Vraag: In Zuid-Korea is het aantal kinderen dat geboren wordt en opgroeit met aanleg voor psychische aandoeningen zoals autisme en gewelddadige ADHD recentelijk toegenomen. Om dit te verbeteren, ontwikkelen veel innovatieve leraren ideeën, dagen ze hen creatief uit en experimenteren ze ermee en boeken waardevolle vooruitgang in de emotionele ontwikkeling van kinderen. Maar ouders hebben nog steeds geen vertrouwen in leraren omdat ze het oude autoritaire imago van leraren nog niet achter zich hebben gelaten. Overheidsinstanties, ministeries van Onderwijs en schoolbesturen zijn er niet in geïnteresseerd en ondersteunen de individuele inspanningen van leraren niet omdat ze niets te maken hebben met directe resultaten of prestaties. In plaats daarvan worden leraren overspoeld met administratieve taken die hen ervan weerhouden om hun volledige aandacht te geven aan het belangrijkste doel: scholing, het opvoeden en verzorgen van kinderen. Ze zijn ook uitgeput en gedemoraliseerd door het onvermogen om de minimale bescherming of actie gedaan te krijgen van de overheid die ze nodig hebben bij de verschillende conflicten met ouders, kinderen en leraren die zich bij hun werk kunnen voordoen. Als leraar die op zoek is naar innerlijke spirituele groei weet ik niet goed hoe ik moet lesgeven en hoe ik moet omgaan met de Harde Leerschool in letterlijke zin. Twijfel ik aan Jezus die zei: “Met God zijn alle dingen mogelijk?” En hoe kan ik een leraar zijn zonder me te bemoeien met de vrije wil van kinderen, ouders, directeuren, adjunct-directeuren, bestuurders, enz.?
Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus, Korea 2025:
Je moet begrijpen dat mijn bewering “Met God zijn alle dingen mogelijk” niet de volledige interpretatie is. Het is zelfs niet het volledige citaat van wat ik toen echt heb gezegd. Maar zelfs toen heb ik niet het hogere inzicht gegeven dat je tegenwoordig hebt over het belang van vrije wil.
Nee, op planeet aarde, waar de vrije wil hoogtij viert en waar heel veel mensen gevangen zitten in de dualiteit, zijn niet alle dingen mogelijk met God, tenminste niet als je naar de wereldlijke dingen kijkt. Je kunt deze uitspraak symbolisch opvatten en beseffen dat alle dingen in je eigen geest mogelijk zijn als je eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, oftewel het Christusbewustzijn, zoekt.
Als het gaat om activiteiten waar de vrije wil van anderen bij betrokken is, dan is niet alles mogelijk. Natuurlijk kun je dit als leraar zien als een kans om je onderbewuste zelven bloot te leggen en daaraan te werken. Je kunt ook oproepen doen voor je eigen bescherming, de bescherming van de kinderen en de mensen met wie je op je werk te maken hebt. Wanneer je met anderen omgaat, zoals ouders, kun je een beroep doen op de IK BEN Aanwezigheid van de ander om hem of haar een hogere visie te geven op hoe ze met de situatie om moeten gaan. Maar je moet jezelf ook af en toe afvragen of je werkelijk leraar wilt zijn of dat andere dingen ook deel uitmaken van je Goddelijke plan. Ik vertel je nu niet wat je moet kiezen, maar sta gewoon open voor intuïtief contact met je Goddelijke plan.
Wat betreft het ontwikkelen van alternatieve methoden voor hoe leerkrachten met ernstig gehandicapte kinderen om moeten gaan, dit is iets waar je oproepen voor kunt doen en in bepaalde contexten je mening over kunt geven. Er is duidelijk veel innovatie gaande, niet alleen in Zuid-Korea maar ook in andere landen omdat veel landen zich realiseren dat er een probleem is. En het probleem is, zoals we al eerder hebben gezegd, dat er heel veel mensen op aarde zijn die in vorige levens getraumatiseerd zijn door oorlogen en andere wreedheden zodat ze daar in dit leven genezing voor zoeken. Deze kinderen zullen proberen te incarneren in landen waar ze in ieder geval kans maken op genezing.
Er zijn mensen, kinderen die nu in Zuid-Korea zijn geïncarneerd, die getraumatiseerd zijn door de Koreaanse Oorlog, ook al is die al vele jaren geleden. Sommigen van hen hebben het tot nu toe niet aangedurfd om te incarneren. Er zijn mensen die ten tijde van de oorlog in Noord-Korea waren en nu als kind in Zuid-Korea incarneren omdat ze hier een betere kans hebben op genezing. Maar het is een algemene trend in veel welvarende landen omdat ze meer psychisch gehandicapte of gehandicapte kinderen zien, juist omdat ze, zoals ik al zei, in deze samenlevingen meer kans hebben op genezing, of in ieder geval een opvoeding die hun problemen niet vergroot.