Het verhaal van Leny

Ik wil graag mijn verhaal delen met het doel andere mensen te laten weten dat; hoe moeilijk perioden in je leven ook zijn, je never nooit machteloos bent en er alleen voor staat.

Ik ben Leny van Domburg. Geboren 5 mei 1951.
Ik kom uit een liefdevol maar ook streng katholiek gezin waar de kerk altijd de waarheid sprak. Het gezin bestond uit 8 kinderen, twee kindjes zijn overleden bij de geboorte.
Daar begint het drama voor mijn ouders, zichtbaar voor ons. De doodgeboren kindjes werden niet geaccepteerd door de kerk. Ze waren niet gedoopt, en dus duiveltjes.
Mijn vader is een van de kindjes die thuis geboren was, achterop zijn fiets ergens gaan begraven. Waar weten wij allemaal niet.
Ik had de lagere school leeftijd en besefte met mijn kindergeest dat hier iets goed fout zat.
Later toen ik opgroeide, en iedere dag naar de kerk moest, vernam ik van mijn moeder dat zij zich na iedere bevalling, ook nog eens Rein / zuiver moest bidden in de kerk.
Op dat moment was het met mijn geloof gedaan. God houd van iedereen en ook van dode kindjes. Het mooiste wat er is, is een kindje in je laten groeien en geboren laten worden.
Rein bidden, vreselijk. Toen ik tegen mijn moeder zei: mama dat klopt niet, een baby op de wereld zetten is door God geschapen, en het mooiste wat er is, in mijn beleving. Mijn moeder zei;: kind als de kerk dit zegt, is dat zo.
Zo kreeg ik een hekel aan de kerk, en tijdens mijn opgroeien, dacht ik hier ook over na.
Ik ben geboren met vreselijke angsten voor het duister. Ik zag ‘s nachts vaak een zwarte gedaante op de kamer. Bang en nog eens bang. Mijn ouders mochten mij niet tussen zich in pakken in bed om mij te beschermen, ook dat was onrein.
Zodoende groeide ik op, en mijn angsten bleven, zo gauw het duister werd, werd ook ik een ander wezen.
Overdag was ik vrolijk en sterk.
Mijn vader zei later toen ik volwassen was, jij was er altijd voor ons, je gaf ons moed en hielp daar waar het kon. Ik was me hier niet van bewust. Dat geld voor overdag, en niet voor de nachten.
Met 17 jaar ging ik als eerste van de 8 kinderen uit huis. Ik werd verpleegkundige in de zwakzinnige zorg. Zo heette dat toen.
Als groen, jong beschermd meisje werd ik bloot gesteld aan meervoudig gehandicapte mensen die niet voor zich zelf konden zorgen.
Ik werd geconfronteerd met de nonnen wereld, waar vaak onzuivere dingen gebeurde.
Ik werd geconfronteerd met de dood. Wat was ik bang oor de dood.
Van de mensen leerde ik zielsveel houden. De dood , daar moesten niets van hebben.
Wel de zorg voor dat iemand overleed, dat vond ik heerlijk om te doen.
Wat was dood? Iemand was dood, maar dat klopte niet. Ik voelde dat deze persoon leefde en op de kamer was. Echt vreselijk voor mij toen, onwetend, dat je verder leeft en de dood niet bestaat.
Toen ik 21 was ben ik getrouwd. Ik kreeg twee schatten van kinderen. We hadden het fijn, mits mijn partner geen drankprobleem had.
(Alles is vergeven nu.) Het was moeilijke tijd. Ik wachtte 12 jaar voordat ik durfde scheiden. Mijn ouders waren de reden voor dat wachten. Ik wilde hun geen verdriet doen.
Ik hield dit leven niet langer vol. De steun die ik van mijn vader kreeg was fantastisch.
Ik begreep de reactie van mijn moeder wel, zei zat zo gevangen in haar geloof dat ze er zeker van was dat er nooit iets goeds uit mij zou groeien. Ik hield veel van mijn ouders en ben dat blijven doen. Mijn ouders hielden zielsveel van alle kinderen.
Alleen met mijn twee kinderen voelde ik me super gelukkig. Ik was vrij arm. Geen telefoon, geen vervoer, alleen de kinderen kregen vlees. Ik en ook de kinderen hebben in die tijd niets gemist. We gingen de natuur in picknicken. We knutselde met niets. Er waren liefdevolle mensen en familieleden die mij dingen mee namen of lekkers voor de kinderen.
Ik voelde me rijk en zeker niet arm.
Mijn angsten waren er niet. Ik moest er zijn voor de kinderen.
Na twee jaar leerde ik mijn tweede man kennen. Toen ging mijn spirituele ontwikkeling snel.
Een neef van mijn Man Jan was helder voelend, helderziend en hielp veel mensen altijd gratis.
Van hem leerde ik de basis over het kwaad, en van het licht op aarde. Zeker niet de kennis die ik nu heb, voor toen was dit genoeg. Het was goed voor mij, en ook oh zo angstig. Alles kwam terug. De nachtmerries, de zwarte mannen ‘s nachts.
De angst voor het duister als ik alleen was. Ik ging erover lezen. De boeken van Jozef Roelofs kwamen op mijn weg. Ik heb ze allemaal gelezen en herlezen.
Er werd veel duidelijk, mijn angsten bleven. In deze boeken vond ik namelijk niets wat ik zelf kon doen.
Ik werd al gevoeliger. Ik werkte als verpleegkundig in een academisch ziekenhuis.( Die opleiding had ik gedaan. )Hier kwam ik heel vaak de dood tegen. Ik wist uit de boeken dat er een eeuwig leven was. Dat God liefde was. Dat het aan gene zijde heel mooi was als je op aarde overgegaan was. Dat voelde voor mij als thuis komen.
Met deze wetenschap begon ik in het ziekenhuis de terminale patiënten helpen daar waar het kon. Ik vertelde hun van gene zijde. Dat er geen dood is, dat ze hun dierbare terug zagen.
Wat ben ik dankbaar dat ik veel zielen heb mogen helpen zonder angst over te gaan, en de familie die achter bleef, ervoer meer rust en acceptatie.
In die tijd ben ik begonnen met het eerste hospice huis op te zetten in Maastricht.

