Geascendeerde Meester Moeder Maria, Pasen 2025 – webinar Oekraïne

IK BEN de Geascendeerde Meester Moeder Maria en ik neem de taak op me om deze conferentie te openen. Ik heb al vaker gesproken over de oorlog in Oekraïne. Ik heb eerder al gesproken over de mogelijkheid dat die al lang geleden had kunnen stoppen, wat destijds een realistische mogelijkheid was, maar dat is niet gebeurd. Waarom niet vraag jij je misschien af? Gedeeltelijk omdat het Oekraïense volk haar bewustzijnsstaat niet heeft getranscendeerd, maar vooral omdat het Russische volk haar bewustzijnsstaat niet heeft getranscendeerd.

Op een gegeven moment bestond de reële mogelijkheid dat zowel enkele Russische leiders als veel Russische burgers zouden inzien dat die oorlog zinloos was en verandering zouden eisen, zouden eisen dat de oorlog werd beëindigd en dat dit mogelijk zelfs Poetin had kunnen beïnvloeden en hem bij wijze van spreken had kunnen dwingen om te stoppen met de agressie en oorlogsvoering. Maar dit is niet gebeurd, vooral omdat het Russische volk, maar niet allemaal, de meesten niet naar zichzelf wilden kijken en de verantwoordelijkheid wilden nemen voor de beslissing over in wat voor land ze wilden leven. Het Russische volk heeft niet besloten dat ze niet in het Rusland wil leven zoals het nu is. Ze heeft niet besloten dat ze niet wil leven in een land met een dictatoriale regeringsvorm die haar vrijheden onderdrukt. Ze heeft niet besloten dat ze niet wil leven in een land waar de prijzen stijgen en de levensomstandigheden steeds zwaarder worden. Ze heeft niet besloten dat het genoeg is geweest.

De noodzakelijke verschuiving
We hebben het er al eerder over gehad, wanneer we het over Oekraïne hebben, dat het Oekraïense volk ook belangrijke beslissingen moet nemen, met name of ze de oude manier van denken wil loslaten die bij wijze van spreken het Oekraïense volk werd ingeprent tijdens het Sovjettijdperk. Op een bepaald niveau kun je zien dat er in het Oekraïense collectieve bewustzijn zeker een toename is geweest in eenheid en samenhang door het verzet tegen de Russische overheersing van Oekraïne. We hebben al vaker gezegd dat de oorlog gedeeltelijk is begonnen omdat er verdeeldheid heerste in het collectieve bewustzijn van Oekraïne omdat te veel mensen zich nog steeds zo verbonden voelden met Rusland dat ze niet bereid waren hun banden met Rusland los te laten en Oekraïne te veranderen in een moderne, democratische natie die zich op het westen richt. Dit is veranderd omdat er nu veel meer mensen bereid zijn Oekraïne te veranderen in een democratische natie die zich op het westen richt en daardoor losstaat van Russische invloed.

De meerderheid van de bevolking heeft echter nog niet heel diepgaand heeft gekeken naar de mentaliteit, de overtuigingen en het wereldbeeld dat tijdens de Sovjettijd in het collectieve bewustzijn en in veel van hen persoonlijk werd ingeprent. Daarmee bedoel ik een aantal subtiele dingen. Je hebt gezien dat andere Oost-Europese landen ook deze verschuiving hebben doorgemaakt. Je hebt gezien dat de Baltische landen deze verschuiving hebben doorgemaakt, maar zoals we zelfs al eens op een conferentie een paar jaar geleden in Estland hebben gezegd, heeft geen van de Oost-Europese landen de manier van denken van het communistische of Sovjettijdperk volledig achter zich gelaten. Er zitten veel aspecten aan, maar één waar ik nu jullie aandacht op wil vestigen, is de balans tussen de staat en het individu.

