De democratie beschermen tegen de vijand van buitenaf en de innerlijke vijand

 

Wanneer mensen op een bepaald niveau van menselijkheid komen, kunnen ze maar moeilijk begrijpen, erkennen, dat andere mensen niet op dat niveau zitten. Bedenk eens hoe dat komt.

Op aarde kun je op twee manieren leren. Je kunt iets leren door hogere leiding van binnenuit of je kunt iets leren op de Harde Leerschool. Bovendien zijn alle mensen ervaringswezens. Met andere woorden, je kunt niet alleen van binnenuit leren. Je zou bijvoorbeeld geen school op aarde kunnen stichten waarop sommige mensen blijven totdat ze het allerhoogste bewustzijnsniveau hebben bereikt. Dat is niet het doel van een planeet als de aarde. Je moet een bepaalde hoeveelheid ervaring opdoen met het leven op aarde, met het bewustzijn op aarde, het collectieve bewustzijn op aarde, voordat je kunt groeien. Groei is een tweeledig proces van zowel ervaringen op de wereld als innerlijke leiding want dat geeft je de snelst mogelijke groei.

Lagere niveaus van bewustzijn
Wat gebeurt er als je een bepaald bewustzijnsniveau bereikt? Je zou kunnen zeggen dat sommige mensen nooit zijn afgedaald naar een heel laag bewustzijnsniveau. Maar er zijn mensen die wel op een lager bewustzijnsniveau zijn gekomen. Laten we iemand nemen die niet helemaal naar het laagste niveau is afgedaald, maar wel behoorlijk veel beneden het normale niveau. Die heeft ervaren hoe het is om in die bewustzijnsstaat te leven, wat in feite betekent dat je het gevoel hebt dat ‘andere mensen erop uit zijn om mij te pakken’. Je bent niet echt paranoïde. Je denkt alleen maar dat iedereen je wil bedriegen. Iedereen zal iets van je afpakken wat jij hebt vergaard als je dat niet bewaakt. Je bent op zoek naar problemen, je vertrouwt andere mensen niet, enzovoort.

Neem iemand die in meerdere incarnaties, misschien wel vele, op deze manier heeft geleefd en die bijvoorbeeld heeft geleefd in het middeleeuwse Europa, Azië of op andere plekken waar dictatoriale samenlevingen waren, waar in veel gevallen niet een andere wet bestond dan het gelijk van de sterkste. Deze persoon heeft dit al een aantal levens meegemaakt en je kunt zeggen dat hij duidelijk geen hoog niveau van onderscheidingsvermogen heeft, omdat hij denkt dat het volkomen gerechtvaardigd is dat “ik anderen aandoe wat ik weet dat ze mij proberen aan te doen, en ik moet in feite anderen iets aandoen voordat ze mij het kunnen aandoen om mezelf te beschermen.” Die persoon bevindt zich al een aantal levens in deze bewustzijnsstaat. Hoe kan hij op een niveau van menselijkheid komen dat hoger is, dat duidelijk hoger is, iets wat we basale menselijkheid kunnen noemen? Hoe kun je veranderen van anderen iets aandoen voordat zij jou iets aandoen naar anderen behandelen zoals jij wilt dat zij jou behandelen?

Niet iedereen is zo, maar de meeste mensen op aarde doen dit uit ervaring. Met andere woorden, ze moeten een aantal levens die laagste bewustzijnsstaat ervaren. Ze moeten zoveel negatieve gevolgen ervaren met deze bewustzijnsstaat en levensstijl dat ze uiteindelijk op het punt komen dat ze er genoeg van hebben, dat ze het gewoon beu zijn. Veel levensstromen hadden tweeduizend jaar geleden dat niveau bereikt. Ze waren op zoek naar een andere aanpak, ze waren op zoek naar iets beters, ze wilden iets beters, ze wilden meer dan wat ze hadden meegemaakt. De wet zegt dat de leraar verschijnt wanneer de student er klaar voor is en daarom incarneerde Jezus en gaf hij zijn leringen aan een groot aantal mensen. Bijvoorbeeld, behandel anderen zoals je wilt dat zij jou behandelen.

De verandering naar anderen goed behandelen
Er waren toen mensen die dit begrepen. Ze maakten daar contact mee. Ze zagen echt dat ze genoeg hadden van de oude bewustzijnsstaat om anderen iets aan te doen en toe waren aan een betere aanpak. Ze kregen een ‘Aha-erlebnis’, een openbaring, ze ervoeren bijna dat ze bekeerd waren of de ervaring van een wedergeboorte hadden gehad omdat ze begrepen: “O, ik moet beginnen de manier waarop ik andere mensen behandel te veranderen want dan zal mijn leven ook veranderen. Als ik blijf wachten tot andere mensen veranderen, gebeurt het misschien nooit. Wat kan ik doen? Hoe kan ik de verantwoordelijkheid voor mezelf nemen en mijn leven veranderen?” Deze mensen zeiden dit niet per se bewust, maar in wezen maakten ze dat mee. Ze begrepen wat Jezus zei; als je anderen behandelt zoals je wilt dat ze jou behandelen, dan kan de samenleving op het hogere niveau komen waarop alle mensen anderen behandelen zoals jij hen behandelt. Dit brengt de samenleving vervolgens op een hoger niveau.

Dit gebeurde toen niet bij veel mensen, en zeker niet bij een cruciaal aantal mensen, en daarom zag je niet dat de samenlevingen plotseling transformeerden en samenlevingen werden waarin iedereen anderen kon behandelen zoals ze door anderen wilden worden behandeld. Naarmate je vooruitgang in het vorige tijdperk ziet, zie je ook dat steeds meer mensen dit begrijpen. Dit culmineerde in de opkomst van democratieën, de moderne democratieën, omdat een cruciaal aantal mensen begreep dat als we allemaal anderen behandelen zoals we zelf behandeld willen worden, we een samenleving kunnen krijgen waar niet de macht van de sterkste geldt, maar waar een wet en principes ons beschermen. We kunnen een samenleving hebben waarin onze regering voor onze belangen opkomt en niet onterecht iets van ons zal afpakken wat wij hebben gemaakt.

