Samenwerking is de weg naar de toekomst

 

Wanneer je bent gegroeid tot een niveau van onderscheidingsvermogen waarop je erkent dat er krachten buiten de democratische wereld zijn die de democratie willen vernietigen, kun je een belangrijke stap zetten. Het lijkt misschien alsof veel landen deze stap al hebben gezet, maar dit is nog niet volledig gebeurd en de stap die je kunt zetten door te erkennen dat samenwerking waardevol is. Sommigen zullen nu zeggen dat de democratische wereld al samenwerkt, de democratische landen werken al vele jaren en decennia samen en dat is ook zo, maar je kunt een hoger niveau van samenwerking bereiken als jij je dit realiseert.

In zekere zin zijn de meeste mensen in de democratische wereld, die we de bewustere mensen– de leiders, de media, de wetenschappers, de politici, veel mensen die geschiedenis hebben bestudeerd – zouden kunnen noemen hiervan op de hoogte, maar zijn ze wel echt op de hoogte? Is het echt tot hen doorgedrongen hoe belangrijk dit is?

Nogmaals, je kunt in een bewustzijnsstaat zijn waarin je jezelf als een gescheiden wezen beschouwt; je bent de tegenstander, je bent in conflict met, of de concurrent van andere mensen en totaal op jezelf gericht. Dan kan er een overgangsperiode komen omdat je genoeg hebt van die manier van leven en een ommezwaai maken als je erkent dat ‘behandel anderen zoals je wilt dat ze jou behandelen’ jou op een hoger niveau zal brengen en daarna kom je in een bewustzijnsstaat waarin het moeilijk voor jou kan zijn om je te herinneren hoe het vroeger was, hoe het was in jouw oude bewustzijnsstaat.

Je bent geneigd te denken dat mensen dezelfde verandering hebben doorgemaakt als jij en je wilt ze op deze manier kunnen behandelen, zoals het geval was bij het westen bij Rusland na de ondergang van de Sovjet-Unie. Door die verandering van bewustzijn kan het een tijdlang moeilijk zijn om je ervan bewust te worden dat veel mensen niet zijn veranderd en wat dat inhoudt. Wanneer je een hoger niveau van onderscheidingsvermogen krijgt, een hoger bewustzijnsniveau, kun je een genuanceerder begrip krijgen van de dynamiek op de wereld.

Veel mensen in de democratische wereld kunnen echt niet meer bevatten, of zich voorstellen, hoe het was om in bepaalde vorige eeuwen te leven. Je bent opgegroeid met een gevoel van vrijheid, een relatief gevoel van veiligheid, en je bent geneigd te denken dat dit gewoon is. Je bent ook geneigd te denken dat iedereen dit wil. Veel mensen zijn zich ervan bewust dat er landen op de wereld zijn waar ze geen democratische rechten en vrijheden hebben, maar denken er niet echt over na hoe dat komt. Ze denken dat het waarschijnlijk een soort anomalie is die snel zal verdwijnen. Vroeg of laat zullen die dictaturen verdwijnen en zal er democratie op de wereld heersen. Dit is geen onjuiste veronderstelling omdat democratieën uiteindelijk de wereld ook zullen regeren en dictaturen zullen verdwijnen, maar die zullen niet vanzelf verdwijnen. Ze verdwijnen alleen als een cruciaal aantal mensen in de democratische wereld, en zelfs in dictatoriale landen, de dynamiek begrijpt die hier zal worden uitgelegd.

Denk eens na over de vraag, waarom er kwaad is op de wereld. Bijna altijd is er ergens op deze planeet wel een kind dat zegt: “Mama, waarom is er kwaad in de wereld?” Dit is een vraag die al bestaat zolang er kwaad op de wereld is, maar dit is er niet altijd geweest. De democratische landen erkennen de leringen over manipulatoren misschien niet, maar desalniettemin kunnen de bewustere mensen in democratische landen tot het besef komen dat er een dynamiek op de wereld is die ervoor zorgt dat mensen het leven fundamenteel anders benaderen dan de meeste mensen in de democratische wereld.

