De Vlam van Kansen in Rusland verankeren

Geascendeerde meester Portia, 24 april 2021 – Webinar voor Rusland: Het bewustzijn van superioriteit loslaten en het gevoel overwinnen dat je niet heel bent, getraumatiseerd bent en je naar buiten richt

IK BEN geascendeerde meester Portia. Het ambt, het spirituele ambt dat ik bekleed voor de aarde, is dat van Godin van Kansen. Zodoende kom ik om alle mensen in Rusland een kans te geven, maar vooral de Russische mensen die tot dusver over het hoofd zijn gezien, onder de duim gehouden, onderdrukt. Ik heb het natuurlijk over vrouwen.

De kans die ik wil geven, is dat ik een portie van mijn Vlam van Kansen wil verankeren boven Rusland. Dat zal niet op een specifieke locatie zijn, want er zit natuurlijk geen limiet aan in tijd en ruimte. Die is dus overal waar iemand ook maar de geringste opening ziet, om een nieuwe kans, een kans om verandering te brengen, een kans om iets bloot te leggen wat er veranderd moet worden. Van ieder die openstaat voor de kans om positieve veranderingen bij het Russische volk te brengen, zal ik hun pogingen versterken door ze te vermenigvuldigen met een aanzienlijke factor van de Vlam van Kansen die ik veranker.

Jullie zullen wel weten dat Saint Germain en ik traditioneel een nauwe band met elkaar hebben en samenwerken. Kunnen er wel kansen zijn als er geen vrijheid is? Kun je vrij zijn als je geen kansen krijgt? Natuurlijk zit er verband tussen kansen en vrijheid.

Dan lopen we tegen een ander aspect van het collectieve bewustzijn in Rusland aan dat we moeten aanpakken. Je hebt gemerkt dat de dictaten gisteren nogal direct waren, nogal ontnuchterend, misschien wel streng, zou je kunnen zeggen. Je denkt misschien dat mijn rede ook streng zal worden, maar ik ben de Godin van Kansen. Wat ik nu zeg, wordt alleen maar gezegd om degenen een kans te geven die zichzelf willen wekken en daardoor dienen om Rusland verder te brengen. Ik wil geen kritiek uitoefenen, of jullie iets kwalijk nemen of straffen, maar hoe wijs je op een kans om bepaalde condities te verbeteren zonder het te hebben over de condities die verbeterd moeten worden? Hoe leg je de kans uit die je krijgt om die condities te verbeteren als je het niet over de oorzaak hebt die deze condities in de eerste plaats in het leven hebben geroepen?

Men zegt dat geduld een schone zaak is. Als je naar de geschiedenis kijkt, dan moet je zeggen dat het Russische volk veel geduld heeft gehad, lang heeft geleden. Maar geduld is slechts tot op een bepaald punt een schone zaak, omdat elke eigenschap kan worden vervormd door het dualiteitsbewustzijn. Wanneer geduld een excuus wordt om de status-quo te handhaven en geen veranderingen te brengen, dan is geduld geen schone zaak meer. Wanneer je naar de geschiedenis van Rusland kijkt, dan zie je dat de meerderheid van de bevolking vele eeuwen lang lijfeigene zijn geweest. Zij kregen geen kans om hun leven te verbeteren. Zij werden in een bepaalde positie in het leven geboren en als je als lijfeigene werd geboren, dan bleef je dat je hele leven lang. Als je trouwens in de edele klasse werd geboren, dan bleef je jouw hele leven in de edele klasse. Hoewel het misschien een gerieflijker levensstijl was, zat je net zo gevangen in een bepaalde rol.

Niet alleen in Rusland, maar natuurlijk ook in veel andere samenlevingen, zie je dat er de laatste eeuwen maar weinig kansen waren om te beslissen: “Wat voor iemand ben ik en hoe wil ik mijn leven leiden?” Dit werd al bepaald bij je geboorte, de rol die je vanaf je geboorte kreeg. Zoals we hebben gezegd is er een trend opwaarts, omdat de aarde wordt meegetrokken door de rest van het universum. Wanneer je naar de geschiedenis kijkt, dan kun je die opwaartse trend zien, de uitbreiding van kennis, nieuwe technologie, nieuwe ideeën, enzovoort en ook democratieën met vrijheid en rechten.