Met andere woorden, we kunnen een samenleving krijgen waarin je een betere toekomst kunt opbouwen voor jezelf, voor je kinderen, voor je natie en erop kunt vertrouwen dat het niet zal worden afgepakt. Veel mensen deden dit. Dit betekende niet dat ze spirituele inzichten kregen, niet een geavanceerd niveau van hoger onderscheidingsvermogen, maar ze hadden deze verandering doorgevoerd. Ook al waren ze zich hier misschien niet van bewust en hadden ze het niet kunnen verklaren, ze hadden daar toch een bepaalde herinnering aan. Zelfs kinderen die in een democratische samenleving zijn geboren, hadden uit vorige levens nog een zeker besef dat ze genoeg hadden van deze wetteloze samenlevingen waarin het recht van de sterkste geldt. Zij kenden het contrast. Ze waren zich bewust van het contrast tussen de wetteloze samenleving en een gezagsgetrouwe democratische samenleving waarin ze rechten hadden, en ze hadden dit op grond van ervaringen. Ze hadden die verandering meegemaakt omdat ze zagen dat het beter voor hen was. Ze begrepen de dynamiek eigenlijk niet, maar ze waren wel veranderd.

Niet iedereen wil vrijheid en democratie
Als je die basale menselijkheid bezit, kun je misschien moeilijk begrijpen dat andere mensen niet op hetzelfde niveau zitten. Jij bent veranderd. Je hebt genoeg van een wetteloze samenleving, je denkt dus dat alle anderen er ook genoeg van moeten hebben. Je denkt dat iedereen kan zien wat jij ziet, wat voor jou zo duidelijk is dat het anderen ook wel duidelijk moet zijn.

In democratische landen zijn heel veel mensen geneigd te denken: “Ik heb genoeg van wetteloze samenlevingen, van dictaturen. Ik zie dat het veel beter is met democratie. Iedereen ziet dat toch.” Dit is natuurlijk niet zo en een van de ervaringen die democratische naties moeten hebben, omdat ze dan ervaren dat andere mensen geen democratie willen, geen vrijheid willen, geen economische vrijheid willen. Je hebt hier voorbeelden van gezien, na de invasie van Irak, na de invasie van Afghanistan, omdat je zag dat de mensen niet klaar waren voor een democratie. Ze omarmden de democratie niet. Ze zeiden niet: “Eindelijk zijn we van die dictator af. Nu kunnen we een democratische natie worden, waar we ons hele leven naar hebben verlangd.” Ze hadden er hun hele leven niet naar verlangd omdat ze er nog geen genoeg van hadden.

De verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gemoedstoestand
Nu zeg je misschien: “Waarom hebben ze er niet genoeg van?” Omdat ze niet klaar zijn om te doen wat nodig is om op het hogere niveau te komen. Denk na over de verandering van “Doe anderen iets aan voordat ze jou iets kunnen aandoen.” en “Behandel anderen zoals je wilt dat ze jou behandelen.” Denk aan die verschuiving. Wat moet je doen om die verandering door te voeren? Je moet jouw eigen verantwoordelijkheid nemen, maar wat houdt dat in? Dit houdt in dat je eigenlijk zegt: “Ik merk dat andere mensen nog steeds in een lagere gemoedstoestand verkeren. Ze doen allerlei dingen en ze zouden mij heel goed iets aan kunnen doen. Ik kan hen niet veranderen, maar ik heb genoeg van de ervaring om met zulke mensen om te gaan. Wat kan ik wel doen? Ik kan mezelf veranderen. Wat ben ik bij machte om te veranderen? Ik kan andere mensen niet veranderen, maar ik kan mezelf wel veranderen. Ik kan mijn eigen gemoedstoestand veranderen, ik kan besluiten dat ik, ongeacht wat andere mensen mij aan zouden kunnen doen, Jezus zal geloven toen hij zei: Behandel anderen, de wereld, het universum, het hogere bewustzijn zoals je wilt dat jij behandeld wilt worden.”

Dit betekent dat je de verantwoordelijkheid neemt om jezelf te veranderen in plaats van dat je probeert om andere mensen te veranderen door ze te dwingen. Je verandert eerst jezelf en vertrouwt er daarna op dat wat terugkomt van de kosmische spiegel overeenkomt met wat jij uitzendt. Dit is vertrouwen, maar ook de verantwoordelijkheid nemen dat jij je gemoedstoestand moet veranderen. Met andere woorden, een verandering van het wetteloze recht van de sterkste naar een houding waarin je de andere wang toekeert, je de verantwoordelijkheid moet nemen om je eigen gemoedstoestand te veranderen, wat er buiten jouw geest gebeurt, ongeacht andere mensen, wat andere mensen ook doen.

Sommige landen zijn niet klaar voor democratie
De waarheid is dat heel veel mensen op aarde nog niet op dat punt zijn. Ze hebben er geen genoeg van om misbruikt te worden, te lijden, te zeuren en te klagen over andere mensen, over hun leider in de samenleving, hun dictator en al dat soort dingen meer. Ze klagen. Ze projecteren dat hun problemen worden veroorzaakt door factoren in de buitenwereld en dat ze er niets aan kunnen doen. Ze kunnen er zeker niets aan doen door hun eigen gedachten te veranderen. Als mensen niet op het niveau zijn waarop ze bereid zijn de verantwoordelijkheid te nemen om hun eigen gedachten te veranderen, zijn ze niet klaar voor democratie. Zo simpel is het.