Dit is een heel subtiel onderwerp, want enerzijds kun je zeggen: “Wat zorgt ervoor dat een natie goed functioneert? Wat geeft een natie een nationale identiteit?” De natie moet bepaalde kenmerken hebben die gedeeld worden door ten minste de meerderheid van de mensen in die natie, anders zal de natie te veel uiteenvallen en verdeeld zijn en geen duidelijke nationale identiteit hebben. Er moet wel wat samenhang zijn, wat eenheid, zelfs wat gemeenschappelijk denken, volgens het wereldbeeld van de mensen. Enerzijds is dit noodzakelijk om een nationale identiteit te ontwikkelen, maar anderzijds is de vraag: “Wat brengt de natie vooruit? Wat stelt de natie open voor vooruitgang, voor innovatie, voor verandering?” Dat is individuele creativiteit. Als je kijkt naar de wereldgeschiedenis, naar naties, naar wereldrijken en samenlevingen, dan zie je dat er altijd spanning tussen die twee is geweest.

Uniformiteit en de mentaliteit van de Sovjet–Unie
In onze leringen die gaan over de tijd dat de aarde in een neerwaartse spiraal zat, staat dat de aarde in een neerwaartse spiraal werd gebracht door de uniformiteit van samenlevingen, waarin mensen waren opgevoed om zich aan de maatstaven, de normen in de samenleving te houden omdat de leiders van de samenleving bang waren geworden dat de samenleving zou verslechteren als de mensen niet met deze uniformiteit werden opgevoed. Zoals we hebben uitgelegd, kwam dit in werkelijkheid omdat het voortbestaan van de samenleving werd bedreigd door het gebrek aan creativiteit, het gebrek aan bereidheid tot veranderingen, maar de leiders zagen dit niet. Tegenwoordig zie je hetzelfde. Wat gaf in de Sovjet-Unie de leiders het gevoel gaf dat ze, ten eerste de mensen moesten programmeren, hen van jongs af aan moesten brainwashen met propaganda en ten tweede alle afwijkende stemmen moesten onderdrukken? Dit was de angst dat verschillen een bedreiging zouden vormen voor het voortbestaan van het systeem.

Dit zat bij wijze van spreken ingebouwd in het communistische systeem, maar het zat ook in de Russische manier van denken. Tijdens de Sovjettijd werd dit uiteraard in het hoofd van alle mensen geprogrammeerd die deel uitmaakten van de Sovjet-Unie en het Warschaupact. Maar er waren grote verschillen in hoe de mensen zich hieraan onderwierpen. Geloofden mensen echt in de propaganda of hadden ze voldoende individueel bewustzijn om te weten dat het gewoon propaganda was? En dan zie je dat Oekraïne op nummer drie stond, als je kijkt naar de Sovjet-Unie en de gebieden die in de propaganda geloofden. Nummer één was natuurlijk wat je het eigenlijke Rusland zou noemen: Moskou, Sint-Petersburg, het westen van de Oeral. Op nummer twee, Wit-Rusland en op nummer drie stond Oekraïne.

Hoewel jullie zulke schokken als de Holodomor in Oekraïne hebben meegemaakt, waren er nog steeds veel mensen die de propaganda geloofden. Ik zeg daarmee niet dat ze in het communisme, marxisme en leninisme geloofden, maar ze geloofden bepaalde propaganda over wat het betekende om van Russische oorsprong, van Russische afkomst te zijn, hoe bijzonder het Russische volk was. Daarom geloofden ze dat je, als individu in Oekraïne, je individualiteit moest onderwerpen aan het gemeenschappelijke collectieve bewustzijn, aan de gemeenschappelijke wereldvisie, aan de gemeenschappelijke visie op wat het betekende om een individu te zijn in deze staat. Er waren landen, met name de Baltische staten, waarin de meerderheid van de mensen zich niet aan de propaganda onderwierp, niet de propaganda geloofde, niet de wereldvisie geloofde. Ze voelden zich onderdrukt, ze verlangden naar vrijheid en zodra ze de kans zagen, grepen ze die.

De overgang naar een democratische manier van denken
Te veel mensen in Oekraïne geloofden hierin en ik heb het niet alleen over de toenadering tot Rusland, de onderwerping aan Rusland, maar over het idee dat het individu zich moet onderwerpen aan de staat. De reden waarom dit zo’n belangrijk onderwerp is, is juist, zoals we al hebben gezegd, de vraag waarmee het Oekraïense volk geconfronteerd wordt: “Wordt Oekraïne een democratische, onafhankelijke natie die zich op het westen richt of blijft ze binnen de Russische invloedssfeer?” En als Oekraïne binnen de Russische invloedssfeer wil blijven, dan is het verzet tegen de Russische invasie volkomen zinloos geweest. Ik zeg dit om te provoceren omdat ik weet dat de meeste Oekraïners zich niet willen onderwerpen aan een overname van Oekraïne door Rusland en daarom hebben ze zich verzet en het verzet, de oorlog, gesteund. Maar zoals ik al zei, waren er nog niet genoeg mensen die de omschakeling hadden gemaakt en beseften ze dat de manier van denken in het Sovjettijdperk de antithese is van de democratische manier van denken.

