Zullen wij het allerhoogste niveau op het pad bereiken?

Vraag: Geef je het idee op dat je vooruitgang moet maken op het pad? Toen jij zei dat je niet meer wilde schatten op welk bewustzijnsniveau jij bent, evalueer je dan nog wel of je het gevoel hebt of jij vooruitgang boekt, of transcendeer je dat ook?

Antwoord van Kim Michaels: 17 juli 2015 – Los Angeles:

Ik denk dat dit een kwestie van stadia is. Er was een moment – ik denk dat het eind jaren 1990 was – dat ik naar mijzelf moest kijken, omdat ik mij er heel, heel erg, druk over maakte of ik niet hoogmoedig was. Ik dacht dat ik, om te vermijden dat ik hoogmoedig was, niet mocht erkennen dat ik vooruitgang had geboekt, omdat het mij hoogmoedig zou kunnen maken als ik vooruitgang had geboekt. Maar dan zit je in een soort vacuüm, toch? Dus moest ik naar mezelf kijken en zeggen: “Oké, ik heb de leringen van de geascendeerde meesters nu 15 jaar bestudeerd. Ik heb vele, vele uren decreten opgezegd. Ik ben naar een ander land verhuisd. Ik heb mij op het pad toegelegd op de manier waarop ik dacht dat het moest. Geloof ik dat het pad werkt? Omdat ik, als ik denk dat het pad niet werkt, een idioot ben als ik ermee doorga. Dus geloof ik dat het werkt?” En ik besloot: “Ja, ik geloof dat het werkt.” Nu dan moet ik ook accepteren dat ik, als ik mij heel veel jaren aan het pad heb gewijd, ook vooruitgang heb geboekt.

Het was dus een soort proces voor mij om in te zien dat het niet hoogmoedig is als je erkent dat je vooruit bent gekomen, dat je op een hoger niveau bent gekomen dan 10 of 15 jaar geleden. Omdat ik niet alleen maar een boek had gelezen en dacht dat ik mijn bewustzijn had verhoogd. Ik had er 15 jaar aan gewerkt en hard gewerkt. Dus het was belangrijk voor mij om te erkennen: “Ja, ik heb vooruitgang geboekt.” Omdat het mij op een bepaalde manier heeft opengesteld om te zeggen: “Oké, maar dan moet ik nu ook dichter bij het punt zijn waarop ik de capaciteiten heb, het waard ben, om iets voor de geascendeerde meesters te doen.”

Ik denk dat als ik die omslag niet had gemaakt. Ik niet in staat was geweest om te doen wat ik doe. Ik zou niet hebben kunnen accepteren dat ik de moeite waard was om iets voor de meesters te doen. Dus ik denk dat het belangrijk is dat wij allemaal op dat punt komen en dat is in zekere zin een evaluatie. Sindsdien heb ik andere stadia doorlopen en het is steeds meer begonnen te vervagen – ik maak mij niet eens meer druk over op welk bewustzijnsniveau ik ben. Aan de andere kant heb ik niet het idee losgelaten van vooruitgang boeken. Ik denk dat ik, zolang ik ben geïncarneerd, steeds vooruitga. Het enig wat er eigenlijk toe doet, is de volgende stap nemen, wanneer die maar komt, wat soms bijna dagelijks is. Ik zie iets in mijn psyche: “Oh, dat moet ik transcenderen.” Of: “Waarom reageer ik daar op?”

Ik heb dit voorjaar een proces doorlopen. Ik ben in Denemarken opgegroeid en mijn vader was jager en de meeste mannen in mijn familie joegen op eenden. Wij gingen er dan met onze boot op uit en ik schreef hier boeken en artikelen over. Dus ik besloot om het jagersexamen te doen toen ik weer in Denemarken terug was. Het is nogal een ingewikkeld proces en ik heb het gedeeltelijk gedaan omdat ik het gevoel had dat er geesten, spoken, van vroeger naar boven zouden komen die ik nog niet had getranscendeerd. En er kwamen eigenlijk een heleboel dingen naar boven.

Ik ben maanden bezig geweest om alles af te handelen. Nu ik het recht heb om te jagen, weet ik niet eens of ik dat nog wel nodig heb. (Gelach). Maar ik moest door dat proces heen. Daarom ben ik weer naar Denemarken verhuisd – omdat ik het gevoel had dat het belangrijk voor mij was om na zoveel jaar terug te gaan en te zien wat ik daar had achtergelaten en nog niet had verwerkt. Daarom zeg ik dat ik denk dat ik vrede moet hebben met het feit dat ik altijd wel iets moet transcenderen om verder te komen. Ik meet het alleen niet meer op een lineaire manier. Ik maak mij daar niet druk om.