Hoe we onze democratische ideeën kunnen waarmaken

 

In de zestiende eeuw publiceerde Thomas More een boek met de naam Utopia waarover zelfs vandaag de dag nog wel mensen discussiëren. Er bestaan grote verschillen in hoe dit boek door verschillende experts wordt geïnterpreteerd. Maar sommigen hebben zich gerealiseerd dat het boek waarschijnlijk niet een serieuze aanbeveling is voor een samenleving als deze, maar meer een satire is op het Engeland van die tijd.

Neerkijken op het heden
Er is echter meer aan de hand, omdat het ook een satire was op mensen die ontevreden zijn over hun samenleving en altijd naar de toekomst kijken, denkend dat die samenleving beter zal worden in de toekomst, misschien wel in een verre toekomst. Dat denkt men tegenwoordig natuurlijk ook. Je vindt veel mensen, zowel in de democratische wereld als elders, die ontevreden zijn over de wereld zoals ze nu is. Die altijd naar het negatieve kijken, altijd op zoek zijn naar problemen, altijd proberen te analyseren wat hier mis is, wat daar mis is. En ze denken dat ze dit met de beste bedoelingen doen. Ze denken dat ze een theorie proberen te ontdekken over hoe ze de ideale samenleving in de toekomst kunnen creëren.

Dit was ook het geval in de zestiende eeuw en in veel andere tijdperken. Er is altijd een bepaalde groep mensen, sommigen zijn manipulatoren, die altijd hun huidige tijd bekritiseren en op zoek zijn naar een betere toekomst. En wat doen ze dan? Ze zeggen in zekere zin dat de huidige tijd niet goed is. Dit is een probleem, dat is een probleem, er gebeuren allerlei verkeerde dingen in de samenleving en daarom moeten de mensen ontevreden zijn over het heden en naar de toekomst kijken. Dit verschilt niet zoveel van de katholieke kerk en veel andere christelijke kerken die het idee aanhangen dat je niet echt gelukkig kunt zijn op deze wereld. Geluk komt wanneer je na dit leven gered bent en naar de hemel gaat. Als jij je aan de voorschriften van de kerk houdt natuurlijk.

Op de wereld bestaat heel sterk de mentaliteit, er is een zeer sterke collectieve draaikolk, om neer te kijken op het heden en naar de toekomst te kijken. Of zelfs terug te kijken op het verleden en te denken dat de omstandigheden veel beter waren in die zogenaamd ‘goede oude tijd’. Je ziet mensen die of terugverlangen naar het Romeinse rijk of een ander rijk, of nog een ander rijk, of verlangen naar de utopische samenleving die zich volgens hun overtuiging in de toekomst zal manifesteren.

Je kunt een probleem niet oplossen met de bewustzijnsstaat die het probleem heeft veroorzaakt
Hoe verbeter je de samenleving eigenlijk? Veel mensen zeggen dat je de samenleving verbetert als je de bestaande problemen analyseert en aanwijst en vervolgens die problemen oplost. Dit ligt altijd heel subtiel, want de uitdaging is om altijd om een hogere kijk, een hoger perspectief, te gebruiken. Natuurlijk kun je terugkijkend op de geschiedenis zien dat mensen problemen hebben geanalyseerd en vervolgens hebben geprobeerd om oplossingen voor die problemen te bedenken. Dit is een noodzakelijke benadering. Maar als dit je enige aanpak is, zul je niet echt succes hebben en zeker geen ideale samenleving scheppen.

Waarom niet? Waar staat hoger bewustzijn eigenlijk voor? Om een hoger bewustzijn en onderscheidingsvermogen te krijgen, moet je het dualiteitsbewustzijn begrijpen. Eén aspect daarvan is de door Hegel beschreven dialectiek. Een these genereert een antithese en de interactie tussen die twee genereert een synthese die de volgende these wordt, enzovoort. Dit gebeurt ook als je problemen probeert te analyseren en op te lossen met je huidige bewustzijnsniveau.

