Een realistische afweging van het pausschap van Johannes Paulus II

Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2 april 2005

En zo kom ik jullie een liefdevolle, maar realistische inschatting geven van het pausschap van Johannes Paulus II. Laat er geen twijfel over bestaan dat ik deze paus heel erg liefheb. Maar laat er ook geen twijfel over bestaan dat ik hem niet meer liefheb dan ieder van jullie. Twijfel er niet aan of Paus Paulus II een paus was met veel liefde voor de kerk en veel liefde voor de missie van Christus zoals hij die missie opvatte. Deze paus was echt een spirituelere, een mystiekere paus dan de vele die jullie door de eeuwen heen gezien hebben. Hij was veel minder geïnteresseerd in de politiek en het machtsspel van de religie in de buitenwereld dan de geest van de christelijke religie.

Maar, dat gezegd zijnde, moet ik jullie met echt realisme zeggen dat deze paus het moeilijk vond zijn mystieke verlangen op die kerk in de buitenwereld over te brengen. Hij was niet in staat, hij was niet bereid, de moedige stap te nemen om die kerk in overeenstemming met de visie in zijn innerlijk te transformeren. De paus had vele goede redenen om aan te nemen dat de kerk niet in staat was, of er nog niet aan toe was, te veranderen. Maar ik moet zeggen dat deze redenen niet uit de Christusgeest voortkwamen, maar uit het collectieve bewustzijn van de katholieken, een bewustzijn dat bijna 2000 jaar lang is opgebouwd en versterkt.

Dit bewustzijn had zijn hele leven lang veel invloed op de paus en het greep hem zozeer aan dat hij er niet boven kon staan. En zo zie je dat deze paus op vele manieren een traditie probeerde voort te zetten, waarvan veel katholieken wel beseften dat die ouderwets was, zelfs al voor hij zijn ambt aanvaardde. En ik moet jullie zeggen dat het openbare leven van deze paus, en in het bijzonder zijn ziekte de afgelopen maanden, een illustratie, een uitdrukkingsvorm, was van de situatie in de katholieke kerk als geheel. Wat je hier ziet, is een paus die bij veel katholieken zeer geliefd was en men hield van hem omdat hij een eerbare paus was, een rechtschapen mens. En dus vertegenwoordigde hij, in zekere zin, het goede in de katholieke kerk, het potentieel van de katholieke kerk.

En daarom wilden veel mensen hem niet zien vertrekken. En in zekere zin was dit waarom hij niet genegen was om te gaan, waarom hij niet bereid was zijn ambt neer te leggen, zelfs toen het iedereen duidelijk werd dat hij fysiek en mentaal niet meer in staat was dat ambt te bekleden. Hij probeerde zijn positie tot het allerlaatst te behouden, wat symbool staat voor het feit dat zoveel katholieken zich tot het bittere einde aan de oude gebruiken, de oude tradities, vasthouden. En wat je in het leven van de paus zag, was dat hij niet bereid was te veranderen, maar dat hij bleef vasthouden aan de oude gebruiken, totdat hij van het levensscherm in de illusie die mensen de dood noemen, verdween. De vraag is: “Blijft de Kerk haar oude gewoonten handhaven tot ze uitsterven, of zal ze bereid zijn in de Geest herboren te worden, zodat ze nieuw kan worden in Christus, zodat ze een nieuwe kerk in Christus kan worden?”

Dit is een deel uit een langere lering. Je kunt het hele dictaat hier lezen.