Jezus bespreekt Moeder Teresa’s ‘innerlijke duisternis’

Deel 2: De Christus van deze wereld uitsluiten

ONDERWERPEN: de wens om God te dienen, maar gekleurd door de dualiteit – kan God alleen dienen binnen het eigen geloofssysteem – hogere leiding boven menselijke instituties plaatsen – wij zijn medeschepper – jouw leiding aanpassen aan je bevooroordeelde overtuigingen schept innerlijk conflict – wanneer we niet meer openstaan, voelt het misschien alsof we door God zijn verlaten, maar dit zijn situaties die wij in gedachten vormen – proberen mensen te leren leven met armoede in plaats van het weg te halen – zeggen dat God in ons zich moet aanpassen aan de huidige omstandigheden in plaats van die te veranderen – denken dat armoede onvermijdelijk is – je concentreren op het lijden van Jezus – het lijden verheerlijken – deze wereld is niet belangrijk, alleen de verlossing nadat wij die achterlaten – dit handhaaft de status-quo en vecht de machtselite niet aan – het bewustzijn om de Christus van deze wereld uit te sluiten – het beter dan God weten – mentale beelden willen in plaats van de waarheid van Christus – denken dat je kunt worden gered zonder jezelf te veranderen – een religie van hypocrieten – alle zoekers moeten die beproevingen ondergaan – overgave haalt je uit het lijden – denken dat God jou laat lijden – God en Jezus willen niet dat mensen lijden

Kim: Jezus, ik wil graag doorgaan met onze bespreking van Moeder Teresa en vooral haar bewustzijnsstaat.

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus door Kim Michaels:

Ik wil dat je beschrijft wat jij ziet als het bewustzijn dat Moeder Teresa heeft aangenomen. (zie deel 1)

Kim: Het lijkt een erg complexe bewustzijnsstaat met vele subtiele ondertonen, daarom zal ik beginnen met datgene wat prominent aanwezig was toen ik het boek las. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik weet dat Moeder Teresa een volwassen wezen is en dat zij dit bewustzijn alleen maar heeft aangenomen, omdat het dan veel gemakkelijker wordt om een paar van de inconsequente aspecten te begrijpen die ik zag toen ik het boek aan het lezen was. Dus in het vervolg heb ik het niet over Moeder Teresa persoonlijk, maar over de bewustzijnsstaat.

Voor mij was het eerste wat mij opviel het feit dat Moeder Teresa duidelijk een zeer sterk en oprecht verlangen had God te dienen en dat zij bereid is hiervoor grote persoonlijke offers te brengen. Dit is iets wat ik bij veel religieuze en spirituele mensen zie, dus denk ik dat dit geldt voor een groot deel van de mensheid. Maar ik zie ook dat wij in ons verlangen God te dienen, gemakkelijk worden bedrogen door onze onvolmaakte verlangens. Met onvolmaakte verlangens bedoel ik verlangens waarvan wij denken dat ze oprecht zijn, maar die in werkelijkheid gebaseerd worden op een dualistische overtuiging over God, onszelf en de wereld.

Bijvoorbeeld: toen ik voor het eerst het spirituele pad ontdekte, verlangde ik ernaar God en de geascendeerde meesters te dienen, maar dat was vermengd met een grote egoïstische behoefte aan erkenning. Iets wat mij vele jaren heeft gekost om totaal op te geven.

Dus ik zie in Moeder Teresa’s benadering het oprechte verlangen, maar met een sterke mix van een specifieke visie op hoe haar diensten moeten worden uitgevoerd. In haar geval – net als bij veel andere religieuze mensen – is het duidelijk dat Moeder Teresa zich simpelweg geen denkbeeld kan vormen van hoe zij God buiten haar kerk kan dienen. Naar mijn mening is dit inconsequent, vooral wanneer je hierbij overweegt dat zij haar roeping op een ongebruikelijke manier voor een katholiek ontving. Met andere woorden, de oproep om aan haar missie te beginnen, is meer een mystieke ervaring waarin zij voelt dat God en jij, Jezus, haar oproepen tot een nieuw soort missie onder ‘de armsten der armen’.

Haar roeping is duidelijk verder te gaan dan wat de kerk doet, toch kan zij niet inzien hoe zij deze roeping op een universele manier kan uitvoeren en moet ernaar kijken door het filter van haar katholieke overtuigingen. In principe wordt zij geroepen om ‘moedig te gaan waar geen non eerder gegaan is’ en wanneer ik haar eigen beschrijving over haar roeping lees, heb ik het gevoel dat haar roeping was de armen te dienen op een echt universele manier. Ze wordt geroepen haar klooster te verlaten en tussen de armen in India te gaan leven, te gaan leven als één van hen. Voor zover ik weet zijn de meeste armen in India geen katholieken, maar hindoes. Dus zou je dat dan niet zo kunnen uitleggen dat zij hen noch als katholieke non, noch als hindoe moest dienen, maar als iemand die echt de universaliteit van Christus en jouw missie begrepen en belichaamd heeft?

Deze gedachte lijkt niet te zijn opgekomen bij Moeder Teresa, want vanaf het allereerste begin ziet zij haar roeping geheel binnen het raamwerk van de katholieke kerk, ook al verlaat ze haar oude orde en begint zij een nieuwe.

Jezus, klopt het dat zij universeler had kunnen zijn bij het uitvoeren van haar missie?

Jezus: Het klopt dat haar roeping was om echt universeel te zijn door de armen te dienen en daardoor een voorbeeld te zijn van hoe je mensen kunt dienen in de Geest van Christus en NIET volgens de wereldse religie die beweert dat ze mij vertegenwoordigt op aarde.

Het was eigenlijk niet de bedoeling dat zij zich totaal af zou scheiden van de katholieke kerk, maar het was het hoogste potentieel dat zij universeler zou zijn geworden om haar roeping uit te voeren, dus het effect te krijgen dat de kerk haar wortels herontdekt in mijn universele oproep mijn – niet sektarische – evangelie te preken aan alle mensen. Zoals ik uitleg via deze website was het NIET mijn bedoeling een dogmatische kerk te stichten, zoals de joodse religie in die tijd, maar een echt universele, niet-exclusieve spirituele beweging.

Nu, ga verder.

