Dualistische spelletjes definiëren

 

In deze sectie zullen we ons concentreren op de spelletjes van de zelven en in de volgende sectie zullen we ons concentreren op de drama’s van de zelven. Het onderscheid tussen die twee is enigszins kunstmatig omdat de zelven vaak drama’s gebruiken om de spelletjes te rechtvaardigen en dat doen ze om drama’s te creëren. Voor veel mensen zijn die twee met elkaar verweven tot een verward web. De reden om het onderscheid te maken is dat je dan twee niveaus kunt beschrijven van hoe je de zelven ontstijgt, namelijk het persoonlijke en het supra-persoonlijke niveau.

Een spel heeft rechtstreeks te maken met jou en wat jij als individu doet, terwijl een drama betrekking heeft op wat je doet in relatie tot een grotere – ogenschijnlijk onpersoonlijke – overweging. We zouden kunnen zeggen dat mensen een spel normaal gesproken beschouwen als egoïstisch gedrag; het draait namelijk om je persoonlijke verlangens of behoeften.

Een drama gaat verder dan je persoonlijke niveau en heeft betrekking op een groter doel. Een drama is iets wat je doet alsof je het voor anderen of zelfs voor God doet, maar het is gewoon een gecamoufleerde nazaat van de zelven. Een spel is vaak duidelijk egoïstisch gedrag, terwijl een drama egoïstisch gedrag is dat wordt gecamoufleerd als onbaatzuchtig gedrag. Een spel speel je met andere mensen die ook op zichzelf gericht zijn. Een drama gaat over wat je doet in relatie tot een groter doel, zelfs tot God of andere mensen die ook doen alsof hun egoïstische gedrag een altruïstisch doel dient.

Laten we dit minder abstract maken met een concreet voorbeeld. Door de geschiedenis heen en zelfs vandaag de dag kun je veel mensen vinden die er persoonlijk trots op zijn dat ze een goede krijger of soldaat zijn. Ze genieten ervan dat ze een wapen hebben en de training hebben gekregen en de vaardigheden hebben om die beter te gebruiken dan anderen. Ze zijn er trots op de strijd aan te gaan en de vijand te kunnen doden.

Dit zijn vaak de mensen die dienen als soldaat of lagere officier in een leger. Ze beschouwen zichzelf als soldaten die niet de beslissing nemen om oorlog te voeren en daar ook niet per se een reden voor hoeven te hebben. Ze zullen tegen elke vijand strijden die hun leiders hen opdragen, omdat ze genieten van de strijd.

Je ziet ook dat er door de geschiedenis heen een elite van mensen is geweest die zelden zelf ten strijde trok, maar die óf de beslissing namen om oorlog te voeren óf de soldaten leiding gaven vanuit de relatieve veiligheid achter de frontlinies. Er zijn gevallen waarin leiders puur uit persoonlijke motieven besloten om oorlog te voeren. Denk bijvoorbeeld eens aan de vele keren dat groepen mensen of zelfs legers anderen puur voor plundering hebben aangevallen. Voorbeelden daarvan zijn de Vikingen en de Hunnen die geen ander motief hadden dan zichzelf verrijken.

Afgezien hiervan zie je dat naties in veel gevallen ten oorlog zijn getrokken omdat zij vonden dat ze een beter motief of reden hadden. Een voorbeeld daarvan zijn de kruistochten waarin veel mensen ervan genoten dat ze krijger waren en een reden hadden om hun religieuze leringen over anderen niet doden te negeren onder het voorwendsel dat ze Jeruzalem wilden bevrijden voor het enig ware geloof. De moslims die tegen de kruisvaarders vochten, voelden zich eveneens gerechtvaardigd om te doden in naam van hun God.

Er zijn mensen die krijger zijn en er trots op zijn dat ze beter zijn in de strijd dan anderen. Ze doden, maar ze hebben geen specifieke reden nodig om dat te doen. Ze houden er niet beslist van om te doden, maar ze hebben geaccepteerd dat dit erbij hoort als je krijger bent en staan er vaak nauwelijks bij stil. Dit is een spel. Deze mensen concentreren zich duidelijk op zichzelf en doen wat ze willen doen. Ze denken er eigenlijk niet over na of doden goed of fout is. Als je krijger bent, dood jij je tegenstanders zoals een leeuw zijn prooi doodt.

Dan zijn er mensen die zichzelf zien als leider die een groter doel dienen. Deze mensen doden zelden of nooit en de belangrijkste reden is dat ze tot het besef zijn gekomen dat doden niet juist is. In veel gevallen zouden dergelijke leiders het erg moeilijk vinden om een ander mens rechtstreeks te doden, maar diezelfde leiders vinden het relatief gemakkelijk om beslissingen te nemen die resulteren in de dood van miljoenen mensen.

