Een van de kernleringen van het boeddhisme is dat alles de Boeddhanatuur is, of je zou ook kunnen zeggen dat alles hoger bewustzijn is. Wat betekent dit eigenlijk? Veel mensen zijn hierdoor in de war. Veel oprechte, goedbedoelende aanhangers van het boeddhisme hebben hierover gespeculeerd, zijn met verschillende theorieën en interpretaties aangekomen.

Als je begrijpt wat het betekent dat alles het hogere bewustzijn is, dan betekent dit dat het hogere bewustzijn boven de vorm moet staan. Kijk naar een vorm in dit universum, je kijkt naar een stoel, je kijkt naar een tapijt, je kijkt naar een raam, je kijkt naar een tafel; kun je dan zeggen dat tafel hoger bewustzijn is? Dat niet, maar wat je zou kunnen zeggen, is dat de tafel gemaakt is met een hoger bewustzijn. Met andere woorden, als je verder dan de vorm zou kunnen kijken, voorbij de vorm, dan zou er hoger bewustzijn zijn. Dit konden de mensen vijfentwintighonderd jaar geleden moeilijk begrijpen.

Tegenwoordig is het wel gemakkelijker voor mensen om dit met hun mentale geest te begrijpen, omdat je bent opgegroeid met het concept dat deze stoel, deze tafel, is gemaakt van kleinere eenheden die moleculen, atomen, zelfs subatomaire deeltjes worden genoemd. Je zou dus kunnen zeggen dat alles uit atomen bestaat. Deze stoel ook. Dit betekent natuurlijk niet dat atomen op de stoel lijken. Je weet dat atomen onzichtbaar zijn voor het blote oog en daarom hebben atomen niet iets wat je normaal gesproken vorm noemt. Ze hebben niet de vorm van tafels en stoelen. Die kunnen een vorm hebben omdat je bent opgevoed om dat te denken, maar niet iets wat je met de zintuigen waarneemt. Je kunt daarom de sprong maken door te zeggen dat de stoel uit atomen bestaat en dat atomen uit hoger bewustzijn bestaan. Het verschil is dat hoger bewustzijn geen vorm heeft. Hij heeft geen voorstelbare vorm, geen vorm die een geest zich kan voorstellen die zich richt op het materiële universum.

Je kunt wel zeggen dat het hogere bewustzijn het potentieel heeft om een vorm aan te nemen. Maar als het hogere bewustzijn geen vorm heeft, waarom heb je dan hoger bewustzijn nodig? Hoe zou er een vorm kunnen worden geschapen als er geen vormloze natuur was die vorm kon aannemen? Wat kun je afleiden uit de bevindingen van de wetenschap? Neem een ding dat zichtbaar is, iets wat een zichtbare vorm zich heeft zoals een stoel en realiseer je dat die stoel in zijn huidige vorm niet plotseling uit het niets, uit de natuur of uit het niets is ontstaan. Er was geen moment waarop je kon zeggen: ‘Nu is er geen stoel, nu is er een stoel. Bam, het gebeurde zomaar.” Zo worden dingen niet gemaakt. Je weet dat; je weet dat de stoel is gemaakt van metaal. Dit metaal begon als verschillende soorten erts in de grond, die moesten worden uitgegraven, die moesten worden gesmolten, die moesten in ijzer worden omgezet en dit ijzer moest worden verwerkt tot een bepaalde vorm om de poten van de stoel te worden. Dan had je nog het hout dat moest worden bewerkt en in elkaar gezet. Er was bekleding voor nodig, er was opvulling voor nodig en dit alles moest vervaardigd worden om de stoel te maken.

Maar al die grondstoffen zoals je ze noemt, kwamen ook niet uit de lucht vallen. Het ijzererts dat in de grond lag, bestaat uit ijzermoleculen, maar de moleculen bestaan uit een nog kleinere eenheid die atomen wordt genoemd. De atomen zijn opgebouwd uit subatomaire deeltjes en zelfs de subatomaire deeltjes zijn opgebouwd uit energiegolven. Er zijn dus verschillende stadia nodig om een bepaalde vorm, een zichtbare vorm, te vervaardigen en dan kom je op steeds fijnere niveaus. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat je naar eenvoudigere vormen gaat. Een stoel of een nog uitgebreidere constructie zoals een heel gebouw is zeer complex. Maar moleculen zijn minder complex, atomen zijn minder complex en subatomaire deeltjes zelfs nog minder. Dus je gaat naar een staat van steeds mindere complexiteit en steeds minder uitgesproken vormen.

Is het dan heel moeilijk om de sprong te maken om te zeggen, je moet op het punt komen waarop er een basissubstantie is, in ieder geval de basissubstantie die we ons kunnen voorstellen uit dit universum, en die basissubstantie heeft geen vorm, maar wel het potentieel om elke willekeurige vorm aan te nemen; dit kunnen we de Boeddhanatuur of hoger bewustzijn noemen. Het hogere bewustzijn is op een bepaalde manier meer, maar we kunnen jullie in ieder geval, een manier geven om dit te visualiseren of je voor te stellen; te zeggen dat hoger bewustzijn de basissubstantie is waaruit alle vormen worden gevormd.

Nu zullen er mensen zijn die zeggen dat dit niet overeenkomt met het huidige wetenschappelijke paradigma, maar dat komt omdat het huidige wetenschappelijke paradigma berust op cognitieve dissonantie. De wetenschap heeft bewezen dat je op diepere niveaus kunt komen, voorbij de zichtbare vorm. De logische conclusie is dat er een basissubstantie moet zijn waaruit alles wordt gemaakt. Het probleem met de wetenschap is dat die zeer wordt beïnvloed door het materialistische paradigma dat zegt dat er niets buiten het materiële universum kan zijn. En materialisten denken dat dit betekent dat er geen substantie kan zijn die geen vorm heeft, want dat zou niets zijn en niets kan niet uit het niets ontstaan, zeggen ze. Dat klopt helemaal, niets verschijnt uit niets, of liever, geen enkel ding verschijnt uit het niets, alle dingen verschijnen uit een hoger bewustzijn, de basissubstantie. Het idee van een basissubstantie die geen vorm heeft, maar de bron is van alle vormen, klopt eigenlijk helemaal met wetenschappelijke bevindingen. Misschien niet het materialistische paradigma, maar het materialistische paradigma is gewoon één mogelijke interpretatie van wetenschappelijke bevindingen en het materialistische paradigma kan zelfs niet eens alle huidige wetenschappelijke bevindingen verklaren en daaraan kun je dus zien dat het in gebreke blijft.

