Zal Amerika een meedogende of confronterende Natie zijn?

Geascendeerde Meester Moeder Maria, 2020 – Webinar Kiezen hoe de toekomst van Amerika eruit ziet

IK BEN de geascendeerde meester Moeder Maria. Hoewel je me ook geascendeerde meester Maray zou kunnen noemen, want ik vertegenwoordig de Ma-Ray, de Moederstraal voor alle mensen op aarde. Wat wil de Goddelijke Moeder voor al haar kinderen? Dat is niet anders dan wat veel moeders willen voor hun kinderen. De meeste moeders willen dat al hun kinderen het goed doen in het leven. Niet dat ze beslist hetzelfde doen, maar in overeenstemming met de persoonlijkheid van het kind en zijn wensen. Dit zouden we misschien gewoon moederschap kunnen noemen.

Wat denk je dat ik zie als vertegenwoordiger van de Goddelijke Moeder voor de aarde, wanneer ik naar Amerika kijk? Ik zie dat alle mensen die binnen de grenzen van Amerika wonen, mijn kinderen zijn in kosmisch goddelijke zin. Wat wil ik voor al mijn kinderen die in Amerika wonen? Ik wil dat ze het allemaal goed doen. Dit moet wel duidelijk zijn, in ieder geval voor de mensen die toegeven dat er zoiets als een geascendeerde meesters bestaat, die geen ego heeft, geen oordelen, geen menselijke beoordelingen, die vrij is van alle menselijke psychologische problemen en daarom anders naar het leven op aarde kijkt dan de meeste mensen kunnen doen.

Mijn geliefden, wanneer ik naar Amerika kijk en de maatstaf hanteer dat ik wil dat al mijn kinderen het goed doen, hoe komt Amerika er dan uit vergeleken met de wens van de kosmische moeder om het goed te doen? Doen de mensen in Amerika het goed? Ik vertrouw erop dat geen enkele student van geascendeerde meesters die vraag met ja zou beantwoorden. Maar ik kan je ervan verzekeren dat er mensen in Amerika wonen die zouden zeggen: “Ja, alle Amerikanen doen het goed” of nooit over die vraag na zouden denken.

Als een significant aantal Amerikanen die vraag zou krijgen, dan zouden ze zeggen: “Maar kijk dan ook eens naar de arme mensen in Amerika, en zie dan dat die beter af zijn dan de arme mensen in een aantal andere derdewereldlanden.” Met andere woorden, zij zouden Amerika vergelijken met een ander land; alsof je dat kunt doen, alsof je zou kunnen zeggen dat de maatstaf van wat het betekent om goed af te zijn in Amerika kunt vergelijken met om het even welk ander land. Als de mensen in dat land het niet goed doen, dan doen alle mensen in Amerika vergeleken met hen het goed.

Maar is dat een redelijke vergelijking? Natuurlijk niet. Elk land moet je bekijken op grond van haar algemene ontwikkelingsniveau. Natuurlijk is het niet mijn wens dat er zo’n enorm verschil is tussen arm en rijk op wereldschaal. Natuurlijk wil ik dat al mijn kinderen op wereldschaal goed af zijn, en dat houdt in dat ik wil dat alle naties rijk, welvarend en ontwikkeld zijn. Maar de rijkdom is niet goed verdeeld op de planeet en dat betekent dat er ook naties zijn die het beter dan anderen doen, en in die naties moeten we kijken naar het niveau van de economie in die naties. Dan moeten we zeggen: “Doen alle mensen het goed vergeleken met dat niveau, vergeleken met het niveau van de economie, het niveau van rijkdom in Amerika?” Op grond hiervan zijn er mensen die zouden zeggen: “O ja, alle mensen doen het oké.”

Er zullen ook mensen zijn die weigeren over die vraag na te denken, omdat zij de illusie in stand willen houden dat alle mensen in Amerika het goed zouden kunnen hebben als ze dat echt zouden willen. Met andere woorden, zij willen de illusie in stand houden dat als de mensen het niet goed doen in Amerika, dat komt omdat zij lui of dom zijn, of niet hun best willen doen. Zij hebben het beeld van de Amerikaanse droom in gedachten en zij geloven oprecht dat Amerika alle mensen die binnen haar grenzen wonen, evenveel kans geeft. Zij denken dat iemand die echt zijn best doet, rijk kan worden, of het in ieder geval goed hebben. Veel mensen hebben dit beeld, deze droom en willen die niet loslaten.

Nu heb je de boodschapper horen verwijzen naar een artikel in Time Magazine, waarin staat dat er al sinds 1975 ongelijkheid in inkomens is. Er staat ook dat er nog grotere ongelijkheid in inkomens was tussen 1945 en 1975. Ik kan je ervan verzekeren dat als je teruggaat naar die drie decennia na de oorlog, je een goede reden had om te zeggen dat alle mensen in Amerika die echt hun best deden, welgesteld hadden kunnen worden, niet beslist rijk, maar wel welgesteld. Maar sinds 1975, zoals de studie RAND laat zien, heeft er een verschuiving in de Amerikaanse economie plaatsgehad, waardoor niet alleen het inkomen en de rijkdom, maar ook de kans is afgepakt, systematisch afgepakt, van negentig procent van de bevolking, zelfs negenennegentig procent van de bevolking. En om te kunnen zeggen, om deze droom te handhaven dat alle mensen het goed zouden kunnen doen, moet je feiten als deze negeren. Je moet iets negeren wat de meeste mensen kunnen zien, namelijk dat veel Amerikanen mensen in de middenklasse steeds harder werken, beide ouders werken, maar toch steeds minder een welvarende levensstijl hebben.