Het bewustzijn dat bereid is om iets af te pakken van anderen
Je ziet dat in de democratische wereld bijvoorbeeld aan criminelen. Wat jullie criminele bendes, de maffia, noemen, hebben een heel ander wereldbeeld dan de meeste mensen. Je zou kunnen zeggen dat ze oneerlijk zijn, dat het criminelen zijn, maar het is meer dan dat alleen. Deze mensen zijn volledig op zichzelf gericht en bekijken alles in relatie tot zichzelf; hun mening, hun verlangens, hun fysieke interesses, hun fysieke veiligheid, hun welvaart, wat zij willen. En ze hebben de houding dat zij, als ze iets willen, het recht hebben om het te pakken, zelfs als dat betekent dat ze iets van andere mensen moeten afpakken. Dit is in principe de essentie van deze mentaliteit: “Ik heb het recht om iets van anderen af te pakken.”

Je kunt zien dat dit door de hele geschiedenis heen is gebeurd; het er altijd is geweest bij criminelen die bereid zijn andere mensen te bestelen of misschien zelfs te doden om hun bezittingen te krijgen, maar je ziet ook op grotere schaal dat wereldrijken of naties bereid zijn iets af te pakken van andere naties; ze te plunderen. Je had Dzjengis Khan, je had Attila de Hun, je had de Vikingen, je had het Romeinse rijk, veel mensen die zich volkomen gerechtvaardigd voelden om met geweld iets van anderen af te pakken. Je kunt zelfs teruggaan naar de tijd van het Oude Testament; wat was het credo? Oog om oog en tand om tand. Hoe is dat ontstaan? Juist door het bewustzijn, het feit dat de bevolking in die tijd werd gedomineerd door de denkwijze: “Ik heb het recht om iets van anderen af te pakken.”

Achter dit credo – oog om oog – zat ook de erkenning dat als iedereen iets van anderen afpakt, iedereen minder zal hebben. Met andere woorden, een samenleving zal een zeer laag niveau van veiligheid, welvaart, materieel leven, krijgen wanneer iedereen probeert iets van anderen af te pakken. Zelfs het Oude Testament berust op de erkenning dat de samenleving het beter zal doen als iedereen niet iets van anderen afpakt maar zich aan bepaalde regels houdt. Daarom zijn er de Tien Geboden; gij zult niet doden, stelen, enzovoort.

Wat was het doel van oog om oog? De mensen bang maken die iets van anderen willen afpakken, om hun agressie te stoppen uit angst voor vergelding, uit angst dat hen iets ergs zou kunnen overkomen. En je ziet dat dit zelfs in de moderne wereld nog doorwerkt, omdat er nog steeds mensen zijn die zich alleen inhouden uit angst voor straf, uit angst voor consequenties, dat ze in de gevangenis komen, geëxecuteerd worden, en dergelijke.

Democratieën moeten erkennen dat er nog steeds een groot bewustzijn op de wereld is dat bereid is iets van anderen af te pakken ondanks het feit dat de wereld vooruitgang heeft geboekt, ondanks het feit dat democratische naties vooruitgang hebben geboekt en beter kunnen samenwerken. Veel mensen op de wereld zitten in dit bewustzijn vast en er zijn ook naties op de wereld die vastzitten in dit bewustzijn.

Elke dictatuur zit gevangen in dit bewustzijn omdat de dictator om dictator te kunnen worden, moet geloven dat hij het recht heeft om iets van anderen af te pakken, dat wil zeggen van zijn eigen volk. Hij heeft het recht om macht, geld en hun leven af te pakken als ze hem niet gehoorzamen; hij heeft het recht om met geweld iets van anderen af te pakken. De democratische wereld moet erkennen dat die kracht bestaat, dat dit bewustzijn bestaat en dat veel mensen daarin vastzitten en democratieën hebben dit genegeerd, omdat ze hoopten dat het geleidelijk zou verdwijnen.