Er is dus een basissubstantie genaamd hoger bewustzijn waaruit alle vormen worden gemaakt. Wat betekent dat eigenlijk? Er is een concept waar veel mensen erg aan gehecht zijn en denken dat het erg belangrijk is. Dat is het concept dat ‘de realiteit’ wordt genoemd. Een ding is echt of het is niet echt. Kun je echt zeggen dat alle vormen die je ziet, echt zijn als je weet dat alles in het materiële universum is gemaakt uit een basissubstantie die geen vorm heeft. Die bestaan niet op zich, die hebben geen onafhankelijk bestaan. Als er geen hoger bewustzijn was, als er geen basissubstantie was, dan zou er ook geen vorm kunnen zijn. Elke vorm die je kunt zien, de tafel, de stoel, de zon, de sterren, is gemaakt van dezelfde basisstof. De basissubstantie waaruit deze stoel bestaat, zou getransformeerd kunnen worden, of liever, kunnen worden teruggebracht in de vormloze staat en daarna gebruikt kunnen worden om een geheel andere vorm te modelleren, zoals een bloem of een verre ster, omdat in dat hogere bewustzijn, geen tijd, geen ruimte, geen plaats bestaat.

Zodra de vorm, zodra de substantie waaruit deze stoel bestaat, is teruggekeerd naar vormloosheid, kan deze onmiddellijk (of na verloop van tijd) worden gebruikt om een ster te vormen op miljoenen lichtjaren afstand. Kun je dan eigenlijk wel zeggen dat deze stoel echt is wanneer hij niet onafhankelijk, op zichzelf, bestaat? Hij heeft een afhankelijk bestaan omdat hij uiteindelijk afhankelijk is van een hoger bewustzijn, want de stoel zou niet op zichzelf kunnen bestaan. Wat zou de betekenis van een stoel zijn als er geen vloer was waarop die stoel kon staan? Of als er niemand was om op de stoel te zitten? Zou de stoel ooit zijn ontstaan als er geen menselijke wezens waren die de behoefte hadden gehad om hoger dan de vloer te zitten? Het klopt dus wel; niets kan uit het niets verschijnen, maar het hogere bewustzijn is niet niets.

Dus je ziet dat alles, elke vorm, een afhankelijke oorsprong heeft, een onderling afhankelijke oorsprong. Die verschijnt niet in een vacuüm, die komt niet uit het niets. Die wordt gemaakt van een basissubstantie, maar met een bedoeling, een reden. Die zou niet kunnen bestaan zonder de vloer, zonder de muren, zonder het dak, zonder mensen, en dergelijke. Die had niet gemaakt kunnen worden als er geen aarde was waar ijzererts in zat, als er geen bomen groeiden die hout werden, enzovoort. Je ziet dat niets, geen enkele vorm, niets in de allerhoogste betekenis als echt kan worden beschouwd. Niets bestaat op zichzelf, bestaat onafhankelijk. Alles is verbonden. Alles is onderling afhankelijk. Het hele universum is één onderling verbonden geheel, één onderling afhankelijk geheel. Dit komt overeen met de ontdekkingen van de wetenschap. Wetenschappers hebben ontdekt dat het lokale, gescheidenheid, niet bestaat. Non-lokaliteit, onderlinge verbondenheid, is de grotere realiteit. De realiteit die je ziet wanneer je ‘verlichting’ bereikt, zoals het wordt genoemd, is dat er nergens in het universum iets apart staat. Alles is onderling afhankelijk. Maar dat niet alleen, je ziet ook dat niets permanent is.

Wat heeft de wetenschap aangetoond dat veel religies niet aan hebben getoond? Die heeft aangetoond dat er een lang proces is dat geleidelijk verschillende vormen voortbrengt. Iets wordt niet ogenblikkelijk geschapen. Het gaat geleidelijk waardoor iets wat eerder werd geschapen of iets wat eerder is ontstaan, de basis wordt voor iets wat later ontstaat, dus nogmaals, onderling afhankelijke oorsprongen die heel erg ver teruggaan. De lineaire geest zal zeggen dat er een allereerste begin moet zijn geweest, maar dat laten we nu even rusten; laten we er gewoon over nadenken dat, voor zover wij terug in de tijd kunnen kijken, dit geleidelijke proces de onderlinge verbondenheid van alles bewijst.

Wat is dan de bedoeling van dit hele proces van onderling afhankelijke oorsprongen waarin de grotere realiteit is dat het hogere bewustzijn al die verschillende vormen aanneemt? Wat is de bedoeling daarvan? Het materialisme zegt dat er geen bedoeling is, dat het allemaal toevallig is gekomen. Wat is toeval? Kunnen ze uitleggen wat toeval is? Wat is willekeur? Definieer het. Dat kun je niet. Waarom niet? Omdat echte willekeur geen vorm kan aannemen en in een materialistisch paradigma wordt alleen iets wat vorm heeft als echt beschouwd. Cognitieve dissonantie. Je beweert dat je een wereldbeeld hebt, maar dit wereldbeeld moet berusten op iets wat toeval, willekeur wordt genoemd om uit te kunnen leggen hoe de dingen zijn ontstaan. Jouw wereldbeeld zegt dat alleen dingen die vorm hebben echt zijn, maar toeval en willekeur hebben geen vorm, dus hoe kunnen die dan echt zijn? En als ze niet echt zijn, hoe konden ze dan alle vormen kunnen scheppen die echt zijn volgens jou? Cognitieve dissonantie.

Een ander niveau van cognitieve dissonantie: Wie ben jij wanneer je beweert dat er alleen een materiële wereld is en dat alleen die wereld bestaat? Wie zijn jullie dan? Jullie zijn wezens die zich van zichzelf bewust zijn. De enige reden waarom jij kunt zeggen dat iets echt en onecht is, is dat je zelfbewustzijn hebt. Waar komt zelfbewustzijn vandaan? Kun je uitleggen hoe toeval en willekeur het zelfbewustzijn kunnen voortbrengen dat overal naar orde zoekt? Hoe zou dit gebeuren? Kun je het uitleggen? Als je het niet kunt uitleggen, is je uitleg misschien niet volledig, misschien niet eens echt. Dus als mensen zich openstellen om op zoek te gaan naar een alternatieve verklaring, dan is het deze.