Dat komt niet door gebrek aan bereidheid om te werken. Zelfs de middenklasse die naar de universiteit is geweest en een goede opleiding heeft gehad, heeft vaak een baan van meer dan veertig uur per week; de mensen verdienen steeds minder inkomen en vinden het steeds moeilijker om de levensstijl te behouden van de welgestelde middenklasse. Iedereen die dat wil zien, kan dat zien. De vraag die ik jullie zou willen voorleggen, is: “Is er wel een economische basis om de Amerikaanse droom te handhaven, dat iedereen het goed kan hebben als hij echt hard werkt en zijn best doet?” Is daar wel een economische basis voor?

Wanneer je kijkt naar die koude, harde computerdata kijkt over de verdeling van het inkomen, is er dan wel echt een basis om vol te houden dat die droom uit kan komen? Want deze studie demonstreert dat niet alleen het inkomen, maar ook de kansen, zijn afgepakt. Je kunt nog zo goed je best doen, je kunt hard werken, je kunt studeren, een graad halen, je kunt steeds harder werken in je baan, maar je verdient niet meer geld, omdat het geld naar de top één procent gaat. Dit wordt bewezen door koude, harde gegevens. Ja, dat kun je negeren. Maar nogmaals, wat is dan de basis van die droom?

Een ander vraag is dan: “Waarom zijn er dan zoveel mensen die deze droom in stand willen houden?” In plaats van naar de feiten te kijken, en om zich heen te kijken, naar hun eigen leven te kijken en zich te realiseren dat er iets in Amerika is gebeurd wat het heel moeilijk maakt om de Amerikaanse droom uit te laten komen voor de meeste mensen. Wat is er gebeurd?

De inkomensongelijkheid is natuurlijk één factor, maar er zijn meer. Hoe komt het dat veel mensen de Amerikaanse droom in stand willen houden? Dat moet wel zijn omdat die droom hen iets oplevert. Wat levert het hen dan op? De bevestiging van een overtuiging die de meesten van hen niet zouden kunnen formuleren. Die overtuiging is: “Ik ben een gescheiden menselijk wezen. Ik ben niet mijn broeders hoeder, ik ben een apart individu. Wanneer ik het goed doe, dan komt dat omdat ik persoonlijk hard werk en niet iets met een ander hoef te delen, iemand anders moet helpen, iets voor een ander moet doen. Ik kan mijn eigen persoonlijke leven leiden en ik hoef niet te kijken naar hoe het met andere mensen om mij heen gaat.” Deze overtuiging willen veel Amerikanen houden. Daarom willen ze niet naar de Amerikaanse droom kijken en die vergelijken met vaststaande economische data.

Hoe komt het dat een substantieel deel van de Amerikanen, in feite een groter deel dan in welk ander land ook, die houding heeft? Je kunt beginnen met eerst naar een populair beeld te kijken dat in Amerika heel erg overheerst in het collectieve bewustzijn, in de Amerikaanse cultuur, in het collectieve bewustzijn van Amerikanen. Dit is zeer versterkt door Hollywood. Dit heeft wortels in het wilde westen. Zoals ik al vaker heb gezegd, komt dat door het gevoel van individualisme, het ruige individualisme. Wie heeft dit land opgebouwd? De ruige individuen die erop uit trokken, tegen de natuur vochten, tegen de oorspronkelijke Amerikanen streden, de bevers vingen, de buffels doodden, en goud mijnden, zij waren degenen die dit land hebben opgebouwd.

Er zijn heel veel films die iets laten zien van het wilde westen in vroeger tijd; dat degene die terugschoot de problemen oploste. In moderne films zie je opnieuw dat iemand eerst niet wilde vechten, maar dat hij, toen de slechte mensen hem maar uit zijn tent bleven lokken, op den duur toch begon te schieten en toen hij alle slechteriken had doodgeschoten, was het probleem opgelost en leefden ze zogenaamd noch lang en gelukkig – maar in ieder geval tot de volgende slechterik langskwam, maar dat is iets wat je natuurlijk nooit in films zag, omdat het niet verder ging na de woorden ‘The End’. Dit culturele fenomeen zie je in Amerika.

Nu zie je dat Amerikaanse films bijvoorbeeld over de hele wereld worden vertoond. Er zijn veel naties, (laten we de Scandinavische landen als voorbeeld nemen) waar men ook naar Amerikaanse films kijkt. Als je zou zien wat er in het hoofd van iemand in Scandinavië gebeurt, wanneer die een van die films kijkt, en dat vergelijkt met de manier van denken van veel Amerikanen, dan zie je een totaal verschillende reactie. Veel Scandinaviërs zien dit niet als een teken dat het ruige individualisme het antwoord op alles is, of een ideaal dat je in stand moet houden. Zij zien die mensen niet als helden. Zij vinden de film misschien onderhoudend of spannend, maar zij hebben niet dezelfde droom als Amerikanen. Zij zien niet dat die films die droom bevestigen, de Amerikaanse droom dat iedereen het goed kan hebben, als de mensen hun best maar doen. Veel mensen in Europa hebben een veel genuanceerder beeld, zij realiseren zich dat zij het goed kunt hebben binnen de context van de samenleving waarin je leeft. Veel mensen realiseren zich dat jij je best kunt doen en het beter kunt hebben als jij je best doet, maar er zit een limiet aan wat je kunt doen vanwege de samenleving waarin je leeft. Er zijn Amerikanen die dit niet willen toegeven.