De manier van denken in het Sovjettijdperk is: “De staat komt eerst; het individu is onbelangrijk.” De democratische manier van denken is: “Het individu is oppermachtig; de staat is er om het individu te dienen.” Maar natuurlijk moet het individu zijn plaats in het geheel vinden, want democratische idealen betekenen niet dat egoïsme, zelfzucht en narcisme de vrije teugel krijgen. In een democratische natie moet duidelijk een zekere samenhang zijn, zodat individuen zich niet zo extreem gedragen dat ze het geheel schaden. Maar dit gebeurt vrijwillig, niet doordat de staat de individualiteit onderdrukt en dat is een transitie die historisch gezien moeilijk te maken is voor mensen.

Ik wil absoluut niet beweren dat dit voor de Oekraïners moeilijker is dan voor veel andere mensen. Het is een moeilijke transitie. Er is geen eenduidige procedure voor. Het kost tijd. De oorlog heeft het proces versneld. Ik wijs er alleen op en projecteer naar het collectieve bewustzijn dat het proces verder moet worden doorgevoerd als Oekraïne haar hoogste potentieel wil manifesteren, namelijk een democratische natie worden, gebaseerd op democratische idealen. Ik noem ze niet per se westers, want het zijn democratische, universele democratische idealen. Het is gewoon zo dat meer landen in het westen het belang hiervan hebben ingezien.

De spanning tussen democratie en dictatuur
Als je het in een bredere context bekijkt, dan zie je dat we al een aantal jaren praten over de spanning tussen democratie en niet-democratische regeringsvormen. We hebben gezegd dat de democratie wordt aangevallen door niet-democratische landen die niet bereid zijn de overgang naar democratie te maken. We hebben gezegd dat ze een laatste wanhopige poging doen om de democratie te beperken of zelfs omver te werpen.

Wat hier gebeurt, lijkt op bepaalde voorbeelden van twee rivieren die uit verschillende richtingen komen en ineens samen gaan stromen. Je kent misschien voorbeelden van een rivier die heel bruin is omdat hij veel modder meevoert en een andere rivier die helderder is. Wanneer ze bij elkaar komen, ontstaat er spanning tussen die twee wateren en ontstaat er een zone in het midden waar ze zich beginnen te mengen. Het heldere water wordt modderiger, het bruine water wordt helderder, maar het duurt even voordat ze voldoende vermengd zijn zodat de ene dominant wordt ten opzichte van de andere. Als je naar de wereld kijkt, dan zouden we kunnen zeggen dat er bepaalde ontmoetingsvlakken, ontmoetingspunten, zijn waar de krachten van antidemocratie democratie tegenkomen. Oekraïne bevindt zich vanzelfsprekend in het centrum.

De uitdaging voor Oekraïne als ontmoetingspunt
Op dit moment kun je ook kijken naar andere plekken op de wereld waar hetzelfde gebeurt, maar Oekraïne bevindt zich op dit moment zeker tussen het antidemocratische Rusland en het democratische Europa. Dit maakt het in zekere zin gemakkelijker voor Oekraïne om de overgang te maken, maar andersom ook uitdagend. Vanwege de oorlog moet Oekraïne de transitie sneller maken dan bepaalde andere landen die meer tijd hebben gehad. Dit zorgt er ook voor dat het belangrijker is dat het Oekraïense volk hierover begint na te denken. Je zou kunnen zeggen: “Maar Moeder Maria, we zitten midden in een oorlog, hoeveel tijd hebben we om ervoor te gaan zitten om daarover na te denken?” Dat geldt voor veel van jullie die betrokken zijn bij het vechten in de oorlog, maar er zijn ook mensen die niet echt betrokken zijn bij de oorlog. Sterker nog, er zijn mensen die een bijna normaal leven leiden, een leven vergelijkbaar met dat van vóór het begin van de oorlog. Er zijn mensen die zich daar enigszins van bewust zijn en die wel wat tijd over hebben om hierover na te denken. Er moeten mensen zijn die de tijd hebben om na te denken over de toekomst van Oekraïne op lange termijn, want hoe kun je een duidelijk doel hebben waar je naartoe moet werken als jij je alleen maar op de oorlog richt?

