Geascendeerde Meester Surya, 9 augustus 2025. Conferentie van 2025 voor Amerika: de dualiteit van superioriteit en inferioriteit ontstijgen.

IK BEN de Geascendeerde Meester Surya. Hoewel ik niet vaak spreek, heb ik besloten om van deze gelegenheid gebruik te maken om een lering te geven die eigenlijk geen verband houdt met het onderwerp van deze conferentie. Tenminste, niet direct, maar misschien wel indirect. Ik wil het hebben over de kosmische dans van het universum.

In de tijd van Jezus hadden mensen een zeer beperkt wereldbeeld. Zelfs tot in onze tijd hadden ze een zeer beperkt wereldbeeld. Pas in de afgelopen eeuw hebben mensen een realistischer beeld van de kosmos gekregen door de komst van technologie die wetenschappers steeds dieper in het universum heeft laten kijken. Geen realistisch beeld, maar een realistischer beeld. Ik wil graag meer de richting op van een realistischer beeld.

De impuls en het Materlicht
Wanneer je naar het universum kijkt, kun je aan de sterrenstelsels, zonnestelsels en planeten zien hoe ze zich bewegen door iets wat wetenschappers lege ruimte noemen. Zoals sommigen van hen beginnen te beseffen is de lege ruimte natuurlijk niet leeg. Die is slechts gevuld met een substantie die niet fysiek, niet materieel, is. Hoe zou zich er iets doorheen kunnen bewegen als er alleen maar een leegte was? Je weet dat geluid, geluidsgolven, zich voortplanten door een bepaald medium. Lichtstralen, nemen wetenschappers aan, zouden zich door de lege ruimte kunnen verspreiden. Maar hoe verspreidt een golf zich als er niets is wat golft, niets wat oscilleert?

Je ziet dat de schepping zoals Portia heeft beschreven, eerst gebaseerd is op de differentiatie tussen twee krachten. De uitbreidende en de samentrekkende. Maar we kunnen hier ook vanuit een iets ander perspectief naar kijken en zeggen dat het samentrekkende element de basissubstantie van de schepping is. We hebben dit het Materlicht genoemd. Dit kan golven, dit kan oscilleren. De uitbreidende kracht is datgene wat zich door het Materlicht heen beweegt en het in een golfachtige beweging brengt. Het is eigenlijk niet de beste zienswijze om te zeggen dat licht een golf is. Nee, licht is een impuls die voortkomt uit de uitbreidende kracht. En wanneer het zich door het samentrekkende element van het Materlicht heen beweegt, genereert het een golf omdat het Materlicht in een oscillerende beweging wordt gebracht, die je als een golf ziet.

Zo is het fysieke universum ontstaan door wezens in een hoger rijk die dat uitbreidende element hebben gebruikt om een visie te formuleren en deze op het Materlicht te projecteren, waardoor het Materlicht in beweging kwam. En het Materlicht kan zich op twee manieren voortbewegen. Een golf die zich door de ruimte voortplant en een golf die stilstaat en daardoor een energieveld wordt. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat het allemaal velden zijn, het gaat er alleen maar om hoe ze zich bewegen. Want zelfs iets wat je op aarde ziet als een stilstaand veld, iets wat je ziet als vaste materie, zoals planeet aarde, is natuurlijk in beweging.

Dit is iets wat je mensen zelfs een eeuw of twee geleden niet had kunnen uitleggen. Ze dachten dat de aarde stilstond. Ze hadden niet het vermogen om abstract te denken en te zien dat de aarde zich met ongelooflijke snelheid door de ruimte beweegt. Nog verder terug in de tijd zagen de mensen in de oudheid dat de sterrenbeelden aan de hemel bewogen, maar ze dachten dat de hemel ten opzichte van de aarde bewoog. Toch dachten ze nog dat de hemel onveranderlijk was. Ik wil nu overbrengen dat niets onveranderlijk is, alles verandert. Alles verandert voortdurend in de kosmische dans die de Boeddha de onderling afhankelijke oorsprongen heeft genoemd en waar men in het hindoeïsme soms naar verwees als de dans van Shiva.