Laten we nog eens naar de mythe kijken dat het ruige individu die de natuur inging en de Amerika koloniseerde, en maakte tot wat het nu is. Klopt dit met de werkelijkheid? Hoeveel van jullie zijn in Amerika opgegroeid met deze films, deze mythes, deze ideeën? Hoeveel van jullie hebben hier ooit over nagedacht? Hebben jullie erover nagedacht wie Amerika hebben opgebouwd? Wie hebben Amerika gekoloniseerd? Wat heeft Amerika gekoloniseerd? Wat heeft Amerika tot een welvarende natie gemaakt? Wat heeft er een natie van gemaakt? Was dat het individualisme? Als je naar de historische feiten kijkt, dan zie je dat de eerste kolonisten geen individualisten waren. Zij kwamen als gemeenschap, zij kwamen als groep. De mensen die zich in Virginia vestigden, de mensen die zich in wat nu Massachusetts is, vestigden, kwamen als pelgrims. Zij kwamen omdat zij tot een bepaalde groep behoorden, een specifieke groep, een religieuze groep die in Europa werd vervolgd vanwege hun religie en zij gingen op zoek naar vrijheid van vervolging in Amerika.

Wat hadden ze voor ze kwamen en wat hielden ze later in stand? Een heel sterk groepsgevoel. Zij beschouwden zichzelf niet als een individu die kon doen wat ze maar wilden, ongeacht wat dat met anderen zou doen. Dit was niet de groep mensen waarvan sommigen zeiden: “Ik hoef alleen maar voor mezelf en mijn gezin te zorgen en het kan me niet schelen wat er met anderen gebeurt.” Zij kwamen met een sterk gemeenschapsgevoel: Wij moeten het samen doen, wij doen het persoonlijk alleen maar goed, als wij het als gemeenschap goed doen. Als wij het allemaal goed doen, als wij elkaar helpen, dan zullen we het persoonlijk ook goed hebben. Maar als wij ons gang gaan, alleen naar ons eigenbelang kijken, dan zullen we het niet goed doen, dan zullen we het niet overleven.” Zij wisten dat ze van elkaar afhankelijk waren en handelden daarnaar, omdat dit hun natuurlijke manier van doen was.

Als je kijkt naar de eerste kolonisten die aan wal kwamen, dan zie je dat zij een sterke gemeenschapsgeest bezaten. Zij hadden heel erg het gevoel dat zij hun broeders hoeder waren. Dit heeft Amerika in eerste instantie opgebouwd: dit sterke gemeenschapsgevoel, de bereidheid om elkaar te helpen, samen sterk te staan, delen wat je bezit opdat iedereen het kan overleven. Deze gemeenschapsgeest heeft Amerika in eerste instantie opgebouwd. Nu waren de mensen met gemeenschapsgeest niet de enigen die naar Amerika kwamen. Er kwamen ook mensen uit Europa, die een individualistischer manier van denken hadden. Wie waren deze mensen als je naar de historische feiten kijkt? Eerlijk gezegd waren veel van hen criminelen die aan de wet in Europa probeerden te ontsnappen door naar Amerika te gaan. Waarom waren ze crimineel? Omdat ze alleen aan zichzelf dachten. Dit waren sterke ruige mensen die niet vonden dat zij zich met andere mensen moesten bemoeien, maar mochten pakken wat ze wilden pakken. Toen Amerika begon te groeien en steeds welvarender werd, zag je een verschuiving in de soort mensen die kwamen. Je zag dat heel veel mensen waren opgegroeid onder heel slechte omstandigheden in Europa. Je zag bijvoorbeeld veel boeren die hun gezin niet konden onderhouden met het land dat ze bezaten. Dit kwam niet door de onwil om te werken maar door de politieke en economische omstandigheden in die landen.

Veel boeren uit Scandinavië konden hun gezin niet onderhouden met het land dat ze tot hun beschikking hadden vanwege het ruwe klimaat. Hoe hard ze ook werkten, met de landbouwmethodes die ze destijds hadden, je kon maar een bepaalde hoeveelheid graan verbouwen op een bepaald stuk land. In die tijd was dat niet anders, je kon dit niet compenseren met hard werk. Door bepaalde economische/politieke situaties was het onmogelijk om graan voor meer dan een bepaald bedrag te verkopen en dit hield in dat die mensen hongersnood leden. Veel van die boeren waren geen criminelen, ze waren opgegroeid op een boerderij die ze persoonlijk bezaten en die van generatie op generatie van vader op zoon overging. Zij hadden ook een heel individuele manier van denken. Geen criminele denkwijze, maar wel heel individualistisch. Zij kwamen met dezelfde denkwijze in de hoop dat ze hier land konden vinden en het persoonlijk goed te hebben. Maar zij hadden wel enig gemeenschapsgevoel, het gevoel dat zij moesten samenwerken en elkaar helpen. Je zag natuurlijk ook dat er nieuwe kansen kwamen, toen de feodale samenlevingen in Europa instortten. Je zag het industriële tijdperk opkomen waarin je ineens een groep mensen zag die het in het feodale systeem niet goed konden hebben, omdat zij niet als zoon van een edelman geboren waren, maar die het wel beter wilden hebben dan anderen. En zij zagen nu hun kans in het industriële tijdperk door fabrieken te beginnen, fabrieken te bezitten, en daardoor geld te verdienen met het werk van andere mensen.