Alle vormen die je in deze zichtbare, fysieke, materiële wereld ziet, zijn met één doel gemaakt: om zelfbewuste wezens een bepaalde ervaring te geven. Jullie, menselijke wezens, beschouwen jezelf als de meest geavanceerde levensvorm op aarde. Nogmaals, cognitieve dissonantie. Jullie beweren, jullie denken dat jullie een van de nieuwste, zo niet de nieuwste, levensvorm zijn die op aarde is ontstaan. Wat voor zin heeft het dat de meest geavanceerde levensvorm op aarde als laatste werd geschapen? Is het niet logischer om te zeggen dat alles wat werd gemaakt, elke vorm die er gekomen is, draait om de meest geavanceerde levensvorm op aarde om die zelfbewuste wezens een bepaalde ervaring te geven?

Kijk eens naar een theater, wat is het doel van het theater? Het publiek een bepaalde ervaring geven. Zou het theater er ooit zijn gekomen als dit het resultaat van een willekeurig proces? Zou het ooit zichzelf hebben gebouwd en nadat het theater was gebouwd, zou er op een of andere manier publiek zijn ontstaan? Zou het niet logischer zijn om het theater vanaf het allereerste begin te bouwen met het publiek in gedachten?

Wat is de wereld? Je hebt tegenwoordig een concept op de wereld dat berust op technologie (voortgebracht door de wetenschap natuurlijk): een realiteitssimulator. Je kunt een veiligheidsbril opzetten; je kunt een bepaalde speciaal geconstrueerde kamer binnengaan en ineens zie je een kunstmatig gecreëerde omgeving voor je ogen. Waarom maak je een realiteitssimulator? Om iemand die de simulator gebruikt een bepaalde ervaring te geven. Nu zou je kunnen zeggen dat ervaring niet gebaseerd is op de realiteit, de persoon ervaart geen echte wereld. Die persoon denkt dat het een echte wereld is, ervaart die als een echte wereld en daarom krijgt hij vanuit het gezichtspunt van die persoon een echte ervaring en omdat hij die ervaring heeft, kan dat zijn bewustzijn veranderen, zijn bewustzijn verschuiven – een ander wereldbeeld krijgen. Het kan zich voldaan voelen door een bepaalde ervaring totdat hij op den duur besluit dat hij genoeg heeft van die ervaring. Dan wil hij een andere ervaring.

Sommigen zouden cynisch kunnen worden en zeggen: “Dit is allemaal onzin, die persoon ervaart niets echts, dus wat zorgt er dan voor dat wat je op de wereld ervaart, echt is?” Is het zo moeilijk om de sprong te maken en te zeggen: “Wat ik in een realiteitssimulator kan ervaren, lijkt echt zolang ik erin ben.” Zou het niet kunnen dat planeet aarde een geavanceerdere realiteitssimulator is dan alles wat de mens heeft gebouwd? Wanneer je op de aarde bent, in een fysiek lichaam op aarde, lijkt alles wat je met dat lichaam en je zintuigen ervaart natuurlijk heel echt, nietwaar? En als je een materialist bent, zou je kunnen zeggen: “Wat voor waarde heeft een ervaring die niet echt is?” Het maakt niet uit of de wereld die je ervaart in een vergelijkbare realiteit echt is of niet. Waar het om gaat is, hoe de ervaring die je hebt, de tijdelijke ervaring die je hebt, je bewustzijn beïnvloedt? De ervaring is tijdelijk, maar jouw bewustzijn is eeuwig en een tijdelijke ervaring kan een effect op je bewustzijn hebben dat je bewustzijn op een nieuw spoor zet, het een nieuwe richting geeft, het een nieuw zelfgevoel geeft. Dat is de bedoeling van een realiteitssimulator.

Het enige wat je hoeft te doen, is die sprong maken en beseffen dat de aarde een realiteitssimulator is. Je zou kunnen zeggen dat alles kan worden teruggebracht tot zijn pure vormloze staat en in een andere vorm kan worden veranderd omdat alles hoger bewustzijn is. Geen enkele vorm op aarde is uiteindelijk echt. Zelfs wetenschappers weten dat de aarde niet eeuwig heeft bestaan en niet eeuwig blijft bestaan. Volgens de wetenschappelijke definitie moeten we dus zeggen dat niets op aarde echt is. Maar maakt dat wat uit? Waar het om gaat, is dat de wereld echt lijkt voor de miljarden zelfbewuste wezens die de realiteitssimulator genaamd Aarde zijn binnengegaan en omdat ze echt lijkt, geeft die hen een ervaring die hun bewustzijn, hun eeuwige zelfgevoel, verandert. Dat is het hele doel.

We zouden dus kunnen zeggen dat planeet aarde een realiteitssimulator is die is ontworpen om zelfbewuste wezens een specifiek type ervaring te geven. Voor welke ervaring is planeet aarde ontworpen om jou te geven? Welnu, er zijn twee soorten ervaringen, twee totaal verschillende soorten ervaringen die de aarde jou moet geven. De ene is de onderdompelingservaring, waardoor je het gevoel hebt dat je in een echte wereld leeft. Je bent volledig geïdentificeerd met je fysieke lichaam, met je gedachten en je beschouwt jezelf als een echt wezen dat leeft op een echte wereld en deze wereld heeft invloed op hoe jij jezelf ziet. Met andere woorden, de wereld bepaalt wie jij bent. Dit is de onderdompelingservaring – de overgrote meerderheid van de mensen op aarde bevindt zich nog steeds in dit soort ervaringen; die zitten nog steeds in de onderdompelingsfase. Ze denken dat de wereld echt is; ze denken dat de ervaring die ze hebben, echt is en ze zijn er niet alleen van overtuigd dat ze zich op een echte wereld bevinden, maar dat hun waarneming van de wereld, hun idee over in wat voor soort wereld ze zijn, ook echt is.

