MIJN VERHAAL (6 juni 2020)

Mijn naam is Jeanette en ik kom uit een katholiek gezien van vier kinderen. Op mijn zesde zijn mijn ouders gescheiden. De reden was o.a. de alcoholverslaving van mijn vader. Vlak voor die scheiding moest ik samen met mijn twee jaar jongere broer uit veiligheid bij een tante wonen aan de andere kant van het land. Met alleen een koffer dachten mijn broer en ik dat wij even gingen logeren. Dat werden uiteindelijk zes weken. Ik heb hierna tot mijn 31e niet meer mijn vader gezien. Wij werden door mijn tante goed opgevangen. Hoewel ik en mijn broer toen vast wel vragen hebben gesteld, accepteerde wij vrij snel de situatie.
Na zes weken zag ik mijn moeder en oudere broer en zus terug in een nieuwe woonplaats ver bij mijn vader vandaan. Hoewel ik de oorzaak van de scheiding toen niet wist en/of begreep voelde ik mij in de nieuwe woonplaats wel veilig. Door de jaren heen kreeg ik de verhalen van moeder en tante te horen. Mijn vader deed niets goed. Deels ben ik daar zeker in gaan geloven.
Ik kan mij niet herinneren op welke leeftijd ik mij bewust ben geworden van het feit dat er meer is in het leven en dat er een grote kracht/God is die altijd bij je is en dat dat Liefde is. Ik ben niet helderziend, zie geen aura’s en engelen, maar ik denk dat het vanaf mijn vroege puberleeftijd is geweest. Maar een aantal momenten in mijn vroege jeugd kan ik goed herinneren.
Zo las ik het boek ‘Het onzichtbare Licht’(Evert Hartman). Ik kan mij ook nog goed herinneren dat tijdens de uitgave, de kaft van het boek: ‘De Celetijnse Belofte’ (James Redfield) mij heel erg aanspraak. Ik had nog geen idee van de inhoud. Later zag ik deze in bibliotheek en ben ik die gaan lezen. Ik was toen ongeveer 16 jaar.
Daarna heb ik vanaf mijn 17e een aantal keren een paranormale beurs bezocht. Ik heb daar één keer een hele bijzondere ontmoeting gehad met het medium Atilla van Pleijaden. Ik was vanuit mijn creatieve opleiding geïnteresseerd in de kracht van het kleurgebruik van haar bijenwastekeningen. Zij maakte voor mij een tekening. Ik kan mij nog wel herinneren dat ze vertelde dat Jezus onder de mensen leeft. Daarnaast vertelde ze dat ik rond mijn 27e iets heftigs zou meemaken en dat ik vooral moest blijven vertrouwen in God. Na deze ontmoeting was ik zeker dankbaar voor de prachtige kaart maar in mijn achterhoofd speelde wel eens: ‘Wat ga ik meemaken dan op mijn 27e’.
Eén hele belangrijke gebeurtenis moet zijn rond mijn 25e. Ik was in goed gesprek met mijn vriendin en wij hadden het over het onderwerp vergeving. Ik vertelde haar dat ik het mijn vader alleen zou kunnen vergeven als hij zijn excuses aan zou bieden. Mijn vriendin antwoorde toen: ‘Maar dat is geen vergeving’. Ik keek haar aan en dacht: ‘je hebt gelijk’. Maar gelijk dacht ik: ‘was is vergeving dan’.
Om hier achter te komen ben ik in de jaren daarna verschillende boeken gaan lezen. Een aantal titels zijn: Het heilige bloed en de heilige graal (Henry Lincoln en Michael Baigent), Schatgraven in Nag Hammadi (Bram Moerland) en het Thomas Evangelie (Jacob Slavenburg).
Met het lezen van deze boeken denk ik dat ik het begrip vergeving beter ben gaan begrijpen. Ook is dat een eerste breuk voor mij geweest met de katholieke kerk. Ik had toen altijd nog mijn communiekruisje om, maar daar kon ik niet meer achterstaan en sindsdien droeg ik deze niet meer. (Sinds 2019 ben ik officieel uitgeschreven)
Ondertussen werkte ik in een museum en startte ik samen met partner een gezin. Op mijn 30e werd mijn eerste kind geboren. Een jaar later heb ik na 25 jaar contact gezocht met mijn vader. In een brief liet ik weten dat ik hem vergeven had en dat ik hem verder het allerbeste wens. Daarna ontstond een soort moeizaam contact, waarin we in de gelegenheid zijn geweest om elkaar beter te leren kennen. Dit contact liep tot mijn 35e.
Op mijn 34e op 4 juni 2014 tussen Hemelvaart en Pinksteren werd ik wakker.