Wat kunnen we zeggen over wat er gebeurt in de wereldgeschiedenis? We kunnen zeggen dat de wereldgeschiedenis, in ieder geval wat de opgeslagen geschiedenis betreft, langzamerhand meer kansen aan het individu biedt om de beslissing te nemen: “Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Hoe wil ik leven?” Als je naar de wereld kijkt, dan zie je nog steeds dat er veel samenlevingen zijn waarin mensen in een bepaalde positie worden geboren en tijdens hun leven in principe geen enkele kans hebben om hun leven te verbeteren. Maar je ziet ook samenlevingen, de moderne democratieën waarin mensen veel kansen krijgen om te beslissen wat zij met hun leven willen doen.

We hebben het al gehad over bepaalde natuurwetten, we hebben besproken dat er bepaalde onvermijdelijke trends zijn in de evolutie van de wereld, en dit is een van die onvermijdelijke trends. Samenlevingen worden opgetrokken om steeds meer vrijheid te geven en steeds meer kansen aan het individu om te beslissen: “Wat wil ik met dit leven doen?” Dit is onvermijdelijk. Je kunt er weerstand tegen bieden, maar slechts een poosje, want als je dat doet, dan creëer je automatisch tegenstand tegen jou, waardoor je nog meer weerstand moet bieden, zoals je ziet bij de mensen die de leiding hebben en de politie die op steeds wredere manieren meningsverschillen in Rusland moeten onderdrukken. Hoe meer je meningsverschillen onderdrukt, hoe meer meningsverschillen je krijgt, hoe meer je die moet onderdrukken, enzovoort.

Je kunt natuurlijk net zo extreem zijn als Stalin in de dertiger jaren, die iedereen wreed om het leven bracht die je tegenwerkt en daardoor kun je langer weerstand bieden. Maar dat kan niet oneindig, want zoals na de dood van Stalin werd bewezen, konden de leiders die na hem kwamen dat niveau van wreedheid niet in stand houden. Wanneer je hiernaar kijkt, dan zie je dat de autoriteiten in Rusland aan de verliezende hand in deze strijd zijn. Je kunt niet eeuwig weerstand blijven bieden, want je ziet dat zelfs Poetin niet dezelfde wreedheid kan uitoefenen als Stalin. Het zou niet mogelijk zijn in deze tijd, in het Rusland van tegenwoordig, om dezelfde wreedheid als Stalin zoveel jaren geleden uit te oefenen.

Zoals ik zei, werden de mensen in de tsaristische tijd, het tijdperk van lijfeigenaarschap, in een bepaalde klasse geboren en kregen ze maar weinig kansen. Dan komt de bolsjewistische revolutie. Kregen de mensen meer kansen in de sovjettijd dan daarvoor? Een paar mensen wel. Je werd nog steeds geboren in een bepaalde laag van de Sovjet-Unie, maar je kreeg wel de kans om een opleiding te volgen en bijvoorbeeld wetenschapper, dokter, of wat ook, te worden en je kreeg inderdaad de kans om lid te worden van de partij, en je op te werken door de diverse niveaus heen. Het was wel een beperkte kans maar voor veel mensen was dit een grotere kans dan tevoren. Zelfs in de sovjettijd was er groei onder bepaalde mensen; zij profiteerden van elke kans die ze kregen binnen het systeem en zij transcendeerden zichzelf en daardoor groeiden ze. Zelfs vanuit spiritueel perspectief was er enige groei. Nu waren dit maar weinigen, niet de bevolking in het algemeen omdat zij in een bepaalde klasse als arbeider werden geboren en zij zouden hun hele leven arbeider blijven.

Zoals we al vaker hebben gezegd, was de zogenaamd klasseloze maatschappij niet klasseloos. Er was duidelijk een arbeidersklasse en een leidende klasse en een wetenschappelijke klasse en de arbeiders zouden de rest van hun leven arbeider blijven als ze niet de kansen pakten waarover ik het had. Maar wanneer je naar de Sovjet-Unie kijkt, dan zie je toch dat er wel zekere kansen waren om persoonlijk te groeien, om je positie te verbeteren, om jezelf te verbeteren, om naar de toekomst te kijken en erover na te denken: “Wat voor leven wil ik lijden?” Er waren wel beperkte kansen.