Hoe het universum is ontstaan
Zoals ik al heb gezegd, hebben wetenschappers vandaag de dag, dieper in het fysieke universum kunnen kijken dan ooit tevoren, althans in de opgeslagen geschiedenis. Ze zijn in de eerste plaats tot het besef gekomen dat het universum enorm is, dat het complex is, maar het lijkt nog steeds alsof er bij elke nieuwe ontdekking een nieuw mysterie opduikt. Onlangs hebben ze sterrenstelsels gezien waarvan ze denken dat ze zo kort na de oerknal zijn ontstaan dat het de traditionele kosmologie en tijdsbestek van hoeveel tijd daarvoor nodig was, tart. Omdat deze sterrenstelsels echter heel ver van de aarde verwijderd zijn, redeneren ze dat ze eerder gevormd moeten zijn dan de sterrenstelsels die dichter bij de aarde staan. Maar is dat wel zo? Is dat de enige interpretatie die mogelijk is?

Wat hebben we beschreven? Alles is gemaakt van het Materlicht dat vorm aanneemt, maar het Materlicht neemt niet vanzelf vorm aan. Dat beweegt wanneer er een impuls vanuit een hogere sfeer op wordt gericht. De sterrenstelsels die jullie tegenwoordig zien, inclusief jullie eigen sterrenstelsel, begonnen zich niet te vormen toen er naar veronderstelling alleen kosmisch stof was dat is geproduceerd door de oerknal en naar buiten is geslingerd. Jullie sterrenstelsel is niet begonnen met een stofje dat botste met een ander stofje, botste op een derde stofje, en dat dit zo bleef doorgaan totdat die stofjes het hele sterrenstelsel hadden gevormd. De sterrenstelsels zijn begonnen als een matrix die in stand werd gehouden in de geest van wezens in het geascendeerde rijk en die werden verlaagd naar het materiële frequentiespectrum door de kracht van de uitbreidende kracht. Ze kwamen niet allemaal tegelijkertijd naar het fysieke spectrum. Ze kwamen gedurende een bepaalde periode, maar lang niet in de buurt van het tijdsbestek in de oerknaltheorie.

Wat is tijd?
Zoals sommige wetenschappers beginnen te erkennen kun je op geen enkele manier een lineaire tijdlijn creëren van de oerknal tot vandaag en zeggen dat ten tijde van de oerknal een seconde even lang duurde als een seconde nu. Tijd verandert in de loop der tijd. Sterker nog, alles verandert in de loop der tijd. We zouden zelfs kunnen zeggen dat er een tijd was waarin tijd niet bestond. Een tijd vóór tijd. Want wat is tijd? Het is een beweging door de ruimte. Hoe bereken je de tijd op aarde? De basistijd is dag en nacht. Wat zorgt voor dag en nacht? Het feit dat het aardoppervlak op elk punt in de 24-uurscyclus beweegt.

Wat bepaalt de tijd van het jaar? De aarde draait om de zon. Wat bepaalt nog langere tijdsperioden? Dat het zonnestelsel zich door de Melkweg beweegt. Dat de Melkweg zich door de ruimte beweegt.

Wezens achter de beweging van sterrenstelsels
Maar beweegt het sterrenstelsel zich als een onafhankelijke, aparte eenheid? Nee, dit beweegt zich in een gechoreografeerde dans met alle andere sterrenstelsels. Wetenschappers hebben geprobeerd dit af te schilderen als een puur mechanisch proces dat wordt aangestuurd door de zwaartekracht. De sterrenstelsels beïnvloeden elkaar door middel van zwaartekracht en dit verklaart de beweging. Ze weten echter al een tijdje dat de beweging die je waarneemt, niet kan worden verklaard door de zwaartekracht van de fysieke materie die ze kunnen zien.