Kim: Er zijn eigenlijk meerdere fragmenten in haar brieven waarin zij probeert haar superieuren ervan te overtuigen – om de goedkeuring voor haar missie van de kerk te krijgen – dat haar roeping van God komt, maar toch zegt zij dat zij uiteindelijk de beslissing van haar superieuren respecteert als de wil van God. Bijvoorbeeld, op een bepaald moment zegt ze: “Voor ik begin, wil ik u zeggen dat wanneer Uwe Heiligheid slechts één woord spreekt, ik klaar ben om nooit meer een van deze rare gedachten die continu komen, te overwegen.” Voor mij betekent dit dat zij bereid is de kerk in de buitenwereld boven haar innerlijke, mystieke ervaringen te plaatsen – iets wat een echte mysticus niet zou doen.

Ze is ook heel duidelijk in haar overtuiging dat haar superieuren er uiteindelijk akkoord mee zullen gaan dat haar roeping de wil van God is – ook al begrijpt ze niet waarom ze er zolang over doen – maar eigenlijk zegt ze dat als haar superieuren haar geweigerd hadden toestemming te verlenen, zij niet aan haar missie begonnen zou zijn. Het klinkt zelfs alsof een deel van haar opgelucht zou zijn als ze een typische non had kunnen blijven. Ik weet natuurlijk niet wat ze zou hebben gedaan wanneer ze haar smeekbeden geweigerd hadden, maar volgens haar eigen verklaring lijkt ze te zeggen dat ze de kerk en haar superieuren als het allerhoogste gezag in deze kwestie zal accepteren.

Natuurlijk ben ik het hier fundamenteel oneens met haar aanpak. Als ik het hier niet oneens mee zou zijn geweest, dan was ik nooit aan deze website begonnen – die vanzelfsprekend niet de goedkeuring heeft van één enkele christelijke kerk en die waarschijnlijk ook nooit krijgt. Mijn punt is dat ik geloof dat we, hoewel wij de mensen die ervaring en inzicht in spirituele kwesties hebben, niet moeten negeren, in de allereerste plaats trouw moeten zijn aan wie we zijn en wat we ontvangen van binnenuit – zorgvuldig onderscheid maken of we niet worden misleid door ons ego. Dit zag ik in jouw leven, Jezus, en vanzelfsprekend moet iedereen die het pad naar Christusschap volgt, jouw voorbeeld volgen.

Jij plaatst vanzelfsprekend je roeping van God helemaal boven elk aards gezag, anders zouden de Schriftgeleerden en farizeeërs ervoor gezorgd hebben dat jij je missie afbrak. Dus wat ik hier zie, is dat er een erg oud bewustzijn op deze planeet is dat denkt dat wij om God te dienen ons moeten aanpassen aan bepaalde normen of een bepaald gezag op de wereld. Mensen geloven echt dat zij naar de wil van God luisteren, maar ze realiseren zich niet dat zij – onderbewust – een door mensen gemaakt beeld hebben gevormd over wat zij als de wil van God beschouwen. Daardoor kan God zijn wil niet aan hen duidelijk maken zonder hun vrije wil te schenden.

Ik herinner mij zeer levendig dat ik door een periode heenging waarin ik serieus nadacht over wat de wil van God was voor mijn leven en ik zei zelfs tegen God: “Ik ben bereid te doen wat je ook van me vraagt, vertel mij gewoon wat jouw wil is.” Na een paar maanden kreeg ik een zeer heldere boodschap van mijn hogere Zelf, die zei: “Wat als de wil van God is, is dat jij je eigen beslissingen neemt?” Dat was een totale omslag in paradigma voor mij en het heeft jaren geduurd voor ik begreep wat dat echt betekent en wat jij bedoelde toen je zei: “Mijn vader werkt tot nu toe en ik werk.”

Met andere woorden, we zijn geschapen om medeschepper met God te zijn, dus Gods wil doen, is NIET een kwestie van onszelf in robots veranderen die naar een stem boven in de lucht luisteren die ons vertelt hoe wij alles moeten doen. Het is een kwestie van onze dagelijkse denkgeest op één lijn brengen met het algemene raamwerk van ons Goddelijke plan en dan onze eigen beslissingen nemen binnen dat raamwerk en zo de individualiteit die wij van God hebben gekregen (tegengesteld aan de op ons ego gebaseerde individualiteit) tot uitdrukking te brengen bij onze beslissingen. Het is een kwestie van ons lagere wezen en onze bewuste wil en in harmonie brengen met ons hogere Wezen en de grotere wil, zodat we net als jij kunnen zeggen: “Ik en mijn vader – daarmee ons hogere zelf bedoelend – zijn één!”

Het is veelbetekenend voor mij dat Moeder Teresa toen zij haar roeping ontving, zes maanden lang continu een spirituele Aanwezigheid voelde, maar toen zij in feite aan haar missie begon, de innerlijke duisternis begon te ervaren die haar vijftig jaar heeft achtervolgd. Voor mij geeft dit aan dat haar roeping een oprechte roeping was, maar dat zij haar katholieke denkbeelden eroverheen gelegd heeft en het daardoor niet zo uitgevoerd heeft als de bedoeling was.

Hoe konden haar hogere Zelf, God of jij dat op haar overbrengen, als zij niet open stond om dit met haar dagelijkse denkgeest in te zien? Voor mij zou de eniger manier zijn haar met rust te laten en haar zo het signaal te geven dat ze de verkeerde richting opging en dat ze terug moest naar de open en luisterende staat van de geest die zij had toen ze haar roeping ontving. Met andere woorden, toen ze haar roeping ontving, was ze bereid naar iets te luisteren wat de katholieke doctrines ontsteeg, maar bij het uitvoeren van haar roeping lijkt zij haar geest te hebben gesloten om niet al te ver van de uiterlijke kerk af te dwalen.

Ik heb bij talrijke mensen gezien dat zij een spiritueel ontwaken kregen, omdat zij oprecht naar antwoorden zoeken. Maar dan vinden zij een religie, een goeroe of een spirituele lering en dan denken ze dat die hen alle antwoorden geeft die ze nodig hebben. Met andere woorden, zij zetten een stap voorwaarts op het pad omdat zij zoekende waren, maar nu denken ze alles gevonden te hebben wat zij nodig hebben, dus nu zoeken ze niet verder. Voor mij zet dit je groei stop en ik denk dat we altijd moeten blijven zoeken naar een hoger inzicht.