Dit is het unieke van de realiteitssimulator aarde; die kan zeven miljard zelfbewuste wezens bevatten die allemaal in dezelfde omgeving zijn, hoewel ze in verschillende omgevingen overal op de planeet zijn, maar wel allemaal op dezelfde planeet en allemaal een individuele subjectieve ervaring van die planeet hebben. Met andere woorden, de omgeving is voor grote aantallen mensen hetzelfde, maar de innerlijke ervaring die ze krijgen, is voor iedereen anders. Waarom? Omdat het alleen maar de bedoeling van de wereld van vorm is dat die de van zichzelf bewuste wezens een bepaalde ervaring geeft. Hoe krijgen ze die ervaring? Die ervaring komt niet van buiten hun hoofd. Je kunt, zoals zelfs filosofen hebben gezegd, de wereld niet ervaren zoals die is, omdat jij de wereld ervaart door je eigen gedachten en dit betekent dat de kenmerken van je gedachten van invloed zijn op hoe jij de wereld ziet.

Zelfs de kwantumfysica heeft bewezen dat de gedachten van de wetenschappers de meting beïnvloeden. Elk mens heeft dus een bepaalde ervaring. Elk mens is ervan overtuigd dat zijn of haar ervaring echt is.

Maar waar komt dat realiteitsgevoel vandaan? Als alles wordt gemaakt van een basissubstantie en geen enkele vorm blijvend is, geen enkele vorm onafhankelijk is, dan bestaat er geen realiteit buiten de gedachten van mensen om. Het realiteitsgevoel moet dus uit de gedachten van mensen komen – waar zou het anders vandaan moeten komen? Hoe is het dan mogelijk dat twee mensen in exact dezelfde omgeving kunnen leven, maar dat ze die omgeving heel verschillend ervaren; dat de ene een vrome christen kan zijn die ervan overtuigd is dat de omgeving functioneert zoals die wordt beschreven in de Bijbel, en de ander een even vrome materialist kan zijn die ervan overtuigd is dat de wereld functioneert zoals die beschreven wordt in de materialistische bijbel? Dit komt omdat ieder een filter, zouden we kunnen zeggen, in zijn gedachten heeft, dat enkele signalen eruit filtert die via de zintuigen bij die persoon binnenkomen. De gedachten filteren er een paar uit. Je gedachten leggen een bepaald beeld op aan wat er doorheen mag komen en daarom lijkt voor de christen het christelijke wereldbeeld echt en voor de materialist lijkt de materialistische wereld echt.

Geen van die wereldbeelden is echt in de allerhoogste betekenis. Het heeft niet eens zin om te bespreken of het ene echter is dan het andere – juister dan het andere. Het zijn gewoon wereldbeelden die zijn gemaakt in de realiteitssimulator op aarde en een realiteitssimulator is een simulator. Niet de werkelijkheid, hij simuleert de werkelijkheid. Dit betekent dat geen enkel wereldbeeld dat de simulator kan vormen, echt is. Het lijkt pas echt als je er vanuit een bepaald perspectief naar kijkt door een bepaalde gedachtefilter, een filter of een gemoedstoestand die sommige signalen eruit filtert en een bepaalde interpretatie van de andere signalen geeft. Wanneer je dat filter niet in twijfel trekt, als jij je niet eens realiseert dat het een filter is, dan lijkt alles wat je door het filter ervaart echt voor jou. Dit is de ‘onderdompelingsfase’ van de realiteitssimulator die aarde heet.

Wat is de andere fase? Dat is de ‘ontwakingsfase’. Je begint dan te ontwaken uit het gevoel dat je in een echte omgeving leeft en dat alles wat je in die omgeving ervaart echt is. Maar hoe word jij je bewust van dit gevoel? Als je op het punt komt, iets wat na verloop van tijd gebeurt, dat je bereid bent je wereldbeeld, je filter, in twijfel te trekken. Het filter dat bepaalde signalen eruit filtert en de signalen die het doorlaat interpreteert. Wanneer je dat wereldbeeld in twijfel begint te trekken, begin je te ontwaken. Wat zie je op planeet aarde? Dat mensen veel verschillende wereldbeelden hebben gevormd. Als je teruggaat in de tijd, zie je dat er beschavingen op aarde bestonden die gescheiden waren door afstanden, door oceanen. Er was een Mayabeschaving die een wereldbeeld had dat heel anders was dan het Europese wereldbeeld in diezelfde tijd, maar omdat ze gescheiden werden door de Atlantische Oceaan, wist geen van de twee wereldbeelden elkaars bestaan af. Beschavingen zouden eeuwenlang kunnen bestaan zonder dat hun wereldbeeld werd uitgedaagd. Dit is allemaal prima. Het sluit perfect aan bij het doel van de realiteitssimulator.

Er was een tijd dat het nodig was dat er afzonderlijke beschavingen bestonden die werden beheerst door een bepaald wereldbeeld en niet met elkaar omgingen; het wereldbeeld van een bepaalde beschaving werd daardoor niet uitgedaagd. Bepaalde tijd was het de bedoeling dat mensen leefden in de realiteitssimulator genaamd aarde en dat hun wereldbeeld niet werd uitgedaagd. Ze mochten gedurende een zeer lange periode de ervaring hebben die ze kregen door hun wereldbeeld. Maar de menselijke geest is rusteloos. Een mens is een wezen dat niet in een statische staat wordt geschapen, die heeft een heel diep, ingebouwd, inherent, verlangen om te groeien.

Vanwege dit verlangen om te groeien, is het onmogelijk dat een menselijk wezen dezelfde ervaring tot in het oneindige heeft, volledig ondergedompeld blijft in die ervaring en denkt: “Wat een ervaring!” Is dit echt? Je kunt die ervaring niet eeuwig hebben. Je kunt dezelfde ervaring niet eeuwig hebben omdat er een punt komt waarop je verzadigd raakt door die ervaring. Je wilt meer. Er is een periode waarin je verzadigd bent door een bepaald type ervaring en dan wil je een ander type ervaring. Je wilt iets anders. Daarom incarneerden mensen gedurende veel levens in één beschaving en stapten over naar een andere beschaving, zodat ze een andere ervaring kregen maar wel op aarde bleven. Er komt ook een moment waarop je niet meer verschillende types ervaringen wilt die mogelijk zijn in de realiteitssimulator van de aarde, je wilt iets meer dan je op aarde kunt krijgen. Dan begint de ontwakingsfase van een levensstroom.