Democratische naties moeten een grens trekken en zich verenigen
Nogmaals, dit is geen valse hoop. Dit bewustzijn zal geleidelijk verdwijnen naarmate het collectieve bewustzijn wordt verhoogd en bepaalde mensen niet meer op de planeet mogen incarneren, maar als de democratieën dit blijven negeren, zal het veel langer duren voordat ze zich bewust worden van de noodzaak om de democratie te beschermen tegen deze mentaliteit en dit betekent dat democratieën zowel naar buiten als naar binnen moeten kijken.

Ze moeten kijken naar Vladimir Poetin, het voor de hand liggende huidige voorbeeld. Hij heeft duidelijk de houding date hij iets van anderen mag afpakken. Wat heeft hij tijdens zijn politieke carrière gedaan? Hij heeft de rijkdom van de natuurlijke hulpbronnen van Rusland van de mensen afgepakt, in handen van zichzelf en in handen van een kleine elite geconcentreerd en in ruil daarvoor heeft hij geëist dat ze hem steunen. Hij heeft er geen enkele moeite mee om iets van zijn eigen volk af te pakken. Hij heeft hen hun democratische vrijheden ontnomen, hij heeft hen zelfs hun gevoel van veiligheid en de hoop op een betere toekomst ontnomen. Hij heeft bijna net zoveel gepakt als de leiders van de Sovjet-Unie, bijna net zoveel als de slechtste leiders, namelijk Stalin; hij heeft bijna net zoveel van zijn eigen volk heeft afgepakt.

Tot nu toe hadden de democratische naties gehoopt dat dit een tijdelijke fase zou zijn en dat het niet te ver zou gaan. Nu is die hoop verijdeld en moet je toegeven dat Poetin ook gelooft dat hij het recht heeft om iets van anderen te pakken. Waarom stuurde hij zijn troepen naar Oekraïne? Omdat Oekraïne iets heeft wat hij wil en hij gelooft dat hij het absolute, onbetwistbare recht heeft om het met geweld af te pakken. Welke andere verklaring is er mogelijk als je kijkt naar de eenvoudigste verklaring? Natuurlijk zijn er ook nog andere factoren, maar hij gelooft echt dat hij het recht heeft om de onafhankelijkheid, de staat, de rijkdom, de productiecapaciteit en de natuurlijke hulpbronnen van Oekraïne af te pakken.

De democratische wereld moet erkennen dat er naties op de wereld zijn die deze manier van denken hebben. China is zo’n natie; de Arabische naties, andere dictaturen overal ter wereld, zijn bereid om iets met geweld te nemen als ze denken dat ze ermee weg kunnen komen. Wat moeten de democratische naties doen? Ze moeten die mensen laten denken dat ze er niet mee weg kunnen komen.

Als je naar Poetin had geluisterd, dan had je kunnen zien dat hij zijn bedoelingen niet onder stoelen en banken heeft geschoven. Niemand geloofde hem, maar hij heeft veel dingen gezegd. Toen hij de Krim In 2014 veroverde, hadden de westerse landen kunnen zeggen: “Nu is het tijd om een grens te stellen, zodat Poetin beseft dat hij niet weg kan komen met verdere avonturen.” Die grens is niet gesteld. Nu zit hij in Oekraïne. Nu hebben de westerse naties zich gerealiseerd dat ze een grens moeten stellen; ze moeten zeggen: “Tot hier en niet verder.” Maar ze moeten verdergaan en niet denken: “O, hopelijk is de oorlog voorbij en kunnen we teruggaan naar normaal.” Zolang Poetin aan de macht is, bestaat normaal niet in Rusland.

Je moet ook een stap verdergaan en zeggen: “Kunnen we wel een normale relatie met China hebben?” Xi Jinping heeft bijna openlijk verklaard dat hij van plan is Taiwan terug te brengen bij het vasteland. Hij heeft het Chinese leger opgebouwd, miljarden en miljarden dollars uitgegeven om schepen, vliegtuigen en raketten en wat dies meer zij te bouwen. Ligt het niet voor de hand dat de westerse naties de Chinese leiders moeten laten zien dat ze er niet mee weg kunnen komen als ze de situatie willen vermijden dat China ineens Taiwan aanvalt? Sommige naties zijn hierop afgestemd. Zelfs president Biden zei tijdens zijn recente reis dat de VS bereid was Taiwan militair te beschermen, iets waarover andere Amerikaanse presidenten aarzelden, maar er moet meer worden gedaan.