Einstein werd door ons geïnspireerd om te zeggen: “Je kunt een probleem niet oplossen met de bewustzijnsstaat die het probleem heeft veroorzaakt.” En veel mensen doen dat als ze iets analyseren. Want wat was het bewustzijn dat het probleem in het leven had geroepen? Het dualiteitsbewustzijn. Wat gebruiken deze mensen om het probleem te analyseren? Het dualiteitsbewustzijn. Wat gebruiken ze om een oplossing voor te stellen? Het dualiteitsbewustzijn. En hoe kan een probleem dat voortkomt uit het dualiteitsbewustzijn worden opgelost door het dualiteitsbewustzijn? Dat kán níét.

Het bewustzijn achter de problemen transcenderen
Wat deed Jezus eigenlijk? Wat vertegenwoordigde hij werkelijk? Wat heeft hij de wereld eigenlijk gepresenteerd? Dat de ultieme oplossing van problemen is dat je het bewustzijn transcendeert. Geen enkele christen heeft het fundament om dit in christelijke doctrines te begrijpen, omdat de leringen werden vervormd bij het stichten van de katholieke kerk omdat de machtselite het overnam. En het bewustzijn van antichrist, het Petrusbewustzijn, werd het fundament van de katholieke kerk.

Heel veel mensen op de wereld hebben het fundament om dit te begrijpen. Ze kunnen het zelfs in universele termen bevatten, omdat ze zien dat je op een hoger bewustzijnsniveau moet komen, een hoger perspectief, moet krijgen, om een probleem te kunnen oplossen. De meeste menselijke problemen zijn het resultaat van een specifieke bewustzijnsstaat. een houding die bestaat uit egocentrisme, egoïsme, ik eerst, de bereidheid om anderen iets aan te doen en met geweld iets van anderen af te pakken. Kijk maar naar de wereld van tegenwoordig. De bereidheid om met geweld iets af te pakken. Kijk eens hoeveel problemen voortkomen uit die bewustzijnsstaat: Alle misdaden, alle oorlogen, alle invasies en veroveringen.

Kijk naar de economie. Alle economische problemen die je ziet, zijn ontstaan doordat de machtselite bereid is om iets met geweld van de mensen af te pakken. Dit heeft de wereldwijde armoede veroorzaakt die je ziet. Dit heeft voor de ongelijkheid in inkomensverdeling gezorgd. Het heeft inflatie gegenereerd, het geldstelsel, speculatie heeft geleid tot hogere prijzen, enzovoort. Het gaat er alleen maar om dat er mensen zijn die met geweld iets proberen te ontnemen aan het geheel, de bevolking. Heel veel problemen die je op de wereld ziet, zijn voortgekomen uit deze bewustzijnsstaat.

Hoe zou je die problemen ooit kunnen oplossen, tenzij je die bewustzijnsstaat transcendeert en een bewustzijnsstaat krijgt die het fundament voor democratie vormt? Omdat je anderen goed behandelt, pak je iets niet met geweld af, maar werk je eraan om het geheel te verbeteren, omdat je beseft dat dit de ultieme manier is om jezelf te verbeteren. Dit hoeft niet in een religieuze context te gebeuren. Ook niet in een spirituele context. Het is iets wat veel mensen in universele termen kunnen bevatten en waarnemen.

Als je dit begrijpt, kun je overwegen wat voor samenlevingen deze verandering in bewustzijn zouden kunnen doorvoeren. Het Rusland van Poetin of het China van Xi of de naties in het Midden-Oosten zeker niet. Het moeten de democratieën zijn. En de democratieën moeten daarom erkennen dat er een hoger bewustzijnsniveau moet komen, zelfs een hogere benadering van de samenleving, van menselijke interacties en van de overheid. En dit omvat ook het selecteren van leiders.

De cognitieve dissonantie van de machtselite
Terugkomend op het boek Utopia en veel besprekingen daarvan hebben gezegd dat het is geschreven als satire op het hedendaagse Engeland. Het grootste probleem in het Engeland van de zestiende eeuw was echter dat je een koning met een groep edellieden om zich heen had die vonden dat ze iets met geweld van de mensen mochten afpakken en daardoor een machtselite vormden die het volk uitbuitte. Er was meer dan één machtselite – de War of the Roses bestond bijvoorbeeld uit twee rivaliserende machtselites.

