Als boodschapper gaat het niet om mij

 

door Kim Michaels

Wat is de kern van een boodschapper zijn? Dat is dat je de houding ontwikkelt dat het niet om jou gaat; het gaat om de meesters. Als boodschapper ben ik niet de doener; de geascendeerde meesters doen het werk. Mijn taak is dat ik beschikbaar ben als open deur en zo open mogelijk ben. En dat houdt in dat ik de punten op mijn persoonlijke agenda niet kan laten bepalen wat ik van de geascendeerde meesters ontvang en hoe ik mezelf neerzet.

Het gaat niet om mij
Ik deed eens een conferentie in Columbia, die meerdere dagen duurde. Ik had uren in een minibus gereisd om bij een afgelegen stad te komen. Ik had een douche genomen, maar toen ik de shampoo in mijn haar deed, was het warme water op en moest ik me afspoelen met ijskoud water. Ik had een week iets te weinig slaap gehad, maar daar stond ik voor een groep van vijftig mensen die een dictaat van een geascendeerde meester verwachten. Hoe neem ik een dictaat op in zo’n situatie? Door helemaal uit die situatie te stappen en echt het gevoel te hebben: “Het gaat niet om mij. Ik kan zelf niets doen.”

Ik reed eens naar een conferentie na een paar dagen van hectische voorbereidingen. Ik was moe, voelde me vies en ik had het gevoel dat ik niet in de vorm was om een goede boodschapper te zijn. De gedachte kwam bij me op: “Ik hoop dat er geen dictaat komt vanavond.” Daarna voelde ik onmiddellijk de Aanwezigheid van Jezus die mentaal zei: “Wat maakt het uit of je moe bent als jij niet de doener bent?” Mijn manier van denken veranderde onmiddellijk en ik ontving die avond drie dictaten.

Behalve een stap opzij doen in specifieke situaties vind ik het ook noodzakelijk om een stap opzij te doen bij mijn algemene aanpak van boodschapper zijn. Ik vind het van belang om altijd in mijn achterhoofd te hebben dat de geascendeerde meesters helemaal niets met mijn persoonlijke waarnemingsfilter te maken hebben. De enige manier waarop ik mijn positie als boodschapper kan blijven verdienen, is dat ik altijd mijn persoonlijk waarneming en subtiele punten op de agenda van mijn ego overstijg. Ik erken dat ik nog steeds een ego bezit en dat die zijn eigen agenda heeft.

Veel mensen die ik heb ontmoet, begrijpen dit punt niet. Sommigen begrepen het niet als student, maar het is een feit dat jij je de leringen pas eigen kunt maken als je beseft dat ze je verder brengen dan je persoonlijke agendapunten en waarneming. Sommigen dachten dat zij boodschapper waren, maar begrepen niet dat zij voortdurend zichzelf moesten depersonaliseren. Zij dachten dat zij ineens perfecte menselijke wezens waren geworden, als ze tot boodschapper waren benoemd.

Om je volledig als boodschapper te kwalificeren, moest ik mijn neiging transcenderen om te denken dat de meesters mij en mijn persoonlijke waarneming van het leven zullen goedkeuren. Ik moest de neiging bedwingen om te denken dat ik zo belangrijk was dat de geascendeerde meesters zich zelfs druk maken over kleine persoonlijke details.

Als mensen dit niet begrijpen, dan zit er geen limiet aan hoe ver ze kunnen gaan in het denken dat de geascendeerde meesters de manier waarop zij het leven bekijken en de manier waarop zij andere mensen behandelen, goedkeuren. Ik heb gezien dat mensen anderen ervan beschuldigden dat ze boos of kritisch waren en dachten dat de geascendeerde meesters dit deden om anderen op hun nummer te zetten. Ik heb gezien dat mensen anderen ervan beschuldigden dat ze agressief waren tegen hen, terwijl ze over het hoofd zagen dat zij probeerde de geascendeerde meesters te gebruiken om anderen onder de duim te houden. Zij projecteerden paranormale energie op anderen, maar ze waren ervan overtuigd dat dit van de geascendeerde meesters kwam.

Zodra je denkt dat je boodschapper bent en denkt dat de meesters jouw persoonlijke agenda hebben goedgekeurd, wat houd jou er dan van tegen om het gevoel te hebben dat de meesters alles wat jij doet of zegt, zullen goedkeuren?

