Hoe je menselijk lijden wegneemt

 

Wat is de bereidheid om iets met geweld af te pakken? Het is een spiritueel gif. Dit bestaat uit meerdere elementen. Het komt eigenlijk voort uit alle vergiften, van onwetendheid tot lust, begeerte en hebzucht, want voor het bewustzijn dat bereid is om iets met geweld af te pakken is het nooit genoeg. Wat veroorzaken mensen, wezens, die bereid zijn om iets met geweld af te pakken? Lijden, vaak ook bij andere mensen, maar altijd bij zichzelf. De aanstichters van oorlog kunnen bijvoorbeeld niet anders dan irritatie in hun eigen gedachten en vier lagere lichamen opwekken en die kan al snel ondraaglijk worden. Daarom zie je dat een aantal leiders die aan oorlogen zijn begonnen, letterlijk krankzinnig zijn geworden en in een toestand terechtgekomen van totale waanzin; geen contact met de realiteit. Kun je dan nog zeggen dat een wezen dat het bewustzijn heeft aangenomen dat hij met geweld iets wil afpakken of bereid is om iets met geweld af te pakken, vrije wil heeft? Heeft dit wezen zijn vrije wil eigenlijk niet overgeleverd aan collectieve beesten, demonen of manipulatoren die chaos willen scheppen of een geheime agenda hebben om te bewijzen dat God ongelijk heeft? Hebben zulke mensen eigenlijk wel vrije wil? Dat wel, maar die is niet vrij.

Wat gebeurt er in de psyche van mensen die het bewustzijn ontwikkelen dat zij iets met geweld willen afpakken? Ze komen natuurlijk in het dualiteitsbewustzijn terecht. Dit betekent dat ze het dualistische redeneringsproces kunnen gebruiken om hun daden te rechtvaardigen, maar alleen vanuit een bepaald perspectief. Je ziet dat de opwaartse kracht van het collectieve bewustzijn de hele niet-geascendeerde sfeer steeds dichter bij eenheid brengt. Eenheid is natuurlijk moeilijk te doorgronden voor mensen die geïncarneerd zijn op een planeet met dichte materie zoals de aarde, maar desondanks maakt het universum een opwaartse beweging. Wanneer je iets met geweld wilt afpakken, word jij je ervan bewust dat je niet één kunt zijn. Want als je één bent, dan besef je dat jij, als je met geweld iets van anderen afpakt, ook iets van jezelf afpakt, en wie zou zo gek zijn om dat te doen?

De staat van non-vrede en non-vrijheid
Deze wezens gaan tegen de opwaartse kracht van het universum in en dat voelen ze onherroepelijk. Vaak niet eens bewust. Ze weten niet waarom ze zich zo voelen, maar ze voelen zich geïrriteerd. Ze bevinden zich voortdurend in een staat van non-vrede, onrust. Ze hebben geen rust in hun eigen hoofd. Dit kan er uiteindelijk toe leiden dat ze gek worden in alle betekenissen van het woord, maar in een tussenstadium zorgt dit ervoor dat ze waanvoorstellingen krijgen omdat ze de gevolgen van hun daden niet kunnen overzien. Ze kunnen de gevolgen van hun daden niet erkennen. Hoe komt dat? Om het psychisch te kunnen overleven in deze staat van non-vrede, moeten ze in gedachten een argument vinden om de agressie, met geweld iets afpakken, te rechtvaardigen en ze kunnen de gevolgen van hun daden niet erkennen omdat die gevolgen hun rechtvaardiging zouden ontzenuwen. Ze moeten in een staat van waanzin en ontkenning van de realiteit komen om het psychologisch te kunnen overleven.

Wat houdt dat in? Dat ze in een gemoedstoestand komen die de ultieme staat van non-vrijheid is. Welke vrijheid hebben ze nog als ze met geweld fysieke daden hebben gepleegd die ze niet ongedaan kunnen maken, wanneer zij fysieke gevolgen voor andere mensen hebben geschapen die niet tenietgedaan kunnen worden of weggepoetst? En als ze die gevolgen zouden toegeven, zelfs gevolgen voor hun eigen volk en voor zichzelf, dan zouden ze moeten toegeven dat hun reden daarvoor niet goed genoeg was.