Ik neem de mensen niets kwalijk die gefocust zijn op de oorlog om het voortbestaan van Oekraïne als onafhankelijke natie veilig te stellen. Ik zeg alleen dat beide nodig zijn. Er moeten mensen zijn die kunnen beginnen na te denken en daarom projecteer ik dit naar het collectieve bewustzijn: “Wat voor natie wil Oekraïne zijn als de oorlog voorbij is?” Dit is een kwestie van nadenken over: “Hoe kijken wij in Oekraïne naar de interactie tussen individu en staat?”

Veranderingen in het Oekraïense leger
Je ziet dat er op een aantal duidelijke terreinen nog werk aan de winkel is. Om een voorbeeld te noemen: de strijdkrachten. Veel leiders in het Oekraïense leger zijn, hetzij tijdens de Sovjettijd, hetzij door Rusland zelf, opgeleid en denken nog steeds op de manier waarop de Russische militaire doctrine hen heeft geprogrammeerd: Het individu is onbelangrijk. De individuele soldaat is onbelangrijk.

Daarom zie je dat Rusland vleesgolfaanvallen uitvoert zonder rekening te houden met het aantal gesneuvelde soldaten, zolang ze maar haar doel bereikt. Vanuit het perspectief van het gezonde verstand kun je zien dat Oekraïne niet kan winnen met deze strategie aangezien Rusland een grotere bevolking heeft dan Oekraïne. Jullie hebben niet genoeg mensen. Daarom is er een andere aanpak nodig, die natuurlijk al door veel Oekraïense militairen is aangepast of die al begonnen zijn zich aan te passen, maar die moet nog verder gaan. Er moet meer ruimte zijn voor individueel initiatief in het leger. Er moet een andere commandostructuur komen, door een betere informatiestroom van de frontlinie naar de leiders op het hoogste niveau van het leger, zodat zij goed weten wat er werkelijk gebeurt in plaats van wat ze willen dat er gebeurt.

Dit is een van de grote zwakheden in het Russische leger: degenen die op lagere niveaus opereren, zijn bang om de feiten ter plaatse aan de leiders te melden. De leiders leven in een informatiebubbel omdat ze niet weten wat er werkelijk aan het front gebeurt. Zelfs Poetin weet uiteindelijk niet hoeveel slachtoffers er zijn gevallen, wat de kosten van de oorlog zijn omdat hij dat niet wil weten en niemand hem daartoe kan dwingen. Dit moet dus veranderen. Ik zeg niet dat er nog geen veranderingen zijn, maar niet zo snel als wel zou kunnen. Je ziet dat het in feite ook een heel praktische zaak is, hoewel dit misschien een filosofisch doel lijkt, omdat het Oekraïense leger niet zal winnen als ze deze verandering niet doorvoeren.

Het top-down management
Een ander aspect van deze verschuiving, en we kunnen dit opnieuw illustreren met het leger, maar het gaat verder dan het leger, is wat je in de Sovjet-Unie zag. Je zag dat er een partijelite was. Ze leefden ook in een informatiebubbel omdat ze een ideologische manier van denken hadden, zoals wij het noemen. Ze stelden bijvoorbeeld een vijfjarenplan op en verwachtten vervolgens dat iedereen op de lagere niveaus dat vijfjarenplan zou uitvoeren. Een onderdeel van dat vijfjarenplan was bijvoorbeeld de landbouwproductie, die sterk afhankelijk is van het weer en daarom vaak niet kon worden uitgevoerd. Maar ging er ook een informatiestroom omhoog die de mensen aan de top kon informeren of deed men een poging om te verbergen wat er werkelijk gaande was voor de hogere regionen om te voorkomen dat ze de schuld kregen van het niet halen van de onrealistische doelen?