De democratie beschermen tegen criminaliteit en binnenlandse autoritaire bewegingen
Dit gaat over het buitenland, maar nu komt het binnenland, wat natuurlijk een belangrijker en ingewikkelder probleem is. Je ziet dat de criminaliteit en criminele bendes in bepaalde democratische landen toeneemt. Soms zijn het internationale bendes, sommige bendes komen uit landen die niet democratisch zijn, maar toch zijn ze er. De democratische naties moeten natuurlijk meer moeite doen om die een halt toe te roepen, om hun natie en hun volk te beschermen tegen criminaliteit.

Op het internet komt ook steeds vaker cybercriminaliteit voor van mensen die bereid zijn om met geweld iets af te pakken. Maar je ziet ook dat er in ieder geval in enkele democratische landen een kracht in opkomst is van mensen, of het nu politici zijn of mensen uit de media, die het democratische proces duidelijk niet respecteren. Zij zullen beweren en soms zelfs geloven dat ze dit doen voor het welzijn van de natie omdat de natie de verkeerde kant op gaat en dat zij het beter weten; ze weten beter dan wie dan ook hoe hun natie geregeerd moet worden en ze kunnen haar beter die richting opsturen (wat van episch belang is). Daarom hebben ze niet alleen het recht, maar zelfs de plicht om de macht met geweld over te nemen en de oppositie te onderdrukken. Dit is een beweging die in veel landen op verschillende intensiteitsniveaus wordt waargenomen.

Je ziet dat er politieke partijen, politieke kandidaten, mensen in de media, komen die de democratie niet respecteren. Hier moeten naties zich meer van bewust worden en de bevolking moet zich daar ook meer van bewust worden, zodat ze kunnen voorkomen dat het met deze beweging net zo ver komt als met Trump in de Verenigde Staten.

Wat heeft Trump na de verkiezingen gedaan als je hier neutraal naar kijkt? Hij toonde duidelijk gebrek aan respect voor het democratische proces en hij wilde het presidentschap met geweld op zich te nemen, ook al voerde hij dat niet uit. Veel aanhangers steunden hem en daarom namen ze het Congres met geweld in. In andere landen kun je soortgelijke tendensen zien, door de opkomst van leiders die geen respect tonen voor het democratische proces. Ze beperken de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van de media, ze beperken de invloed van de rechtbanken, zodat ze, als ze aan de macht komen, het gezag dat hen volgens de grondwet wordt gegeven, kunnen schenden. Je ziet mediakanalen die in feite fungeren als propaganda-afdelingen voor deze mensen, zoals Fox News in de Verenigde Staten, maar ook in andere landen. Dit is iets waar deze naties zich bewuster van moeten worden, omdat je dan je eigen volk beschermt tegen mensen die de democratische vrijheden zullen gebruiken om de democratische vrijheden van de rest van de bevolking af te pakken.

Het belang van onvervreemdbare mensenrechten
Er is altijd een zekere uitdaging in een democratisch land. Mensen stemmen en de meerderheid beslist, of het nu om een verkiezing of een referendum gaat, in zekere zin kun je dus zeggen, zoals al vaak is gezegd, dat de meerderheid regeert. Toch berusten alle democratieën op bepaalde rechten; de mensen hebben rechten die geen enkel gezag ter wereld hen kan afnemen of zou mogen afnemen. Zelfs de regering bepaalt niet wat de rechten van de mensen zijn.