Wat gebeurt er wanneer de Sovjet-Unie wordt opgeheven? Ineens waren er in ieder geval theoretisch meer kansen. Ineens kon je jouw eigen bedrijf beginnen. Met andere woorden, er kwamen meer kansen om te beslissen wat voor leven je wilde leiden als individu. Het was ook een kans voor de natie om te beslissen: “Wat voor natie willen we worden nu we geen communistische natie meer zijn?” Het communisme had een heel sterk ideologisch kader voor wat Rusland kon zijn in het Sovjettijdperk, net zoals de manier van denken in de tsaristische tijd strenge beperkingen had voor wat Rusland destijds kon zijn. In de jaren negentig van de vorige eeuw werden al die beperkingen ineens opgeheven en er waren kansen om je te ontwikkelen.

Hoe heeft het Russische volk hierop gereageerd? De mensen gingen grotendeels in shock, omdat de overgang van restricties in de Sovjettijd naar meer vrijheid meer was dan iemand aankon. Zoals we eerder hebben gezegd, hoe kun je die overgang maken als je in zo’n onderdrukkend systeem bent opgegroeid en ineens je vrijheid en kansen worden uitgebreid, hoe weet je zelfs maar wat je met die vrijheid moet doen?

Er is een Deense filosoof, Søren Kierkegaard genaamd, die enigszins bekend is op de wereld, en die door sommigen de vader van het existentialisme wordt genoemd, en een van de punten die hij naar buiten heeft gebracht was dat moderne mensen die meer vrijheid krijgen, een bepaalde angst voor vrijheid ontwikkelen, angst hebben voor de keuzes die zij kunnen maken, angst om verkeerde keuzes te maken. Zijn voorbeeld was: Als je bovenop een hoog gebouw staat, kun je beslissen of je daar wilt blijven of naar beneden springen en jezelf om het leven brengen. Er is angst voor de mogelijkheden, de kansen die je krijgt.

Dit is iets wat alle mensen enigszins heeft beïnvloed toen de wereld van meer dictatoriale samenlevingen veranderden in democratische naties. Alle moderne democratieën hebben dit zeker doorgemaakt, maar dat ging geleidelijker en nam meer tijd, waardoor de mensen de tijd kregen om zich aan te passen.

In Rusland was dit een heel abrupt proces en was er niet veel tijd om je hieraan aan te passen. In principe zag je dat het Russische volk angst voor die vrijheid had. “Wat moeten we nu doen? Wat doen we met de kansen? Wie zijn wij? Wat voor mensen zijn we nu, omdat we niet meer onder het communistische juk zitten? Wat voor natie willen we zijn nu we niet meer de leidende natie van de Sovjet-Unie zijn?” Men was bang dat Rusland zou falen. Men had het gevoel dat Rusland wel enige superioriteit bezat, vanwege de Sovjet-Unie. Rusland was de leider van de Sovjet-Unie, de leider van de communistische beweging die de wereld zou veranderen. Hoewel veel mensen misschien niet echt in het communisme hadden geloofd, waren ze wel geprogrammeerd met dit nationale sentiment, voelden zij trots voor de superioriteit van Rusland.

Ineens bestond de mogelijkheid dat Rusland hetzelfde kon worden als andere naties, maar het niet zo goed zou doen als die naties, misschien fouten zou maken en falen. Daarvoor kon je het idee in stand houden dat Rusland wel een superieur doel had, hoewel het leven tijdens het communisme zwaar en beperkt was. Nu leek het alsof Rusland gewoon een natie was net als andere naties, die werd geregeerd met een bepaalde economische hardvochtigheid en waarheid, en Rusland zou het slechter kunnen doen dan andere naties. Er was angst voor vrijheid, angst voor kansen, angst voor mislukking. Wat was de reactie toen?

Zoals we hebben gezegd, zijn er twee groepen mensen. Mensen die de kans zagen en hem grepen, maar er waren velen die terugdeinsden voor hun vrijheid. Zij waren bang voor de vrijheid. Wat deden ze toen? Wat was de situatie wanneer je een lijfeigene was? Je wist wie je was, je wist hoe je leven eruit zag, je wist wat er van je werd verwacht en je had de zekerheid dat jij, als je deed wat er van je verwacht werd, niet kon falen, je kon eigenlijk niets fout doen. Hoe zag het communisme er voor de meeste mensen uit? Ze kenden hun positie in het leven. Zij wisten wat er van hen werd verwacht en als ze deden wat hen werd gezegd en het systeem volgden, dat zij dan niets fout konden doen. Ook de mensen bij de communistische partij konden niet falen trouwens, omdat er altijd wel een manier was om dat af te dekken, het leek dus alsof er nooit naar individuele personen werd gewezen. De partij kon per definitie nooit iets fout doen.