Hoe kun je uitleggen dat iemand kan weten dat het persoonlijk doden van anderen verkeerd is, maar toch beslissingen goedkeuren die leiden tot het doden van miljoenen mensen? Dat komt omdat deze mensen de spelletjes van de zelven zijn ontstegen, maar nu vastzitten in de drama’s. Ze hebben een bepaalde filosofie gebruikt om te zeggen dat het doden van bepaalde groepen mensen noodzakelijk is voor een groter doel.

De eerste groep mensen is in zekere zin eerlijk en doen gewoon wat ze willen. De tweede groep is oneerlijk omdat ze doen alsof wat ze doen, niet iets is wat ze willen doen, maar het doen vanwege een groter doel – of omdat de omstandigheden hen daartoe dwingen.

In werkelijkheid doen degenen die vastzitten in de drama’s nog steeds wat ze willen, maar ze hebben een reden nodig dat dit gedrag niet berust op hun ego, maar wordt gesanctioneerd door een hogere autoriteit, zoals het lot, noodzaak of God. Daarom noemde Jezus de joodse religieuze leiders huichelaars en beschuldigde hij hen ervan het volk lasten op te leggen die zij niet wilden dragen.

De niveaus van spirituele groei
Het belang van het onderscheid wordt duidelijk als je bedenkt dat het spirituele pad niveaus heeft. In een vorige sectie hebben we het feit besproken dat een mens zich op honderdvierenveertig verschillende bewustzijnsniveaus kan bevinden. Het spirituele pad kan worden omschreven als een proces waarin je naar het honderdvierenveertigste niveau stijgt totdat je klaar bent om de aarde definitief achter je te laten en te ascenderen.

Er zijn drie hoofdniveaus van het spirituele pad, namelijk van het eerste tot het achtenveertigste niveau, van het achtenveertigste tot het zesennegentigste niveau en van het zesennegentigste tot het honderdvierenveertigste niveau. Een nieuwe levensstroom zal op aarde incarneren op het achtenveertigste niveau en deze levensstroom heeft nog geen zelven gevormd. In het ideale geval is het mogelijk dat een levensstroom in contact blijft met zijn spirituele leraar en zich een weg omhoog baant naar het honderdvierenveertigste niveau zonder ooit het bewustzijn van gescheidenheid en dualiteit te krijgen. De aarde is geen ideaal scenario, dus alle mensen die momenteel geïncarneerd zijn, hebben op een gegeven moment dualistische zelven in het leven geroepen.

Er zijn twee hoofdredenen om zelven te vormen en die hebben betrekking op de twee hoofddoelen waarvoor het bewuste zelf incarneerde:

• Het hogere zelf wilde de materiële wereld van binnenuit ervaren.
• Het hogere zelf wilde helpen de wereld van binnenuit mede te scheppen.

Wanneer een levensstroom van het achtenveertigste naar het zesennegentigste niveau klimt, gaat hij door de zeven spirituele soorten energie heen en leert hij zijn medescheppende krachten te gebruiken door middel van de eigenschappen van elke straal. Op elk niveau vind je een verleiding, namelijk dat je kunt besluiten dat je de ervaring wilt dat jij je medescheppende vermogens als afzonderlijk wezen wilt gebruiken.

De eerste straal is bijvoorbeeld de straal van kracht/macht en sommige levensstromen besluiten dat ze de ervaring willen hebben dat ze persoonlijk kracht/macht tot uitdrukking willen brengen. Dit kan ertoe leiden dat ze een zelfbeeld vormen waardoor ze zichzelf zien als krijger die de allerhoogste macht heeft om een tegenstander te verslaan in een man-tegen-man-gevecht.

Anderen gebruiken misschien de initiaties van de tweede straal van wijsheid om te besluiten dat ze willen ervaren hoe het is om intellectueel slimmer te zijn dan anderen. De colleges en wetenschappelijke instituten van de wereld zitten vol met zulke levensstromen.

We zouden kunnen zeggen dat je tussen het achtenveertigste en het zesennegentigste niveau jezelf verheft als individueel wezen, terwijl je probeert je persoonlijke capaciteiten te vergroten. De verleiding is dat je voorkomt dat je meedoet aan het spel van de zelven en als je dat wel hebt gedaan, is het jouw taak om die spellen te ontstijgen.

Wanneer je het zesennegentigste niveau ontstijgt, begin jij je medescheppende vermogens te gebruiken voor het welzijn van anderen, zelfs het Al. Dit gebeurt wanneer je de subtielere verleidingen moet trotseren die worden vertegenwoordigd door het verlangen om voor het welzijn van het geheel te werken door andere mensen tot iets te dwingen. Dit geeft aanleiding tot de drama’s, namelijk dat je een grotere zaak gebruikt om iets te rechtvaardigen wat eigenlijk gedrag is dat op je ego berust.