Dit is een manier van denken waardoor iedereen op lagere niveaus zich probeert te verbergen voor degenen op hogere niveaus. De hogere niveaus willen hun handen niet vuilmaken en zien wat er werkelijk gebeurt omdat ze bang zijn voor degenen op een nog hoger niveau en daarom wil men niet kijken naar iets wat daadwerkelijk werkt. In plaats daarvan kijken mensen naar hoe we willen dat het werkt. Dit is iets wat al is veranderd in de meeste Europese democratieën, niet in alle, maar wel in de meeste. Daarom hebben ze economisch succes gehad en is de levensstandaard van de bevolking verhoogd, want wat stelt je in staat om de levensstandaard te verhogen? De bereidheid om naar de praktische, fysieke realiteit te kijken, naar wat wel of niet werkt. Neem bijvoorbeeld een fabriek die auto’s produceert. Je bent bereid om naar de situatie van de individuele werknemer te kijken en te zeggen: “Als we de situatie van de werknemer verbeteren, zodat hij zijn werk gemakkelijker kan doen, zal hij ook productiever worden en als we onze werknemers beter behandelen, kunnen we ook de productiviteit en de productie verhogen.”

Wanneer dit zich op alle niveaus van de samenleving herhaalt, verhoog je de levensstandaard. Dan moet je ook kijken naar de vraag of je een kleine elite, of je die nu oligarchen of iets anders noemt, heel veel rijker kunnen laten worden dan alle andere mensen in de bevolking. Kunnen ze de economie door hen laten domineren omdat ze hun bevoorrechte positie willen beschermen in plaats van, zoals ik al heb gezegd, naar de praktische realiteit te kijken, naar wat het beste werkt, niet alleen voor het individu, maar ook voor de samenleving?

Werkt het eigenlijk het beste voor een samenleving: dat er een kleine elite is die heel erg rijk is en dat de meeste mensen arm zijn? Waarom is het tsaristische rijk in Rusland ingestort als dat het beste model was? Waarom zijn de feodale samenlevingen in Europa ingestort? Waarom zijn veel andere elitaire samenlevingen ingestort? Nogmaals, omdat er geen informatiestroom is en dat betekent dat de mensen aan de top niet weten wat er in de praktijk gebeurt en daarom geen goede leiderschapsbeslissingen kunnen nemen. Ze kunnen hun samenleving niet veranderen wanneer de omstandigheden veranderen.

Aanpassingsvermogen en de informatiestroom in de vorm van het cijfer acht
Wat zie je in de geschiedenis, zoals we al heel vaak hebben besproken? Niet de sterksten overleven, als je met de sterksten de sterkste of de meest agressieve mensen bedoelt. Het zijn degenen die zich het best aanpassen, degenen die zich kunnen aanpassen aan veranderingen omdat alles voortdurend verandert.

Dit heeft de Boeddha vijfentwintighonderd jaar geleden de onderling afhankelijke oorsprongen genoemd. Dit is keer op keer bewezen door de wetenschap, alleen al door de geschiedenis te observeren. Alles verandert. Degenen die zich kunnen aanpassen aan veranderingen zullen slagen, zullen overleven, zullen floreren. Degenen die zich niet aanpassen aan veranderingen, zullen hetzelfde lot als de dinosauriërs ondergaan. Mijn punt met het wijzen op deze manier van denken uit het Sovjettijdperk is dat die veranderingen tegenwerkt. Die streeft naar uniformiteit, stabiliteit en gelijkvormigheid in plaats van aanpassingsvermogen. Waar wordt het aanpassingsvermogen door gedreven? Door het individu dat op de velden ploegt, in de fabrieken werkt, werk verricht in alle lagen van de samenleving. Zij ervaren rechtstreeks wat wel en niet werkt. Hoe kunnen leiders weloverwogen beslissingen nemen als er geen lus is om feedback te geven waardoor de communicatie naar boven kan stromen? Ze nemen dan ongeïnformeerde beslissingen die domme, zelfdestructieve beslissingen zijn. Begrijp je dat je in plaats van te praten over democratie en dictatuur, samenlevingen zou kunnen inrichten op basis van hoe flexibel ze zijn, hoe goed ze zich kunnen aanpassen, afhankelijk van de informatiestroom naar boven en niet naar beneden?