Dus wat er volgens mij gebeurt, is dat mensen oprecht zoeken, maar dat ze daarna misleid worden door hun ego door te denken dat ze niet meer buiten hun eigen raamwerk – of mentale kader – hoeven te zoeken. En dit zet hun groei stop. Ik heb gezien dat mensen decennia lang op een bepaald niveau blijven, dus met dat in het achterhoofd verbaast het mij niet dat Moeder Teresa haar innerlijke duisternis vijftig jaar lang kon ervaren. Het was in feite niet zo dat God haar verlaten had, maar zij had het bewustzijn van open staan, van zoeken met het hart en de kinderlijke geest open, verlaten. Dus kon zij Gods Aanwezigheid niet meer ervaren.

Wat ik in principe zie, is de tendens een door mensen gemaakte constructie – een mentaal beeld – over God en ons oprechte verlangen dichter bij God te komen, heen te leggen. Door bij dit beeld te blijven – zonder vragen te stellen – maken we het onszelf onmogelijk dichter bij God te komen en daardoor voelen we ons dus vaak in de steek gelaten of ongewenst. We plaatsen onszelf in een catch-22 en er is geen ontsnappen aan tot wij onze benadering van God fundamenteel veranderen.

Moeder Teresa zegt feitelijk: “Ik heb geen geloof. Ik durf de woorden en gedachten niet te uiten die mijn hart bevolken en me laten lijden in niet te beschrijven strijd van de ziel. Zoveel onuitgesproken vragen leven er in mij. Ik ben bang ze te bloot te leggen vanwege de godslastering.” Zij heeft duidelijk een beeld van God aangenomen dat niet al haar vragen kan beantwoorden, maar omdat ze weigert vragen te stellen over het beeld zelf, kan zij haar vragen niet oplossen en verder gaan. Dus blijft ze vastzitten in een catch-22.

De echte vraag is of wij de aan de eerste twee geboden gehoorzamen. Reiken we uit naar de echte God of nemen we genoegen met een door mensen gemaakte God? Reiken we verder dan alle gesneden beelden, of veranderen we een beeld in een plaatsvervanger van de ware God, en dus het dode beeld aanbidden in plaats van altijd verder te kijken dan alle beelden en naar de Levende God op zoek te gaan? Laten wij ons door Christus meenemen en verder dan onze mentale beelden kijken of eisen we dat Christus zich aanpast aan ons beeld op deze wereld?

Klopt dat, Jezus?

Jezus: Je hebt het Alpha-aspect van de vergelijking beschreven, beschrijf nu het Omega-aspect.

Kim: Je laat me ervoor werken, hè?

Jezus: Nee, ik test gewoon of de discipel zijn talenten vermenigvuldigd heeft en daardoor goed gebruik heeft gemaakt van wat hij heeft ontvangen van de leraar. Iedereen die oprecht deze website bestudeert en deze leringen toepast, zou uiteindelijk in staat moeten zijn van binnenuit antwoorden te vinden – en vanzelfsprekend moet dat voor jou ook gelden.

Kim: Dat waardeer ik. Nu, wat ik zie als de Omegakant van de vergelijking is het hele probleem van armoede en hoe Christus dit zou willen benaderen. Voor mij is het vanzelfsprekend dat je armoede van deze planeet wilt verwijderen. Je hebt zelfs gezegd dat je bent gekomen opdat iedereen het leven en dat in overvloed zou krijgen. Dus het is mij duidelijk dat armoede uiteindelijk moet verdwijnen. En het is mij ook duidelijk dat de missie van Moeder Teresa dit niet als doel had.

Ze geeft een zeer veelzeggende verklaring in een van haar brieven: “De armen zijn verbitterd en lijden, omdat zij niet het geluk kennen dat armoede geeft als die voor Christus verdragen wordt.” Met andere woorden, zij ziet het niet als haar missie armoede te verwijderen, maar om de mensen in staat te stellen het te verdragen als offer op deze wereld met de belofte op een beter leven in het hiernamaals.

Voor mij houdt dit verband met waar ik hierboven over sprak, maar het is enigszins subtiel. Voor mij is de essentie dat wij gemaakt zijn om medescheppers met God te zijn, met als ultiem doel Gods koninkrijk op aarde brengen – het overvloedige leven waar jij over sprak, wat ik zowel als spirituele en materiële overvloed zie, een Gouden Eeuw. Maar als wij een dualistisch denkbeeld hebben van onze dienstbaarheid aan God, breken we dat doel af.

We doen dit omdat de meeste omstandigheden die wij tegenwoordig hebben, zullen moeten veranderen om Gods koninkrijk op aarde manifest te laten zijn, en sommige zeer drastisch. Maar een dualistisch beeld komt vanuit het bewustzijn dat geen veranderingen wil, maar de status-quo wil handhaven. Ons ego wil het zo houden want hij voelt zich zo op zijn gemak, want hij heeft dan het gevoel dat hij de baas is.

Dus om Gods koninkrijk te brengen, moeten wij bereid zijn om verder dan AL onze mentale beelden te gaan. En wanneer we grenzen stellen aan onze bereidheid onze beelden te onderzoeken, helpen wij indirect mee aan het handhaven van de status-quo die minder is dan Gods koninkrijk op deze planeet. We laten, zogezegd, de huidige omstandigheden het gezag worden dat Gods wens blokkeert om ons het koninkrijk te geven en wij blokkeren dat koninkrijk. We laten het Moeder-, Omega-, aspect het gezag nemen over het Vader-, Alpha-, aspect.

Ik herinner mij dat Thomas More zei: “Ik ben een goede dienaar van de koning – maar God eerst.” Toch doen we vaak het tegenovergestelde, omdat wij denken dat wij een aards beeld kunnen dienen voor God en toch Gods werk doen.

Ik zeg niet dat de missie van Moeder Teresa verkeerd was in die zin dat ik geloof dat Christus het lijden van de armen wil verlichten op korte termijn. Dit is het principe van mensen een beker koud water te geven uit naam van Christus, en van God die je geen steen geeft wanneer je brood nodig hebt. Dus ik denk dat dit aspect van haar missie oké was, maar zodra ze meer publiciteit kreeg, had zij de mogelijkheid verder te gaan en de aandacht te vestigen op de noodzaak om armoede te verwijderen.

Maar vanwege haar beeld van Christus, kon zij die stap niet zetten en in plaats daarvan werd zij bijna een middel om de status-quo te handhaven van een paar landen die zeer rijk zijn, terwijl de bevolking in vele landen in een staat van armoede leven waarvan ik denk dat God dit absoluut onacceptabel vindt.