Zou je ego niet graag willen dat het onbetwistbare gezag van de geascendeerde meesters achter hem staat? Het is letterlijk doodeng om te zien dat jij, als je eenmaal over die grens heen bent gegaan, dingen kunt doen die het gezonde verstand als agressief of egocentrisch beschouwt, maar jij er wel van overtuigd bent dat de meesters dit goedkeuren. Wat kan zo iemand weer in evenwicht brengen?

Bij de Summit Lighthouse gebeurde het soms dat de meesters specifieke mensen in een dictaat noemden. Dat werd beschouwd als de hoogste eer, maar ik beschouwde het altijd als de allergrootste test. Van tijd tot tijd hebben de meesters iets over specifieke mensen tegen mij gezegd. Ik ben gaan begrijpen dat dit altijd een test is, en het belangrijkste van die test is de nederigheid en het realisme waar ik het nu over heb.

Geloof je dat de geascendeerde meesters jou en je persoonlijke situatie heel belangrijk vinden, omdat ze het over jou hebben gehad? Ga je denken dat je nu wel boven je ego moet staan? Of realiseer jij je dat de ware test eruit bestaat dat je dit gevoel van eigendunk en de focus op jouw persoonlijke situatie moet transcenderen? Ik heb gezien dat de meesters mensen dingen vertellen die duidelijk bedoeld waren om knoppen bij mensen in te drukken en dat het hun allerlaatste poging was om hun focus op zichzelf los te laten.

Een dilemma
Dit is een dilemma. Als boodschapper ben ik bekritiseerd en aangevallen door mensen. Door mezelf in die positie te plaatsen, betekent dit dat ik bereid moet zijn om een offer te brengen. Een van de manieren om mij te motiveren is het gevoel dat het belangrijk is wat ik doe. Dus een gevoel van eigendunk kan misschien een noodzakelijke stap zijn om te beginnen als boodschapper, maar ik denk niet dat dit me verder kan brengen dan een bepaald punt. Er kwam een tijd dat ik mijn boodschapper zijn moest depersonaliseren. Ik moest me realiseren dat ik mijn persoonlijke agenda of waarneming achter mij moest laten.

Het is verscheidene keren gebeurd dat mensen die mij op een agressieve manier wilden overhalen om het met hen eens te zijn en als ik dat weigerde, probeerden ze mij te provoceren door ruzie met hen te maken. Maar ik heb besloten dat mijn rol eruit bestaat dat ik beschikbaar ben voor de geascendeerde meesters en dus gebruik ik mijn tijd om leringen te geven die mensen misschien kunnen helpen in plaats van ruzie met anderen te maken, omdat ik niet geloof dat dit iemand helpt.

Dit betekent niet dat ik beweer of denk dat ik een volmaakt menselijk wezen ben of geen ego bezit. Ik merk nog steeds dat ik af en toe met lagere gevoelens reageer op wat andere mensen doen of zeggen. Maar in het algemeen probeer ik daar alert op te zijn en dan kijk ik naar mezelf om te ontdekken waarom ik op die manier reageerde. Ik weet dat ik heb gezegd dat ik een keer totale overgave aan God heb gevoeld, maar overgave is iets wat je moet blijven doen. Naarmate we groeien, zullen we diepere lagen in onze psyche ontdekken en ik denk dat dit zo blijft zolang we geïncarneerd zijn. De ascensie is de laatste daad van overgave op aarde.

Het komt neer op de volgende vraag: Proberen we de geascendeerde meesters te gebruiken om te rechtvaardigen dat we een bepaald bewustzijnsniveau houden of proberen we hen te gebruiken om op een hoger niveau te komen?

Bereid zijn om beslissingen te nemen
De geascendeerde meesters hebben uitgelegd dat de bedoeling van het materiële universum is om ons de kans te geven om ons bewustzijn te verhogen. Wij doen dat door keuzes te maken en de consequenties van die beslissingen te ervaren. De meesters hebben ook uitgelegd dat de gevallen wezens maar één ding hoefden te doen om onze groei te laten ontsporen en ons in het dualiteitsbewustzijn gevangen te laten houden.