Je ziet dus dat landen met zo’n informatiestroom niet alleen eenrichtingsverkeer van beneden naar boven moeten hebben, maar ook van beneden naar boven. Dat is nodig om transparantie te scheppen zodat de leiders aan de mensen kunnen uitleggen waarom ze beslissingen nemen. We kunnen spreken van een informatiestroom in de vorm van ‘het cijfer acht’. Dit is één type samenleving die een informatiestroom heeft in de vorm van een acht, maar het andere type samenleving is dat deze stroom is gestopt. Er is geen stroom omdat de leiders de praktische ervaringen van de mensen beneden hen niet willen horen en hen niet willen vertellen wat er op hoger niveau gebeurt. Ze willen niet uitleggen waarom ze de beslissingen nemen die ze nemen.

De verantwoordelijkheid ontlopen
Waarom niet? Waarom willen leiders de mensen niet vertellen waarom ze die beslissingen nemen? Omdat ze niet ter verantwoording geroepen willen worden. Er bestaat een diepgewortelde wens om de verantwoordelijkheid te ontlopen.

Je ziet dit nu heel duidelijk in Rusland omdat Poetin en zijn propagandamachine er alles aan doen om de verantwoordelijkheid van Poetin zelf te ontlopen. Wie nam de beslissing om Oekraïne binnen te vallen? Poetin. Wie is de enige die echt zou kunnen stoppen wat er gebeurt? Poetin. Wie is degene die deze beslissing niet heeft genomen? Poetin. Wie is verantwoordelijk voor de toenemende negatieve gevolgen voor Rusland en het Russische volk? Poetin. Vanuit een zuiver neutraal objectief standpunt is Poetin degene die verantwoording moet afleggen, maar tegelijkertijd heeft Poetin in Rusland geen enkele verantwoordingsplicht. Hij wordt niet ter verantwoording geroepen. Er is een oud gezegde: “Alle macht corrumpeert, maar absolute macht corrumpeert absoluut.” Waarom is dat zo? Wanneer je de absolute macht hebt, stroomt er geen informatie terug en komt er geen uitleg van beneden over waarom dingen gebeuren. Dit betekent dat een leider met absolute macht geen verantwoording hoeft af te leggen, maar dat betekent ook dat die leider onbuigzaam wordt. Zodra de leider een bepaalde richting is ingeslagen, kan hij alleen nog maar doorgaan in die richting en steeds meer kracht gebruiken totdat hij geen kracht meer heeft. Dit is de Harde Leerschool.

Weerstand bieden aan de overgang
We hebben eerder al gezegd dat Oekraïne, om de oorlog te overleven en vooruit te komen, afstand moet nemen van Rusland, maar als eerste van de Russische manier van denken die ik nu heb beschreven. Oekraïne moet veel flexibeler, transparanter en opener worden wat betreft de informatiestroom. Oekraïne moet de informatiestroom in de vorm van een acht invoeren en er zijn veel mensen in Oekraïne die zich hiertegen verzetten en die zich er ook tegen zullen verzetten: De strijdkrachten. Veel grote zakenlieden, noem ze oligarchen of anders. Mensen in de regering die gewend zijn aan hun bevoorrechte positie waarin ze steekpenningen kunnen aannemen en de verantwoording kunnen ontlopen. Gekozen politici.

Zeker niet al deze mensen zullen zich verzetten tegen de transitie, maar veel mensen wel. Hoewel sommigen van hen wel kunnen zien dat Oekraïne door de oorlog niet meer hetzelfde kan blijven, zijn er nog steeds mensen in Oekraïne die geloven dat de oorlog ooit zal stoppen en het leven weer normaal zal worden. De afgelopen drie jaar zijn steeds meer mensen zich echter gaan realiseren dat niets meer zal worden zoals het was vóór de oorlog; dat de oorlog Oekraïne heeft gedwongen om definitief een verschuiving te maken. Zelfs veel van de mensen die inzien dat alles niet meer zal worden hoe het was, verzetten zich nog steeds tegen de verandering waar ik het over heb omdat ze denken: “Ja, ik zie wel dat Oekraïne moet veranderen, maar ik kan mijn baan wel houden; ik kan natuurlijk wel een manier vinden om mijn comfort te houden.” Dat houdt Oekraïne nu tegen en houdt het einde van de oorlog ook tegen omdat het Oekraïne ervan weerhoudt om bepaalde stappen te doen die haar boven de cruciale grens zouden kunnen brengen dat het collectieve bewustzijn is veranderd, waardoor Oekraïne meer een karmische spiegel voor Rusland wordt.