Ik weet dat dit wat hard klinkt, maar waarom hebben wij zo’n ongelijke verdeling van de welvaart? Waarom tolereert onze westerse beschaving – met al zijn geavanceerde technologie en rijkdom – dat zoveel mensen in armoede leven? Dit komt deels doordat er een machtselite is die eigenlijk wil dat de meerderheid van de wereldbevolking arm is, zodat die in vergelijking rijker en machtiger kunnen lijken. Maar ook omdat wij, de gewone burgers in de westerse wereld, door onze comfortabele levensstijl verleid zijn om armoede in andere delen van de wereld te accepteren.

We hebben ons laten verleiden door de machtselite die vindt dat armoede nodig of onvermijdelijk is, terwijl dit in werkelijkheid een kunstmatig gecreëerde situatie is die sommige grote multinationale corporaties de bronnen in sommige landen laat exploiteren om belachelijk hoge winsten te maken voor hun aandeelhouders. Wij, de mensen in het westen, zijn afgekocht en in slaap gedommeld door de comfortabele levensstijl die wij niet willen opgeven.

Toch denk ik niet dat wij die niet hoeven op te geven, we moeten gewoon besluiten dat we deze ongelijkheid niet accepteren en de maatschappij veranderen, zodat een kleine elite niet langer de gewone bevolking kan misbruiken. Wanneer dat voorbij is, zullen er genoeg bronnen zijn om elk menselijk wezen een redelijke levensstijl te geven.

Dus ik denk dat organisaties als die van Moeder Teresa waardevol werk doen, maar als ze niet naar bewustwording zoeken over de noodzaak armoede en de oorzaken ervan te verwijderen, helpen ze eigenlijk mee om die te handhaven. Wat bijna een wederzijdse afhankelijkheid creëert, omdat als er geen armoede was die hulp nodig had, waarom zouden mensen in het westen zich dan geroepen voelen geld te doneren aan deze organisaties en hoe zouden zij het anders kunnen overleven?

Wat deel is van het hele bewustzijn waar wij het over hebben, is een instituut op aarde laten verrijzen dat een doel op zich is en niet een middel tot een doel. Een typisch voorbeeld hiervan is de katholieke kerk. Jij, Jezus, hebt je leven gegeven om ons te tonen dat wij geen kerk in de buitenwereld nodig hebben om gered te worden, omdat het koninkrijk van God in ons is. De katholieke kerk nam dat doel weg door zich tussen de mensen en hun verlossing te plaatsen. Jouw doel was dat mensen spiritueel in hun eigen onderhoud konden voorzien, zodat zij niets buiten zichzelf nodig hadden. Maar de kerk is erop gericht zichzelf te onderhouden en wil dus niet dat mensen zichzelf kunnen redden.

Nogmaals, ik ben niet op liefdadigheidsinstellingen tegen, maar ik denk dat we moeten erkennen dat zulke organisaties veel mensen in het westen gemoedsrust laten ‘kopen’ door het gevoel dat zij iets voor de armen doen door gewoon een cheque uit te schrijven. Veel mensen in het westen hebben geld verdiend door het spelletje te spelen dat door de machtselite en grote corporaties bedacht werd, bijvoorbeeld in de aandelenmarkt. Maar dit systeem is precies wat de meerderheid van de wereldbevolking arm houdt. Dus door een deel van hun geld te doneren aan een liefdadigheidsorganisatie kunnen mensen het gevoel krijgen dat zij iets voor de armen doen en dan hoeven zij geen revolutie te beginnen die de status-quo kan veranderen.

Een reactie, Jezus?

Jezus: Zo is het wel goed. Zoals Moeder Maria uitlegt, wordt alles in de wereld van vorm gecreëerd door het samenspel tussen de Goddelijke Vader – Alpha – en de Goddelijke Moeder – Omega, als de uitbreidende en samentrekkende krachten. Maar om voor een schepping te zorgen die zichzelf kan onderhouden, moeten deze twee in evenwicht gebracht worden door de Goddelijke Zoon, namelijk de universele Christusgeest, die door Gods medescheppers tot uitdrukking wordt gebracht.

Het is inderdaad het doel van Christus om alle armoede op aarde uit te roeien en alle mensen een spiritueel en materieel overvloedig leven te geven. Dus het hoogste potentieel van de missie van Moeder Teresa was dat zij zowel het lijden van de armen zou verlichten als een bijdrage leveren aan het besef dat de uitroeiing van armoede een uitgesproken intentie moet worden van de wereldwijde gemeenschap.

Waarom denk jij dat zij niet aan dat potentieel kon voldoen?

Kim: Ik zou zeggen dat dit kwam, omdat zij niet zag dat het jouw doel is armoede op aarde uit te roeien.

Zij zag dit niet, omdat zij een beeld van jou en je missie had die fundamenteel anders is dan jouw leringen op deze website. Al vanaf een vroeg moment in het boek werd ik gegrepen door hoezeer Moeder Teresa zich richtte op jouw lijden aan het kruis. Het lijkt alsof zij, wanneer ze maar aan jou dacht, je aan het kruis zag hangen en lijden voor de zonden van de mensheid – en dat je dit deed omdat je een onlesbare dorst had om levensstromen te redden. Zij was zo gericht op die ene opmerking: “Ik dorst” bijna tot op het punt dat ze al het andere wat jij gezegd hebt, negeerde. Zij zegt zelfs: “Het algemene doel van de Missionaries of Charity is de dorst naar Liefde en zielen van Jezus Christus aan het kruis te lessen.”

In veel van haar brieven lijkt het of zij het lijden verheerlijkt en ze laat het letterlijk zo klinken alsof haar basisgeloof is dat jouw lijden aan het kruis verlossing voor de mensen ‘gekocht’ heeft. Het lijkt een overtuiging te zijn die haar wortels heeft in het concept offerandes, zoiets als de dierenoffers van de joden in jouw tijd. Het idee lijkt te zijn dat omdat mensen gezondigd hebben – wat lijden op aarde heeft veroorzaakt – iemand zelfs nog meer moet lijden om dat goed te maken. Eerder lijden kan alleen worden goed gemaakt door nog meer lijden. Dus door haar eigen lijden en het lijden van de leden van haar orde, kopen zij zielen voor jou. Hoe meer zij lijden, hoe meer zielen gered zullen worden.