Je zag de opkomst van een klasse van mensen die in een feodale samenleving of feodale heren waren of zo onderdrukt waren dat zij hun wensen niet kenbaar konden maken, maar in het industriële tijdperk kon dat wel. Je zag deze mensen naar Amerika emigreren omdat zij om verschillende redenen dachten dat zij meer kans hadden om in Amerika rijk te worden dan in Europa. In sommige gevallen kwam het gewoon omdat ze niet als oudste zoon waren geboren, en dus niet het industriële imperium van hun vader zouden erven. Maar er kwamen ook veel andere overwegingen in het spel.

Ik zeg nu het volgende: Wat Amerika oorspronkelijk heeft opgebouwd, was het gemeenschapsgevoel, het gevoel dat je het samen deed. Maar vanaf het eerste begin en vooral na het industriële tijdperk was er een toestroom van mensen met een heel individueel bewustzijn, mensen die we tegenwoordig (om een psychologische term te gebruiken) egoïstisch, zouden noemen. Zij waren egocentrisch. Zij waren op zichzelf gericht, ze hadden maar weinig scrupules als het ging over of het goed hebben, ongeacht hoe andere mensen het hadden. Zij hadden geen scrupules om van anderen te profiteren, niet beslist openlijk van hen te stelen, maar zeker andere mensen voor hen laten werken en hen zo’n laag loon te geven als maar kon opdat zij het meeste geld konden verdienen met wat zij ook maar hadden.

Dit heeft in de negentiende eeuw geleid tot de opkomst van een groep grote zakenlieden, fabriekseigenaren, financiers, vooral in de noordoostelijke staten van Amerika. Dit was duidelijk een groep mensen die aan zichzelf dacht, totaal egoïstisch was, in veel gevallen totaal meedogenloos, in de termen van tegenwoordig zou je hen narcisten noemen. Veel van die namen zijn bekend, ik hoef je ze niet te noemen, omdat je ze allemaal kent. Je kunt over hen lezen, hun biografie lezen, en dan kun je zien dat hun enige zorg was zoveel mogelijk geld vergaren, wat dat ook deed met andere mensen. In de negentiende eeuw werden sommigen zich ervan bewust dat dit niet mogelijk is in de economie die je in Amerika had. Met andere woorden, dit was een relatief vrije markteconomie, met vrije concurrentie, waarin iedereen op elk moment een bedrijf kon opstarten en met andere bedrijven concurreren. Als je dus lampolie verkocht voor een bepaalde prijs en iemand begon een bedrijf dat ook lampolie verkocht, maar wel minder winst wilde maken dan jij, dan kon dat onder jouw prijs duiken en je bedrijf afpakken. Om met hen te kunnen concurreren, zou jij je prijs moeten verlagen, en dat hield in dat jij niet zoveel winst kon maken.

Die mensen realiseerden zich dat je niet heel grote rijkdom kon vergaren zolang er vrije concurrentie was. Wat kon je toen doen? Je zou de concurrentie moeten beperken. Zij deden dit zelf op alle manieren die zij maar konden vindendoor te proberen onder andere bedrijven te duiken, hun bedrijf te vernietigen, zelfs criminelen in te huren om die bedrijven te vernietigen en mensen te doden die hen in sommige gevallen bedreigden. Het waren meedogenloze zakenmensen die alles deden wat ze konden om de concurrentie uit te schakelen.

Sommigen van hen realiseerden zich dat je, als je echt enorme rijkdom wilde vergaren, de regering zou moeten gebruiken om jou een bevoorrechte positie te geven. Zolang de economie vrij was, kon dit op geen enkele manier. Een paar van die grote zakenlieden realiseerden zich dat zij de regering voor hun karretje moesten spannen om de concurrentie te beperken en hen in staat te stellen om de winst en rijkdom in hun eigen handen te concentreren. Hierdoor kwam er een klasse mensen in Amerika op die dezelfde denkwijze hadden als veel feodale heren in Europa.

De feodale heren in Europa, de edelen, bestonden niet onafhankelijk. Zij konden alleen maar bestaan omdat zij een symbiotische relatie hadden met de koning en de kerk. Met andere woorden, zij hadden zich gerealiseerd dat zij, om in een bevoorrechte positie te komen, gebruik moesten maken van de regering, de koning en de kerk, de mensen aan de macht, zodat zij er een bevoorrechte levensstijl op na konden houden.

Wanneer je erkent dat reïncarnatie bestaat, dan kun je begrijpen dat na de val van het feodale stelsel, veel van de feodale heren in Europa in Amerika reïncarneerden en grote industriëlen en zakenlieden werden. Niet allemaal, omdat enkele feodale heren in Europa hun positie hadden geërfd en niet gemotiveerd waren om die met geweld in te pikken. Er was dus ook een bepaalde groep mensen die in Europa eigenlijk nooit aan de macht was geweest, of zelden aan de macht was geweest en dat waren meedogenloze mensen die bereid waren om alles te doen.

Je ziet dit in de negentiende eeuw opkomen als upper class in Amerika. Zij beschouwden zichzelf heel erg als de upper class en nog steeds. Als je in de hoofden van die mensen kon zien, dan zou je zien dat zij zichzelf als upper class beschouwen, een klasse van edelen in Amerika, zoals we al vaker hebben gezegd. De mensen die weten hoe de regering, de samenleving moest functioneren en het is hun plicht om de regering te laten doen wat zij het beste voor de natie vinden. De meesten zijn ervan overtuigd dat zij gelijk hebben, dat er maar één manier is om naar Amerika te kijken, en dat is die van hen.