De drama’s zijn veel subtieler en moeilijker bloot te leggen dan de spelletjes van de zelven. We laten de subtiliteit van de drama’s echter achter voor de volgende sectie en nu zullen we ons concentreren op de spelletjes van de zelven.

Eerlijk gezegd zijn veel spirituele zoekers het meest primitieve of vanzelfsprekende spel van de zelven ontstegen. Maar laat je door de zelven niet wijsmaken dat je deze lering kunt overslaan of de punten ervan kunt negeren. Een drama is vaak een vermomd spel van de zelven en totdat je de spelletjes van de zelven op persoonlijk niveau volledig begrijpt, is het vrijwel onmogelijk om de misvatting van het overeenkomstige drama bloot te leggen.

Het besef dat je het primitievere spelletje van de zelven bent ontstegen, zou een bron van aanmoediging moeten zijn, omdat jij je dan realiseert dat je dan natuurlijk ook boven de rest kunt uitstijgen. Uitstijgen boven de meer vanzelfsprekende en primitieve gedragingen die verband houden met een spel van de zelven, betekent niet beslist dat je ze volledig bent ontstegen. Zoals vermeld in de vorige sectie, is het heel goed mogelijk dat de zelven een spirituele lering gebruiken om zich te camoufleren, wat inhoudt dat je nog steeds een spelletje kunt spelen, alleen wordt het dan gecamoufleerd als spiritueel gedrag. De zelven zouden graag de meeste spirituele mensen willen laten denken dat ze deze lering niet hoeven te bestuderen of sommige punten ervan kunnen negeren. Dit zou niet constructief zijn voor degenen die echt spirituele vooruitgang willen boeken.

Waar de spelletjes van de zelven vandaan komen
Een spel van je zelven is een reeks gedragingen en overtuigingen die zijn ontworpen om je in een patroon vast te houden. Het doel om je in de val te houden is ervoor te zorgen dat de doelen van de zelven worden gehaald. Zoals uitgelegd in de vorige sectie, worden de zelven geboren uit de dualiteit en de dualiteit heeft altijd twee tegengestelde polariteiten die tegenstellingen lijken.

De zelven zitten vol tegenstrijdigheden. De doelen van de zelven zijn ook tegenstrijdig, en dat betekent dat ze eigenlijk nooit kunnen worden gehaald. Vroeg of laat zullen de zelven zo’n puinhoop hebben gemaakt van je omstandigheden en je gedachten dat het bewuste zelf gedwongen wordt om wakker te worden en de leiding over je leven terug te pakken. De zelven zullen proberen dit zo lang mogelijk uit te stellen, maar bij de meeste levensstromen kunnen ze dit niet tot in eeuwigheid uitstellen.

Wat zijn enkele doelen van de zelven? Het globale doel is dat de zelven beseffen dat ze bestaan, maar dat ze sterfelijk zijn, wat betekent dat ze niet altijd blijven bestaan. Het doel van de zelven is in de eerste plaats hun eigen voortbestaan veiligstellen, maar zelfs dit is een onontkoombare tegenstrijdigheid.

De zelven weten dat ze zijn gevormd toen het bewuste zelf een beslissing nam. De zelven weten dat het bewuste zelven, als hij zich bewust zou worden van de beslissing die de zelven heeft gevormd, die beslissing onmiddellijk ongedaan zou kunnen maken en de zelven zouden beginnen te sterven. In zekere zin weten de zelven dat ze om te overleven verborgen moeten blijven voor het bewuste zelf. Vanuit dit perspectief lijkt het de zelven het beste om onopvallend en klein en onopgemerkt te blijven.

De zelven worden geboren uit de dualiteit en in het dualiteitsbewustzijn lijkt alles mogelijk. Zoals uitgelegd in de vorige sectie, denkt het dualiteitsbewustzijn dat hij de mogelijkheid heeft om te bepalen wat de werkelijkheid is. De zelven kunnen nooit inzien dat dit een misvatting is en de zelven zitten vast in de illusie dat God hen wel de moeite waard zou vinden, als ze maar iets spectaculairs zouden kunnen doen wat spectaculair genoeg is, en onsterfelijk worden.

Je ziet nu het onontkoombare dilemma van de zelven. Aan de ene kant moeten ze proberen te voorkomen dat het bewuste zelf dat hen heeft geschapen, hen opmerkt. Aan de andere kant willen de zelven dat ze zo belangrijk op deze wereld zijn dat God gewoon moet erkennen dat ze de moeite waard zijn en hen onsterfelijk moet maken. Hoe meer de zelven proberen zichzelf zichtbaar te maken op de wereld, hoe gemakkelijker het bewuste zelf de zelven vanzelfsprekend ziet – als het bewuste zelf op zoek gaat en weet waarnaar hij moet zoeken.