In hun hoofd betekent dit dat ze zouden moeten toegeven dat ze een fout hebben gemaakt, maar als je in een staat bent waarin je op een extreme manier bereid bent om iets met geweld af te pakken, dan beschouw jij jezelf als een superieur wezen, omdat dit jou het verlangen geeft om de allerhoogste macht te bezitten die ervoor zorgt dat je iets met geweld afpakt. En als jij een superieur wezen bent, kun je geen ongelijk hebben. Of liever gezegd, je kunt er niet tegen dat je ongelijk hebt, en dan kun je niet toegeven dat je ongelijk had. Je kunt niet toegeven wat er werkelijk op de wereld gebeurt en daarom ben je totaal non-vrij. Je kunt niet van gedachten veranderen, want als je van gedachten verandert of je manier van handelen verandert, dan zou je moeten toegeven dat je eerdere daden verkeerd waren en dat de reden om die daden te plegen verkeerd was en dat jij dus ongelijk had; en als superieur wezen kun je niet verdragen dat je ongelijk hebt, en daardoor moet je het ontkennen, maar door die totale ontkenning verlies je alle vrijheid in je hoofd.

Het lijkt misschien alsof de manipulatoren de vrijheid hebben om alles te doen wat ze willen zonder na te denken over de gevolgen voor anderen, iets wat normale mensen wel zouden doen. Het lijkt misschien of ze vaak wegkomen met dingen omdat ze ervoor zorgen dat de mensen die hen volgen, het karma op zich nemen. Als je in het hoofd van de gevallen wezens kijkt, dan zie je dat zij de minst vrije wezens zijn op het niveau van hun gedachten. Ze lijken misschien vrij op het niveau van fysieke daden, maar ze zijn de minst vrije wezens op het niveau van de geest.

De leiders die niet kunnen verdragen dat ze ongelijk hebben
De bewustere mensen die naar de geschiedenis hebben gekeken, hebben zich afgevraagd waarom er een type leider op aarde is die geen empathie voelt, geen rekening houdt met het lijden van anderen. Na de invasie van Oekraïne is er een omslag in het collectieve bewustzijn gekomen omdat bewustere mensen toegeven dat ze moeten inzien waarom we dit soort leiders hebben, zelfs op de moderne wereld, leiders die daden plegen die duidelijk berusten op geweld en ernstige gevolgen hebben voor hun eigen volk en andere mensen. En toch willen ze die gevolgen niet toegeven, hun daden veranderen, van gedachten veranderen. Ze voelen geen empathie. Ze zullen de gevolgen van hun daden negeren, en waarom? Zoals ik al zei, omdat ze het niet kunnen verdragen dat ze ongelijk hebben, en dit willen veel mensen nu wel inzien: de totale onbuigzaamheid, het totale onvermogen, de totale onwil, om toe te geven dat je geen gelijk had of dat jouw daden niet de beste waren en ook niet echt in je eigen belang.

De starheid van dictaturen
Dit leidt tot het besef dat democratieën samenlevingen zijn die het zich kunnen veroorloven om leiders te hebben die ongelijk hebben. Het zijn samenlevingen waarin de mensen het zich kunnen veroorloven om ongelijk te hebben. Ze kunnen het zich veroorloven om toe te geven dat ze ongelijk hebben gehad en hun visie en daden dienovereenkomstig te wijzigen. Dit is een van de wezenlijke verschillen tussen een dictatuur en een democratie. De leider van een dictatuur kan niet toegeven dat hij ongelijk heeft en de mensen kunnen niet toegeven dat ze ongelijk hadden wat betreft de dictator en dit zorgt voor fundamentele starheid, en dat betekent dat een dictatuur zich niet kan aanpassen aan veranderende omstandigheden. Ze moeten hetzelfde blijven doen terwijl ze andere resultaten verwachten, wat zoals Einstein zei, een vorm van waanzin is.

Ze komen letterlijk in een neerwaartse spiraal die alleen kan stoppen wanneer een gebeurtenis zo schokkend voor hen is dat die hun ontkenning doorbreekt. Dit kan een totale nederlaag zijn zoals je zag bij de nederlaag van nazi-Duitsland. Het kan de ontmaskering zijn van schokkende onmenselijkheid zoals je ook zag bij nazi-Duitsland en de Holocaust. Of het kan de dreiging zijn van een volledige economische instorting zoals je zag bij de Sovjet-Unie.