Ik kreeg gauw de juiste mensen op mijn weg die mij meehielpen.
Na drie jaar hiermee bezig te zijn, ontstond er een gevoel, dat ik dit hospice wel opzette, maar er nooit zou werken. Echt bizar. Er was geen aanleiding voor dit gevoel.
Alles was rond, we hadden een pand, we hadden ons eerste sponsor geld binnen, we hadden vrijwilligers. Ik begreep er niets van. Ik kon alles bespreken met mijn Jan, ik was de kostwinner, omdat Jan fysiek niet sterk was en afgekeurd. ( we waren getrouwd en de kinderen noemde hem papa en hadden zijn achternaam)
Ik werd opstandig en duwde het nare gevoel weg. Ik zou de leiding krijgen in het Hospice overdag, een collega verpleegkundige ‘s nachts. Wij waren door het ziekenhuis gedetacheerd en werden betaald door hen als het zover was.
Het gevoel bleef komen telkens sterker. Je komt er niet te werken.
De open dag van het hospice kwam eraan. We waren met heel veel mensen, vrijwilligers, belangrijke personen. Een feestdag had het moeten worden.
Vrij snel toen ik aanwezig was, kreeg ik een onbeschrijfelijk gevoel dat inhield, dat ik niets meer te zoeken had daar. Oorlog in mijn wezen. Ik en mijn man begrepen hier niets van.
Ik moest het woord doen, vrijwilligers welkom heten.
Ik moest weg, de drang werd steeds erger en ik meldde mij af, en ging met manlief naar huis.
Ik schreef het bestuur van het hospice een brief waaronder ik mij officieel afmeldde en mijn ontslag nam.
Dit kwam niet goed over. Dat mijn gevoel mij deze stap liet doen, werd niet begrepen. Ik kreeg op een persoon na, vreselijke negatieve energie over mij heen.
Ik moest op het matje komen voor
het voltallig bestuur.
Weer legde ik uit dat mijn gevoel zei, dat ik hier niet moest zijn. Ik kon het niet onderbouwen. Ik begreep het zelf niet.
Een tijd van verdriet kwam, maar ook van loslaten. Zoiets moois dat ik/wij waren begonnen en waar zoveel negatiefs uit kwam omdat het door niemand werd begrepen.

(Het hospice functioneerde gelukkig goed nu)

Een half jaar na deze dag kreeg mijn man Jan onbehandelbare kanker. Longvlieskanker ten gevolge van het werken met asbest.
Toen wist ik waarom ik niet in het hospice moest werken. Ik moest/ en wilde er thuis voor hem zijn.
Ik heb het bestuur nog een brief geschreven met deze informatie. Op die ene lieve vrouw na, liet men mij volledige de steek.
Vanaf deze ervaringen mijn intuïtie heilig voor me.
Het waren 9 maanden van lachen en huilen. Van onmacht en boosheid. Ik werd niet geveld door angsten in het duister. Ik was er voor mijn man en samen met mijn kinderen en dierbare hebben we een prachtige weg gelopen.
Op 10 december 2000 ging Jan over in mijn armen. Alles besproken wat we wilden.

