De ervaring van ‘op weg zijn naar Damascus’

Vraag: Ik ben al decennialang op het spirituele pad en hoewel ik ben vooruitgegaan in bewustzijn, heb ik soms het gevoel dat ik niet ben waar ik had kunnen zijn, omdat ik nooit een ervaring heb gehad die lijkt op die van ‘op weg zijn naar Damascus’, die aanwezig lijkt te zijn in het leven van veel spirituele meesters. Is dat een ‘zelf’ dat stamt uit de collectieve programmering die te maken heeft met denkbeeldige en onredelijke spirituele verwachtingen, zoals dat de meesters op elk moment aan ons kunnen verschijnen?

Antwoord van Geascendeerde Meester Jezus, 2021 – Webinar Een Einde maken aan het Tijdperk van Ideologie

Het is heel persoonlijk wat je tegen zult komen op je spirituele pad en het is heel belangrijk dat je daar geen waardeoordeel over hebt; dat je niet een soort relatief criterium vormt en in zekere zin criteria veroorzaakt dat jij bepaalde ervaringen zou moeten hebben als je een geavanceerde spirituele student bent.

Er is een hele cultuur in de new age, in spirituele en zelfs in veel religieuze organisaties waarin je naar veronderstelling dramatische op piekervaringen zou moeten krijgen. Er is een hele groep mensen op het terrein van de new age dat vastzit in een eindeloze zoektocht naar piekervaringen.

Als je naar het concept piekervaring kijkt, dan besef je dat de definitie ervan is dat je een ervaring krijgt dat daarboven niets meer is, maar er zijn mensen die de piekervaring willen herhalen en een nog hogere piekervaring krijgen. Ze beginnen piekervaringen te rangschikken. Sommigen zijn meer piek dan andere. En dit werkt natuurlijk averechts op spirituele groei.

Je krijgt dan in een concurrerende manier van denken die je geen spirituele groei kan opleveren, want waar gaat spirituele groei over: Het loslaten van je ego, niet het ego versterken. En je ego houdt ervan om een spirituele ervaring te gebruiken om te zeggen: “Je moet een zeer geavanceerd spirituele persoon zijn, omdat jij zulke ervaringen hebt gehad.”

Daar moet je voorzichtig mee zijn. Je moet je iets heel eenvoudigs realiseren. De bedoeling van het spirituele pad bewandelen is niet dat je dramatische of piekervaringen krijgt. Het gaat erom dat jij je bevrijdt van bepaalde overtuigingen en reactiepatronen, ‘gescheiden zelven’ zo je wilt, in je vier lagere lichamen.

Hoe word jij persoonlijk vrij? Sommige mensen denken dat daar een bepaalde ervaring voor nodig en daarom krijgen ze een bepaalde ervaring, maar heel veel mensen zijn in staat om gestadig, langzaam, een voortschrijdend pad af te leggen waarop ze geleidelijk al hun illusies loslaten en die hebben geen dramatische ervaringen nodig.

Je moet ook begrijpen dat er mensen zijn die een dramatische ervaring hebben gekregen waardoor ze zijn bekeerd zoals op de weg naar Damascus. Je zou kunnen zeggen: “Kreeg Paulus echt een spirituele ervaring? Of was het een ervaring waardoor hij bekeerd werd, omdat hij ineens begreep dat zijn vorige benadering niet werkte – averechts uitviel?”

Je kunt je afvragen: “Waarom kreeg Paulus die ervaring?” Als je naar de feitelijke situatie kijkt, dan zie je dat hij christenen had vervolgd, dat hij op de christelijke religie tegen was, maar in het Goddelijke plan van Paulus stond dat hij een christelijke evangelist zou worden. Hij had weerstand geboden tegen een deel van zijn Goddelijke plan. En die weerstand werd erger en intenser totdat hij het ineens niet meer vol kon houden. En toen knapte er iets, hij liet zijn weerstand gaan en daardoor was het zo’n groot contrast met zijn eerdere weerstand en om bevrijd te zijn van die weerstand. En dat heeft hij toen op een bepaalde manier ervaren.

Je ziet dat het drama aan die ervaring in het contrast zat tussen het feit dat hij weerstand bood en die weerstand losliet. De intensiteit van die weerstand schiep dat contrast. Veel van jullie voelen die weerstand tegen spirituele groei niet en daarom groeien jullie in een gestadiger tempo. Jullie hebben dat contrast niet.

Je moet ook begrijpen dat het aan het begin van het pad niet ongebruikelijk is dat mensen een piekervaring krijgen, een dramatische ervaring, omdat er nog een contrast bestaat tussen hun vorige bewustzijnsstaat en de hogere bewustzijnsstaat die ze beginnen te krijgen. Maar als je hoger op het pad komt, als je richting het honderdvierenveertigste bewustzijnsniveau gaat en in feite na het zesennegentigste niveau al, dan heb je dat gevoel van contrast niet meer, omdat je al een hoger bewustzijnsniveau hebt. Het is gewoon een kwestie van gradaties. Waar zit het contrast dan in?

Als je op het achtenveertigste niveau die weerstand overwint en het negenenveertigste bewustzijnsniveau begint te ervaren en er een glimp van opvangt, dan kan het voelen als een groot contrast. Maar van het honderd tweede naar het honderd derde niveau is er minder contrast en ook lang niet zo dramatisch. Op de lagere niveaus hebben sommige mensen een ervaring nodig die door hun gedachten niet kunnen worden ontkend, niet over het hoofd kunnen worden gezien, niet weg kunnen worden geredeneerd. Dit is nodig voor die mensen.

Mensen die volwassener zijn op een spiritueel pad hebben die ervaringen niet nodig. Het is juist heel gebruikelijk dat er steeds minder contrast komt als je hogerop komt. Er zijn steeds minder dramalessen, het gevoel dat je een piekervaring krijgt. Je komt eigenlijk op het punt waarop je het bewustzijn begint te krijgen dat ik het ‘koninkrijk van God’ heb genoemd en de Boeddha gelukzaligheid, waarin je in zo’n evenwichtige, neutrale gemoedstoestand bent dat je geen van die grote contrasten meer hebt.