Ik heb dit idee altijd erg vreemd gevonden – dat God wil dat jij en ik lijden en dat lijden tot verlossing kan leiden, alsof twee fouten één fout weer goed kunnen maken. Ik denk dat lijden wordt veroorzaakt door gescheidenheid van God (wat de oorsprong is van alle zonde), dus hoe kan meer lijden die gescheidenheid oplossen? Toch denk ik dat het echte punt hier is dat haar basisbenadering van het leven was dat jij, Jezus, in de allereerste plaats bezig bent met zielen redden, wat iets is dat gebeurt na onze dood. Dus het is niet echt belangrijk wat hier op deze wereld gebeurt, het gaat er alleen om dat mensen na hun dood naar de hemel kunnen gaan.

Zij zegt: “De vreugde om Jezus lief te hebben, komt door het delen van zijn lijden. Dus laat je niet onrustig voelen of gestrest, maar geloof in de vreugde van de Wederopstanding. In al onze levens, net als in het leven van Jezus, zal de Wederopstanding komen, de vreugde van Pasen moet dagen.” Met andere woorden, maak je geen zorgen over je lijden, want door jouw lijden verdien je de wederopstanding, alsof de wederopstanding gegarandeerd wordt. Ik denk dat het een zeer subtiele mentaliteit is die er veel aan bijdraagt aan het handhaven van de status-quo waardoor heel veel van het leven op aarde gedomineerd wordt door het dualiteitsbewustzijn en daardoor kunnen we het lijden niet verwijderen.

Ik kan niet goed begrijpen dat zij dit echt kan geloven en toch haar leven wijdt aan het verlichten van het lijden van de armen. Het lijkt haast of zij echt gelooft wat zij zegt over het lijden en de wederopstanding, zij moet hen laten lijden, want hoe meer zij lijden, hoe meer zij delen in jouw passie en hoe meer hun wederopstanding gegarandeerd is. Maar mijn punt is dat zij zich geconcentreerd heeft op de verlichting van het lijden van de armen zonder de oorzaak van de armoede te verwijderen door de status-quo te veranderen.

Voor zover ik weet, is dit onderdeel van de katholieke denkwijze en ik denk dat het een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis van de kerk en eigenlijk heeft geholpen Europa duizend jaar in de donkere middeleeuwen te houden. Ik denk dat dit bewustzijn heel erg dient om de status-quo te handhaven die de machtselite zoveel invloed geeft op deze wereld. Omdat de spirituele mensen voor de gek gehouden worden door naar de volgende wereld te kijken en dus niet hun eigen gezag uit te oefenen op deze wereld – het gezag om de machtselite aan te vechten en te zeggen dat genoeg, genoeg is. Wij doen niet wat jij gedaan hebt, de machten die er zijn aanvechten, wij denken dat het genoeg is een ‘goed christen’ te zijn en richten ons op de wereld die komt.

Zit ik op het goede spoor?

Jezus: Je hebt gelijk dat mijn lijden aan het kruis slechts een tijdelijk fenomeen was dat niet van betekenis zou moeten zijn voor moderne christenen.

Maar, ik voel wel het lijden van de armen en daar stemde Moeder Teresa zich op af om de motivatie te krijgen om aan haar missie te beginnen. Desondanks heb je gelijk dat haar gerichtheid op mijn lijden buitenproportioneel was en dat ze ongelijk had te denken dat twee fouten één goed kunnen maken en dat haar eigen lijden op een of andere manier levensstromen kon redden.

Wat zij had kunnen doen – en wat de echte oorzaak was van haar persoonlijke lijden – was het bewustzijn aannemen dat mensen van God gescheiden houdt – dat hen spiritueel arm houdt. Maar zij zou vanzelfsprekend meer gedaan hebben als ze dat bewustzijn had doorgewerkt en daardoor in staat was anderen te inspireren om dit ook te overwinnen.

Dus de vraag is waarom zij niet in staat was dit te doen en dat is waarom ik wil dat je nog een beetje verder gaat. Wat is het beeld van Christus waar jij het over hebt?

Kim: Oh, ik zie het! Het is juist het bewustzijn dat jou uit deze wereld wil houden, zodat jij het oordeel niet kunt zijn en de krachten van de antichrist omverwerpen. Dit is het bewustzijn dat jou uitdaagde via de Schriftgeleerden, farizeeërs en tempelpriesters en die jou beschuldigden van godslastering. Zij zeiden in essentie dat de Christus acceptabel op deze wereld is als concept, maar dat de Christus buiten deze wereld moet blijven en het moet overlaten aan de krachten van de antichrist. Ze keken uit naar de komst van de Messias, maar alleen op zo’n manier dat het een toekomstige gebeurtenis was. Toen jij daadwerkelijk fysiek verscheen, wilden ze jou uit deze wereld weg hebben, zodat je de status-quo waarin zij de baas waren, niet omver kon werpen.

Daarom hebben zij het bewustzijn gecreëerd dat beweert dat de geïncarneerde Christus te zijn, godslastering is – een gezichtspunt waar veel christelijke kerken het vandaag mee eens zouden zijn. Ik bedoel, ik krijg regelmatig e-mails van christenen die mij beschuldigen van godslastering, omdat ik doe alsof ik jou ben.

Het is net als toen de duivel jou in verzoeking bracht door je alle koninkrijken op de wereld aan te bieden, als je hem maar aanbad – wat betekent dat jij het bewustzijn van gescheidenheid zou aannemen dat zegt dat deze wereld van degenen is die zich hebben afgescheiden van God en dat de Christus geen recht heeft hier te komen en hun tafels in de tempels omver te gooien.

Dit is het bewustzijn dat een mentaal – door mensen gemaakt, dualistisch – beeld van de Levende Christus heeft, en zodoende van de Christus eist dat het zich aanpast aan het beeld, in plaats van ALLE gesneden beelden aan te vechten. Het mislukt bij de tweede uitdaging van Christus door te proberen Christus in ons mentale kader te plaatsen in plaats van onze menselijke identiteit te laten sterven, zodat wij echt Christus kunnen volgen.

Ik kan zien waarom dit een zeer krachtig collectief bewustzijn op deze planeet is, waardoor je gemakkelijk kunt zien waarom Moeder Teresa hier in haar eentje niet uitkwam. Ik neem aan dat er vele mensen nodig zijn om dit bewustzijn aan te vechten, waarschijnlijk de tienduizend waar jij over spreekt.

Heb ik nog iets weggelaten?

