd ontstijgen. De mensen die dit niet willen, moeten het gevoel van strijd versterken totdat de mensen er uiteindelijk genoeg van krijgen. Hoe lang kun je de denkwijze houden dat je in een oorlog moet vechten? Zelfs de Tweede Wereldoorlog duurde slechts vijf jaar, maar sommige mensen voeren al tientallen jaren hun eigen persoonlijke, spirituele oorlog tegen het kwaad. Hun zelven lachen in hun vuistje omdat zij het licht krijgen dat de mensen door die strijd een lagere vibratie geven.

De illusie van een gescheiden verlossing
Zodra mensen de epische strijd aangaan, raken ze onvermijdelijk steeds meer op zichzelf gericht – als een afzonderlijke groep die zich onderscheidt van alle andere mensen. Een extreem voorbeeld hiervan is het idee dat een kleine stam in het Midden-Oosten Gods uitverkoren volk was – en is – en meer in zijn gunst staat dan alle anderen. Daar zijn nog veel meer voorbeelden van, bijvoorbeeld dat de leden van een kleine fundamentalistische kerk de enigen zijn die gered zullen worden door de wederkomst van Jezus.

Wat mankeert er aan dit idee? Het plan van het hogere bewustzijn is al het leven te verheffen totdat de hele sfeer van het materiële universum ascendeert en onderdeel wordt van het spirituele rijk. Dit houdt wel in dat individuele mensen hun bewustzijn moeten verhogen en daardoor het collectieve bewustzijn optrekken.

Het verhogen van jouw persoonlijke bewustzijn zal uiteindelijk leiden tot het Christusbewustzijn. Wanneer je dit bewustzijn bereikt, stijg je uit boven de illusies van de zelven waardoor je de eenheid van al het leven ziet. Het hogere bewustzijn probeert al het leven te verheffen, omdat al het leven voor het hogere bewustzijn deel uitmaakt van dat Ene Grotere Zelf – het enige zelf dat er bestaat.

Wanneer je het Christusbewustzijn bereikt, zie je dat ‘voor zover je het de minste van deze mijn kleintjes hebt aangedaan, je het mij hebt aangedaan’. Je doorziet de leugen van een aparte verlossing voor één groep of zelfs voor jezelf. Je ziet de realiteit dat het leven één is en je focus verschuift van de – op de zelven gebaseerde – drang om jezelf te verheffen naar het ware verlangen om jezelf te verheffen alleen als manier om het Al te verheffen. Zoals Jezus zei:

En ik, als ik van de aarde verheven word, zal alle mensen tot mij trekken. (Johannes 12:32)

De mensen die denken dat ze bezig zijn een kleine groep te redden, zijn nog steeds verstrikt in de epische strijd. Juist de gedachtegang om mensen te scheiden in mensen die gered zullen worden en mensen die niet worden gered – op basis van uiterlijke kenmerken en niet op een persoonlijke keuze – versterken de dualistische denkwijze die onvermijdelijk de ene groep mensen – als vertegenwoordigers van het goede – tegenover een andere groep plaatst die staat voor het kwade.

Miljoenen religieuze mensen verlangen er zeer oprecht naar de wereld en andere mensen te redden, maar ze zijn misleid over de manier waarop dit zou moeten gebeuren. Ze denken dat de enige manier is dat ze iedereen tot hun religie moeten bekeren, gebaseerd op de dualistische illusie dat het lidmaatschap van een aardse religie je redding garandeert. De enige sleutel tot verlossing is je bewustzijn verhogen en dat kan zonder lid of niet-lid van een aardse institutie te zijn.

Het gevoel van urgentie
Waarom is de epische strijd zo boeiend? Waarom heeft die de mogelijkheid om mensen erin mee te slepen zodat ze al het andere vergeten en uit evenwicht raken? Omdat dit automatisch een gevoel van urgentie impliceert.

Als je de technieken bestudeert die worden gebruikt bij hersenspoeling – of zelfs bij verkooptechnieken – zie je dat je, om de mensen overhaaste beslissingen te laten nemen, een gevoel van urgentie moet creëren dat mensen onder druk zet. Kan er nog meer urgentie zijn dan het naderende einde van de wereld waarbij Jezus zal terugkeren en oordelen over alle mensen die geen lid zijn van jouw religie?

Denk eens na over enkele van de andere myriaden variaties op het basisthema van de epische strijd. Zie eens hoe vaak mensen worden meegesleept door de gedachte dat ze gewelddadige acties moeten ondernemen om een of andere vorm van het kwaad te overwinnen voordat er een epische ramp gebeurt. Hoeveel meer urgentie kan er zijn dan te denken dat de toekomst van het hele universum, of Gods plan voor dat universum, afhangt van de acties van een kleine groep mensen op aarde? Zelfs denken dat de opwarming van de aarde al het leven zal wegvagen, is een versie van de epische strijd.

Dit geeft de zelven van zulke mensen het gevoel dat ze heel belangrijk zijn – iets waar de zelven naar hunkeren als onderdeel van hun zoektocht naar veiligheid. De mensen die gehoor geven aan de oproep om het universum te redden ontvangen natuurlijk de allerhoogste beloning wanneer het kwaad eindelijk is overwonnen – althans dat denken de zelven.

Dit gevoel van urgentie kan tot gevolg hebben dat mensen uit hun onverschilligheid worden gehaald en ernaar streven om uit te blinken. Ook al kan dit een positief effect hebben om mensen ertoe te brengen om zich op het pad naar het hogere bewustzijn te begeven, is het alleen bedoeld als fase op het pad. Het is de bedoeling dat je het gevoel van urgentie ontgroeit, zodat je op een natuurlijke wijze doorgroeit, maar dan met een gevoel van innerlijke rust.

Het hogere bewustzijn weet dat mensen zolang ze zich richten op het genieten van materiële genoegens, of op andere manieren onverschillig zijn om het massabewustzijn te ontstijgen, niet spiritueel kunnen groeien. Zodra mensen op het pad zijn, heeft het hogere bewustzijn niet het verlangen dat ze doorgaan met het gevoel van urgentie en denken dat de wereld in de nabije toekomst zal eindigen.

Vanzelfsprekend zijn er cycli in de reis van deze planeet. Er zijn inderdaad momenten waarop een buitengewone inspanning nodig is. Zelfs in die tijd zou het hogere bewustzijn veel liever hebben dat de studenten zich vastklampen aan de diepere waarheid dat de wereld niet zal eindigen maar een platform zal blijven bieden voor de groei van zelfbewuste wezens.

Hoe verder je komt op het pad naar Christusschap, hoe meer het gevoel van urgentie zou moeten afnemen en plaats moeten maken voor diepe innerlijke vrede, de vrede die begrip te boven gaat omdat die niet van deze wereld is. Het is de vrede dat je weet wie je bent – een onsterfelijk spiritueel wezen dat slechts tijdelijk meedoet aan het drama genaamd ‘Het Leven op Aarde’. Hierdoor word je niet onverschillig; het zorgt er alleen voor dat je handelt vanuit vrede in plaats van angst.