De karmische spiegel voor Rusland
Ik weet dat dit een nieuw concept is, maar denk eens terug aan de situatie waarin Jezus wordt gearresteerd en berecht. Hij verzet zich niet tegen zijn arrestatie. Hij verdedigt zichzelf niet. Hij gaat niet in discussie met degenen die hem beschuldigen. Hij laat hen doen wat ze willen. Nu zeg ik niet dat Oekraïne moet stoppen met vechten en de Russen de macht moet laten overnemen. Ik wijs erop dat wanneer je een bepaald bewustzijnsniveau bereikt dat hoger is dan dat van de mensen die jou aanvallen, jouw bewustzijn een karmische spiegel wordt die de agressie die op jou gericht is, reflecteert. Oekraïne heeft dat bewustzijnsniveau nog niet bereikt en daarom is de oorlog grotendeels in een patstelling beland. Daarom heeft Oekraïne, ondanks militaire steun, nog geen doorbraak bereikt. Dit wil niet zeggen dat dit alleen door Oekraïne komt. Als een cruciaal aantal mensen zou veranderen, dan zou je zien dat de situatie verandert.

De ineenstorting van de Russische economie
De andere reden waarom de situatie een patstelling is, is natuurlijk omdat er in Rusland nog geen verandering heeft plaatsgevonden. Dit komt grotendeels doordat de Russische economie nog niet is ingestort, maar wel steeds dichter bij het breekpunt is gekomen. We zouden kunnen stellen dat er theoretisch twee factoren zijn die Rusland ertoe zouden kunnen brengen om de oorlog te staken. Ten eerste een beslissende nederlaag op het slagveld en ten tweede een economische ineenstorting. Zoals het er nu naar uitziet, is de economische ineenstorting de meest waarschijnlijke factor die de patstelling zal doorbreken. Rusland komt steeds dichter bij het point of no return. Je zou kunnen stellen dat het point of no return al gepasseerd is, maar nog niet volledig is doorgebroken, waardoor de ineenstorting duidelijk is.

Er zijn mensen die beweren dat Rusland al in een staat van ineenstorting verkeert, althans bepaalde delen van de Russische economie, maar dit is nog niet overal erkend door de Russische leiders of het Russische volk, of zelfs internationaal. Dit komt grotendeels door het gebrek aan informatie. De ineenstorting zal gedurende dit jaar steeds duidelijker worden. Het is slechts een kwestie van tijd voordat Poetin en zijn naasten een keuze moeten maken. Zullen ze de oorlog staken en proberen de economie te redden of zullen ze de oorlog voortzetten totdat de economie instort en hen dwingt de oorlog te stoppen?

Blijf volhouden en wees flexibel!
Waarom breng ik dit ter sprake? Wat heeft dit met Oekraïne te maken? Er zijn natuurlijk dingen die jullie als Oekraïners kunnen doen, maar jullie moeten in de huidige situatie gewoon weerstand blijven bieden en wachten tot de verhoudingen veranderen. Jullie moeten volhouden totdat er iets breekt in Rusland. Wij, als geascendeerde meesters, weten allemaal dat dit een zeer moeilijke situatie voor jullie is. We weten allemaal wat jullie de afgelopen drie jaar hebben doorstaan. We hebben, zoals we al vaker hebben gezegd, geen menselijk medelijden, maar wel goddelijk mededogen voor wat jullie doormaken. We hebben evenveel mededogen met wat het Russische volk doormaakt, maar zij zijn voor het grootste deel onbereikbaar voor ons. Natuurlijk zijn de meeste Oekraïners ook niet rechtstreeks bereikbaar voor ons, maar het collectieve bewustzijn in Oekraïne staat meer open voor verandering dan het collectieve bewustzijn in Rusland. Jullie moeten je erop voorbereiden dat jullie moeten volhouden, en volhouden totdat er iets breekt. Jullie moeten flexibel zijn en werken met elke situatie, ook de Verenigde Staten, de regering Trump, die uiteraard heel snel verandert. Je moet gewoon inzien dat de situatie op dit moment erg onvoorspelbaar is en dat dit misschien onzeker voelt, maar dat dit eigenlijk een kans is. De onvoorspelbaarheid van de situatie, hoe onprettig ook, brengt ook kansen met zich mee.