Daarom zag je dat de mensen in Irak de democratie niet konden laten werken, ook al hadden ze de kans om dat te doen. De mensen in Afghanistan ook niet. De mensen in Rusland in de jaren negentig konden dat niet omdat te veel mensen die niet hadden geaccepteerd, en daarom waren ze in Rusland geïncarneerd, omdat de partij daar hen altijd vertelde wat ze moesten denken en doen en als ze deden wat hen verteld werd, zouden ze een bepaalde basis voor hun materiële levensstandaard hebben. Daar hadden ze zich daarbij neergelegd. Ze hadden als het ware hun ziel aan de duivel verkocht om niet zelf beslissingen te hoeven nemen, om niet zelfstandig na te hoeven denken; om niet te hoeven beslissen wat goed of niet goed is en in de eerste plaats niet te hoeven beslissen hoe ze zichzelf kunnen veranderen hoe hun situatie ook is. Als de meeste mensen in Rusland op een hoger niveau hadden gezeten, waren ze niet in Rusland geweest. Ze zouden in West-Europa, de Verenigde Staten, Australië, Zuid-Korea en andere democratische landen zijn geïncarneerd. Dit geldt natuurlijk niet voor alle mensen in Rusland, omdat veel mensen daar zijn geïncarneerd om Rusland vooruit te helpen, net als in andere landen, maar dit geldt wel voor de meerderheid.

Gemechaniseerde mensen
De burgers en leiders in democratische landen moeten beseffen dat ze niet langer mogen denken dat iedereen democratie wil. Je mag jezelf niet toestaan dat je dit zomaar aanneemt, en wat betekent dat? Dat je moet erkennen dat er mensen zijn die een excuus willen om geen democratie te hebben en leiders willen die dictatoriaal zijn, die misbruik van hen maken, die hun vrijheid inperken, die hun vrijheid afnemen, het nieuws inperken waar ze hebben toegang tot hebben, zodat ze een excuus krijgen om niet na te hoeven denken, niet hun eigen beslissingen hoeven te nemen. Dit zou je het mechanisatiebewustzijn kunnen noemen. Dergelijke mensen leven op een werktuigelijke manier. Ze denken niet na over het leven. Ze denken niet na over de grotere vragen van het leven. Ze denken niet na over hun eigen gemoedstoestand. Ze observeren zichzelf niet.

Jullie, de bewustere mensen, zijn gewend om een stap naar achteren te doen, naar jezelf te kijken en te zeggen: “Waarom voel ik me zo? Wat gebeurt er? Waarom kijk ik zo naar het leven? Waarom kom ik de hele tijd dit soort mensen tegen?”, en dergelijke vragen meer. Maar deze mensen niet. Je moet erkennen dat er zulke mensen zijn. Er zijn veel van dit soort mensen in Rusland. Veel mensen in China. Veel mensen in de Arabische wereld, in Afrika, in Zuid-Amerika, ook al hebben veel landen in Zuid-Amerika een of andere democratische regering. Maar je vindt die ook in democratische landen. In sommige landen nogal veel. Veel aanhangers van Trump en mensen die nog steeds Trump blijven volgen, vallen in deze categorie. Ze willen niet zelf nadenken. Ze willen geen verantwoordelijkheid nemen. Ze willen projecteren dat het probleem bij iemand anders ligt.

De essentiële stap voor democratieën
Wat kun je doen als je dit begrijpt; als jij je daarvan bewust wordt? Dat, als het om andere naties gaat, je er niet vanuit kunt gaan dat Rusland op een dag een goed functionerende democratie zal worden als je alleen maar de olie en het gas koopt die hen een economische basis geeft om de samenleving te verbeteren. Hetzelfde geldt voor China: dat je, als je geld in China pompt, een middenklasse schept die geen communisme wil, en dat China op een dag een goed functionerende democratie zal worden. Of misschien moeten we het anders zeggen. Je kunt ervan uitgaan dat dit ooit zal gebeuren, maar niet in de nabije toekomst. Het kan heel lang duren voordat het zover is.

Daarom moet je gaan begrijpen dat wij als democratieën ‘eensgezind’ moeten zijn bij het beschermen van de democratie, omdat die landen, zelfs de mensen daar, gewoon een excuus willen om geen democratie te hebben en daarom hebben ze leiders die onze democratieën aanvallen en we moeten hier krachtig tegen optreden. Iets anders wat je kunt doen, is naar binnen kijken. Een van de wezenlijke elementen van democratie is dat je naar jezelf kijkt. Je kunt pas echt een democratie worden als je basale menselijkheid hebt en gehoor geeft aan de oproep om anderen te dienen zonder iets van bewijs te hebben dat dit jou ten goede komt, dat je de verantwoordelijkheid moet nemen voor jezelf, dat je bereid bent om naar jezelf te kijken en te zeggen: “Wat kan ik doen om mezelf te verbeteren?”

Je moet begrijpen dat dit een wezenlijk kenmerk van democratie is, en een democratie kan haar volledige potentieel niet waarmaken als veel mensen dit niet hebben begrepen. Daarom moet je als democratie je mensen leren hoe een democratie werkt. Om dit te doen moet jij je kinderen eigenlijk de principes van de menselijke psychologie bijbrengen. En wat moet jij je kinderen al op jonge leeftijd leren? Het is: wat er in jouw gedachten gebeurt, is niet het exclusieve product van wat er buiten jouw gedachten om gebeurt. Als een ander kind je plaagt – die zegt dat je dik en lelijk en dom bent – hoef jij daar geen slecht gevoel over jezelf van te krijgen en hoef je ook niet boos te worden. Je kunt ervoor kiezen om anders te reageren.

Dit is de basis. Nu kun je zeggen dat veel mensen in democratische landen dit wel weten. Maar veel mensen niet, en je kunt er niet vanuit gaan dat iedereen dat weet. Daarom is het in een democratie absoluut van wezenlijk belang dat je zegt: “We moeten onze kinderen van jongs af aan leren dat zij de leiding nemen over hun eigen psyche, want dit is de enige manier waarop ze een kans hebben op psychologisch welzijn. Het is ook de enige manier waarop we kunnen voorkomen dat ons gezondheidszorgsysteem wordt overweldigd door psychologische aandoeningen, dus het is in het belang van zowel het individu als de samenleving.”

