Geascendeerde Meester Saint Germain, 29 oktober 2009.

Saint Germain, ben ik. Vanouds bekend als de Heilige Jozef. Want het was inderdaad een privilege en een uitdaging voor mij om te dienen als de vader van de jonge Jezus. Zoals Moeder Maria heeft uitgelegd, werd hij natuurlijk niet onbevlekt ontvangen. Maar de Heilige Geest werkte door ons beiden om ons te helpen te beseffen – zoals Jezus gisteren heeft uitgelegd – dat toen er een speciale taak was die volbracht moest worden, iemand alles moet achterlaten en die aanwijzingen in zijn innerlijk moet opvolgen. Zodat iemand op het juiste moment op de juiste plaats kan zijn, omdat de situatie in de buitenwereld duidelijk wordt in iemands gedachten en ziet wat er gebeuren moet, wat er naar buiten gebracht moet worden, wat zich moet manifesteren.

Zodat iemand – in dat leven – de kans en het voorrecht krijgt om iets te doen wat het gewone menselijke leven ontstijgt, dat eigen verwachtingen en wensen en behoeften in een specifiek leven ontstijgt. Want de hogere bedoeling, die hogere visie, wordt begrepen en men ziet dat er iets meer in het leven is dan de meeste mensen zien, zich voorstellen en verwachten in een gewoon leven.

De ware alchemie is nu
Dit is de sleutel. Denk eens na over hoe ieder mens het potentieel heeft om naar iets te reiken dat hij in zich heeft, iets in zijn hart, iets dat een eigenschap naar buiten brengt – dat onuitsprekelijke, moeilijk te beschrijven iets wat alle mensen liefde noemen. Maar dat is natuurlijk niet de menselijke bezitterige liefde – dit is een transcendente eigenschap, een transcendente liefde zo je wilt, maar op zich is het gewoon transcendentie. Het is alsof je een stukje hemel aanraakt, je raakt een stukje aan dat verder weg ligt. Je raakt het kledingstuk van de meester aan en je voelt de stroom van het bewustzijn van de meester door jou heen gaan, je helend of dat je laat ontwaken als dat nodig mocht zijn.

En dan word je opgeroepen naar iets te reiken dat een eigenschap van méér is, waar de alchemisten naar op zoek waren en weinigen slechts vonden. Die transcendentie, die vaardigheid om het oude te transcenderen, het gewoon achter te laten om een sprong voorwaarts te doen en te zeggen: “Dit ben ik nu. En het maakt niet uit wie ik gisteren was, of vorige week, of toen ik geboren werd. Want dit is wie ik nu op dit moment verkies te zijn.” Het recht om te zijn wie je wilt zijn op elk moment, wat je ook was of nog niet eerder bent geweest.

De leugen, de leugen van de verkeerde leraren, is dat je keuzes uit het verleden, je staat van zijn of niet zijn uit het verleden, jouw toekomstige keuzes zouden moeten inperken, of liever jouw huidige keuzes, de keuzes die je maakt in het eeuwige nu, wanneer je beslist dat je niet op morgen gaat wachten. Ik ga ervoor kiezen om méér te zijn, juist nu, juist hier. Dit is de essentie van alchemie, de keuze om méér te zijn – niet in de toekomst, het niet als een doorgaand proces te zien. En dat er, als je een of ander ritueel in de buitenwereld blijft doen of een Bijbelboek leest of een gebed opzegt, dan op een dag iets met je gebeurt.

Nee, alchemie, ware alchemie, is dat je beslist dat je NU, op dit moment, hier méér bent. Ik kijk niet achterom. Ik sla mijn hand aan de ploeg van Christus, en ik ga voorwaarts, snijd het echte van het onechte los, terwijl ik de aarde omwoel en een nieuw oppervlak naar boven haal, een nieuw oppervlak voor de groei van nieuw leven. Dit is wat Maria en ik deden, toen we dat visioen hadden gezien, toen we elkaar fysiek ontmoet hadden – we sloegen onze hand aan de ploeg en we gingen vandaar vooruit, ondanks de moeilijkheden, bewogen wij ons van hier naar daar naar daar en waren jaren onderweg voor we ons voor langere tijd in dat kleine dorpje Nazareth vestigden.

Hoe het was om de vader van Jezus te zijn
Ik wil jullie in ieder geval graag een glimp laten opvangen van hoe het was om de vader van deze jongen te zijn die opgroeide tot Jezus. Het was niet gemakkelijk. O ja, jullie hebben de verhalen die de mensen verzonnen hebben gehoord, enkelen van jullie hebben zelfs de zogenaamde nieuwe openbaringen over de jongen Jezus gelezen en zijn vermogen om een of ander wonder te verrichten. Welnu, Jezus had wel speciale vaardigheden, maar hij verrichtte geen wat jullie wonderen zouden noemen in zijn jeugd. Wat hij wel manifesteerde, was een zeer sterke wil, een heel sterk gevoel dat hij iets had dat anders was dan het gewone kind uit die tijd.

En hij was nog maar een kind. Hij was nog een kind. Hij had geen ervaring met het leven, gecombineerd met dat innerlijke gevoel van eigenwaarde dat hij iets speciaals had – en dit is een combinatie, die moeilijk voor een vader kon zijn om er mee om te gaan. Vooral in die tijd waarin ik opgevoed werd in een traditionele door mannen gedomineerde cultuur, waarin de vader werd gezien als het hoofd van het gezin, wat Jezus totaal niet tolereerde, kan ik je wel zeggen. Hij was een heel koppige jongen. Hij verlangde er niet naar om naar de ouderen te luisteren. Hij wilde zijn eigen ervaringen in het leven opdoen, zoals veel van jullie tegenwoordig bij kinderen in deze tijd zien.