Er kan van alles instorten in Rusland; er kan van alles instorten in de Verenigde Staten, zodat er een doorbraak zal komen in het voordeel van Oekraïne. Jullie moeten gewoon flexibel zijn, alle mogelijkheden openhouden en geduld hebben. Laat de situatie zich ontvouwen, want wat hebben we gezegd? We hebben met Nieuwjaar gezegd dat degenen die uit balans zijn, door het licht dat in de komende twaalfjarige cyclus afdaalt, steeds meer uit balans zullen raken. Het is duidelijk dat de regering Trump een onevenwichtige visie heeft op Europa, de NAVO en Oekraïne. Het lijkt misschien even of de onevenwichtigheid steeds groter wordt, maar dat komt doordat een ineenstorting dichterbij komt. De situatie zal veranderen, dus je moet positief zijn over de toekomst. Wat hebben we met Nieuwjaar gezegd? Iedereen moet positief zijn, vooral de spirituele mensen.

De impact van de studenten van de geascendeerde meesters
De laatste bedoeling met mijn verhandeling is dat ik erop wil wijzen dat de spirituele mensen, met name de studenten van de geascendeerde meesters in Oekraïne, Rusland, Kazachstan en andere voormalige Sovjet- of Oost-Warschaupactlanden, met hun oproepen een enorm verschil hebben gemaakt sinds het begin van de oorlog. Jullie bereidheid om bij elkaar te komen en de decreten en invocaties op te zeggen en ik weet dat het voor sommigen van jullie in Rusland moeilijk is om dit te doen, maar jullie bereidheid om dit te doen heeft grote impact gehad. We weten heel goed dat het vaak lijkt alsof het opzeggen van jullie decreten en invocaties geen veranderingen in de uiterlijke situatie teweegbrengt. Jullie hebben in de eerste plaats het spirituele evenwicht bewaard, maar ook voorkomen dat er ergere dingen zijn gebeurd. Jullie hebben ook de weg vrijgemaakt voor positieve dingen.

Zoals we al vaker hebben gezegd, is Oekraïne natuurlijk het slachtoffer van de Russische agressie, maar we willen het Russische volk niet straffen, maar zowel Oekraïne als Rusland als andere landen zoveel mogelijk vooruithelpen. Jullie oproepen hebben de weg vrijgemaakt voor vorderingen voor zowel Rusland als Oekraïne als andere landen die deel uitmaken van deze hele verhouding. Hiervoor ben ik jullie dankbaar en ik hoop dat jullie geïnspireerd zullen raken om jullie oproepen en wake voort te zetten totdat we jullie vragen om je op andere onderwerpen te richten. Ik wil iedereen bedanken die de afgelopen drie jaar oproepen heeft gedaan voor de situatie in Oekraïne. Ik, als vertegenwoordiger van de Moeder Gods voor de aarde, ben iedereen die deelneemt aan deze conferentie dankbaar. Jullie oproepen geven ons het gezag om veel te doen op emotioneel, mentaal en identiteitsgebied. Veel dingen die jullie niet kunnen zien, maar die zeker een groot positief effect hebben.

Zoals we al vaker hebben gezegd, hebben we vanwege de Wet van Vrije Wil, slechts beperkte macht om in te grijpen in het fysieke octaaf. Maar jullie oproepen geven ons de macht om in te grijpen in de emotionele, mentale en identiteitswereld en de wezens te verwijderen over wie jullie het oordeel uitroepen. Dat betekent dat de gedachten van de mensen die zijn geïncarneerd, niet zo heel erg door deze wezens zullen worden overgenomen en dit kan ook leiden tot vooruitgang in het fysieke rijk. Hiervoor ben ik dankbaar en naar ik hoop voelen jullie je ook aangemoedigd. Daarom verzegel ik jullie in de Vlam van de Moeder Gods die ik voor de aarde, voor alle mensen op aarde, bewaar.