Wat bepaalt wat voor soort ervaring mensen hebben, en hoe lang ze die zouden mogen hebben? Dat is de vrije wil. Wat maakt het echter mogelijk om de ervaringen te hebben die je op aarde kunt krijgen? De stoel komt niet uit het niets tevoorschijn. Eén mens verschijnt niet uit het niets. Er zijn veel mensen nodig om de ervaringen te produceren die mogelijk zijn in de realiteitssimulator aarde. Je kunt dus zien dat een bepaalde beschaving met misschien wel miljoenen mensen die een bepaalde ervaring hebben, afhangt van alle mensen die daar zijn en met elkaar omgaan. Dit creëert een bepaalde verbinding tussen deze wezens.

Je kunt zeggen dat elk zelfbewust wezen begint met een identiteitsgevoel dat in één punt is samengebald. Als je alleen zou zijn in een heel universum, zou het moeilijk zijn om dat identiteitsgevoel uit te breiden. Dat zou zeker lang duren, maar omdat je niet alleen bent, omdat er andere zelfbewuste wezens in jouw wereld zijn, kun jij je zelfgevoel door de omgang met die andere wezens sneller uitbreiden omdat je enigszins wordt uitgedaagd; je ziet dat er andere manieren zijn om naar het leven te kijken, andere manieren om de wereld uit te leggen. Dit vergemakkelijkt het doel van de realiteitssimulator, namelijk de groei in bewustzijn, de uitbreiding van het zelfgevoel van de wezens die erin zitten. Er komt dus een moment waarop een bepaalde groep mensen samen moet leven in een of andere groepsvorm, maar geïsoleerd om het identiteitsgevoel op te bouwen dat ze in die groep hadden gevormd.

Er komt ook een moment waarop het verlangen om iets meer te ervaren meer gaat overheersen in de gedachten van ten minste enkele mensen, maar hoe kan dat gebeuren? Hoe kun je iets anders of iets meer ervaren als iedereen gevangenzit in hetzelfde wereldbeeld? In sommige gevallen kunnen mensen hun wereldbeeld in twijfel trekken, maar dat gebeurt alleen als je de ontwakingsfase ingaat; wanneer je vrijwillig en vanuit jezelf jouw wereldbeeld in twijfel begint te trekken. Het is echter moeilijk om de overgang van de onderdompelingsfase naar de ontwakingsfase rechtstreeks te maken. Er is een soort tussenstap omdat een beschaving niet langer geïsoleerd kan blijven, maar in contact komt met een andere beschaving die zich gedurende een zeer lange tijd apart heeft ontwikkeld. Je ziet bijvoorbeeld dat de beschaving van de Maya’s er eeuwen over heeft gedaan om zich te ontwikkelen tot het punt waarop ze zich in de zestiende eeuw bevond. De Europese beschaving had ook veel tijd nodig om zich te ontwikkelen. Maar toen werden die twee bij elkaar gebracht en dit was voor beiden een kans om hun vorige toestand te transcenderen. Sommigen zullen zeggen dat het desastreuze gevolgen had voor de Maya’s, omdat hun beschaving op brute wijze werd onderdrukt door de Europeanen. Desalniettemin bestond de kans nog steeds dat ze allebei inzagen dat er een andere manier van leven was, een andere manier om naar het leven te kijken en dit was een kans om te groeien.

Nu kun je natuurlijk zeggen wat er onvermijdelijk zal gebeuren als twee beschavingen met verschillende wereldbeelden plotseling bij elkaar komen. Beide beschavingen hebben het gevoel dat hun wereldbeeld geen wereldbeeld is, maar de realiteit. Die berust op een hoger gezag, de ultieme waarheid. Daarom komen er onvermijdelijk conflicten, botsingen; mensen voelen dat hun wereldbeeld wordt aangevallen. Wat is de bedoeling hiervan? Wanneer een bepaalde groep levensstromen (zoals de miljarden mensen die geassocieerd zijn met de planeet-aarde-realiteitssimulator) tot een bepaald niveau is gegroeid, zullen een aantal dichter bij de ontwakingsfase zijn dan anderen. Maar anderen zullen vasthouden aan hun wereldbeeld en de realiteitszin die dit hen geeft en zullen daarom weigeren hun wereldbeeld te onderzoeken. Als de wezens die vasthouden aan hun wereldbeeld met rust zouden worden gelaten, zouden ze heel erg lang in de realiteitssimulator kunnen blijven. Sterker nog, ze kunnen vast komen te zitten in een bepaald wereldbeeld. Omdat alle mensen, alle levensstromen, die in een bepaalde realiteitssimulator leven, met elkaar verbonden zijn, valt het in feite binnen de wet van vrije wil dat sommigen de anderen optrekken.

Bovendien kun je een bepaalde ervaring krijgen als je in een geïsoleerde beschaving leeft met een bepaald wereldbeeld. Maar wat gebeurt er als jouw beschaving botst met een andere beschaving die een ander wereldbeeld heeft? Is dat niet gewoon een andere ervaring, een ander soort ervaring die je kunt krijgen in de realiteitssimulator? Eerst heb je de ervaring dat er maar één wereldbeeld is en dat is dat van jouw beschaving. Daarna krijg je de ervaring dat er ook andere wereldbeelden zijn. Overigens zijn er ook nog veel andere wereldbeelden die allemaal verschillend zijn. Ze beweren allemaal dat ze echt zijn en berusten op een hoger gezag. Wat gebeurt er als mensen dit zien? Er zullen mensen zijn die vasthouden aan de overtuiging dat hun wereldbeeld de enig ware is en dat ze andere mensen moeten dwingen zich aan dat wereldbeeld aan te passen. Maar andere levensstromen beginnen te zeggen: “Als er zoveel verschillende wereldbeelden zijn die allemaal beweren dat ze echt zijn, dan kunnen die logischerwijs niet allemaal correct zijn. Ze kunnen niet allemaal echt zijn als ze zo verschillend, zelfs het tegenovergestelde, zijn.” Dan begint het wezen aan de ontwakingsfase. Hij begint alle verschillende wereldbeelden bewust in twijfel te trekken en uiteindelijk komt hij op een punt waarop hij zich begint af te vragen “Waarom creëren wij mensen deze wereldbeelden? Waar hebben we die voor nodig?” Hij begint zich af te vragen: “Zijn alle wereldbeelden op aarde beperkt, vertellen ze ons niet het hele verhaal over hoe de wereld werkt? Is er misschien een hoger wereldbeeld dat zich nog niet op aarde heeft gemanifesteerd?”