Het einde van het schuldspel
Als er meer kinderen zijn die de basisprincipes van de menselijke psyche begrijpen, kunnen ze heel gemakkelijk – in hun tienerjaren en daarna – leren om het basisprincipe van democratie begrijpen. En dit betekent wat? Het betekent dat ze bewust kunnen erkennen en accepteren dat een democratie een samenleving is waarin we elkaar niet de schuld geven. We wijzen niet met het vingertje naar anderen. We kijken niet naar de splinter in het oog van onze broeder, terwijl we de balk in ons eigen oog over het hoofd zien. Een democratie kan niet functioneren als iedereen anderen ergens de schuld van geeft. Waarom?

Waar berust een democratie op? Alle mensen hebben gelijke rechten en dat betekent eigenlijk dat iedereen gelijke kansen heeft om zijn leven te verbeteren. Als je erkent dat je dezelfde kansen hebt als iedereen, kun je anderen niet echt ergens de schuld van geven omdat ze het beter hebben gedaan dan jij. Jij moet naar jezelf kijken en zeggen: “Hoe kan ik het beter doen?” Het schuldspel werkt niet in een democratie. Het kan een democratie niet laten werken.

Je kunt dit toepassen op enkele van de oudere democratieën. In sommige Scandinavische en Noord-Europese landen zie je dat er geen sterke verdeeldheid in de bevolking bestaat, omdat de mensen niet andere groepen mensen de schuld geven van hun problemen. Dit komt gedeeltelijk doordat ze – in ieder geval tot aan de laatste jaren – een homogenere bevolking hebben gehad. Maar toch vinden ze dat ze anderen niet de schuld mogen geven; we proberen onszelf te verbeteren. Maar het is een samenleving waarin mensen bereid zijn voor elkaar te zorgen. Ze zeggen: “Ik ben bereid belasting te betalen zodat iemand anders naar de dokter kan zonder failliet te gaan. Ook al profiteer ik er niet mijn hele leven van omdat ik gezond ben; ik ben bereid belasting te betalen voor een ander.” Dat kan niet als je anderen iets kwalijk neemt, want dan zeg je: “Ik ga niet voor iemand anders betalen, dat is hun verantwoordelijkheid.” Wanneer je anderen iets kwalijk neemt, kun je niet een gevoel van eenheid hebben – dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten – en wat het beste is voor het geheel, ook het beste voor mij is.

Amerika is een experiment in democratie
Kijk nu naar de Verenigde Staten en dan zie je dat er altijd veel meer verdeeldheid is geweest in de Verenigde Staten, wat in zekere zin natuurlijk is omdat je mensen hebt met veel verschillende nationaliteiten, veel verschillende achtergronden, veel verschillende culturen, verschillende rassen, enzovoort. Er wordt gezegd dat Amerika een smeltkroes is. Amerika is een experiment in democratie. Zou het mogelijk zijn om mensen samen te laten wonen en verder te kijken dan hun uiterlijke verschillen? En dit is in zekere zin altijd de stuwende kracht geweest in de Amerikaanse democratie: de uiterlijke verschillen transcenderen, samenkomen; verenigd staan we sterk, verdeeld vallen we, en al dat soort dingen meer.

Natuurlijk is er in de Amerikaanse samenleving ook altijd de tegenovergestelde kracht geweest die zich richt op verdeeldheid, de nadruk legt op verdeeldheid en berust op een eenvoudig mechanisme omdat je niet weet hoe je voor je eigen gemoedstoestand moet zorgen, de baas over je eigen gemoedsgesteldheid moet zijn, je geeft dus iemand anders de schuld van jouw lijden en ellende: “Ik heb een slecht gevoel over mijn leven, dat is de schuld van andere mensen.” Je ziet die twee krachten door de hele geschiedenis heen. Je ziet het aan de rassenscheidingen.

Er zijn witte mensen die zwarte mensen de schuld geven van hun problemen. Er zijn witte mensen die Latino’s de schuld geven van hun problemen. Er zijn zwarte mensen die Latino’s de schuld geven, Latino’s die zwarte mensen de schuld geven, allemaal geven ze Aziaten de schuld, enzovoort. Dit is volledig in strijd met de democratische beginselen en met de eigenlijke bedoeling van Amerika. Maar natuurlijk is het er, het is er altijd al geweest.

Amerika’s keerpunt
Amerika bevindt zich op een cruciaal keerpunt, in een cruciale fase. Die is niet gebonden aan een bepaalde datum, maar duidelijk in de openbaarheid gekomen door de ontwikkeling die de afgelopen een of meerdere decennia heeft plaatsgevonden en die zich heeft uitgekristalliseerd in het presidentschap van Trump. Het presidentschap van Trump staat voor hetzelfde als de aanval van Poetin op Oekraïne. Het lijkt op de laatste wanhopige poging van de ondemocratische krachten om de voortgang van het Tijdperk van Hoger Bewustzijn te stoppen. Vanaf het begin van het presidentschap van Trump zie je een wij-tegen-zij-mentaliteit: “Er is een probleem in Amerika, maar wij, de goede mensen, zijn niet de oorzaak van het probleem. Zij, de slechte mensen, zijn de oorzaak van het probleem en zij moeten gedwongen worden om de dingen te zien zoals wij ze zien, dan kunnen we de problemen van Amerika oplossen.”

Natuurlijk lost dit de problemen in Amerika niet op, maar wie kan dit zien wanneer je gehypnotiseerd bent door deze vortex van energie die niet door Trump persoonlijk is gevormd, maar door het hele presidentschap van Trump en de ontwikkeling van de Amerikaanse samenleving, vooral door de witte klasse in het oosten die wanhopig graag het gevoel wil houden dat ze de macht over Amerika heeft – die ze trouwens nooit heeft gehad.