In een dictatuur, zoals China en Rusland, geloven de leiders stellig dat zij het recht hebben om de rechten van hun volk te bepalen; er is geen hogere autoriteit dan zij, maar een democratie is gebaseerd op het bestaan van een hoger gezag. Je hoeft het niet God of de God van de natuur te noemen, zoals de grondleggers in Amerika deden. Je hoeft dat niet eens als een godheid te zien. Je moet gewoon respecteren dat er een soort principe is dat mensen rechten geeft en een democratische regering kan de mensen die rechten niet ontnemen. Je zou kunnen zeggen dat dit een natuurwet is die simpelweg aantoont dat een land het beste functioneert als er respect is voor een hoger gezag dan het wereldse gezag van een regering. Als je erkent dat er in een democratie rechten zijn, dan begrijp je dat er een grens zit aan wat een meerderheid kan beslissen. Een democratie kan geen dictatuur van de meerderheid worden en moet je dus erkennen dat verschillen moeten worden getolereerd.

De paradox van tolerantie: tolereren of niet tolereren?
Zelfs dit kan tegen democratie worden ingezet. Want wat zullen de mensen zeggen die democratie willen ondermijnen? “Waarom ben je niet tolerant tegenover ons? We zouden het recht moeten hebben om anders te zijn, net zoals homo’s en lesbiennes het recht hebben om anders te zijn.” Mensen hebben echter het recht om anders te zijn als ze het recht van andere mensen om anders te zijn, of beter gezegd de democratische rechten van andere mensen, niet ondermijnen. Onlangs was er een incident in de Verenigde Staten omdat de staat Texas een wet wilde maken die zei dat sociale media zoals Facebook of Twitter niet het recht hebben om conservatieve standpunten in te perken. Met andere woorden, ze wilden zeggen dat ze alles zouden moeten kunnen posten op de netwerken van de sociale media, inclusief niet-feitelijke informatie over vaccins of het dragen van maskers of over de verkiezingen en dat Trump niet van Twitter verbannen had mogen worden en dergelijke.

Maar wat gebeurt er als je zo’n wet invoert? Je laat ook toe dat Russische trollenfabrieken alles posten wat ze maar willen. Er moet een beoordeling komen. Wat is de bedoeling? Bestaat de intentie om met geweld de democratische rechten van de bevolking af te pakken? Dan moet je hier een limiet aan stellen om de rechten van de meerderheid te beschermen. Dit luistert heel nauw omdat het tot censuur kan leiden als het te ver doorgevoerd wordt, maar dit is ook iets wat je herkent op de hogere bewustzijnsniveaus. Zolang het dualiteitsbewustzijn op aarde bestaat, moet je uitersten vermijden. Je moet de balans vinden zodat je niet in het ene of het andere uiterste zit en ook niet ergens tussen twee uitersten in, maar je doet een stap naar achteren en kijkt naar het grotere perspectief, het hogere bewustzijnsperspectief. Democratieën moeten de strijd hiermee aangaan.

Hoe bescherm je de democratie en democratische rechten tegen mensen die bereid zijn om die met geweld af te pakken, of door misleiding wat ook een vorm van geweld is? Dit strekt zich natuurlijk ook uit tot het terrein van de economie omdat democratische naties zich moeten realiseren dat ze de gelijke rechten moeten beschermen, de gelijke economische kansen van alle burgers van de machtselite die ze met geweld wil afpakken en ongelooflijke resultaten hebben bereikt door met geweld de rijkdom van de bevolking af te pakken. Dit is duidelijk antidemocratisch en een democratische regering heeft de verantwoordelijkheid om haar burgers hiertegen te beschermen.

Samenwerking tegen de antidemocratische krachten
Als je in democratische landen bij wijze van spreken je huis begint schoon te maken, stel jij je open voor een andere zeer belangrijke overweging. Als je beneden het basisniveau van menselijkheid zit en je ‘behandel anderen zoals je wilt dat ze jou behandelen’ niet respecteert, dan kun je niet samenwerken. Maar zodra je op het basisniveau van menselijkheid zit, kun je gaan samenwerken; iets wat de democratische naties al heel lang doen, maar er zullen steeds hogere niveaus van samenwerking komen in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn. Dit samenwerkingsproces bestaat uit fasen en de fase die op dit moment het belangrijkste recht is, is dat de democratische naties tot het besef komen dat ze moeten samenwerken om hun naties en democratie als geheel te beschermen tegen de antidemocratische krachten.