Met het lezen van het boek: ‘Een ongewoon gesprek met God’ (Neale Donald Walsch) kreeg ik voor het eerst het gevoel dat een boek iets beschreef wat ik altijd innerlijk had gevoeld, maar in de buitenwereld nog nooit niet was tegengekomen. Ook niet in een persoon.
In dit boek stond ook nieuwe informatie voor mij. Bijvoorbeeld dat je er zelf voor kiest om dit leven te leven etc. Maar het geheel klopte en deze doorbraak heeft een heel heftige impact op mij gehad. Eerst positief. Ik snapte het allemaal, de verhoudingen, de kleuren om mij heen waren intenser. Helaas, het was te veel, ik kon het in mijn hoofd niet goed verwerken. In een paar dagen tijd, wilde ik tegen iedereen waar ik iets verkeerds tegen had gezegd ‘sorry’ zeggen. Ik ging slechter slapen en allerlei zaken uit het verleden haalde ik door elkaar of zag ik verbindingen. Tijdens een bezoek aan mijn moeder in die dagen beleefde ik mijn 1e zwarte nacht van de ziel. Het is dan onstuimig weer met onweer en bliksem. Ik kon niet slapen, iedereen sliep, maar mijn hart ging zo te keer, ik was zo bang om dood te gaan. Ik wilde niet dood, nu net dat ik wakker was, maar mijn lichaam deed zo raar. Waar was toch de altijd zo verstandige Jeanette. Ik kreeg last van angstzweet en ook werkte dit allemaal op mijn darmen. Ik kan mij nog herinneren dat ik in ochtend tegen God heb gezegd dat ik een lichtwerker wil zijn/worden. Die dag ging het niet beter met mij en werd ik met ambulance afgevoerd voor een opname. Van twee momenten ben ik mij nog altijd heel bewust.
Op het moment dat mijn moeder de dokter belt wordt ik boos op haar. Ik sla de telefoon uit haar handen. Op één of andere manier denk ik dat als zij de dokter belt ik nooit meer uit een psychische inrichting kom. Het andere moment was om mezelf over te geven aan de ambulancebroeder door op de brancard te liggen. Ik zie mijn familie staan en ik ging weg. Weer dacht ik, ik ga dood, ik ga over na naar een andere wereld.
In de maanden daarna maak ik een hele moeilijke tijd mee. De artsen zeggen dat ik een psychose heb gehad, ik denk dat het een spirituele crisis is geweest. Helaas krijg je daar bij hun geen erkenning voor. Ik belande in een depressie waarin ik regelmatig dacht aan zelfmoord. Stond ik een half jaar daarvoor met levenslust op de aardbol, nu was dat helemaal weg. Mijn passie was weg, alles was leeg. Eenmaal in de psychische zorg ontkomt je niet aan medicijnen. Deze hadden effect op mijn geest, maar ook mijn lichaam.
Een half jaar na de ‘psychose’ ging ik weer langzaam aan het werk in combinatie met groepstherapie. De groepstherapie heeft mij echt op de been gehouden. De ergste vormen van depressie nam af, maar de passie die ik voorheen voor mijn werk had, was nog niet terug. Gaandeweg kwam dat langzaam weer terug. Ik moest echt opnieuw leren leven.
Eind 2015 begin 2016 kom ik voor het eerst op de website Ask The Real Jesus terecht. Na het lezen van de eerste dictaten/verhalen van Jezus voelde het meteen goed. Ik voelde grotendeels een innerlijke herkenning, maar ik werd ook zeker uitgedaagd om steeds meer naar mijn oude vaste patronen te kijken, waarvan ik dacht dat deze ok waren.
In september 2016 en augustus 2017 maak ik weer een crisis door. Tot die tijd vond ik het moeilijk om de balans te vinden in het vele lezen van de verhalen/dictaten/boeken in combinatie met mijn gevoelige karakter en mijn dagelijkse leven. Ruim anderhalf jaar heb ik de website niet gelezen. Dit om eerst te zorgen voor een betere balans voor mezelf en mijn privéleven.
Nu, bijna 2,5 jaar later is er meer rust. Sinds een tijdje lees ik af en toe wat dictaten van de website, maar niet meer de hele dag door. Sinds 2017 stroomt de creativiteit weer door mij heen met het maken van mozaïek en werken met Encaustic Art. Deze creativiteit zat een tijd lang verborgen door studie en werk, maar kan zich nu weer ontwikkelen.
Ik ben heel dankbaar dat deze website op mijn pad is gekomen. Het heeft gezorgd voor het beter begrijpen van mijn relatie in en met God en alles om mij heen. Toch heb ik regelmatig een geheugensteuntje nodig, want in het dagelijkse leven maak ik mij (ondanks de kennis) nog altijd druk over kleine wereldse zaken. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen, die mij op dat soort momenten een steuntje in de rug geven. Ik ben waarlijk dankbaar dat ik mag leven en zijn.