Democratieën kunnen alleen zegevieren over een vijand van buitenaf als ze verenigd zijn. Op dezelfde manier kunnen ze de interne verdeeldheid alleen overwinnen als ze verenigd zijn. Er is een vijand in de buitenwereld en een innerlijke vijand; die innerlijke vijand is verdeeldheid. De innerlijke vriend, het hogere bewustzijn, is eenheid. Hoger bewustzijn staat voor eenheid, kijkt verder dan de uiterlijke verschillen. Dat maakt deel uit van het hogere onderscheidingsvermogen, je ziet de universele menselijke kenmerken die de uiterlijke, niet-essentiële, verschillen overstijgen. De verdeeldheid in Amerika is dus groter geworden, zoals iedereen kan zien. Zelfs door massale schietpartijen – wat ook een uitdrukkingsvorm is van die verdeeldheid, de vijandigheid, de epische mentaliteit, dit zwart-witdenken, dit zwart-geeldenken. De witte mensen denken dat ze gelijk hebben en dat alle andere kleuren ongelijk hebben.

Als je over twintig jaar terug zou kunnen kijken op Amerika, dan zouden de mensen zeggen: “Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Hoe konden we ooit zo verdeeld raken?” En ze zouden het niet kunnen begrijpen. Dat komt natuurlijk omdat heel veel mensen nog steeds niet zo veranderd zijn dat ze de verantwoordelijkheid willen nemen voor hun eigen gemoedstoestand in plaats van iemand anders de schuld te geven van hun problemen, hun levenservaringen.

Het keerpunt voor Amerikanen die zich richten op verdeeldheid
Het is simpel als je ernaar kijkt vanuit een hoger bewustzijnsperspectief. Hier is een filteringsproces gaande. Veel mensen die tegenwoordig vastzitten in deze verdeeldheid, de vortex die zich richt op verschillen, zullen lange tijd niet meer in de Verenigde Staten incarneren als ze niet bereid zijn hun bewustzijn te veranderen. Er zijn genoeg mensen in niet-democratische landen over de hele wereld die wel die verandering hebben doorgevoerd en die in komende generaties in Amerika kunnen incarneren. En de mensen die nog steeds vastzitten in een manier van denken die verdeeldheid zaait, zullen ergens anders heen gaan, de meesten naar niet-democratische naties. En dat zal een vernieuwing in het Amerikaanse volk teweegbrengen, het collectieve bewustzijn dat Amerika nodig heeft om het Tijdperk van Hoger Bewustzijn binnen te gaan. Als je openstaat voor het idee van een Tijdperk van Hoger Bewustzijn, kun je natuurlijk onmogelijk denken dat Amerika’s huidige staat van verdeeldheid in de Gouden Eeuw kan blijven bestaan, of dat die Amerika in de Gouden Eeuw kan brengen. Dit kun je onmogelijk denken.

Als je de huidige verdeeldheid in Amerika ziet, dan is dit verdeeldheid tussen de mensen. Die berust vanzelfsprekend niet op uiterlijke zaken. Er zitten veel witte mensen in de vortex van Trump, maar die zijn niet allemaal blank. Er zitten veel traditionele Republikeinen in, maar die zijn niet allemaal traditionele Republikeinen. Je vindt ze overal in de Verenigde Staten omdat hun bewustzijnsniveau, hun niveau van zelfbewustzijn, ervoor zorgt dat ze hier naartoe polariseren.

Dit wil niet zeggen dat iedereen die in het democratische kamp zit allemaal een hoger niveau van menselijkheid heeft bereikt, dat niet, maar de meesten van hen wel. Veel meer mensen in het democratische kamp hebben een hoger bewustzijnsniveau dan de mensen in het republikeinse kamp. Dit kun je in principe zien als je neutraal let op hoe mensen praten, hoe ze eruitzien, hoe ze zich kleden, hoe ze zich gedragen, wat ze over andere mensen zeggen.

De ondermijning van de democratie in de Verenigde Staten
Waar leidt dit allemaal toe? Dit leidt ertoe dat deze verdeeldheid kunstmatig wordt overdreven en versneld door de manipulatoren die de democratie willen vernietigen. Natuurlijk willen ze alle democratische naties vernietigen als ze dat zouden kunnen, maar hun belangrijkste doelwit is altijd Amerika geweest, omdat dit de grootste en machtigste democratische natie is. Als ze Amerika kunnen vernietigen, wordt het voor de overgebleven democratieën veel moeilijker om de aanval van dictatoriale naties te weerstaan. Deze manipulators hebben lange tijd geprobeerd om sneller verdeeldheid in de Amerikaanse samenleving te zaaien en die te overdrijven. Dit gebeurt vooral de laatste veertig jaar. Dit komt overeen met een verandering, omdat de economie steeds elitairder werd, waardoor de gemiddelde mens, de middenklasse, hun levensstandaard kwijtraakte, hun inkomen, hun koopkracht, verloor en steeds meer geld werd weggesluisd naar de elite.

Wat is eigenlijk het doel van de manipulatoren die verdeeldheid tussen twee groepen mensen scheppen in de Amerikaanse samenleving? Ze willen ervoor zorgen dat de bevolking zich niet verenigt tegen de elite of de elite stopt. De verdeeldheid tussen Democraten en Republikeinen is geleidelijk aan steeds erger geworden en het gevolg was dat er effectief niets kon worden gedaan om de inkomensongelijkheid, de groei van de ongelijkheid, te stoppen. En wat betekent dat? Dat de democratie van de Verenigde Staten, het democratische proces in de Verenigde Staten, is ondermijnd door de financiële, economische machtselite.