Zij hebben het idee in het leven geroepen dat de resultaten van onze creatieve inspanningen moeten worden beoordeeld op grond van een dualistische maatstaf die bestaat uit twee tegenovergestelde polariteiten, bijvoorbeeld goed en fout. Die maatstaf houdt natuurlijk automatisch het waardeoordeel in dat de ene polariteit goed is en de andere fout. Nadat ze die maatstaf hadden gesteld, projecteerden de gevallen wezens dit op het collectieve bewustzijn in de vorm van een heel erg agressieve paranormale projectie.

Dit is een subtiel mechanisme. In het oorspronkelijke scenario waren we onschuldig. Dit betekent dat we een keuze maakten, de consequentie ervan ervoeren en daarna beoordeelden: “Wil ik dit meer of wil ik dat meer?” Als we meer van hetzelfde wilden, dan bleven we dezelfde soort keuzes maken. Als we meer wilden dan wat we hadden, dan veranderden wij wat we uitzonden; wij veranderden onszelf.

Toen de maatstaf van de gevallen wezens werd geïntroduceerd, ontstond er een risico met keuzes maken. Als je een ‘verkeerde’ keuze maakt, dan was jij slecht, en de boze God in de lucht, zou je dan afwijzen. We begonnen toen onze keuzes te beoordelen naar de maatstaven van de gevallen wezens voor we die gingen maken. Zou het dan niet mooi zijn als we een onfeilbare manier hadden om te weten te komen wat de ‘goede’ keuze was voordat we die keuze maakten vanwege het risico dat we lopen?

Het psychologische effect was dat de meesten van ons angst hebben ontwikkeld om keuzes te maken. Wij zijn bang om te experimenteren, maar experimenteren is juist de kern om ons bewustzijn te verhogen. De essentie van experimenteren is dat we een keuze maken zonder dat we weten wat de uitkomst is en er daardoor iets van te leren.

In plaats daarvan proberen we uit te vinden wat we moeten doen in het leven zonder een persoonlijke keuze te hoeven maken. Wij zoeken naar een gezag op de wereld dat ons kan vertellen wat we moeten doen, en als dat gezag maar hoog genoeg is, dan zouden onze keuzes altijd juist moeten zijn. Wij breken ons hele creatieve proces af, omdat zelfs een onfeilbaar gezag dat ons heeft verteld wat wij moeten doen, ons bewustzijn niet zou kunnen verhogen. Als we van onszelf robots maken, plaatsen wij ons niet voor de ascensie.

Het komt veel voor dat spirituele mensen een bepaald middel gebruiken om te vermijden dat ze beslissingen nemen. Bij de TM-beweging, zag ik volwassen mensen die eenvoudig geen beslissing konden nemen over het leven zonder naar een paranormale dame te rennen. Ik heb mensen Ouijaborden, tarotkaarten, slingers, kristalborden, astrologie, numerologie, kinesiologie en zo ongeveer alle vormen van ologie zien gebruiken en dat werd allemaal gedaan om hen het gevoel te geven dat een onfeilbaar gezag tegen hen had gezegd wat ze het beste konden doen.

Zou het gewoon niet fantastisch zijn als de geascendeerde meesters of de gezalfde boodschapper ons konden vertellen wat we moeten doen, als wij kennis hebben van de geascendeerde meesters? Bij de Summit Lighthouse was het heel gewoon dat de mensen, vooral stafleden, de goedkeuring van de boodschapper vroegen voor ze gingen trouwen. Als de mensen werd verteld dat ze tweelingvlammen waren, dan verwachten ze dat ze samen nog ‘lang en gelukkig’ zouden leven. Wanneer de problemen onvermijdelijk begonnen, probeerden ze alles te verdoezelen maar op den duur liep het huwelijk stuk (zoals dat waarschijnlijk gaat bij huwelijken die niet berusten op eerlijke communicatie).

Het probleem met de goedkeuring zoeken van een gezag van buiten is dat dit afhankelijkheid bevordert. Het kan wel werken als beide kanten hun rol vervullen, maar op de materiële wereld komt aan alles een eind. Toen de boodschapper van de Summit Lighthouse zich terugtrok, werden veel volgelingen die afhankelijk van haar waren, heel erg boos. Van de een op de andere dag werd ze van grootste held de ergste boef die er ooit is geweest.

Er kwam geen eind aan de slechte dingen die ze ineens konden zeggen over haar of de geruchten die er konden circuleerden. Als wij ons afhankelijk opstellen van een spirituele leraar, dan komt dat omdat wij onze persoonlijke verantwoordelijkheid hebben afgeschoven om beslissingen te nemen. Hoe groot die boosheid is, toont slechts de onwil om zelf de verantwoordelijkheid te dragen.