Je hebt gezien dat dictaturen soms van koers kunnen veranderen en in een opwaartse spiraal terecht kunnen komen. Je zag dat het Britse rijk gedwongen werd om naar zichzelf te kijken vanwege het voorbeeld dat Gandhi en de beweging van geweldloosheid gaf, en toen veranderde het gedrag van de dictatuur in India in het besef dat je in je eigen land niet kunt beweren dat je een democratie bent als jij je in het buitenland als een dictator gedraagt. Je zag dat Duitsland na de dictatuur onder Hitler veranderde in een democratische natie. Je hebt gezien dat Duitsland onlangs heeft toegegeven dat hun beleid ten aanzien van Rusland en Poetin een vergissing was en dat ze bereid waren om dat te veranderen. Je hebt gezien dat andere democratieën toegeven dat ze Poetin en de situatie in Rusland verkeerd hebben ingeschat, en ze waren bereid om dienovereenkomstig te veranderen. Je ziet ook dat enkele democratische naties dat nog niet hebben willen doen.

Flexibiliteit is gelijk aan overleven
Wat kan iets wel overleven en wat niet met betrekking tot samenlevingen. En het enige wat echt kan overleven, is aanpassingsvermogen, flexibiliteit, de bereidheid om te veranderen. Niet alleen horizontaal veranderen, maar ook verticaal veranderen; door je vorige bewustzijnsniveau te transcenderen.

Iedereen die naar de lange termijn kijkt, kan zien dat vooruitgang een absolute vereiste is om het te overleven. Transcendentie van een vorige staat, vooruitgaan naar een hogere staat, is de basis om het te overleven. Dit kun je ook zien als je in de geschiedenis ziet dat samenlevingen opkomen en weer ondergaan. Je kunt kijken naar diersoorten en de evolutie. Waarom zijn de dinosaurussen uitgestorven? Omdat ze zich niet konden aanpassen. Dit is eigenlijk een natuurwet. Het is natuurlijk ook een spirituele wet, maar als je er volkomen neutraal naar kijkt, kun je het een natuurwet noemen. Wanneer samenlevingen star en onbuigzaam worden en weigeren zich aan te passen, kunnen ze in de loop van de tijd niet blijven bestaan. Er zit een tijdslimiet aan, een houdbaarheidsdatum. Wat zorgt ervoor dat samenlevingen onbuigzaam worden? Ze kunnen niet toegeven, niet per se dat ze ongelijk hebben, maar ze kunnen niet toegeven dat ze het beter zouden kunnen doen dan nu.

De ondergang van beschavingen en de opwaartse aantrekkingskracht van het universum
De vooruitgang naar iets beters is een wet; een natuurwet van progressieve zelftranscendentie. Daar tegenin gaan heeft de ondergang, de vernietiging, van beschavingen veroorzaakt. Er kwam een moment waarop de neerwaartse spiraal de bodem had bereikt en je niet lager kon komen. Daarna begon de opwaartse aantrekkingskracht van de rest van het universum de aarde omhoog te trekken en geleidelijk reageerden mensen daarop en bouwden een opwaarts momentum op. Er zijn krachten die zo’n opwaarts momentum tegenwerken en die kunnen wel enig succes hebben als ze wereldrijken opbouwen die de groei tijdelijk kunnen stoppen. En ook al duren die soms wel duizend jaar, ze kunnen niet tot in het oneindige blijven bestaan.

De tijdsduur van dergelijke rijken wordt duidelijk steeds korter. Het Romeinse rijk heeft geruime tijd standgehouden. Het katholieke Romeinse rijk heeft het enige tijd volgehouden. Het tsaristische rijk in Rusland, de koningen in Europa, de koninkrijken van Europa, hebben het enige tijd overleefd. Maar je ziet dat de tijd steeds korter wordt. En dan had je ook nog leiders die de ambitie hadden om de hele wereld te veroveren, zoals Napoleon die een tijdlang succes had, maar niet erg lang. Hitler heeft een tijdje succes gehad, maar niet erg lang. Hoe gewelddadiger de daden van de leiders zijn, hoe korter hun levensduur wordt. De Sovjet-Unie heeft het zo lang overleefd omdat die heeft voorkomen dat de Koude Oorlog heet werd. Poetin heeft het heel lang overleefd omdat hij die grens niet overschreed. Maar nu heeft hij die wel overschreden en is er geen weg terug.