Jezus: Wat is de essentie van dit bewustzijn – wat zegt het eigenlijk?

Kim: Heb je het over hoogmoed?

Jezus: Ja!

Kim: nu, dat bewustzijn zegt eigenlijk dat “wij beter dan God weten hoe deze wereld bestuurd moet worden, dus we willen niet dat de Christus komt en onze tafels omverwerpt en onze zorgvuldig samengestelde leugens ontmaskerd. We willen niet de realiteit van Christus, we willen ons intellectuele denkbeeld houden dat rechtvaardigt dat wij doen wat we willen doen op deze wereld.” Dus het is het bewustzijn van spirituele hoogmoed, wat ik zie als de ultieme vervorming van de Christusgeest, die totaal nederig is door het eenzijn met Gods realiteit.

De Christusgeest is bedacht om ons één te laten zijn met de waarheid van God, dus het bewustzijn van de antichrist houdt ons niet alleen gescheiden van God, maar geeft ons ook het gevoel dat wij absoluut gelijk hebben met onze gescheidenheid. Daarom hebben zoveel religies dit bewustzijn dat hun beeld van God het enige echte is, dat hun geschriften onfeilbaar zijn en dat alleen de leden van hun religie gered zullen worden. Dit is duidelijk de denkwijze van de katholieke kerk en het boek laat zien hoe zowel Moeder Teresa als haar superieuren verblind worden door het geloof in de superioriteit van de katholieke kerk. Ik denk dat dit een grote rol speelt in haar onvermogen om verder te kijken dan de katholieke doctrine om inzicht te krijgen in haar bezoeking.

Voor mij is dit ongelooflijk gevaarlijk, want wanneer mensen eenmaal in de val van deze denkwijze zitten, het uiterst moeilijk is zichzelf te bevrijden. Ik denk dat Moeder Teresa’s situatie dit met ongelooflijke helderheid laat zien – voor iedereen met een open geest.

Ik weet dat veel mensen waarschijnlijk weerstand voelen om over Moeder Teresa als hoogmoedig en dat had ik ook gedaan had voor ik het boek gelezen had. Desondanks zie ik Moeder Teresa’s hogere wezen als volmaakt nederig. Maar ik zie ook dat het bewustzijn dat zij heeft aangenomen NIET nederig is en het boek laat wel verschillende elementen van hoogmoed zien. Bijvoorbeeld, ze zegt: ”Ik brand van verlangen hem lief te hebben, zoals hij nog nooit eerder is liefgehad.” Ze zegt ook: ”Ik wil een heilige worden door de dorst van Jezus naar liefde en zielen te lessen. En er is een ander groot verlangen – de Moederkerk veel heiligen te geven uit onze gemeenschap.” Verder zegt ze: ”Wat mij betreft is er slechts één verlangen, God lief te hebben zoals hij nog nooit is liefgehad.”

Ik weet dat dit onschuldig klinkt en het boek portretteert het als teken van haar heiligheid. Maar ik zie het als de uitdrukking van een dualistische kijk waardoor iemand zich vergelijkt met anderen die probeert te tonen dat iemand Christus of God meer liefheeft dan enig ander menselijk wezen, zodoende is iemand of iemands kerk superieur aan alle andere. Ik denk dat we deze mentaliteit om te oordelen te boven moeten komen en ons gewoon richten op wie we zijn en door de individualiteit die wij van God gekregen hebben tot uitdrukking te brengen, is er geen behoefte aan vergelijkingen. Hoe kan iemands uitdrukkingsvorm van zijn uniek zijn meer zijn dan een andere uitdrukkingsvorm van uniek zijn?

Achter dit denkbeeld van vergelijking zit de overtuiging dat “mijn beeld van God en verlossing onfeilbaar is en superieur aan alle anderen, daardoor kan het gewoonweg niet fout zijn.” Dit is de totale onwil te overwegen of je misschien ongelijk hebt of dat het misschien nodig is je inzichten uit te breiden voorbij een bepaald kader. Ik denk dat dit een grote rol gespeeld moet hebben waardoor Moeder Teresa haar missie niet universeler kon maken, maar het alleen kon zien binnen de katholieke kerk.

In het begin van het boek is ze er bijvoorbeeld zeer van overtuigd dat haar roeping en visioenen van God komen en absoluut waar zijn. Maar ik denk dat we altijd open moeten staan voor het feit dat elk visioen dat we krijgen, beïnvloed kan worden door onze bewustzijnsstaat. En daardoor kunnen we later een beter inzicht krijgen in ons visioen – een proces dat doorgaat zolang we geïncarneerd zijn.

Bedoel je dat en is dat het bewustzijn waarvan je wilt dat de spirituele mensen het aanvechten?

Jezus: Precies. Want als er een revolutionaire verandering in het collectieve bewustzijn moet plaatsvinden, moeten de meest spiritueel ontwikkelde mensen naar voren komen en dit bewustzijn durven aanvechten en alle duidelijke en subtiele manifestaties ervan. Iemand moet het hardop durven zeggen en het bewustzijn ontmaskeren dat denkt ‘het beter dan God te weten’, wat ervoor zorgt dat mensen de Levende Waarheid en het Levende Woord van Christus afwijzen, de voorkeur geven aan een dood woord dat hen op hun gemak laat voelen.

Het echte probleem hier is dat de meeste spirituele mensen moeten laten zien dat zij verder willen gaan dan religie als een jas te dragen – dat ze één willen worden met de Geest van Waarheid en dus ‘de weg, de waarheid en het leven’ worden. Moeder Teresa wordt als een groot heilige gezien en haar boek heeft tot doel dit beeld te onderstrepen door te laten zien dat zij, ondanks dat zij haar ‘innerlijke duisternis’ voelde, toch al dit werk in de buitenwereld deed en loyaal bleef aan de katholieke kerk.

De verborgen boodschap is dat het bewonderenswaardig en heilig is het masker op te zetten dat je een goed religieus persoon bent, terwijl jij je van binnen eigenlijk anders voelt. Zelfs Moeder Teresa zelf gaf toe dat zij een masker opzette en dat zij, als de mensen zouden weten wat zij echt voelde, het hypocriet zouden vinden. (Moeder Teresa zei tegen een van haar biechtvaders: “Eerwaarde, Pastoor Miranda zal je vertellen wat ik gezegd heb. Ik sprak alsof mijn hart verliefd was op God, tedere, persoonlijke liefde. Als je op de plaats van Pastoor Miranda stond, zou je gezegd hebben – wat hypocriet.”)