Dit is geen overname zoals je in Rusland zag, die vond plaats met geweld, door mensen op te sluiten, door media, nieuwszenders en dergelijke te sluiten. Dit is een verborgen, subtielere overname die heeft plaatsgevonden via de economie, via de financiën, door gewoon allemaal financiële maatregelen toe te staan, de financiële sector niet te reguleren, hen vrij spel te geven om met werkelijk alles te experimenteren. En wanneer ze experimenteren met sub prime-hypotheken en het hele financiële systeem in dreigt te storten, dan grijpt de overheid in en redt ze met het geld van de belastingbetaler, geld dat de belastingbetaler uiteindelijk moet betalen. Dit is een aanval op de democratie die net zo vastberaden, gemeen en kwaadaardig is als wat je ziet in het Rusland van Poetin en China. Het is een opzettelijke, agressieve poging om de democratie te vernietigen door gelijke kansen in de economie te vernietigen.

D e democratie beschermen tegen de financiële machtselite
Democratieën moeten opstaan en beseffen dat we een vijand in de buitenwereld hebben en dat we de democratie hiertegen moeten beschermen. Maar we hebben ook een innerlijke vijand en we moeten de democratie daar ook tegen beschermen en er zijn instrumenten om dit te doen. Veel landen zijn in dit opzicht veel verder dan de Verenigde Staten. Veel landen met een meer gereguleerde economie, omdat de overheid de verantwoordelijkheid heeft genomen om de burgers te beschermen tegen uitbuiting door een elite. Niet zo vaak als ze konden, maar ze hebben dat meer gedaan dan in de Verenigde Staten en daarom heb je in sommige landen een hogere levensstandaard, staan de sociale voorzieningen op een hoger niveau. En ja, je hebt er ook hogere belastingen, want het één kan niet zonder het ander.

Na de coronapandemie zijn de schulden op de wereld opgelopen. Terwijl de bevolking en landen meer schulden hebben dan ooit, zie je dat een kleine groep in de financiële elite meer geld op hun rekening heeft staan dan ooit. Je ziet zelfs dat veel miljardairs profiteerden van de coronapandemie, dat zij meer geld verdienden tijdens de pandemie, terwijl de gewone bevolking minder verdiende en landen minder verdienden. Iedereen verdiende dus minder behalve de elite. Hoe kon de elite meer geld verdienen? Alleen door het van iedereen af te pakken. Zij, de elite, creëren geen rijkdom; ze produceren geen goederen, ze leveren geen diensten. Ze hebben een kunstmatige economie gevormd die als een bloedzuiger bovenop de natuurlijke economie zit en ze sluizen gewoon het geld weg van de natuurlijke economie waarin mensen echt werk verrichten dat producten produceert, een dienst levert, en die daardoor hun talenten vermenigvuldigen, de hoeveelheid rijkdom op een natuurlijke manier vergroten.

Je kunt dit aan een heel eenvoudig voorbeeld zien; een boer die graan produceert, verkoopt het graan tegen een bepaalde prijs. En hij doet waardevol werk, want hij verzorgt de velden, hij zaait de zaden, hij oogst het graan. Hij brengt iets uit de grond voort dat meer is dan er eerder was. Op deze manier vergroot hij de rijkdom. Toch produceert hij alleen het graan en dan verkoopt hij het. Dan heb je een aantal andere bedrijven die het graan kopen en het raffineren, er meel van maken en dat meel aan mensen verkopen. Ze verhogen de waarde van het graan omdat de mensen zelf het moeilijk vinden om het ruwe graan te gebruiken; het is veel gemakkelijker om het meel te gebruiken om te bakken. Dan heb je nog andere bedrijven die het meel van de molen kopen, en die er brood van bakken, dat verkopen aan de mensen, opdat de mensen het niet zelf hoeven te bakken.

Je ziet dat elke keer dat er iets wordt verfijnd, dit er meer waarde aan geeft. Hierdoor groeit de hele economie. Iedereen die waarde toevoegt door een product of dienst te leveren zorgt ervoor dat de natuurlijke economie groeit. De leden van de financiële elite maken kunstmatige instrumenten waardoor ze geld uit de natuurlijke economie kunnen halen zonder een product of dienst te leveren. Ze verhogen de waarde, de totale waarde van de natuurlijke economie, niet. Ze concentreren alleen waarde in hun eigen handen en dat kun je alleen doen als je iets van het geheel afpakt, als je iets van de bevolking of de overheid afpakt.

De markt die drijft op speculatie
Hoe doe je dit? Op veel verschillende manieren, maar een daarvan is het geldstelsel. Geld wordt als schuld gemaakt. Je kunt hier gemakkelijk informatie over vinden op het internet. Wanneer je banken uit het niets geld laat maken en dat uit te lenen als een schuld waar de mensen rente over betalen, dan kan dat geld uit de natuurlijke economie worden gehaald. Niet alles wordt uit de natuurlijke economie gehaald. Een deel ervan wordt gebruikt om producten en diensten te kopen. Een deel ervan kan echter uit de natuurlijke economie worden overgeheveld, geconcentreerd in handen van de weinige mensen die de banken beheersen. Er is een kunstmatig geldstelsel, maar in een natuurlijk geldstelsel bestaat er direct verband tussen de hoeveelheid geld en de hoeveelheid producten en diensten, omdat geld alleen bedoeld is om goederen en diensten te ruilen en een transactie op korte termijn is; een opslag van geld, terwijl je wacht op de volgende mogelijkheid om te investeren, waarbij je investeert in het produceren van producten of het verlenen van diensten.

De financiële elite heeft een deel van de rente uit de economie gehaald en gebruikt om te investeren in dingen die geen dienst of product leveren en een van die dingen is speculatie. Speculatie is een gokeconomie. Je zegt bijvoorbeeld: “Ik denk dat er deze zomer gebrek aan graan zal zijn. Ik ga met het geld dat ik over heb van de rentebetalingen tonnen graan kopen en in een pakhuis opslaan. En omdat de prijzen nog niet zijn gestegen, kan ik het goedkoop inkopen, maar als de prijzen stijgen, kan ik het verkopen en mijn geld verdubbelen. Je zou kunnen zeggen dat dit eigenlijk niet zo’n groot probleem is, maar hoe zit het als de prijzen niet omhooggaan? Dan heb je heel veel graan en moet je dat misschien weer verkopen voor dezelfde prijs of misschien wel een lagere prijs dan je ervoor betaald hebt.