Dan komt er een nog verder gevorderd stadium waarin de mensen beginnen te zeggen: “Hoe zou het zijn als geen enkel wereldbeeld op de aarde uiteindelijk echt is en dat het zinloos is om te praten over welk wereldbeeld echt is of welk het allerbeste is? Hoe zou het zijn als ik me gewoon niet meer bedreigd zou voelen door het feit dat er verschillende wereldbeelden zijn? Hoe zou het zijn als ik zou beseffen en begrijpen dat een wereldbeeld maar één bedoeling heeft? Het is niet de bedoeling dat wordt bepaald wat de werkelijkheid is, niet om te beschrijven hoe de wereld absoluut werkt. Het enige doel van een bepaald wereldbeeld is dat die een bepaalde groep mensen een bepaalde ervaring geeft; waarom zou ik me zorgen maken over andere mensen die een ander wereldbeeld hebben dan ik? Waarom zou ik niet zeggen: “Laat ik me concentreren op mijn wereldbeeld en de ervaring die ik door dat wereldbeeld kan krijgen. Laat ik genieten van die ervaring, laat ik mezelf onderdompelen in die ervaring, laat ik die ervaring hebben tot ik er genoeg van krijg en wat zijn mijn opties als ik het gevoel heb dat ik er genoeg heb van heb? Ik kan op zoek gaan naar een ander wereldbeeld dat me een andere ervaring kan geven.”” Niks mis mee.

Je zou zelfs in één incarnatie kunnen wisselen, maar verder kun je natuurlijk van leven naar leven overschakelen op verschillende wereldbeelden.

Je kunt op den duur zover komen dat je beseft dat er misschien iets buiten de simulator is als de aarde een realiteitssimulator is. Wat als er een andere wereld is buiten de simulator? Wanneer je op aarde een speciaal geconstrueerde ruimte binnengaat die een gesimuleerde omgeving projecteert, dan weet je heus wel dat de echte wereld buiten de simulator bestaat. Wat als wat je tot nu toe als echt hebt gezien, gewoon een grotere simulator is die planeet aarde projecteert? Hoe zou het zijn als er iets buiten die simulator is? En hoe zou het zijn als dat nog echter is, misschien zelfs de echte wereld buiten de simulator?

Je hebt niettemin de optie om op een punt te komen waarop jij je realiseert: “Ik heb genoeg van de simulator die de aarde is; ik heb genoeg van de soort ervaringen die ik in deze simulator kan krijgen. Hoe zou het zijn als ik zou kunnen afstuderen? Hoe zou het zijn als ik de simulator voorgoed zou kunnen verlaten in plaats van keer op keer te reïncarneren?” Hoe doe je dat? Je moet tot het besef komen dat elk wereldbeeld, elk wereldbeeld dat je mogelijk zou kunnen hebben in de simulator genaamd aarde, uiteindelijk niet echt is. Dat wordt gegeven om een bepaald type ervaring mogelijk te maken of het wordt geschapen, opgewekt, om een bepaald type ervaring mogelijk te maken.

Nu zou je naar de aarde kijkend kunnen zeggen: “Maar hoe zit het met alle oorlogen, alle conflicten? Wat is daar de bedoeling van?” De aarde is een speciaal type realiteitssimulator. Wanneer je bedenkt dat van zichzelf bewuste wezens zijn geschapen met een identiteitsgevoel dat in één enkel punt is samengebald en de vrije wil krijgen om te bepalen hoe ze dat identiteitsgevoel willen uitbreiden, dan realiseer jij je hoe jij je met een puntachtig identiteitsgevoel kunt realiseren dat alles met elkaar verbonden is? Hoe is het mogelijk dat jij beseft wat de waarheid is over de onderling afhankelijke oorsprongen? Daar ben je dan, je verscheen als een wezen dat zich van zichzelf bewust is, je ervaart dat je een apart wezen bent dat verschilt van andere wezens. Je leeft in een bepaalde omgeving. Je bent anders dan die omgeving. Hoe begin je dan een identiteitsgevoel te krijgen? Je moet eerst jezelf zien als een apart wezen. Een realiteitssimulator zoals de aarde is ontworpen om dat te vergemakkelijken, die is alleen ontworpen om je een speciaal type ervaring te geven als apart wezen.

Er zijn natuurlijke planeten en op natuurlijke planeten begin je ook met een puntachtig identiteitsgevoel. Je beschouwt jezelf enigszins als een apart wezen, maar je beseft dat je identiteit meer inhoudt dan dat puntachtige zelfgevoel. Daarom zijn er op natuurlijke planeten geen conflicten tussen wezens die zelfbewust zijn. Op aarde heb je conflicten, want de allergrootste consequentie van het geven van vrije wil aan wezens, is dat het mogelijk moet zijn om alle terreinen te verkennen van wat voor soort keuzes je kunt maken. Dit betekent dat jij de mogelijkheid moet krijgen om te ervaren wat het betekent om een volledig gescheiden wezen te zijn dat kan doen wat hij wil, wat de gevolgen ook zijn voor andere gescheiden wezens. Je kunt doen wat je wilt en geloven dat je daarmee wegkomt.

Planeet aarde geeft je die ervaring, omdat je niet voelt dat jij verbonden bent met je eigen hogere wezen. Je hebt niet het gevoel dat je verbonden bent met andere wezens. Je kunt ontkennen dat jouw daden gevolgen hebben voor anderen of dat het ertoe doet dat ze gevolgen hebben voor anderen, of dat het jou beïnvloedt. Op een natuurlijke planeet waarop wezens zich ervan bewust zijn dat alles met elkaar verbonden is, weten ze dat alles wat ze doen het geheel beïnvloedt. Dat is een ander type ervaring dan je op aarde kunt krijgen. Op aarde kun je de ervaring krijgen dat je niet verbonden bent met het geheel, dat je een apart wezen bent dat leeft tussen andere aparte wezens en daardoor kan iets wat jij doet, een zichtbaar fysiek gevolg hebben, maar dat verder geen gevolgen heeft, geen invloed heeft, op het geheel.