Nieuw bewustzijn in de niet-democratische landen
Dit is iets wat veel mensen, niet alleen in democratische landen, maar ook in niet-democratische landen, wel kunnen begrijpen. Dit momentum begint in het collectieve bewustzijn te ontstaan omdat heel veel mensen in niet-democratische landen zich ineens, zonder een bepaalde gedachte vooraf, bewust worden van de zwakheden van hun land en hun vroegere regering en in dictatoriale regimes. Ze beginnen in te zien dat ze in een zelfdestructieve spiraal zitten die ze niet kunnen volhouden. En als hun samenleving een soort van instorting wil voorkomen, moet er iets veranderen.

Er zijn mensen in China die kunnen begrijpen dat een invasie van Taiwan zelfmoord zou betekenen voor de communistische partij en de huidige machtselite van China. Er zijn mensen in de Arabische landen die kunnen begrijpen dat de huidige situatie geen stand kan houden doordat de islam zoveel invloed heeft op de regering. Er zijn mensen in andere landen die kunnen begrijpen dat de poging van sommige leiders om de democratie te ondermijnen en omver te werpen, en zichzelf ongrondwettelijke bevoegdheden te geven, geen stand kan houden. Turkije is daar een duidelijk voorbeeld van. Het is niet genoeg om je naam te veranderen, je moet jouw spel veranderen. Wat betekent dat je de man aan de top moet veranderen.

Dit onderliggende en toch grotendeels onzichtbare en niet-herkende momentum is zich aan het opbouwen en dat bouwt de erkenning op dat lijden niet onvermijdelijk is. Lijden wordt voor het grootste deel veroorzaakt door menselijke wezens, en door mensen die geweld gebruiken, mensen die geweld goedkeuren en niet willen toegeven dat ze ongelijk hebben. De onbuigzaamheid, de onwil om zich aan te passen en te veranderen, is de ware oorzaak van het meeste lijden dat je op aarde ziet. Het is bij wijze van spreken de stuwende kracht die de zee van Samsara, zoals de Boeddha het noemt, in beweging brengt.

De sleutel om menselijk lijden te overwinnen
Dit momentum is gedeeltelijk opgebouwd door de bewustere mensen, gedeeltelijk door veel boeddhisten die in de afgelopen vijfentwintighonderd jaar hebben geprobeerd de leringen te belichamen, gedeeltelijk door veel christenen die hebben geprobeerd de leringen van Jezus te belichamen en gedeeltelijk door veel mensen in democratische en zelfs niet-democratische landen die over het verschil tussen dictaturen en democratieën hebben nagedacht. Die mensen hebben overwogen: “Waarom is er menselijk lijden? Wat is de oorzaak ervan? Wat zou er kunnen worden gedaan om menselijk lijden te verlichten, misschien zelfs weg te nemen? Zou het mogelijk zijn om menselijk lijden weg te nemen?” Veel mensen hebben zich dat afgevraagd. Sommigen hebben geconcludeerd dat het niet kon omdat ze niet wisten hoe dat moest. Anderen hebben overwogen dat het mogelijk moest zijn. Ze voelen het intuïtief aan dat het mogelijk is om menselijk lijden te verlichten, weg te nemen en op te lossen.

Heeft de Boeddha dit per slot van rekening ook niet gezegd? Heeft Jezus het niet gezegd? Hebben veel andere religies en spirituele bewegingen dat ook niet gezegd? Het is mogelijk om lijden te overwinnen. Sommigen zeggen dat dit alleen mogelijk is als je deze wereld verlaten hebt. Maar veel mensen, vooral in de moderne tijd, beginnen zich af te vragen: “Zou het zelfs niet mogelijk zijn om bevrijd te zijn van lijden op deze wereld?” Veel van die mensen begonnen te vermoeden dat bevrijd zijn van lijden niet op een wereldlijke manier kan; niet door een ideale utopische samenleving te scheppen. Waar vindt dat lijden per slot van rekening plaats? Als je van een paard valt en je been breekt, dan veroorzaakt de fysieke pijn lijden. Maar waar voel je die pijn? In je gedachten. Wanneer die pijn verdoofd wordt, heeft die verdoving dan invloed op je gebroken been? Of je hersenen die de fysieke pijn voelen?