In de collectieve psyche van Russisch zag je een bepaald geduld met de huidige condities. Met andere woorden, het leven was hardvochtig. Het leven was niet ideaal. Het leven was niet hoe de mensen het wilden, maar ze waren bereid om het leven te accepteren zoals het was en zoals we eerder hebben gezegd, wanneer je bepaalde condities accepteert, wanneer de mensen bepaalde condities accepteren, dan komt dat omdat ze er iets voor terug krijgen wat ze willen.

Wat kregen ze ervoor terug? Als ze het communistische stelsel en de manier waarop ze leefden, accepteerden, dan kregen ze het gevoel dat zij niet konden falen, dan konden ze niets fout doen. Wij hebben het erover gehad dat veel Russische mensen al vanaf vroeger de angst hebben gehad om fouten te maken. Als jij je onderwerpt aan het systeem, of dit nu het communistische stelsel is of de tsaren, je krijgt het gevoel dat jij niet de fout in kan gaan, dat er niets verkeerd kan gaan. Daarom heb je zoveel geduld met de minder dan ideale levensomstandigheden, dit vele lijden, de bereidheid om te lijden, en dat geeft een bepaald gevoel van status-quo.

Dit gevoel van evenwicht werd verstoord toen de Sovjet-Unie werd opgeheven. Het was natuurlijk een kans om te groeien. Ineens waren er meer kansen voor persoonlijke groei dan in de communistische tijd. Maar zoals ik zei, waren de mensen niet in staat om ervan te profiteren omdat de verandering te abrupt kwam. Het was te schokkend voor hen. Een aanzienlijk deel van de Russische bevolking verlangde terug naar de vroegere zekerheid. Ik zeg dat het een groei in kansen was, maar zij beschouwden het als groeiende onzekerheid en met die onzekerheid kwam de angst om te falen dus ze verlangden terug naar de vroegere zekerheid.

Wat heef Vladimir Poetin toen gedaan? Wat hebben de mensen achter hem gedaan? Zij voelden dit wel aan. Zij waren misschien niet in staat om hier bewust over na te denken of het in woorden te formuleren, maar zij voelden dat het Russische volk terugverlangde naar zekerheid en zij gaven die. Je kunt het verleden echter niet opnieuw tot leven brengen. Er is een gezegde dat als de kat uit de zak is, je hem er niet weer in kunt krijgen. Er is een oud rijmpje over Humpty Dumpty, die op de muur zat en ervan af viel en werd vernietigd omdat alle paarden van de koning en de mannen van de koning Humpty niet weer in elkaar konden zetten. Je kunt het verleden niet laten herleven.

Vladimir Poetin gelooft misschien dat de opheffing van de Sovjet-Unie de grootste geopolitieke ramp van de vorige eeuw was. Hij denkt misschien dat hij de Sovjet-Unie weer opnieuw kan creëren zonder de communistische ideologie, maar dat is niet zo omdat de geschiedenis al verder is. Vladimir Poetin heeft zichzelf tot een onmogelijke zoektocht veroordeeld. Wat hij probeert te bereiken kan niet. Hij kan dit natuurlijk niet begrijpen of hij wil het niet inzien, de mensen achter hem willen dit niet inzien omdat zij de Sovjet-Unie niet terug willen; zij willen alleen maar steeds meer geld aan Rusland onttrekken.

Veel Russen kunnen het ook niet inzien omdat er, door zich aan de regering van Poetin te onderwerpen, iets van hun zekerheid wordt hersteld, ze doen wat zij in het communistische tijdperk deden. Zij zeggen: “Wij richten ons op ons dagelijkse leven en laten de zaken van de staat over aan degenen die daarmee belast zijn. Dat zijn hun zaken. Ik zal mij op mijn zaken richten.” De denkwijze dat je wilt lijden om zekerheid te krijgen, om de angst voor mislukking te vermijden, is een enorm beest dat boven Rusland hangt waar jullie, studenten van de geascendeerde meesters, natuurlijk oproepen voor kunnen doen om het te verteren, om dat bewustzijn te vernietigen. Als jullie dat doen, dan zul je merken dat steeds meer mensen een kans beginnen te zien in plaats van een risico.

