Een vraag over de Krim, Oekraïne en Wit-Rusland
Antwoord van Geascendeerde Meester Lanello, 2017 – Novosibirsk, Rusland:
Laten we ons eerst richten op de situatie in de Krim. Je ziet dat er overal ter wereld veel parallellen van deze situatie zijn: Er zijn twee naties die aan elkaar grenzen, maar er zit een streek tussen die niet bij de ene natie hoort noch de andere. De mensen in die streek weten niet precies of ze nu bij de ene natie horen of de andere en komen daardoor vaak gevangen te zitten in een politiek spel.
In iedere situatie waarin je dit ziet, weet je dat er waarschijnlijk een groep mensen in het verre verleden het probleem had dat ze niet konden beslissen wie zij zijn. Dit wil niet zeggen dat de mensen op het schiereiland de Krim behoren tot de groep die ik de oorspronkelijk Russen heb genoemd, maar er zijn veel andere groepen op de wereld die een duidelijk omschreven groepsidentiteit hebben of groepskarma dat vele generaties teruggaat en zij kunnen niet beslissen wat voor mensen zij zijn en daarom kunnen ze niet helemaal goed beslissen of ze nu bij de ene natie of bij de andere horen.
Ze trekken vaak een soort spelletjes aan waarin ze de ene keer bij de ene natie horen en de volgende dag bij de andere, en misschien bestaat er ook nog een mix van die twee, waardoor een deel van hen één taal spreekt en loyaler zijn aan de ene natie en een deel van hen spreekt een andere taal en is loyaal aan de andere natie.
Dit is eigenlijk de spirituele achtergrond van veel van dit soort situaties en die zie je overal ter wereld. Je ziet ze in Moldavië, in Georgië, zelfs op veel plaatsen die vroeger bij de Sovjet-Unie hoorden en nu onafhankelijke naties zijn geworden of er zijn etnische groepen in Rusland die onafhankelijk willen worden, enzovoort, enzovoort.
In al die gevallen is dit de spirituele achtergrond daarvan en de enige oplossing is dat de mensen duidelijker beslissen wij zij zijn, in wat voor land ze willen wonen en dan kunnen ze geleidelijk aan hun leven oppakken. Dit betekent niet dat al die regio’s een onafhankelijke natie moeten worden, maar een aantal zou dat wel kunnen doen. Andere zouden kunnen beslissen dat ze zich aansluiten bij de naburige naties en daar in vrede mee leven. Dat is wat ik wil zeggen over dat onderwerp.
Wat betreft het grotere onderwerp – Oekraïne, Wit-Rusland, Rusland – in het algemeen heeft die situatie te maken met de Sovjettijd waarin de leider, zoals Stalin, ineens met één haal van zijn pen besluit honderdduizenden mensen van het ene deel van zijn rijk naar een ander deel te verplaatsen. Hij verhuisde mensen uit Rusland naar naburige republieken. Hij verhuisde mensen uit een aantal van die republieken, zelfs uit een paar Warschaulanden, naar andere delen van de Sovjet-Unie. Wat je hier eigenlijk ziet, is eerlijk gezegd – het is moeilijk om het op een andere manier te beschrijven – de daad van een gek bij wie zijn eigen macht naar zijn hoofd is gestegen en denkt dat jij de macht heeft om dat te doen, en hij denkt dat hij er profijt van kan hebben als hij deze mensen dwingt te verhuizen. Het enige punt op de agenda van Stalin was eigenlijk zijn eigen persoonlijke macht demonstreren, maar soms wist hij niet hoe hij een samenhangender rijk zou kunnen opbouwen dan door die mensen te verplaatsen en ze te mengen met de mensen die deel uitmaakten van de Sovjet-Unie.
Ik zeg niet dat dit logisch is omdat de gedachten van een dictator niet altijd worden gedreven door logica, tenzij het logisch is dat hij alles wil doen om zijn eigen macht te vergroten of te consolideren.