Een van de meest gevaarlijk effecten van het bewustzijn waar we het over hebben, is juist dat het mensen in staat stelt lid van een religie in de buitenwereld te worden en te geloven dat als resultaat daarvan, hun verlossing gegarandeerd wordt en dan hoeven ze de balk uit hun eigen oog niet te verwijderen door hun ego en het bewustzijn van de antichrist aan te vechten. Ze hoeven de psychische gesteldheid niet te boven te komen die van hen een huis maakt dat tegen zichzelf verdeeld is. Ze hoeven hun uiterlijke en innerlijke leven niet in harmonie te brengen.

Dit is de totale waanzin – veroorzaakt door de totale spirituele blindheid van het dualiteitsbewustzijn – dat de mensen laat geloven dat als zij goed lijken te zijn volgens een bepaalde maatstaf die gedefinieerd wordt door een aardse religie, God hen gewoon moet redden. De overtuiging dat zij, als zij andere mensen voor de gek kunnen houden, God ook voor de gek kunnen houden. Maar degenen die het bruiloftskleed van het Christusbewustzijn niet dragen, zullen niet worden toegelaten op het bruiloftsfeest, maar moeten in de buitenste duisternis, gecreëerd door de illusies die ze weigeren op te geven, blijven.

Dit is precies de houding waarop de katholieke kerk vanaf het begin gebaseerd is – van net doen alsof je een goed religieus persoon bent door je aan te passen aan bepaalde regels in de buitenwereld – je religie dragen als een overjas – terwijl je niet echt je religieuze overtuigingen integreert en leeft. Dit is de hypocrisie van de Schriftgeleerden en farizeeërs die ik herhaaldelijk heb aangevochten, zelfs door duidelijk te verklaren dat tenzij je rechtschapenheid – bedoelend dat je waarlijk je overtuigingen naleeft – verder reikt dan die van de Schriftgeleerden en farizeeërs, je de hemel niet kunt binnengaan.

Waar ik altijd naar heb gezocht, zijn mensen die bereid zij eerst de balk uit hun eigen oog te verwijderen en daarna bereid zijn hiermee naar buiten te komen en dit pad – de rechte en smalle weg – aan de wereld te laten zien. Aan de ene kant verlangde Moeder Teresa oprecht het echte pad om één met mij worden, te lopen, maar aan de andere kant hield zij vast aan bepaalde overtuigingen die dit eenzijn onmogelijk maakten en daardoor innerlijke strijd bij haar veroorzaakt hebben. Dit heeft ze ervaren als door mij verlaten zijn, maar in werkelijkheid was haar onwil om alles te onderzoeken er de oorzaak van dat zij mij verliet en zich afsneed van het eenzijn die ik continu aanbied aan iedereen die het wil ontvangen met het open hart en de geest van een kind.

In de poging van dit boek haar situatie te verheerlijken, wordt duidelijk getoond hoever de katholieke denkwijze verwijderd is van de realiteit van wie ik ben en waarom ik naar deze planeet toekwam. Ik kwam NIET op deze planeet om een religie van hypocrieten te stichten die mij met de mond belijden, maar wiens harten ver van mij verwijderd zijn. Ik kwam om degenen te verheffen die oprecht aan hun spirituele zoektocht bezig zijn en bereid zijn eraan te werken de hele mensheid te bevrijden van het bewustzijn van de antichrist dat mensen van hun God gescheiden houdt.

Dit verklaart ook waarom Saint Germain in California gezegd heeft dat zoveel mensen in de val gelopen zijn van liefdadigheidsorganisaties, zoals de Missionaries of Charity. Er zijn veel mensen die er niet aan toe zijn Christusschap te manifesteren en voor hen kan het juist zijn om in liefdadigheidsorganisaties te werken, omdat het hen de mogelijkheid geeft karma in evenwicht te brengen. Maar degenen die dicht bij het manifesteren van Christusschap zijn, moeten heel erg voorzichtig zijn dat hun oprechte verlangen God te dienen hen niet misleid om hun leven te wijden aan een liefdadigheidsorganisatie – of een andere onderneming – die ook al is het waardevol werk, dient om de status-quo te handhaven.

Als Christuswezen ben je níét hier om de status-quo te handhaven of evolutionaire veranderingen tot stand te brengen. Je bent hier om de tafels van de geldwisselaars om ver te werpen in alle aspecten van de maatschappij, zodat je de weg kunt vrijmaken voor een revolutionaire verandering in bewustzijn. Dáárom ben ik naar deze planeet gekomen. Dáárvoor heb ik mijn leven gegeven – níét om mensen te helpen met hun lijden om te gaan, maar om hen in staat te stellen om de oorzaak van het lijden te verwijderen en het overvloedige leven op aarde tot stand te brengen.

Ik ben zelfs niet gekomen om zielen te redden. Ik kwam om de mensen de keus te geven tussen het bewustzijn van Christus en het bewustzijn van de antichrist, want alleen wanneer mensen – welbewust – het Leven van Christus kiezen, zullen zij voor verlossing in aanmerking komen. Ik kan niemand redden tegen hun vrije wil in en dat wil ik ook niet.

Maar, ik heb wel de dorst te zien dat mensen de echte keus hebben, omdat ze de Levende Waarheid en het Levende Woord van Christus zijn tegengekomen – omdat iemand heeft besloten de open deur te zijn voor de stroom van de Heilige Geest!

Kim: Om even terug te komen op de vraag aan het begin: krijgen alle spirituele zoekers zulke uitdagingen en een periode van duisternis ervaren wanneer ze op weg zijn naar Christusschap?

Jezus: Alle spirituele zoekers die Christusschap willen bereiken, moeten zich overgeven en álle mentale beelden die ontstaan in het bewustzijn van de antichrist, achterlaten. Dus iedereen ontmoet de uitdaging deze denkbeelden te zien en ze dan los te laten. Maar, het is niet nodig dat dit proces tot een vorm van innerlijke duisternis of lijden leidt.

Iedere keer wanneer je iets minder dan vrede en vreugde ervaart, moet je beseffen dat deze toestand wordt veroorzaakt door iets wat je nog niet hebt opgegeven. En in de meeste gevallen wordt lijden veroorzaakt door het feit dat je niet bereid bent naar een verkeerde overtuiging of valse verwachting te kijken, dus je biedt weerstand aan groei. Je had eigenlijk boven die blokkade moeten staan, maar omdat je hem niet hebt gezien en opgegeven, blijft de spanning zich opbouwen en ervaar jij het als een gebrek aan vrede en vreugde of andere vormen van lijden.