Ze hebben gespeculeerd over donkere materie. Maar de donkere materie is slechts het emotionele, mentale en identiteitsrijk en het spirituele rijk dat de bewegingen van lichamen in het fysieke rijk beïnvloedt. Hoe gebeurt dit? Is het een puur mechanisch proces van zwaartekracht die aan al het andere trekt een daardoor deze beweging creëert? Nee, dat niet. Wat beweegt de aarde rond de zon? Is dat alleen maar zwaartekracht? Nee, de voortdurende aandacht van de Elohim houdt de aarde in een baan. Wat beweegt de zon door het sterrenstelsel? De voortdurende aandacht van geascendeerde meesters op een hoger niveau van de Elohim die de aarde hebben geschapen. En wat het hele sterrenstelsel beweegt, zijn wezens op een nog hoger niveau die met de kracht van hun geest een eenheid ter grootte van een sterrenstelsel verplaatsen. En dit gebeurt allemaal bewust, gecoördineerd, gechoreografeerd. Waarom, zou je kunnen zeggen? Voor de groei van de wezens die hun zelfgevoel uitbreiden door een bewustzijnsniveau te bereiken waarop ze de kracht van de geest over materie hebben om een heel sterrenstelsel te verlagen naar het materiële frequentiespectrum en het te verplaatsen door coördinatie met andere wezens met diezelfde kracht.

De leugen van de mechanische wereld
Je zou kunnen zeggen: “Waarom is dat relevant voor mij?” De wezens die een heel sterrenstelsel in beweging kunnen brengen, zijn op dezelfde manier begonnen als jij. Ze zijn alleen verder gevorderd op het pad van zelftranscendentie. Jij kunt je een weg banen naar dat niveau en zelfs verder gaan, want dat is het doel van de schepping: groei in bewustzijn waardoor je in staat wordt om iets op het fysieke vlak te manifesteren en in beweging te brengen. Daar valt natuurlijk veel over te zeggen, maar het belangrijkste dat ik nu wil overbrengen, is dat de wetenschap echt gevangen zit in een manier van denken waardoor ze alles op een puur mechanische manier willen verklaren.

Nu zou je kunnen zeggen: “Hoe komt dat? Waarom zijn wetenschappers in deze denkwijze gevangen geraakt?” Onder invloed van de gevallen wezens. Sommige gevallen wezens willen hun valse god creëren en mensen ertoe aanzetten om die god te aanbidden. Andere gevallen wezens die superieur zijn aan de gevallen wezens die goden creëren, willen goden vernietigen. De goden die door de andere gevallen wezens zijn geschapen, maar ook de echte God. Ze willen een wereldbeeld creëren van een wereld waarin geen god is, waar geen bewuste wezens zijn; alles wordt mechanisch aangestuurd door natuurwetten. Ze willen alles op de wereld verklaren aan de hand van wat je in het fysieke rijk kunt zien. Het is zoals andere meesters al hebben gezegd: wanneer je gevangenzit in de dualiteit en alleen de fysieke wereld kunt zien, wil je wat je op de fysieke wereld ziet, projecteren op alles wat daarbuiten ligt. Of je wilt iets wat op de fysieke wereld is, projecteren zodat de fysieke wereld een op zichzelf bestaande, op zichzelf staande eenheid is die niets van buitenaf nodig heeft om de kosmische dans van de sterrenstelsels te verklaren.

Niet zo constante kosmologische constanten
De wetenschap heeft onder andere ontdekt dat het universum kosmologische constanten heeft. De wijsheid van de Moeder stelt je in staat om naar de wetenschap te kijken en te zeggen: “Maar heb je ons niet verteld dat er geen leidend principe is? Dat wij bijvoorbeeld het product zijn van een evolutieproces dat blind, onbewust, is en volledig gebaseerd op willekeurige gebeurtenissen, willekeurige mutaties en dat zich dan aanpast aan fysieke omstandigheden. Waar is de ruimte voor willekeur als het hele universum wordt bepaald door kosmologische constanten?” Met de wijsheid van de Goddelijke Moeder is het duidelijk dat er iets ontbreekt aan het wetenschappelijke wereldbeeld. Er zijn óf kosmologische constanten óf er is willekeur. Je kunt niet beide hebben. Maar wetenschappers, in ieder geval een paar, zijn de vraag gaan stellen: “Zijn die constanten wel echt constant of zouden ze in de loop der tijd ook kunnen veranderen? Was de lichtsnelheid bijvoorbeeld een milliseconde na de oerknal hetzelfde als nu? Was de constante van de zwaartekracht hetzelfde vóór de vorming van sterrenstelsels, want stof heeft niet zoveel zwaartekracht vergeleken met een sterrenstelsel.”