Naast de fysieke pijn ervaar je natuurlijk ook psychologische pijn, en dit is lijden. Pijn, fysieke pijn, zelfs als die door je hersenen wordt ervaren, is eigenlijk geen lijden, omdat lijden niet hetzelfde is als pijn. Pijn kan lijden veroorzaken of triggeren, maar de pijn zelf is geen lijden. Lijden is een ervaring in je gedachten. En er kunnen diverse elementen meespelen, maar altijd dat ene element: “Ik zou deze pijn niet mogen voelen. Ik zou deze toestand niet mogen ervaren. Die mensen zouden mij dit niet aan mogen doen.” In gedachten heb je altijd het gevoel dat dit niet mag gebeuren. Maar omdat het wel gebeurt, en omdat je het niet kunt laten verdwijnen, veroorzaakt dit lijden.

Veel mensen beginnen in ieder geval te vermoeden en aan te voelen dat lijden in hun gedachten plaatsvindt, wat betekent dat de echte oorzaak van het lijden innerlijk moet zijn, hoewel dit wel veroorzaakt kan worden door externe factoren. Dit betekent dat de enige manier om lijden op te heffen rechtstreeks aan je gedachten werken is. Ongetwijfeld hebben democratische samenlevingen geprobeerd een situatie te scheppen waarin de burgers van die samenlevingen op de wereld niet veel omstandigheden ervaren die traditioneel lijden veroorzaken of lijden triggeren. Veel mensen in democratische samenlevingen zijn opgegroeid zonder dat ze ernstige fysieke omstandigheden hebben meegemaakt in hun hele leven. Maar toch lijden veel mensen. Ze lijden ook al hebben ze geen fysieke reden om te lijden, maar wel een psychologische reden die lijden veroorzaakt.

De democratieën hebben bewezen dat zelfs als ze mensen ideale materiële omstandigheden geven dit hun lijden niet wegneemt. Het is nu wel duidelijk dat de enige manier om lijden weg te nemen is dat je aan je gedachten moet werken. De boeddha heeft dit vijfentwintighonderd jaar geleden gezegd. En Jezus tweeduizend jaar geleden. En Confucius en Lao Tzu en andere spirituele boodschappers hebben dit ook op veel verschillende momenten in veel verschillende contexten gezegd. Er is vaak niet geluisterd, want hoewel mensen de lering letterlijk konden horen, konden ze die niet volledig internaliseren. Maar we komen nu in een tijd waarin steeds meer mensen die les wel kunnen begrijpen, begrijpen wat er feitelijk wordt gezegd: dat de sleutel tot het overwinnen van lijden in de menselijke geest zit.

Je kunt proberen een utopie te scheppen en je kunt proberen een ideale samenleving te scheppen, maar die zal nooit het lijden verlichten. Wat zie je in een samenleving die op geweld berust, waarin de regering op geweld berust? In zo’n samenleving is zeer veel lijden aanwezig. De mensen in de Sovjet-Unie leden destijds duidelijk meer dan de mensen in West-Europa. De mensen in Rusland leden voor de invasie duidelijk meer dan de mensen in het West-Europa van dat moment. De mensen in Rusland lijden na de invasie duidelijk meer dan de mensen in West-Europa.

Je ziet dat de mensen meer lijden in een samenleving die op geweld berust, met een regering die op geweld berust. In een democratische natie lijden de mensen minder, maar ze lijden wel ook al is hun lijden anders. Ze lijden nu niet onder omstandigheden, maar in steeds grotere mate vanwege psychische toestanden. De reden is dat mensen die in vorige levens een trauma hebben meegemaakt, de neiging hebben om, indien mogelijk, te incarneren in een democratische natie zodat ze een betere kans krijgen om hun traumatische psychologische problemen op te lossen.

Je kunt lijden niet met geweld wegnemen
Vooral in democratieën, maar ook in andere landen, moet men zich afvragen wat de bedoeling is van onze samenleving. Je ziet dat de bedoeling van een dictatuur is dat je de dictator en de machtselite die hem steunt, alles geeft waar ze naar hunkeren wat betreft het gevoel van macht, het gevoel dat ze superieur zijn, het gevoel dat ze speciaal zijn, het gevoel dat ze rijk en bevoorrecht zijn, en wat dies meer zij. Maar de hele samenleving berust op een kleine machtselite die met geweld iets van de bevolking afpakt.