Ik heb het net over de Krim gehad waar mensen wonen die zich om karmische redenen uit de vroeger tijd zichzelf tussen twee andere naties in hebben geplaatst. Maar met de situatie die Stalin heeft gecreëerd en latere ontwikkelingen in de Sovjet-Unie zit het anders. Deze situatie is afgedwongen en in veel gevallen, of liever in alle gevallen, niet door de mensen gekozen. De Russische mensen die gedwongen werden om naar het oosten van Oekraïne te verhuizen of naar een van de Baltische staten hebben hier niet voor gekozen. De mensen die in die naties wonen, hebben er niet voor gekozen om de Russische mensen te ontvangen en dan krijg je natuurlijk de situatie dat er zich Russische minderheden in diverse streken bevinden: De Oostzeelanden, Wit-Rusland, Oekraïne, andere naties, en dan ontstaan er ingewikkelde situaties waar eerlijk gezegd zelfs een geascendeerde meester niet gemakkelijk een oplossing voor kan bedenken.
Misschien is het de moeite waard om terug te kijken en eerlijk toe te geven dat dit een heel ingewikkelde situatie was die werd afgedwongen en waar noch de Russen noch de andere naties voor hadden gekozen. En als je erkent dat iets geen keuze was, dan kun je misschien ook begrijpen dat je die situatie, die met geweld werd afgedwongen, niet met geweld kunt oplossen.
Wanneer je ziet wat Rusland onder leiding van Poetin in Oekraïne heeft gedaan, vooral in het oosten van Oekraïne, dan zie je dat dit een poging is om iets met geweld door te voeren. Mijn geliefde, je zou geschokt zijn als je kon zien op wat voor manier er wordt gemanipuleerd en welke agressieve daden er worden gepleegd die verborgen zijn voor het grote publiek; jullie zouden allemaal geschokt zijn. Je kunt de situatie niet met geweld oplossen en je zou jezelf het volgende kunnen afvragen: “Hoe komt het dat de meeste naties in de westerse wereld hebben gereageerd op wat er in het oosten van Oekraïne gebeurde, niet alleen op de Krim, maar speciaal in het oosten van Oekraïne? Waarom hebben ze gereageerd op het gedrag en de daden van Rusland in deze kwestie?”
Je ziet dat andere acties die Rusland heeft ondernomen, zoals de crisis in Tsjetsjenië niet zo’n sterke reactie hebben ontlokt aan de internationale gemeenschap. Je kunt je afvragen waarom er deze keer heftiger werd gereageerd en je kunt meerdere oorzaken aanwijzen, maar ik wil je nu graag op één belangrijke oorzaak wijzen. Wat gebeurt er nu al decennialang in de westerse wereld? Waar hopen de westerse naties op sinds de val van de Sovjet-Unie? Wat ontbrak er op de wereld in de Sovjettijd? Welnu dit was heel eenvoudig, er was een deling op de wereld, dat weten jullie allemaal, die jullie beschouwen als een deling tussen communistische naties en kapitalistische naties, maar zo simpel was het niet. Als je specifiek naar Europa kijkt, dan zie je dat er nauwelijks een regio op de wereld is waar door de eeuwen heen meer oorlogen zijn geweest dan tussen de Europese naties en zelfs tussen feodale heren of keizers die zichzelf daar hadden gevestigd.
Toen de Europese Unie werd gevormd, probeerde men in Europa verschillen op te lossen met onderhandelen in plaats van met geweld, of het nu een openlijke oorlog was of slinkse manipulaties, spionage, provocaties, sabotage of andere dingen. In plaats van met conflicten en geweld hebben ze geprobeerd om verschillen en ruzies op te lossen met onderhandelen. Dit is de globale bedoeling van de Europese Unie zou je kunnen zeggen of in ieder geval het potentieel dat de Europese Unie heeft om een manier te vinden om verschillen op te lossen door te onderhandelen.
Dit groeit ook in veel andere werelddelen en als je terugkijkt op die vooruitgang die financieel, materieel, economisch en qua levensstandaard, is geboekt in de laatste decennia, dan berust die voor een groot deel op grotere openheid en meer bereidheid om te onderhandelen.
Om te onderhandelen moet je natuurlijk enigszins open, eerlijk en direct zijn tegen de mensen met wie je onderhandelt. Als je iets verbergt en als zij erachter komen dat jij iets verbergt, als ze ontdekken dat jij een dubbele agenda hebt, dan worden de onderhandelingen afgebroken of zullen ze nooit helemaal slagen.