We kunnen zeggen dat de spelletjes van de zelven zijn ontworpen om het bewuste zelf gevangen te houden in een bepaald patroon. Je bent zo gefocust op individuele bomen dat je nooit het bewustzijn hebt om een stap naar achteren te doen en naar het bos te kijken – dat wil zeggen de zelven. Drama’s zijn ontworpen om de zelven zo’n status in de materiële wereld te geven dat God ze in de spirituele wereld zal toelaten en ze onsterfelijk maakt.

Begrijpen wat voor spelletjes de zelven voor jou hebben
In de vorige sectie zagen we dat het materiële universum kan worden vergeleken met een ervaringsmachine die is ontworpen om het bewuste zelf elke gewenste ervaring te geven totdat hij daar genoeg van krijgt en meer wil. Met dit in het achterhoofd is een spel niet gewoon iets wat de zelven hebben bedacht om het bewuste zelf gevangen te houden. Een spel kan ook de functie hebben dat het bewuste zelf de ervaring krijgt die hij wilde – een ervaring die je alleen kunt hebben als gescheiden wezen.

Neem het vorige voorbeeld van mensen die er trots op zijn dat ze een goede krijger zijn. Je kunt die ervaring niet krijgen met het Christusbewustzijn waarin jij jezelf beschouwt als deel van een geheel. Je kunt die alleen krijgen met het bewustzijn van gescheidenheid, waarin je kunt geloven in de illusie dat je gescheiden bent van het geheel en anderen schade kunt berokkenen zonder jezelf te beïnvloeden. Je kunt geloven dat als je een krijger bent en andere mensen doodt zonder dat jij gekwetst wordt, dat jouw moord geen gevolgen voor jou heeft.

Een spel had oorspronkelijk de functie om je een ervaring te geven die je wilde. Als je eenmaal in het waarnemingsfilter bent gestapt dat door het spel is gedefinieerd, beïnvloedt het de manier waarop je het leven ziet. De zelven zullen dan proberen het spel te gebruiken om je tot in het oneindige in dat patroon vast te houden. Daarvoor zouden de zelven zelfs een spirituele lering kunnen gebruiken.

In het Oosten zijn veel levensstromen die in het verleden de primitievere versie van een krijger die met wapens doodt, wilden ontstijgen. Ze willen nog steeds graag een krijger zijn die tegen anderen vecht, misschien in niet-dodelijke gevechten. Daarom zie je in het Oosten de opkomst van verschillende systemen die spirituele leringen combineren met een vorm van strijd, soms een niet-dodelijke strijd.

Sommige mensen zijn begonnen de behoefte te ontstijgen om de laagste aspecten van een krijger zijn te ervaren, maar ze zijn dat nog niet helemaal ontstegen. Hun zelven hebben verschillende versies van het krijgersspel gemaakt waarin jij jezelf ziet als een spirituele krijger. De zelven kunnen zelfs spellen maken waarin mensen zichzelf zien als krijger die niet tegen andere mensen vecht, maar tegen niet-fysieke krachten. Zulke spellen kunnen nuttig zijn voor de spirituele groei van een levensstroom, maar er komt een moment waarop je alleen vrij zult worden door het spel en de ervaring die het mogelijk maakt, volledig op te geven. Degenen die openstaan voor deze leer moeten bedenken dat ze op dat punt zijn of er dicht bij zijn.

Let op hoe dit zich verhoudt tot de vorige discussie over LEVENSbeslissingen. Sommige spelletjes definiëren wie je bent, bijvoorbeeld dat je een krijger bent. Zodra je in dat waarnemingsfilter stapt, lijkt het alsof het bewuste zelf geen LEVENSbeslissingen hoeft te nemen met betrekking tot zijn identiteit. Je ziet jezelf per slot van rekening als een krijger en de zelven zullen nooit zeggen dat deze identiteit niet klopt. Het lijkt alsof je niets anders kon zijn en dat er geen reden is om te betwijfelen dat je doet wat een krijger doet.

Een krijger zijn betekent natuurlijk dat je strijdt tegen andere krijgers en na veel levens heb je misschien genoeg van deze strijd gekregen. Veel levensstromen hebben inderdaad de LEVENSbeslissing genomen dat ze zichzelf niet meer als krijger willen zien. Anderen kunnen vast komen te zitten in het patroon en denken dat ze gedwongen worden krijger te zijn omdat andere mensen hen aanvallen of zich verzetten tegen hun uiteindelijke doel. Ze moeten blijven strijden totdat ze dat doel hebben bereikt en dit is de essentie van de drama’s.