Ik heb mensen gezien die dachten dat de geascendeerde meesters heel erg in hen persoonlijk geïnteresseerd waren en dat de meesters hen zouden vertellen waar ze moesten wonen, met wie ze moesten trouwen, welk huis ze moesten kopen, welke kleding ze moesten kopen, welk paard ze moesten kopen, of dat ze moesten tuinieren of niet, en al dat soort dingen meer.

In een paar gevallen geloof ik wel dat de mensen een poosje aanwijzingen kregen uit een hogere bron. Maar het was de bedoeling dat die mensen op het punt zouden komen dat zij hun eigen beslissingen zouden gaan nemen. Ik heb bijvoorbeeld mensen gezien die zoveel regels kregen over wat ze moesten doen dat ze op den duur niet meer in beweging kwamen. Bij de Summit Lighthouse hadden de meesters zoveel regels gegeven dat je die niet allemaal kon opvolgen. Voor mij was het echter de laatste poging om mensen zover te krijgen dat ze hun eigen beslissingen namen. De meesters sluiten hen op in regels en aanwijzingen in de hoop dat zij op den duur de verantwoording nemen voor hun eigen keuzes.

In heb mensen ontmoet die denken dat het voor mij gemakkelijk is om beslissingen te nemen, want er zal altijd wel een geascendeerde meester komen die me vertelt wat ik moet doet wanneer ik een persoonlijke keuze moet maken. Ik zie het niet zo. In de meeste situaties moet ik de verantwoordelijkheid dragen voor de beslissingen die ik zelf neem. Ik kan natuurlijk de leringen van de meesters gebruiken om mijn bewustzijn te verhogen. Ik kan natuurlijk mijn intuïtie en afstemming als referentiekader gebruiken.

Uiteindelijk moet ik keuzes maken op grond van mijn huidige bewustzijnsniveau – omdat dit de enige manier is om mijn bewustzijnsniveau te vergroten. Ik bereik geen Christusschap als een meester mij als een marionet bestuurt. Paranormale krachten geven daar niets om, die vertellen me maar al te graag wat ik moet doen. Toch zullen de geascendeerde meesters ons pad naar Christusschap nooit in gevaar brengen, zelfs als we daarom smeken.

De Middenweg om beslissingen te nemen
Nogmaals, je moet een wankel evenwicht zien te bewaren. Aan de ene kant wil ik vanzelfsprekend geen beslissingen nemen met mijn dagelijkse gedachten en haar egocentrische behoeften en verlangens. Zoals de Boeddha zei: “Als je iets vervuild waarneemt of doet, dan volgt er lijden.” Als ik geen wereldlijk gezag kan gebruiken, hoe vermijd ik dan dat ik beslissingen neem die op mijn ego berusten? De grootste beslissingen die ik mijn leven heb genomen, waren toen ik naar de Verenigde Staten verhuisde en toen ik ging scheiden. De beslissing om te verhuizen berustte op een naïeve waarneming – en er is inderdaad lijden op gevolgd, hoewel ik er niet aan twijfel dat de algemene beslissing een onderdeel was van mijn Goddelijke plan. Als ik echter evenwichtiger was geweest, dan had ik die beslissing op een volwassener manier kunnen implementeren. Wat betreft mijn scheidingen, in elk geval heeft dat lange tijd geduurd, omdat ik wachtte op innerlijke helderheid. Ik nam geen beslissing omdat ik uit de relatie wilde stappen; ik werkte net zo lang aan mijn eigen psyche totdat ik zover was dat ik in die relatie zou kunnen blijven ook als mijn partner niet veranderde.

In al die gevallen kwam ik zover dat ik me realiseerde dat ik die relatie kon voortzetten, maar wat ik echt wilde, was een hoger niveau van dienstbaarheid – binnen die relatie of zonder die relatie. Toen ik eenmaal die staat van overgave bezat, duurde het niet lang voordat de omstandigheden op de wereld veranderden en duidelijk werd wat de volgende stap in mijn Goddelijke plan was.