Het probleem met dit soort leiders is dat ze beweerden dat ze bepaalde idealen hadden, maar handelden op manieren die in strijd waren met de idealen die ze beleden. Ze beweerden bijvoorbeeld dat ze christen waren, maar ze buitten de bevolking uit. Ze pakten hun rijkdom en macht af en gingen voorbij aan het feit dat de manier van landbouw zo was veranderd dat veel mensen dreigden te verhongeren. Dit kon onmogelijk een uitdrukking zijn van christelijke idealen en christelijke leerstellingen. Ze wilden dit niet zien, omdat ze alleen maar op zichzelf, hun macht en hun bevoorrechte levensstijl gericht waren. Niets anders deed ertoe.

Er was een tweedeling, cognitieve dissonantie. Een bepaalde klasse leiders maakt misbruik van haar macht. En iemand moest niet buigen voor dergelijke leiders, zich niet onderwerpen aan hun macht en machtsmisbruik, maar opkomen voor wat hij dacht dat juist was. Met andere woorden, veel mensen hebben gezegd dat Thomas More geobsedeerd werd door de leringen van de kerk waar jij je tot op de letter aan moest houden. En daarom was hij tegen echtscheiding. Hij was erop tegen dat de koning scheidde van een vrouw die hem geen kinderen kon geven, zodat hij een andere vrouw kon zoeken en een erfgenaam krijgen. Tegenwoordig zien we dat echtscheiding universeel wordt geaccepteerd, zelfs door de katholieke kerk, hoewel wel met tegenzin, en dat iedereen scheidt. Dit is tegenwoordig niet meer belangrijk voor ons. Waarom was het zo belangrijk voor Thomas More dat hij bereid was daarvoor te sterven? De kwestie van echtscheiding was slechts een wereldlijk probleem. Dat was niet het echte probleem, het hogere probleem was de wens om stelling te nemen tegen machtsmisbruik.

Jezus nam ook stelling tegen machtsmisbruik, hij weigerde zich aan macht te onderwerpen en liet zich daarom executeren. Veel andere mensen hebben dat in de loop van de geschiedenis gedaan, en zo nu en dan is het nodig dat iemand met een bepaald niveau van bewustzijn dat standpunt inneemt en weigert zich te onderwerpen aan machtsmisbruik, niet wil buigen voor macht.

Deze dynamiek probeerde Thomas More in Utopia bloot te leggen. In die samenleving – niet alleen in Engeland, maar in heel Europa – maakte de heersende klasse schaamteloos misbruik van haar macht. Beloven dat zij zich aan christelijke idealen zouden houden, maar hun daden waren het tegenovergestelde van de christelijke idealen. Tegenwoordig zou je kunnen zeggen dat hij stelling nam tegen de machtselite en de manipulatoren.

Stelling nemen tegen machtsmisbruik
Op wat voor manier is dit relevant voor hoger bewustzijn? Dit wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen die een hoge mate van onderscheidingsvermogen bereikt, zich moet laten executeren, maar er komt een punt waarop je wel stelling neemt tegen machtsmisbruik. Je weigert je eraan te onderwerpen. Er kunnen situaties zijn waarin je er niet tegen in opstand komt. Geef Caesar wat van Caesar is en aan God wat van God is. Maar in gedachten neem je een standpunt in. Je weigert om je te onderwerpen aan machtsmisbruik. Je weigert om je te onderwerpen aan propaganda, aan druk, aan leugens, aan al die manipulaties die er zijn. Veel van de bewustere mensen hebben dit gedaan, maar er zijn natuurlijk altijd gradaties waarin je dit kunt doen.

Op wat voor manier is dit relevant voor de democratie? Wat is democratie in zekere zin? Een regeringsvorm waarbij in ieder geval een cruciaal aantal mensen van de bevolking stelling heeft genomen tegen machtsmisbruik. Hoe zijn democratieën ontstaan? Kijk naar de Verenigde Staten waarin de vroege patriotten weigerden zich te onderwerpen aan de koning van Engeland. Hoe ontstonden democratieën in Europa? Omdat een cruciaal aantal mensen van de bevolking op het punt was gekomen waarop ze zich niet langer lieten misbruiken door de koning en een edelman die eeuwenlang misbruik van hen had gemaakt.