Wat gebeurt er wanneer er een financiële elite is die zoveel geld op de rekening heeft staan dat ze niet hoeven te zeggen: “O, ik denk dat Poetin Oekraïne gaat binnenvallen en dat zal de graanexport uit Oekraïne verminderen. Daarom zal er gebrek aan tarwe zijn en zullen de prijzen stijgen.” Nee, in plaats daarvan zeggen ze: “Laten we wat van het geld dat we op onze rekeningen hebben staan, miljoenen tonnen tarwe kopen en in pakhuizen stoppen. We halen het dus uit de markt, dan ontstaat er een tekort aan tarwe. We zullen een tekort aan tarwe creëren en wanneer de prijzen verdubbelen, zullen we het gaan verkopen en dan maken wij enorme winst.” Met andere woorden, ze proberen niet alleen te voorspellen hoe de omstandigheden zullen worden, ze proberen omstandigheden te scheppen waardoor ze winst kunnen maken.

Ze doen dit niet alleen met grondstoffen, niet alleen met olie, niet alleen met edele metalen, maar met alles. Ze doen dit ook met aandelen. Ze zeggen: “Laten we een bepaalde hoeveelheid aandelen van een bedrijf kopen. We kunnen ze vandaag tegen een lage prijs inkopen. Maar als we er genoeg van kopen, zullen andere investeerders zeggen: “Hé, de prijs van de Apple-aandelen gaat omhoog. Laten we wat kopen.” En dat zal het vertrouwen van mensen die geen grote investeerders, maar kleine investeerders zijn, stimuleren die zeggen: “Hé, we kunnen geld verdienen aan Apple. Laten we aandelen van Apple kopen. En als de prijs van Apple is gestegen, beginnen we stilletjes de aandelen die we hebben gekocht voor de helft van de prijs te verkopen en enorme winst maken. Met die winst zoeken we een ander bedrijf dat wordt ondergewaardeerd en dan beginnen we daar aandelen van te kopen.” En op die manier besturen ze de economie.

Dit betekent dat een financiële elite de markt bestuurt, de economie bestuurt. En ze doen dit niet voor het welzijn van de mensen, ze doen het voor het welzijn van zichzelf – denken ze. Omdat ze niet slim genoeg zijn om te beseffen dat wat ze doen, de economie zal vernietigen en daarmee ook hun eigen fortuin. Wat gebeurde er toen de aandelenmarkt in 1929 crashte? Ja, veel kleinere investeerders zijn hun geld kwijtgeraakt, maar ook veel grote, tenzij ze hadden gediversifieerd en geïnvesteerd in iets wat niet failliet ging. Sommigen hadden geïnvesteerd in onroerend goed, dat wel daalde maar uiteindelijk weer omhoogging. Als je genoeg geld hebt, kun je het je veroorloven om een crisis uit te zitten en te wachten tot de prijzen weer stijgen. Je kunt dat zelfs stimuleren door na enige tijd te beleggen, wanneer je denkt dat de prijzen niet lager kunnen gaan.

Er is een financiële elite, zowel in Amerika als internationaal, die zoveel rijkdom heeft vergaard dat ze de markt kunnen besturen, de economie kunnen besturen. Wat is hiervan het resultaat? Ze sluizen geld weg van de mensen, want wat gebeurt er als ze een miljoen ton tarwe tegen een lage prijs kopen, een kunstmatige schaarste creëren waardoor de prijzen stijgen en die dan voor het dubbele van de prijs verkopen? De mensen die tarwe kopen om brood te bakken of meel te maken, betalen het dubbele en dat moeten ze doorberekenen aan de consumenten. De consumenten betalen uiteindelijk meer voor alles, op grond van speculatie.

De olieprijzen zijn al heel lang kunstmatig hoog gehouden. Ze zouden heel veel lager zijn als er een direct verband bestond tussen de kosten van het winnen en raffineren van de olie en de prijs aan de pomp. Maar die is er niet, want er zijn kunstmatige tussenpersonen die een deel van het geld afpakken. Je weet misschien dat er bijvoorbeeld in de Verenigde Staten benzinestations zijn waar de prijs van een gallon benzine vier dollar is, maar dat veel van die vier dollar belasting is. Maar ze zeggen niet dat veel van die vier dollar speculatie is. Als ze dat zouden zeggen, zouden de mensen kunnen begrijpen dat ze niet alleen de regering daar de schuld van moeten geven. In feite hoeven ze de overheid niet de schuld te geven omdat die belasting heft. Maar ze moeten de regering het de regering wel kwalijk nemen dat ze niet regeert over de financiële elite die de bevolking uitbuit.

Bevrijd van uitbuiting
Het volgende besef dat moet doorbreken in het toenemende onderscheidingsvermogen van democratische naties, is dat er een kracht van buitenaf oorlog voert tegen de democratie. Maar er is ook een interne kracht in de vorm van de financiële elite die oorlog voert tegen de democratie. Waar berust democratie op? Op gelijke rechten, gelijke kansen. Er is niets mis mee als iemand miljonair wordt, mits hij dit doet door eerlijk te werken en een dienst te verlenen, maar wanneer hij dat doet door speculaties en miljonair of miljardair wordt, dan is dit heel ondemocratisch, omdat hij de vrijheid die het democratische systeem hem heeft gegeven, gebruikt om de vrijheid van andere mensen te beperken of te vernietigen.