Er is een Middenweg om beslissingen te nemen met je dagelijkse gedachten en willen dat een onfeilbaar gezag vertelt wat je moet doen. Dit is aan onszelf werken tot het helder wordt, ons iets voornemen en het overgeven. Wanneer ik die helderheid krijg, neem ik het besluit om die richting op te gaan en neem ik volledig de verantwoording voor het feit dat ik die richting op wil. Zoals ze in India zeggen: “Kom pas in beweging als een olifant op je voet gaat staan.” Ik geef toe dat ik de beslissing neem om in beweging te komen, wanneer er inderdaad een olifant op mij gaat staan.

Hoe ik weet of ik een beslissing heb genomen vanuit overgave, is heel eenvoudig. Ik heb er geen spijt van, ik analyseer het niet en ik neem andere mensen, noch de meesters, noch God, niets kwalijk. Ik hoef mijn beslissing niet te rechtvaardigen door het te laten lijken dat andere mensen iets fout hebben gedaan. Ik heb bij al mijn echtscheidingen toegegeven dat ik een menselijk wezen ben met vrije wil. Ik nam een beslissing waartoe ik het goddelijke recht toe had, en ik sta voor die beslissing. Ik kies ervoor om te vertrekken, voor zover ik dat kon in die tijd kon omdat ik naar de volgende fase van mijn Goddelijke plan wilde. Ik hoef mijn ex-partner niet te demoniseren om de schijn te creëren dat ik wel moest vertrekken. De geascendeerde meesters hoeven mij niet te vertellen dit of dat te doen of mijn beslissing goed te keuren. Dat was geheel mijn keuze en ik neem er volledig de verantwoording voor. Tot de dag van vandaag heb ik zowel vrede met de huwelijken als de scheidingen.

Als ik wil dat geascendeerde meesters mijn persoonlijke beslissingen goedkeuren of die beslissingen voor mij nemen, zal ik waarschijnlijk met paranormale meesters samenwerken. Zij zullen mijn beslissingen de rest van mijn leven ‘goedkeuren’ en ik kan me dan echt superieur voelen aan andere mensen die op een epische manier geen gelijk hebben.

Perfectionisme en fouten maken
Nauw met dit onderwerp verbonden is de kwestie perfectionisme, nog een uitkomst van het gevallen bewustzijn. Je kunt gemakkelijk aannemen dat de geascendeerde meesters perfect zijn, toch ben ik gaan begrijpen dat niemand ooit kon definiëren wat het betekent om perfect te zijn. Hoe zouden we een statische staat van perfectie kunnen definiëren wanneer voortdurende zelftranscendentie de aard van God, het leven en de geascendeerde meesters is? De gevallen wezens hebben ons gemanipuleerd om te denken dat wij ernaar moeten streven om perfect te worden, maar het is een doel dat je nooit kunt halen – en dat houdt in dat we eeuwig op de pot met goud jagen die aan het einde van de regenboog ligt.

De geascendeerde meesters staan inderdaad boven ons in die zin dat zij het persoonlijke bewustzijnsniveau hebben getranscendeerd. Wanneer wij dictaten van geascendeerde meesters horen, dan kun je gemakkelijk geloven dat de boodschapper die ze ontvangt, een perfect mens is. Bij de Summit Lighthouse keek men ook zo naar de boodschapper en daarom werden ze ook zo boos toen die ziek werd en op die manier hun bubbel van onfeilbaarheid vernietigde.

Het geeft ons een mooie status als we denken dat we onfeilbaar zijn, maar eigenlijk is het een onaangename gevangenis. Als de mensen ons als onfeilbaar zien, kunnen we ook nooit maar één fout maken, noch onze persoonlijkheid tot uitdrukking brengen. Perfectie is een spel van alles of niets. En een zogenaamd perfect persoon wordt vaak beschouwd als iemand die geen persoonlijkheid of individualiteit bezit. Ik herinner me dat ik me realiseerde dat de boodschapper geen onfeilbaar persoon kon zijn toen ik in 1987 in het hoofdkwartier van de Summit Lighthouse aankwam, door alles daar te observeren. Ik moest toen afrekenen met mijn eigen idolatrie en na enige strijd realiseerde ik me dat ik de boodschapper inderdaad kon toestaan om fouten te maken en haar toch nog te zien als een deugdelijke boodschapper.

Elizabeth Claire Prophet gaf zelf toe dat geen enkele boodschapper meer dan vijfennegentig procent accuraat kon zijn in de boodschappen die hij of zij ontvangt. In haar geval heeft ze zoveel materiaal uitgebracht dat vijf procent een tamelijk dik boek zou vormen. Het probleem is natuurlijk dat de onnauwkeurigheden niet in een apart boek verzameld zijn, maar tussen de vele accurate leringen staan.