Dus vraag jezelf eens af: “Als de Russische regering een probleem heeft met Oekraïne of het oosten van Oekraïne, waarom hebben ze dan niet geprobeerd dit op te lossen door openlijk te onderhandelen? Waarom zouden ze kunstmatig, zou je kunnen zeggen, een soort burgeroorlog ontketenen? Waarom was dit de enige oplossing die ze konden bedenken of waarom ze die gekozen hebben? Waarom waren ze bereid om geweld te gebruiken en stiekem te manipuleren?”
Dit heeft te maken met wat ik eerder heb gezegd, maar je moet toegeven dat wij, de geascendeerde meesters, er vaak over hebben gesproken dat er in de Gouden Eeuw minder strakke grenzen zullen komen. Er zouden streken kunnen komen waarin de mensen ontdekken dat ze een paar gezamenlijke belangen hebben die nationale grenzen overstijgt en de banden in die regio steviger aantrekken.
Als bijvoorbeeld in het oosten van Oekraïne de situatie zou ontstaan dat in een bepaalde streek ineens het collectieve bewustzijn werd ontwikkeld dat de meerderheid van de mensen zich dichter bij Rusland voelt staan dan de Oekraïne, dan hebben wij als geascendeerde meesters er geen probleem mee dat de mensen in een streek vrij zijn om te kiezen dat ze zich aan willen sluiten bij een andere natie, als die keuze maar uit vrije wil gemaakt wordt. Maar een vrije keuze maak je niet als je wordt gemanipuleerd en als je niet bereid bent tot open onderhandelingen.
Oekraïne is nogmaals een van die landen waar de Oekraïners de kans kregen om na het opheffen van de Sovjet-Unie te beslissen in welke natie ze wilden wonen, wat voor volk zij zijn. Het was een moeilijke situatie, gedeeltelijk omdat de Russen in de minderheid waren, gedeeltelijk vanwege de geschiedenis van Oekraïne, maar we kunnen veilig stellen dat de Oekraïners die kans niet maximaal hebben aangegrepen. Je ziet dit aan de gewelddadige revoluties die hebben plaatsgevonden. Je ziet dit aan de vuistgevechten in het Oekraïense parlement en je ziet opnieuw dat er geen cruciaal aantal mensen is bereikt, waardoor de Oekraïners beter hun best doen om in een modernere natie te leven.
Deze situatie is natuurlijk uitgebuit door de Russische regering en wij zeggen dus op geen enkele manier dat de problemen in Oekraïne zijn veroorzaakt door de Russen. Zij worden uiteindelijk veroorzaakt door de Oekraïners zelf die niet kunnen besluiten om beter hun best te doen om een modernere, vrijere en democratische natie te worden.
Je ziet dat andere naties die deel hebben uitgemaakt van de Sovjet-Unie in dit opzicht meer vooruitgang hebben geboekt. Sommige hebben nog wel een Russische minderheid, maar toch zijn ze veel meer vooruitgegaan en moderner, vrijer en democratischer geworden.
Een andere vraag die je in zulke naties moet stellen, is dus: “Waarom hebben de mensen met een Russische achtergrond nog steeds het gevoel dat ze loyaal moeten zijn aan hun Russische erfgoed in plaats van de cultuur en nationaliteit te omarmen van een natie waarin de meesten nu zijn geboren en getogen?” De meeste mensen, bijvoorbeeld aan de Oostzee, zouden liever niet in Rusland willen wonen omdat zij nu in betere materiële omstandigheden leven. Ze kunnen zeggen dat ze worden gediscrimineerd, maar als dat zo is, dan komt dat omdat zij hun nieuwe nationaliteit en cultuur niet hebben omarmd.
Er bestaat verschil tussen een nieuwe cultuur en nationaliteit omarmen en proberen een land zo maken als jij zou willen in plaats van loyaal te blijven aan een andere natie met een andere cultuur en het land waarin jij woont te willen dwingen om ook zo te worden, als de inheemse bevolking niet zo is.