Hij vernietigt letterlijk de concurrentie, omdat hij een positie heeft bereikt waarin hij in staat is om dit te doen. Hij kan andere bedrijven opkopen, hij kan andere bedrijven vernietigen, hij kan de concurrentie te slim af zijn door een tijdlang iets kunstmatig tegen een lagere prijs te verkopen en veel andere maatregelen te nemen om de concurrentie te vernietigen. Dit is antidemocratisch, dit gaat tegen de vrijheid, de gelijke rechten, de gelijke kansen, in die een democratische natie al haar burgers moet garanderen. Een democratische natie is niet bedoeld om de vrijheid van de elite te garanderen om de bevolking uit te buiten. Dat is geen democratische vrijheid.

Helaas leren mensen, zoals met zoveel andere dingen, niet iets van een theorie; ze leren alleen uit ervaring. Ze zullen alleen leren op de Harde Leerschool. Je zou kunnen zeggen: “Waarom moest Poetin Oekraïne binnenvallen?” Gedeeltelijk om de democratische landen te leren dat ze meer moeten doen om de democratie te beschermen tegen een vijand van buitenaf, maar dit was niet de enige reden, want ook het Russische volk moest iets leren en de mensen in dictatoriale landen moesten ook iets leren van de situatie. Maar als ze meer bereid waren geweest om iets te leren, dan had het niet zover hoeven komen.

Kijk nu eens naar de economie, de staat van de economie na de coronapandemie. Ten eerste waren er twee jaren van sluiting die de economie zwaar onder druk heeft gezet. Nu heb je een oorlog en stijgende olieprijzen die ook een extra druk op de economie leggen. En wat is de hele bedoeling daarvan? Samenlevingen met de rug tegen de muur te zetten zodat ze zeggen: “Of onze economie stort in, of we moeten iets anders gaan doen. We moeten iets doen wat we eerder niet wilden. We moeten de rijke elite die de bevolking uitbuit in toom houden.” Wat betekent dit?

Dat er enige tijd ontberingen zullen komen voor de consumenten. Dat is altijd het geval. Maar nogmaals, die consumenten zijn kiezers en ze hadden betere prestaties van hun eigen regering kunnen eisen. Ze hadden ook anders kunnen stemmen. Ze hadden hun stem kunnen laten horen door deel te nemen aan het democratisch proces in plaats van steeds met de vinger naar een ander te wijzen. Iemand anders is de oorzaak van onze problemen. Wanneer je dat zegt, zeg je ook dat iemand anders onze problemen moet oplossen – wij niet. Maar in een democratische natie kan het volk niet zeggen: “Wij zijn niet verantwoordelijk voor het veroorzaken van het probleem en ook niet om het op te lossen.” Zo werkt een democratie niet. Het is jouw verantwoordelijkheid als democratische burger om te zien hoe jij jezelf kunt veranderen, om te zien hoe jij de problemen kunt helpen oplossen, of jouw regering de problemen laten oplossen, de regering die jij hebt gekozen.

Luister niet naar de mensen die over hel en verdoemenis preken
Het kan lijken alsof een boodschap als deze een somber beeld schetst van heel veel problemen. Wat kunnen we in vredesnaam doen aan de machtselite die zo diep ingebakken zit? Maar er is een goede reden om optimistisch te zijn over de toekomst van de democratie, over de toekomst van de economie. Er zijn tegenwoordig veel pessimisten op de wereld die denken dat de wereld zal vergaan, dat de economie zal crashen, dat er een derde wereldoorlog zal komen, dat er een nucleaire oorlog zal komen, dat de wereld wereldwijd opwarmt, en dergelijke. Je kunt ze bekijken en jezelf een simpele vraag stellen: “Zijn er tegenwoordig meer pessimisten dan vroeger?”

De waarheid is dat er meer zijn omdat meer mensen die zijn beïnvloed door de communicatietechnologie, het voor de harde kern van pessimisten gemakkelijker maken om hun boodschap te verspreiden. Maar de mensen die de pessimistische ideeën genereren, zijn niet meer dan in voorgaande eeuwen. Er zijn altijd mensen geweest die dachten dat dit het einde was, dat de wereld zou vergaan, dat er een ramp zou gebeuren, dat er natuurrampen zouden komen. Er zijn altijd mensen geweest die naar de minpunten keken.

Velen van hen zijn dezelfde manipulatoren die keer op keer incarneren en steeds dezelfde boodschap van negativiteit in verschillende vermommingen hebben verspreid. Er is een klasse manipulatoren die hun hele bewustzijn wijden aan het simpelweg verspreiden van kommer en kwel. Laat je niet door hen hypnotiseren. Laat je niet in een negatieve gemoedstoestand brengen. Jullie zijn de bewustere mensen. Waarom zou je een bewust persoon zijn en niet luisteren naar het hogere bewustzijn, maar luisteren naar de mensen die hel en verdoemenis preken?

Kies voor het leven of kies voor de dood
Waarom zit je tussen twee kwaden in? Bepaal waar je wilt zijn! Je hebt het recht om te kiezen of je in het kamp van hel en verdoemenis wilt zijn. Je wilt geloven dat de wereld volgende week vergaat, maar beweer dan niet dat jij streeft naar een hoger bewustzijn. Doe het een of het ander. Kies vandaag wie je wilt dienen. Kies voor het leven of kies voor de dood. De keuze is aan jou.

Kies vandaag wie je wilt dienen – democratie of antidemocratie, het optimistische realisme van het hogere bewustzijn of het pessimistische ‘realisme’ van de manipulatoren. Het pessimisme van de manipulatoren is ijdele hoop. Ze willen dat er rampen gebeuren. Maar het onderscheidingsvermogen van het hogere bewustzijn is gewoon praktisch realisme, gebaseerd op het observeren van hoe de geschiedenis is vooruitgegaan. De aarde gaat vooruit en geen enkele kracht op aarde kan daar weerstand aan bieden.

Volgende: Democratie is een open proces van zelfverbetering