De droom van perfectionisme is dat zodra een persoon als boodschapper voor de geascendeerde meesters wordt benoemd, iemand beschermd wordt door een mantel zodat hij of zij nooit een fout kan maken. Noch de boodschapper noch de studenten hoeven persoonlijk onderscheidingsvermogen te tonen, maar ze kunnen accepteren dat alles wat naar buiten komt, accuraat is.

Ik beschouw dat als een vergissing en dat heb ik me vele jaren geleden gerealiseerd. Het is mijn persoonlijke verantwoordelijkheid om altijd mijn Christusonderscheid te gebruiken en dat nooit uit te zetten – of ik nu leringen bestudeer of leringen naar buiten breng. Zoals El Morya bij de Summit Lighthouse zei: “Eeuwige waakzaamheid is de prijs die je betaalt als je een discipel bent.” Het is ook de prijs die je betaalt als je boodschapper bent.

Ik kan gewoon niet goed functioneren als boodschapper, als ik mezelf moet afschilderen als iemand die perfect is. Ik zal fouten maken, omdat fouten maken een onderdeel is van de testen die ik moet ondergaan. De test is enigszins individueel en berust op ons psychologische problemen, maar een groot deel daarvan bestaat eruit dat zij onze angst om iets fout te zeggen moeten overwinnen. Ik weet dat er mensen zijn die hun Christusschap niet durven uiten, omdat zij bang zijn dat ze iets verkeerd zeggen. Maar hoe zit het met je potentieel om iets goed te zeggen? Zou het risico van iets verkeerd zeggen ons ervan moeten weerhouden om honderd dingen goed te zeggen?

Een andere test was dat ik me moest realiseren dat als ik iets verkeerd zeg, dit mij niet onmiddellijk diskwalificeert als boodschapper. Ik hebben dingen ontvangen waarvan ik me later realiseerde dat ze onjuist waren, en ik heb ook dingen ontvangen waarvan ik later zag dat ze op die manier werden gegeven omdat mijn bewustzijn in die tijd geen hogere lering kon ontvangen. Ik verwijderde of verbeterde die dingen wanneer ik de websites bekeek. Ik heb ook dingen verwijderd die verouderd waren – iets wat gebeurt als de openbaringen progressief zijn.

De geascendeerde meesters eisen niet van mij dat ik perfect ben en zij zullen nooit de overtuiging steunen dat ik perfect ben. De paranormale bedriegers zullen dat wel doen, en daarom is het belangrijk dat ik mijn psychische problemen heel en die behoefte overwin. Steeds meer willen leren en mezelf transcenderen, is de enige manier om te voorkomen dat ik vast kom te zitten op een bepaald niveau.

Bereid zijn om verder te gaan
Een van de testen als boodschapper is dat ik mee na een tijdje comfortabel ging voelen. Dit kan vooral gebeuren als mensen volgelingen krijgen en een organisatie opbouwen die hen een mooie positie geeft. De Summit Lighthouse was hier een typisch voorbeeld van, maar ik heb er meer gezien.

De geascendeerde meesters staan niet stil. Toen ik voor de eerste keer iets over geascendeerde meesters hoorde, was ik niet in hen geïnteresseerd, omdat het leek alsof de geascendeerde meesters niet meer groeiden door de manier waarop over hen gesproken werd – ze stonden stil. Pas toen ik me realiseerde dat de geascendeerde meesters zichzelf daadwerkelijk transcenderen, raakte ik geïnteresseerd in ascenderen. Voor mij is groeien een synoniem voor leven.

