Hoe de haat tegen de Moeder ontstaat

Geascendeerde Meester Master MORE, 29 juni 2008

Wat je ook gedaan hebt in dit of vorige levens, het is niet belangrijk in het grootse plan der dingen. Want alles wordt gecreëerd uit het Ma-terlicht, dat als zand in de zandbak is, waarin jullie allemaal als kinderen hebben gespeeld. Wat je ook met het zand doet, welk kasteel je er ook van bouwt, je kunt het zand geen pijn doen. Maar je kunt ook niets blijvends creëren, want wanneer je het zand achterlaat en de zon komt erbij en het zand van je kasteel droogt op, dan begint het af te brokkelen. Begrijpen jullie dat, mijn geliefden? God is niet de boze, oordelende God die jullie op een wereld heeft gezet, waar de kleinste vergissing je voor eeuwig in de hel zal laten branden. God is de liefdevolle God die je in de zandbak heeft gezet en zei: “Bouw alles wat je wilt, want je kunt het zand geen pijn doen. Je kunt alleen jezelf maar pijn doen.”

Maar je doet jezelf enkel door je eigen waarneming echt pijn. Begrijp je dus dat welke fouten jij ook hebt gemaakt, die niet belangrijk zijn in het grootse plan der dingen? Maar het heeft wel gevolgen in jouw eigen wereld, omdat het je schuldig kan laten voelen, onwaardig, angstig, zelfs boos. En dus is het subtiele, psychologische mechanisme, dat wanneer jij jezelf veroordeeld laat voelen, zelfveroordeling, voor het feit dat jij een vergissing hebt gemaakt – je in een staat van pijn komt die gemakkelijk zo intens kan worden dat je weigert naar de beslissingen, het bewustzijn, te kijken die ervoor gezorgd hebben dat jij die handelingen in de buitenwereld verrichtte. En als je weigert naar dat bewustzijn te kijken, nu, hoe kun je het dan oplossen en doorgaan. En dit wordt dan de Catch-22 – voor sommigen zelfs een Catch-33 of een Catch-99 – want ze bouwen heel veel lagen van deze schuld, boosheid en angst op.

Dit is in essentie wat de moord op de Goddelijke Moeder heeft veroorzaakt. Want de onwil om te transcenderen komt voort uit de onwil om naar iets uit het verleden te kijken – en ervan te leren – omdat het te pijnlijk is. En houdt jouw ego je altijd voor de gek door het schuldgevoel te verminderen, zodat je ermee kunt leven. En hoe doet jouw ego dit? Hij doet dat door jou naar buiten te laten projecteren dat het eigenlijk niet jouw schuld was. Er was iets anders waardoor jij dat deed.

En in veel gevallen, gebeurt er dit:

  • Je incarneert in het materiële universum waarin alles gemaakt wordt van het Ma-terlicht.
  • Je maakt een fout die wij niet als fout zien, maar die jij als fout beschouwt.
  • Dat veroorzaakt pijn.
  • Je wilt niet naar de pijn kijken. Dus je projecteert dat het niet jouw schuld was. Er was een omstandigheid in het materiële universum die daarvoor heeft gezorgd.

En wat heb je toen gedaan? Je hebt op de Moeder geprojecteerd dat het de schuld van de Moeder is. En hoe kan dit niet tot haat voor de Moeder leiden, die dan – wanneer je uitgedaagd wordt om te beseffen dat nee, niet de Moeder jou dwong zo te doen, jij maakte die de keuze – en dan wil je die stem tot zwijgen brengen. Want je bent niet bereid naar die pijn te kijken, die pijn te voelen en te beseffen dat jij, hoewel erbij weglopen de intensiteit van die pijn kan verminderen, toch nooit in staat bent er van weg te lopen. In plaats daarvan krijg je de mindere intensiteit van die pijn als constante metgezel. Maar als jij, in plaats daarvan je omdraait – recht de pijn in zou lopen – dan zou je korte tijd de intensiteit van die pijn voelen, maar je zou er doorheen lopen en beseffen dat jij meer bent dan de pijn. En dat er vrede, bevrijding, overgave, vrijheid aan de andere kant is.

De oorzaak van zelfhaat
Maar zolang jij wegloopt, kun je dat niet. Dus wat moet je doen? Je moet het weglopen verdedigen door opnieuw dikke lagen beelden en illusies op de Moeder te projecteren. Wat er daarna voor zorgt dat jij steeds wrokkiger wordt, tot het moment dat je de Moeder begint te haten. Wat eigenlijk haat voor het zelf is; want wie ben jij? Je bent een uitdrukkingsvorm van de Vader, maar je bent in de Moeder van God. Want alles in de wereld van vorm is de Moeder. En dus ben jij ook de Moeder. Dus wanneer je de Moeder haat, haat jij jezelf.

Maar begrijp je wat je haat? Je haat een illusie. En wat is de allergrootste illusie? Nu, de illusie die veroorzaakt wordt door het feit dat het verlagen van het collectieve bewustzijn op een planeet als aarde, de materie een zekere dichtheid heeft gegeven, waardoor het lijkt alsof je acties fysieke gevolgen hebben waaraan je niet kunt ontsnappen en die je nog lange tijd zullen achtervolgen. En dus lijkt het alsof de Moeder je echt straft voor jouw fouten door een of andere fysieke consequentie. Maar de waarheid is dat de Moeder jou niet straft. De Moeder spiegelt op elk moment de beelden naar jou terug die in jouw bewustzijn zijn. En dus haat je die beelden die niet de Moeder zijn – die niet jou zijn. Ze worden gecreëerd door het dualiteitsbewustzijn dat onecht is. Dus wat je haat, is onecht.

En de enige manier om er vanaf te komen, is door er vanuit een realistisch perspectief naar te kijken en te erkennen dat het niet echt is. Geef toe dat het niet echt is. Geef toe dat jij ervoor koos een illusie te geloven. Maar dat noch God de Vader, noch God de Moeder jou aan die keuze houden en zeggen dat als je eenmaal die keuze hebt gemaakt, jij er voor altijd aan vastzit. Enkel de duivel probeert je deze leugen te laten geloven. De Vader en de Moeder hebben jou vrije wil gegeven om op elk moment van gedachten te veranderen, een onvolmaakte beslissing teniet te doen door de juiste beslissing te nemen – een LEVENSbeslissing om de doodsbeslissing te vervangen. Wat ik je nu probeer te geven, is groter inzicht in hoe jij jezelf kunt tegenhouden.

Dit is een deel van een langere lering. Het hele dictaat kun je hier lezen.