Als je een militaire confrontatie tussen de NAVO en Rusland wilt voorkomen, moeten de democratische naties eensgezind sancties opleggen. Er zijn momenteel een paar Europese landen die zo afhankelijk zijn van Russisch olie en gas dat ze dit niet van de ene op de andere dag kunnen doen, maar ze moeten eensgezind Russisch olie en gas zo snel mogelijk afbouwen. Sancties opleggen is de enige manier om een militaire confrontatie te vermijden en die zorgen ervoor dat Poetin of andere mensen in Rusland beseffen dat ze hier niet mee wegkomen; dat het zelfdestructief is om hun militaire avonturen voort te zetten. Anders loop je het risico dat er een militaire confrontatie komt tussen de NAVO en Rusland en dit kan op manieren escaleren die geen enkele democratische leider echt wil.

Hetzelfde geldt voor China, als je de situatie wilt vermijden dat China Taiwan aanvalt, moet je eenheid tonen; dat je dit niet accepteert. Je moet dan ook samenwerken om de antidemocratische ondermijning door trollenfabrieken en andere krachten uit te sluiten. Rusland heeft veel krachten die een poging hebben gedaan om diverse bewegingen in het westen te financieren die antidemocratisch van aard zijn. Sommige rechtse bewegingen die je zelfs in Europa ziet, respecteren de democratische principes vanzelfsprekend niet.

Het geheel is meer dan de som der delen
Dit niveau van samenwerking is er nu, maar er is ook nog een hoger niveau dat weer verband houdt met hoger bewustzijn. Wanneer je op de hogere niveaus van onderscheidingsvermogen komt, begin je verder te kijken dan de verschillen, je begint de onderliggende eenheid te zien. En dan begin je te voelen, zelfs als je niet in die bewoordingen spreekt, zelfs als je de grotere principes niet begrijpt, dat er iets gebeurt wanneer mensen en naties samenwerken.

Dit heeft te maken met de gelijkenis van Jezus over de mensen die hun talenten vermenigvuldigden en meer terugkregen. Ook al komt dit tot uiting in een religieuze setting, het beschrijft eigenlijk een universeel principe en natuurwet en je kunt die gehoorzamen in de democratische naties als je dat wilt. Toen de hele wereld werd gedomineerd door de mentaliteit ‘Ik ben bereid om van anderen iets af te pakken’, rijkdom, welvaart, de levensstandaard heel erg veel lager was dan nu. Zelfs vandaag de dag zie je dat de levensstandaard in dictatoriale naties over het algemeen lager is dan in democratische naties en dit is natuurlijk onvermijdelijk, gedeeltelijk omdat een dictator altijd iets van de mensen afpakt, en hoe kan de levensstandaard van de mensen dan net zoveel worden verhoogd als in een democratische natie waar je dat niet hebt?

Dit komt ook omdat er iets gebeurt als mensen en naties samenwerken. Het geheel is meer dan de som der delen. Er is een soort vermenigvuldigingsfactor waardoor mensen het beter doen als ze samenwerken dan de som van hun individuele prestaties en dit is ook iets wat moet worden erkend.

Samenwerking versus egoïsme
Er zijn een paar economen die dit beginnen te erkennen, maar het moet de komende tien jaar veel prominenter worden, omdat je erkent dat er duidelijk sprake is van vermenigvuldiging. Nogmaals, je kunt het niet echt verklaren met het materialistische paradigma en dat is een van de beperkingen die mensen ervan weerhoudt om dit te herkennen, maar je kunt wel een enigszins universele verklaring vinden en gewoon zeggen: “We begrijpen niet waarom, maar we zien wel dat het geheel meer is dan de som der delen wanneer we samenwerken en er is meer – er wordt meer rijkdom gecreëerd.” Dit kan zich dan geleidelijk verspreiden en leiden tot een verschuiving omdat de democratische naties op een hogere manier kunnen samenwerken omdat ze de restanten van hun focus op zichzelf hebben getranscendeerd.