Hoe verhoudt dit zich tot de wereldsituatie? Dat democratieën stelling moeten nemen tegen de heersende klasse die macht misbruikt. En dit gebeurt op de wereld door stelling te nemen tegen naties zoals Rusland, China en andere die hun macht misbruiken; of het nazirijk of vele andere voorbeelden. Maar er is ook een interne component omdat de mensen, de leiders, de geschoolde mensen, de mediamensen, de politici een hoger niveau van inzicht moeten krijgen en bereid moeten zijn om stelling te nemen tegen mensen die macht misbruiken.

In sommige landen kan dit corruptie zijn. Dit kan het zogenaamde ‘old boys’-netwerk zijn, door gunsten te verlenen aan mensen die loyaal zijn aan jou en je politieke partij. Het kan op economisch terrein zijn omdat degenen die de leiding hebben over de economie schaamteloos macht misbruiken om rijkdom weg te sluizen van de mensen. Dit kan gebeuren door stelling te nemen tegen mensen die zijn gekozen in een democratisch proces, maar nu misbruik maken van dat democratische proces om aan de macht te blijven of om de rechten van de (democratische) processen en instituten van de overheid in te perken. Daar zijn veel voorbeelden van, zelfs in democratische landen, zelfs leiders die democratisch gekozen zijn, maar die vervolgens misbruik hebben gemaakt van hun macht door verscherping van de controle, beperking van vrijheden, beperking van de vrije pers, ondermijning van democratische instituten, zoals rechtbanken, of zelfs parlementen, enzovoort.

Het is noodzakelijk dat naties optreden en duidelijk maken dat er zelfs in democratische naties nog steeds mensen zijn die misbruik willen maken van macht. Wanneer je terugkijkt op de geschiedenis, zie je dat bij een kleine elite de tendens bestaat om macht te gebruiken, omdat ze bereid zijn om met geweld iets van anderen af te pakken en dit is natuurlijk totaal antidemocratisch. Daarom mag dit niet worden toegestaan. Maar in de meeste democratische landen is het wel toegestaan.

Dit kan op een kwaadaardiger manier zijn, zoals je bijvoorbeeld aan het eind van de negentiende eeuw ziet. Een klasse monopoliekapitalisten in de Verenigde Staten probeerde willens en wetens het democratische proces te ondermijnen door hun geld te gebruiken om invloed te kopen, om instellingen te vormen die antidemocratisch waren, zoals het Federal Reserve System, dat niet federaal is en is ook geen reserve. Je ziet dit op veel agressieve manieren. Je ziet bepaalde landen dat iemand die aan de macht is gekomen, probeert de macht rond zichzelf of zijn eigen partij te consolideren door andere democratische instituten te ondermijnen. Maar je ziet het ook op subtielere manieren terug.

Het old-boys-netwerk in de democratische landen
Hoe groter het land, hoe meer de tendens bestaat dat er een elite opkomt die bereid is om schaamteloos en gewelddadig misbruik te maken van hun macht. Je ziet dit vooral in de Verenigde Staten, omdat dit de grootste democratische natie is. Die heeft de meeste macht. Daar staat het meeste op het spel. Daar valt het meeste geld mee te verdienen. Mensen die macht willen misbruiken, kunnen de meeste macht krijgen in de Verenigde Staten.

Neem een klein land als Denemarken eens als voorbeeld. Je kunt niet zeggen dat de mensen in de Deense machtselite manipulatoren zijn uit dezelfde klasse als de Verenigde Staten of Rusland of China. Denemarken heeft gewoon niet genoeg macht om dit soort manipulatoren aan te trekken. Maar desondanks bestuurt een machtselite in Denemarken wel het land. Niet omdat ze geweld gebruiken, maar omdat ze de mensen kennen. En ze hebben daadwerkelijk studies gedaan om in kaart te brengen dat iets meer dan vierhonderd mensen het hele land besturen in de praktijk door middel van de invloed die zij bezitten. Maar dat gebeurt niet door middel van bedrog of geweld, maar het is een goedbedoelde poging om het land zo goed mogelijk te besturen, want deze mensen denken dat ze er het meest geschikt voor zijn. Denemarken is geen land dat niet functioneert en is geen disfunctioneel land. Het functioneert vrij goed. Maar daar gaat het niet om.