Vanzelfsprekend zal de bevolking lijden wanneer je een samenleving hebt die op geweld berust omdat de meerderheid van de bevolking praktisch slaven zijn van een kleine elite. Tal van omstandigheden zullen ervoor zorgen dat de bevolking lijdt omdat die het gevoel heeft dat het niet klopt, dat men een beter leven zou moeten hebben, dat men niet zo beperkt zou mogen worden, dat men niet vervolgd zou mogen worden, enzovoort. Niemand lijdt echter meer dan de dictator en zijn handlangers. Zij lijden het meest.

Een samenleving die op geweld berust is geen samenleving die tot doel heeft om menselijk lijden te beëindigen of zelfs zo klein mogelijk te maken want dat doel kan nooit bereikt worden, zelfs als die samenleving dat zou willen. Je kunt lijden niet met geweld afpakken. Geweld zal alleen maar meer lijden veroorzaken. En natuurlijk wekt lijden ook meer geweld op omdat mensen die zo denken, geloven dat er een oorzaak moet zijn voor hun lijden en dat ze niet zullen lijden als ze die oorzaak met geweld vernietigen. Hun poging om de oorzaak te vernietigen zal alleen maar meer lijden veroorzaken en daarom zitten ze in een nooit eindigende spiraal die in intensiteit toeneemt totdat ze het psychisch of zelfs fysiek niet meer kunnen overleven.

Je kunt lijden niet wegnemen met materieel welzijn
Democratieën zijn samenlevingen die zich richten op het minimaliseren van menselijk lijden, het minimaliseren van het lijden van de totale bevolking. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het hogere doel van een democratie het wegnemen van menselijk lijden is. Dit kan niet worden bereikt, wat voor goede samenleving je ook op de wereld vormt. Hoe goed de materiële omstandigheden ook zijn, hoe vrij de mensen ook zijn, hoe gemakkelijk hun leven ook is, het zal lijden niet wegnemen omdat de oorzaak van lijden innerlijk zit. De volgende logische stap voor de moderne democratieën is dat ze zich richten op psychologisch welzijn in plaats van materiële welvaart.

Dit is duidelijk weer een stap vooruit, weer een logische, natuurlijke ontwikkeling van wat de moderne democratieën hebben meegemaakt, in ieder geval de mensen die het verst ontwikkeld zijn in het democratische proces. Dit betekent opnieuw niet dat ze een spirituele leer moeten erkennen, maar ze moeten wel bepaalde universele principes over de menselijke psyche ontdekken en die implementeren.

Mensen zijn echt heel erg belangrijk voor de democratie; ideeën niet, theorieën niet, ideologieën niet. Het belangrijkst voor democratie is de bevolking in haar totaliteit, niet een kleine elite. Maar op een hoger niveau is het doel van democratie dat ze het lijden van de mensen verlicht. Dit is natuurlijk iets waar steeds meer mensen zich bewust van worden, die dit beginnen te begrijpen, te erkennen en zelfs over beginnen te praten en te schrijven.

De opwaartse spiraal vormen voor alle mensen
Sommige bewustere mensen moeten het gevoel hebben dat zij in hun eentje de wereld aan het redden zijn, maar dat is naïef. Er zijn heel erg veel mensen nodig om de wereld te veranderen. de bewustere mensen kunnen de voorlopers zijn, de punt van de speer, maar kunnen het niet alleen. Het zou naïef zijn om dat te denken. Die moeten dus een ommezwaai maken en niet iets doen om zichzelf te verheffen, om speciaal te zijn, want dan kunnen zij zich heel gemakkelijk openstellen voor het spirituele gif van afgunst en jaloezie. Wat veroorzaakt dit gif bij mensen? Dat zij eigenlijk de enigen zijn die iets positiefs doen. Je wilt niet dat alle mensen zich op nieuwe ideeën afstemmen en ze implementeren, want dan zou jij niet met die eer gaan strijken. Dit soort bewustzijn bestond in veel religieuze en spirituele of politieke bewegingen.