Het punt is dat zodra mensen het gevoel krijgen dat ze aparte wezens zijn, ze opnieuw een sterk gevoel van realiteit hebben: “Dit is echt. We zijn echt aparte wezens. We leven echt in een aparte wereld. Wij zijn de superieure wezens op aarde. Wij zijn belangrijker dan anderen. Onze religie is de enig ware; daarom is het gerechtvaardigd, noodzakelijk, om alle mensen te doden die onze religie niet aanhangen.” Deze ervaring kun je in de realiteitssimulator op aarde krijgen en is een onderdeel van het volledige scala van vrije wil. Maar wat als mensen vast komen te zitten in dit soort ervaringen? Het veiligheidsmechanisme is dat ze, hoewel ze zichzelf ervaren als aparte wezens, geen afzonderlijke wezens zijn omdat ze onderling verbonden zijn met alle andere wezens die zich in dezelfde realiteitssimulator bevinden en daardoor zullen er mensen zijn die aan alle anderen trekken wanneer zij wakker worden.

Daarom heeft er een evolutie plaatsgevonden bij de mensheid, in de menselijke samenleving. Er zijn nieuwe technologieën naar buiten gebracht waardoor afzonderlijke beschavingen nu met elkaar gaan communiceren en de wereld steeds meer verbonden is geraakt, met het internet als nieuwste fase. Je ziet dat de wereldbeelden van mensen steeds meer met elkaar gaan botsen en dit komt omdat mensen collectief de ontwakingsfase beginnen in te gaan. Sommigen houden nog steeds vast aan de gescheidenheid, maar binnen de wet van de vrije wil is het prima dat hun wereldbeelden worden uitgedaagd door andere wereldbeelden in een bepaalde realiteitssimulator, zodat ze de kans krijgen om ze in twijfel te trekken.

Je zou kunnen zeggen: “Veel mensen maken geen gebruik van deze kans.” Dat klopt natuurlijk voor dit leven, misschien wel voor veel levens maar desondanks is de aarde zo geconstrueerd dat je in de fase waarin de aarde zich nu bevindt, of waarin de mensheid zich bevindt, niet op deze planeet kunt leven zonder je ervan bewust te zijn dat er ook andere wereldbeelden zijn en dat jouw wereldbeeld wordt uitgedaagd. Er zal een moment komen, er zal een tijd komen voor bijna alle wezens, waarop ze zich openstellen om hun wereldbeeld te betwijfelen. Dit zal vooral gebeuren omdat je niet tot in het oneindige met hetzelfde wereldbeeld zult incarneren. Veel mensen schakelen tussen verschillende beschavingen en verschillende wereldbeelden van incarnatie naar incarnatie; ze krijgen dus allemaal de kans om hun wereldbeeld te onderzoeken. Dit valt perfect binnen de reikwijdte van de vrije wil omdat alle mensen op aarde met elkaar verbonden zijn en wanneer sommige mensen beginnen te ontwaken, mogen ze de rest meetrekken en hen daardoor uitdagen om hun wereldbeeld ook in twijfel te trekken.

Op basis hiervan kunnen we zeggen: “Heeft het zin om te proberen andere mensen ertoe te brengen hun wereldbeeld in twijfel te trekken?” Religieuze mensen zijn ervan overtuigd geraakt dat zij de enige ware religie hebben, communisten zijn ervan overtuigd geraakt dat zij het enig goede politieke systeem hebben, materialisten zijn ervan overtuigd geraakt dat zij het enig ware wereldbeeld hebben en missionarissen zijn geworden die op zoek zijn om anderen te bekeren. Heeft dat wel betekenis? Natuurlijk heeft dat betekenis, want dit is weer een andere ervaring is die je kunt krijgen. In het scala aan ervaringen dat mogelijk is in de realiteitssimulator op aarde, kun je het gevoel hebben dat je het allerhoogste wereldbeeld hebt en dat je alle anderen moet bekeren tot dit wereldbeeld. Dat doe je een aantal levens totdat je er genoeg van krijgt en dan doe je een stap omhoog naar een hoger inzicht. Dan concentreer jij je op het ervaren van jouw eigen wereldbeeld, het door jou gekozen wereldbeeld en uiteindelijk doe je weer een stap omhoog en daar begin je de wereldbeelden die momenteel op aarde zijn in twijfel te trekken en ga je op zoek naar iets hogers.

Op die manier kan er een verandering in de gedachten van mensen plaatsvinden, omdat de volgende stap in bewustzijn het besef is dat de aarde een realiteitssimulator is. Maar in de realiteitssimulator op aarde zie je is dat het een machine is, een kamer waarin je stapt, maar die functioneert niet vanzelf. Buiten de kamer is een operator en de operators die de realiteitssimulator op aarde bedienen, zijn de wezens die voor het grootste deel in de realiteitssimulator van de aarde zijn geweest en zijn afgestudeerd. Ze hebben genoeg van de ervaringen die je daar kunt hebben, zij hebben daarna de realiteitssimulator verlaten maar in plaats van verder te gaan, wijden ze zich aan de mensen die zich nog in de realiteitssimulator bevinden.

De optie die je op een gegeven moment hebt, is dat je naar de vele wereldbeelden die er op aarde zijn, kijkt en beseft dat ze zijn gemaakt in de realiteitssimulator. Misschien kregen sommigen van hen een beetje informatie van buiten de simulator, maar toen projecteerden de mensen het bewustzijnsniveau dat ze op dat moment hadden op de impuls die van buitenaf kwam en vormden een nieuw wereldbeeld in de simulator. Zodra je dit begint te beseffen, kun je zeggen: “Hoe zou het zijn als ik rechtstreeks iets van die operators buiten de simulator zou kunnen krijgen?” Wanneer de student er klaar voor is, verschijnt de leraar. Dat is de reden waarom sommige mensen door de eeuwen heen iets van buiten de simulator wilden ontvangen en het ook hebben ontvangen.

Toen Gautama Boeddha vijfentwintighonderd jaar geleden in een fysiek lichaam over de aarde liep, kwam hij toen helemaal in zijn eentje op de proppen met de leer van het boeddhisme? Was hij een wezen dat nog in de simulator zat, maar die deze leer had bedacht? Nee. Hij besefte de beperkingen van de wereldbeelden die hij op dat moment zag en hij stelde zijn geest open om naar iets buiten de simulator uit te reiken en hij ontving het, en dat werd het boeddhisme. Die leer kreeg hij van buiten de simulator, maar sindsdien gebruikten mensen die geen direct contact hadden met de operators buiten de simulator, natuurlijk hun huidige wereldbeeld om ideeën aan deze leer toe te voegen en vormden iets wat jullie tegenwoordig de religie boeddhisme noemen. Sommigen hebben een bepaald niveau van zuiverheid wat betreft de oorspronkelijke leringen behouden. Anderen hebben er een interpretatie aan gegeven die totaal anders is dan de oorspronkelijke leer. Maar zeer weinigen hebben de originele leringen van het boeddhisme gebruikt om contact te maken met de operators buiten de simulator.