De vraag is wat de groei van de mensen bevordert. En dat kan alleen als de mensen betrokken zijn bij de overheid en het geen netwerk is van old boys. Meestal besturen ‘old boys’ – die natuurlijk allemaal blank zijn in Denemarken – achter de schermen het land en daar hebben de mensen weinig invloed op. Veel mensen zijn niet eens verkozen politici. Het zijn leiders in de financiën en de industrie, academici. Zij oefenen in de eerste plaats invloed uit omdat ze mensen kennen, door connecties, door met iemand te praten en iets aan te bevelen en af te raden, enzovoort. Natuurlijk zie je dat ook in veel andere kleinere democratische landen, maar ook in de grotere landen.

Het is nodig om je hiervan bewust te worden. Het is niet iets wat je economische corruptie zou noemen; meer mentale corruptie, omdat deze mensen denken dat zij het het beste weten. Ze zijn er absoluut van overtuigd dat ze gelijk hebben. En ze hebben allemaal cognitieve dissonantie; zelfs een welwillende machtselite die niet schaamteloos macht misbruikt, liegt of manipuleert. Ze hebben wel cognitieve dissonantie omdat ze denken dat ze bepaalde idealen hebben, maar niet zien dat hun daden niet overeenkomen met hun idealen. Dit is een van de volgende stappen voor democratie.

Eerlijk zelfonderzoek: maken we onze democratische idealen waar?
Een van de volgende logische stappen voor democratieën is dat ze in de spiegel kijken en zeggen: “Wat voor idealen hebben we? Welke idealen vormen het fundament voor onze democratische natie en grondwet?” En vervolgens kijken we naar de samenleving en zeggen: “Waar zien we mensen, instituten, aspecten van de samenleving die duidelijk niet voldoen aan deze idealen, deze fundamentele idealen?” Dit hoort bij democratie; zelfonderzoek, eerlijk zelfonderzoek, om de democratie steeds meer in overeenstemming te brengen met de idealen die de democratie in de eerste plaats tot stand hebben gebracht.

Als je teruggaat naar de Verenigde Staten, waren de grondleggers, enkelen van hen, in staat om zich af te stemmen op het hogere bewustzijn en bepaalde idealen te ontvangen, maar ze konden de diepere betekenis ervan niet goed begrijpen en waarmaken. Je ziet dat enkele grondleggers zelfs slavenhouders bleven, ook al hadden ze de Onafhankelijkheidsverklaring ondertekend dat alle mensen gelijk zijn geschapen.

Dit is geen verwijt. Er wordt niet gezegd dat de democratische naties achterlopen en dat ze dit al tientallen jaren geleden hadden moeten doen. Het is nu gewoon de tijd om hierover na te denken en veel mensen met een hoger bewustzijn staan ervoor open om dit te doen. Velen doen dat al. Veel mensen kijken er al naar. Veel mensen in de pers en media, onderzoekers, schrijvers, auteurs, staan open voor deze ideeën.

Je ziet bijvoorbeeld journalisten in Polen, een van de meest katholieke naties in Europa, die de afgelopen jaren pedofilie in de katholieke kerk aan het licht hebben gebracht. Dat is slechts één voorbeeld van een kerk die beweert dat ze berust op de idealen van Christus, maar die systematisch seksueel misbruik van kinderen toestaat, iets wat duidelijk niet in overeenstemming kan zijn met de idealen van Christus. Tegelijkertijd verdoezelen ze dit, ontkennen ze het, wat wederom niet in overeenstemming kan zijn met de idealen van Christus. Wat zou Jezus hebben gezegd tegen een katholieke bisschop die seksueel misbruik van priesters verdoezelt en naar andere parochies overplaatst? Zou hij hebben gezegd: “Goed gedaan, jij beschermt de kerk.” Of zou hij hebben gezegd: “Ga achter me, Satan, want je beledigt mij.”