Wat hebben ze gedaan? Vanaf de negentiende eeuw tot op heden proberen ze op alle mogelijke manieren de regering te beïnvloeden om een economisch systeem te vormen dat hen steeds meer rijkdom oplevert. Er zijn een paar ups en downs geweest in deze periode. Je kunt zien dat in de ‘Roaring Twenties’, veel rijkdom in handen was van die elite. Tot hun piramideplan op de aandelenmarkt in 1929 instortte en de economie in de Grote Depressie meesleepte, waar het land pas na de Tweede Wereldoorlog uitkwam en de klasse van edelen van Amerika, drie decennia nodig had om op te krabbelen en weer voldoende grip op het politieke stelsel te krijgen om de economie in de topzware economie te gaan veranderen die we tegenwoordig hebben en sinds 1975 hebben gehad zoals deze laatste studie van RAND aantoont.

Wat hebben ze gedaan? Ze hebben een feodaal systeem in Amerika geschapen, dat niet op bezit en het erven van land berust, maar in veel gevallen het bezit en erven van rijkdom. Rijkdom niet in de vorm van land, of zelfs goederen, of zelfs bedrijven, maar rijkdom in de vorm van geld en financiële instrumenten. Dit is in de kern hetzelfde systeem als in het feodale stelsel in Europa. Een paar mensen hebben een bevoorrechte positie die de gewone bevolking niet kan evenaren, niet eens kan bedreigen. En die mensen onttrekken steeds meer geld aan de gewone bevolking, zij oogsten de beloningen van het werk van de mensen, zonder hen een rechtvaardig loon te geven voor het werk dat ze doen.

In essentie is dit hetzelfde als het feodale stelsel. Een bevoorrechte elite plukt de vruchten van het werk van de mensen en geeft hen zo weinig mogelijk loon voor hun werk. Maar wat creëert rijkdom? Wat bouwt een economie op? Dat is het werk van de mensen. Wat gebeurt er wanneer je de rijkdom van de mensen plukt? Je remt de economische groei af zoals de studie uitwijst. Maar de mensen aan de top zijn niet geïnteresseerd in economische groei, zij zijn geïnteresseerd in de groei van financiële instrumenten. Zij zijn niet geïnteresseerd in wat er wordt geproduceerd maar de rijkdom die er met kunstmatige middelen kan worden gecreëerd.

Zoals die studie uitwijst, hangt tweederde van economie af van de besteding van consumenten. Wanneer je steeds meer geld afpakt van de consumenten, dan hebben zij minder te besteden en dat zal in het begin de economische groei afremmen. Maar er zal een moment komen waarop de echte economie, de fabrikanten, zichzelf misschien niet meer kunnen onderhouden. Er zou een economische crisis kunnen komen. Wanneer er een economische crisis is, dan worden de mensen bang die in financiële instrumenten hebben geïnvesteerd (net als degenen die in de twintiger jaren in de aandelenmarkt hebben geïnvesteerd). Zij willen hun geld eruit halen, omdat zij zich realiseren dat je niets kunt kopen met een stuk papier en daarom moeten zij dat veranderen in echt geld en wanneer iedereen dat tegelijkertijd probeert te doen, zal het hele systeem instorten.

Nu wil dat niet meteen zeggen dat de hele economie instort. Er zijn zullen nog mensen over zijn, zij moeten ook eten, dus er is nog wel een echte economie. Maar zoals je zag bij de crash in 1929, kan de echte economie heel diep in een depressie komen te zitten die natuurlijk de gewone bevolking raakt. Het raakt ook de rijken, maar zij voelen dat minder omdat veel van hen genoeg hebben om de storm het hoofd te bieden.

Waar wijst deze studie op? Dat de Amerikaanse samenleving, de Amerikaanse mensen in het algemeen, de economie topzwaar hebben laten worden in de laatste decennia. Nu zeg je misschien: “Waarom lieten de mensen dit toe? Waarom hebben de mensen hieraan meegedaan, waarom is het hen niet opgevallen? Waarom hebben ze niet geprotesteerd?” Dit kwam grotendeels omdat heel veel Amerikanen nog steeds in de Amerikaanse droom geloven, waardoor zij niet willen toegeven, zoals ik al heb gezegd, dat er geen financiële basis meer is voor die Amerikaanse droom. Daarom willen ze niet erkennen dat het systeem zo is gemanipuleerd dat de meeste mensen hoe hard ze ook werken, welgesteld kunnen worden. Zij worden steeds minder rijk. Zij worden on-welgesteld. Heel veel Amerikanen hebben de individualistische droom nog niet opgegeven die zij in hun systeem handhaven.

Wat is nu de oplossing? Welke keus heeft Amerika? Jullie hadden een economie die topzwaar was, die al decennia lang topzwaar is. Wat heeft de coronaepidemie gedaan? Die heeft het zichtbaar gemaakt dat de economie topzwaar was. Die heeft duidelijk gemaakt dat de mensen aan de top veel minder kans maken om te sterven door het coronavirus dan de mensen die lager in de samenleving zitten. Wat is de keuze voor de toekomst van Amerika? Welke toekomst, welke opties hebben mensen om uit te kiezen? Welke toekomst moet je kiezen? Je moet kiezen of je het oude topzware economische stelsel wilt houden, wat onvermijdelijk tot een crash moet leiden, zoals in het verleden, 2008, 1929, is gebeurd. Je kunt ook nog andere noemen. Of je kunt ervoor kiezen om een andere vorm van economie te eisen. De soort economie die Amerika al die tijd al zou moeten hebben gehad, waarin het waar is dat je het beter zult hebben als je harder werkt.