De realiteit is dat niets op deze wereld constant is en nooit verandert. Het is een voortdurende dans, geleid door zelfbewuste wezens met een veel hoger bewustzijnsniveau dan welk mens op aarde ook, inclusief gevallen wezens. En naarmate het universum zich ontvouwt, passen ze deze zogenaamd constanten aan omdat ze direct ervaren dat niets gescheiden is. Zelfs sterrenstelsels die ver van elkaar verwijderd lijken, zijn niet van elkaar gescheiden. Ze maken allemaal deel uit van wat de Boeddha de onderling afhankelijke oorsprongen noemde, waarin alles met elkaar verbonden is. Wat verbindt ze? De verbinding bevindt zich niet op fysiek niveau. De verbinding bevindt zich in de geest van de geascendeerde wezens die de beweging van de sterrenstelsels aansturen. En ze zijn verenigd door de Christusgeest.

Het is dus niet zo dat degenen die toezicht houden op het Andromedastelsel, losgekoppeld zijn van degenen die toezicht houden op andere sterrenstelsels. Ze werken samen. Ze coördineren de bewegingen. En naarmate de sterrenstelsels dichter bij elkaar komen of verder van elkaar af gaan, worden de zogenaamde kosmologische constanten voortdurend aangepast om de beweging te produceren die de wezens willen produceren. Deze wezens zijn niet gebonden aan de limieten van het fysieke octaaf of het dualiteitsbewustzijn. Er komt natuurlijk wel een bepaald mechanisme bij kijken in het fysieke rijk, maar de geascendeerde wezens kunnen ingrijpen en bepalen wat ze willen manifesteren. Het is gewoon zo dat als je een sterrenstelsel wilt manifesteren dat deze eigenschappen heeft en zich op deze manier beweegt, bepaalde kosmologische constanten deze waarde moeten hebben. Als je een sterrenstelsel wilt manifesteren met andere eigenschappen, dan pas je de constanten aan. Zelfs een kleine verandering kan al een groot effect hebben.

Je zou kunnen zeggen dat dit wel een erg abstracte boodschap is. Als je het te abstract vindt, negeer hem dan. Concentreer je op iets waarover andere meesters hebben besproken. Maar ik weet dat er mensen zijn geïncarneerd, zowel sommigen van jullie hier als anderen die geen deel uitmaken van deze beweging, die baat zouden kunnen hebben bij deze boodschap. En nogmaals, de onderling afhankelijke oorsprongen tussen jou en mij zenden deze impuls uit. Er zijn bijvoorbeeld wetenschappers die nog nooit van geascendeerde meesters hebben gehoord en die ook niets over ons hoeven te horen, maar die zich afvragen of er wel iets echt constant is. En zij kunnen er baat bij hebben als ze deze impuls ontvangen, waardoor ze een beetje verder kunnen kijken en duidelijkere vragen kunnen bedenken die kunnen leiden tot helderder inzichten, doorbraken.

Leren wat er allemaal mogelijk is
Wat is het doel hiervan? Zoals ik al heb gezegd, is dat gedeeltelijk de groei in zelfbewustzijn van de wezens die deze kosmische dans orkestreren. Maar ook dat deze wezens de wereld van vorm van onze Schepper en de ongelooflijke mogelijkheden die hier zijn, leren waarderen. En ook dat ze de mechanismen leren kennen. Want wanneer je iets manifesteert wat gedifferentieerd is, moet je een keuze maken. Maar die keuze heeft bepaalde gevolgen, want je kunt niet alles hebben. Je kunt niet iets creëren met bepaalde eigenschappen dat tegelijkertijd andere eigenschappen heeft. En om een universum te kunnen scheppen dat duurzaam is, moet je weten wat wel of niet werkt.

En hoe leer je hoe je een sterrenstelsel creëert dat zichzelf niet vernietigt? Alleen door het te doen. Er is geen kosmische academie waar je een diploma kunt halen voor het vormen van een sterrenstelsel. Alles is alleen praktijk, mentaal aanwezig zijn, want dan integreer je de les, dit is hij niet iets theoretisch. Je zit er niet bij zoals de gevallen wezens die denken dat je in gedachten kunt bepalen hoe de wereld zou moeten werken. Je experimenteert en leert wat echt mogelijk is. Wat is er niet mogelijk? Wat zijn de gevolgen van elke keuze die je maakt? En zo groei je naar het bewustzijnsniveau toe waarop je iets kunt creëren wat duurzaam is.