De mensen in de Oostzeelanden bijvoorbeeld, hebben geen Russisch erfgoed, lijken niet op Russen en zij moeten het recht hebben om hun eigen natie te vormen op grond van hun eigen nationale bewustzijn en cultuur. Daarom kun je als geascendeerde meester geen reden bedenken waarom de Russische minderheden die in die landen wonen, mogen eisen of verwachten dat het moet lijken op wonen in Rusland. Zij zouden naar Rusland moeten verhuizen of zij moeten het land waarin zij wonen in hun hart sluiten.
Hetzelfde geldt voor mensen in het oosten van Oekraïne, voor een aantal van hen en ook in Wit-Rusland. De mensen in Wit-Rusland hebben een dictatoriale regering en de meesten erkennen dat, maar het is nogmaals dezelfde dynamiek als het Russische volk waar ik over heb gesproken. Zij hebben niet besloten in welk land ze willen wonen, wat voor leider ze willen en verdienen.
Wit-Rusland is een complex land, omdat er mensen in dat land zijn die tot de groep behoren die ik de oorspronkelijke Russische bevolking heb genoemd en dan zijn er ook nog mensen met een andere achtergrond. Je kunt vanuit het geascendeerde perspectief niet zeggen dat Wit-Rusland een deel van Rusland moet zijn of deel van het westen moet uitmaken of een zelfstandig land moet zijn. De mensen moeten dat beslissen, maar nu hebben ze niets besloten en dat kost natuurlijk tijd. Wij erkennen dat en daarom moeten we naar de lange termijn kijken en afwachten wanneer de mensen beslissen in wat voor land ze willen wonen.
Wanneer je in een land woont met een duidelijk totalitaire regering zoals Wit-Rusland momenteel heeft, zoals de Sovjet-Unie heeft gehad, dan heeft dat een bepaald ‘voordeel’ voor het volk. Ik zet voordeel tussen haakjes, omdat het niet echt een spiritueel voordeel is, maar onderbewust zien zij het als een voordeel. Het voordeel is bij wijze van spreken dat als een sterke leider je vertelt wat je moet doen, dan hoef je veel vragen niet te stellen. Over veel dingen hoef je niet na te denken en dit maakt het leven eenvoudiger voor mensen die niet willen beslissen wie zij zijn en in welk land ze willen wonen. Daarom denken ook veel mensen in Rusland tegenwoordig dat alles beter was in de Sovjet-Unie, omdat zij nu in onzekerheid leven. Wanneer zij zich zeker voelen, kunnen ze die vragen negeren. Om te groeien moet je problemen onder ogen zien, anders kun je niet groeien. Daarom zie je dat veel mensen in de Sovjettijd in spirituele zin in coma lagen, zij groeiden niet.
Mensen die in de Sovjet-Unie zijn geboren, woonden hun hele leven of het grootste deel ervan in de Sovjet-Unie en zij hebben in dat leven geen spirituele vooruitgang geboekt. Hetzelfde geldt voor een aantal mensen die wonen in Wit-Rusland, in andere totalitaire naties, China bijvoorbeeld, Noord-Korea. Veel mensen kunnen hun hele leven in zo’n natie wonen zonder enige spirituele vooruitgang te boeken.
Nu is het natuurlijk ook mogelijk om in een vrij democratisch land te leven een heel leven geen vooruitgang te boeken, maar dat komt omdat er in die naties een ander soort veiligheid bestaat. Zij maken zich er niet druk om of een regering hen vertelt wat ze moeten doen, maar zij weten dat het welvaartssysteem ervoor zorgt dat zij een heel comfortabel leven kunnen leiden zelfs zonder te werken, zonder zich te scholen of te veranderen. Overal ter wereld zie je een bepaalde groep mensen die niet willen nadenken over die meer essentiële vragen in het leven, omdat zij niet willen groeien.
Ik wil erop wijzen dat dit soort mensen in de vrijere, democratische, meer ontwikkelde landen, een kleiner percentage van de bevolking vormt, maar in de meer totalitaire landen is dit percentage groter en daarom hebben die naties een totalitairdere regeringsvorm.