Want nogmaals, veel kinderen die in deze tijd incarneren, hebben dat innerlijke weten dat ze hier zijn met een bedoeling, dat ze niet hier zijn om een gewoon leven te leiden, bepaald door de maatschappij en hun ouders of hun leraren of de ouderen. Ze zijn hier om hun eigen leven te smeden. Maar het zou natuurlijk veel gemakkelijker voor hen zijn als ze wat zouden luisteren naar de oudere generatie, om wat ervaring op te doen, om van hun fouten te leren, zodat zij het niet allemaal over hoeven te doen.

Maar ik kan je er wel van verzekeren dat dit niet Jezus’ benadering was. Ik zeg niet dat hij nooit luisterde, maar ik moet wel zeggen dat het vaak gebeurde dat ik mijn haren wel wilde uittrekken uit frustratie over zijn onwil om te luisteren – niet enkel naar rede, maar zijn onwil om naar iemand te luisteren die ervaring had. Jezus was een kind waar je bij moest blijven. Als je tegen hem zei dat hij iets niet mocht aanraken omdat het heet was, kon je er absoluut zeker van zijn dat hij het aan wilde raken, om zich ervan te vergewissen dat het inderdaad heet was.

Waarom denken jullie dat er in de Bijbel niet over Jezus gesproken wordt na zijn verschijning in de tempel tot de leeftijd van dertig jaar? Welnu, je zult je het verhaal wel herinneren van wat er in de tempel gebeurde. We, Maria en ik, hadden hem daar naartoe meegenomen en we verwachtten dat hij wel dicht bij ons in de buurt zou blijven. Want Jeruzalem was destijds een drukke plaats, zoals het tegenwoordig ook wel kan zijn, waar je gemakkelijk een kind in de menigte kwijtraakt, meegevoerd door de drukte, terwijl ze zich door de nauwe straatjes bewegen, die toen nog veel nauwer waren dan tegenwoordig.

Dus toen was hij – opeens weg. Maria dacht dat hij bij mij was, ik dacht dat hij bij haar was en toen we elkaar zagen, realiseerden wij ons dat hij bij geen van beiden was. Paniek – zoals iedere ouder zou hebben. Rondrennen, naar hem zoeken, hem vinden en dan in onze kommer en kwel hem met een absolute zekerheid die aan arrogantie grensde, horen zeggen: “Wist u niet dat ik de zaken van mijn Vader moest behartigen!” Nu, ik stond op het punt om hem daar te laten zien wat de zaken van zijn vader waren.

Maar desondanks zie je dat hij het niveau van volwassenheid had bereikt dat ik hem niets meer kon leren – en ik wist het. Ik wist dat ik hem niets meer kon leren en toen werd een oplossing gezocht door hem naar mensen te sturen die we kenden en konden vertrouwen, waaronder Joseph van Aramithea, op de karavaanroutes waar hij ervaring kon opdoen met verschillende culturen, verschillende mensen. Waar hij zich vrij kon bewegen, van huis zijn, iets anders zien en daardoor hopelijk een perspectief krijgen dat hij niet had door een enigszins beschermd leven in een klein dorpje. Want ik ben er zeker van dat je beseft dat ondanks de fantastische verhalen die de mensen hebben bedacht, het leven in het dorp Nazareth destijds, een leven binnen een heel klein mentaal kadertje was. Er was geen tv, geen kranten, geen boeken, geen enkele manier om te weten te komen wat er in de wereld aan de hand was, behalve dan wat je met je eigen ogen kon zien of waar je in een paar dagen naartoe kon lopen.

Dit was een heel geïsoleerde vorm van leven en we wisten dat Jezus een ruimer perspectief nodig had. Hij moest meer van de wereld zien. Ik had trouwens wel gereisd toen ik jonger was en meer van de streek rondom gezien. Maria was natuurlijk jonger, heeft niet die kans gehad, en als vrouw was ze toch al beperkter om rond te trekken in die dagen. Want zij kon natuurlijk niet alleen reizen; dat was slechts een privilege voor mannen.

Dus we wisten dat het tijd werd om Jezus het leven in te sturen om ervaring op te doen. En hopelijk zou hij terugkomen met een ruimer perspectief, zich misschien ergens vestigen, zoals wij droomden, want we hadden nooit een duidelijk beeld gekregen van wat zijn missie zou worden en hij had dat in die tijd trouwens evenmin. Dus we lieten hem gaan! We lieten hem gaan, niet wetend of we hem ooit weer zouden zien. Onwetend – en ik zag hem trouwens ook niet weer terug, want in mijn geval was ik van het levensscherm verdwenen voor hij naar die streek terugkeerde.

Natuurlijk zag Maria hem wel terug, toen hij als volwassene terugkwam, maar zich nog steeds niet volledig bewust van zijn missie. En zij speelde een sleutelrol door hem naar het begin te leiden van die meer dan normale missie, die geen van ons echt kon bevatten en volledig begrijpen – waaronder Jezus – totdat het zich begon te ontvouwen. Maar Maria wist dat er iets meer was dan het normale, dat naar buiten gebracht moest worden en wel door Jezus. Dus op die bruiloft in Kana met verstrekkende gevolgen, was zij het die de juiste woorden op het juiste moment sprak, zodat hij aan zijn openbare missie begon, vanwaar geen terugkeer mogelijk was. Ik had er graag bij willen zijn om hem te steunen, maar ik weet, opnieuw, dat hij mijn steun toen niet nodig had, want op dat moment had hij die bij zichzelf gevonden.

Dit is een deel van een langere lering. Het hele dictaat kun je hier lezen.