Hoe kunnen we onze volwassen kinderen helpen met moeilijke situaties?

Vraag: Ik heb een zoon van 21 die medisch student is en die ineens alle belangstelling heeft verloren voor geneeskunde, hij hoeft nog maar twee jaar te doen en dan is hij klaar. Hij klaagt over hoofpijn en slapeloosheid, gebrek aan interesse op het terrein van geneeskunde en wil nu wiskunde gaan studeren. Volgt hij zijn Goddelijke plan of is dit een trauma en zijn er gescheiden zelven uit vorige levens en projecties van krachten van dood en verderf die ervoor zorgen dat hij die studie afbreekt? Hoe kan hij geholpen worden?

Antwoord van Kim Michaels, 2020 – Webinar over het vergroten van je Christusonderscheid

Deze vraag is bijvoorbeeld een vraag die persoonlijker is en ik lees hem nu voor omdat de meesters bijvoorbeeld niet willen zeggen: “Dit hoort bij zijn Goddelijke plan” of “Nee, dit is niet volgens zijn Goddelijke plan”, omdat je Goddelijke plan iets is wat je zelf vanbinnen moet voelen en jij eigenlijk de enige bent die dat kan weten. Maar ik lees hem wel voor, omdat de meesters willen dat ik er iets over zeg. Wanneer ik zoiets hoor, dat komt er bij mij op: “Dit is iemand die 21 jaar oud is en in het vierde jaar zit van zijn studie medicijnen en dat betekent dat hij 17 of 18 was toen hij daaraan begon, en het is een heel zware studie. Ongetwijfeld ging hij tot aan nu wel naar de lagere klassen van die school. Misschien is hij gewoon te jong en heeft hij nog wat tijd nodig om volwassen te worden. Misschien moet hij een poos iets anders doen. Het betekent niet dat hij het niet weer kan oppakken.

En wat ik zou vragen, is waarom hij zijn interesse verloren heeft. Ziet hij misschien de beperkingen van de traditionele geneeskunde? Of heeft hij het gevoel dat het niet helemaal is wat hij ervan verwachtte? Ik zou er ook over nadenken in welke context hij is opgegroeid. Wat is de houding van het gezin ten aanzien van studie in het algemeen? Voelt hij zich onder een bepaalde druk gezet om dokter te worden, om een medicijnenstudie te doen? En heeft dat ervoor gezorgd dat hij iets deed wat niet in zijn Goddelijke plan stond? En is hij nu op een punt aangekomen waarop hij beseft dat hij niet doet wat hij moest doen? Ik zeg niet dat dit het antwoord is, ik zeg alleen dat er vragen zijn waar ik over na zou denken als ik in zo’n situatie zat.

Hoofpijn en slapeloosheid, gebrek aan interesse. Het zou een teken kunnen zijn dat hij overwerkt is, te veel gestrest, dat hij opgebrand is, dat het gewoon te veel voor hem wordt. Het zou ook een groter probleem kunnen zijn, dat hij het gevoel heeft dat hij dit niet zou moeten doen en dat het te veel stress oplevert om het te kunnen onderdrukken.

Zou het een trauma van gescheiden zelven kunnen zijn uit vorige levens? Maar dan is de vraag of hij openstaat voor de leringen van de geascendeerde meesters; staat hij open voor het opzeggen van decreten voor bescherming of zou jij dat voor hem kunnen doen en zien of het effect heeft? Hetzelfde geldt voor de krachten van dood en verderf, dat kunnen projecties zijn, maar nogmaals, je kunt oproepen doen voor bescherming.

Dan de laatste zin van de vraag: Hoe kan hij geholpen worden? Dan zou ik zeggen dat ik begrijp dat je als vader of moeder je kinderen wilt helpen, maar soms moet je nadenken over wat dat voor jou betekent. Wat bedoel je daar precies mee, wanneer je zegt dat je kind geholpen moet worden. Waar baseer je dat op? Hoe evalueer jij de situatie? Hoe kijk je ernaar? En zit er misschien iets in de weg dat het gevolg is van jouw programmering, jouw opvoeding of jouw gescheiden zelven en zou je die kunnen opruimen? Je kunt ook naar de vraag kijken of hij geholpen moet worden. En misschien wel, ik zeg niet dat het niet zo is, maar dan is het een kwestie van hoe goed je met hem kunt praten. Hoe vrij is dat gesprek? Kun je met hem hierover praten? Zit jij op een punt waarop jij hem kunt helpen? Sta jij voor hem open en ben je dan neutraal om zijn problemen aan te horen en uit te vinden en te begrijpen wat er echt aan de hand is? Als je in gedachten besluit dat hulp voor hem betekent dat hij weer met zijn studie aan de slag moet en die af moet maken, dan kan dat misschien niet de hulp zijn die hij nodig heeft. Hij heeft misschien iemand nodig die naar hem luistert, die begrijpt wat hij voelt en misschien is het genoeg om het alleen maar te bespreken en te verwerken. Of misschien ook niet, misschien helpt het hem wel om definitief te besluiten om een andere richting op te gaan. Ik weet het niet. Er is geen definitief antwoord. Ik zeg alleen wat er bij mij opkomt en waar ik in zo’n situatie over na zou denken.