Veel mensen in Rusland doen dat al, veel hebben die overgang al gemaakt, ze zijn begonnen met hun eigen bedrijf, door zichzelf op te leiden, enzovoort. Er zit spanning in de Russische samenleving, creatieve spanning. Voor een bepaalde generatie die in de Sovjet-Unie is opgegroeid, was de schok om ineens vrij te zijn te groot. Maar er zijn sindsdien ook heel veel jongere mensen geboren, of die heel jong waren toen de Sovjet-Unie werd opgeheven, en zij zijn in staat om de kans om hun leven te veranderen aan te pakken, de leiding over hun leven te nemen en de mogelijkheid dat er meer vrijheid en kansen in Rusland kunnen komen.

Op dit moment bouwt zich creatieve spanning op, al sinds de opheffing van de Sovjet-Unie en het is nog maar een kwestie van tijd voor die zo sterk wordt dat de mensen geen geduld meer hebben om de status-quo te handhaven, omdat het belangrijker voor hen wordt om de kans te krijgen om te beslissen wat voor leven zij willen leiden en zoals we hebben gezegd: “In wat voor land willen wij leven? Wat voor land willen we dat Rusland is?” Wanneer een cruciaal aantal mensen in Rusland beslist dat kansen belangrijker zijn dan zekerheid, dan kunnen alle paarden van de koning en de mannen van de koning de verandering niet tegenhouden die er moet gebeuren. Ik heb het niet over een gewelddadige omverwerping van de huidige orde, hoewel die zou kunnen komen als men op de hoogste niveaus niet daartoe bereid is.

Ik heb het meer over een geleidelijke groei, een geleidelijke verandering, met een groeiend besef onder de Russen en een groeiende vastbeslotenheid dat we niet meer in het Rusland willen wonen zoals het tegenwoordig is. We willen in een ander Rusland wonen. Wij hebben al vaker gezegd dat de leiders van een land een afspiegeling is van het bewustzijn van de mensen. De huidige leiders in Rusland zijn een afspiegeling van het bewustzijn van een cruciaal aantal mensen, maar de overgrote meerderheid van mensen heeft dit bewustzijn nog niet. In feite wordt het minder. We komen steeds dichter bij de omslag van mensen die hun zekerheid willen behouden naar mensen die hun kansen willen grijpen. Wanneer dat gebeurt, dan kan het zijn dat politieke en economische hervormingen een poosje worden tegengehouden, maar niet voor lang.

Mijn bijdrage aan deze conferentie is de Vlam van Kansen verankeren, zodat ieder die bereid is om zich aan te sluiten op die vlam, zijn persoonlijke bewustzijn kan laten versterken en hoe meer mensen dit doen, hoe groter de vermenigvuldigingsfactor wordt, zodat hun aantallen zullen worden vermenigvuldigd wanneer ze samen de wens hebben om meer kansen te krijgen, en dat zal de tijd verkorten om bij het omslagpunt te komen en dat Rusland van zekerheid geven, overstapt op kansen geven.

Veel van jullie, die studenten van geascendeerde meesters zijn, hebben dat al gedaan, maar jullie kunnen zeker een poging doen om naar het nationale bewustzijn te kijken en bereid te zijn om dit zelf te verwerken en die zelven te overwinnen, die zelven te laten sterven, opdat jullie het collectieve bewustzijn optrekken. Jullie kunnen enorm veel impact hebben als jullie de oproepen doen.

Als je naar de invocaties kijkt die we jullie hebben laten opzeggen tijdens dit webinar, dan zie je misschien dat sommige dingen waar tien tot vijftien jaar geleden oproepen voor werden gedaan, toen die invocaties werden gemaakt, sindsdien in zekere zin erger zijn geworden. De pers wordt meer gecontroleerd, er is minder persvrijheid, minder vrijheid van meningsuiting, Rusland is meer een politiestaat dan tien tot vijftien jaar geleden. Je kunt ontmoedigd raken als je hiernaar kijkt en zeggen: “Wat voor zin heeft het om die oproepen te doen?” Er gebeurt wel iets goeds in die zin dat dit het collectieve bewustzijn beïnvloedt en het momentum versterkt om bij die omslag te komen. Zoals we hebben gezegd, hoe meer de bestaande regering de vrijheid moet inperken, hoe meer ze in feite toont dat ze dichtbij mislukking zijn. Hoe hardvochtiger je wordt in het beperken van je eigen volk, hoe meer jij je eigen levensduur verkort.