Wij als geascendeerde meesters proberen niet een soort socialistische economie te vormen waarin iedereen hetzelfde loon krijgt voor hetzelfde werk. Dit ligt veel meer op de lijn van het spirituele pad dat individuele inspanningen worden beloond, zolang ze niet egoïstisch, egocentrisch of narcistisch zijn. Het heeft nog steeds waarde dat mensen kunnen zeggen: “Als je het beter doet, word je beloond. Ik krijg meer geld. Ik kan een betere levensstijl hebben.” Maar het is ook mogelijk om meer gemeenschapsgevoel te hebben, waardoor alle mensen in de gemeenschap het beter hebben. Als je om elkaar denkt, samenwerkt, kan iedereen het beter hebben.

Zoals je ziet in deze studie is het inkomen van negentig procent van de bevolking gestolen, afgepakt, geërodeerd. Niet alleen van personen, maar ook van gemeenschappen, van groepen mensen, is het inkomen afgepakt. Het resultaat is dat hun prestaties niet beloond zijn, ze doen het niet beter als persoon of als gemeenschap. Wij willen natuurlijk graag zien dat een economie goed functioneert door zoveel mogelijk vrijheid, vrije concurrentie, te hebben als maar mogelijk is; waarin iedereen een bedrijf kan beginnen dat met grotere bedrijven kan concurreren, omdat de grotere bedrijven geen bevoorrechte positie hebben. Wij zouden graag zien dat die gemeenschapsgeest ontstaat, dat die gemeenschapsgeest zich verspreidt, omdat de mensen zich realiseren dat je door samenwerking het beter zult hebben dan alleen als individu.

Mijn geliefden, wat zeggen Amerikanen altijd opnieuw over hun land? “Wij zijn een democratie, wij zijn de oudste democratie.” Veel Amerikanen denken dat jullie de meest geavanceerde democratie hebben, iets wat ik serieus in twijfel trek. Laten we dat niettemin maar niet doen. Wat is een democratie? Jullie hebben honderden jaren een feodaal stelsel gehad, waarin een kleine elite bovenaan de samenleving de macht had over de meerderheid van de bevolking. Hoe is dat veranderd? Waarom is dit veranderd? Hoe kon het veranderen? Omdat de meerderheid zich realiseerde, dat zij in de meerderheid waren, en dat zij als zij als groep zouden samenwerken en als groep iets zouden eisen, de elite hen zou moeten geven wat zij vragen. De elite kan niet op tegen de meerderheid, tenzij de meerderheid in aparte groepen is opgedeeld die nooit kunnen samenwerken omdat zij altijd in conflict met elkaar zijn. Verdeel-en-heers is een les die de elite in duizenden jaren heeft geleerd, maar veel Amerikanen nog niet. Waarom? Omdat dit de droom van het individualisme is, de Amerikaanse individualisten.

Denk eens aan de slechte situatie van de werknemers in Amerika vergeleken met Europese landen. Waar meer vakbonden zijn, is meer solidariteit onder de werknemers. Omdat de werknemers bijeenkomen en gaan staken. Misschien zullen alle werknemers in een natie een algemene staking aankondigen, omdat de mensen in verschillende industrieën genoeg solidariteit hebben om zich te realiseren dat iedereen ervan kan profiteren als zij allemaal gezamenlijk hun stem laten horen. Komt het omdat de mensen in Amerika anders zijn dan de mensen in Europa? Waarom zijn de Amerikaanse mensen verdeeld? In zekere zin wel. Maar heel beperkt. Heel veel mensen met een heel individualistische bewustzijnsstaat hebben Europa verlaten en zijn naar Amerika gegaan en bleven hier incarneren, maar natuurlijk is er geen fundamenteel verschil. Mensen zijn in staat om overal dezelfde les te leren, maar waarom hebben de meeste Amerikanen die les nog niet geleerd?

Dat kwam omdat de machtselite in de negentiende eeuw begon op te komen, en wist dat verdeel-en-heers een methode was die door de tijd heen zijn waarde had bewezen. Zij realiseerden zich dat je de regering niet meer kunt manipuleren dan de meerderheid van het volk toestaat. Dus hoe kun je dan voorkomen dat de meerderheid van de mensen bezwaar maakt tegen het beleid van de machtselite? Heel eenvoudig, je moet de mensen in zoveel mogelijk groepen verdelen, zoveel vijandigheid scheppen en zoveel conflicten als maar mogelijk is. Je moet voortdurend de vlammen van die conflicten aanwakkeren, zodat de mensen nooit als meerderheid kunnen samenkomen en zeggen: “Genoeg! Wij willen een andere vorm van economie die niet topzwaar is.”

