Waarom moeten we de zelven laten sterven (in plaats van van ze te houden)?

 

Vraag: Ik voel me in verwarring over hoe je de afzonderlijke zelven van het ego zou moeten laten sterven als de corresponderende illusie eenmaal is geïdentificeerd. Hoe zit het met al het healingwerk dat we hebben geleerd te doen – zoals vergeving, het innerlijke kind troosten en accepteren, zelfs van de donkerste delen van onszelf te houden. Daar ben ik mijn hele leven toe uitgenodigd in mijn zoektocht naar het helen van mijn wonden. En nu ik zelf therapeut ben, ben ik getraind om met respect om te gaan met de gescheiden zelven en in principe hun goede bedoelingen te erkennen en nooit te proberen ze los te laten, en zelfs wanneer ik ze probeer los te laten, verzetten ze zich daar heel erg tegen. Is het een illusie om te proberen een positieve transformatie van een gescheiden zelf te beïnvloeden? Wat moet je doen met een gescheiden zelf dat veel negatieve energie blijft uitstralen, zelfs als je hebt toegegeven dat zijn basisovertuiging een illusie is en nadat je hebt toegegeven dat die subpersoonlijkheid niet je ware zelf is? Hoe moet een goede therapeut omgaan met de afzonderlijke zelven van de mensen en hun wonden?

Antwoord van de Geascendeerde Meester Moeder Maria – webinar Pasen 2023:

Je zegt dat jou is verteld om van de gescheiden zelven te houden en ze niet te vragen weg te gaan, maar dit hebben de geascendeerde meesters jou niet verteld. Als je echt oplet en onze boeken aandachtig leest, zie je dat we jou niet vertellen dat je moet proberen om op dezelfde manier om te gaan met een zelf als met je innerlijke kind, zoals ze je vertellen. In principe is je innerlijke kind natuurlijk een zelf, maar we hebben je nooit verteld om van dat zelf te houden of om met het zelf te werken en het niet los te laten.

Ik heb een lering gegeven dat je op het punt komt waarop je aan jouw psychologische problemen hebt gewerkt, probeert je ego te overwinnen, zodat er niets anders over is om van je ego te houden. Maar dat is iets anders en als je dit zorgvuldig leest, zie je het verschil.

In principe zeggen we: De kern van je identiteit, de kern van je ziel, zoals sommige mensen het zeggen, is de Bewuste Jij. De Bewuste Jij heeft de zelven om verschillende redenen in het leven geroepen, maar jij bent niet die zelven geworden. Die zelven bestaan niet onafhankelijk, ze kunnen niet bestaan zonder dat jij ze energie geeft en de illusie in stand houdt. Het diepgaande aspect van deze lering is dat een zelf altijd projecteert dat er een probleem is dat je moet oplossen. Wat we hebben gezegd is: Je hoeft het probleem niet op te lossen, je hoeft alleen maar in te zien dat dit een zelf is die berust op illusies en jij niet. In plaats van een probleem op te lossen, laat je het zelf sterven, omdat het zelf projecteert dat er een probleem is, hoe je daarnaar moet kijken en hoe je dat moet oplossen. Als jij je op een zelf concentreert – of je het nu je innerlijke kind noemt of iets anders – en jou een intentie geeft en niet wil dat hij weggaat, wat doe je dan? Je houdt het in leven door er energie aan te voeren door middel van je aandacht. De vraag is, wil je ervan af, of wil je het in de buurt houden? Of je hem wilt houden of ervan af wilt, is je vrije wil. Maar we hebben jullie de hulpmiddelen en leringen gegeven om die zelven te kunnen overwinnen.

En je kunt wel zeggen: “Ik heb de illusie doorzien waarop een zelf berust.” Maar er zit verschil tussen het verstandelijk begrijpen van een illusie en het echt zien op een holistische, intuïtieve manier. Het is het oude verhaal dat als je iets vasthoudt en denkt dat het een touw is, dan blijf je het vasthouden, maar als je ineens ziet dat het een slang is, hoef je niet lang te redeneren om te besluiten de slang los te laten, je laat hem gewoon spontaan los. Op het moment dat je echt een illusie ziet, laat je de illusie dus los. En als je de energie die in het zelf zit opgehoopt, hebt getransformeerd door middel van decreten en invocaties, kun je ook het zelf loslaten. Waarom zou je een zelf in de buurt houden dat op illusies berust als je ziet dat die illusie jou beperkt?

Nogmaals, je moet voorzichtig zijn bij elke onderneming, maar vooral als je therapeut bent, moet je altijd kijken: “Wat is mijn achtergrond, waar kom ik vandaan?” En dan vraag jij je af: “Beperkt mijn achtergrond me? Beperkt die mijn eigen vermogen om te groeien? Beperkt die mijn vermogen om andere mensen te helpen?” En vooral als je de leringen van geascendeerde meesters hebt gevonden, moet je erover nadenken of je achtergrond berust op een bepaalde benadering die feitelijk beperkt wat jij zowel voor jezelf als voor anderen kunt doen. Daarom geven we deze leringen om mensen te helpen de beperkingen te overwinnen waarmee je bent opgegroeid, waarmee je bent opgevoed, en daarom heb je ze geloofd en denk je dat dit de enige manier is.

Het onderwijzen van het innerlijke kind is een techniek die voldoende is voor mensen op een bepaald niveau, maar wanneer je op een hoger niveau komt, moet je begrijpen dat het innerlijke kind weg moet. Waarom zou je als volwassene een innerlijk kind met je meeslepen dat op vijfjarige leeftijd is ontstaan? Waarom zou je dat nodig hebben als volwassene?

Je moet begrijpen dat het, wanneer je op het spirituele pad bent, wanneer je op het pad naar Christusschap bent, een kwestie is van alle dingen loslaten die je aan de aarde binden. Ze moeten weg. Ze moeten gewoon weg als je vooruitgang wilt boeken. In de context van waar we het op deze conferentie over hebben, zijn er veel mensen – en niet alleen therapeuten, maar er zijn veel mensen die zijn opgeleid in een bepaald beroep en die misschien in hun beroep iets hebben bereikt, hebben begrepen wat het beroep inhoudt en het hebben toegepast, maar door hun beroep zijn gekruisigd. Omdat hun beroep berust op een bepaalde aanpak, die tegenwoordig vaak materialistisch is en die daarom een bepaalde manier hebben om een probleem te definiëren, naar een probleem te kijken en te bepalen waar en hoe je naar oplossingen kunt zoeken. En dit kruisigt je: dit weerhoudt je ervan om jezelf te helpen, maar het weerhoudt je er vooral van om andere mensen te helpen. Je moet jezelf van het kruis van je beroep halen, daarna kun jij je genezingswerk op een hoger niveau brengen.