In zekere zin worden er alleen maar enkele tendensen in de Russische collectieve psyche getoond om ze zichtbaarder te maken, opdat meer mensen ze kunnen zien en tot het besluit komen: “Nee, dit is niet het soort land waarin wij willen wonen. Waarom zouden wij in een land moeten wonen dat ons zo inperkt, wanneer de mensen in heel veel andere landen op de wereld meer vrijheid hebben? Waarom zouden we dit moeten accepteren?” Dan gaan veel mensen kijken: “Waarom hebben we dat dan geaccepteerd?” En dan kunnen ze zich realiseren dat de dynamiek in het collectieve bewustzijn waarover wij allemaal hebben gesproken tot dusver, de oude manieren om naar het leven te kijken, die oude psychologische mechanismen, kan veranderen. En dan kunnen ze zich realiseren dat Rusland misschien een periode van experimenteren nodig heeft om uit te zoeken wat voor land Rusland is wanneer ze niet beperkt wordt door een totalitaire regering. Misschien zal dit een periode van onrust en experimenteren worden, misschien zullen er fouten worden gemaakt. Nou en? Het is wel een kans om te beslissen wat voor natie we willen zijn, wat voor volk we willen zijn.

Waarom is het zo belangrijk dat het individuele menselijk wezen beslist: “Wat voor iemand wil ik zijn?” We hebben al heel veel leringen gegeven om dit duidelijk te maken. Wat is de bedoeling van het leven? Dat is groei in bewustzijn, vanuit een identiteitsgevoel dat in één punt is samengebald, naar een eeuwig uitbreidend identiteitsgevoel dat leidt tot het Godbewustzijn. Hoe verloopt de groei in bewustzijn? Op persoonlijke basis. Je groeit niet collectief. Natuurlijk kan er een groep mensen zijn die collectief hun groei beperkt of ze kunnen het collectief gemakkelijker maken om te groeien, maar groei in bewustzijn verloopt niet automatisch. Het is een individuele zaak en een creatieve zaak, omdat het individu iets moet gaan inzien, namelijk dat zijn eigen psyche hem beperkt.

Als je naar de wereld kijkt, kun je opnieuw een trend zien, men is meer bereid om naar zichzelf te kijken, de oproep van Jezus te volgen, om naar de balk in je eigen oog te kijken in plaats van de splinter in het oog van anderen. Je zou bij de Sovjet-Unie kunnen zeggen dat de oproep van Jezus totaal vervormd werd, omdat men in de Sovjet-Unie altijd met de vinger naar iemand anders wees. De Sovjet-Unie keek over haar eigen grenzen heen naar alle problemen met het kapitalisme en het imperialistische westen en wees er altijd op dat het probleem daar lag. Poetin doet nu weer hetzelfde. Hoewel hij alle macht heeft, wijst hij nog steeds met zijn vingertje. Dit is een probleem, dat is een probleem. Het westen probeert Rusland te ondermijnen, enzovoort. Maar als je alle macht hebt, wat voor excuus heb je dan om met je vinger ergens anders naar te wijzen?

Je ziet de tendens dat de mensen in de sovjettijd werden opgevoed om met hun vinger ergens anders naar te wijzen, om altijd naar de splinter in het oog van hun broeders en zusters te kijken en dat ging zover dat zij hun buren bij de autoriteiten aangaven wanneer zij de regels niet gehoorzaamden of wanneer ze niet echt in het communistische ideaal geloofden. Je ziet dit hele bewustzijn, maar de waarheid is dat de bedoeling van het leven groei is. Groeien doe je alleen persoonlijk, en dat gebeurt alleen maar als het individu naar zijn eigen psyche kijkt en zegt: “Wat beperkt mij in het leven? Zijn dat de omstandigheden in de buitenwereld? Zijn dat de autoriteiten? Of zijn dat de condities in mijn eigen psyche?”