Kijk eens hoeveel verdeeldheid je in Amerika ziet. Ga terug naar de Burgeroorlog die dit schisma heeft geschapen dat nog steeds niet de collectieve psyche van Amerika heeft geheeld. Kijk eens naar etnische groepen, kijk eens naar nationaliteiten. Kijk eens naar al die delingen die er in Amerika zijn. Kijk eens naar de politieke situatie. Kijk naar het politieke debat, de manier waarop mensen tegen elkaar praten, waar ik over heb gesproken. Is het moeilijk om te zien dat dit gepolariseerd is en steeds gepolariseerder wordt? Mijn geliefden, kunnen de Democraten de problemen in Amerika oplossen? Kunnen de Republikeinen de problemen in Amerika oplossen? Geen van beide partijen in hun huidige vorm kan dat. Er moet een verschuiving komen, zodat ineens een meerderheid van Amerikanen zich verenigt en eist dat er een specifieke verandering komt, bijvoorbeeld een eind aan die topzware economie. De partij die bereid is om dat mandaat op zich te nemen zal in een nieuwe politieke partij veranderen die in staat zal zijn om de situatie te veranderen. Het zou de Republikeinse partij kunnen zijn, of de Democratische Partij. Het kan ook een derde partij zijn als het mogelijk mag om zo’n partij in het Congres te krijgen. Wat op dit moment natuurlijk niet kan. Maar dit zal niet van bovenaf gebeuren.

Mijn geliefden, wat heb ik nu proberen te zeggen? Het probleem is dat de Amerikaanse economie en het Amerikaanse politieke stelsel topzwaar is. Een topzwaar stelsel zal niet vanaf de top worden veranderd, het moet van onderop gebeuren; dat is de enige manier waarop dit historisch is gebeurd. Ja, er zijn tijden geweest dat de elite zag dat de mensen veranderingen wilden maar in plaats van een gewelddadige revolutie af te wachten, hebben ze vrijwillig die veranderingen doorgevoerd. Dit is natuurlijk de beste uitkomst en dat zal gebeuren als voldoende mensen die verandering willen en zich verenigen.

Wat is de keuze die het Amerikaanse volk nu heeft? Niet welke president ze zullen kiezen in november. Niet de keuze welke partij gaat regeren of een meerderheid in het Congres of de Senaat krijgt of de president levert. De keuze is wat voor samenleving je wilt hebben in de toekomst. Wil je een samenleving die meedogend is, of een samenleving die confronterend is. Op dit moment hebben jullie een samenleving die confronterend is, een kunstmatig gefabriceerde situatie, waarin meer dan een eeuw, meer dan honderdvijftig jaar, een heel agressieve machtselite in Amerika heeft geprobeerd om verdeeldheid onder het Amerikaanse volk te brengen of uit te vergroten, zodat zij zichzelf in een positie van macht en privileges kunnen manipuleren. Zij zijn daar opmerkelijk goed in geslaagd.

Zij kunnen natuurlijk niet begrijpen dat hoe meer succes zij hebben, hoe minder tijd ze hebben eer het systeem instort, zoals al heel vaak in het verleden is gebeurd. Zij willen dit niet zien, zij zullen de laatsten zijn die het zien, maar niettemin hebben ze opmerkelijk veel succes geboekt bij het splitsen van het Amerikaanse volk in al die groeperingen. Mijn geliefden, wij zien die verdeeldheid zelfs bij studenten van geascendeerde meesters, van wie sommigen ervan overtuigd zijn dat een bepaalde politicus of partij de problemen in het land zal oplossen. Welnu, mijn geliefden, als jullie, die een geascendeerde meester hebben die verdeeldheid niet kan oplossen, wat voor hoop is er dan voor Amerika? Wat voor hoop is er dan?

Jullie hebben een lering over hoe je Christusonderscheid kunt ontwikkelen. Wat doet Christusonderscheid? Dat toont je dat alle mensen één zijn. Jullie komen allemaal uit dezelfde bron. Wat betekent dat? Dit betekent dat al die kunstmatig geschapen indelingen niet echt zijn en er niet toe zouden moeten doen. Met Christusonderscheid zie je verder dan dat en zie je dat de mensen zich moeten verenigen om gemeenschapsgeest te kweken. Waar berust gemeenschapsgeest op? Op meerdere dingen, maar een daarvan is mededogen. Je voelt mededogen voor elkaar. Je zegt: “In onze gemeenschap zou niemand zo mogen lijden. Niemand zou honger mogen hebben. Niemand mag thuis in bed liggen sterven aan een virus waar men van had kunnen genezen, als men goede zorg in een ziekenhuis had gekregen. Maar omdat zij geen ziektekostenverzekering hebben, konden ze die zorg niet krijgen.” Je voelt mededogen. Je bent je broeders hoeder. Dit is de waarheid beseffen van de uitspraak van Jezus: “Wat je aan de minste van mijn broeders hebt gedaan, heb je aan mij gedaan.”

Amerikanen zijn er trots op dat zij een christelijke natie zijn. Wat doe je Christus aan bij de armen onder jullie? In andere groepen waarvan je denkt dat zij alle problemen veroorzaken? Sta je toe dat iemand, uiteindelijk de klasse van edelen in Amerika, je laat geloven dat een ander groep mensen de oorzaak van jouw probleem is? En jij denkt: “O, het zijn vreemdelingen, de illegale vreemdelingen die al mijn problemen veroorzaken.” Het is deze groep, het is die groep, het is de volgende groep,. Sta je toe te geloven dat een bepaalde president alle problemen kan oplossen en het geschenk van God is aan Amerika? Of dat een andere partij als die wordt gekozen alle problemen op kan lossen?

Als je er totaal realistisch naar Amerika op dit moment kijkt, dan zie je dat Amerika niet bestuurbaar is. Niemand, noch de Republikeinen noch de Democraten, noch deze of gene kandidaat kan Amerika op dit moment met succes regeren. Waarom niet? Omdat het Amerikaanse volk te veel verdeeld is; welk beleid je ook voorschrijft, het zal de verdeeldheid, boosheid, vijandigheid, alleen maar laten toenemen. Kunnen jullie niet begrijpen dat de boosheid, het zoeken naar een zondebok, het wijzen naar anderen een epidemisch niveau heeft bereikt, waardoor het onmogelijk is om Amerika, vooral vreedzaam, te regeren.