Hoe lang zal deze toestand doorgaan? Zolang jij besluit niet naar de overtuiging die je groei blokkeert, te kijken en deze op te geven en jou gevangen houdt in een catch-22. Het kan in een oogwenk over zijn, of het kan nog vijftig jaar of vijftig levens doorgaan – de keuze is aan jou!

Ik wil dat iedereen die strijdt tegen zulke situaties mediteert op Moeder Teresa’s voorbeeld, want zij laat zien hoe intens dat lijden kan zijn. Zij laat ook zien dat sommige mensen het lijden in stand houden, juist omdat ze niet zien dat ze het zelf in het leven hebben geroepen. De voornaamste blokkade voor Moeder Teresa was dat ze eigenlijk dacht dat haar lijden door mij of God aan haar opgelegd was. En omdat ze niet toegaf dat het een situatie was die zij zelf had gecreëerd, had ze het gevoel dat ze niets kon doen om eraan te ontsnappen.

Dit is heel erg een product van het bewustzijn dat we bespreken. Mensen bouwen mentale beelden van God op en leggen die dan over God heen. Vervolgens interpreteren ze alles wat met hen gebeurt door het filter van die beelden en denken daardoor dat zij slachtoffer zijn van externe omstandigheden.

In Moeder Teresa’s geval geloofde zij dat ze zichzelf volledig had overgegeven aan God, maar zoals Kim liet zien, had zij zich overgegeven aan een door mensen gemaakt beeld van God. Dus, toen ze begon te lijden, moest ze het interpreteren als een situatie die door God was opgelegd. Dit leidde tot slechts één mogelijke conclusie, namelijk dat God of ik wilden dat zij leed, en dat het haar het gevoel gaf dat haar enige optie was ermee te leren leven en zelfs ‘de duisternis lief te hebben’, wat natuurlijk niet echt mogelijk is.

Laat mij het absoluut duidelijk maken dat noch God, noch ik wil dat íémand lijdt al is het maar één seconde. Wij willen dat alle mensen vrij zijn, maar dit kan alléén gebeuren door de keuzes uit vrije wil van de mensen. Het lijden van één kán niet de vrijheid voor iemand anders ‘kopen’ – elk is verantwoordelijk voor zijn of haar keuzes en men ontsnapt alléén aan het lijden door bewust de keuzes ongedaan te maken die het lijden hebben veroorzaakt. Mensen kunnen alleen ‘voor het leven kiezen’ wanneer zij bereid zijn volledige verantwoording voor zichzelf te nemen en toe te geven dat álle beperkingen op aarde gecreëerd worden door de persoonlijkheid en door de mensheid als geheel, dus móét dat ongedaan worden gemaakt door mensen.

Een van de meest subtiele effecten van het bewustzijn waar we het hier over hebben, is juist dat het mensen laat geloven dat zij slachtoffer zijn van externe omstandigheden – hetzij de duivel op deze wereld zijn of de boze God in de lucht. In werkelijkheid zijn mensen het slachtoffer van hun eigen keuzes en daardoor hebben zij áltijd de mogelijkheid élke omstandigheid te veranderen door een betere keus te maken, door het Levensbewustzijn te kiezen boven het bewustzijn van de dood.

Ik hoop oprecht dat sommige van de mensen die Moeder Teresa liefhebben deze leringen in hun hart opnemen en daardoor een echte bijdrage leveren haar werk af te maken dat zij zo moedig begonnen is, namelijk het werk mensen te bevrijden van spirituele armoede die veroorzaakt is door de verkeerde overtuiging die hen gescheiden houdt van het koninkrijk van God – het overvloedige leven – dat binnenin hen is.

Wat zij op zich genomen heeft, was het bewustzijn van gescheidenheid dat de mensheid zeer lang van God gescheiden heeft gehouden. Dit is het bewustzijn dat zegt dat er een ondoordringbare barrière is tussen God en de mensen en dat alleen Christus die kan overbruggen, maar dat dit slechts één keer gebeurd is. Als je het leven en de filosofie van Moeder Teresa bestudeert, zie je dat zij een oprechte poging gedaan heeft deze barrière te doorbreken door groter eenzijn met mij te bereiken – volgens haar visie van mij. Ze moedigde ook alle leden van haar orde aan een gevoel van eenzijn met mij te bereiken, wat sommigen inderdaad gedaan hebben.

Moeder Teresa zag het inderdaad goed dat ik het lijden van alle mensen op aarde voel, omdat ik één ben met alle mensen op aarde, want zoals ik zei: “Wat je gedaan hebt aan één van mijn minsten, dat heb je aan mij gedaan.” Dus, door de armen te dienen, dien je mij daadwerkelijk – in het Omega-aspect zoals hierboven uitgelegd. Wat ik nodig heb, is dat degenen die verder willen gaan en ook eenzijn met mij willen bereiken in het Alpha-aspect – door verder te gaan dan alle door mensen gemaakte beelden van Christus tot zij de Levende Christus die IK BEN ontmoeten en er één mee worden.

Door haar werk heeft Moeder Teresa vooruitgang geboekt met betrekking tot het zuiveren van delen van de bewustzijnsstaat die gescheidenheid veroorzaakt, ook al kwam zij niet op het punt waarop zij dit persoonlijk kon voelen, om redenen die hierboven zijn uitgelegd. Toch heeft ze dit niet op zich genomen en worstelde er niet vijftig jaar mee om haar hierom te laten bewonderen door andere mensen. Ze heeft het op zich genomen om het andere mensen gemakkelijker te maken dat te ontstijgen – dus schiet op en kom het te boven. Niets is verdrietiger voor een leraar dan wanneer de studenten de leraar niet durven te overtreffen – een probleem waar ik zelf iets van af weet, al kijk ik ernaar uit dat dit verandert in de nabije toekomst door de studenten van deze website die mijn leringen naleven.

Het motto van de geascendeerde meesters is dat wat één gedaan heeft, iedereen kan. Daardoor kan iedereen die zich er oprecht toe zet, Christuswijsheid van binnenuit ontvangen. En wanneer zij die uiten, zullen zij een echte bijdrage leveren aan het veranderen van de wereld.