Naarmate het leven vordert, naarmate het collectieve bewustzijn wordt verhoogd, wordt het steeds gemakkelijker om je idealen waar te maken, vooral in democratische landen. Het is gemakkelijker om je idealen waar te maken in een democratie dan in een dictatuur, waar jouw kop zou kunnen rollen als je opkomt voor je idealen. Of in een werkkamp in Siberië belanden, zoals Navalny in Rusland overkwam.

Zonder verwijten naar de samenleving kijken
Het is gewoon een natuurlijke ontwikkeling, een natuurlijk gevolg als het bewustzijn wordt verhoogd en een vooruitgang van de aarde dat democratische naties beter naar zichzelf kijken, meer naar zichzelf willen kijken, zichzelf beoordelen en niet in de ontkenning gaan, niet weigeren naar zichzelf te kijken. Er is behoefte aan een groep mensen die naar de samenleving wil kijken zonder een kritische, analytische manier van denken waardoor je in wezen het dualiteitsbewustzijn gebruikt om de problemen van het dualiteitsbewustzijn te analyseren.

Wat houdt dat in? Dat je altijd tot de conclusie komt dat het probleem dat je hebt, dat de samenleving heeft, door een bepaalde groep mensen wordt veroorzaakt. En dat zij moeten veranderen en gedwongen worden te veranderen, of gedood worden, als ze niet willen veranderen. Met andere woorden, jij bent de zondebok. Wanneer je een dualistisch probleem analyseert met het dualistische bewustzijn, ben je altijd de zondebok.

En het gaat er niet om dat je een zondebok vindt. Het is geen kwestie van anderen de schuld geven en met je vinger wijzen. Er is behoefte aan een groep mensen – een beweging, organisaties, instituten, schrijvers – die naar de samenleving kijken zonder iemand de schuld te geven, zonder andere mensen tot zondebok te maken. Dit gebeurt natuurlijk al tot op zekere hoogte in alle democratische landen. Meer in de Scandinavische, Noord-Europese landen dan in veel andere. Canada is nog een voorbeeld. Ook Zuid-Korea is hiertoe geneigd, hoewel dat nog niet heel ver is ontwikkeld.

Helaas loopt de Verenigde Staten opnieuw achter bij deze trend. En dat komt omdat heel veel mensen, zowel rechts als links, in een onevenwichtige gemoedstoestand zijn terechtgekomen waarin ze anderen de schuld geven, met de vinger wijzen en een zondebok aanwijzen. Het duidelijkste voorbeeld voor degenen die ogen hebben om te zien en oren om te horen, is Donald Trump die vanaf zijn komst op het politieke toneel een zondebok aanwees, die anderen de schuld gaf en erop wees dat die mensen het probleem waren. Trump is een voorbeeld van een leider die zich volledig op zichzelf richtte, net als de machtselite natuurlijk. Hij zei eigenlijk tussen de regels door: “Iedereen die niet naar mij luistert, is het probleem. En degenen die zich aan mij onderwerpen, moeten iets aan die andere mensen doen.” Dat is geen democratie! Dit zal geen enkele natie in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn brengen!

Dat zal voor binnenlandse conflicten en strijd zorgen die de groei naar een gouden eeuw alleen maar zullen vertragen. Maar het zal nog veel meer doen, namelijk verdeeldheid scheppen tussen groepen mensen, wat heel handig de rol van de machtselite, de financiële, economische machtselite, verdoezelt. En dit stelt de machtselite in staat om rijkdom bij de mensen weg te sluizen, waardoor de levensstandaard van de mensen daalt. De mensen zijn zo druk bezig om elkaar de schuld te geven dat ze niet kunnen zien dat de machtselite het echte probleem is omdat die de economie op een bijna ondoorgrondelijke manier heeft verstoord. Bijna ondoorgrondelijk, omdat die niet is ontmaskerd. Je kunt natuurlijk niet verwachten dat iemand als Donald Trump, die misbruik heeft gemaakt van het financiële systeem, dit blootlegt of iets doet om dat te stoppen. Dit is wederom cognitieve dissonantie. Je beweert dat je een president zult zijn die voor de arbeidersklasse wil zorgen, maar doet niets tegen de machtselite die de arbeidersklasse uitbuit.

Volgende: Hoe je menselijk lijden wegneemt