Wat zou je ooit kunnen doen om ervoor te zorgen dat een groot deel van de Amerikanen niet boos wordt en denkt dat dit het einde van de wereld is? Niemand, niemand zou kunnen regeren.

Als Saint Germain nu zou afdalen en een fysiek lichaam manifesteren, dan zou zelfs hij Amerika niet in haar huidige staat kunnen regeren. Hij kan misschien iets doen aan het herenigen van het Amerikaanse volk. Maar in haar huidige staat kan niemand Amerika regeren. Het is een onbestuurbaar land. Waarom? Vanwege al die verdeeldheid. Waarom wordt die verdeeldheid geschapen? Omdat de machtselite alles wil doen om te voorkomen dat het Amerikaanse volk zich verenigt en hun planen omgooit. Ja, mijn geliefden, het probleem met de machtselite is dat zij zich niet de sprookjes uit hun jeugd herinneren. Ik heb het in het bijzonder over de man die de kip met de gouden eieren doodde. Zelfs een paar van hen kunnen begrijpen dat dit niet houdbaar is. Maar heel weinig mensen van de elite kunnen dit begrijpen. Maar er zijn wel mensen in Amerika die het begrijpen, zoals de mensen die deze studie hebben gedaan. Veel andere mensen, journalisten, politici, academici, gewone mensen, heel veel mensen kunnen het wel begrijpen.

Ik probeer geen scenario te schetsen van een dag des oordeels. Het is trouwens een feit dat al die dingen waar ik nu op wijs, niet nieuw zijn. Zij zijn al bekend bij veel mensen in Amerika. Heel veel mensen kunnen de problemen zien, de tendensen zien, en weten wat er moet gebeuren. Waarom hebben zij het verschil niet gemaakt? Waarom hebben zij het publieke debat niet veranderd? Omdat zij dat niet kunnen vanwege de verdeeldheid onder de mensen. Op het moment dat je mensen bijeen kunt krijgen, en ze niet verdeeld zijn, zal er iets veranderen. Ineens zullen die mensen in staat zijn om hun mening te geven, zullen ze gehoord worden, zullen ze invloed kunnen uitoefenen. Het potentieel bestaat dat Amerika binnen één à twee decennia dramatisch zou kunnen veranderen, maar die verandering moet beginnen in de gedachten van de mensen. Het moet beginnen met de top tien procent die de verdeeldheid oplost die de gevallen wezens hebben geschapen, door de hulpmiddelen te gebruiken die wij jullie hebben gegeven, om verder te kijken dan uiterlijke verschillen.

We hebben al heel vaak gezegd dat een kleine groep mensen het collectieve bewustzijn kan verschuiven, maar dat kan alleen maar als jullie dat doen als studenten van geascendeerde meesters die zich hebben verenigd. Om dit te laten gebeuren, moet je bereid zijn om je bril af te zetten, de gekleurde bril die je gezichtsveld verstoort. Je moet bereid zijn om verder te kijken dan die opruiende retoriek, al die min of meer krankzinnige samenzweringstheorieën, al die vijandigheid en het gezoek naar zondebokken, die er gaande is. Natuurlijk probeer ik jullie geen schuldgevoel aan te praten, maar jullie hebben het potentieel om de voorlopers te zijn van die verandering. Als je aan dat potentieel wilt voldoen, dan moet je bereid zijn om persoonlijk jouw bewustzijn te veranderen. Als je door blijft gaan, als de andere mensen in de top tien procent verdeeld blijven, dan kan er geen verandering komen. De meerderheid moet óf de laagste tien procent óf de top tien procent volgen. De laagste tien procent zijn in zekere zin onderling verdeeld, maar zij vormen samen wel een systeem dat hen macht en privileges geeft. Maar wie gaan de mensen volgen als de top tien procent verdeeld is? Dat hoeft niet beslist de laagste tien procent te zijn, maar zij zullen vast blijven zitten in die verdeeldheid en vijandigheid en de zondebok zoeken die de laagste tien procent heeft veroorzaakt.

Mijn geliefden, dit is misschien niet de boodschap die je verwacht van de Goddelijke Moeder, maar als je die leringen een poosje hebt gevolgd, dan zou je moeten weten dat je eigenlijk nooit iets moet verwachten maar eenvoudig je openstellen en neutraal blijven bij wat er komt. In deze verhandeling heb ik grotendeels gesproken tegen het collectieve bewustzijn, maar er zijn onder jullie ook mensen die er hun voordeel mee kunnen doen als ze een stap achteruit doen en naar hun eigen bewustzijnsstaat kijken om te zien of jij dat mededogen hebt, het mededogen dat ontstaat door het besef dat we in Christus verenigd zijn en verdeeld in de antichrist.

Hiermee wil ik degenen bedanken die dit willen doen, en dat zijn de meesten. Een paar willen dit niet doen, omdat zij het niet eens zijn met wat ik heb gezegd. Maar de meesten willen uitzendstations zijn om deze boodschap naar het collectieve bewustzijn te sturen, waar het zich als kringen in het water zal verspreiden tot er mensen zijn die het oppikken en zich durven uitspreken en verandering eisen, want er zullen allereerst veranderingen moeten komen, en nu meer dan ooit.