Als je kijkt naar de houding: “Ik ben bereid om iets van anderen af te pakken”, dan richt jij je volledig op jezelf. In de democratische naties heb je de bereidheid om fysiek iets van anderen af te pakken getranscendeerd, maar je hebt nog steeds veel groepen mensen, veel naties, die eerst voor zichzelf zorgen of zichzelf op de eerste plaats zetten; ‘looking out for number one’ zoals het gezegde luidt in de Verenigde Staten, die zichzelf beschouwt als nummer één onder de democratische naties. Je ziet dat heel veel naties ‘zich nog steeds op zichzelf richten. Waarom trok Groot-Brittannië zich terug uit de EU? Door hun focus op zichzelf dachten ze dat ze het op de een of andere manier beter konden zonder samen te werken met de EU. Waarom onttrekt Hongarije, waarom onttrekt Polen zich aan sommige regels van de Europese Unie? Omdat ze denken dat ze het op de een of andere manier beter alleen kunnen dan door samen te werken. Is dat wel zo?

Als je naar je bekrompen eigenbelang kijkt, zul je denken van wel. Maar er is een groter principe: Als je meewerkt, probeer je het geheel te verhogen, als je van bekrompen eigenbelang naar verlicht eigenbelang stapt, zal het geheel op een heel ander niveau worden getild en dan zal er meer voor iedereen zijn.

Met andere woorden, als de EU op een hoger niveau van samenwerking zou kunnen komen dan nu het geval is, zou de rijkdom in de EU-landen zoveel toenemen dat elk land het veel beter zou hebben dan nu het geval is. Dit besef zal doorbreken in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn. Door samen te werken kunnen we iets veel beter. In feite kunnen we het zoveel beter doen voor onszelf als we deel te nemen aan een onbaatzuchtige poging om het geheel te verhogen, omdat het geheel meer is dan de som der delen.

Als je niet kunt samenwerken, heb je alleen de onderdelen en misschien denk je dat je een groter onderdeel hebt dan iemand anders, maar hoe zit het als je het onderdeel dat je hebt, kunt verdubbelen als je samen kunt werken? Zou dat niet beter zijn voor jouw natie en volk? Samenwerking is de weg naar de toekomst. Je kunt zeggen: “Wat is er aan de hand op de wereld? Wat is een van de fundamentele dynamieken op de wereld?” Dat de wereld de tijd van verdeeldheid achterlaat en in het tijdperk van samenwerking komt. De wereld laat het volgende los: “Ik ben bereid om met geweld iets van anderen af te pakken, ik denk alleen in mijn eigen belang, de mentaliteit van ik eerst,” en is op weg naar een onbaatzuchtig verlangen en de bereidheid om het geheel te verhogen. Het is samenwerking versus egoïsme, onbaatzuchtigheid versus egoïsme.

Je kunt niet echt versus zeggen, want als je onbaatzuchtig bent, kun je niet het tegenovergestelde zijn van mensen die egoïstisch zijn. Je bent gewoon onzelfzuchtig en werkt gewoon voor het geheel zonder een tegenstander te zien. Nogmaals, we hebben een zeer nauw luisterend onderscheidingsvermogen nodig. Je zou kunnen zeggen: “Zijn de democratische naties niet in een staat geweest waarin ze geen enkele tegenstand hebben erkend en hebben ze op die manier Poetin geen vrijbrief gegeven?” En ja, dat klopt. Maar nogmaals, op dat lagere niveau erken je geen tegenstander omdat je die niet ziet. Het is niet zo dat die er niet is, maar je ziet het niet omdat je een bepaald principe onevenwichtig hebt toegepast. Dus nogmaals, wees wijs als slangen, onschuldig als duiven. De democratieën zijn in grote mate onschuldig als duiven geweest, maar niet zo wijs als de slangen.

Eén voor allen en allen voor één
Nogmaals, je moet erkennen dat je geen agressieve bedoelingen hebt jegens andere naties, zelfs niet tegenover democratieën, maar je erkent dat ze wel agressieve bedoelingen jegens jou kunnen hebben en je kunt dit niet zomaar negeren. Je weet dat de NAVO als een defensieve alliantie is begonnen om de naties van West-Europa te beschermen tegen Rusland, de Sovjet-Unie. Maar nu beweert Poetin dat de NAVO een agressieve alliantie is die de intentie heeft om Rusland aan te vallen, te veroveren of te vernietigen.