Veel leiders of goeroes willen zichzelf nog steeds hoger plaatsen dan anderen en geven dit door aan hun volgelingen. De bewustere mensen moeten volwassener worden, dit loslaten en de visie krijgen dat alle mensen die het potentieel hebben om zich op deze ideeën af te stemmen, ze implementeren en de wereld veranderen. Ze zullen het maximale succes behalen dat in hun Levensplan staat. Wanneer je een hoger bewustzijnsniveau krijgt, zie je vanzelfsprekend dat andere mensen die succes hebben met het uitvoeren van hun Levensplan, onmogelijk afbreuk kunnen doen aan jouw Levensplan. Integendeel, hoe meer andere mensen succes hebben, hoe meer succes jij zult hebben omdat je deel uitmaakt van het geheel en alleen als je probeert het geheel te verhogen, zul jij jezelf het meest verhogen. Dit vind je vanzelfsprekend als je een bepaald niveau van onderscheidingsvermogen bereikt. Je realiseert je dat het niet om jou als gescheiden wezen gaat. Het gaat over het grotere ik van alle mensen die in een opwaartse spiraal zitten. Uiteindelijk zelfs de hele mensheid omdat ze allemaal door de opwaartse spiraal omhooggetrokken kunnen worden, zelfs als ze er nog niet actief mee bezig zijn en hem laten accelereren.

Vrede die voortkomt uit de ‘laat het maar gebeuren’-mentaliteit
Natuurlijk hadden de bewustere mensen liever gehad dat de oorlog in Oekraïne er niet was geweest. Maar nu dat wel zo is, moeten we zeggen: “Hoe helpen we de mensen verder? Hoe veranderen we het in iets positiefs en maken er een kans op groei van die ook daadwerkelijk groei zal brengen en de planeet en de samenlevingen die dat willen, dichter bij het Tijdperk van Hoger Bewustzijn brengen?”

Veel mensen waren geschokt toen de oorlog uitbrak, maar je kunt je manier van denken veranderen. Je kunt geholpen worden door de gedachte dat jij, wanneer je nu naar de aarde kijkt, kunt zien dat de omstandigheden op deze planeet veel slechter zijn dan aan het begin van het Tijdperk van Hoger Bewustzijn. De omstandigheden op aarde zijn op dit moment veel slechter dan ze in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zullen zijn. Dit betekent dat er enorme veranderingen moeten plaatsvinden voordat het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zich echt kan beginnen te manifesteren.

Veel van de bewustere mensen hopen en willen de visie voor ogen houden dat die veranderingen er geleidelijk zullen komen, zodat er geen grote schokken zullen zijn zoals een oorlog, de coronapandemie, een economische instorting of iets dergelijks. Ze hopen op de soort groei die ze het grootste deel van hun leven hebben gezien in de moderne democratische wereld, een geleidelijke gestage vooruitgang zonder al te grote schokken.

Maar als de veranderingen, de enorme veranderingen die er moeten komen, slechts geleidelijk komen, zou het dan niet erg lang duren voordat het Tijdperk van Hoger Bewustzijn zich zou kunnen manifesteren? Dit zou misschien je denkwijze kunnen veranderen en dan zou je zeggen: “Ik kan wel accepteren dat er wat grote schokken zullen komen, wat grote dramatische gebeurtenissen, die de manier van denken zullen veranderen, waardoor we sneller een Tijdperk van Hoger Bewustzijn kunnen manifesteren.” Dit zal de groei versnellen omdat je niet het beeld voor ogen hebt dat langzamere groei bevordert, maar zelfs een groter gevoel van rust kunt krijgen wanneer dit soort gebeurtenissen plaatsvinden.

Dit doet op geen enkele manier afbreuk aan het lijden van de mensen in Oekraïne, maar veel van de bewustere mensen die in vreedzamere landen wonen, kunnen in een rustigere gemoedstoestand komen; meer één van ‘laat het maar gebeuren’ in plaats van de angst: “O, dit mag niet gebeuren, of dat mag niet gebeuren.” Dit betekent dat jij je rust niet verliest wanneer er dingen gebeuren die dramatisch zijn. Je raakt er niet door van streek en denkt: “O, dit had niet mogen gebeuren. Hoe kon dit gebeuren? Dit had niet mogen gebeuren.” In plaats daarvan kun je een andere manier van denken krijgen: “Hoe maken we er het beste van nu dit is gebeurd? Hoe zetten we dat om in groei?” Je zult dan gemakkelijker met de rest van de tijd dat je geïncarneerd bent om kunnen gaan.