De bewustzijnsstaat van de meesters is bijna oneindig veel hoger dan op aarde. Het is hun taak om ons leringen te geven die alle mensen kunnen leiden naar de ascensie – één stap per keer en te beginnen bij waar wij in bewustzijn zijn. Gezien de huidige bewustzijnsstaat op aarde ligt er nog een bijna oneindig aantal leringen te wachten om naar buiten gebracht te worden. Het probleem is dat de meesters om een hoger niveau van lering naar buiten te brengen, een boodschapper nodig hebben van wie het bewustzijnsniveau hoog genoeg is om de lering te ontvangen. Bovendien moeten zij een cruciaal aantal mensen hebben die eraan toe zijn om de lering te omarmen en die te gaan belichamen. Vanuit het perspectief van de meesters zullen de progressieve openbaringen nog heel lange tijd niet stoppen. Maar het ego en de gevallen wezens zullen altijd zeggen dat wij nu de hoogste openbaring hebben gekregen. Als een boodschapper of een student dit beginnen te geloven, dan kunnen ze niet meer dienen om een hoger niveau van openbaring naar buiten te brengen. Wat moeten de meesters in zo’n geval doen? Ze kunnen een poos proberen om de boodschapper en de studenten op te schudden in de hoop dat ze hoger komen. Als dat niet werkt, zullen de meesters zowel de boodschapper als de organisatie gewoon achterlaten en die niet meer sponsoren. Het is dan aan de individuele student of die erbij blijft of verder gaat.

Indertijd was ik me niet bewust van wat er aan de hand was, maar achteraf kan ik begrijpen dat de meesters aan het begin van de jaren negentig het hoogste hadden bereikt wat door de Summit Lighthouse naar buiten kon worden gebracht. Dit betekent niet dat ze geen dictaten meer gaven, maar ik kan zien dat die dictaten de laatste paar jaren niet verder kwamen. In plaats daarvan probeerden de meesters de mensen te laten werken aan hun eigen psychologische problemen en Christusschap. Toen dat niet het gewenste effect had, konden de meesters de Summit Lighthouse niet meer blijven sponsoren en trok de boodschapper zich terug zonder een opvolger te benoemen.

Nadat ik aan de website askrealjesus begon, ontstond er een kleine organisatie rond mijn tweede vrouw en mij. Ik had geen duidelijk idee waarom dit niet zou mogen, dus ik liet het op zijn beloop. Toen Moeder Maria haar ‘Course in Abundance’ uitgaf, wist ik dat dit een scheidslijn zou worden. Dit werd nog duidelijker toen de meesters de jaren daarna nog meer leringen gaven over non-dualiteit. Achteraf heb ik het gevoel dat ik mij hier bewuster van had moeten zijn, maar dat was ik niet. Toch had ik het gevoel dat er studenten waren die de leringen over non-dualiteit niet konden bevatten, gedeeltelijk omdat zij nog heel erg gehecht waren aan de hele aanpak van de Summit Lighthouse (veel van de studenten waren voormalige leden van de Summit Lighthouse).

Ik herinner me dat ik verscheidene malen voelde dat de meesters nog wel meer te vertellen hadden. Ik had het gevoel dat de meesters dat niet konden doen omdat de mensen die op de conferentie aanwezig waren, die hogere lering niet konden ontvangen. ik realiseerde me dat deze situatie niet kon blijven bestaan. Ik zeg dit niet om mijn beslissing om weg te gaan te verdedigen. Als boodschapper zal ik verder gaan als de meesters verder gaan zelfs al dat betekent dat ik een comfortabele situatie of andere mensen moet loslaten.

De vraag die ik had, was eenvoudig: Zou ik dictaten blijven opnemen voor een bepaald bewustzijnsniveau of zou ik verder willen gaan – uit die situatie stappen – opdat ik op een hoger niveau kon dienen? Zoals altijd het geval is, was bereid om verder te gaan. Ik heb meerdere malen gevoeld dat de meesters een hoger niveau van lering hebben gegeven. In bijna ieder geval betekende dit ook dat er mensen waren die niet een stap verder wilden gaan, zij vertrokken en soms beschuldigden ze mij ervan dat ik geen boodschapper meer was. Enkele studenten waren echter wel toe aan de lering en zij trokken een nieuwe groep studenten aan die er ook aan toe waren.

Ik kan niet helemaal bekijken waar dit mij zal brengen, maar ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig vrij ben om een hoger niveau van lering te ontvangen dan daarvoor. Dit is eigenlijk alles wat ik in het leven wil: de geascendeerde meesters het beste dienen terwijl ik nog een brandpunt heb in het materiële rijk.

Nogmaals, progressieve openbaringen zijn progressief. Wat je gisteren hebt bereikt, is nooit voldoende voor vandaag. De geascendeerde meesters hebben niets wat hen tegenhoudt om met de Rivier van Leven mee te gaan. Als ik hen bij wil houden – zowel als student als als boodschapper – moet ik mijn eigen gehechtheid loslaten en met de meesters meegaan.