Je ziet dat de mensen met een egocentrische manier van denken alles zullen omdraaien. De NAVO is bedoeld om zich te verdedigen tegen de Russische agressie, maar nu zegt de Russische agressie dat de NAVO Rusland aanvalt, een bedreiging vormt voor Rusland. Hier kun je niet zomaar omheen en daarom moet je zeggen: “Wat doen we hieraan?”

We kunnen Poetin of Rusland niet behandelen als een democratische natie wanneer dat duidelijk niet het geval is en wat kunnen we dan doen? We kunnen één lijn trekken en ons verenigen. Het doel, of het credo van de NAVO, is de eed van de musketiers, één voor allen en allen voor één, als één natie wordt aangevallen, reageren alle andere. Welnu, je zou dit kunnen uitbreiden tot een algemene samenwerking tussen democratische naties, dat ze allemaal samen de democratie beschermen als een democratische natie op enigerlei wijze wordt aangevallen, niet alleen militair, maar ook economisch of door middel van propaganda.

Hier valt natuurlijk nog veel meer over te zeggen, er kunt op steeds grotere niveaus van samenwerking komen naarmate we verder in het Tijdperk van Hoger Bewustzijn komen. Het opheffen van natiestaten, het vormen van regio’s en andere zaken, maar dit ligt nog vrij ver in de toekomst ligt, dus in deze tijd is de verandering belangrijk die heeft plaatsgevonden in de democratische naties ten gevolge van de invasie van Oekraïne.

Dit is een zeer belangrijke verandering die heeft plaatsgevonden als gevolg van deze invasie. De democratische naties hebben tot nu toe daadkracht en bereidheid tot samenwerking getoond en het is van groot belang dat ze dit zo lang mogelijk volhouden. Het is erg belangrijk dat het niet zomaar wegsijpelt zodra de situatie een beetje lichter wordt, maar dat dit ook wordt doorgevoerd op andere terreinen en wordt gebruikt om de erkenning op te bouwen dat de democratische naties het veel beter zullen doen als ze samenwerken, zich verenigen en in steeds hogere mate samenwerken.

Samenwerking is van vitaal belang, want hoe kun je die kracht van antidemocratische landen tegengaan en mensen tegengaan die natuurlijk één land, één democratisch land, per keer zouden kunnen veroveren, als ze dat zouden mogen. Net zoals je bij de oprichting van de NAVO zag dat het besef er was dat geen enkel land in Europa zichzelf alleen tegen de Sovjet-Unie kon beschermen en hetzelfde geldt voor de samenwerking die er is. Want in Rusland, in China, in veel moslimlanden, is men nog steeds bereid om iets af te pakken met geweld, door bedrog, door vals te spelen, door naar anderen en het westen te kijken en te zeggen: “O, zij zijn decadent, ze zijn rijk, ze zouden eigenlijk niet zo rijk mogen zijn, ze hebben het uit hun koloniën gehaald, dus wij hebben het recht om het weer af te pakken. We mogen hen bedriegen, plunderen, we mogen dit doen, we hebben het recht om dit te doen, want het westen is de grote Satan, enzovoort.”

Je moet erkennen dat deze mentaliteit nog steeds bestaat en dat de democratische naties de beweging vertegenwoordigen die deze egocentrische manier loslaat van de kracht: “Ik ben bereid om iets van anderen af te pakken”, en dat de toekomst van de wereld hier helemaal van afhangt. Kunnen we echt een tijdperk krijgen dat niet wordt beheerst door geweld en kwade bedoelingen? Kunnen we in een tijdperk komen waarin er vrijheid is, veiligheid, welvaart, waarin je een betere toekomst op kunt bouwen en blijft bouwen aan een betere toekomst en te behouden wat er is bereikt; kan dit echt gebeuren?

Volgende: Hoe we onze democratische ideeën kunnen waarmaken