Nu zou je op basis van deze lering kunnen zeggen: “Maar heeft de Schepper werkelijk onze wereld van vorm geschapen als je bedenkt dat de wezens in de eerste sfeer hun eigen sfeer hebben geschapen, enzovoort, met de daaropvolgende sferen tot aan deze toe?” Maar de Schepper heeft de parameters gesteld voor hoe deze wereld van vorm werkt. En die hadden ook heel anders kunnen zijn. Er zijn werelden van vorm die heel anders zijn. Maar ook die werelden van vorm zijn duurzaam. Maar in een sfeer, vooral in een niet-geascendeerde sfeer, is enorm veel ruimte om te experimenteren. En dat stelt deze wezens vervolgens in staat om te ervaren wat wel of niet werkt.

Soms scheppen zelfs geascendeerde wezens die samen sterrenstelsels vormen, iets wat niet duurzaam is. Er kunnen twee zonnen op elkaar botsen of twee sterrenstelsels die botsen of samensmelten, maar dat maakt deel uit van het leerproces. Je zou kunnen zeggen: “Hoe kunnen geascendeerde meesters fouten maken?” Maar dit zijn geen fouten maar experimenten. De geascendeerde meesters leven niet in de dualiteit, denken niet in termen van fouten. Wanneer je dat bewustzijnsniveau bereikt, kun je een sterrenstelsel vormen of verplaatsen. Je hebt een enorme hoeveelheid ervaring als basis om uit te putten, maar je blijft experimenteren. Je beschouwt een experiment niet alleen als een fout, maar als een opstap naar iets wat duurzaam is. Door de toenemende dichtheid van de sferen doen de wezens die sterrenstelsels in deze sfeer scheppen, iets wat nog nooit eerder is gedaan, zelfs niet in eerdere sferen. Maar alles wat gedaan wordt, valt wel binnen de parameters die door de Schepper zijn gesteld. En hoewel individuele structuren misschien niet duurzaam zijn, zal het er niet toe leiden dat de hele wereld zichzelf vernietigt.

Geen verveling in de geascendeerde staat
Het was een vreugde om op deze manier met jullie te mogen omgaan en jullie een glimp te laten opvangen van wat je vanuit de geascendeerde staat kunt zien, ervaren en onderzoeken. Je weet dat verveling een van de meest voorkomende gemoedstoestanden op aarde is. Waarom? Omdat er wezens op aarde zijn die al zo lang in de dualiteit leven dat ze bijna alles hebben onderzocht wat er in de dualiteit mogelijk is. En ze beginnen te verlangen naar iets meer dan de dualiteit, maar ze weten het nog niet en daarom denken ze: “Misschien is het wel saai om in de hemel, het koninkrijk van God, de geascendeerde staat, te zijn. Misschien zijn alleen God en een paar engelen daar die eeuwig op een roze wolk harp zitten te spelen en af en toe op een trompet blazen. Maar dat is niet zo heel spannend, toch?”

Ik wilde deze impuls naar het collectieve bewustzijn zenden, zodat degenen die ervoor openstaan, kunnen veranderen en zien dat er immense mogelijkheden zijn voor ervaringen en groei in het geascendeerde rijk. Enorm veel mogelijkheden! Zodra je ascendeert, is verveling verleden tijd. Je kunt je als geascendeerde meester nooit vervelen. Dit is slechts een product van het dualiteitsbewustzijn en een illusie die je kunt creëren, namelijk dat je alles weet, dat jij het allemaal hebt uitgeplozen. Je weet beter dan God hoe Gods schepping werkt. Maar als je een tijdje met je eigen gedachten, de gescheiden geest, bezig ben geweest om de werkelijkheid te definiëren, raak je verveeld door je eigen geest. En de oplossing is dat je reikt naar de geest die meer is dan die van jou. Er zijn bijna oneindig veel niveaus van de geest die de jouwe te boven gaan wanneer je geïncarneerd bent op een planeet die aarde heet.

Ik hoop dat ik je een glimp heb gegeven van deze immense wereld van mogelijkheden en verkennen, experimenteren en deelnemen aan de werkelijk wonderbaarlijke schepping die onze Schepper heeft gedefinieerd. Ik verzegel jullie in de Goddelijke vlam die IK BEN, IK BEN Surya.