Jan is tot op vandaag iedere dag bij mij, en laat me dit voelen door ons afgesproken teken. Hij helpt mij enorm veel.
Mijn angsten kwamen terug en de gevoeligheid voor negatieve energieën ook.
Het duurde toch nog vele jaren voordat ik hier duidelijkheid in kreeg.
Twee jaar na het overgaan van Jan bezocht Jan mij toen ik sliep. Ik was zo blij en dankbaar dat ik hem eindelijk kon spreken. Op het moment dat ik hem een spirituele knuffel wilde geven, veranderde hij in een demon.
Een van de zoveel vreselijke ervaringen die negatieve energieën met mij uithaalde. Lang heb ik dit Jan verweten. Dacht dat dit humor was. Ook voelde ik dat dit niet klopte.
Ik denk wel het grootste trauma emotioneel. Vele jaren had ik nodig voordat dit verwerkt was, en ik wist dat Jan dit nooit zou doen.
Mijn leven ging door, ik werkte met veel plezier in het ziekenhuis waarin ik op spirituele gebied mooie en ook moeilijke situaties heb ervaren.
Ik kon met niemand praten over al deze negatieve en mooie ervaringen. De neef van Jan was verhuisd, naar Indonesië en zo uit mijn leven verdwenen.

Ik kwam gedurende 3 jaar achter elkaar dagelijks op mijn werk en in privé sfeer negativiteit tegen die geestelijk zwaar was. Ik heb dit als geestelijke mishandeling ervaren.
Toch moest ik dit werk blijven doen en die relatie toen aanhouden..
Ik kon niet anders.
Na drie jaar kwam een medium op mijn weg die liet weten dat ik met karma bezig was.
Mensen die ik onrecht had aangedaan, vaak was dat zeer ernstig, kwamen op mijn weg. Ik mocht goed maken.
Toen werd ik dankbaar voor alle narigheid. Wat mooi dat ik mocht goedmaken. Wat een verdriet heb ik gehad om alle slechte keuzen die ik in vorige levens gemaakt had.
In 1 week tijd was de relatie en collega uit mijn leven verdwenen en werd alles rustiger. Alleen de nachten bleven vreselijk. Ik was alleen en mijn angsten voor het duister trokken al die negatieve energieën extra aan. (dat weet ik nu)
Ik ga niet alles uitgebreid schrijven, hoewel dit mij wel goed doet. Het was zo erg dat een demon zich in mijn woonkamer manifesteerde, ik was doodsbang en bad voortdurend.
Hij suisde zo door mijn wezen heen. Horror

6 jaar geleden denken kwam ik, kwam ik terecht op de website van Kim. Askrealjesus.nl
Ik was al jaren op zoek naar iemand die mij kon helpen, mij van mijn implantaten af te helpen, die duistere energieën in mij hadden geplaatst bij mijn geboorte. Toen mijn ziel aangaf, dit mogen jullie niet doen, zeiden ze, dan had je maar niet geboren moeten worden.
Ik zat mijn hele leven al gevangen, ondanks dat ik groeide in bewustzijn, voelde ik ook dat ik werd tegen gehouden. En al die negativiteit!!
Mooi natuurlijk dat telkens de juiste informatie en mensen op mijn weg kwamen, die mij verder hielpen.
Ik vond de gebeden op de website van Kim en uitleg over implantaten. Vanaf dat moment ben ik dagelijks gaan bidden.
Het juiste medium kwam op mijn weg die mij hielp om de implantaten te verwijderen uit mijn systeem. Wat een bevrijding.
Ik had de website askrealjesus, gebeden, en heel veel informatie die ik opzoog, en waarvan ik wist, als ik groei, krijg ik meer informatie. Hele puzzelstukjes vielen in elkaar. ik was bevrijd en voelde me echt een lichtwezen op aarde.
Ik maakte nog veel nare dingen mee, de kracht die ik telkens kreeg om er weer bovenop te komen was fantastisch, en nog.
Blijkbaar had ik me nog voorgenomen een vloek in de familielijn op te lossen. Een zware periode. Ook hier kwam de juiste persoon op mijn weg, om alle familielijnen aan gene zijde en op aarde te bevrijden.
Ik voelde me bevoorrecht toen alles weg was. Echt niet daarvoor.
De duistere wezens ‘s nachts waren ook entiteiten waar ik karma mee had, die boos op mij waren. Ik leerde vergeven, en om vergeving vragen, en mijzelf vergeven.
Ik las en nog, de boeken van Kim. Het mooiste en leerzaamste boek voor mij is; mijn leven met Lucifer satan Jezus en Hitler.
Ik herkende veel uit mijn leven. Dankzij alle informatie, en de gebeden die ik nog dagelijks bid, de mensen die ik mag helpen om te leren vergeven, te Helen, de lessen die ik mag leren, het verschil dat ik voel tussen eenheid en dualiteit, liefde die ik ervaar van de lichtwereld en de meesters, de prachtige ervaringen die krijg, maakt mij dankbaar.
Ik ben een gelukkig spiritueel wezen op aarde.
Iedere vezel in mij wil meewerken aan het verhogen van het collectieve bewustzijn.
Dat ik een oorspronkelijke ziel ben van de aarde, is mij ook duidelijk.
Het leven is niet gemakkelijk, ik hoef het niet alleen te doen. Naar dalen komen hoge bergen.
Heel veel liefs en graag tot ziens op de conferentie in juni 2020 in Nederland.
Dank je wel lieve Kim en alle meesters uit het licht voor jullie hulp.
Leny