Veel mensen in Rusland werden naar de Sovjet-Unie toegetrokken omdat zij niet eraan toe waren om naar zichzelf te kijken. De oudere generatie waar we het over hebben, is er niet aan toe en wil niet naar zichzelf kijken. Dit geldt niet voor de jongere generatie. Veel jongere mensen in Rusland willen wel naar zichzelf kijken, of het nu studenten van geascendeerde meesters zijn of niet, en zeggen: “Wat kan ik veranderen? Wat kan ik bij mezelf veranderen om de manier waarop ik naar het leven kijk, de manier waarop ik het leven ervaar, te veranderen? Dat is alleen maar de bedoeling, het leven is alleen maar bedoeld als een persoonlijke kans om te groeien, psychologische, spirituele groei, psycho-spirituele groei.

Er is een onvermijdelijke trend in het universum die het hele universum in deze richting trekt en die de aarde die richting op trekt. Als uiting van deze tendens zijn er moderne democratieën opgekomen en die tendens trekt ook aan Rusland om een land te worden dat persoonlijke kansen op groei geeft. En mijn geliefden, de enige manier waarop naties het economisch kunnen overleven, is door zo veel mogelijk economische kansen te geven aan het individu. Dat zorgt voor economische groei, omdat veel mensen enorm groeien als ze een bedrijf hebben of betrokken zijn bij kleinere bedrijven, waardoor ze impact op dat bedrijf hebben. Dit is de sleutel tot duurzaamheid, dat een natie het overleeft, in wat voor mate ze het individuele menselijk wezen de kans geeft om te beslissen wat voor wezen het wil zijn, wat voor leven het wil leiden. Dit is in zekere zin de wezenlijke mate, in ieder geval vanuit het standpunt van de Godin van Kansen. Ik realiseer me dat andere meesters misschien andere standpunten hebben, maar het is heel duidelijk dat kansen een van de doorslaggevende factoren is.

De naties die geen kansen aan hun volk geven, die de kansen van hun volk proberen te beperken kunnen het in de komende tijd niet overleven, natuurlijk ook geen Gouden Eeuw manifesteren en als ze geen Gouden Eeuw manifesteren dan zal dat onvermijdelijk een donkere tijd worden, er zit eigenlijk niets tussenin. Er zijn verschillende gradaties van een Gouden Eeuw, maar de naties die weerstand bieden tegen de Gouden Eeuw, zullen een donkere eeuw voor zichzelf creëren, maar die kan niet tot in het oneindige duren. Naarmate we verder in de Gouden Eeuw komen, zal er geen splitsing zijn zoals je zag in de tijd van de sovjets, toen je een communistische blok had en een vrijer blok van naties. Dit kan niet gehandhaafd worden in de Gouden Eeuw. Degenen die niet de trend volgen door kansen te geven, zullen hun groei beperken als je de kansen inperkt. Vroeg of laat zal dit desastreuze gevolgen hebben voor de economie. Je kunt geen duurzame economie krijgen als je de natuurlijke bronnen eraan onttrekt. Je kunt alleen maar een duurzame economie krijgen wanneer er creativiteit is, wanneer er iets nieuws komt. Hoe breng je iets nieuws voort? Door individuele kansen en creativiteit.

Ik heb jullie nu gezegd wat ik wilde zeggen vanuit het perspectief van het ambt dat ik bekleed. Ik heb alleen maar de wens om het Russische volk de beste kans te geven, de beste kans die ze aankan. Ik als Godin van Kansen werk met mensen die openstaan voor kansen. Ik kan niet werken met mensen die er niet voor openstaan. Ik moet hen hun vrije wil laten uitoefenen en naar de Harde Leerschool laten gaan en daar hun lessen laten leren wanneer ze die niet willen leren van de Vlam van Kansen die IK BEN.

En nu verzegel ik jullie in de Vlam van Kansen en ik moedig jullie aan, alle mensen in Rusland, alle mensen in de voormalige sovjetrepublieken en de landen van het Warschaupact om je elke dag een paar seconden af te stemmen op de Vlam van Kansen die ik heb verankerd, want die is niet alleen in Rusland verankerd, maar in alle naties die werden beïnvloed door de Sovjet-Unie, opdat iedereen een kans krijgt om het tijdperk van beperkingen achter zich te laten en te beslissen in wat voor land je wilt wonen. Veel van die landen hebben al een beslissing genomen, hebben al aanzienlijke vooruitgang geboekt, maar nu is er een nog grotere kans om die vooruitgang te bevorderen.

Ik dank jullie voor jullie aandacht, voor de bereidheid om het anker te zijn op het fysieke vlak voor deze Vlam van Kansen.