Toen Jezus tweeduizend jaar geleden op aarde rondliep, had hij ook het bewustzijnsniveau bereikt dat hij alle wereldbeelden die hij op aarde had gezien in twijfel trok. Hij had zich gerealiseerd dat veel wereldbeelden volledig in de realiteitssimulator waren bedacht. Ze berustten op de ervaringen die de mensen hadden in de realiteitssimulator. Ze hadden die ervaringen over die wereldbeelden heen gelegd. Dat is prima, want het geeft mensen een bepaalde ervaring en het gevoel dat die ervaring echt is. Het probleem is, dat als het een probleem is dat een wereldbeeld heeft gemaakt dat berust op de omstandigheden in de realiteitssimulator, het je niet kan helpen om uit de realiteitssimulator te komen. Het zal je erin houden.

Jezus kwam op het punt waarop hij bereid was dit te zien. Hij zag dit. Hij zag de beperkingen van die wereldbeelden. Hij was bereid ze te onderzoeken. Hij was bereid om op het punt te komen waarop hij zei: “Is het mogelijk dat ik zelf niets kan doen? Of kan de Vader buiten mij iets, een ander perspectief, aan mij geven dan ik uit deze wereld kan ontvangen?” Toen reikte Jezus verder en zoals de wet zegt, moet de leraar verschijnen wanneer de student er klaar voor is en Jezus kreeg vervolgens een leer van buiten de simulator. Wat hebben mensen met die leer gedaan? Die hebben ze volledig verdraaid.

Wat hij het ‘bewustzijn van Satan’ noemde, is wat wij het ‘bewustzijn dat binnen de realiteitssimulator bestaat’ kunnen noemen. Dit bewustzijn kan zich misschien voorstellen dat er iets buiten de simulator zou kunnen zijn, maar als dit eenmaal contact heeft gemaakt met de buitenwereld, wil hij die ervaring dwingen om zich aan te passen aan het wereldbeeld dat in de simulator wordt gevormd. Met andere woorden, in plaats van het contact met de buitenwereld te gebruiken om de simulator te transcenderen, gebruikt hij dit om het wereldbeeld te versterken en te bevestigen dat jou in de simulator houdt.

Zou je niet kunnen zeggen: “Wel, is dat niet gewoon een andere ervaring die mensen kunnen hebben, omdat ze voelen dat hun wereldbeeld wordt bevestigd door het allerhoogste gezag, of ze het nu God noemen of iets anders?” En dat is natuurlijk waar, het is een ander type ervaring, maar nogmaals, omdat alle wezens in de simulator met elkaar verbonden zijn, is het ook prima dat sommige mensen naar een hogere ervaring reiken en daarom iets voortbrengen dat de bestaande wereldbeelden kan uitdagen. Op basis hiervan kun je zeggen: “Er zijn ook enkele wereldbeelden op aarde die zeggen dat er iets mis is gegaan met Gods schepping en dat je daarom al die ellende en lijden en conflicten op aarde ziet.” Maar met het perspectief dat hier gegeven is, is er niets misgegaan.

De aarde is een realiteitssimulator die is ontworpen om de wezens binnen een bepaalde reikwijdte ervaringen te geven. Ze hebben de vrije wil om te kiezen wat voor soort ervaring ze willen. In zekere zin kiezen ze niet eens tussen reeds bestaande ervaringen, ze hebben een zekere vrijheid om hun eigen ervaringen te definiëren, wat ze hebben gedaan door al die botsende wereldbeelden te creëren.

Er is niets misgegaan. De enige vraag is: “Heb je als individu genoeg van de ervaringen die je momenteel op aarde ziet?” Als je er genoeg van hebt, kun je twee dingen doen. Je kunt proberen contact te maken met de operators buiten de simulator, een impuls naar buiten brengen die je kan helpen om een ander wereldbeeld te definiëren dat je een ervaring geeft die niemand eerder op aarde heeft gehad. Dit is ook prima. De andere optie is dat je beseft dat je genoeg hebt van al die types ervaringen, de ervaringen dat je op aarde kunt krijgen, de ervaringen die je als gescheiden wezen kunt krijgen. Je wilt het grotere besef krijgen dat jij, hoewel je begon als een wezen dat in één punt werd samengebald, nu je identiteitsgevoel hebt uitgebreid, zodat je kunt beseffen dat je geen apart wezen bent, maar deel uitmaakt van een onderling verbonden geheel. In plaats van te ervaren wat je als gescheiden wezen kunt ervaren, wil je de ervaring van verbondenheid krijgen.

Wanneer je op dit punt komt, kun je beginnen aan de allerhoogste fase van het ontwakingsproces dat kan leiden tot je definitieve vertrek uit de realiteitssimulator die de aarde is, wat je de ascensie kunt noemen. Zou het anders kunnen heten? Natuurlijk, maar het hogere bewustzijn geeft een lering die specifiek is ontworpen om diegenen te helpen die bereid zijn de simulator zo snel mogelijk te verlaten. Voor veel mensen kan dit in één leven omdat je in vorige levens al andere dingen hebt gedaan. Dat is dus het enige doel. Het is niet onze bedoeling om jullie de allerhoogste waarheid te geven en de reden hiervoor is heel simpel. Het doel van deze leringen is niet om je een ander type ervaring te geven die je kunt krijgen in de realiteitssimulator die de aarde is. Het doel van onze lessen is om je te helpen de simulator voorgoed te verlaten.

Zijn er andere leringen die je kunnen helpen om de simulator te verlaten? Zeker. Het boeddhisme is een leer die sommige mensen heeft geholpen. Het christendom in haar zuivere vorm heeft ook sommige mensen geholpen. Zelfs de islam heeft sommige mensen geholpen toen ze de mystieke benadering ervan volgden. Andere leringen hebben dat ook gedaan, maar de wezens met een hoger bewustzijn geven tegenwoordig leringen die berusten op het collectieve bewustzijn van tegenwoordig. Die zijn dus ontworpen voor diegenen die op hogere niveaus van ontwaken zijn gekomen en eraan toe zijn om de laatste stappen te zetten.